drukuj    zapisz    Powrót do listy

6264 Zarząd gminy (powiatu, województwa), Samorząd terytorialny, Rada Powiatu~Rada Powiatu, Uchylono zaskarżony wyrok i oddalono skargę, II OSK 1000/15 - Wyrok NSA z 2015-06-12, Centralna Baza Orzeczeń Naczelnego (NSA) i Wojewódzkich (WSA) Sądów Administracyjnych, Orzecznictwo NSA i WSA

II OSK 1000/15 - Wyrok NSA

Data orzeczenia
2015-06-12 orzeczenie prawomocne
Data wpływu
2015-04-20
Sąd
Naczelny Sąd Administracyjny
Sędziowie
Grzegorz Czerwiński
Robert Sawuła /przewodniczący sprawozdawca/
Zdzisław Kostka
Symbol z opisem
6264 Zarząd gminy (powiatu, województwa)
Hasła tematyczne
Samorząd terytorialny
Sygn. powiązane
II SA/Wa 1599/14 - Wyrok WSA w Warszawie z 2015-01-29
Skarżony organ
Rada Powiatu~Rada Powiatu
Treść wyniku
Uchylono zaskarżony wyrok i oddalono skargę
Powołane przepisy
Dz.U. 2013 poz 595 art. 14 ust. 1
Ustawa z dnia 5 czerwca 1998 r. o samorządzie powiatowym - tekst jednolity.
Dz.U. 2012 poz 270 art. 141 par. 4
Ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jednolity.
Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Robert Sawuła (spr.) Sędziowie Sędzia NSA Grzegorz Czerwiński Sędzia del. NSA Zdzisław Kostka Protokolant asystent sędziego Rafał Jankowski po rozpoznaniu w dniu 12 czerwca 2015 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Rady Powiatu Płońskiego od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 29 stycznia 2015 r. sygn. akt II SA/Wa 1599/14 w sprawie ze skargi R. G. na uchwałę Rady Powiatu Płońskiego z dnia 23 kwietnia 2014 r. nr L/300/2014 w przedmiocie odwołania wiceprzewodniczącego rady powiatu 1. uchyla zaskarżony wyrok i oddala skargę, 2. zasądza od R. G. na rzecz Powiatu Płońskiego kwotę 350 (trzysta pięćdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie

Wyrokiem z dnia 29 stycznia 2015 r., sygn. akt II SA/Wa 1599/14 Wojewódzki Sąd Administracyjny (dalej: WSA) w Warszawie w wyniku rozpoznania skargi R. G. na uchwałę Rady Powiatu [...] (dalej także: Rada) z dnia [...] kwietnia 2014 r. nr [...] w przedmiocie odwołania skarżącego z funkcji Wiceprzewodniczącego Rady Powiatu [...] - stwierdził nieważność zaskarżonej uchwały. Wyrok powyższy zapadł w następującym stanie faktycznym i prawnym sprawy:

Uchwałą z 23 kwietnia 2014 r. Rada Powiatu [...] odwołała radnego R. G. z funkcji wiceprzewodniczącego Rady, powołując w uzasadnieniu przepisy art. 14 ust. 4 ustawy z 5 czerwca 1998 r. o samorządzie powiatowym (Dz. U. z 2013 r., poz. 595 ze zm., dalej "Usp") i § 11 ust. 4 Statutu Powiatu [...].

Po wezwaniu organu do usunięcia naruszenia prawa R. G. wniósł na powyższą uchwałę skargę do WSA w Warszawie, domagając się stwierdzenia jej nieważności. Zarzucił organowi dopuszczenie się szeregu naruszeń prawa, polegających m. in. na: nie rozpoznaniu jego rezygnacji z funkcji wiceprzewodniczącego Rady, nie poddaniu projektu uchwały w sprawie jego odwołania opiniowaniu przez zarząd powiatu i właściwe komisje, niewłaściwe podanie wyników głosowania nad punktem wprowadzającym do porządku sesji sprawę odwołania pod obrady Rady, brak merytorycznej dyskusji nad projektem uchwały, niedopuszczenie do głosu Dyrektora Biura Poselskiego poseł M. G., brak podania w sposób publiczny wyników głosowania nad wyborem Komisji Skrutacyjnej, brak zakończenia zgłaszania kandydatów do Komisji Skrutacyjnej, brak zademonstrowania faktu, że urna do głosowania jest pusta, niewłaściwe przygotowanie kart do głosowania bez uwzględnienia opcji wstrzymania się od głosu, brak głosowania nad uchwałą o konkretnej nazwie i numerze. Skarżący podał też w wątpliwość zasadność głosowania tajnego.

W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej oddalenie, podnosząc że kwestionowana uchwała została podjęta zgodnie z wymogami prawa.

WSA w Warszawie uwzględniając skargę wskazał, że istota przedmiotowej sprawy sprowadzała się do oceny tego, czy kwestionowana uchwała została podjęta zgodnie ze Statutem Powiatu [...] i regulaminem Rady Powiatu [...]. Jak wynikać ma z treści załączonego przez organ do akt administracyjnych tekstu wyżej wspomnianego Regulaminu, jego Rozdział 6 zawiera przepisy regulujące tryb podejmowania uchwał przez Radę Powiatu. Zgodnie z § 30 ust. 3 powyższego aktu prawnego, projekty uchwał zgłoszone przez co najmniej 4 radnych, wymagają zaopiniowania przez zarząd powiatu. Użyte przez prawodawcę sformułowanie "wymagają" jest określeniem typu stanowczego. Oznacza ono bezwzględną konieczność (oblig) dokonania określonych działań. Zakres przedmiotowy omawianego § 30 ust. 3 regulaminu Rady Powiatu [...] jest bardzo szeroki. Posłużenie się przez prawodawcę określeniem "projekty uchwał" oznacza, że procedura opisana w ww. przepisie dotyczy wszystkich projektów uchwał zgłaszanych przez podmioty w nim opisane.

Sąd wojewódzki wskazał, że badając skarżoną uchwałę należało także odnieść się do § 30 ust. 2 Regulaminu Rady Powiatu [...]. Zgodnie z jego brzmieniem projekty uchwał powinny być zaopiniowane przez właściwe Komisje Rady. Sformułowanie "powinny" nie jest już określeniem tak stanowczym, jak określenie "wymagają". Oznacza to, że nie zachodzi bezwzględna konieczność opiniowania każdego projektu uchwały przez właściwe Komisje Rady. Niemniej jednak każdy przypadek odstępstwa od procedury określonej w § 30 ust. 2 Regulaminu Rady powinien być w sposób wyczerpujący uzasadniony. Organ powinien wyjaśnić powody, dla których nie zastosował się do powinności nałożonych na niego mocą omawianego przepisu. Brak zaś takiego uzasadnienia sprawia, że niemożliwa staje się ocena przez odbiorców uchwały, jak też przez sąd administracyjny, prawidłowości i zasadności odstąpienia od procedury wynikającej z cyt. Regulaminu. To zaś sprawia, że również z tego punktu widzenia taka uchwała jest wadliwa.

Dalej w uzasadnieniu wyroku podniesiono, że z materiału dowodowego przedmiotowej sprawy wynika, iż projekt skarżonej uchwały nie został przedstawiony do zaopiniowania przez zarząd powiatu. Nie został też zaopiniowany przez właściwą komisję Rady i nie umotywowano w uzasadnieniu uchwały powodów, dla których odstąpiono od tej powinności przy jej uchwalaniu. To sprawia, że skarżona uchwała jawi się jako sprzeczna z prawem i w związku z tym powinna być wyeliminowana z obrotu prawnego.

Skargę kasacyjną od powyższego wyroku wniosła Rada Powiatu [...], skarżąc wyrok w całości. Skarżący kasacyjnie organ zarzuca:

1. naruszenie prawa materialnego, tj. przepisu § 30 ust. 3 Statutu Powiatu [...] przez błędną wykładnię oraz przepisu § 30 ust. 6 Statutu Powiatu [...] poprzez jego niezastosowanie;

2. naruszenie prawa procesowego, tj. art. 141 § 4 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jedn. Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.- zwanej dalej Ppsa), wskutek oparcia uzasadnienia wyroku na niezgodnych ze stanem faktycznym ustaleniach, że w aktach sprawy nie było uchwały w sprawie zmiany Statutu Powiatu [...] zawierającej obowiązującą treść § 30 ust. 3 i 6 tegoż Statutu, co miało wpływ na treść orzeczenia.

Skarżący kasacyjnie organ wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i oddalenie skargi, jak również zasądzenie kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa radcowskiego według norm przepisanych. Ewentualnie wniesiono o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy WSA w Warszawie do ponownego rozpoznania oraz o zasądzenie kosztów postępowania według norm przepisanych. Uzasadniając podniesione zarzuty kasacyjne podkreślono, że sąd I instancji nie wziął pod rozwagę, eksponując znaczenie treści § 30 ust. 3 Regulaminu, jako załącznika nr 2 do Statutu Powiatu [...]. § 30 ust. 6 tegoż Regulaminu stanowi, że "Zaopiniowaniu przez zarząd powiatu i komisje rady nie podlegają projekty uchwał dotyczące spraw związanych z wyborem, odwołaniem i przyjęciem rezygnacji przewodniczącego i wiceprzewodniczących rady, przewodniczących i członków komisji rady, a także, z zastrzeżeniem § 36a ust. 2 Statutu, zarządu powiatu". Skarżona uchwała mieściła się w tej kategorii, dlatego w odpowiedzi na skargę powoływano się na brak potrzeby zaopiniowania projektu uchwały. Wbrew twierdzeniom sądu a quo treść Regulaminu uwzględniającego aktualne jego brzmienie znajdowała się w aktach sprawy. Pełnomocnik organu w trakcie przeglądania akt w czytelni WSA w Warszawie stwierdził, że znajduje się w nich uchwała Rady Powiatu [...] Nr [...] z [...] marca 2012 r. w sprawie zmian w Statucie Powiatu [...] uwzględniająca m. in. treść art. 30 § 6 Regulaminu, na którą powołuje się strona skarżąca kasacyjnie. Sąd wojewódzki orzekając w sprawie nie wziął pod rozwagę obowiązującego brzmienia regulaminu. Stwierdzono ponadto, że uchwała o odwołaniu wiceprzewodniczącego Rady Powiatu [...] została podjęta w poprzedniej kadencji, a skarżący nie został wybrany jako radny w nowej kadencji. To wskazuje na bezprzedmiotowość opatrywania wyroku sądu I instancji klauzulą ochrony tymczasowej.

Pełnomocnik strony skarżącej kasacyjnie podtrzymując skargę kasacyjną wyjaśnił, że gdy idzie o drugi z jej zarzutów chodzi o naruszenie § 30 ust. 3 i 6 Regulaminu Rady Powiatu [...], a nie samego Statutu, jak to wynikałoby z petitum skargi kasacyjnej.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

W myśl art. 174 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. ( Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.) zwanej dalej Ppsa, skargę kasacyjną można oprzeć na następujących podstawach: 1) naruszenie prawa materialnego przez błędną jego wykładnię lub niewłaściwe zastosowanie, 2) naruszenie przepisów postępowania, jeżeli uchybienie to mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy.

Naczelny Sąd Administracyjny związany jest podstawami skargi kasacyjnej, bowiem według art. 183 § 1 Ppsa rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej, biorąc z urzędu pod uwagę jedynie nieważność postępowania. Przytoczenie podstaw kasacyjnych, rozumiane jako wskazanie przepisów, które - zdaniem wnoszącego skargę kasacyjną - zostały naruszone przez wojewódzki sąd administracyjny, nakłada na Naczelny Sąd Administracyjny, stosownie do art. 174 pkt 1 i 2 oraz art. 183 § 1 Ppsa, obowiązek odniesienia się do wszystkich zarzutów przytoczonych w podstawach kasacyjnych (por. uchwała NSA z dnia 26 października 2009 r., I OPS 10/09, opubl. ONSAiwsa z 2010 r., nr 1, poz. 1).

W niniejszej sprawie żadnej z wymienionych w art. 183 § 2 Ppsa przesłanek nieważności postępowania Sąd się nie dopatrzył, wobec czego kontrola ograniczyć się musiała wyłącznie do zbadania zawartych w skardze kasacyjnej zarzutów.

Skarga kasacyjna została oparta na częściowo usprawiedliwionych podstawach.

Zarzut naruszenia przepisu art. 141 § 4 Ppsa przez WSA w Warszawie nie jest zasadny. Cyt. przepis stanowi, że "Uzasadnienie wyroku powinno zawierać zwięzłe przedstawienie stanu sprawy, zarzutów podniesionych w skardze, stanowisk pozostałych stron, podstawę prawną rozstrzygnięcia oraz jej wyjaśnienie. Jeżeli w wyniku uwzględnienia skargi sprawa ma być ponownie rozpatrzona przez organ administracji, uzasadnienie powinno ponadto zawierać wskazania co do dalszego postępowania". Strona skarżąca kasacyjnie wskazuje na naruszenie art. 141 § 4 Ppsa jako podstawę zarzutu kasacyjnego z art. 174 pkt 2 cyt. ustawy. Zauważyć jednak wypada, że chodzi tu o naruszenie przepisów postępowania, jeżeli uchybienie to mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy. Niesporne jest, że pisemne uzasadnienie do wyroku sporządza się po jego wydaniu (ogłoszeniu), zatem wynik sprawy w postaci wyroku jest już znany. Z tych względów naruszenie przepisu art. 141 § 4 Ppsa wyjątkowo może stanowić o trafności tak ukształtowanego przepisem art. 174 pkt 2 Ppsa zarzutu kasacyjnego. W uchwale składu siedmiu sędziów Naczelnego Sądu Administracyjnego z 15 lutego 2010 r., II FPS 8/09 (ONSAiwsa 2010, nr 3, poz. 39) wskazano, że przepis art. 141 § 4 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (...) może stanowić samodzielną podstawę kasacyjną (art. 174 pkt 2 tej ustawy), jeżeli uzasadnienie orzeczenia wojewódzkiego sądu administracyjnego nie zawiera stanowiska co do stanu faktycznego przyjętego za podstawę zaskarżonego rozstrzygnięcia. W motywach powyższej uchwały wskazano, że przez pojęcie stanu sprawy, wymaganego do ujawnienia w uzasadnieniu wyroku, rozumieć należy stan faktyczny sprawy przyjętej przez sąd. Z wywodów uzasadnienia zarzutu kasacyjnego wynika natomiast, że skarżącemu kasacyjnie chodzi w istocie o pominięcie przez sąd wojewódzki aktualnego, tj. w chwili podejmowania przez Radę Powiatu [...] uchwały o odwołaniu jej wiceprzewodniczącego, tekstu Regulaminu Rady Powiatu [...]. Dodatkowo podkreślono, że uchwała Rady Powiatu [...] Nr [...] z [...] marca 2012 r. w sprawie zmian w Statucie tegoż Powiatu znajdowała się w aktach sprawy, a sąd wojewódzki okoliczności tej nie dostrzegł. Rzecz w tym, że zarzut tak rozumiany mógłby być rozważany potencjalnie jako naruszenie przepisu art. 133 § 1 Ppsa, zobowiązującego do wydania wyroku na podstawie akt sprawy. Naruszenia cyt. przepisu nie zawarto jednak w skardze kasacyjnej. Kwestionowany wyrok zawiera wszystkie wymagane dyspozycją art. 141 § 4 Ppsa elementy, z tego względu zarzut kasacyjny naruszenia cyt. przepisu nie mógł zostać uwzględniony.

Zasadny okazał się natomiast zarzut naruszenia przepisów prawa materialnego (art. 174 pkt 1 Ppsa) w postaci niezastosowania przepisu § 30 ust. 6 Regulaminu Rady Powiatu [...]. Zgodnie z art. 14 ust. 1 Usp "Rada powiatu wybiera ze swego grona przewodniczącego i jednego lub dwóch wiceprzewodniczących bezwzględną większością głosów w obecności co najmniej połowy ustawowego składu rady, w głosowaniu tajnym". Z kolei art. 14 ust. 4 Usp określa, że "Odwołanie przewodniczącego i wiceprzewodniczącego rady następuje na wniosek co najmniej 1/4 ustawowego składu rady powiatu, w trybie określonym w ust. 1". Zasadniczym i w zasadzie wyłącznym powodem, dla którego sąd wojewódzki uwzględnił skargę, było stwierdzenie, że projekt uchwały w przedmiocie odwołania R. G. z funkcji wiceprzewodniczącego Rady Powiatu [...] nie został przedstawiony do zaopiniowania przez Zarząd Powiatu ani przez właściwą komisję tej Rady. Sąd I instancji uznał przeto, że zaskarżona uchwała została podjęta z naruszeniem przepisu § 30 ust. 2 i 3 Regulaminu Rady Powiatu [...]. Rzecz jednak w tym, że sądowi wojewódzkiemu umknęło, iż swoją ocenę odnośnie legalności kwestionowanej przez skarżącego uchwały winien formułować odnosząc ją do aktualnego w chwili podejmowania tej uchwały stanu prawnego. Zgodnie z art. 19 Usp "Organizację wewnętrzną oraz tryb pracy rady i komisji powoływanych przez radę, a także zasady tworzenia klubów radnych, określa statut". Statut powiatu jest aktem prawa miejscowego (art. 40 ust. 1 i 2 pkt 1 Usp), przeto podlega publikacji stosownie do przepisów ustawy z 20 lipca 2000 r. o ogłaszaniu aktów normatywnych i niektórych innych aktów prawnych (Dz. U z 2011 r., Nr 197, poz. 1172 ze zm.). Jednolity tekst Statutu Powiatu [...] oraz Regulaminu Rady Powiatu [...] został opublikowany w Dzienniku Urzędowym Województwa Mazowieckiego z 2011 r., Nr 240, poz. 8719. Umknęło także uwadze sądu wojewódzkiego, jak istotnie zauważył to skarżący kasacyjnie organ, że uchwałą Nr [...] Rada Powiatu [...] dokonała zmian w Statucie Powiatu [...] oraz Regulaminie Rady Powiatu [...] (dalej uchwała zmieniająca). Uchwała zmieniająca została opublikowana w Dzienniku Urzędowym Województwa Mazowieckiego z 2012 r., poz. 3135, znajduje się ponadto w aktach administracyjnych, którymi dysponował sąd I instancji. W dacie podejmowania przez Radę Powiatu [...] § 30 Regulaminu Rady miał następujące brzmienie:

"1. Z inicjatywą podjęcia uchwały mogą wystąpić: 1) co najmniej 4 radnych, 2) przewodniczący rady, 3) klub radnych, 4) komisja rady, 5)zarząd powiatu.

2. Podmioty wymienione w ust. 1 pkt. 1 - 4 składają projekty uchwał przewodniczącemu rady, który kieruje je do radcy prawnego celem zaopiniowania pod względem formalno - prawnym.

3. Projekty uchwał zgłoszone przez podmioty określone w ust. 1 pkt. 1 - 4, które uzyskały pozytywną opinię radcy prawnego pod względem formalno - prawnym, przewodniczący rady kieruje do zaopiniowania przez właściwe komisje rady oraz przez zarząd powiatu. Projekty uchwał, które nie uzyskają akceptacji radcy prawnego pod względem formalno - prawnym, podlegają zwrotowi do podmiotu występującego z inicjatywą uchwałodawczą celem doprowadzenia projektów do zgodności z prawem.

4. Zarząd powiatu przedkłada przewodniczącemu rady własne projekty uchwał po uprzednim pozytywnym zaopiniowaniu przez radcę prawnego pod względem formalno - prawnym.

5. Projekty uchwał zgłoszone przez zarząd powiatu przewodniczący rady kieruje do zaopiniowania właściwym komisjom rady.

6. Zaopiniowaniu przez zarząd powiatu i komisje rady nie podlegają projekty uchwał dotyczące spraw związanych z wyborem, odwołaniem i przyjęciem rezygnacji przewodniczącego i wiceprzewodniczących rady, przewodniczących i członków komisji rady, a także, z zastrzeżeniem § 36 a ust. 2 Statutu, zarządu powiatu".

Treść § 30 ust. 6 Regulaminu Rady Powiatu [...] nie pozostawia wątpliwości, że zaskarżona uchwała wypełnia dyspozycję cyt. przepisu, zatem jej podjęcie nie było objęte obowiązkiem zaopiniowania przez zarząd powiatu i komisję rady. Z tych względów zasadny jest zarzut naruszenia cyt. przepisu przez jego niezastosowanie. To z kolei oznacza, że skarga kasacyjna zawiera usprawiedliwioną podstawę, zatem prowadzić musi do uchylenia wyroku sądu I instancji.

Stosownie do art. 188 Ppsa "Jeżeli nie ma naruszeń przepisów postępowania, które mogły mieć istotny wpływ na wynik sprawy, a zachodzi jedynie naruszenie prawa materialnego, Naczelny Sąd Administracyjny może uchylić zaskarżone orzeczenie i rozpoznać skargę. W tym przypadku Sąd orzeka na podstawie stanu faktycznego przyjętego w zaskarżonym wyroku". W efekcie podlega rozpatrzeniu skarga wniesiona przez R. G. Zdaniem Naczelnego Sądu Administracyjnego skarga ta nie jest uzasadniona.

Jak to uprzednio wskazano z mocy art. 14 ust. 4 Usp "Odwołanie przewodniczącego i wiceprzewodniczącego rady następuje na wniosek co najmniej 1/4 ustawowego składu rady powiatu, w trybie określonym w ust. 1", tj. bezwzględną większością głosów w obecności co najmniej połowy ustawowego składu rady, w głosowaniu tajnym. Wszystkie te wymogi zostały spełnione. Podnoszenie przez skarżącego, że głosowanie tajne winno zostać uzupełnione formułą głosowania jawnego nad podjęciem uchwały zupełnie jest chybione, skoro oznaczoną formułę głosowania wyznacza ustawa (art. 14 ust. 1 Usp). Samo podjęcie przez skarżącego aktu rezygnacji z pełnionej funkcji w trakcie rozpatrywania wniosku o jego odwołanie także nie powoduje wadliwości podjętej uchwały. Wniosek o przyjęcie rezygnacji z funkcji wiceprzewodniczącego Rady został zgłoszony już po zgłoszeniu wniosku o odwołanie skarżącego z pełnionej funkcji, nadto nie został uwzględniony w porządku obrad Rady. Z tych względów zarzut naruszenia § 11 ust. 5 Statutu Powiatu [...], stanowiący iż "W przypadku rezygnacji przewodniczącego lub wiceprzewodniczącego, rada podejmuje uchwałę w sprawie przyjęcia tej rezygnacji zwykłą większością głosów, nie później niż w ciągu jednego miesiąca od dnia złożenia rezygnacji" nie jest zasadny. Z tych przyczyn zaskarżona uchwała nie narusza ponadto § 19 ust. 3 Regulaminu Rady odnośnie wprowadzania zmian w porządku obrad, jako kwestii formalnej. Jak wynika z treści protokołu sesji Rady odbyła się dyskusja nad wnioskiem o odwołanie skarżącego z pełnionej funkcji, przewodnicząca otworzyła dyskusję nad tym punktem obrad, a następnie ją po braku dalszych głosów zakończyła, informując o przeprowadzeniu głosowania. Tym samym nie można dopatrzyć się naruszenia przepisu § 17 ust. 1 Regulaminu Rady Powiatu [...], wedle którego "Przewodniczący rady prowadzi obrady zgodnie z porządkiem obrad, otwierając i zamykając dyskusję nad każdym z punktów". Chybione jest ponadto zarzucanie o wadliwości zaskarżonej uchwały wyłącznie z tej przyczyny, że w trakcie dyskusji nad punktem obrad poświęconym odwołaniu skarżącego z funkcji wiceprzewodniczącego Rady nie udzielono głosu pracownikom biura poselskiego. Zgodnie z § 17 ust. 5 Regulaminu Rady przewodniczący może udzielić głosu osobom zaproszonym na sesję rady, abstrahując od wątpliwości, czy osoby te zostały zaproszone na sesję, możliwość udzielenia im głosu jest uprawnieniem przewodniczącego nie zaś obowiązkiem. Z protokołu sesji wynika ponadto, że przeprowadzono w sprawie odwołania skarżącego z funkcji wiceprzewodniczącego Rady tajne głosowanie imienne, zostało ono przeprowadzone przez powołaną w tym celu komisję skrutacyjną, niesporne jest także, że za odwołaniem było 12 radnych, 7 przeciw, przy ustawowej liczbie radnych 21, co oznacza że zachowano wymóg określony dyspozycją art. 14 ust. 4 w zw. z art. 14 ust. 1 Usp. Pozostałe zarzuty skargi odnośnie naruszenia przez Radę zasad demokracji, kultury i wzajemnego współżycia Radnych, kultury prowadzenia obrad i standardów etycznych, nie mogły stanowić wzorca kontroli przedmiotu skargi, skoro sądy administracyjne sprawują kontrolę wykonywania administracji publicznej wyłącznie z punktu widzenia legalności.

Te okoliczności prowadzą do wniosku, że skargę R. G. jako nieuzasadnioną należało oddalić. Z powyższych względów i działając na podstawie art. 188 oraz art. 151 Ppsa orzeczono, jak w pkt. 1 sentencji wyroku. O kosztach postępowania orzeczono na zasadzie art. 203 pkt 2 Ppsa.



Powered by SoftProdukt