drukuj    zapisz    Powrót do listy

6480 658, Dostęp do informacji publicznej, Starosta, Stwierdzono bezczynność organu, II SAB/Lu 134/22 - Wyrok WSA w Lublinie z 2022-12-22, Centralna Baza Orzeczeń Naczelnego (NSA) i Wojewódzkich (WSA) Sądów Administracyjnych, Orzecznictwo NSA i WSA

II SAB/Lu 134/22 - Wyrok WSA w Lublinie

Data orzeczenia
2022-12-22 orzeczenie prawomocne
Data wpływu
2022-09-27
Sąd
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie
Sędziowie
Jerzy Parchomiuk
Joanna Cylc-Malec /przewodniczący/
Marcin Małek /sprawozdawca/
Symbol z opisem
6480
658
Hasła tematyczne
Dostęp do informacji publicznej
Skarżony organ
Starosta
Treść wyniku
Stwierdzono bezczynność organu
Powołane przepisy
Dz.U. 2022 poz 902 art. 1, art. 13-14
Ustawa z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej - t.j.
Dz.U. 2022 poz 329 art. 149, art. 161, art. 200
Ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - t.j.
Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Joanna Cylc - Malec Sędziowie Sędzia WSA Jerzy Parchomiuk Asesor sądowy Marcin Małek (sprawozdawca) po rozpoznaniu w trybie uproszczonym w dniu 22 grudnia 2022 r. sprawy ze skargi J. M. na bezczynność Starosty Biłgorajskiego w przedmiocie udostępnienia informacji publicznej I. stwierdza, że Starosta Biłgorajski dopuścił się bezczynności w sprawie rozpatrzenia wniosku J. M. z 16 czerwca 2022 r. o udostępnienie informacji publicznej; II. stwierdza, że bezczynność nie miała miejsca z rażącym naruszeniem prawa; III. umarza postępowania w zakresie zobowiązania Starosty Biłgorajskiego do załatwienia wniosku wskazanego w pkt I; IV. zasądza od Starosty Biłgorajskiego na rzecz J. M. kwotę 100 (sto) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Uzasadnienie

W dniu 8 września 2022 r. J. M. (dalej jako: skarżący), złożył do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie skargę na bezczynność Starosty Biłgorajskiego w udostępnieniu informacji publicznej.

W uzasadnieniu wskazał, że 16 czerwca 2022 r. zwróciła się przez platformę ePUAP do Starosty Biłgorajskiego (dalej jako: organ) z wnioskiem o udostępnienie informacji publicznej poprzez przesłanie elektronicznej wersji projektu organizacji ruchu dla drogi gminnej 3101L (dawna DW 848).

Następnie podał, że do dnia wniesienia skargi organ nie odpowiedział jednak na wniosek w jakikolwiek sposób, czym naruszył art. 61 ust. 1 Konstytucji RP oraz art. 10 ust. 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej.

Wskazując na powyższe wniósł o zobowiązanie organu do załatwienia wniosku z 16 czerwca 2022 r. i zasądzenie kosztów postępowania według norm przepisanych.

W odpowiedzi na skargę, organ wniósł o umorzenie postępowania w związku z udostępnieniem skarżącemu żądanej informacji oraz stwierdzenie, że bezczynność organu nie miała miejsca z rażącym naruszeniem prawa.

Jak wyjaśnił, wniosek z 16 czerwca 2022 r. jest kolejnym wnioskiem skarżącego w analogicznej sprawie. Mianowicie 15 marca 2022 r. skarżący złożył bowiem wniosek o udzielenie informacji publicznej w postaci projektu organizacji ruchu dla drogi powiatowej nr 3011L na który organ udzielił odpowiedzi 28 marca 2022 r. Oba wnioski wysłane przez aplikację ePUAP dotyczą zatem tego samego wątku. Ze względu na ustawienia fabryczne aplikacji ePUAP, wiadomości o podobnych wątkach są łączone pod jedną pozycją. W związku z powyższym, wniosek z dnia 16 czerwca 2022 r. oraz ponaglenie z 5 sierpnia 2022 r. zostały przyporządkowane do pozycji odebranej przez tut. urząd 15 marca 2022 r. co skutkowało nie wyświetlaniem ich w pozycji "wiadomości nieprzeczytane". Pracownik organu w takim przypadku, nie ma możliwości śledzenia wiadomości odebranych w przeszłości, w których taka nowa korespondencja się ukazuje. Nie dostaje on też żadnej innej informacji od systemu teleinformatycznego, że do danej sprawy wpłynął kolejny wniosek. W konsekwencji pracownicy Starostwa nie posiadali wiedzy o tym, że skarżący złożył kolejny wniosek, na który należy udzielić odpowiedzi.

Dopiero przedmiotowa skarga, która wpłynęła do organu została zakwalifikowana przez system jako nowa wiadomość i prawidłowo wyświetlona w aplikacji ePUAP jako "nieprzeczytana". Treść niniejszej skargi zwróciła dopiero uwagę organowi, że istnieje nieodebrany wniosek z 16 czerwca 2022 r.

Co ważne po uzyskaniu w/w informacji organ podjął niezwłoczne działania w celu udzielenia odpowiedzi na wniosek, co zostało uczynione 14 września 2022 r.

Powyższa sytuacja wynika zatem z błędu aplikacji ePUAP, a nie z zaniedbania organu. Jednocześnie w celu wyeliminowania wystąpienia analogicznych sytuacji w przyszłości organ skontaktował się z administratorem aplikacji ePUAP w wyniku czego wprowadzono stosowną zmianę w ustawieniach eliminującą podobne sytuacje w przyszłości.

Skoro rozpatrzenie wniosku było spowodowane wyłącznie okolicznościami niezależnymi od organu, to nie można uznać, że ten dopuścił się bezczynności z rażącym naruszeniem prawa.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie zważył, co następuje:

W pierwszej kolejności należy wskazać, że sprawa została rozpoznana w trybie uproszczonym na podstawie art. 119 pkt 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2022 r., poz. 329 ze zm.), dalej powoływanej jako "p.p.s.a.". Zgodnie z tym przepisem sprawa może być rozpoznana w trybie uproszczonym, jeżeli przedmiotem skargi jest między innymi bezczynność organu. Pojęcie bezczynności wiąże się z sytuacją, gdy organ będąc właściwym i zobowiązanym do załatwienia sprawy, nie czyni tego w terminie określonym przepisami prawa.

W kontrolowanej sprawie skarżący domagał się udostępnienia informacji w trybie ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (Dz. U. z 2022 r., poz. 902, dalej jako: "u.d.i.p."). Ustawa ta reguluje zarówno zakres podmiotowy i przedmiotowy jej stosowania, jak i procedurę i tryb udostępniania informacji publicznej.

Nie ulega wątpliwości, że informacje żądane przez skarżącego mają charakter informacji publicznej (tak WSA w Poznaniu w wyroku sygn. akt IV SAB/Po 34/16, WSA w Rzeszowie w wyroku sygn. akt II SAB/Rz 27/11, WSA w Gdańsku w wyroku sygn. akt II SAB/Gd 42/11), a Wójt Gminy Potok Górny jest podmiotem zobowiązanym do udzielenia informacji publicznej. Kwestie te nie są zresztą przedmiotem sporu pomiędzy stronami.

Skoro zatem obie przesłanki udostępnienia informacji publicznej zostały spełnione, oczywistym jest, że organ, do którego skierowano przedmiotowy wniosek, winien był podjąć działania prawem przewidziane w celu jego załatwienia.

Ustawodawca przewidział, że jeżeli adresat wniosku dysponował żądaną informacją, winien on - zgodnie z art. 13 ust. 1 u.d.i.p. - udostępnić tę informację bez zbędnej zwłoki, nie później niż w terminie 14 dni od dnia otrzymania wniosku. Jeżeli natomiast informacja publiczna nie mogła być udostępniona w tak ustalonym terminie, podmiot obowiązany do jej udostępnienia powiadamia wnioskodawcę o powodach opóźnienia oraz o terminie, w jakim udostępni informację, nie dłuższym jednak niż 2 miesiące od dnia złożenia wniosku (art. 13 ust. 2 u.d.i.p.). Stosownie do treści art. 14 ust. 1 u.d.i.p. udostępnienie informacji następuje w formie czynności materialno-technicznej, w sposób i w formie określonych we wniosku, i nie wymaga podjęcia jakiegokolwiek rozstrzygnięcia. Dopiero stwierdzenie, że dana informacja nie może zostać udostępniona, bądź też postępowanie podlega umorzeniu, nakłada na organ obowiązek wydania decyzji administracyjnej (art. 16 ust. 1 u.d.i.p.). Natomiast w formie zwykłego pisma informuje się wnioskodawcę o tym, że podmiot nie jest zobowiązany do udostępnienia informacji publicznych, dana informacja nie jest informacją publiczną, organ lub podmiot zobowiązany informacją taką nie dysponuje, ze wskazaniem przyczyn takiego stanu rzeczy, czy też zachodzi sytuacja wskazana w art. 1 ust. 2 u.d.i.p., a więc że informacja publiczna podlega udostępnieniu na podstawie innych ustaw, które ten tryb odmiennie regulują.

Bezczynność organu w sytuacji określonej przepisami u.d.i.p. polega na tym, że organ zobowiązany do podjęcia czynności materialno-technicznej w przedmiocie informacji publicznej, takiej czynności nie podejmuje i jednocześnie nie wydaje decyzji o odmowie jej udostępnienia, albo też udziela informacji niepełnej, czy też niezgodnej z wnioskiem, niejasnej, czy niewiarygodnej, oraz gdy odmawia jej udzielenia w nieprzewidzianej do tej czynności formie, ponadto nie informuje strony o tym, że nie posiada wnioskowanej informacji.

Przechodząc do analizy niniejszej sprawy stwierdzić trzeba, co bezspornie wynika z akt, że organ nie podjął, w reakcji na wniosek o udostępnienie informacji publicznej, przepisanego regulacjami u.d.i.p. działania, pozostawał zatem wobec tego wniosku w bezczynności i bezczynność ta trwała również w momencie wniesienia skargi do sądu. W konsekwencji doszło do przekroczenia czternastodniowego terminu na załatwienie wniosku o udostępnienie informacji publicznej, o którym mowa w art. 13 ust. 1 u.d.i.p.

W/w okoliczności obligowały Sąd do uwzględnienia skargi przy jednoczesnym stwierdzeniu, na podstawie art. 149 § 1 pkt 3 p.p.s.a., iż rozpatrując sprawę organ dopuścił się bezczynności w rozpoznaniu wniosku skarżącego z 16 czerwca 2022 r.

Sytuacja procesowa w niniejszej sprawie ukształtowała się jednak w ten sposób, że po wniesieniu skargi na bezczynność organu, udostępnił on wnioskowaną informację. Uczynił to pismem z 14 września 2022 r., stanowiącym odpowiedź na wniosek o udostępnienie informacji, a zarazem go załatwiającym.

Z racji zakończenia przez organ postępowania przed dniem rozpoznania skargi, bezprzedmiotowym stało się stosowanie obecnie przez Sąd instrumentu przewidzianego w art.149 § 1 pkt 1 p.p.s.a., tj. nakładanie na organ zobowiązania do rozpoznania dochodzonego skargą wniosku w określonym terminie. W tej sytuacji postępowanie sądowe dotyczące nakazania organowi rozpatrzenie wniosku podlegało umorzeniu na podstawie art. 161 § 1 pkt 3 p.p.s.a.

Jednocześnie oceniając przebieg postępowania objętego skargą, Sąd uznał, że zaistniała w sprawie bezczynność (aczkolwiek bezspornie niepożądana i naruszająca interes skarżącego) ostatecznie nie nosi znamion rażącego naruszenia prawa. Rażącym naruszeniem prawa określa się bowiem wadliwość o szczególnie dużym ciężarze gatunkowym, która ma miejsce w razie oczywistego braku podejmowania jakichkolwiek czynności, oczywistego lekceważenia wniosków i jawnego natężenia braku woli do załatwienia sprawy, jak też w sytuacji ewidentnego niestosowania przepisów prawa. Dla uznania rażącego naruszenia prawa nie jest wystarczające samo przekroczenie przez organ terminów załatwienia sprawy. Przekroczenie to, co wymaga wyeksponowania, musi być znaczne i niezaprzeczalne. Z taką sytuacją nie mamy jednak do czynienia w niniejszej sprawie. Zważyć bowiem należy, że nieudostępnienia w terminie wnioskowanej informacji nie można oceniać jako przejawu złej woli organu, czy też próby bezprawnego uchylenia się od wypełnienia ustawowego obowiązku udzielenia informacji publicznej.

Jak wynik z popartych dokumentami wyjaśnień organu, opóźnienie w załatwieniu wniosku było wynikiem błędu aplikacji ePUAP, która ze względu na ustawienia fabryczne, wiadomości o podobnych wątkach łączyła pod jedną pozycją. W związku z powyższym, wniosek z dnia 16 czerwca 2022 r. oraz ponaglenie z 5 sierpnia 2022 r. zostały przyporządkowane do pozycji odebranej przez organ 15 marca 2022 r. co skutkowało nie wyświetlaniem ich w pozycji "wiadomości nieprzeczytane". Jednocześnie w celu wyeliminowania wystąpienia analogicznych sytuacji w przyszłości organ skontaktował się z administratorem aplikacji ePUAP w wyniku czego wprowadzono stosowną zmianę w ustawieniach eliminującą podobne sytuacje w przyszłości. Jednakże, co najistotniejsze po wykryciu błędu aplikacji i dotarciu do wniosku skarżącego z 16 czerwca 2022 r., organ niezwłoczne udzielił żądanej przez skarżącego informacji publicznej, co skarżący potwierdził pismem z 28 października 2022 r.

Jednoczęści w pkt II wyroku Sąd na podstawie art. 200 p.p.s.a. orzekł o kosztach postępowania obejmujących uiszczony przez skarżącego wpis od skargi w wysokości 100 zł.



Powered by SoftProdukt