Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący sędzia WSA Kaja Angerman, Sędziowie sędzia WSA Leszek Kobylski (spr.), asesor WSA Anna Sidorowska-Ciesielska, Protokolant st. sekr. sąd. Julia Durka, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 12 lutego 2019 r. sprawy ze skarg [...] sp. z o.o. z siedzibą w [...] na uchwały Rady Miejskiej w [...] z dnia [...] stycznia 2018 r. nr [...] oraz z dnia [...] lipca 2018r. nr [...]; w przedmiocie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego 1. stwierdza nieważność uchwały Rady Miejskiej w [...] z dnia [...] stycznia 2018r. nr [...] w części obejmującej § 29 (teren 1P) oraz odpowiadającej jej części załącznika graficznego; 2. w pozostałym zakresie skargę na uchwałę Rady Miejskiej w [...] z dnia [...] stycznia 2018r. nr [...] oddala; 3. oddala skargę na uchwałę Rady Miejskiej w [...] z dnia [...] lipca 2018r. nr [...]; 4. zasądza od Rady Miejskiej w [...] na rzecz skarżącej [...] sp. z o.o. z siedzibą w [...] kwotę 1097 (tysiąc dziewięćdziesiąt siedem) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Pismem z dnia 3 września 2018 r. T. sp. z o.o. z siedzibą w P. (dalej: "skarżąca", "Spółka") wniosła do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie skargę na uchwałę Rady Miejskiej w [...]. nr [...] z dnia [...] stycznia 2018 r. w sprawie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego części wsi [...] oraz na uchwałę Rady Miejskiej w [...] nr [...] z [...] lipca 2018 r. w sprawie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego części wsi [...].

Jako podstawę skargi podała art. 101 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym w związku z art. 53 § 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (w nowym brzmieniu), powołując się na art. 17 ust. 2 ustawy z dnia 7 kwietnia 2017 r. o zmianie ustawy Kodeks postępowania administracyjnego oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2017 r., poz. 935).

Spółka uchwałę Rady Miejskiej w [...] Nr [...] z dnia [...] stycznia 2018 zaskarżyła w części obejmującej przepisy od § 1 do § 14 włącznie (ustalenia ogólne) oraz § 18 (tereny [...]) i § 29 (teren [...]) oraz uchwałę Rady Miejskiej w [...] Nr [...] z dnia[...] lipca 2018 w części obejmującej przepisy od § 1 do § 11 włącznie (ustalenia ogólne) oraz§ 12 (tereny [...] i teren [...]).

Zaskarżonym uchwałom skarżąca zarzuciła:

1) istotne naruszenie przepisów określających tryb ich sporządzania, a także właściwość organów w tym zakresie, w postaci:

a) art. 15 ust. 1 pkt 1-3 u.p.z.p. poprzez brak opatrzenia projektów uchwały nr [...] oraz uchwały nr [...] uzasadnieniem, co było obligatoryjne, a bez czego nie było możliwe prawidłowe zaopiniowanie i uzgodnienie planu oraz nie jest możliwa prawidłowa kontrola uchwał;

b) art. 17 pkt 1-4 u.p.z.p. poprzez naruszenie kolejności czynności planistycznych przewidzianych w art. 17 u.p.z.p. poprzez umożliwienie organom powołanym do opiniowania i uzgadniania planu zgłaszania wniosków co do jego kształtu jeszcze przed zgłoszeniem wniosków do planu przez zainteresowane podmioty, wskutek czego organy te uczestniczyły w opracowaniu projektu planu na niewłaściwym etapie, gdy tymczasem ich kompetencja obejmuje wyłącznie opiniowanie i uzgadnianie już gotowego projektu planu miejscowego przygotowanego przez burmistrza;

c) art. 17 pkt 1 u.p.z.p. poprzez brak ogłoszenia w sposób zwyczajowo przyjęty w danej miejscowości, w tym przypadku w [...], o podjęciu uchwały o przystąpieniu do sporządzania planu objętego następnie Uchwałami, skutkiem czego Spółka została pozbawiona możliwości złożenia wniosków do planu (Spółce pozostało w tej sytuacji jedynie zgłoszenie uwag do planu na dalszym etapie procedury, z której to możliwości Spółka skorzystała);

d) art. 17 pkt 5 i 6 u.p.z.p. poprzez sporządzenie prognozy skutków finansowych uchwalenia planu, o której mowa w art. 17 pkt 5 u.p.z.p., dopiero w 2017 r,, podczas gdy już w sierpniu 2016 r. przystąpiono do opiniowania i uzgadniania projektu planu w trybie art. 17 pkt 6 u.p.z.p., zaś opinie i uzgodnienia przedłożono jeszcze w 2016 r., skutkiem czego procesowi opiniowania i uzgadniania podlegał projekt planu pozbawiony prognozy skutków finansowych jego uchwalenia (a szerzej: pozbawiony w ogóle uzasadnienia - vide zarzut naruszenia art. 15 ust. 1 pkt 1-3 u.p.z.p);

e) art. 17 pkt 13 u.p.z.p. poprzez brak ponowienia uzgodnień w niezbędnym zakresie wynikającym z rozpatrzenia uwag zgłoszonych do planu w trybie art. 17 pkt 11 u.p.z.p.;

f) art. 17 pkt 1-14 u.p.z.p. w zw. z art. 20 ust. 1 oraz art. 28 ust. 2 u.p.z.p. poprzez:

- błędne podjęcie uchwały [...] w trybie art. 28 ust. 2 u.p.z.p. (z powołaniem się na rozstrzygnięcie nadzorcze), tj. bez zachowania czynności przewidzianych w art. 17 u.p.z.p., gdy tymczasem na podstawie art. 28 ust. 2 u.p.z.p. została przyjęta wyłącznie uchwała Rady Miejskiej w [...] Nr [...] z [...] maja 2018 r., uchylona następnie uchwałą Nr [...] Rady Miejskiej w [...] z [...] lipca 2018 r. w sprawie uchylenia uchwały Rady Miejskiej w [...] Nr [...] z [...] maja 2018 r. (vide opis stanu faktycznego poniżej), wobec czego - wydana dopiero w dalszej kolejności - uchwała [...] była zupełnie nową uchwałą, do której nie stosował się art. 28 ust. 2 u.p.z.p., w związku z czym uchwała [...] powinna była być procedowana jako nowy akt, z zachowaniem wszystkich czynności przewidzianych w art. 17 u.p.z.p. (całej procedury planistycznej);

- podjęcie uchwały [...] w brzmieniu odbiegającym od uchwały [...], przy braku zarazem ponowienia w jakimkolwiek zakresie czynności określonych w art. 17 u.p.z.p., choć ewidentnie w tej sytuacji procedurze planistycznej (dotyczącej uchwały [...]) podlegał inny projekt planu, aniżeli przyjęty w uchwale [...];

g) art. 20 ust. 1 u.p.z.p. poprzez:

- zbiorcze ("blokowe") rozstrzygnięcie przez radę miejską, przy podejmowaniu uchwały [...], o wszystkich uwagach zgłoszonych do planu, w sposób powielający stanowisko burmistrza, gdy tymczasem każda z uwag do planu powinna była być głosowana przez radę miejską odrębnie (indywidualnie), tak by rozstrzygnięcie w tym przedmiocie nie było fikcyjne;

- brak rozstrzygnięcia przez radę miejską, jednocześnie z podjęciem uchwały [...], o uwagach zgłoszonych do planu (na sesji [...] lipca 2018 r. nie głosowano w ogóle w tej kwestii), gdy tymczasem z załącznika nr 2 do uchwały [...] (kolumny 9 i 10 w tabeli) - bezpodstawnie w zaistniałej sytuacji - wynika, że Rada Miejska w [...] zajęła stanowisko w powyższym przedmiocie, choć w rzeczywistości nie miało to miejsca;

- sprzeczność części tekstowej i graficznej planu objętego uchwałami w zakresie sposobu wyznaczenia linii zabudowy na nieruchomości;

h) § 38 i nast. w zw. z § 143 załącznika do rozporządzenia Prezesa Rady Ministrów z 20 czerwca 2002 r. w sprawie "Zasad techniki prawodawczej" (tekst jedn. Dz. U. z 2016, poz. 283 ze zm. "z.t.p.") w zw. z art. 34 ust. 1 u.p.z.p. poprzez brak określenia w uchwałach poprzednich (wcześniejszych) planów miejscowych, które w związku z wejściem w życie uchwał utraciły moc obowiązującą, przy braku zarazem wskazania, czy te poprzednie (wcześniejsze) plany miejscowe tracą moc w całości czy w części (a jeśli tak, to konkretnie jakiej);

2) istotne naruszenie przepisów określających zasady sporządzania planów miejscowych objętych uchwałami, w postaci art. 4 ust. 1 u.p.z.p. w zw. z art. 1 ust. 2-4, z art. 3 ust. 1, z art. 6 ust. 1-2 i z art. 15 ust. 2 pkt 6 u.p.z.p. w zw. z art. 20, z art. 21 ust. 1-2, z art. 31 ust. 3, z art. 32 ust. 1 i z art. 64 ust. 1-3 Konstytucji RP w zw. z art. 1 Protokołu nr 1 do Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności z 4 listopada 1950 r. poprzez:

- przekroczenie granic władztwa planistycznego przyznanego gminie i przyjęcie w uchwałach rozwiązań, których skutkiem jest praktyczne pozbawienie Spółki możliwości korzystania z zachodniej części Nieruchomości dla celów produkcyjnych, skoro Spółka ani nie prowadzi działalności w zakresie budownictwa mieszkaniowego jednorodzinnego, ani nie ma potrzeby lokalizowania na Nieruchomości terenowych budowli sportowych, ani nie zajmuje się realizacją publicznego układu drogowego, który dodatkowo jest zbędny;

- brak wyważenia interesu publicznego oraz interesów Spółki, na niekorzyść tej ostatniej, przy ustalaniu przeznaczenia Nieruchomości w Uchwałach, w sytuacji, gdy przesłanki do takiego działania nie zachodziły ani nie zostały w żaden sposób merytorycznie uzasadnione, co skutkowało naruszeniem zasady proporcjonalności przy podejmowaniu uchwał;

- przekroczenie granic władztwa planistycznego przyznanego gminie i narzucenie Spółce, bez żadnych ku temu przesłanek publicznych, przeznaczenia jej prywatnej własności na cele budownictwa mieszkaniowego z usługami oraz na cele sportowe, co nie ma żadnego związku z przedmiotem działalności Spółki, a więc prowadzi do "faktycznego wywłaszczenia" Spółki z prawa własności (części) jej nieruchomości;

- wprowadzenie dla terenu nieruchomości przeznaczenia, które w części wyklucza się, ergo jest wzajemnie sprzeczne;

- przekroczenie granic władztwa planistycznego przyznanego gminie i wytyczenie linii zabudowy na Nieruchomości w sposób wewnętrznie sprzeczny (sprzeczność części tekstowej i graficznej planu objętego Uchwałami), wadliwy pod względem urbanistyczno-architektonicznym (vide Opinia), a w efekcie prowadzący do ograniczenia Spółce możliwości wykonywania prawa własności Nieruchomości oraz prowadzenia tam działalności gospodarczej, w sytuacji, gdy rozwiązania przyjęte w Uchwałach przewidują dla Nieruchomości ograniczenia wykraczające dalece poza normy wynikające z przepisów odrębnych; to z kolei oznacza, że inni przedsiębiorcy prowadzący na terenie gminy [...] działalności gospodarczą, jeśli odbywa się to poza granicami planów wprowadzonych Uchwałami, będą w uprzywilejowanej względem Spółki pozycji, gdyż pod względem inwestycyjnym nie będą skrępowani przepisami Uchwał, które w praktyce wykluczają prowadzenie na Nieruchomości jakiejkolwiek działalności inwestycyjnej zgodnej z przedmiotem aktywności Spółki;

- brak określenia terminów, w jakich przewidziane na Nieruchomości inwestycje o charakterze publicznym miałyby zostać zrealizowane przez gminę.

Skarżąca wniosła o:

a) stwierdzenie nieważności uchwały nr [...] oraz uchwały nr [...] w zaskarżonej części;

b) dopuszczenie i przeprowadzenie uzupełniającego dowodu z załączonego do niniejszej skargi dokumentu w postaci Opinii na temat możliwości zagospodarowania działek firmy T. sp. z o. o., położonych przy ul. [...] w [...], po wprowadzeniu uchwał Rady Miejskiej w [...]: nr [...] z dnia [...] stycznia 2018 r. i nr [...] z dnia [...] lipca 2018 r., sporządzonej przez dra hab. arch. J. B. - na okoliczność istotnego naruszenia zasad sporządzania planów miejscowych objętych uchwałami, a w efekcie sprzeczności z prawem (nieważności) uchwały [...] oraz uchwały [...];

c) zasądzenie od organu na rzecz skarżącej zwrotu kosztów postępowania, w tym także kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych.

W uzasadnieniu skargi Spółka podniosła, iż na etapie procedury poprzedzającej podjęcie uchwały [...] kwestionowała, w formie uwag, zapisy tej uchwały odnoszące się do Nieruchomości w zakresie wprowadzanych linii zabudowy, zmiany przebiegu granicy [...] Obszaru Chronionego Krajobrazu oraz przeznaczenia terenu Nieruchomości na drogi publiczne ([...] i [...]) i zabudowę mieszkaniową jednorodzinną z dopuszczeniem zabudowy usługowej ([...]), jak również w zakresie dopuszczenia na terenie produkcyjnym ([...]) lokalizowania terenowych budowli sportowych. Uwagi Spółki do Planu dotyczące powyższych kwestii nie zostały jednak uwzględnione.

Skarżąca zauważyła, iż w uchwale [...] Nieruchomość skarżącej została przewidziana pod tereny oznaczone jako [...] (teren produkcyjny) z dopuszczeniem lokalizacji terenowych budowli sportowych oraz [...] (teren zabudowy mieszkaniowej jednorodzinnej z dopuszczeniem zabudowy usługowej). Ponadto Uchwała [...] przewidywała również na Nieruchomości tereny oznaczone jako [...] (projektowana droga publiczna dojazdowa o zmiennej szerokości w liniach rozgraniczających) oraz [...] (projektowana droga publiczna pieszo-rowerowa o zmiennej szerokości w liniach rozgraniczających). Zgodnie z Uchwałą [...] na Nieruchomości zostały także wyznaczone linie zabudowy, jak też przez teren Nieruchomości przebiega granica [...] Obszaru Chronionego Krajobrazu.

Rozstrzygnięciem nadzorczym z [...] lutego 2018 r., znak: [...], Wojewoda [...] stwierdził nieważność Uchwały [...] w części dotyczącej m.in. terenów oznaczonych jako [...],[...] i [...], które wchodzą w skład Nieruchomości ([...] i [...]) lub prowadzą do niej ([...]). Powyższe skutkowało podjęciem przez Radę Miejską w [...] uchwały Nr [...] z [...] maja 2018 r. w sprawie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego części wsi [...] - etap I, dla terenów [...]. Uchwała [...] została następnie uchylona uchwałą Nr [...] Rady Miejskiej w [...] z [...] lipca 2018 r. w sprawie uchylenia uchwały Rady Miejskiej w [...] Nr [...] z dnia [...] maja 2018 r. w sprawie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego części wsi [...] - etap I, dla terenów [...].

Z kolei Uchwała [...] przewiduje na Nieruchomości tereny oznaczone jako [...] (projektowana droga publiczna dojazdowa o zmiennej szerokości w liniach rozgraniczających) oraz [...] (projektowana droga publiczna pieszo-rowerowa o zmiennej szerokości w liniach rozgraniczających). Ponadto w Uchwale [...] określono również przeznaczenie terenu [...] pod projektowaną drogę publiczną pieszo-jezdną o zmiennej szerokości w liniach rozgraniczających, prowadzącą do Nieruchomości. W efekcie, dla terenu Nieruchomości obowiązują obecnie ustalenia planistyczne wynikające z Uchwały [...] ([...] - teren produkcyjny z dopuszczeniem lokalizacji terenowych budowli sportowych i [...] - teren zabudowy mieszkaniowej jednorodzinnej z dopuszczeniem zabudowy usługowej) oraz z Uchwały [...] ([...]- projektowana droga publiczna dojazdowa o zmiennej szerokości w liniach rozgraniczających; [...] - projektowana droga publiczna pieszo-rowerowa o zmiennej szerokości w liniach rozgraniczających; [...] projektowana droga publiczna pieszo-jezdna o zmiennej szerokości w liniach rozgraniczających, prowadząca do Nieruchomości).

Wskazując na naruszenie interesu prawnego skarżącej, Spółka podniosła, iż po pierwsze, nieruchomość stanowi własność Spółki oraz znajduje się na terenie objętym planami przyjętymi w Uchwale [...] oraz Uchwale [...], które zmieniają przeznaczenie Nieruchomości, ograniczając możliwości korzystania z niej przez Spółkę. Zmienia się zatem, na niekorzyść Spółki, zakres jej uprawnień wynikających z art. 140 k.c. oraz art. 6 u.p.z.p., co jest jednoznaczne z naruszeniem interesu prawnego skarżącej w rozumieniu art. 101 ust. 1 u.s.g. Po drugie natomiast, Spółka prowadzi na nieruchomości działalność gospodarczą, której przedmiot w oczywisty sposób nie odpowiada ustaleniom Uchwał odnoszącym się do Nieruchomości. W wyniku bowiem przyjęcia Uchwał część (zachodnia) Nieruchomości została pozbawiona charakteru produkcyjnego (w to miejsce narzucono Spółce, pozostające poza zakresem jej przedsiębiorstwa, funkcje budownictwa mieszkaniowego z usługami oraz funkcje drogowe i sportowe), jak również wykluczono na Nieruchomości (w wyniku wprowadzenia linii zabudowy) jakąkolwiek nową zabudowę produkcyjną oraz rozbudowę już istniejących obiektów o tym przeznaczeniu. W ten sposób Uchwały oddziałują zatem na zakres prowadzonej przez Spółkę działalności gospodarczej, ograniczając jej swobodę (w aspekcie nieruchomościowym, tj. zaplecza tej działalności i w efekcie jej rozmiaru), co stanowi negatywną ingerencję w zakres uprawnień Spółki określonych przez art. 20 Konstytucji RP oraz art. 2 Prawa przedsiębiorców (poprzednio art. 6 ust. 1 u.s.d.g.), a w efekcie przesądza o naruszeniu interesu prawnego skarżącej w rozumieniu art. 101 ust. 1 u.s.g. również w omawianym aspekcie.

Uzasadniając zarzuty skargi, skarżąca podniosła, iż zarówno projekt Uchwały [...], jak i projekt Uchwały [...] nie zostały opatrzone uzasadnieniem, co było obligatoryjne, a bez czego nie było możliwe prawidłowe zaopiniowanie i uzgodnienie projektów planów oraz nie jest możliwa prawidłowa kontrola sądowa Uchwał. Począwszy od 18 listopada 2015 r., kiedy wszedł w życie znowelizowany art. 15 ust. 1 u.p.z.p., nie mogły być (w braku odmiennych przepisów przejściowych) procedowane plany pozbawione uzasadnienia. Zarówno Uchwała [...], jak i Uchwała [...] są więc w tej sytuacji oczywiście sprzeczne z art. 15 ust. 1 u.p.z.p., zaś uchybienie to jest istotne, skoro pozbawia skarżącą i Sąd możliwości zweryfikowania przesłanek towarzyszących podjęciu Uchwał.

Spółka wskazała, iż przy sporządzaniu planu objętego Uchwałą [...] (co odpowiednio dotyczy również Uchwały [...]) nie zachowano kolejności czynności planistycznych przewidzianej w art. 17 pkt 1-4 u.p.z.p., czym naruszono istotnie tryb sporządzania planu oraz właściwość organów w tym zakresie. W efekcie, doszło w ten sposób do istotnego naruszenia trybu sporządzania planu oraz właściwości organów w tym zakresie, bowiem na skutek zmiany kolejności czynności planistycznych przewidzianych w art. 17 pkt 1-4 u.p.z.p. oraz umożliwienia organom powołanym do opiniowania i uzgadniania planu zgłaszania wniosków co do jego kształtu, organy te uczestniczyły w przygotowywaniu wyjściowego projektu planu, do czego nie były właściwe (ich kompetencja obejmuje bowiem wyłącznie opiniowanie i uzgadnianie gotowego projektu planu miejscowego przygotowanego uprzednio przez burmistrza). Na dodatek, miało to miejsce jeszcze przed zgłoszeniem wniosków do projektu planu przez zainteresowane podmioty (art. 17 pkt 1 u.p.z.p.).

Przy sporządzaniu planu objętego Uchwałą [...] (co odpowiednio dotyczy również Uchwały [...]) nie dopełniono również, wynikającego z art. 17 pkt 1 u.p.z.p., wymogu ogłoszenia w sposób zwyczajowo przyjęty w danej miejscowości o podjęciu uchwały o przystąpieniu do sporządzania Planu.

Zdaniem skarżącej Uchwałę [...] podjęto poza jakąkolwiek procedurą planistyczną (wadliwie stosując do Uchwały [...] przepis art. 28 ust. 2 u.p.z.p., który został już "skonsumowany" wcześniejszą Uchwałą [...], następnie uchyloną Uchwałą [...]). Skoro zaś tak, to już tylko (a zarazem wyłącznie) z tej przyczyny Uchwała [...] powinna zostać unieważniona. Podjęcie bowiem Uchwały [...], do której nie mógł stosować się art. 28 ust. 2 u.p.z.p., bez jakiejkolwiek procedury planistycznej, stanowi w oczywisty sposób istotne naruszenie trybu sporządzania planów miejscowych.

Spółka podniosła także, iż z mocy zatem § 38 i nast. w zw. z § 143 z.t.p. Uchwały powinny zawierać przepisy dotyczące uchylenia poprzednich planów (o ile takie obowiązywały), zaś w przepisach uchylających (na końcu Uchwał) powinny być wyczerpująco wymienione (wcześniejsze) plany miejscowe, które Uchwały uchylają. Brak natomiast tego rodzaju rozstrzygnięć w Uchwałach czyni je istotnie wadliwymi także z omawianej tutaj przyczyny, co po raz kolejny wskazuje na konieczność stwierdzenia nieważności Uchwał.

Uzasadniając zarzut naruszenia art. 4 ust. 1 u.p.z.p. w zw. z art. 1 ust. 2-4, z art. 3 ust. 1, z art. 6 ust. 1-2 i z art. 15 ust. 2 pkt 6 u.p.z.p. w zw. z art. 20, z art. 21 ust. 1-2, z art. 31 ust. 3, z art. 32 ust. 1 i z art. 64 ust. 1-3 Konstytucji RP w zw. z art. 1 Protokołu nr 1 do Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności z 4 listopada 1950 r., Spółka wskazała, że skutkiem rozwiązań przyjętych w Uchwałach jest natomiast praktyczne pozbawienie Spółki możliwości korzystania z zachodniej części Nieruchomości dla celów produkcyjnych, skoro Spółka ani nie prowadzi działalności w zakresie budownictwa mieszkaniowego jednorodzinnego, ani nie ma potrzeby lokalizowania na Nieruchomości terenowych budowli sportowych (już tylko dodatkowo wypada wskazać, że plan nie przesądza nawet, czy te budowle sportowe mają mieć charakter publiczny, czy też prywatny). Zarazem nie wiadomo, gdyż plan w żaden sposób tego nie precyzuje (a w braku uzasadnienia do Uchwał nie wynika to również z tego źródła), kiedy inwestycje w zakresie terenowych budowli sportowych oraz dróg publicznych zostaną ewentualnie zrealizowane przez gminę. Efekt jest natomiast taki, że zachodnia część Nieruchomości jest do tego czasu (a więc na bliżej niesprecyzowany okres) zablokowana, bowiem ani nie będzie mogła być wykorzystywana przez Spółkę w zakresie przedmiotu jej działalności, ani nie zostanie (w przewidywanej przyszłości) wywłaszczona i wykorzystana przez gminę dla celów publicznych.

Konkludując skarżąca podniosła, iż przy podejmowaniu Uchwał doszło do przekroczenia granic władztwa planistycznego przyznanego gminie w zakresie dotyczącym przede wszystkim sposobu wyznaczenia linii zabudowy, przeznaczenia (zachodniej) części Nieruchomości pod zabudowę jednorodzinną (z dopuszczeniem usług) oraz pod drogi publiczne, jak również dopuszczenia na terenie produkcyjnym (na dodatek w jego części o funkcji retencyjnej) lokalizowania terenowych budowli sportowych. Za powyższym przemawia dodatkowo brak jakiegokolwiek wyważenia interesu publicznego z interesem prywatnym Spółki (przy braku zarazem uzasadnienia do Uchwał, co już wcześniej było przedmiotem odrębnych zarzutów), skutkiem czego nastąpiła nieproporcjonalna ingerencja Uchwał w przysługujące Spółce prawo własności Nieruchomości oraz naruszenie zasad swobody prowadzenia przez nią działalności gospodarczej. Spółka została bowiem "faktycznie wywłaszczona" z zachodniej części Nieruchomości, jak też pozbawiono Spółkę możliwości (choćby najmniejszej) przebudowy swojego obiektu, nie wspominając o jego rozbudowie lub wzniesieniu nowych obiektów o przeznaczeniu produkcyjnym.

W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej oddalenie. Wskazał, iż zgodnie z wymogami ustawowymi w procedurze sporządzania planu zapewniono udział społeczeństwa. Zgodnie z art. 17 ust. 1 u.p.z.p., informację o przystąpieniu do opracowania projektu planu i zbieraniu wniosków podano do publicznej wiadomości poprzez Internet (strona internetowa Miasta i Gminy [...][...] Biuletyn Informacji Publicznej) oraz obwieszczenia i ogłoszenia w prasie miejscowej (Gazeta [...] z dnia [...] października 2013r Nr [...] dostępnej na terenie gminy. Zgodnie zaś z art. 17 ust. 9 u.p.z.p., informację o wyłożeniach do publicznego wglądu projektu planu (plan był wykładany dwukrotnie) wraz z prognozą oddziaływania na środowisko podano do publicznej wiadomości poprzez Internet (strona internetowa Miasta i Gminy [...] Biuletyn Informacji Publicznej) oraz obwieszczenia i ogłoszenia w prasie lokalnej.

Organ zauważył, iż skarżąca złożyła uwagi do wyłożonego projektu planu, dotyczące wprowadzenia linii zabudowy, zmiany przebiegu granicy [...] Obszaru Chronionego Krajobrazu oraz przeznaczenia części nieruchomości Spółki na drogi publiczne [...] zabudowę mieszkaniową jednorodzinną z dopuszczeniem zabudowy usługowej [...], jak również w zakresie dopuszczenia na terenie produkcyjnym [...] lokalizowania terenowych budowli sportowych. Uwagi zostały odrzucone. Następnie organ nie podzielił stanowiska skarżącej co do naruszenia art. 17 ust. 1-14 w zw. z art. 20 ust. 1 oraz art. 28 ust. 2 ustawy. Podjęcie nowej uchwały było wynikiem konieczności poprawienia jedynie błędów redakcyjnych, jednakże nie jest prawdą jakoby procedowany był zupełnie inny projekt planu.

Odnosząc się do rozpatrzenia uwag, organ zauważył iż rozstrzygnięcie uwag odbyło się poprzez analizę ich na komisjach rady i poddanie odrębnemu głosowaniu na sesji Rady Miejskiej w [...] przed uchwaleniem planu. Nadto z przepisu art. 20 ust. 1 u.p.z.p. nie wynika aby każda uwaga do projektu planu powinna być rozpatrywana oddzielnie. Rozstrzygnięcie rady w przedmiocie zgłoszonych uwag, o których stanowi ten przepis ma wprawdzie charakter merytoryczny i towarzyszy mu ocena zasadności uwagi, w której wyniku uwaga może zostać uwzględniona lub odrzucona, to jednak przyjąć należy, że może to nastąpić w jednym głosowaniu nad uchwaleniem samego planu.

Organ zauważył także, iż skarżone uchwały mają uzasadnienia (zał. Nr 3) i wraz z uzasadnieniem były głosowane. Uzasadnienie nie podlega publikacji w dzienniku urzędowym województwa. Z kolei odnosząc się do braku określenia w Uchwałach wcześniejszych planów miejscowych, które w związku z wejściem w życie skarżonych Uchwał straciły moc obowiązującą informujemy, że zgodnie z art. 34 ust. 1 u.p.z.p. wejście w życie planu miejscowego powoduje utratę mocy obowiązującej innych wcześniejszych planów odnoszących się do objętego nim terenu (przepis późniejszy uchyla wcześniejszy). Oznacza to, że postanowienia wcześniej uchwalonego planu przestają obowiązywać z mocy prawa.

Konkludując organ wskazał, iż zgodnie z art. 36 ust. 2 u.p.z.p., jeśli w zawiązku z uchwaleniem planu miejscowego lub jego zmianą, korzystanie z nieruchomości lub jej części w dotychczasowy sposób lub zgodny z dotychczasowym przeznaczeniem stało się niemożliwe bądź istotnie ograniczone , właściciel albo użytkownik wieczysty może żądać od gminy odszkodowania, albo wykupienia nieruchomości lub jej części. Ewentualne zaistnienie takich okoliczności nie stanowi podstawy do stwierdzenia nieważności uchwały.

Pismem procesowym z dnia 1 lutego 2019 r. skarżąca podtrzymała wszystkie zarzuty, wnioski i twierdzenia skargi. Wskazała m.in., iż treść uzasadnienia zaskarżonych uchwał powstała dopiero ex post już po przeprowadzeniu procedury planistycznej, co stanowi naruszenie art. 17 pkt 4 w zw. z art. 15 ust. 1 u.p.z.p. Taki stan rzeczy zaburzył przebieg całej procedury planistycznej, w której zarówno podmioty opiniujące, jak i osoby zgłaszające uwagi nie miały pełnego i właściwego rozeznania co do motywów stojących za przyjętymi w projekcie planu rozwiązaniami. W efekcie przedłożone przez organ do akt sprawy uzasadnienia zaskarżonych uchwał okazują się niewiarygodne, co rzutuje na całość pozostałej dokumentacji oraz argumentacji organu, których w tej sytuacji również nie sposób uznać za rzetelne, pewne i przekonujące.

Na rozprawie w dniu 12 lutego 2019 r. Sąd, na podstawie art. 111 § 2 p.p.s.a. zarządził połączenie spraw o sygn. akt IV SA/Wa 2715/18 i IV SA/Wa 2716/18 do wspólnego rozpoznania oraz rozstrzygnięcia i prowadzić je dalej pod sygnaturą IV SA/Wa 2715/18.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:

Sąd rozpoznał skargę skarżącej na uchwały Rady Miejskiej w [...] nr [...] z dnia [...] stycznia 2018 r. w sprawie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego części wsi [...] oraz na uchwałę Rady Miejskiej w [...] nr [...] z [...] lipca 2018 r. w sprawie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego części wsi [...] - etap II dla terenów [...] z racji sprawowania wymiaru sprawiedliwości, polegającego na kontrolowaniu działalności administracji publicznej pod względem zgodności z prawem (art. 1§1 i §2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. – Prawo o ustroju sądów administracyjnych - Dz.U. z dnia 20 września 2002 r., Nr 153, poz.1269 z późn.zm.).

Kontrola ta obejmuje m.in. orzekanie w sprawach skarg na akty prawa miejscowego organów jednostek samorządu terytorialnego (art.3 § 2 pkt 5 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz.U. Nr 153, poz.1270 z późn. zm. – zwanej dalej "p.p.s.a.").

Skargę należało uwzględnić w części, tj. w zakresie wskazanym w pkt 1 wyroku albowiem wymienione tam postanowienia części tekstowej oraz część rysunku planu zostały uchwalone z naruszeniem zasad sporządzania planu miejscowego. W pozostałym zakresie skargę należało oddalić.

Będąca przedmiotem rozpoznania w niniejszej sprawie skarga została złożona na podstawie art.3 § 2 pkt 5 p.p.s.a. w zw. z art. 101 ust.1 ustawy o samorządzie gminnym.

Interes prawny skarżącej w sprawie nie budzi zastrzeżeń z racji tego, że skarżąca jest właścicielką nieruchomości położonej w [...] przy ul. [...] składającej się z działek ewidencyjnych ww., objętej postanowieniami zaskarżonych uchwał.

Istota podniesionych w skargach zarzutów dotyczy dwóch kategorii nieprawidłowości i uchybień wobec kwestionowanych uchwał, tj. zarzutów odnoszących się do trybu sporządzania zakwestionowanych planów miejscowych oraz do nieprawidłowości związanych z samym planem, a więc z merytoryczną zawartością aktów planistycznych w związku z zarzuconym przekroczeniem granic władztwa planistycznego.

Pierwsza grupa zarzutów sprowadza się do zakwestionowania w zaskarżonej części prawidłowości zrealizowania określonego przepisami u.p.z.p. trybu sporządzania planu miejscowego. Pojęcie "trybu sporządzania planu miejscowego" (zwanego też potocznie "procedurą planistyczną"), którego zachowanie stanowi przesłankę formalnoprawną zgodności miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego z przepisami prawa – odnosi się do sekwencji czynności, jakie podejmuje organ w celu doprowadzenia do uchwalenia planu miejscowego , począwszy od uchwały o przystąpieniu do sporządzania planu, a skończywszy na jego uchwaleniu.

W odniesieniu do tej kategorii zarzutów Sąd stwierdził ich niezasadność, a odnosząc się enumeratywnie do ww. zarzutów, należy stwierdzić co następuje:

Niezasadność zarzutu naruszenia art.17 pkt.1-4 u.p.z.p. tj. zarzutu naruszenia kolejności czynności planistycznych znajduje potwierdzenie w przedłożonych Sądowi aktach administracyjnych zawierających dokumentację przedsięwziętych przez organ czynności zmierzających do przyjęcia uchwały w przedmiocie planu zagospodarowania przestrzennego. Wynika z nich, że projekt m.p.z.p. części wsi [...] część I, spełniający wymogi obowiązujących przepisów, w tym zgodności ze zmianą studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego [...] uchwaloną uchwałą Rady Miejskiej w [...] z dn. [...] października 2014r., uzyskał wszystkie wymagane przepisami prawa uzgodnienia i opinie zgodnie z art.17 pkt.6 u.p.z.p. Sekwencja i czynności podjęte w tym zakresie przez organ były w całokształcie poprawne, zgodne z przewidzianą w ustawie procedurą planistyczną. Stosownie bowiem do art. 17 pkt.2 ustawy wójt ( burmistrz, prezydent miasta) zawiadamia, na piśmie, o podjęciu uchwały o przystąpieniu do sporządzania planu instytucje i organy właściwe do uzgadniania i opiniowania planu, a następnie sporządza projekt planu miejscowego rozpatrując wnioski, o których mowa w pkt 1, wraz z prognozą oddziaływania na środowisko oraz sporządza prognozę skutków finansowych uchwalenia planu miejscowego, z uwzględnieniem art. 36.

Po dokonaniu ww. działań organ wykonawczy gminy występuje o opinie o projekcie planu oraz uzgadnia projekt planu z organami określonymi w art.17 pkt.6 lit. a – c ustawy. Akta administracyjne potwierdzają, że powyższa procedura w przypadku kontrolowanej uchwały została zachowana. Przebieg procedury w formie ogłoszenia Burmistrza [...] o terminie zbierania wniosków, terminach wyłożenia projektu planu do publicznego wglądu, dyskusji publicznej i składania uwag do projektu, był publikowany na stronach BIP Urzędu Miasta i Gminy w [...] oraz w prasie lokalnej, co odpowiada wymogom art.17 pkt.1 u.p.z.p.

Jako niezasadny Sąd ocenił zarzut naruszenia procedury planistycznej przez błędne podjęcie uchwały [...] w trybie art.28 ust.2 ustawy, bez zachowania czynności przewidzianych w art.17 ustawy. Sąd podziela stanowisko organu, że w tym przypadku znajdowały zastosowanie uregulowania art.28 ust.2 u.p.z.p., bowiem rozstrzygnięcie nadzorcze Wojewody [...] z dn. [...] lutego 2018r. stwierdzało nieważność uchwały [...] w części dotyczącej wytyczonych dróg publicznych stanowiących obsługę komunikacyjną obszaru dla którego sporządzono plan. Nie zachodziła więc konieczność ponawiania czynności z art.17 ustawy.

Jako niezasadny Sąd potraktował zarzut naruszenia art.20 ust.1 u.p.z.p. poprzez zbiorcze "blokowe" rozstrzygnięcie przy podejmowaniu uchwały [...] o wszystkich uwagach zgłoszonych do planu. W tym przedmiocie Sąd podzielił stanowisko organu zawarte w odpowiedzi na skargę, które koresponduje z aktami administracyjnymi zawierającymi m.in. protokoły z sesji Rady Miejskiej w [...], z których wynika, że rozstrzygnięcie uwag odbyło się poprzez analizę ich na komisjach rady i zostało poddane odrębnemu glosowaniu na sesji Rady Miejskiej w [...] przed uchwaleniem planu.

Sąd w składzie orzekającym w niniejszej sprawie podziela dominujący w orzecznictwie i doktrynie pogląd, że ustawodawca nie narzucił w formie normatywnej, jak powinna postępować rada gminy, poddając rozpatrzeniu poszczególne uwagi zgłoszone do projektu planu, a następnie podejmując uchwałę co do sposobu rozstrzygnięcia w kwestii danej uwagi. Najbardziej właściwe wydaje się ujęcie tego etapu postępowania w protokole z sesji poświęconej realizacji art.20 ust.1 u.p.z.p.( vide komentarz do art. 20 u.p.z.p. Lex 2018). Tak też została przeprowadzona sprawa rozstrzygnięcia zgłoszonych uwag w rozpoznawanej sprawie, co znajduje potwierdzenie w protokole z sesji Rady Miejskiej w [...] z dn. [...] stycznia 2018r.

Niezasadne są również zawarte w skargach zarzuty naruszenia zasad techniki prawodawczej poprzez brak uzasadnienia projektów kwestionowanych uchwał oraz poprzez brak określenia wcześniejszych uchwał, które utraciły moc obowiązująca.

W tym zakresie Sąd stwierdza, że przedłożone akta administracyjne zawierają uzasadnienie zarówno do projektu uchwały Nr [...], jak też do projektu uchwały Nr [...]. Jednocześnie z art. 34 ust.1 u.p.z.p. wynika, że wejście w życie planu miejscowego powoduje utratę mocy obowiązującej innych planów zagospodarowania przestrzennego lub ich części odnoszących się do objętego nim terenu. Oznacza to, że w uchwale o uchwaleniu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego w zasadzie nie ma potrzeby wprowadzania klauzul derogacyjnych w odniesieniu do starego planu obowiązującego dla tego samego obszaru.

Natomiast druga kategoria zarzutów dotyczyła "zasad sporządzania planu miejscowego", poprzez przekroczenie granic władztwa planistycznego przysługującego gminie wyrażające się w przeznaczeniu nieruchomości skarżącej spółki na cele budownictwa mieszkaniowego z usługami oraz na cele sportowe, co nie ma żadnego związku z przedmiotem działalności spółki i prowadzi do faktycznego "wywłaszczenia" spółki z prawa własności nieruchomości wynikające z zakwestionowanych przepisów uchwały Rady Miejskiej w [...] Nr [...] z dnia [...] stycznia 2018 r. w części obejmującej przepisy od § 1 do § 14 włącznie (ustalenia ogólne) oraz § 18 (tereny [...]) i § 29 (teren [...]) oraz zakwestionowanych przepisów uchwały Rady Miejskiej w [...] Nr [...] z dnia [...] lipca 2018 w części obejmującej przepisy od § 1 do § 11 włącznie (ustalenia ogólne) oraz§ 12 (tereny [...] i teren [...]). W tym zakresie oceny podniesionych zarzutów Sąd dokonał w kontekście przesłanek wynikających z art. 28 ust.1 u.p.z.p. W myśl tego przepisu, istotne naruszenie zasad sporządzania studium lub planu miejscowego, istotne naruszenie trybu ich sporządzania, a także naruszenie właściwości organów w tym zakresie, powodują nieważność uchwały rady gminy w całości lub w części, co Sąd stwierdza na podstawie art.147§ 1 p.p.s.a.

W uzasadnieniu do tej kategorii zarzutów ( dotyczących przekroczenia przy podejmowaniu uchwał granic władztwa planistycznego przyznanego gminie), skarżąca spółka podkreśliła, że skutkiem rozwiązań przyjętych w uchwałach jest praktycznie pozbawienie spółki możliwości korzystania z zachodniej części swojej nieruchomości dla celów produkcyjnych, skoro spółka ani nie prowadzi działalności w zakresie budownictwa mieszkaniowego jednorodzinnego, ani nie ma potrzeby lokalizowania na nieruchomości terenowych budowli sportowych. Zarazem nie jest określone, gdyż plan w żaden sposób tego nie precyzuje, kiedy inwestycje w zakresie terenowych budowli sportowych oraz dróg publicznych zostaną ewentualnie przez gminę zrealizowane. Natomiast skutek tych rozwiązań jest taki, że zachodnia część nieruchomości skarżącej spółki jest do tego czasu ( a więc na bliżej niesprecyzowany okres) zablokowana, bowiem spółka ani nie będzie mogła wykorzystywać tej nieruchomości w zakresie przedmiotu swojej działalności, ani nie zostanie ( w przewidywanej przyszłości) wywłaszczona i wykorzystana przez gminę dla celów publicznych.

W odniesieniu do oceny tych zarzutów Sąd doszedł do przekonania, że są one w części zasadne. Zgodnie z dominującym w orzecznictwie sądowym stanowiskiem (por. np. wyroki NSA z dn. 22.02.2008r. sygn. akt II OSK 1498/07, z dn. 9.09.2008r. sygn. akt II OSK 135/08, dostępne w www.cbois. nsa.gov.pl), prawo własności, którego ochronę zapewniają przepisy art.21 ust.1 i art. 64 ust. 1 i 3 Konstytucji RP, przepisy art. 6 ust.1 Europejskiej Konwencji o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności oraz art. 1 Protokołu nr.1, nie jest prawem bezwzględnym o doznaje określonych ograniczeń. Dopuszcza je Konstytucja RP stanowiąc w art.64 ust.3, że własność może być ograniczona tylko w drodze ustawy i tylko w takim zakresie, w jakim nie narusza to istoty prawa własności. Z kolei stosownie do regulacji art. 31 ust.3 Konstytucji, ograniczenia w zakresie korzystania z konstytucyjnych wolności i praw, w tym z prawa własności, mogą być ustanawiane tylko w ustawie i tylko wtedy, gdy są konieczne w demokratycznym państwie dla jego bezpieczeństwa lub porządku publicznego, bądź dla ochrony środowiska, zdrowia i moralności publicznej, albo wolności i praw innych osób. Ingerencja w sferę prawa własności pozostawać musi w racjonalnej i odpowiedniej proporcji do wskazanych wyżej celów, dla osiągnięcia których ustanawia się określone ograniczenia.

Na możliwość wprowadzenia przez ustawodawcę w drodze ustawy ograniczeń wykonywania prawa własności wskazuje też art. 140 kc, zgodnie z którym w granicach określonych przez ustawy i zasady współżycia społecznego właściciel może, z wyłączeniem innych osób, korzystać z rzeczy zgodnie ze społeczno-gospodarczym przeznaczeniem swego prawa, w szczególności może pobierać pożytki inne dochody z rzeczy. W tych samych granicach może rozporządzać rzeczą. Ochrona własności nie może być zatem rozumiana krańcowo, tj. że każda ingerencja w sferę tych praw stanowi naruszenie Konstytucji, jednak jej ograniczenie powinno spełniać standard wyznaczony przez art. 31 ust.3 Konstytucji RP. Niewątpliwym jest fakt, iż tworzenie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego ujawnia wielokrotnie istnienie sprzecznych interesów różnych podmiotów, jak i kolizje interesów między poszczególnymi członkami wspólnoty samorządowej a samą wspólnotą i w procesie stanowienia tego planu gmina musi rozstrzygać konflikty w granicach obowiązujących przepisów ( vide wyrok NSA z dn. 13.11.1999r. sygn. akt IV SA 1678/98, wyrok NSA z dn. 6.10.1999r. sygn.. akt IV SA 1670/97). Warunkiem wkroczenia w uprawnienia właścicielskie przy sporządzaniu planu, a także warunkiem realizacji zgłaszanych przez podmioty zewnętrzne wobec organów samorządu, żądań w formie wniosków, uwag i dyskusji publicznej oraz ich oceny dokonywanej przez organ gminy, jest zachowanie zasady proporcjonalności. Zachowanie proporcjonalności w treści planów miejscowych oznacza, że w trakcie procedury sporządzania tych aktów nastąpiło wyważenie interesów publicznych i prywatnych.

W wyroku z dn. 19.06.2008r. sygn. akt II OSK 437/08 ( LEX nr 490102) NSA stwierdził, że "w zagospodarowaniu przestrzeni interes społeczny nie zyskał prymatu w odniesieniu do interesu jednostki, co oznacza obowiązek rozważnego wyważania praw indywidulanych obywateli i interesu społecznego w procesie planowania przestrzennego. Podstawowa zasada równości wobec prawa stwarza nakaz wyważania wszystkich interesów, jakie występują w danej sprawie, a istota wyważania opiera się na prawidłowej realizacji dwóch elementów tej zasady – wyważaniu wartości interesów i rezultacie wyważenia. Nakaz wyważania jest naruszony, gdy: w ogóle nie doszło do wyważania; do procesu wyważania nie zostały włączone wszystkie wymagające wyważania interesy; bezpodstawnie przyjęto regułę dominacji któregokolwiek interesu bądź naruszono zasadę sprawiedliwości."

Odnosząc powyższe rozważania do niniejszej sprawy, stwierdzić należy, że organ gminy nie tylko nie ustalił w § 29 uchwały [...] prawidłowego sposobu zagospodarowania terenu produkcyjnego oznaczonego na rysunku planu symbolem [...], dla którego ustalił przeznaczenie terenu – teren produkcyjny z dopuszczeniem lokalizacji terenowych budowli sportowych, ale także nie wyważył interesu ogólnego z interesem indywidulanym podmiotu posiadającego tytuł własności do tego terenu, tj. skarżącej spółki.

W ocenie Sądu rozpoznającego niniejszą sprawę, przeznaczenie terenu oznaczonego w planie symbolem [...] w części na lokalizację terenowych budowli sportowych, nastąpiło w sposób nieprzemyślany, bez uwzględnienia zasad ochrony własności oraz bez racjonalnego uzasadnienia. Nie można zgodzić się z twierdzeniami organu, że przeznaczenie części działek nr [...],[...],[...] stanowiących własność skarżącej spółki na lokalizację terenowych obiektów sportowych, jest uzasadnione względami społecznymi zminimalizowania uciążliwości związanej z produkcyjnym charakterem tego terenu dla pobliskiej zabudowy mieszkaniowej. Jednocześnie teren tych działek nie został określony w planie jako cel publiczny. Taka niespójna argumentacja z pewnością nie przemawia za dopuszczalnością tak dalece ingerującej w prawo własności polityki przestrzennej gminy. Zgodzić się należy z tym, że gmina ma obowiązek realizować zadania własne w zakresie zaspakajania zbiorowych potrzeb wspólnoty. Jednakże wynikający z art.7 ust.1 pkt.10 ustawy o samorządzie gminnym obowiązek realizacji zadań w tym zakresie ( tj. w zakresie kultury fizycznej i turystyki, w tym terenów rekreacyjnych i urządzeń sportowych), nie oznacza przyzwolenia do realizacji tych obowiązków przede wszystkim, a nawet jak w tym przypadku, wyłącznie kosztem właścicieli nieruchomości znajdujących się na terenie gminy. Przede wszystkim gmina ma obowiązek wykonywać te zadania na nieruchomościach stanowiących jej własność, a jeżeli ocenia, że terenów rekreacyjnych i urządzeń sportowych jest zbyt mało na terenie gminy, powinna podjąć działania w celu pozyskania prawa własności potrzebnych terenów. Przeznaczenie terenów na cele ogólnodostępnych terenowych urządzeń sportowych nie jest realizacją celu publicznego, uzasadniającą wywłaszczenie i przyznanie stosownego odszkodowania za pozbawienie prawa własności, co powinno wzbudzić refleksję organu, że przeznaczając na taki właśnie cel ww. teren stanowiący własność skarżącej spółki, w istocie pozbawia ją prawa do korzystania z prawa własności bez zagwarantowanego odszkodowania. Pełnomocnicy organu przyznali zresztą, że w zapisach planu nie ma żadnych uregulowaniach przewidujących wykupienie od skarżącej spółki ww. terenu na potrzeby realizacji zadań własnych gminy i zaspakajania potrzeb jej mieszkańców. Brak również w rozważanym stanie faktycznym gwarancji, że skarżąca spółka będzie mogła zrealizować uprawnienia do odszkodowania na podstawie art.36 u.p.z.p. Uprawnienie do żądania odszkodowania nie stanowi gwarancji jego przyznania, chociażby ze względu na możliwość twierdzenia, że korzystanie z nieruchomości w dotychczasowy sposób nie stało się niemożliwe, bądź istotnie ograniczone. Tak więc dotychczasowy brak zagospodarowania terenu ww. działek może stanowić przeszkodę w uzyskaniu realnego i zadowalającego odszkodowania za nieruchomość. Co więcej, gmina może w nieograniczonej czasowo pespektywie nie dokonywać faktycznej zmiany przeznaczenia, a więc nie urządzać ogólnodostępnych obiektów sportowych, a i tak przez samo ustalenie takiego przeznaczenia powoduje, że nieruchomość utraci charakter prywatny i stanie się ogólnodostępnym terenem rekreacyjnym.

Z powyższych względów zdaniem Sądu, przeznaczenie w zakwestionowanym planie działek nr [...],[...],[...]na lokalizację ogólnodostępnych terenowych budowli sportowych stanowi nieuzasadnione, nieproporcjonalne i godzące w istotę własności ograniczenie prawa własności prywatnej, co stanowi istotne naruszenie art.64 ust.3 Konstytucji, art.140 kc i art.1 ust.2 pkt. 7 u.p.z.p. Powyższe skutkowało na podstawie art. 147 § 1 p.p.s.a. stwierdzeniem nieważności § 29 zaskarżonej uchwały [...] w części obejmującej teren oznaczony symbolem [...] oraz odpowiadającej jej części załącznika graficznego ( pkt. 1 wyroku)

Istota prawa własności zgodnie z art.140 kc polega na tym, że w granicach określonych przez ustawy i zasady współżycia społecznego właściciel może, z wyłączeniem innych osób, korzystać z rzeczy zgodnie ze społeczno-gospodarczym przeznaczeniem swego prawa, w szczególności może pobierać pożytki i inne dochody z rzeczy. W tych samych granicach może rozporządzać rzeczą. Na skutek zaplanowanego przeznaczenia terenu nieruchomości skarżącej spółki ww. teren stanie się nieruchomością ogólnodostępną, a spółce jako właścicielowi, który nie będzie mógł korzystać z nieruchomości z wyłączeniem innych osób, pozostanie konieczność ponoszenia wydatków związanych z utrzymaniem nieruchomości i jej pilnowaniem, by nie stała się np. miejscem zaniedbanym, opuszczonym.

Natomiast w pozostałym zakresie Sąd uznał, że zarzutu skargi nie zasługują na uwzględnienie ponieważ zakwestionowane zapisy nie przekraczają granic władztwa planistycznego gminy. Sąd nie dopatrzył się bowiem, że przy podejmowaniu zakwestionowanych uchwał w zakresie wskazanym w skargach doszło do przekroczenia granic władztwa planistycznego przyznanego gminie w zakresie dotyczącym sposobu wyznaczenia linii zabudowy, przeznaczenia (zachodniej) części nieruchomości pod zabudowę jednorodzinną z dopuszczeniem usług oraz pod drogi publiczne.

W tym zakresie Sąd podzielił zasadność stanowiska organu.

Jeżeli chodzi o linię zabudowy to Sąd przekonała argumentacja organu, że wyznaczenie linii zabudowy z trzech stron było uzasadnione utrzymaniem istniejącego stanu zabudowy na terenie skarżącej spółki i nie wychodzenie z nową zabudową poza linię, co było uwarunkowane bliskością istniejącej linii zabudowy mieszkaniowej z uwagi na ochronę tej zabudowy przed nadmiernym hałasem wytwarzanym przez urządzenia klimatyzacyjne działające w halach produkcyjnych skarżącej. Od strony północnej nie było takiej konieczności gdyż zabezpieczenie stanowiły wymogi prawa budowlanego. Od strony wschodniej wyznaczenie linii spowodowane było potrzebą zachowania dotychczas istniejącej kubatury tej zabudowy. Uchwała zachowuje i dopuszcza możliwość rozbudowy od strony północnej i zachodniej na powierzchni do 4 m od linii zabudowy lub granicy działki, co powoduje że spółka ma zachowane obiektywne możliwości rozbudowy obiektów o około 1/5 dotychczasowej powierzchni.

Przeznaczenie zachodniej części nieruchomości pod zabudowę mieszkaniową jednorodzinną z dopuszczeniem usług ( w planie jest to część działki [...] oznaczona na mapie symbolem [...]), ma uzasadnienie w istniejącej sąsiedniej zabudowie o takim samym charakterze. Podstawowym bowiem typem zabudowy dla tego obszaru jest zabudowa mieszkaniowa jednorodzinna i niska wielorodzinna. W tej sytuacji tego rodzaju określenie przeznaczenia części zachodniej nieruchomości pod zabudowę mieszkaniową jednorodzinną z usługami jest logiczne, racjonalne, dokonane z zachowaniem zasady proporcjonalności i w związku z tym zarzuty skargi przekroczenia granic władztwa planistycznego są niezasadne.

Sąd podziela także stanowisko oraz argumentację organu w zakresie wyznaczenia obsługi komunikacyjnej dla obszaru objętego planem ( zapisy § 12 uchwały [...]). Należy podzielić argumentację organu z której wynika, że planowana droga [...] ma służyć komunikacji terenu [...] ( w którego skład wchodzi działka skarżącej) oraz dostępowi spółki do drogi ul. [...] oznaczonej symbolem [...].

Na koniec wskazać należy, że Sąd zbadał, czy wadliwość wskazanych w wyroku postanowień planu nie skutkuje niemożnością jego funkcjonowania w pozostałej części i uznał, że możliwym było ograniczenie się do stwierdzenia wadliwości jego częściowych zapisów, bez pozbawienia go możliwości funkcjonowania w pozostałym zakresie, w rozumieniu niewykonalności planu. W przypadku zaistnienia potrzeby dokonania stosownych korekt, gmina podejmie uchwałę zgodnie z wymogami przewidzianymi w u.p.z.p.

Mając powyższe na uwadze, na podstawie art.147 § 1 p.p.s.a Sąd orzekł jak w pkt.1 wyroku.

O oddaleniu skargi w pozostał zakresie na uchwałę [...] oraz o oddaleniu skargi na uchwałę [...] Sąd orzekł na podstawie art.151 p.p.s.a ( pkt. 2 i 3 wyroku).

O kosztach postępowania, które objęły wpisy sądowe od skarg uiszczone przez skarżącą spółkę ( 600 zł), wynagrodzenie profesjonalnego pełnomocnika będącego radcą prawnym oraz opłatę skarbową od pełnomocnictwa ( razem kwota 1097 zł), Sąd orzekł w pkt.4 wyroku na podstawie art. 200 i art.210 p.p.s.a.