drukuj    zapisz    Powrót do listy

6537 Egzekucja należności pieniężnych, do których  nie stosuje się przepisów Ordynacji podatkowej (art. 34 ust. 3  ustawy o f, Egzekucyjne postępowanie, Samorządowe Kolegium Odwoławcze, Uchylono zaskarżony wyrok i przekazano sprawę do ponownego rozpoznania przez Wojewódzki Sąd Administracyjny, II GSK 233/15 - Wyrok NSA z 2016-06-21, Centralna Baza Orzeczeń Naczelnego (NSA) i Wojewódzkich (WSA) Sądów Administracyjnych, Orzecznictwo NSA i WSA

II GSK 233/15 - Wyrok NSA

Data orzeczenia
2016-06-21 orzeczenie prawomocne
Data wpływu
2015-01-28
Sąd
Naczelny Sąd Administracyjny
Sędziowie
Andrzej Skoczylas /przewodniczący/
Joanna Zabłocka /sprawozdawca/
Małgorzata Korycińska
Symbol z opisem
6537 Egzekucja należności pieniężnych, do których  nie stosuje się przepisów Ordynacji podatkowej (art. 34 ust. 3  ustawy o f
Hasła tematyczne
Egzekucyjne postępowanie
Sygn. powiązane
I SA/Sz 512/14 - Wyrok WSA w Szczecinie z 2014-09-17
Skarżony organ
Samorządowe Kolegium Odwoławcze
Treść wyniku
Uchylono zaskarżony wyrok i przekazano sprawę do ponownego rozpoznania przez Wojewódzki Sąd Administracyjny
Powołane przepisy
Dz.U. 2012 poz 270 art. 183, art. 185, art. 203 pkt 3
Ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jednolity.
Dz.U. 2013 poz 260 art. 13b ust. 6 pkt 1, 13 ust. 1 pkt 1, art. 13b ust. 1, 13f ust. 1, art. 19 ust. 5, 21 ust. 1, art. 6a ust. 3, art. 7 ust. 3
Ustawa z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych - tekst jednolity
Dz.U. 2012 poz 1015 art. 19 par. 1
Ustawa z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji - tekst jednolity
Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Andrzej Skoczylas Sędzia NSA Joanna Zabłocka (spr.) Sędzia NSA Małgorzata Korycińska Protokolant Ilona Szczepańska po rozpoznaniu w dniu 21 czerwca 2016 r. na rozprawie w Izbie Gospodarczej skargi kasacyjnej M.T. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie z dnia 17 września 2014 r. sygn. akt I SA/Sz 512/14 w sprawie ze skargi M.T. na postanowienie Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Szczecinie z dnia [...] marca 2014 r. nr [...] w przedmiocie zarzutów w postępowaniu egzekucyjnym 1. uchyla zaskarżony wyrok i przekazuje sprawę Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Szczecinie do ponownego rozpoznania, 2. zasądza od Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Szczecinie na rzecz M.T. 380 (trzysta osiemdziesiąt) złotych tytułem kosztów postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie wyrokiem z dnia 17 września 2014 r., sygn. akt I SA/Sz 512/14 oddalił skargę M.T. na postanowienie Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Szczecinie z dnia [...] marca 2014 r. w przedmiocie zarzutów w postępowaniu egzekucyjnym.

Sąd I instancji orzekał w następującym stanie sprawy:

Prezydent Miasta S., będący jednocześnie wierzycielem i organem egzekucyjnym, po uprzednim doręczeniu upomnienia nr [...] z dnia [...] października 2012 r. na podstawie ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych (Dz. U. z 2013r., poz. 260 ze zm.; dalej: u.d.p.) i dwóch uchwał Rady Miasta R.: Nr [...] z dnia [...] listopada 2007 r. oraz Nr [...] z dnia [...] grudnia 2007 r. wystawił wobec M.T. (dalej: skarżąca, strona) w dniu [...] marca 2013 r. dziewięć tytułów wykonawczych.

Skarżąca pismem z dnia [...] czerwca 2010 r. zwróciła się o wstrzymanie postępowania egzekucyjnego stosownie do treści art. 35 § 1 ustawy z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (Dz. U. z 2012r., poz. 1015 ze zm., dalej: u.p.e.a.) oraz wniosła zarzut prowadzenia egzekucji przez niewłaściwy organ egzekucyjny, bowiem właściwym organem egzekucyjnym w sprawie powinien być Naczelnik Urzędu Skarbowego w S., a nie Prezydent Miasta S. oraz zarzut nieistnienia obowiązku opłaty za parkowanie. W ocenie skarżącej z art. 13b ust. 1 u.d.p. wynika jednoznacznie, że opłaty pobiera się tylko w strefie płatnego parkowania i tylko w wyznaczonych miejscach.

Ponadto strona podniosła, iż w zawiadomieniach i upomnieniach o nieopłaconym postoju nie jest sprecyzowane miejsce postoju. Jako miejsce postoju wpisywana jest ulica, przy której postój miał miejsce, co prowadzi do nadużyć w postaci domagania się przez Miejski Zakład Obsługi Gospodarczej opłaty dodatkowej.

Prezydent Miasta S. postanowieniem z dnia [...] lipca 2013 r. znak: [...] uznał za nieuzasadnione zarzuty zgłoszone przez skarżącą oraz odmówił umorzenia postępowania egzekucyjnego.

W uzasadnieniu postanowienia organ wskazał, że wkładane za wycieraczkę zawiadomienia o nieopłaconym postoju nie są mandatem karnym, lecz dokumentują fakt nieuiszczenia opłat, informując równocześnie korzystającego z miejsca postojowego o powstałym z mocy prawa obowiązku dokonania opłaty dodatkowej, przy czym zawiadomienie obowiązku takiego nie nakłada. Organ stwierdził również, że zawiadomienia dotyczą postojów pojazdu na różnych ulicach i wystawione są przez różnych inspektorów, co wyklucza ewentualną pomyłkę bądź świadome działanie na niekorzyść zobowiązanej.

Organ wyjaśnił, że obowiązek wnoszenia opłaty z tytułu płatnego parkowania w strefie, jak i obowiązek wnoszenia opłaty dodatkowej w przypadku niewniesienia opłaty za parkowanie, wynika wprost z przepisów ustawy o drogach publicznych oraz wskazanych w treści postanowienia uchwał Rady Miasta S. Ponadto stwierdził, że zobowiązanie z tytułu opłaty dodatkowej za parkowanie pojazdu na drodze publicznej w strefie płatnego parkowania bez uiszczenia opłaty za parkowanie powstaje z mocy prawa.

Odnosząc się do kolejnych zarzutów wyjaśnił, że granice strefy wyznaczają znaki drogowe: D-44 (początek strefy) i D-45 (koniec strefy), natomiast obowiązek wnoszenia opłat za postój jak i sposób udokumentowania wniesienia opłaty, poprzez umieszczenie za szybą pojazdu prawidłowo zakreślonego biletu, wynika z uchwał Rady Miasta S. Obowiązek wnoszenia opłat za postój pojazdu w obszarze wyznaczonym przez znaki drogowe wynika wprost z przepisów prawa i z tego względu bez znaczenia pozostaje fakt obowiązywania w tym obszarze innych znaków drogowych. Kierowca łamiący inne zakazy wynikające z ustawy Prawo o ruchu drogowym, naraża się dodatkowo na odpowiedzialność karną.

Za nieuzasadniony organ I instancji uznał zarzut zobowiązanej, iż na zawiadomieniach nie jest sprecyzowane miejsce postoju, ponieważ zobowiązana nie przedstawiła żadnych dowodów ani argumentów na poparcie zarzutu, w przeciwieństwie do metodologii i zasad obowiązujących przy wystawianiu zawiadomień.

Odnosząc się do zarzutu prowadzenia egzekucji przez niewłaściwy organ egzekucyjny, Prezydent zauważył, że wierzycielem należności z tytułu postoju w strefie płatnego parkowania (SPP) jak i z tytułu opłat dodatkowych powstałych w związku z niewniesieniem opłaty za parkowanie pojazdu w strefie, jest Prezydent Miasta S., który jest zarządcą drogi i jednocześnie organem egzekucyjnym. Wyjaśnił, że jeżeli wierzyciel jest jednocześnie organem egzekucyjnym, przystępuje z urzędu do egzekucji na podstawie tytułu wykonawczego przez siebie wystawionego.

Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Szczecinie (SKO, Kolegium) postanowieniem z dnia [...] marca 2014 r. utrzymało zaskarżone postanowienie w mocy.

Organ odwoławczy pokreślił, że przepisy uchwały Rady Miasta S. dotyczące strefy płatnego parkowania nie przewidywały obowiązku sprecyzowania na zawiadomieniach o nieopłaconym postoju w Strefie Płatnego Parkowania miejsca parkowania tak, aby można było stwierdzić, czy to parkowanie miało miejsce faktycznie w miejscu do tego wyznaczonym. Argumentację zobowiązanej co do tego, że Rada Miasta S. niezgodnie z prawem dopuściła pobieranie opłat na skrzyżowaniach czy w pasach między jezdniami, gdzie obowiązuje bezwzględny zakaz zatrzymywania, SKO uznało za kuriozalną i nie znajdującą żadnego logicznego uzasadnienia. Podobne stanowisko zajęło w kwestii pobierania opłat za parkowanie w każdym miejscu, co jest niezgodne przepisami ustawy o drogach publicznych.

Odnosząc się do zarzutu prowadzenia egzekucji przez niewłaściwy organ, SKO wskazało, że organ I instancji odniósł się w sposób szczegółowy do wyjaśnienia, że organem egzekucyjnym winien być Prezydent Miasta S., a nie Naczelnik Urzędu Skarbowego w S., powołując i omawiając przepisy art. 1a pkt 7, art. 19 § 1 i 2 oraz art. 26 § 4 u.p.e.a. Kolegium w pełni podzieliło argumentację organu I instancji w tym zakresie.

W skardze wniesionej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie na ww. postanowienie SKO, skarżąca zarzuciła w szczególności rażące naruszenie przepisów prawa materialnego, tj. art. 6a ust 3 i art. 7 ust. 3 u.d.p., art. 13b ust. 1 w związku z art. 13b ust. 6 pkt 1 u.d.p., art. 13b ust. 7 i 13f ust. 3 w związku z art. 21 ust. 1 u.d.p.

W odpowiedzi na skargę SKO wniosło o jej oddalenie, podtrzymując dotychczasowe stanowisko w sprawie.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.jed. Dz. U. z 2012 r., poz.270 ze zm., dalej: p.p.s.a.), oddalił skargę.

Sąd I instancji na wstępie wyjaśnił, że zgodnie z art. 13 ust. 1 pkt 1 u.d.p. "korzystający z dróg publicznych są obowiązani do ponoszenia opłat za parkowanie pojazdów samochodowych na drogach publicznych w strefie płatnego parkowania". Strefę taką może ustalić rada gminy (rada miasta) – art. 13b ust. 3 u.d.p. Opłatę, o której mowa w art. 13 ust. 1 pkt 1 u.d.p., pobiera się stosownie do treści art. 13b ust. 1 u.d.p., za parkowanie pojazdów samochodowych w strefie płatnego parkowania, w wyznaczonym miejscu, w określone dni robocze, w określonych godzinach lub całodobowo.

Zdaniem WSA, obowiązek uiszczenia opłaty za parkowanie pojazdu samochodowego w strefie płatnego parkowania jest obowiązkiem wynikającym z mocy samego prawa, tj. z ww. przepisów ustawy o drogach publicznych i wydanej z jej upoważnienia uchwały rady miasta.

Sporządzane przez inspektora SPP (działającego z upoważnienia zarządcy drogi) zawiadomienie o nieopłaconym postoju w strefie płatnego parkowania, stanowi dokument (dowód) potwierdzający nieuiszczenie opłaty, a zarazem stanowi ono dla korzystającego z drogi dodatkową i wystarczającą informację o (powstałym z mocy prawa) obowiązku uiszczenia opłaty.

Sąd I instancji uznał, że nie jest uzasadniony zarzut naruszenia art. 6a ust. 3 i art. 7 ust. 3 u.d.p., gdyż nie dotyczył okoliczności bezpośrednio mających wpływ na wynik sprawy. WSA wskazał, że w uchwale Rady Miasta tworzącej strefę płatnego parkowania wskazano dokładnie ulice i place przynależące do strefy płatnego parkowania.

Sąd przywołując wyrok NSA z dnia 7 lipca 2011 r., sygn. akt II OSK 1048/11, stwierdził, że art. 6a ust. 3 u.d.p. ma zastosowanie do istniejących już dróg powiatowych, a nie tych, które są dopiero na etapie projektowania. Odwołał się również do wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 12 września 2006 r., sygn. akt K 55/05, w którym Trybunał stwierdził, że zgodnie z ustawą o drogach publicznych, drogi publiczne ze względu na funkcje w sieci drogowej dzielą się na cztery kategorie: drogi krajowe; drogi wojewódzkie; drogi powiatowe; drogi gminne (art. 2 ust. 1 u.d.p.).

Ponadto, jak podkreślił WSA, ulice leżące w ciągu dróg należących do określonej kategorii należą do tej samej kategorii co te drogi (art. 2 ust. 2). Ustawodawca upoważnił Radę Ministrów do określenia wykazu dwóch kategorii dróg: dróg krajowych i wojewódzkich. Drogami powiatowymi stały się automatycznie wszystkie inne drogi nienależące do wymienionych kategorii dróg krajowych i wojewódzkich. Dotychczasowe drogi gminne oraz lokalne miejskie stały się z dniem 1 stycznia 1999 r. drogami gminnymi. Wobec powyższego, skoro uchwała Rady Miasta S. o utworzeniu strefy płatnego parkowania nie została zakwestionowana, to zdaniem Sądu I instancji wymienione w niej ulice istnieją i są drogami publicznymi.

Zdaniem WSA niezasadny jest także zarzut naruszenia art. 13b ust. 1 w zw. z art. 13b ust. 6 pkt 1 u.d.p. WSA stwierdził, że strefę płatnego parkowania stanowi wydzielony obszar (art. 13b ust. 1 i 2 u.d.p.). Zatem na całym wydzielonym obszarze stanowiącym strefę płatnego parkowania, tj. na wszystkich drogach publicznych znajdujących się na tym obszarze, istnieje obowiązek uiszczania opłaty za parkowanie pojazdu. Natomiast pojęcie "wyznaczone miejsce" należy rozumieć jako miejsce wyznaczone do parkowania na drodze publicznej (art. 13b ust. 1 w zw. z art. 13 ust. 1 pkt 1 w zw. z art. 4 pkt 2 w zw. z art. 1 u.d.p.), co nie oznacza w ocenie Sądu, że jeżeli pojazd zostanie zaparkowany na drodze publicznej, ale w miejscu nieprzeznaczonym do parkowania, to korzystający nie ma obowiązku uiszczenia opłaty za parkowanie. W takiej sytuacji korzystający dodatkowo naraża się na inny rodzaj odpowiedzialności, np. karnej.

WSA zauważył przy tym, że strefy płatnego parkowania stanowią obszar, na terenie którego obowiązują ściśle określone zasady parkowania pojazdów, inne niż w miejscach nienależących do stref. Istotny jest bowiem cel tego rodzaju rozwiązań. Ustawodawca, wprowadzając w ustawie o drogach publicznych możliwość tworzenia stref płatnego parkowania, kierował się nie tylko potrzebą zapewnienia bezpieczeństwa i porządku publicznego, ale także koniecznością zapewnienia ochrony wolności i praw innych osób.

Sąd I instancji odnosząc się do zarzutu naruszenia art. 13b ust. 7, art. 13f ust. 3 w związku z art. 21 ust. 1 u.d.p. wskazał, że zarzut ten również nie zasługuje na uwzględnienie. Okoliczność, że opłaty pobierał Miejski Zakład Obsługi Gospodarczej, a nie ZDiTM w S. nie miała znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy. Sąd I instancji zaznaczył, że skarżąca nie kwestionowała, że oba wymienione zakłady były jednostkami budżetowymi gminy.

WSA wyjaśnił, że pojęcie zarządcy drogi definiuje art. 19 ust. 1 u.d.p., mówiący, że organ administracji rządowej lub jednostki samorządu terytorialnego, do którego właściwości należą sprawy z zakresu planowania, budowy, przebudowy, remontu, utrzymania i ochrony dróg, jest zarządcą drogi. Zarządcami dróg, według art. 19 ust. 2 pkt 3 i 4 u.d.p. są dla dróg powiatowych - zarząd powiatu, dla dróg gminnych - wójt (burmistrz, prezydent miasta), przy czym w granicach miast na prawach powiatu zarządcą wszystkich dróg publicznych, z wyjątkiem autostrad i dróg ekspresowych, jest prezydent miasta (art. 19 ust. 5 u.d.p.). Zgodnie z powyższymi przepisami w ocenie Sądu I instancji, w S. zarządcą dróg publicznych jest Prezydent Miasta S. Przepis art. 21 ust. 1 u.d.p. dopuszcza możliwość wykonywania przez zarządcę (o którym mowa w art. 19 ust. 2 pkt 2-4 i ust. 5 czyli i prezydenta miasta) jego obowiązków przy pomocy jednostki organizacyjnej będącej zarządem drogi, utworzonej odpowiednio przez sejmik województwa, radę powiatu lub radę gminy. Jeżeli jednostka taka nie została utworzona, zadania zarządu drogi wykonuje zarządca. W S. takimi jednostkami organizacyjnymi są Miejski Zakład Obsługi Gospodarczej i ZDiTM. Zatem te jednostki sprawowały zarząd, ale tylko w zakresie przewidzianym przepisami i aktem ich utworzenia. Bez względu na zakres zadań obu podmiotów Prezydent Miasta S. nadal pozostawał zarządcą dróg na terenie S. Z przepisu art. 21 ust. 1 u.d.p. wyraźnie wynika, że zarządca nie przekazuje swoich obowiązków, a jedynie może te obowiązki wykonywać przy pomocy jednostki organizacyjnej zwanej zarządem. Oznacza to, że z chwilą utworzenia zarządu, zarządca nie traci przymiotu zarządcy. Jak wskazuje bowiem zdanie 2 ust. 1 art. 21 u.d.p., w przypadku nieutworzenia zarządu, zadania zarządu wykonuje zarządca.

W takiej sytuacji, zdaniem WSA, zgodnie z art. 19 § 2 u.p.e.a. właściwy organ gminy o statusie miasta tj. Prezydent Miasta S. jest organem egzekucyjnym uprawnionym do stosowania wszystkich środków egzekucyjnych, z wyjątkiem egzekucji z nieruchomości, w egzekucji administracyjnej należności pieniężnych, dla których ustalania lub określania i pobierania jest właściwy ten organ.

W skardze kasacyjnej od powyższego wyroku M.T. wniosła o jego uchylenie w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji oraz zasądzenie kosztów postępowania.

Wyrokowi zarzuciła naruszenie przepisów prawa materialnego w stopniu mającym wpływ na wynik sprawy poprzez błędną ich wykładnię, a w konsekwencji błędne ich zastosowanie, a mianowicie:

1/ art. 6a ust. 3 i art. 7 ust. 3 u.d.p. poprzez przyjęcie, że nie jest uzasadnione naruszenie tych przepisów bowiem zarzut w skardze nie miał wpływu na rozstrzygnięcie sprawy, gdyż nie dotyczył okoliczności bezpośrednio mających wpływ na wynik sprawy;

2/ art. 13b ust. 1 w związku z art. 13b ust. 6 pkt 1 u.d.p. poprzez przyjęcie, że w S. w strefie płatnego parkowania opłaty za parkowanie można pobierać na całym wydzielonym obszarze strefy, a nie w wyznaczonych miejscach;

3/ art. 13b ust. 7, 13f ust. 3 i art. 21 ust. 1 u.d.p. w związku z art. 19 § 1 u.p.e.a. poprzez przyjęcie, że to były Miejski Zakład Obsługi Gospodarczej a nie Zarząd Dróg i Transportu Miejskiego w S. (zarząd dróg) był jednostką uprawnioną do pobierania opłat za parkowanie pojazdów w strefie płatnego parkowania i że Prezydent Miasta S. jest wierzycielem i organem egzekucyjnym.

W uzasadnieniu autor skargi kasacyjnej wskazał argumenty mające przemawiać za zasadnością zarzutów podniesionych w petitum złożonego środka odwoławczego.

Pismem z dnia [...] marca 2015 r. skarżąca nawiązując do wniesionej skargi kasacyjnej przesłała w załączeniu pismo Ministerstwa Infrastruktury z dnia [...] czerwca 2011 r. adresowane do K.T. w sprawie wyznaczania strefy płatnego parkowania, które jest elementem projektu organizacji ruchu oraz zatwierdzenie Stałej Organizacji Ruchu z dnia [...] stycznia 2008 r. z którego wynika, że określono w nim jedynie oznakowanie granic stref oraz granic podstref płatnego parkowania w S.

Skarżąca ponadto wyjaśniła, iż zatwierdzenie Stałej Organizacji Ruchu potwierdza, że w S. nie zostały wyznaczone miejsca do pakowania w których można pobierać opłaty za parkowanie pojazdów samochodowych (art. 13b ust. 6 pkt 1 u.d.p.), a jedynie wyznaczono w projekcie organizacji ruchu granice strefy i podstref.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga kasacyjna zasługuje na uwzględnienie, choć nie wszystkie jej zarzuty są uzasadnione.

Zgodnie z art. 183 § 1 p.p.s.a. Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej, z urzędu zaś bierze pod rozwagę jedynie nieważność postępowania. Z akt sprawy nie wynika, by zaskarżone orzeczenie zostało wydane w warunkach nieważności, której przesłanki określa art. 183 § 2 ww. ustawy.

Uzasadniony jest zarzut skargi kasacyjnej dotyczący naruszenia przepisów art. 13b ust. 1 w związku z art. 13b ust. 6 pkt 1 u.d.p. poprzez przyjęcie, że w strefie płatnego parkowania opłaty za parkowanie można pobierać na całym wydzielonym obszarze strefy, a nie w wyznaczonych miejscach.

Z regulacji prawnych zawartych w ustawie o drogach publicznych wynika obowiązek ponoszenia opłat za parkowanie pojazdów samochodowych w strefie płatnego parkowania. Obowiązek ten ustanowiony w art. 13 ust. 1 pkt 1 u.d.p. został doprecyzowany w art. 13b ust. 1 stanowiącym, że opłaty pobiera się za postój pojazdów samochodowych w strefie płatnego parkowania, w wyznaczonym miejscu, w określone dni robocze, w określonych godzinach lub całodobowo.

W ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego, z treści obu ww. przepisów wynika, że utworzenie strefy płatnego parkowania wiąże się z obowiązkiem wyznaczenia w tej strefie miejsc dla parkowania pojazdów, a opłaty pobiera się wyłącznie za postój w wyznaczonym w strefie płatnego parkowania miejscu, stosownie do treści art. 13b ust. 1 u.d.p..

Nie do zaakceptowania jest stanowisko, iż cała strefa płatnego parkowania może być uznana za "miejsce wyznaczone" w rozumieniu przepisu art. 13b ust. 1 u.d.p.

Analogiczne stanowisko, co do możliwości pobierania opłat za postój pojazdów w SPP tylko w miejscach wyznaczonych zajął Naczelny Sąd Administracyjny w wyrokach z: 20 grudnia 2012 r. sygn. akt II GSK 1852/11, 25 listopada 2014 r. sygn. akt II GSK 1684/13, 10 grudnia 2015r. sygn. akt I OSK 2356/15 i 17 lutego 2016 r. sygn. akt I OSK 2931/15 (publ. http://orzeczenia.nsa.gov.pl).

Nieuzasadniony jest natomiast zarzut naruszenia art. 13b ust. 7, art. 13f ust. 3 i art. 21 ust. 1 u.d.p. w związku z art. 19 § 1 u.p.e.a. Wbrew stanowisku strony skarżącej Prezydent Miasta S. był właściwym w sprawie organem egzekucyjnym.

Stosownie do art. 19 § 2 u.p.e.a. właściwy organ gminy o statusie miasta (...) jest organem egzekucyjnym uprawnionym do stosowania wszystkich środków egzekucyjnych, z wyjątkiem egzekucji z nieruchomości, w egzekucji administracyjnej należności pieniężnych, dla których ustalania lub określania i pobierania jest właściwy ten organ.

Zgodnie z treścią przepisu art. 13f ust. 1 u.d.p. za nieuiszczenie opłat, o których mowa w art. 13 ust. 1 pkt 1 pobiera się opłatę dodatkową, a w myśl art. 13f ust. 2 tej ustawy rada gminy określa wysokość opłaty dodatkowej, o której mowa w ust. 1 oraz sposób jej pobierania. Wysokość opłaty dodatkowej nie może przekroczyć 50 zł. Opłatę dodatkową, o której mowa w ust. 1, pobiera zarząd drogi, a w przypadku jego braku zarządca drogi. Na podstawie art. 40d ust. 2 u.d.p. opłaty, o których mowa w art. 13f ust. 1 u.d.p. podlegają przymusowemu ściągnięciu w trybie egzekucji administracyjnej.

Z treści powyższych przepisów wynika, że należności pieniężne podlegające egzekucji administracyjnej w rozpoznanej sprawie, a mianowicie opłata dodatkowa za nieuiszczenie opłaty, o której mowa w art. 13 ust. 1 pkt 1 u.d.p. jest określana przez radę gminy (radę miasta) wraz ze sposobem jej pobierania. Opłaty te pobierane są przez zarząd drogi (art. 13f ust. 3 u.d.p.), a w przypadku jego braku przez zarządcę drogi.

Na podstawie art. 19 ust. 5 u.d.p. w granicach miast na prawach powiatu zarządcą wszystkich dróg publicznych, z wyjątkiem autostrad i dróg ekspresowych, jest prezydent miasta. Ponieważ S. jest miastem na prawach powiatu, to zarządcą wszystkich dróg publicznych w jego granicach (z wyjątkiem autostrad i dróg ekspresowych) jest Prezydent Miasta S., do niego więc należy pobieranie opłat związanych z postojem w strefie płatnego parkowania.

Skoro zarówno ustalenie (określenie) opłaty dodatkowej z art. 13f ust. 1 u.p.d., jak również jej pobieranie należy do właściwego organu gminy o statusie miasta, to w rozpoznanej sprawie Prezydent Miasta S. jest organem egzekucyjnym w egzekucji administracyjnej przedmiotowych należności pieniężnych. (por. postanowienie NSA z 16 października 2007 r, II GW 6/07, publ. http://orzeczenia.nsa.gov.pl).

Bez wpływu na status Prezydenta Miasta S. jako organu egzekucyjnego jest wynikająca z art. 21 ust. 1 u.d.p. możliwość wykonywania przez niego jako zarządcę drogi, o którym mowa w art. 19 ust. 5 u.d.p. obowiązków przy pomocy jednostki organizacyjnej będącej zarządem drogi, utworzonej przez radę miasta. W S. takie jednostki zostały powołane uchwałami Rady Miasta S., były to Miejski Zakład Obsługi Gospodarczej i Zarząd Dróg i Transportu Miejskiego.

Jak trafnie wskazał Sąd I instancji, z przepisu art. 21 ust. 1 u.d.p. wynika, że zarządca drogi nie przekazuje swoich obowiązków jednostce organizacyjnej zwanej zarządem drogi, a jedynie może wykonywać obowiązki przy jej pomocy.

Nietrafny jest też zarzut naruszenia art. 6a ust. 3 i art. 7 ust. 3 u.d.p. Przepisy te stanowią odpowiednio, że ustalenie przebiegu istniejących dróg powiatowych następuje w drodze uchwały rady powiatu, po zasięgnięciu opinii wójtów (burmistrzów, prezydentów miast) gmin, na obszarze których przebiega droga, a ustalenie przebiegu istniejących dróg gminnych następuje w drodze uchwały rady gminy. Przedmiotem kontroli sądowoadministracyjnej w rozpoznanej sprawie były postanowienia wydane w przedmiocie zarzutów w postępowaniu egzekucyjnym w administracji, a nie uchwały podjęte w sprawie ustalenia przebiegu dróg.

Sąd I instancji rozpoznając sprawę ponownie, weźmie pod uwagę przedstawione wyżej stanowisko NSA.

Z wyżej przedstawionych przyczyn Naczelny Sąd Administracyjny na podstawie art. 185 § 1 p.p.s.a. orzekł jak w sentencji wyroku. O kosztach postępowania kasacyjnego NSA orzekł na podstawie art. 203 pkt 1 p.p.s.a



Powered by SoftProdukt