Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Irena Kamińska Sędziowie Joanna Runge - Lissowska (spr.) NSA Jerzy Stankowski Protokolant Barbara Dąbrowska po rozpoznaniu w dniu 3 kwietnia 2008 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej P. B. od postanowienia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z dnia 25 kwietnia 2006r. sygn. akt II SA/Kr 1346/05 w sprawie ze skargi P. B. na powiadomienie Prezydenta Miasta K. z dnia [...] nr [...] w przedmiocie opłaty za udostępnienie informacji publicznej w kwocie 1078,43 zł postanawia: oddalić skargę kasacyjną

Postanowieniem z dnia 25 kwietnia 2006 r. sygn. akt II SA/Kr 1346/05, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie odrzucił skargę P. B. na powiadomienie Prezydenta Miasta K. z dnia [...] nr [...], ustalające dodatkowe koszty związane z udostępnieniem informacji publicznej.

W uzasadnieniu postanowienia Sąd stwierdził, że powiadomienie nie jest decyzją administracyjną, ani postanowieniem, zatem żadnym z aktów, o których mowa w art. 3 § 2 pkt 1-3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz.1270 ze zm.), a wobec tego należy rozważyć czy jest to czynność wskazana w art. 3 § 2 pkt 4 tej ustawy. Analiza przepisów ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (Dz. U. Nr 112, poz. 1198 ze zm.), w tym art. 15 ust. 2, prowadzi do wniosku, że jest to czynność o charakterze informacyjnym, nie wpływa na obowiązek udzielenia informacji i nie stanowi podstawy do wszczęcia postępowania egzekucyjnego, a żaden przepis nie ustanawia obowiązku uiszczenia kosztów wskazanych w powiadomieniu, a w związku z tym nie jest to czynność, ani akt, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4 cyt. Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - uznał Wojewódzki Sąd.

Reprezentowany przez adwokata, P. B. złożył skargę od tego postanowienia, wnosząc o jego uchylenie i przekazanie sprawy Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Krakowie do ponownego rozpoznania i zarzucając naruszenie przepisów postępowania w stopniu mającym wpływ na wynik sprawy, tj. art. 3 § 2 pkt 4 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U .Nr 153, poz. 1270 ze zm.) przez przyjęcie, że powiadomienie, o którym mowa w art. 15 ust. 2 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (Dz. U. Nr 112, poz. 1198 ze zm.) nie jest czynnością ani aktem, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4 Prawa o postępowaniu i w konsekwencji odrzucenie skargi jako niepodlegającej rozpoznaniu bez merytorycznego rozpoznania w sytuacji, kiedy powiadomienie jest czynnością materialnotechniczną, bowiem jest to czynność (akt) z zakresu administracji publicznej, określona w art. 15 ust. 1 w zw. z art. 10 ust. 1 ww. ustawy o dostępie do informacji publicznej.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje.

Zgodzić należy się z Wojewódzkim Sądem Administracyjnym w Krakowie, iż w niniejszej sprawie skargę P. B. mógł Sąd ten rozpatrzyć jako wniesioną na akt lub czynność, o której mowa w art. 3 § 2 pkt 4 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.), zwanej dalej "P.p.s.a." Zasadnie bowiem Wojewódzki Sąd wywiódł, że powiadomienie, o którym mowa w art. 15 ust. 2 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (Dz. U. Nr 112, poz. 1198 ze zm.) nie jest ani decyzją ani postanowieniem, zatem żadnym z aktów wymienionych w art. 3 § 2 pkt 1-3 P.p.s.a.

Art. 3 § 2 pkt 4 P.p.s.a. przewiduje, że skarga do sądu administracyjnego służy na inne niż określone w pkt 1-3 (decyzja i postanowienie) akty lub czynności z zakresu administracji publicznej, dotyczące uprawnień lub obowiązków wynikających z przepisów prawa. O akcie i czynności w rozumieniu tego przepisu można mówić zatem jeśli są one z zakresu administracji publicznej, dotyczącym uprawnień lub obowiązków wynikających z przepisów prawa, zatem są tu dwie przesłanki, które muszą być spełnione łącznie. Sprawa musi być z zakresu administracji publicznej i dotyczyć obowiązku lub uprawnienia wynikających z przepisów prawa.

W sprawach dotyczących udostępnienia informacji publicznej przepisami prawa, z których mogą wypływać uprawnienia lub obowiązki są przepisy cyt. wyżej ustawy o dostępie do informacji publicznej. Z przepisów tych wynika obowiązek skierowany do podmiotów wymienionych w art. 4 ust. 1 i 2 udostępnienia informacji publicznej, z kolei art. 2 ust. 1 daje każdemu uprawnienie żądania udostępnienia tej informacji, nazywając je "prawem do informacji publicznej". Formy realizacji obowiązku udostępnienia informacji oraz prawa do informacji publicznej, wymienia ustawa w dalszych przepisach (art. 7-11). Zgodnie z nimi obowiązek i uprawnienia dokonuje się albo poprzez udostępnienie informacji z urzędu (Biuletyn Informacji Publicznej), bądź na wniosek. Udostępnienie informacji w obu formach jest aktem lub czynnością, o której mowa w art. 3 § 2 pkt 4 P.p.s.a., gdyż Biuletyn Informacji Publicznej należy za taki akt uznać, zaś udostępnienie na wniosek jest czynnością dotyczącą z jednej strony uprawnienia każdego do dostępu informacji publicznej, z drugiej - obowiązku podmiotu zobowiązanego do jej udostępnienia wynikających z przepisu prawa.

Powiadomienie, o którym mowa w art. 15 ust. 2 ustawy o dostępie do informacji, takim aktem ani czynnością nie jest. Udostępnienie informacji które wiążą się z dodatkowymi kosztami następuje po upływie 14 dni od dnia powiadomienia, bez względu na to czy wnioskujący o udostępnienie informacji wniesie opłatę czy nie. Powiadomienie to nie ma zatem żadnego waloru, który na drodze administracyjnej rodziłby skutki wiążące się z egzekucją opłaty. Dostęp do informacji publicznej jest bezpłatny, jak stanowi art. 7 ust. 2 ustawy o dostępie do informacji z wyjątkiem przewidzianym w art. 15. Jednak przepis ten nie nakłada obowiązku uiszczenia opłaty przez wnioskującego o dostępie do informacji, jeśli wiąże się to z dodatkowymi kosztami, a jedynie stanowi, że podmiot zobowiązany może powiadomić o tych kosztach. Możliwość powiadomienia nie da się zaś pomieścić w kategorii spraw wymienionych w art. 3 § 2 pkt 4 P.p.s.a.

Wobec powyższego orzeczono jak w sentencji na podstawie art. 184 P.p.s.a.

O wynagrodzeniu pełnomocnika ustanowionego z urzędu postanowi Wojewódzki Sąd Administracyjny.