Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Jolanta Górska Sędziowie Sędzia WSA Diana Trzcińska Sędzia WSA Dariusz Kurkiewicz (spr.) po rozpoznaniu w Gdańsku w trybie uproszczonym na posiedzeniu niejawnym w dniu 4 sierpnia 2021 r. sprawy ze skargi Stowarzyszenia Prokuratorów A z siedzibą w W. na bezczynność Prokuratora Regionalnego w przedmiocie udostępnienia informacji publicznej 1/ zobowiązuje Prokuratora Regionalnego do rozpatrzenia wniosku Stowarzyszenia Prokuratorów A z siedzibą w W. z dnia 22 lutego 2021 r. o udostępnienie informacji publicznej, w terminie 14 dni od dnia zwrotu akt administracyjnych wraz z wyrokiem ze stwierdzeniem jego prawomocności, 2/ stwierdza, że bezczynność nie miała miejsca z rażącym naruszeniem prawa, 3/ zasądza od Prokuratora Regionalnego na rzecz skarżącego Stowarzyszenia Prokuratorów A z siedzibą w W. kwotę 100 zł (słownie złotych: sto) tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Stowarzyszenie wniosło skargę na bezczynność Prokuratora Regionalnego w rozpoznaniu wniosku z 22 lutego 2021 r. o udostępnienie informacji publicznej dotyczącego podania listy wszystkich prokuratorów (imię i nazwisko) z obszaru właściwości Prokuratury Regionalnej, w tym prokuratorów delegowanych do innych jednostek organizacyjnych Prokuratury, którym w okresie od dnia 1 stycznia 2020 r. do dnia 31 grudnia 2020 r. przyznana została przez Prokuratora Generalnego lub Prokuratora Krajowego nagroda finansowa, o której mowa w art. 133 § 1 i 2 ustawy z dnia 28 stycznia 2016 r. Prawo o prokuraturze i w zarządzeniu nr [..] w sprawie ustalenia rodzajów wyróżnień i nagród dla prokuratorów oraz trybu ich przyznawania z dnia 26 kwietnia 2016 r. - wraz z wysokością tej nagrody oraz wskazaniem funkcji, jeśli nagrodzony prokurator pełni lub pełnił funkcję w ww. okresie.

Stowarzyszenie wniosło o:

zobowiązanie Prokuratora Regionalnego do rozpoznania wniosku skarżącego o udostępnienie informacji publicznej z 22 lutego 2021 r. w terminie 7 (siedmiu) dni od dnia doręczenia organowi akt wraz z prawomocnym wyrokiem (art. 149 § 1 pkt 1 p.p.s.a.).

stwierdzenie, że Prokurator Regionalny dopuścił się bezczynności (art. 149 § 1 pkt 3 p.p.s.a.).

zasądzenie na rzecz skarżącego kosztów sądowych według norm przepisanych.

W uzasadnieniu skargi skarżące Stowarzyszenie wskazało, że pismem z 22 lutego 2021 r. skierowanym drogą mailową wniosło o udostępnienie informacji publicznej w postaci listy wszystkich prokuratorów (imię i nazwisko) z obszaru właściwości Prokuratury Regionalnej, w tym prokuratorów delegowanych do innych jednostek organizacyjnych Prokuratury, którym w okresie od dnia 1 stycznia 2020 r. do dnia 31 grudnia 2020 r. przyznana została przez Prokuratora Generalnego lub Prokuratora Krajowego nagroda finansowa, o której mowa w art. 133 § 1 i 2 ustawy z dnia 28 stycznia 2016 roku Prawo o prokuraturze i w zarządzeniu nr [..] w sprawie ustalenia rodzajów wyróżnień i nagród dla prokuratorów oraz trybu ich przyznawania z dnia 26 kwietnia 2016 roku - wraz z wysokością tej nagrody oraz wskazaniem funkcji, jeśli nagrodzony prokurator pełni lub pełnił funkcję w ww. okresie.

Skarżące Stowarzyszenie dodało, że pismem z 4 marca 2021 r. udzielono Stowarzyszeniu odpowiedzi, iż wniosek Stowarzyszenia z 22 lutego 2021 r. nie podlega rozpoznaniu na zasadach i w trybie ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej. Zdaniem Prokuratora Regionalnego działanie Stowarzyszenia Prokuratorów nie jest podyktowane troską o dobro publiczne i nie służy zapewnieniu społecznej kontroli nad wydatkowaniem środków publicznych przez podmioty władzy publicznej. Uzyskane informacje służą wyłącznie partykularnym celom Stowarzyszenia i są wykorzystywane celem szykanowania prokuratorów i prowadzenia polemiki z przyjętym modelem organizacji i funkcjonowania prokuratury. Świadczy o tym ponawianie co roku wniosków i korzystanie z uzyskanych informacji w skrajnie jednostronnych publikacjach szkalujących prokuratorów otrzymujących i przyznających nagrody. Nadto zdaniem Prokuratora Regionalnego takie postępowanie jest nadużyciem prawa do informacji publicznej.

W skardze podkreślono, że skarżące Stowarzyszenie nie uzyskało żądanej informacji publicznej, której zakres został sformułowany we wniosku z 22 lutego 2021 r. mimo, że żądana przez Stowarzyszenie informacja stanowi informację publiczną. W przypadku odmiennej oceny prawnej organ administracji publicznej winien wydać stosowną decyzję administracyjną wraz z pouczeniem o sposobie jej zaskarżania, a nie kierować do uprawnionego podmiotu pisma, w którym polemizuje on ze sposobem wykorzystania informacji publicznej dotyczącej tego samego zagadnienia w poprzednich latach.

Odnosząc się do meritum sprawy strona skarżąca wskazała, że ustawa z dnia 6 września 2001 roku o dostępie do informacji publicznej przewiduje w art. 1 ust. 1, że każda informacja o sprawach publicznych stanowi informację publiczną i podlega udostępnieniu. Stowarzyszenie Prokuratorów podkreśliło, że zwróciło się do Prokuratora Regionalnego o podanie danych prokuratorów z obszaru tej jednostki organizacyjnej prokuratury wyróżnionych we wskazanym okresie poprzez przyznanie im nagród finansowych. Informację o tożsamym zakresie dotyczącym poprzednich lat Stowarzyszenie uzyskiwało od organu administracyjnego od 2018 roku.

Udzielona pismem z 4 marca 2021 r. przez zobowiązany organ administracyjny odpowiedź nie stanowi odpowiedzi na wniosek o udzielenie informacji publicznej ani formalnie ani merytorycznie. W kontekście przedstawionych i obowiązujących rozwiązań prawnych nie sposób uznać, iż odpowiedź udzielona przez Prokuratora Regionalnego realizuje obowiązek udzielenia informacji publicznej zgodnie z zapisami ustawy z dnia 6 września 2001 roku o dostępie do informacji publicznej, wniosek został zaś sformułowany w sposób jasny i czytelny.

W odpowiedzi na skargę Prokurator Regionalny potwierdził, że otrzymał przedmiotowy wniosek o udostępnienie informacji publicznej z 22 lutego 2021 r., podkreślił, że w jego ocenie żądane dane nie stanowią informacji publicznej wobec czego stronę skarżącą poinformowano o braku podstaw do jej udzielenia. Dodatkowo organ wskazał, że wnioski strony skarżącej o udostępnienie informacji publicznej w zakresie danych osobowych prokuratorów, którym przyznano nagrodę finansową wraz z jej wysokością, przesyłane są cyklicznie do wszystkich jednostek organizacyjnych prokuratury na szczeblu regionalnym, a uzyskane w ten sposób informacje wykorzystywane są w publikacjach szkalujących i oczerniających prokuratorów przyznających i otrzymujących nagrody, uznał tym samym organ, że żądanie udzielenia informacji publicznej w tym zakresie ma na celu wyłącznie realizację partykularnych interesów Stowarzyszenia, nie zaś troskę o poprawne funkcjonowanie prokuratury. Zresztą na taki właśnie cel wskazuje wprost skarżący, stwierdzając, że poprzez brak udzielenia wnioskowanej informacji, uniemożliwiono realizację celów statutowych przez Stowarzyszenie. O tym zaś, że żądane informacje nie są podyktowane troską o jasność i przejrzystość wydatkowania środków publicznych oraz nie służą – wbrew twierdzeniom wnioskodawcy - kształtowaniu pożądanych postaw wśród prokuratorów poprzez rozpowszechnienie wiedzy o tym, jakie działania są wyróżniane i odpowiednio nagradzane, świadczy to, że wnioskodawca domaga się ujawnienia jedynie danych osobowych prokuratorów, którym przyznano nagrodę finansową wraz z jej wysokością, a nie żąda uzasadnienia dla przyznania nagrody. Tym samym zakres wnioskowanej informacji jest nieadekwatny do deklarowanego celu, któremu ma służyć.

Mając na uwadze powyższe, w tym fakt iż, pismem z dnia 4 marca 2021 r., odpowiedziano skarżącemu na jego wniosek z 22 lutego 2021 r. informując, że nie podlega rozpoznaniu na zasadach i w trybie ustawy z dnia 6 września 2001 roku o dostępie do informacji publicznej Prokurator Prokuratury Regionalnej wniósł o oddalenie wniesionej skargi jako bezzasadnej.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. z 2021 r. poz. 137, z późn. zm.) w zw. z art. 3 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2020 r. poz. 2325, z późn. zm.), zwanej dalej p.p.s.a., sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości poprzez kontrolę działalności administracji publicznej. Wspomniana kontrola sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej. Oznacza to, że w postępowaniu sądowym nie mogą być brane pod uwagę argumenty natury słusznościowej czy celowościowej.

W myśl art. 3 § 2 pkt 8 p.p.s.a., kontrola ta obejmuje orzekanie w sprawach skarg na bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania w przypadkach określonych w pkt 1-4 lub przewlekłe prowadzenie postępowania w przypadku określonym w pkt 4a. Zgodnie natomiast z art. 3 § 2 pkt 9 p.p.s.a., omawiana kontrola dotyczy również bezczynności lub przewlekłego prowadzenia postępowania w sprawach dotyczących innych niż określone w pkt 1-3 aktów lub czynności z zakresu administracji publicznej dotyczących uprawnień lub obowiązków wynikających z przepisów prawa podjętych w ramach postępowania administracyjnego określonego w ustawie Kodeks postępowania administracyjnego oraz postępowań określonych w działach IV, V i VI ustawy Ordynacja podatkowa oraz postępowań, do których mają zastosowanie przepisy tych ustaw. W tym zakresie przedmiotem sądowej kontroli nie jest określony akt lub czynność organu administracji, lecz ich brak w sytuacji, gdy organ miał obowiązek podjąć działanie w danej formie i w określonym przez prawo terminie. Instytucja skargi na bezczynność organu ma na celu ochronę praw strony przez doprowadzenie do wydania w sprawie rozstrzygnięcia lub podjęcia innej czynności dotyczącej uprawnień lub obowiązków wynikających z przepisów prawa.

Powyższe determinuje zakres kontroli sądu, sprowadzającej się w tym wypadku do oceny, czy sprawa podlega załatwieniu przez organ w drodze określonego przez ustawodawcę aktu administracyjnego lub czynności. Uwzględniając skargę na bezczynność, sąd orzeka na podstawie art. 149 p.p.s.a., który w § 1 określa, że sąd:

- zobowiązuje organ do wydania w określonym terminie aktu, interpretacji albo do dokonania czynności (pkt 1);

- zobowiązuje organ do stwierdzenia albo uznania uprawnienia lub obowiązku wynikających z przepisów prawa (pkt 2);

- stwierdza, że organ dopuścił się bezczynności lub przewlekłego prowadzenia postępowania (pkt 3).

Po myśli art. 149 § 1a p.p.s.a., jednocześnie sąd stwierdza, czy bezczynność organu lub przewlekłe prowadzenie postępowania przez organ miały miejsce z rażącym naruszeniem prawa. Stosownie natomiast do art. 149 § 2 p.p.s.a., sąd, w przypadku, o którym mowa w § 1 pkt 1 i 2, może ponadto orzec z urzędu albo na wniosek strony o wymierzeniu organowi grzywny w wysokości określonej w art. 154 § 6 p.p.s.a. lub przyznać od organu na rzecz skarżącego sumę pieniężną do wysokości połowy kwoty określonej w art. 154 § 6.

Dodać jeszcze trzeba, że na zasadzie art. 119 pkt 4 oraz art. 120 p.p.s.a., jeżeli przedmiotem skargi jest bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania, sprawa może być rozpoznana w trybie uproszczonym na posiedzeniu niejawnym w składzie trzech sędziów. Oznacza to, że w przypadku tego rodzaju skarg, skierowanie ich do rozpoznania w powyższym trybie nie jest uzależnione od wniosku strony. Na takiej właśnie podstawie została rozpoznana przez Sąd złożona w niniejszej sprawie skarga na bezczynność Prokuratora Regionalnego w przedmiocie informacji publicznej.

Przechodząc już do okoliczności rozpoznawanej sprawy, przypomnienia wymaga, że Stowarzyszenie zarzuciło Prokuratorowi Regionalnemu bezczynność w zakresie udostępnienia informacji publicznej dotyczącej podania listy wszystkich prokuratorów (imię i nazwisko) z obszaru właściwości Prokuratury Regionalnej, w tym prokuratorów delegowanych do innych jednostek organizacyjnych Prokuratury, którym w okresie od dnia 1 stycznia 2020 r. do dnia 31 grudnia 2020 r. przyznana została przez Prokuratora Generalnego lub Prokuratora Krajowego nagroda finansowa, o której mowa w art. 133 § 1 i 2 ustawy z dnia 28 stycznia 2016 r. Prawo o prokuraturze i w zarządzeniu nr [..] w sprawie ustalenia rodzajów wyróżnień i nagród dla prokuratorów oraz trybu ich przyznawania z dnia 26 kwietnia 2016 r. - wraz z wysokością tej nagrody oraz wskazaniem funkcji, jeśli nagrodzony prokurator pełni lub pełnił funkcję w ww. okresie.

Zdaniem Sądu, nie budzi wątpliwości, że Prokurator Regionalny jest podmiotem zobowiązanym do udzielenia informacji publicznej, ponieważ zgodnie z art. 4 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (Dz. U. 2020.2176 j.t. z późn. zm.; dalej u.d.i.p.") obowiązane do udostępniania informacji publicznej są organy władzy publicznej. W sprawie nie jest też sporne, iż objęte żądaniem Stowarzyszenia informacje, jako że są związane z dysponowaniem środkami publicznymi posiadają walor informacji publicznej, a więc, że został spełniony warunek przedmiotowy u.d.i.p.. W tym zakresie wyjaśnić przyjdzie, że pojęcie informacji publicznej zdefiniowane zostało w art. 1 ust. 1 u.d.i.p., zgodnie z którym informację publiczną stanowi każda informacja o sprawach publicznych. Jego doprecyzowaniem jest art. 6 ust. 1 u.d.i.p., który wymienia rodzaje spraw, jakich mogą dotyczyć informacje o charakterze publicznym. Przepis ten zawiera jednak tylko przykładowy katalog spraw i dlatego dla prawidłowego ustalenia znaczenia tego pojęcia uwzględnić należy także zapisy Konstytucji RP, która w art. 61 ust. 1 ustala prawo obywatela do uzyskania informacji o działalności organów władzy publicznej oraz osób pełniących funkcje publiczne, a także o działalności organów samorządu gospodarczego i zawodowego, oraz innych osób i jednostek organizacyjnych w zakresie, w jakim wykonują one zadania władzy publicznej i gospodarują mieniem komunalnym lub majątkiem Skarbu Państwa. Na podstawie wskazanych powyżej przepisów przyjąć trzeba, że informacją publiczną jest każda informacja wytworzona przez władze publiczne oraz osoby pełniące funkcje publiczne oraz inne podmioty, które wykonują funkcje publiczne lub gospodarują mieniem publicznym, jak również informacje odnoszące się do wspomnianych władz, osób i innych podmiotów, niezależnie od tego przez kogo zostały wytworzone. Dodać wypada, że zgodnie z art. 115 § 13 Kodeksu karnego, funkcjonariuszem publicznym jest m.in... prokurator (pkt 3), co oznacza, że jako funkcjonariuszowi publicznemu, czyli osobie będącej prokuratorem nie przysługuje prawo do prywatności, a tym samym wysokość wynagrodzenia, jego składników czy otrzymanych nagród stanowi informację publiczną. Podlega tym samym ujawnieniu na podstawie ustawy o dostępie do informacji publicznej.

W niniejszej sprawie Stowarzyszenie zarzuciło Prokuratorowi Regionalnemu pozostawanie w bezczynności. W związku z tym wyjaśnić jeszcze przyjdzie, że zgodnie z art. 10 ust. 1 u.d.i.p. informacja publiczna, która nie została udostępniona w Biuletynie Informacji Publicznej lub centralnym repozytorium, jest udostępniana na wniosek. Wedle art. 13 ust. 1 u.d.i.p., udostępnianie informacji publicznej na wniosek winno nastąpić bez zbędnej zwłoki, nie później niż w terminie 14 dni od dnia złożenia wniosku, z wyjątkiem sytuacji przewidzianej w art. 13 ust. 2 i art. 15 ust. 2 u.d.i.p.. Jeżeli informacja publiczna nie może być udostępniona w tym terminie, to podmiot zobowiązany do jej udostępnienia powiadamia w tym terminie o powodach opóźnienia oraz o terminie, w jakim udostępni informację, nie dłuższym jednak niż 2 miesiące od dnia złożenia wniosku (art. 13 ust. 2 u.d.i.p.). Ustawa nie przewiduje żadnej szczególnej formy udzielenia informacji publicznej na wniosek i dlatego jej udostępnienie ma formę czynności materialno-technicznej. Forma decyzji przewidziana została jedynie w art. 16 ust. 1 u.d.i.p. - dla odmowy udostępnienia informacji publicznej oraz dla umorzenia postępowania w przypadku określonym w art. 14 ust. 2 u.d.i.p..

Mając na uwadze przytoczone uregulowania prawne, przyjąć trzeba, że o bezczynności w udostępnieniu informacji publicznej można mówić w sytuacji, gdy zobowiązany do udzielenia tej informacji podmiot nie podejmuje w przewidzianym w ustawie terminie odpowiednich czynności, tj. nie udostępnia informacji w formie czynności materialno-technicznej lub nie wydaje decyzji o odmowie jej udzielenia, bądź też w przypadku, gdy informacja publiczna nie może być udostępniona w sposób lub w formie określonych we wniosku, a organ nie wydaje decyzji o umorzeniu postępowania zgodnie z art. 14 ust. 2 u.d.i.p.. Przy czym, dla oceny zasadności skargi na bezczynność nie mają znaczenia okoliczności, z jakich powodów określone działanie nie zostało podjęte, a w szczególności, czy bezczynność została spowodowana zawinioną czy też niezawinioną opieszałością organu. Wniesienie skargi jest zatem uzasadnione nie tylko w przypadku niedotrzymania terminu załatwienia sprawy, ale także w razie odmowy podjęcia określonego działania, mimo istnienia w tym względzie ustawowego obowiązku, choćby podmiot mylnie sądził, że zachodzą okoliczności, które uwalniają go od obowiązku prowadzenia postępowania w konkretnej sprawie i zakończenia go wydaniem decyzji administracyjnej lub innego aktu czy czynności (por. wyrok NSA z dnia 10 grudnia 2015 r., sygn. akt I OSK 675/15, dostępny - jak wszystkie orzeczenie powołane w uzasadnieniu - na stronie internetowej Centralnej Bazy Orzeczeń Sądów Administracyjnych, http://orzeczenia.nsa.gov.pl).

W okolicznościach rozpoznawanej sprawy odnotowania wymaga, że obie strony sporu nie kwestionują, że przedmiot wniosku o udostępnienie informacji publicznej dotyczy danych, które walor informacji publicznej posiadają i podlegają zatem udostępnieniu. Spór powstał na tle stanowiska Prokuratora Regionalnego, który uznał, że intencje jakimi kieruje się skarżące Stowarzyszenie domagając się udostępnienia wnioskowanych informacji nie spełnia przesłanki udostępnienia w trybie dostępu do informacji publicznej, nie mieści się bowiem w konstytucyjnym katalogu prawa do uzyskiwania informacji o działalności organów władzy publicznej oraz osób pełniących funkcje publiczne w celu poprawy funkcjonowania tych organów. W ocenie organu dotychczasowy sposób wykorzystania przez skarżące Stowarzyszenie informacji publicznej o tożsamej treści uzyskanej za poprzedni rok kalendarzowy dowodzi, że cel w jakim przedmiotowe dane zostały uzyskane nie zasługuje na aprobatę, gdyż posłużyły one do szkalowania i oczerniania prokuratorów przyznających i otrzymujących nagrody.

Wyjaśniając tą kwestie dostrzec należy, że przepis art. 2 stanowi:

1. Każdemu przysługuje, z zastrzeżeniem art. 5, prawo dostępu do informacji publicznej, zwane dalej "prawem do informacji publicznej".

2. Od osoby wykonującej prawo do informacji publicznej nie wolno żądać wykazania interesu prawnego lub faktycznego.

Oznacza powyższe, że organ zobowiązany do udostępnienia informacji nie posiada kompetencji do weryfikowania uprawnień strony wnioskującej o udostępnienie informacji publicznej do domaganie się ujawnienia treści danych stanowiących informację publiczną, oraz nie posiada uprawnień do oceny czy i w jakim celu żądane dane są potrzebne, okażą przydatne czy też w jaki sposób zostaną wykorzystane przez stronę wnioskującą.

W ocenie Sądu, a stanowisko to jest jednoznaczne w orzecznictwie, o zaliczeniu określonej informacji do kategorii informacji publicznej decyduje spełnienie przesłanek przewidzianych w przepisach u.d.i.p., nie zaś ewentualny możliwy sposób wykorzystania pozyskanych informacji. Natomiast nie ma znaczenia prawnego okoliczność, że skarżące Stowarzyszenie negatywnie ocenia przyznawanie nagród finansowych określonym prokuratorom czy też w inny sposób neguje podstawy do działań Prokuratora Generalnego lub Prokuratora Krajowego. Oznacza to wprost, że wnioskodawca, kierując swój wniosek do podmiotu zobowiązanego, nie musi wykazywać, w jakim celu żądana informacja publiczna jest mu potrzebna. Jedynie w przypadku żądania dotyczącego udzielenia informacji publicznej przetworzonej, konieczne jest wykazanie, że jej udostępnienie jest szczególnie istotne dla interesu publicznego. Obowiązkiem organu było rozpoznanie wniosku o udzielenie informacji publicznej w trybie ustawy o dostępie do informacji publicznej, a zatem w jeden z poniższych sposobów: udostępnienie informacji publicznej poprzez czynność materialno -techniczną; odmowa udostępnienia informacji (art. 16 ust. 1 u.d.i.p.) lub umorzenie postępowania (art. 14 ust. 2 ustawy) w formie decyzji administracyjnej; odmowa udostępnienia informacji publicznej przetworzonej w związku z niespełnieniem przez stronę warunku wskazanego w art. 3 ust. 1 pkt 1 u.d.i.p.; powiadomienie pisemnie wnioskodawcy, że dany podmiot nie posiada żądanej informacji publicznej bądź, że do udostępnienia żądanej informacji publicznej mają zastosowanie przepisy szczególne, określone w innych aktach prawnych.

Z wyżej przedstawionych względów w uzasadnieniu odpowiedzi na skargę organ wyraził błędne stanowisko twierdząc, że w rozumieniu ustawy o dostępie do informacji publicznej wnioskowane przez skarżące Stowarzyszenie informacje nie mają charakteru informacji publicznej. Przedstawiona interpretacja mających w sprawie zastosowanie przepisów prawa materialnego wykazała wadliwość argumentacji Prokuratora Regionalnego. Treść wniosku dotyczy żądania udostępnienia danych stanowiących informację publiczną i wniosek podlega rozpoznaniu na podstawie ustawy o dostępie do informacji publicznej.

Opisane działanie organu świadczy o jego bezczynności w rozpoznaniu żądania Stowarzyszenia, ponieważ w wymaganym terminie (ani do dnia rozpoznania skargi) nie podjął on odpowiednich czynności, tj. nie udostępnił spornej informacji publicznej i nie wydał decyzji o odmowie jej udzielenia czy o umorzeniu postępowania. Natomiast pozostawanie w bezczynności skutkowało koniecznością zobowiązania Prokuratora Regionalnego do rozpoznania wniosku z 22 lutego 2021 r. strony skarżącej, o czym Sąd orzekł w punkcie pierwszym wyroku, na podstawie art. 149 § 1 pkt 1 p.p.s.a.

W ocenie Sądu, stwierdzona bezczynność nie miała jednak miejsca z rażącym naruszeniem prawa, o czym orzeczono w punkcie drugim wyroku, po myśli art. 149 § 1a P.p.s.a. W niniejszej sprawie nie zachodzi bowiem przypadek oczywistego braku podejmowania przez organ jakichkolwiek czynności, czy też lekceważenia wniosku Stowarzyszenia i braku woli załatwienia sprawy, które można byłoby rozpatrywać w kategoriach rażącego naruszenia prawa, oznaczającego wadliwość kwalifikowaną, o szczególnie dużym ciężarze gatunkowym. W rozpoznawanej sprawie Sąd uwzględnił fakt, że organ dokonał wadliwej interpretacji prawa dostępu do informacji publicznej i zakresu tego prawa.

Z kolei o kosztach postępowania (punkt trzeci wyroku) Sąd orzekł na podstawie art. 200 p.p.s.a., uwzględniając poniesiony przez Stowarzyszenie koszt wpisu od skargi w wysokości 100 zł.