Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Sędzia NSA Zbigniew Ślusarczyk po rozpoznaniu w dniu 22 września 2021 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej I. Sp. z o.o. z siedzibą w P. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z dnia 6 lipca 2020 r. sygn. akt III SA/Kr 316/20 odrzucające skargę I. Sp. z o.o. z siedzibą w P. na Rezolucję Rady Miejskiej w T. z dnia [...] maja 2019 roku nr [...] w sprawie przyjęcia rezolucji dotyczącej powstrzymania ideologii "LGBT+" przez wspólnotę samorządową postanawia: oddalić skargę kasacyjną.

Postanowieniem z 6 lipca 2020 r. sygn. akt III SA/Kr 316/20 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie, na podstawie art. 58 § 1 pkt 1 i pkt 5a ustawy z 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2019 r., poz. 2325 ze zm.) dalej zwanej "p.p.s.a." odrzucił skargę I. Sp. z o.o. z siedzibą w P. na Rezolucję Rady Miejskiej w T. z [...] maja 2019 roku nr [...] w sprawie przyjęcia rezolucji dotyczącej powstrzymania ideologii "LGBT+" przez wspólnotę samorządową.

W uzasadnieniu postanowienia Sąd wskazał, że Rada Miejska w T. podjęła [...] maja 2019 r. Rezolucję nr [...] w sprawie powstrzymania ideologii "LGBT+" przez wspólnotę samorządową. Rezolucja ta nie zawiera podstawy prawnej, natomiast zawiera deklarację. Jej treść wskazuje, iż Gmina T. winna być wolna od ideologii LGBT+. W treści Rezolucji zadeklarowano zaniechanie ingerencji w prywatną sferę życia Polek i Polaków, którą to ingerencję w ocenie autorów Rezolucji niesie ze sobą ideologia LGBT+. Dalej zadeklarowano brak zgody na "sprzeczne z prawem instalowanie funkcjonariuszy politycznej poprawności w szkołach", zakaz wstępu do szkół "gorszycieli zainteresowanych wczesną seksualizacją polskich dzieci" i brak pozwolenia na "wywieranie administracyjnej presji na rzecz stosowania poprawności politycznej w wybranych zawodach". Jednocześnie zobowiązano Przewodniczącego Rady Miejskiej w T. do rozpowszechnienia niniejszej rezolucji w placówkach oświatowych gminy T. oraz mieszkańców gminy T.

Dokonując kontroli legalności powyższej rezolucji Sąd pierwszej instancji stwierdził, że nie stanowi ona aktu prawa miejscowego. Rezolucja ta nie ustanawia praw i obowiązków o charakterze generalnym, powszechnie obowiązującym i skierowanym do ogólnie określonych adresatów. Zatem rezolucja ta mogłaby zostać rozpatrzona wyłącznie jako inny akt organu jednostki samorządu terytorialnego, podejmowany w sprawach z zakresu administracji publicznej (art. 3 § 2 pkt 6 p.p.p.s.a.). Jednak w ocenie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie rezolucja ta nie została podjęta w sprawie z zakresu administracji publicznej, zatem nie podlega ona kognicji sądu administracyjnego. Wskazuje na to fakt, iż uchwała Rady Miejskiej w T. z [...] maja 2019 roku nr [...] nie stanowi realizacji zadania publicznego przypisanego organowi samorządu terytorialnego, nie nakłada obowiązku, nie stwierdza uprawnienia lub obowiązku ani nie tworzy i nie znosi istniejącego stosunku prawnego. Stanowisko podjęte przez Radę Miejską w T. ma charakter wyłącznie deklaracji ideowej, która nie ingeruje w sytuację prawną jednostki. Deklaracja ta nie została powiązana z żadnymi działaniami, które mogłyby wpływać na sposób postępowania jednostek lub podmiotów wykonujących zadania publiczne. Kierując się tymi założeniami, Sąd pierwszej instancji odrzucił skargę jako niedopuszczalną.

Skargę kasacyjną od powyższego postanowienia złożyła I. Sp. z o.o. z siedzibą w P., zaskarżając je w całości i zarzucając naruszenie:

1. art. 58 § 1 pkt 1 p.p.s.a. pprzez jego niepoprawne zastosowanie, mianowicie wojewódzki sąd administracyjny niepoprawnie uznał, że sprawa nie należy do właściwości sądu administracyjnego,

2. art. 3 § 1 i § 2 pkt 5 i 6 p.p.s.a. przez ich niezastosowanie, mianowicie wojewódzki sąd administracyjny uznał, że kwestionowane stanowisko organu nie jest ani aktem prawa miejscowego, ani innym aktem z zakresu administracji publicznej.

W oparciu o tak sformułowane zarzuty I. Sp. z o.o. z siedzibą w P. wniosła o uchylenie zaskarżonego orzeczenia. Zwróciła się także o zasądzenie od organu na rzecz skarżącego kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa adwokackiego w obu instancjach.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Stosownie do treści art. 183 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz. U. z 2019 r. poz. 2325 z póź. zm., dalej: p.p.s.a.) Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej, a z urzędu bierze pod uwagę nieważność postępowania, której przesłanki zostały enumeratywnie wymienione w § 2 art. 183 tej ustawy. Oznacza to, że jeżeli nie zachodzi nieważność postępowania, to zakres postępowania kasacyjnego wyznacza strona wnosząca skargę kasacyjną przez przytoczenie podstaw kasacyjnych i ich uzasadnienie. W niniejszej sprawie Sąd nie stwierdził przesłanki nieważności postępowania. Naczelny Sąd Administracyjny ustalił z urzędu, na podstawie odpisu pełnego z rejestru przedsiębiorców Krajowego Rejestru Sądowego, iż [...] czerwca 2020 r., a więc przed wydaniem zaskarżonego postanowienia, Sąd Rejonowy P. – [...] w P. pod sygn. akt [...] dokonał wykreślenia P. J. z funkcji Prezesa Zarządu skarżącej spółki. Od tej daty skarżąca pozostaje bez zarządu. Jednakże tym samym wpisem Sąd Rejonowy P. – [...] w P. wpisał P. P. jako prokurenta tejże spółki. Zatem NSA stwierdził, że w sprawie nie zaszła przesłanka nieważności postępowania, o której mowa w art. 183 § 2 pkt 2 p.p.s.a. Jak bowiem wyjaśnił NSA w wyroku z 31 sierpnia 2016 r. sygn. akt I GSK 342/16, LEX nr 2142116, nieposiadanie w toku procesu zarządu przez spółkę z o.o. nie daje podstaw do stwierdzenia braku należytej reprezentacji i w konsekwencji uznania o nieważności postępowania, gdy spółka ma prokurenta (podobnie NSA w wyrokach: z 31 sierpnia 2016 r. sygn. akt I GSK 332/16, LEX nr 2142114, z 28 września 2016 r. sygn. akt I GSK 331/16, LEX nr 2167230 i w postanowieniu z 17 maja 2016 r. sygn. akt II OZ 475/16, ONSAiWSA 2017, nr 4, poz. 60).

Przechodząc zatem do oceny zarzutów stwierdzić należy, że skarga kasacyjna podlega oddaleniu, ponieważ zaskarżone postanowienie mimo błędnego uzasadnienia odpowiada prawu.

W niniejszej sprawie przedmiotem skargi uczyniono rezolucję w sprawie powstrzymania ideologii "LGBT+" przez wspólnotę samorządową. Wobec tego należy rozważyć dwie kwestie mające zasadnicze znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy. Po pierwsze, czy tego typu rezolucja podlega kontroli sądowoadministracyjnej. Po drugie, czy skarżący wykazał naruszenie jego interesu prawnego stosownie do wymagań przepisu szczególnego. Dopiero pozytywna odpowiedź na oba powyższe pytania pozwala uznać skargę za dopuszczalną.

Odnosząc się do pierwszego zagadnienia, dotyczącego właściwości sądu administracyjnego stwierdzić należy, iż Sąd pierwszej instancji nieprawidłowo uznał, że zaskarżony akt nie podlega kontroli sądowej. W ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego w składzie orzekającym zaskarżona rezolucja jest w istocie uchwałą organu jednostki samorządu terytorialnego, podjętą w sprawie z zakresu administracji publicznej. Kognicja sądu administracyjnego wynika zatem z art. 3 § 2 pkt 6 p.p.s.a. W myśl tego przepisu, kontrola działalności administracji publicznej przez sądy administracyjne obejmuje orzekanie w sprawach skarg na akty organów jednostek samorządu terytorialnego i ich związków, inne niż określone w pkt 5 akty prawa miejscowego, podejmowane w sprawach z zakresu administracji publicznej. Bezsporne jest, że zaskarżona rezolucja z [...] maja 2019 roku nr [...] została podjęta przez Radę Miejską w T., a więc przez organ stanowiący jednostki samorządu terytorialnego. Sporne pozostaje natomiast, czy rezolucja ta dotyczy sprawy z zakresu administracji publicznej. W ocenie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie nie stanowi ona realizacji zadania publicznego przypisanego temu organowi samorządu terytorialnego w drodze ustawy, nie nakłada obowiązku, nie stwierdza uprawnienia lub obowiązku, jak również nie tworzy i nie znosi istniejącego stosunku prawnego.

Stanowisko to jest nieuprawnione i zostało oparte na niewłaściwej, nieuwzględniającej konstytucyjnych uwarunkowań, interpretacji art. 3 § 2 pkt 6 p.p.s.a. Mianowicie, nie jest możliwa ocena, czy dany akt został podjęty w sprawie "z zakresu administracji publicznej" bez uwzględnienia przysługującego jednostce standardu prawa do sądu. Z art. 45 ust. 1 ustawy zasadniczej wynika bowiem, że każdy ma prawo do sprawiedliwego i jawnego rozpatrzenia sprawy bez nieuzasadnionej zwłoki przez właściwy, niezależny, bezstronny i niezawisły sąd. Jak wskazał NSA w postanowieniu z 19 czerwca 2020 r. sygn. akt II OZ 343/20, LEX nr 3021691, prawo to prowadzi do odrzucenia wyników wykładni zbyt rygorystycznej, zamykającej stronie drogę do rozpoznania jej sprawy przez sąd przez nadmierny formalizm (por. wyrok NSA z 10 stycznia 2013 r. II OSK 1656/11, LEX 1323655). Koresponduje z tym także dorobek orzeczniczy Europejskiego Trybunału Praw Człowieka, w świetle którego sądy muszą, stosując przepisy proceduralne, unikać zarówno nadmiaru formalizmu, który mógłby podważyć rzetelność postępowania, jak i nadmiernej elastyczności, która prowadziłaby do zniesienia wymogów proceduralnych ustanowionych przez prawo (zob. wyrok ETPC z 11 października 2018 r. w sprawie Parol przeciwko Polsce, pkt 38 i przytoczone tam orzecznictwo).

Zatem odpowiedź na pytanie o charakter danej uchwały, podjętej w ramach administracji publicznej albo poza tym zakresem, wymaga przesądzenia, czy uchwała ta podlega kontroli sądowej w postępowaniu przed innym sądem (sądem powszechnym). Zgodnie z przyjętym na gruncie art. 177 w zw. z art. 184 Konstytucji RP rozwiązaniem, wolą ustrojodawcy było przyjęcie domniemania właściwości sądu powszechnego. Domniemanie to nie ma jednak charakteru bezwzględnego. Kontrola działalności administracji publicznej została bowiem powierzona Naczelnemu Sądowi Administracyjnemu oraz innym sądom administracyjnym. Kontrola ta obejmuje również orzekanie o zgodności z ustawami uchwał organów samorządu terytorialnego i aktów normatywnych terenowych organów administracji rządowej. W judykaturze Trybunału Konstytucyjnego wskazuje się, że z art. 184 Konstytucji RP można wyprowadzać domniemanie kompetencji kontrolnych sądów administracyjnych w odniesieniu do aktów administracyjnych (wyrok TK z 13 marca 2013 r. sygn. akt K 25/10, OTK-A 2013, nr 3, poz. 27). Powyższe przepisy powinny być interpretowane w ten sposób, że obalenie domniemania właściwości sądu administracyjnego powinno być oparte na wykazaniu, że dana sprawa należy do kognicji innego sądu.

Idąc dalej, nie sposób podzielić stanowiska przedstawionego w zaskarżonym postanowieniu, iż przedmiotowa rezolucja nie spełnia wymogów koniecznych do uznania, iż została ona podjęta w sprawie z zakresu administracji publicznej. Sąd pierwszej instancji odwołując się do uchwały NSA w sprawie I OPS 14/13 pominął, że cechy innego akt z zakresu administracji publicznej (art. 3 § 2 pkt 6 p.p.s.a.) wyodrębnione przez NSA nie powinny być traktowane jako elementy konstytutywne, czyli takie, których niespełnienie akt nie może być traktowany jako akt wydany w sprawie z zakresu administracji publicznej. Naczelny Sąd Administracyjny w uzasadnieniu powyższej uchwały przytaczając dostrzegane w doktrynie i orzecznictwie cechy "aktów organów jednostek samorządu terytorialnego i ich związków podejmowanych w sprawach z zakresu administracji publicznej" nie określił tych cech jako cechy konstytutywne tych aktów, tj. takie, których brak dyskwalifikowałby je jako akty, o których mowa w art. 3 § 2 pkt 6 p.p.s.a. W orzecznictwie Naczelnego Sądu Administracyjnego już wiele lat temu zwrócono uwagę, że "nie jest możliwe określenie w sposób generalny, przez wskazanie jednej ogólnej cechy, które spośród uchwał są podejmowane w sprawach z zakresu administracji, a które nie mają tego charakteru. Powody racjonalne nakazują analizę każdego indywidualnego przypadku. Przyjąć można, że przez uchwały w sprawach niebędących sprawami z zakresu administracji publicznej należy w szczególności rozumieć akty organów gminy objęte kognicją sądów powszechnych w istocie najczęściej sądów rozpoznających sprawy cywilne" (por. wyrok NSA z 23 listopada 2005 r. sygn. akt I OSK 715/2005).

Ugruntowane obecnie i znajdujące podstawę w normach konstytucyjnych, jest stanowisko, zgodnie z którym wszelka aktywność samorządu terytorialnego jest aktywnością w ramach realizacji zadań publicznych (por. uchwała TK z dnia 27 września 1994 r., W 10/93; wyrok TK z dnia 13 maja 1997 r., K 20/96, OTK z 1997 r., nr 2, poz. 18; uchwała TK z dnia 14 maja 1997 r., W 7/96, OTK z 1997 r., nr 2, poz. 27; wyrok TK z dnia 7 grudnia 2005 r., Kp 3/05, OTK-A z 2005 r., nr 11, poz. 131; postanowienie NSA z dnia 11 sierpnia 2010 r., I OSK 1201/10; M. Haczkowska (red.), Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej. Komentarz, Lex 2014, komentarz do art. 166; M. Mączyński, Pojęcie zadania publicznego a zadania samorządu terytorialnego, Finanse Komunalne z 2019 r., nr 1-2, s. 105 i nast.; B. Dolnicki (red.), Ustawa o samorządzie powiatowym. Komentarz, Lex 2020, teza 7 do art. 2).

Reasumując, akty organów jednostek samorządu terytorialnego i ich związków podejmowane w sprawach "z zakresu administracji publicznej" w rozumieniu art. 3 § 2 pkt 6 p.p.s.a. obejmują wszelkie akty organów jednostek samorządu terytorialnego i ich związków z wyłączeniem tych, które podlegają kognicji innych sądów niż sądy administracyjne, w tym zwłaszcza sądy powszechne. Powyższe oznacza, że Sąd pierwszej instancji nieprawidłowo odrzucił skargę na podstawie art. 58 § 1 pkt 1 p.p.s.a. Naczelny Sąd Administracyjny w składzie orzekającym podziela tym samym stanowisko zawarte w postanowieniach tego Sądu: z 2 lipca 2021 r. sygn. akt III OSK 3353/21, z 2 lipca 2021 r. sygn. akt III OSK 3682/21, a także z 25 września 2020 r. sygn. akt I OSK 1256/20 (publ. orzeczenia.nsa.gov.pl) uznające dopuszczalność skargi do sądu administracyjnego na rezolucję w sprawie powstrzymania ideologii "LGBT+" przez wspólnotę samorządową.

Natomiast odrębną kwestią jest to, czy osoba skarżąca rezolucję w sprawie powstrzymania ideologii "LGBT+" przez wspólnotę samorządową powinna wykazać naruszenie jej interesu prawnego. Zdaniem skarżącego, zaskarżona uchwała ingeruje w prawa i wolności człowieka i obywatela, które podlegają ochronie prawnej. Zatem zastosowanie znajduje art. 101a ust. 1 ustawy z 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (t.j. Dz. U. z 2021 r. poz. 1372, dalej zwanej u.s.g.), który przewiduje, że każdy może zaskarżyć akt organu gminy do sądu administracyjnego, jeśli organ gminy podejmuje działania prawne i faktyczne, które ograniczają prawa osób trzecich. W ocenie autora skargi kasacyjnej nie trzeba zatem mieć interesu prawnego, a działania gminy mogą być tylko faktyczne, co oznacza, że akt administracyjny nie musi być aktem prawa miejscowego w rozumieniu sensu stricte.

Stanowisko powyższe jest nieprawidłowe. Skarżący rezolucję w sprawie powstrzymania ideologii "LGBT+" przez wspólnotę samorządową nie jest zwolniony od obowiązku wykazania naruszenia interesu prawnego stosownie do postanowień art. 58 § 1 pkt 5a p.p.s.a. W myśl tego przepisu, Sąd odrzuca skargę, jeżeli interes prawny lub uprawnienie wnoszącego skargę na uchwałę lub akt, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 5 i 6 p.p.s.a., nie zostały naruszone stosownie do wymagań przepisu szczególnego. W rozpatrywanej sprawie zaskarżono uchwałę podjętą przez organ stanowiący gminy, zatem zastosowanie znajdą przepisy ustawy o samorządzie gminnym, a mianowicie jej art. 101 ust. 1. Zgodnie z powołanym przepisem, "Każdy, czyj interes prawny lub uprawnienie zostały naruszone uchwałą lub zarządzeniem, podjętymi przez organ gminy w sprawie z zakresu administracji publicznej, może zaskarżyć uchwałę lub zarządzenie do sądu administracyjnego". Poza sporem jest, że z art. 101 ust. 1 u.s.g. wynika obowiązek wykazania się naruszeniem interesu prawnego przez osobę skarżącą uchwałę lub zarządzenie podjęte w sprawie z zakresu administracji publicznej. Zauważyć przy tym należy, iż art. 101 u.s.g. ma zastosowanie nie tylko do aktów prawa miejscowego, a do wszystkich uchwał i zarządzeń podjętych przez organ gminy. Zatem przepis ten znajdzie zastosowanie także w przedmiotowej sprawie.

W dotychczasowym orzecznictwie, które Sąd w składzie orzekającym w pełni podziela, wskazuje się, iż skarga składana w trybie art. 101 ust. 1 u.s.g. nie ma charakteru actio popularis, zatem do jej wniesienia nie legitymuje sama sprzeczność z prawem zaskarżonej uchwały, lecz konieczne jest wykazanie związku między sferą indywidualnych praw i obowiązków podmiotu skarżącego a kwestionowanym aktem, skutkującym naruszeniem jego interesu prawnego. W konsekwencji prawo do zaskarżenia uchwał na podstawie art. 101 ust. 1 u.s.g. przysługuje tym podmiotom, które wykażą się konkretnym, indywidualnym oraz aktualnym interesem prawnym wynikającym z określonej normy prawa materialnego i wskażą okoliczności świadczące o tym, że interes ten został naruszony kwestionowanym aktem (wyroki NSA: z 19 listopada 2019 r. sygn. akt II OSK 3339/17, LEX nr 2865757, z 25 października 2019 r. sygn. akt II OSK 1905/19, LEX nr 2744703, z 21 lutego 2019 r. sygn. akt II OSK 845/17, LEX nr 2683327, z 17 stycznia 2019 r. sygn. akt II OSK 467/17, LEX nr 2626659). Uchwała, czy też konkretne jej postanowienia, muszą więc naruszać rzeczywiście istniejący w dacie podejmowania uchwały interes prawny skarżącego. Takie rozumienie legitymacji skarżącego znajduje potwierdzenie także w orzecznictwie Trybunału Konstytucyjnego, który w wyroku z 16 września 2008 r. w sprawie SK 76/06 stwierdził, że do wniesienia skargi na podstawie art. 101 u.s.g. nie legitymuje sama ewentualna sprzeczność zaskarżonej uchwały z prawem, gdyż nie ma ona charakteru actio popularis (zob. stanowisko NSA zawarte w postanowieniu z 15 czerwca 2021 r. sygn. akt III OSK 4793/21, publ. orzeczenia.nsa.gov.pl).

Nie ma przy tym racji skarżący kasacyjnie twierdząc, że jest zwolniony od obowiązku wykazania naruszenia interesu prawnego z uwagi na zastosowanie w niniejszej sprawie art. 101a ust. 1 u.s.g. Stanowisko to jest błędne z dwóch względów. Po pierwsze, art. 101a ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym normuje dopuszczalność skargi w sprawie podejmowanych czynności prawnych lub faktycznych, zaś art. 101 ust. 1 tej ustawy normuje dopuszczalność skargi w sprawie uchwał i zarządzeń organów gminy. Zatem drugi z omawianych przepisów ma węższy zakres zastosowania i znajduje zastosowanie w niniejszej sprawie na zasadzie lex specialis. Nie ulega bowiem wątpliwości, iż pojęcie "uchwały" jest pojęciem węższym od "czynności prawnej". Także w doktrynie wskazuje się, że na podstawie art. 101a u.s.g. "Kontroli sądowej zostają poddane te czynności prawne podejmowane przez organy gminy, które nie mieszczą się w ramach aktów objętych zakresem postanowień pkt 5 i 6 art. 3 § 2 p.p.s.a." – tak A. Matan [w:] Ustawa o samorządzie gminnym. Komentarz, wyd. III, red. B. Dolnicki, Warszawa 2021, art. 101(a), pkt 10. Po drugie, co zdaje się pomijać skarżący kasacyjnie, wniesienie skargi na podstawie art. 101a u.s.g. także uzależnione jest od wykazania naruszenia interesu prawnego jednostki. Wskazuje na to literalne brzmienie tego przepisu, odwołującego się do czynności naruszających prawa osób trzecich, jak i odpowiednie zastosowanie art. 101 u.s.g. Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z 4 grudnia 2012 r. sygn. akt I OSK 1346/12, LEX nr 1271525, przesądził już, iż w odniesieniu do skargi wniesionej na podstawie art. 101a u.s.g. przepis art. 101 ust. 1 ma zastosowanie wprost w zakresie m.in. konstrukcji legitymacji do wniesienia skargi. Przepis ten wyznacza zatem część przesłanek dopuszczalności skargi do sądu administracyjnego, w tym przesłankę podmiotową dopuszczalności skargi do sądu administracyjnego. NSA w wyroku tym wyraźnie wskazał, iż w odniesieniu do art. 101a u.s.g. legitymację ma każdy, czyj interes prawny lub uprawnienie zostały naruszone (podobnie A. Sidorowska-Ciesielska [w:] Ustawa o samorządzie gminnym [w:] Ustawy samorządowe. Komentarz, red. S. Gajewski, A. Jakubowski, Warszawa 2018, art. 101a, pkt V).

Przenosząc powyższe rozważania na grunt niniejszej sprawy stwierdzić należy, że skarżący nie wykazał naruszenia jego interesu prawnego przez rezolucję Rady Miejskiej w T. z [...] maja 2019 roku nr [...] w sprawie przyjęcia rezolucji dotyczącej powstrzymania ideologii "LGBT+" przez wspólnotę samorządową. Skarżący jest spółką z ograniczoną odpowiedzialnością, prowadzącą działalność gospodarczą w zakresie sprzedaży hurtowej perfum i kosmetyków, produkcji artykułów gospodarstwa domowego, toaletowych i sanitarnych oraz wydawania książek. Strona skarżąca ma siedzibę w P., a więc poza gminą T. Skarżący nie jest podmiotem konstytucyjnych praw i wolności przynależnych osobom fizycznym, logiczne jest zatem, że nie może występować w sprawie jako osoba przynależna do ruchu LGBT+. Ze skargi nie wynika ponadto, aby przedmiotowa rezolucja w jakikolwiek sposób dotyczyła albo wpływała na możliwość lub zakres prowadzonej działalności gospodarczej skarżącego. Co więcej, odnotować trzeba że zarządzeniem z 28 maja 2020 r. wezwano pełnomocnika strony skarżącej o wykazanie, że zaskarżona uchwała narusza interes prawny lub uprawnienie strony skarżącej w rozumieniu art. 101 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym – w terminie 7 dni pod rygorem odrzucenia skargi. W odpowiedzi na to wezwanie, pismem z 17 czerwca 2020 r. pełnomocnik skarżącej wprost stwierdził, że skarżona rezolucja Rady Miejskiej w T. z [...] maja 2019 roku nr [...] w sprawie przyjęcia rezolucji dotyczącej powstrzymania ideologii "LGBT+" przez wspólnotę samorządową nie narusza interesu prawnego lub uprawnienia skarżącej. Zatem w ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego wyjaśnienia strony skarżącej, jak i pozostałe okoliczności niniejszej sprawy, nakazują wyciągnąć jednoznaczny wniosek o braku naruszenia interesu prawnego po stronie skarżącej spółki.

Jednocześnie powyższe ustalenie nie przesądza, iż rezolucja dotycząca powstrzymania ideologii "LGBT+" przez wspólnotę samorządową nie może naruszać interesu prawnego jakiegokolwiek skarżącego. Naczelny Sąd Administracyjny wypowiada się w tym miejscu o interesie prawnym wyłącznie skarżącej spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, a nie innych osób, w szczególności osób fizycznych przynależnych do grupy osób LGBT+.

Biorąc pod uwagę, iż przedmiotowa uchwała nie narusza interesu prawnego I. Sp. z o.o. z siedzibą w P., prawidłowo Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie skargę odrzucił na podstawie art. 58 § 1 pkt 5a p.p.s.a.

Mając powyższe na uwadze, Naczelny Sąd Administracyjny na podstawie art. 184 p.p.s.a. oddalił skargę kasacyjną.