Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Adam Lipiński Sędzia WSA Eugeniusz Wasilewski Asesor WSA Jacek Fronczyk (spr.) Protokolant: Beata Gibzińska po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 9 stycznia 2006r. sprawy ze skargi R. T. na decyzję Szefa Służby Cywilnej z dnia [...] grudnia 2003r. nr [...] w przedmiocie dostępu do informacji publicznej 1) uchyla zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję Szefa Służby Cywilnej z dnia [...] listopada 2003r. nr [...] 2) zaskarżona decyzja nie podlega wykonaniu w całości; 3) zasądza od Szefa Służby Cywilnej na rzecz skarżącego R. T. kwotę 200 zł (dwieście złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania.

W dniu 8 września 2003r. R.T. zwrócił się do Szefa Służby Cywilnej o udostępnienie na podstawie art. 61 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej oraz w trybie ustawy o dostępie do informacji publicznej:

I) wszystkich materiałów służących przeprowadzeniu konkursu na stanowisko dyrektora generalnego Ministerstwa Spraw Wewnętrznych i Administracji, a w szczególności:

a) testów, pytań i zadań symulacyjnych,

b) określenia sposobu (procedury, kryteriów) oceniania kandydatów w każdym etapie konkursu lub części sprawdzianu,

c) warunków dopuszczenia do udziału w kolejnym etapie konkursu lub części sprawdzianu,

1) liczby punktów możliwej do otrzymania w każdym etapie konkursu lub części sprawdzianu oraz liczby punktów otrzymanych przez każdego uczestnika konkursu w poszczególnych etapach i częściach sprawdzianu,

2) informacji wyjaśniającej przyczyny, dla których do części Cl i C2 pierwszego etapu konkursu dopuszczano najpierw 9 osób, a dopiero później dziesiątą osobę,

3) składu imiennego zespołu konkursowego (z podaniem funkcji pełnionych w organach władzy publicznej),

4) informacji wyjaśniającej, czy oceny poszczególnych testów, zadań symulacyjnych i kwestionariuszy dokonywali wspólnie wszyscy członkowie zespołu konkursowego i czy znalazło to odzwierciedlenie w dokumentacji konkursu,

5) informacji, czy zespół konkursowy analizował w pełnym składzie ewentualne uwagi, zastrzeżenia lub wątpliwości zgłoszone przez poszczególnych uczestników konkursu ustnie lub na piśmie, a jeżeli nie – to dlaczego,

6) protokołów z posiedzeń zespołu konkursowego,

7) informacji, jakie dziedziny wiedzy reprezentowali autorzy poszczególnych testów, zadań symulacyjnych i kwestionariuszy, jakimi kryteriami kierowano się wybierając autorów, a także czy prawa te były weryfikowane przez inne osoby,

II) materiałów służących przeprowadzeniu konkursu na stanowisko dyrektora generalnego Ministerstwa Kultury oraz Urzędu do Spraw Repatriacji i Cudzoziemców – w zakresie analogicznym, jak w pkt I.

Ponadto, na podstawie art. 74a ustawy o zamówieniach publicznych i art. 11 ust. 1 ustawy o finansach publicznych, wniósł o udostępnienie informacji (dokumentów) dotyczących zamówienia na wykonanie i ewentualną weryfikację wykorzystanych w konkursie testów, zadań symulacyjnych i kwestionariuszy, w tym – w jakim trybie udzielono zamówienia publicznego i dlaczego oraz kryteriów, jakimi kierowano się wybierając autorów poszczególnych opracowań (dorobek naukowy i zawodowy).

Szef Służby Cywilnej udostępnił szereg informacji, które były przedmiotem wniosku, a decyzją z dnia [...] listopada 2003r. nr [...], wydaną na podstawie art. 16 ust. 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej, odmówił udostępnienia następujących materiałów służących przeprowadzeniu konkursu:

1) w zakresie dotyczącym konkursu na stanowisko dyrektora generalnego Ministerstwa Spraw Wewnętrznych i Administracji:

a) testu Analiza Informacji Słownych VMG1 (oznaczony w procedurze konkursu jako IS 4),

b) testu Analiza Danych Liczbowych NMGl (IL 5),

c) zadania symulacyjnego Zielona Polana (D 41),

d) Inwentarza Osobowości NEO-FFI Costy i Mac Crae (ON 7),

e) Kwestionariusza Temperamentu PTS (TP 10)

f) Testu Uzdolnień Komunikacyjnych (TUK)

2) w zakresie dotyczącym konkursu na dyrektora generalnego Ministerstwa Kultury:

a) testu umiejętności analizy informacji słownych (IS4),

b) zadania symulacyjnego P 20,

c) zadania symulacyjnego P 22,

d) zadania symulacyjnego D 31,

e) kwestionariusza AVEM (SA 14),

f) kwestionariusza temperamentu FC 2-KT (TF 9),

g) Kwestionariusza Osobowości Eysencka EPQ-R (OE 8),

3) w zakresie dotyczącym konkursu na stanowisko dyrektora generalnego Urzędu do Spraw Repatriacji i Cudzoziemców:

a) Testu Matryc Ravena dla zaawansowanych (IR 2),

b) Inwentarza Osobowości NEO-FFI Costy i MacCrae (ON 7),

c) Kwestionariusza Temperamentu PTS (TP 10),

d) Kwestionariusza AVEM (SA 14),

e) Kwestionariusza Inteligencji Emocjonalnej (KIE).

W uzasadnieniu decyzji wskazał, że wyżej wymienione materiały nie stanowią informacji publicznej w rozumieniu art. 1 ust. I oraz art. 6 ustawy o dostępie do informacji publicznej. Nie niosą w swej treści żadnego komunikatu o sprawach publicznych, do którego dostęp zapewniają przepisy art. 61 Konstytucji RP i powołanej ustawy. Szef Służby Cywilnej powołał się także na przepisy ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych podając, że prawo autorskie do żądanych materiałów stanowi własność S. Sp. z o.o. oraz P., które to podmioty zawarły z Urzędem Służby Cywilnej umowy licencyjne. Umowy zawierają szereg postanowień dotyczących m.in. zakazu ich udostępniania osobom trzecim i zakazu ich kopiowania, powielania i rozpowszechniania oraz zapewnienia ochrony tajemnicy treści materiałów będących własnością Spółki S.

Z kolei zadanie symulacyjne Zielona Polana zostało udostępnione przez Brytyjski Cabinet Office z zastrzeżeniem nieudostępniania osobom trzecim.

Organ wskazał ponadto na koszty, które spowodowałoby udostępnienie materiałów, w wyniku czego nie mogłyby one być stosowane w przyszłości, co pociągałoby za sobą konieczność zakupu nowych testów, których liczba jest ograniczona, a w przypadku niektórych wręcz nie istnieją narzędzia alternatywne. Szef Służby Cywilnej stwierdził dodatkowo, że zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej, prawo do informacji podlega ograniczeniu w zakresie i na zasadach określonych w przepisach o ochronie informacji niejawnych oraz o ochronie innych tajemnic ustawowo chronionych. Przepisy ustawy o dostępie do informacji publicznej przewidują ponadto ograniczenie prawa do informacji publicznej ze względu na prywatność osoby fizycznej lub tajemnicę przedsiębiorcy (art. 5 ust. 2).

W odwołaniu od powyższej decyzji skierowanym za pośrednictwem Szefa Służby Cywilnej do Prezesa Rady Ministrów, zgodnie z zawartym w niej pouczeniem, R.T. zarzucił organowi błędne pouczenie o środkach odwoławczych i oświadczył, że wyraża zgodę na potraktowanie odwołania jako wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy w myśl art. 127 § 3 Kodeksu postępowania administracyjnego. Podniósł również, powołując się na orzecznictwo Naczelnego Sądu Administracyjnego, że skoro Szef Służby Cywilnej uznał, że żądane informacje nie są informacją publiczną, nie powinien wydawać decyzji, lecz jedynie powiadomić go, że wniosek nie ma podstaw prawnych.

Wnioskodawca nie zgodził się ze stanowiskiem organu, że żądane informacje nie są informacjami publicznymi, wytknął przy tym organowi sprzeczności w uzasadnieniu decyzji, gdyż w uzasadnieniu odmowy udostępnienia informacji powołał się on na art. 5 ust. 1 i 2 ustawy o dostępie do informacji publicznej, które to przepisy stanowią podstawę odmowy informacji będących informacją publiczną.

Postanowieniem z dnia [...] listopada 2003r. Szef Służby Cywilnej sprostował z urzędu oczywistą omyłkę w decyzji z dnia [...] listopada 2003r. dotyczącą błędnego pouczenia.

Pismem z dnia 18 grudnia 2003r. organ poinformował wnioskodawcę, że żądane przez niego informacje nie stanowią informacji publicznej w rozumieniu art. 1 ust. 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej.

Decyzją z dnia [...] grudnia 2003r. nr [...] Szef Służby Cywilnej uchylił decyzję z dnia [...] listopada 2003r. i umorzył postępowanie pierwszej instancji.

W uzasadnieniu wskazał ponownie, że treść testów, kwestionariuszy i zadań symulacyjnych służących przeprowadzeniu konkursów na wyższe stanowiska w administracji publicznej, nie stanowi informacji publicznej w rozumieniu art. 1 ust. 1 ustawy o dostępnie do informacji publicznej. Zgodnie z tym przepisem informacją publiczną jest każda informacja o sprawach publicznych. W przypadku ww. materiałów charakter informacji publicznej, tzn. informacji o działalności Szefa Służby Cywilnej ma informacja o tym, jakie narzędzia zostały zastosowane. Narzędzia te stanowią przedmiot praw autorskich majątkowych, należących do innych podmiotów niż Urząd Służby Cywilnej, który korzysta z nich na zasadzie licencji w rozumieniu przepisów ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych. Powołując się na wyrok NSA z dnia 25 marca 2003r. sygn. akt II SA 4059/02 zgodził się z zarzutem, że decyzja została wydana z naruszeniem prawa.

Powyższa decyzja stała się przedmiotem skargi R.T. do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie. Skarżący wniósł o uchylenie decyzji z dnia [...] grudnia 2003r. nr [...] oraz decyzji z dnia [...] listopada 2003r. nr [...] zarzucając im obrazę art. 61 Konstytucji RP oraz art. 1 ust. 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej przez przyjęcie, że testy, zadania i kwestionariusze nie stanowią informacji publicznej w rozumieniu art. 1 ust. 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej, ponieważ nie niosą ze sobą żadnego komunikatu w sprawach publicznych, do którego dostęp zapewniają przepisy art. 61 Konstytucji i powołanej ustawy.

Powołując się na art. 61 ust. 1 i 2 Konstytucji, który stanowi, że obywatel ma prawo do uzyskiwania informacji o działalności organów władzy publicznej, oraz że prawo uzyskiwania informacji obejmuje dostęp do dokumentów wskazał, że z całą pewnością działalnością taka jest działalność Szefa Służby Cywilnej, będącego stosownie do art. 8 ust. 1 ustawy o służbie cywilnej centralnym organem administracji rządowej właściwym w sprawach służby cywilnej w zakresie określonym ustawą, a jedną z form tej działalności jest właśnie przeprowadzanie konkursów na wyższe stanowiska w służbie cywilnej. Oznacza to, że dokumenty określające reguły (zasady) przeprowadzania konkursów do służby cywilnej i oceny kandydatów "niosą komunikaty o sprawach publicznych". Jeżeli zaś obywatele mają prawo dostępu do służby cywilnej, i to na równych zasadach, to mają też prawo posiadania wiedzy o wszystkich regułach (zasadach) naboru do tej służby.

Skarżący przytoczył również wyrok NSA z 30 października 2002r. o sygnaturze akt II SA 1956/02, w którym Sąd stwierdził, że charakter informacji publicznej ma również wiadomość niewytworzona przez podmioty publiczne, lecz odnoszące się do tych podmiotów i podał w związku z tym, że jeżeli nawet określone testy czy zadania zostały opracowane poza Urzędem Służby Cywilnej, to jednak Szef tej służby postanowił o ich zastosowaniu w danym konkursie, a więc posiadają one przymiot informacji publicznej. Skarżący wskazał ponadto, że organ bezzasadnie powołuje się na prawo autorskie stając na stanowisku, że żądane przez niego informacje nie mają charakteru informacji publicznej.

W odpowiedzi na skargę Szef Służby Cywilnej wniósł o jej oddalenie oraz zawiadomienie o toczącym się postępowaniu S. Polska Sp. z o.o. z siedzibą w G. i P. z siedzibą w W.

W uzasadnieniu podniósł, że osią sporu między stronami jest kwestia, czy konkretnie wskazane materiały w postaci testów psychologicznych i zadań symulacyjnych, służące przeprowadzaniu konkursów na wyższe stanowiska w służbie cywilnej, stanowią informację publiczną.

Podtrzymał dotychczasowe stanowisko, odmienne od prezentowanego przez skarżącego, że ani testy, ani zadania nie niosą żadnej informacji o działalności organu władzy publicznej, jakim jest Szef Służby Cywilnej. Z materiałów tych nie wynikają żadne informacje o działaniach organu, które wymienia art. 12 ustawy o służbie cywilnej, gdyż testy i zadania mają na celu badanie predyspozycji i zdolności ogólnych oraz umiejętności kierowniczych kandydatów na wyższe stanowiska w służbie cywilnej, a ich charakter jest wyłącznie pomocniczy.

Nie są to, zdaniem Szefa Służby Cywilnej, dokumenty określające reguły (zasady) przeprowadzania konkursu, gdyż nie są dokumentami urzędowymi w rozumieniu ustawy o dostępie do informacji publicznej, ponadto reguły (zasady) takie zawarte są w rozdz. 4 ustawy o służbie cywilnej i rozporządzeniu Prezesa Rady Ministrów w sprawie sposobu organizowania i szczegółowych zasad przeprowadzania konkursów na wyższe stanowiska w służbie cywilnej.

W odniesieniu do przywołanego przez skarżącego wyroku NSA organ stwierdził, iż teza ta jest nieadekwatna do przedmiotowej sprawy, gdyż treść testu psychologicznego o niczym nie powiadamia i nie odnosi się do sfery tekstu, natomiast odnośnie do powołania się na prawo autorskie wyjaśnił, że wynikało to z ogólnych zasad postępowania administracyjnego wymagających wyczerpującego poinformowania o okolicznościach faktycznych i prawnych sprawy.

Uzasadniając wniosek o zawiadomienie właścicieli praw autorskich testów i zadań Szef Służby Cywilnej stwierdził, że ewentualny wynik postępowania, niosący za sobą możliwość udostępnienia testów psychologicznych, dotyczy interesu prawnego tych podmiotów, co wiąże się również z ewentualnymi roszczeniami w stosunku do organu.

Zgłaszający swój udział w postępowaniu na prawach stron S. Sp. z o.o. oraz P. wniosły o oddalenie skargi powołując się na fakt, że testy, zadania i kwestionariusze nie są informacją publiczną, na prawa autorskie, tajemnicę przedsiębiorcy oraz deontologię zawodu psychologa wynikającą z ustawy o zawodzie psychologa.

Na rozprawie w dniu 9 stycznia 2006r. skarżący oświadczył, że do chwili obecnej nie otrzymał kluczy odpowiedzi do testów psychologicznych, dotyczących trzech postępowań konkursowych, objętych wnioskiem z dnia 8 września 2003r. Pełnomocnik organu potwierdził tę okoliczność i jednocześnie dodał, że powyższe klucze służą każdorazowo weryfikowaniu przez specjalistów predyspozycji osób biorących udział w konkursach do zajmowania konkretnych wyższych stanowisk w służbie cywilnej.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, po ponownym rozpoznaniu sprawy, zważył, co następuje:

Stosownie do treści art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002r. – Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269 z późn. zm.), sąd administracyjny sprawuje wymiar sprawiedliwości poprzez kontrolę pod względem zgodności z prawem zaskarżonej decyzji administracyjnej i to z przepisami obowiązującymi w dacie jej wydania. Innymi słowy, sąd administracyjny kontroluje legalność rozstrzygnięcia zapadłego w postępowaniu z punktu widzenia jego zgodności z prawem materialnym i obowiązującymi przepisami prawa procesowego.

Skarga analizowana pod tym kątem zasługuje na uwzględnienie.

Przepis art. 190 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.) stanowi, że sąd, któremu sprawa została przekazana, związany jest wykładnią prawa dokonaną w tej sprawie przez Naczelny Sąd Administracyjny.

Zgodnie z sugestią Naczelnego Sądu Administracyjnego, wyrażoną w wyroku z dnia 25 października 2005r. o sygnaturze akt OSK 1881/04, należało rozważyć, jaki wpływ na charakter żądanych przez skarżącego informacji ma zamieszczony w umowach zawartych między Szefem Służby Cywilnej a S. Sp. z o.o. z siedzibą w G. i P. z siedzibą w W. zakaz ujawniania osobom trzecim treści testów psychologicznych, będących przedmiotem tych umów, jak również, czy test psychologiczny można w ogóle uznać za informację, zważywszy że, w ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego, może mieć on charakter abstrakcyjny.

Wobec stanowiska Naczelnego Sądu Administracyjnego i złożonych na rozprawie oświadczeń stron, istota niniejszej sprawy sprowadza się do tego, czy testy psychologiczne, których Szef Służby Cywilnej używa w konkretnych postępowaniach konkursowych na wyższe stanowiska w służbie cywilnej, w tym klucze odpowiedzi do nich, które służą każdorazowo weryfikowaniu przez specjalistów predyspozycji osób biorących udział w konkursach do zajmowania konkretnych wyższych stanowisk w służbie cywilnej, stanowią informację publiczną, oraz czy dostęp do nich nie ulega odpowiedniemu ograniczeniu.

Przepisy ustawy z dnia 6 września 2001r. o dostępie do informacji publicznej (Dz. U. Nr 112, poz. 1198 z późn. zm.) stanowią, że realizacja "prawa do informacji publicznej" w przewidzianych ustawą formach (art. 2 ust. 1, art. 3 ust. 1 pkt 1-3) jest uzależniona od jednoczesnego, kumulatywnego spełnienia trzech przesłanek. Po pierwsze: przedmiotem żądania informacji musi być informacja publiczna w rozumieniu art. 1 ust. 1 i 2 oraz art. 3 ust. 2; po drugie: adresatem żądania udostępnienia informacji publicznej na zasadach tej ustawy, zgodnie z art. 4 ust. 1, mają być – co zostało już zasygnalizowane powyżej – "władze publiczne oraz inne podmioty wykonujące zadania publiczne"; po trzecie: według art. 4 ust. 3 obowiązane do udostępnienia informacji publicznej są podmioty, o których mowa w ust. 1 i 2, będące w posiadaniu takich informacji.

Warto w tym miejscu zaznaczyć, że dysponent informacji publicznej jest zobowiązany do jej udostępnienia tylko wtedy, gdy informacja ta nie została wcześniej udostępniona i nie funkcjonuje w obiegu publicznym, co nie pozwala zainteresowanemu zapoznać się z jej treścią inaczej niż wskutek złożenia wniosku do odpowiedniego organu o udzielenie informacji.

Zawarte w art. 4 ust. 1 pkt 1-5 ww. ustawy wyliczenie "władz publicznych oraz innych podmiotów wykonujących zadania publiczne", zobowiązanych do udostępnienia informacji publicznych, ma charakter przykładowy.

W myśl art. 8 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 18 grudnia 1998r. o służbie cywilnej (Dz. U. z 1999r. Nr 49, poz. 483 z późn. zm.) Szef Służby Cywilnej jest centralnym organem administracji rządowej właściwym w sprawach służby cywilnej, podległym Prezesowi Rady Ministrów. Nie ulega zatem wątpliwości, że Szef Służby Cywilnej jest podmiotem obowiązanym do udostępnienia informacji, mających charakter informacji publicznych.

Ustawa o dostępie do informacji publicznej odnosi się jedynie do udzielania informacji publicznej w rozumieniu tej ustawy. Informacją publiczną jest każda informacja o sprawach publicznych (art. 1 ust. 1 ustawy). Taka definicja informacji publicznej, również przy uwzględnieniu brzmienia art. 61 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej, wskazuje na jej szerokie ujęcie.

W ocenie Sądu, informację publiczną stanowi nie tylko treść dokumentów wytworzonych przez organy władzy publicznej, ale również treść wystąpień i ocen przez nie dokonywanych, niezależnie do jakiego podmiotu są one kierowane i jakiej sprawy dotyczą. Informacją publiczną będą więc nie tylko dokumenty bezpośrednio zredagowane i technicznie wytworzone przez organ administracji publicznej, ale przymiot taki będą posiadać także te, których organ używa do zrealizowania powierzonych prawem zadań nawet, gdy prawa autorskie należą do innego podmiotu (tu powstaje ewentualnie kwestia ograniczenia dostępu do żądanych informacji publicznych z uwagi na ochronę tajemnic ustawowo chronionych). Bez znaczenia wówczas jest to, w jaki sposób znalazły się one w posiadaniu organu i jakiej sprawy dotyczą. Ważne natomiast jest to, by dokumenty takie służyły realizowaniu zadań publicznych przez organ i odnosiły się do niego bezpośrednio. Innymi słowy, dokumenty takie muszą wiązać się ze sferą faktów zaistniałych po stronie organu. Na taką konkluzję pozwala analiza art. 6 ustawy o dostępie do informacji publicznej, wedle którego wnioskiem może być objęte jedynie pytanie o określone fakty, o stan określonych zjawisk na dzień udzielenia odpowiedzi.

Zatem realizacja wniosku o udostępnienie informacji w trybie ustawy o dostępie do informacji publicznej nie byłaby możliwa, gdyby wnioskodawca domagał się informacji nieistniejących w dniu jego złożenia, czy wręcz abstrakcyjnych. Z takim jednak wnioskiem nie mieliśmy do czynienia w przedmiotowej sprawie. O ile "czyste" formularze testów psychologicznych, jak również klucze odpowiedzi do nich, służące przeprowadzeniu bliżej nieokreślonych postępowań konkursowych na wyższe stanowiska w służbie cywilnej, będą miały niewątpliwie charakter abstrakcyjny, o tyle użyte w konkretnym postępowaniu konkursowym w odniesieniu do oznaczonego, wakującego stanowiska i ocenione przez zespół konkursowy (będący organem pomocniczym Szefa Służby Cywilnej, działającym w jego imieniu), testy psychologiczne oraz wszystko, co jest z nimi związane (istnieje realnie choćby w formie pisemnego dokumentu) i służy prawidłowemu zweryfikowaniu predyspozycji osób biorących udział w konkursach do zajmowania konkretnych wyższych stanowisk w służbie cywilnej, stanowi, zgodnie z art. 1 ust. 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej, informację o sprawach publicznych, a stosownie do treści art. 6 ust. 1 pkt 2 lit. "b" i pkt 3 lit. "d" i "e", będąc rodzajem informacji dotyczącej organizacji, trybu działania, sposobu prowadzenia i załatwiania spraw, podlega udostępnieniu w trybie i na zasadach w niej określonych.

Należy przy tym podkreślić, że R.T. żądał udostępnienia dokumentów dotyczących przeprowadzonych już postępowań konkursowych na stanowiska: dyrektora generalnego Ministerstwa Spraw Wewnętrznych i Administracji, dyrektora generalnego Ministerstwa Kultury i dyrektora generalnego Urzędu do Spraw Repatriacji i Cudzoziemców. Domagał się więc konkretnych dokumentów i to w takim kształcie, w jakim użyto ich w tych postępowaniach. Trudno zatem uznać, że konkretne testy psychologiczne, które zostały zastosowane przez organ i użyte w konkretnym postępowaniu konkursowym, mają charakter abstrakcyjny. W istocie dotyczą bowiem sfery faktów. Przymiot abstrakcyjności tracą również zastosowane w takich postępowaniach klucze odpowiedzi do testów psychologicznych, służące profesjonalnej ocenie przydatności osób biorących udział w konkursach. Z chwilą zakończenia postępowania konkursowego zarówno testy psychologiczne, jak i klucze odpowiedzi do nich, stają się informacją publiczną i jako takie mogą być objęte wnioskiem o ich udostępnienie w trybie ustawy o dostępie do informacji publicznej. Inną natomiast rzeczą jest, czy prawo dostępu do nich nie ulega odpowiedniemu ograniczeniu, na co oczywiście przedmiotowa regulacja zezwala.

Istnienie zakazu ujawniania osobom trzecim treści żądanych przez skarżącego dokumentów, wynikające z umów zawartych między Szefem Służby Cywilnej a S. Sp. z o.o. z siedzibą w G. i P. z siedzibą w W., niewątpliwie wskazuje na możliwość ograniczenia prawa dostępu do informacji publicznych. Sąd jednak nie może wskazywać na rodzaj tajemnicy, który mógłby w tej sprawie mieć zastosowanie, albowiem w sposób nieuprawniony decydowałby za organ.

Zgodnie z art. 13 ust. 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej, udostępnienie informacji na wniosek następuje bez zbędnej zwłoki nie później jednak niż w terminie 14 dni, z wyjątkiem sytuacji przewidzianej w art. 13 ust. 2 i art. 15 ust. 2 ustawy. Udostępnienie informacji publicznej jest czynnością materialno – techniczną. Organ może odmówić udzielenia informacji z uwagi na ochronę tajemnic ustawowo chronionych. Jednakże jeśli odmawia, to ma tego dokonać w procesowej formie decyzji administracyjnej, co uzasadnia stosowanie w tym zakresie ustawy z dnia 14 czerwca 1960r. Kodeks postępowania administracyjnego (t. j.: Dz. U. z 2000r. Nr 98, poz. 1071 z późn. zm.). W zależności od rodzaju tajemnicy wnioskodawcy służy wówczas, po wyczerpaniu środków zaskarżenia, bądź skarga do sądu administracyjnego, bądź powództwo do sądu powszechnego (art. 22 ustawy).

Nie może być jednak tak, że Szef Służby Cywilnej wydając decyzję, na podstawie art. 16 ust. 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej (przepis ten jest podstawą prawną decyzji odmownej), z jednej strony twierdzi, że żądane informacje nie stanowią informacji publicznej, a z drugiej, powołując się na art. 5 ust. 1 tej ustawy, odmawia ich udostępnienia. Taka konstrukcja rozstrzygnięcia wskazuje na wewnętrzną sprzeczność wydanej decyzji administracyjnej i uzasadnia konieczność jej uchylenia. Organ, jeśli odmawia udostępnienia objętych wnioskiem informacji, ma tego dokonać w taki sposób, by jasnym było co jest powodem jego odmowy. Z kolei, gdy wnioskodawca powołuje się na ustawę o dostępie do informacji publicznej, lecz żądane przez niego informacje nie są informacjami publicznymi, podmiot, do którego skierowano taki wniosek winien poinformować wnoszącego, że żądane informacje nie mają charakteru informacji publicznych. Nie może natomiast dokonywać odmowy udzielenia informacji w formie decyzji administracyjnej. Wydanie decyzji w sytuacji, gdy przepis prawa nie przewiduje takiej formy działania oznaczałoby wydanie decyzji bez podstawy prawnej.

Również zaskarżona decyzja, odmawiająca żądanym informacjom charakteru informacji publicznych, narusza prawo. Jej wadliwość wynika także z tego, że organ umorzył postępowanie pierwszej instancji w sytuacji, gdy ustawa o dostępie do informacji publicznej przewiduje taki rodzaj rozstrzygnięcia w zupełnie odmiennym stanie faktycznym, określonym w art. 14 ust. 2 tej ustawy.

Sąd, dokonując oceny legalności zaskarżonej decyzji na moment jej wydania, wskazuje również na zmianę art. 6 ust. 1 pkt 3 lit. "h" ustawy o dostępie do informacji publicznej wprowadzoną z dniem 19 sierpnia 2005r. mocą art. 15 ustawy z dnia 17 czerwca 2005r. o zmianie ustawy o służbie cywilnej oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 132, poz. 1110). Zmiana ta musi zostać uwzględniona przez organ przy ponownym rozstrzyganiu sprawy i, co ważne, potwierdza słuszność dokonanej powyżej oceny Sądu. Jak widać, intencją ustawodawcy było zapewnienie dostępu do informacji publicznych, dotyczących postępowań konkursowych na wyższe stanowiska w służbie cywilnej.

Z uwagi na powyższe, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w oparciu o art. 145 § 1 pkt 1 lit. "a" ww. ustawy – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi orzekł, jak w sentencji wyroku.

Na podstawie art. 152 ustawy – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, Sąd wstrzymał wykonanie zaskarżonej decyzji w całości.

W oparciu o art. 200 i art. 209 ustawy – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, Sąd zasądził od Szefa Służby Cywilnej na rzecz R.T. kwotę 200 zł tytułem zwrotu uiszczonego wpisu sądowego.