Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w składzie następującym: Przewodnicząca Sędzia WSA Renata Siudyka, Sędziowie Sędzia WSA Beata Kalaga-Gajewska, Asesor WSA Aneta Majowska (spr.), Protokolant Monika Rał, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 24 lipca 2023 r. sprawy ze skargi W. H. (H.) na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Katowicach z dnia 20 września 2022 r. nr SKO.PS/41.5/934/2022/14111/ w przedmiocie zasiłku okresowego uchyla zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję Prezydenta Miasta G. z dnia 25 sierpnia 2022 r. nr [...].

Decyzją z dnia 25 sierpnia 2022 r. nr [...] wydaną z upoważnienia Prezydenta Miasta G. (dalej: "organ I instancji"), działając na podstawie art. 2 ust. 1, art. 3, art. 7, art. 9 ust. 8, art. 17 ust. 1 pkt 4, art. 36 pkt 1b, art. 38 ust. 1-4, ust. 5, art. 106 ust. 1 i 4, art. 109, art. 110 ust. 7 i 8, art. 147 ust. 7 ustawy z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej (tekst jedn. Dz. U. z 2021 r., poz. 2268 z późn. zm., dalej: "u.p.s."),

- w pkt 1 decyzji - przyznano W.H. (dalej: "Strona" "Skarżący") od dnia 1 czerwca 2022 r. do dnia 30 listopada 2022 r. zasiłek okresowy w kwocie 71,77 zł miesięcznie,

- w pkt 2 decyzji – określono sposób i terminy wypłaty świadczenia,

- w pkt 3 – nadano decyzji rygor natychmiastowej wykonalności.

Na wstępie uzasadnienia organ przywołał brzmienie art. 38 i art. 8 ust. 3 u.p.s. Następnie wskazał, że w sprawie spełnione zostały przesłanki do przyznania zasiłku okresowego, ponieważ osiągany dochód w wysokości 1.656,47 zł (świadczenie ZUS - 729,87 zł, wynagrodzenie za pracę żony - 99,36 zł, wynagrodzenie za pracę syna - 827,24 zł) nie przekracza kryterium dochodowego w wysokości 1.800,00 zł, a ponadto występuje jedna z dysfunkcji wymienionych w ustawie o pomocy społecznej. Organ wyjaśnił również, że biorąc pod uwagę zasady przyznawania pomocy obowiązujące w Ośrodku oraz ograniczone środki finansowe Ośrodka, zasiłek okresowy przyznaje się w wysokości 50% różnicy między kryterium dochodowym a dochodem.

Skarżący w dniu 31 sierpnia 2022 r. wniósł odwołanie od opisanej wyżej decyzji wyrażając niezadowolenie z zapadłego rozstrzygnięcia. Zwrócił uwagę, że do wyliczenia dochodu powinny zostać uwzględnione tylko dochody Skarżącego i jego małżonki J.H., natomiast nie powinien być doliczany dochód syna A.H., gdyż zamieszkuje on oddzielnie, zajmuje całe pierwsze piętro domu prowadząc oddzielnie gospodarstwo domowe i osiąga swój niezależny dochód.

Po rozpoznaniu odwołania, Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Katowicach, w oparciu o art. 2 ustawy z dnia 12 października 1994 r. o samorządowych kolegiach odwoławczych (tekst jedn. Dz. U. 2018 r., poz. 540), art. 138 § 1 pkt 1 k.p.a., decyzją z dnia 20 września 2022 r. nr SKO.PS/41.5/934/2022/14111, utrzymało w mocy zaskarżoną decyzję.

W uzasadnieniu organ odwoławczy przedstawił dotychczasowy przebieg postępowania, wskazał, iż zgodnie z notatką służbową z dnia 7 września 2022 r., pracownik socjalny w związku z odwołaniem, próbował skontaktować się ze Stroną, jednakże bezskutecznie. W dalszej kolejności organ odwoławczy zwrócił uwagę na charakter i cel pomocy społecznej przywołując w tym zakresie art. 2 ust. 1, art. 3, art. 7 u.p.s., podkreślając, że pomoc społeczna nie ma z założenia służyć pełnemu zaspokajaniu potrzeb podopiecznego. Następnie przywołał podstawę normatywną rozstrzygnięcia oraz ustalił, że we wrześniu 2021 r. Skarżący ciężko zachorował, przebywał od 16 września 2021 r. do 8 listopada 2021 r. w szpitalu, później pozostawał na zwolnieniu lekarskim, od 16 marca 2022 r. pobiera świadczenie rehabilitacyjne z ZUS, przed zachorowaniem prowadził własną działalność gospodarczą, którą zakończył z dniem [...] stycznia 2022 r., nie jest zarejestrowany w PUP, obecnie źródłem dochodu jest zasiłek z ZUS oraz praca żony w firmie sprzątającej. W dniu 1 sierpnia 2022 r. przeprowadzono wywiad środowiskowy oraz odebrano od strony oświadczenie majątkowe. Organ odwoławczy zauważył, że Skarżący świadomy odpowiedzialności karnej złożył oświadczenie, z treści którego wynika, iż mieszka z żoną i synem a źródłem dochodu są świadczenie rehabilitacyjne, wynagrodzenia za pracę żony oraz syna, oraz prowadzi wspólnie z synem i żoną trzyosobowe gospodarstwo domowe. Strona zamieszkuje w budynku stanowiącym własność żony, opalanym węglem. Zatem jest tam jedna kotłownia ogrzewająca całą nieruchomość oraz jeden licznik wody dla mieszkańców. W ocenie organu odwoławczego syn Strony nie może prowadzić odrębnego gospodarstwa domowego tym bardziej, iż nie wykazano takich okoliczności oraz złożono stosowne oświadczenie. Kolegium Odwoławcze zwróciło także uwagę, iż osoby, które korzystają ze świadczeń z pomocy społecznej na zaspokojenie własnych potrzeb mają obowiązek współdziałania z pracownikiem socjalnym w rozwiązywaniu swej trudnej sytuacji.

Organ odwoławczy podzielił słuszność ustaleń organu pierwszej instancji i stwierdził, iż sytuacja rodziny Strony jest trudna i złożona, jednak środków pomocy społecznej w gminach nie jest nieograniczona ilość, pozwalająca na korzystanie z nich przez wszystkich potrzebujących. W ocenie Kolegium, organ pierwszej instancji prawidłowo ustalił sytuację dochodową, zdrowotną i materialną rodziny Strony. Wyjaśnił także, że okoliczność ograniczonych możliwości finansowych Ośrodka nie wymaga każdorazowego wskazania w decyzji danych liczbowych dotyczących tych środków i liczby podopiecznych.

Decyzja została doręczona w dniu 4 października 2022 r.

Z rozstrzygnięciem nie zgodził się Skarżący wnosząc w dniu 21 listopada 2022 r. skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach. W uzasadnieniu skargi podtrzymał argumentację zawartą w treści odwołania, podkreślając, że syn prowadzi odrębne gospodarstwo domowe. Skarżący wskazał także, że w wywiadzie podał zgodnie z prawdą i zapytaniem pracownika socjalnego, że pod tym samym adresem zamieszkuje także syn Skarżącego. Pracownik socjalny nie poinformował jednak Skarżącego, jakie skutki prawne może wywołać odpowiedź. Pytanie dotyczyło natomiast tego, kto zamieszkuje pod danym adresem, a nie tego czy prowadzone są odrębne gospodarstwa domowe. Zdaniem Skarżącego został wprowadzony w błąd o czym dowiedział się z uzasadnienia decyzji organu pierwszej instancji i niezwłocznie złożył odwołanie. Skarżący wniósł o zmianę decyzji, oraz zwrócił się z wnioskiem o przyznanie prawa pomocy.

W odpowiedzi na skargę Samorządowe Kolegium Odwoławcze wniosło o jej oddalenie z uzasadnieniem jak w treści zaskarżonej decyzji. W odniesieniu do stanowiska skargi wskazano, iż biorąc pod uwagę ustalenia stanu faktycznego, zarzuty zawarte w skardze dotyczące nieprawidłowego wyliczenia dochodu rodziny nie zasługują na uwzględnienie.

Wojewódzki Sąd Administracyjny postanowieniem z dnia 28 kwietnia 2023 r. sygn. II SPP/Gl 302/22 utrzymał w mocy postanowienie referendarza sądowego z dnia 2 marca 2023 r., mocą którego w pkt 1 umorzono postępowanie z wniosku o zwolnienie z kosztów sądowych, w pkt 2 oddalono wniosek o przyznanie prawa pomocy w pozostałym zakresie.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach zważył, co następuje.

Przystępując do rozpoznania sprawy, Sąd miał na uwadze, iż zgodnie z regulacją art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. - Prawo o ustroju sądów administracyjnych (tekst jedn. Dz. U. z 2022 r., poz. 2492) w zw. z art. 3 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jedn. Dz. U. z 2023 r., poz. 259 z późn. zm., dalej: "p.p.s.a.") sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej, a kontrola ta sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej. W świetle art. 3 § 2 p.p.s.a. kontrola działalności administracji publicznej przez sądy administracyjne obejmuje m.in. orzekanie w sprawach skarg na decyzje administracyjne (pkt 1). Wskazana kontrola nie oznacza jednak przejęcia przez sąd sprawy administracyjnej do jej końcowego załatwienia.

Stosownie do art. 145 § 1 pkt 1 p.p.s.a. uchylenie zaskarżonej decyzji w całości albo w części następuje w przypadku stwierdzenia przez sąd naruszenia prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy, naruszenia prawa dającego podstawę do wznowienia postępowania administracyjnego, innego naruszenia przepisów postępowania, jeżeli mogło ono mieć istotny wpływ na wynik sprawy. W przypadku nieuwzględnienia skargi sąd oddala skargę odpowiednio w całości albo w części - art. 151 p.p.s.a.

Przeprowadzona w sprawie kontrola sądowoadministracyjna doprowadziła do stwierdzenia naruszenia przepisów postępowania uzasadniającego zastosowanie kompetencji kasatoryjnych.

Przedmiotem kontroli rozpoznawanej sprawy, w oparciu o wymienione powyżej kryteria, stała się decyzja Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Katowicach z dnia 20 września 2022 r. utrzymująca w mocy decyzję organu pierwszej instancji – Prezydenta Miasta G. z dnia 25 sierpnia 2022 r. w przedmiocie zasiłku okresowego.

Podstawę materialnoprawną wydanego w sprawie rozstrzygnięcia stanowiły przepisy ustawy o pomocy społecznej. Stosownie do treści art. 38 tej ustawy zasiłek okresowy przysługuje w szczególności ze względu na długotrwałą chorobę, niepełnosprawność, bezrobocie, możliwość utrzymania lub nabycia uprawnień do świadczeń z innych systemów zabezpieczenia społecznego: 1) osobie samotnie gospodarującej, której dochód jest niższy od kryterium dochodowego osoby samotnie gospodarującej; 2) rodzinie, której dochód jest niższy od kryterium dochodowego rodziny (ust. 1). Zasiłek okresowy ustala się: 1) w przypadku osoby samotnie gospodarującej - do wysokości różnicy między kryterium dochodowym osoby samotnie gospodarującej a dochodem tej osoby, z tym że miesięczna kwota zasiłku nie może być wyższa niż kwota kryterium dochodowego na osobę w rodzinie; 2) w przypadku rodziny - do wysokości różnicy między kryterium dochodowym rodziny a dochodem tej rodziny (ust. 2). Kwota zasiłku okresowego ustalona zgodnie z ust. 2 nie może być niższa niż 50% różnicy między: 1) kryterium dochodowym osoby samotnie gospodarującej a dochodem tej osoby; 2) kryterium dochodowym rodziny a dochodem tej rodziny (ust. 3). Kwota zasiłku okresowego nie może być niższa niż 20 zł miesięcznie (ust. 4).

Przez rodzinę rozumie się osoby spokrewnione lub niespokrewnione pozostające w faktycznym związku, wspólnie zamieszkujące i gospodarujące (art. 6 pkt 14 u.p.s.), natomiast przez dochód rodziny - sumę miesięcznych dochodów osób w rodzinie (art. 6 pkt 4 u.p.s.).

Należy także odnotować, iż stosownie do zasad ogólnych Działu I, Rozdziału 1 u.p.s. celem pomocy społecznej jest umożliwianie osobom i rodzinom przezwyciężania trudnych sytuacji życiowych, których nie są w stanie pokonać wykorzystując własne uprawnienia, zasoby i możliwości (art. 2 ust. 1 u.p.s.), a rodzaj, forma i rozmiar świadczenia powinny być odpowiednie do okoliczności uzasadniających udzielenie pomocy, przy czym potrzeby tych osób powinny być uwzględnione, jeżeli odpowiadają celom i mieszczą się w możliwościach pomocy społecznej (art. 3 ust. 3 i 4 u.p.s.).

Należy jednocześnie mieć na uwadze, że przy podejmowaniu decyzji w sprawach z zakresu pomocy społecznej organy administracji publicznej powinny kierować się dobrem danej osoby i mieć na względzie, że pomoc ta wspiera osoby i rodziny w wysiłkach zmierzających do zaspokojenia niezbędnych potrzeb i umożliwia im życie w warunkach odpowiadających godności człowieka (art. 3 ust. 1 u.p.s.).

Zasiłek okresowy jest świadczeniem pieniężnym z pomocy społecznej, którego otrzymanie uzależnione jest od spełnienia kryterium dochodowego. Omawiane świadczenie nie jest przyznawane na zaspokojenie konkretnej potrzeby. Ma ono zapewnić okresowy dochód, którym świadczeniobiorca będzie dysponował w miarę swobodnie, zaspokajając podstawowe potrzeby bytowe. Przyznanie i wypłata tej formy pomocy mieści się w zadaniach własnych gminy o charakterze obowiązkowym (zob. I. Sierpowska, Pomoc społeczna. Komentarz, wyd. VI, WKP 2023).

W sprawie nie pozostawało sporne zaistnienie przesłanek uzasadniających przyznanie Skarżącemu wnioskowanego świadczenia. Zakwestionowane zostały natomiast ustalenia organów stanowiące podstawę do ustalenia wysokości zasiłku okresowego, a odnoszące się do liczby członków rodziny Skarżącego.

Jak wynika z akt administracyjnych przedłożonych do sprawy, w treści wniosku inicjującego niniejsze postępowanie Skarżący podał: "obecnie moim źródłem dochodu jest zasiłek z ZUS oraz praca żony w firmie sprzątającej. Jednocześnie informuję, że wraz ze mną zamieszkują następujące osoby: H. J. – żona, H.A. – syn, i prowadzimy wspólne gospodarstwo domowe" (karta nr 2 akt administracyjnych). Już powyższe obligowało organ do poczynienia wyczerpujących ustaleń w tym zakresie celem jednoznacznego ustalenia czy Skarżący prowadzi wraz z małżonką odrębne gospodarstwo domowe od gospodarstwa domowego syna, czy jak Skarżący podał - do źródeł jego dochodu należy zaliczyć wyłącznie zasiłek ZUS oraz wynagrodzenie małżonki, czy też Skarżący prowadzi wspólne gospodarstwo domowe z małżonką oraz synem. Tego rodzaju ustalenie było bowiem kluczowe dla obliczenia wysokości wnioskowanego świadczenia.

Jednocześnie z przywołanej wyżej części wniosku, wynika niewątpliwie, że Stronie nie była znana definicja "rodziny" oraz "dochodu rodziny" w rozumieniu art. 6 pkt 4 i 14 u.p.s., a zatem i skutki prawne mające wpływ na dokonanie stosownych ustaleń w sprawie. Należy pamiętać, iż stosownie do treści art. 9 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (tekst jedn. Dz. U. z 2022 r., poz. 2000 z późn. zm., dalej: "k.p.a."), organy administracji publicznej są obowiązane do należytego i wyczerpującego informowania stron o okolicznościach faktycznych i prawnych, które mogą mieć wpływ na ustalenie ich praw i obowiązków będących przedmiotem postępowania administracyjnego. Organy czuwają nad tym, aby strony i inne osoby uczestniczące w postępowaniu nie poniosły szkody z powodu nieznajomości prawa, i w tym celu udzielają im niezbędnych wyjaśnień i wskazówek. Z akt sprawy nie wynika natomiast, aby organ uczynił zadość przywołanej zasadzie informowania stron, w toku wywiadu środowiskowego, a przed odebraniem oświadczenia z dnia 1 sierpnia 2022 r. (akta nr 19 akt administracyjnych), czy też odrębnym pismem.

Zdaniem Sądu, w tych okolicznościach sprawy, z ww. oświadczenia oraz wpisu w notatce z wywiadu środowiskowego – część: "ocena i wnioski pracownika socjalnego", o treści, iż Strona "prowadzi wspólne gospodarstwo domowe z żoną i synem", nie sposób automatycznie wywodzić podstawy do ustalenia dochodu rodziny, przy włączeniu do tej kwoty dochodu syna Skarżącego.

Okoliczności związane z zakwalifikowaniem poszczególnych osób do rodziny Skarżącego, w rozumieniu ustawy o pomocy społecznej, w ocenie Sądu nie zostały dostatecznie wyjaśnione.

Organy orzekające w sprawie nie dokonały wszechstronnych i prawidłowych ustaleń co do stanu faktycznego, pomijając przy tym zasady postępowania administracyjnego. Uznanie decyzji organu za zgodną z obowiązującymi przepisami prawa wymaga bowiem zbadania kolejnych etapów działania organu, w ramach których następuje zgromadzenie materiału dowodowego, uwzględnienie w toku postępowania treści art. 7 oraz 77 § 1 k.p.a., ustalenie okoliczności istotnych dla sprawy, a następnie wszechstronne i wnikliwe rozważenie zgromadzonego materiału dowodowego (art. 80 k.p.a.). Organ podejmując rozstrzygnięcie ma obowiązek kierować się zasadą prawdy obiektywnej. Zgodnie z art. 7 k.p.a. w toku postępowania organy administracji publicznej stoją na straży praworządności, z urzędu lub na wniosek stron podejmują wszelkie czynności niezbędne do dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego oraz do załatwienia sprawy, mając na względzie interes społeczny i słuszny interes obywateli. Natomiast w myśl art. 77 § 1 k.p.a. organ administracji publicznej jest obowiązany w sposób wyczerpujący zebrać i rozpatrzyć cały materiał dowodowy, by dalej w ramach swobodnej oceny dowodów ocenić czy dana okoliczność została udowodniona.

Sprawując kontrolę sądowoadministracyjną Sąd doszedł do przekonania, że w sprawie doszło do naruszenia wymienionych przepisów procedury administracyjnej, które mogły mieć istotny wpływ na rozstrzygnięcie oraz naruszenia zasady zaufania obywateli do władzy publicznej wyrażonej w art. 8 k.p.a.

Zauważenia także wymaga, iż kasatoryjnego rozstrzygnięcia w niniejszej sprawie nie można odczytać jako akceptacji dla, podnoszonego przez organ, ewentualnego braku współdziałania Skarżącego z pracownikiem socjalnym, po wydaniu decyzji przez organ I instancji. W notatce służbowej wskazano na bezskuteczność podejmowanego przez pracownika socjalnego kontaktu w formie telefonicznej, osobistej w dniu 5 września 2022 r. oraz elektronicznej – tego samego dnia (karta nr 35 i 36 akt administracyjnych). Nie może jednak ujść uwadze, że w skierowanej do Strony wiadomości elektronicznej z dnia 5 września 2022 r. zakreślono 2-dniowy termin na kontakt zwrotny (do dnia 7 września 2022 r.), który w realiach rozpoznawanej sprawy nie może zostać uznany za wystarczający. Jednocześnie Sąd zauważa, iż podjęta przez organ już po wniesieniu odwołania próba kontaktu ze Stroną, stanowi wyraźny przejaw powzięcia przez organ wątpliwości, co do okoliczności mogących mieć wpływ na wymiar świadczenia, a która ostatecznie nie została wyjaśniona.

W tym miejscu odnotowania również wymaga, zauważone przez Sąd, naruszenie obowiązku wynikającego z art. 10 § 1 k.p.a. Stosownie do treści tego przepisu organy administracji publicznej obowiązane są zapewnić stronom czynny udział w każdym stadium postępowania, a przed wydaniem decyzji umożliwić im wypowiedzenie się co do zebranych dowodów i materiałów oraz zgłoszonych żądań. Odstąpienie od wskazanej zasady może nastąpić jedynie w przypadkach, wskazanych w § 2 tego przepisu, a przyczyna odstąpienie powinna zostać utrwalona w aktach w drodze adnotacji (art. 10 § 2 i 3 k.p.a.). Dopuszczalność prowadzenia postępowania z wyłączeniem zasady czynnego udziału stron, na podstawie art. 10 § 2 k.p.a. jest wyjątkiem od zasady ogólnej i jako wyjątek podlega wykładni ścieśniającej. Kontrolę nad stosowaniem omawianego wyjątku zapewnia przepis art. 10 § 3 k.p.a., który zobowiązuje organ administracji do utrwalenia w formie adnotacji przyczyn niedopuszczenia strony do czynnego udziału w postępowaniu lub w określonych jego stadiach. W niniejszej sprawie organ pierwszej instancji nie dopełnił obowiązków wynikających z tej regulacji, a w aktach brak adnotacji mającej uzasadniać odstąpienie od wskazanej zasady.

Podobnie organ odwoławczy nie zastosował przepisu art. 10 § 1 k.p.a. oraz nie dostrzegł powyższych uchybień powstałych na etapie postępowania przed organem I instancji.

Niewątpliwie w sprawie doszło do uniemożliwienia Stronie realizacji przysługującego jej prawa, oraz - na skutek niepoinformowania Strony o rozumieniu pojęć "dochód rodziny" oraz "rodzina" na gruncie przepisów regulujących wnioskowane świadczenie - braku wiedzy Skarżącego o konieczności przedłożenia dodatkowych dokumentów celem wykazania argumentacji niezbędnej z punktu widzenia rozpoznawanej sprawy, które w dalszej kolejności podlegałyby ocenie organów orzekających w sprawie. Braki tego rodzaju mogły uniemożliwić Stronie na właściwym etapie postępowania odniesienie się i przestawienie konkretnych okoliczności mogących mieć wpływ na poczynienie ustaleń istotnych z punktu widzenia przesłanek przyznania wnioskowanego zasiłku.

Na gruncie rozpoznawanej sprawy, zwrócenia uwagi wymaga jeszcze jedna kwestia. Należy pamiętać w kontekście celu pomocy społecznej (art. 2 ust. 1 u.p.s.), przezwyciężenie trudnej sytuacji dokonuje się w oparciu o przyjętą i realizowaną z taką osobą strategię wychodzenia z trudnej sytuacji życiowej. Oznacza to, że zgłoszona przez osobę potrzeba jest dla organu administracji publicznej impulsem do zbadania sytuacji strony i opracowania planu, przy wykorzystaniu którego osoba taka zostanie poddana procesowi wyprowadzenia z trudnej sytuacji. Tym samym zgłoszona potrzeba będzie mogła być zaspokojona tylko wówczas, gdy będzie mieściła się w takim planie działań organu. Świadczenie z pomocy społecznej w formie świadczenia pieniężnego (zasiłku celowego czy okresowego) winno być traktowane jako instrument do osiągnięcia określonego celu. Takie ujęcie miejsca i roli zasiłku celowego i okresowego skutkuje tym, że winien on mieścić się w planie pomocy przewidzianej dla takiej osoby (zob. wyroki: Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z dnia 19 lutego 2021 r. sygn. II SA/Gl 1216/20, z dnia 7 kwietnia 2021 r. sygn. II SA/Gl 1524/20, z dnia 18 grudnia 2015 r. sygn. IV SA/Gl 423/15). W aktach administracyjnych przedłożonych do sprawy brak jest natomiast jakiejkolwiek informacji na temat działań podejmowanych względem Skarżącego, przy wykorzystaniu których organy administracji podejmą działania zmierzające do wyprowadzenia Skarżącego z trudnej sytuacji, w której się znajduje.

Zgodnie z treścią art. 153 p.p.s.a. organ ponownie rozpoznając sprawę dokona ponownej oceny sytuacji faktycznej Skarżącego i mając w polu widzenia opracowany program działań względem Skarżącego, podejmie stosowne rozstrzygnięcie, czuwając by nie naruszono przepisów procedury administracyjnej. Jednocześnie organ obowiązany jest uwzględnić obowiązki wynikające z treści art. 9, art. 10 § 1 k.p.a.

Mając powyższe na uwadze Sąd orzekł jak w sentencji – na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. c p.p.s.a. uchylił zaskarżoną decyzję, oraz na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. c w zw. z art. 135 p.p.s.a. decyzję ją poprzedzającą.

Orzeczenia przywołane w treści niniejszego uzasadnienia dostępne są w Centralnej Bazie Orzeczeń Sądów Administracyjnych.