drukuj    zapisz    Powrót do listy

6481, Zagospodarowanie przestrzenne, Wójt Gminy, Odrzucono skargę, II SA/Lu 89/23 - Postanowienie WSA w Lublinie z 2023-02-22, Centralna Baza Orzeczeń Naczelnego (NSA) i Wojewódzkich (WSA) Sądów Administracyjnych, Orzecznictwo NSA i WSA

II SA/Lu 89/23 - Postanowienie WSA w Lublinie

Data orzeczenia
2023-02-22 orzeczenie prawomocne
Data wpływu
2023-01-31
Sąd
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie
Sędziowie
Grzegorz Grymuza /przewodniczący sprawozdawca/
Symbol z opisem
6481
Hasła tematyczne
Zagospodarowanie przestrzenne
Skarżony organ
Wójt Gminy
Treść wyniku
Odrzucono skargę
Powołane przepisy
Dz.U. 2022 poz 329 art. 50 § 1; art. 54 § 1; art. 3 § 2 pkt 4; art. 58 § 1 pkt 1;
Ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - t.j.
Dz.U. 2022 poz 559 art. 101; art. 101a;
Ustawa z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (t.j.)
Dz.U. 2022 poz 503 art. 67a-67c;
Ustawa z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (t. j.)
Dz.U. 2021 poz 214 art. 9 ust. 1 pkt 3 i ust.2
Ustawa z dnia 4 marca 2010 r. o infrastrukturze informacji przestrzennej (t. j.)
Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Grzegorz Grymuza po rozpoznaniu w dniu 22 lutego 2023 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi A. W. na czynność Wójta Gminy Niedrzwica Duża w przedmiocie zapewnienia dostępu do danych przestrzennych postanawia odrzucić skargę.

Uzasadnienie

Pismem z 14 stycznia 2023 r. A. W. (dalej jako: "skarżąca"), powołując się na art. 50 § 1 i art. 54 § 1 w zw. z art. 3 § 2 pkt 4 p.p.s.a. oraz art. 101 ust. 1 w zw. z art. 101a ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (t.j. Dz. U. z 2022 r. poz. 559 ze zm.; dalej "u.s.g."), wniosła skargę na niezgodne z prawem wykonywaniem przez Wójta Gminy Niedrzwica Duża (dalej jako: "Wójt" lub "organ") czynności udostępniania zbiorów danych przestrzennych dla planów miejscowych oraz studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania Gminy Niedrzwica Duża. Zdaniem skarżącej udostępnienie ww. danych przestrzennych za pośrednictwem usługi pobierania obecnie odbywa się z naruszeniem: art. 67a-67c ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (t.j. Dz.U. z 2022 r., poz. 503; dalej: "u.p.z.p."); art. 9 ust. 1 pkt 3 i ust. 2 ustawy z dnia 4 marca 2010 r. o infrastrukturze informacji przestrzennej (t.j. Dz.U. z 2021 r., poz. 214; dalej: "u.i.i.p.") i rozporządzeniem Ministra Rozwoju, Pracy i Technologii z dnia 26 października 2020 r. w sprawie zbiorów danych przestrzennych oraz metadanych w zakresie zagospodarowania przestrzennego (Dz.U. poz. 1916).

W oparciu o powyższe zarzuty skarżąca podniosła, że Wójt nie zapewnia dostępu do kompletnego zbioru danych przestrzennych miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego gminy Niedrzwica Duża, zgodnie z obowiązującymi przepisami prawa, a takie działanie organu "narusza jej prawa materialne, pozbawiając ją możliwości przeprowadzenia analiz przestrzennych przez usługi danych przestrzennych, co gwarantuje jej art. 5 pkt 1 ustawy z dnia 25 lutego 2016 r. o ponownym wykorzystywaniu informacji sektora publicznego (Dz.U. 2019, poz. 1446)".

Skarżąca podkreśliła, że skarga ma charakter indywidualny, dotyczy bowiem negatywnego rozpatrzenia wniosku z dnia 16 grudnia 2022 r. o udostępnienie informacji publicznej, a nie czynności o charakterze ogólnym, tj. prowadzenie zbiorów czy gromadzenie w nich danych.

W związku z powyższym wniosła o zobowiązanie organu do uznania jej uprawnienia do uzyskania dostępu do kompletnych zbiorów danych przestrzennych poprzez usługę pobierania WFS oraz o wykonanie niezbędnych, nakazanych prawem czynności wskazanych na wstępie skargi na koszt i ryzyko gminy oraz o zasądzenie kosztów postępowania.

W odpowiedzi na skargę Wójt Gminy Niedrzwica Duża wniósł o jej odrzucenie, ewentualnie oddalenie, wywodząc w uzasadnieniu, że sama czynność utworzenia zbioru danych przestrzennych, czy też czynności zamieszczania tam określonej informacji publicznej nie dotyczy uprawnień lub obowiązków skarżącej, jak również nie kreuje po jej stronie prawa do żądania zamieszczenia lub usunięcia z tych zbiorów informacji publicznej.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie zważył, co następuje:

Skarga podlega odrzuceniu.

Badanie merytorycznej zasadności skargi, poprzedzone jest każdorazowo analizą jej dopuszczalności, mającą na celu stwierdzenie, czy nie zachodzą podstawy do jej odrzucenia. Analiza przeprowadzona przez sąd doprowadziła do wniosku, że skarga wniesiona przez skarżącą podlega odrzuceniu na podstawie art. 58 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz.U. 2023 r., poz. 259.; dalej: "p.p.s.a."), wedle którego sąd odrzuca skargę, jeżeli sprawa nie należy do właściwości sądu administracyjnego.

Przedmiot skargi do sądu administracyjnego został ściśle określony przepisami prawa, w ten sposób, że sąd administracyjny kontroluje legalność działalności organów administracji publicznej sprawowanej we władczych formach wymienionych w art. 3 § 2 pkt 1–7 p.p.s.a. Chodzi tu o: decyzje administracyjne (pkt 1), określone postanowienia wydane w postępowaniu administracyjnym (pkt 2), a także w postępowaniu egzekucyjnym i zabezpieczającym (pkt 3), inne akty lub czynności z zakresu administracji publicznej dotyczące uprawnień lub obowiązków wynikających z przepisów prawa, z pewnymi włączeniami (pkt 4), pisemne interpretacje przepisów prawa podatkowego wydawane w indywidualnych sprawach, opinie zabezpieczające i odmowy wydania opinii zabezpieczających (pkt 4a), akty prawa miejscowego organów jednostek samorządu terytorialnego i terenowych organów administracji rządowej (pkt 5), a także inne akty organów jednostek samorządu terytorialnego i ich związków podejmowane w sprawach z zakresu administracji publicznej (pkt 6) oraz akty nadzoru nad działalnością organów jednostek samorządu terytorialnego (pkt 7). Ponadto sąd administracyjny jest właściwy do rozpoznania skarg na bezczynność lub przewlekłość postępowania organów w przypadkach, gdy mają one obowiązek działania, natomiast nie czynią tego w ustawowym terminie wyznaczonym do załatwienia sprawy (art. 3 § 2 pkt 8 i 9 p.p.s.a.).

Z treści skargi wynika, że dotyczy ona niezgodnego z prawem wykonania przez organ nakazanych prawem czynności, polegających na braku zapewnienia dostępu do zbioru danych przestrzennych Gminy Niedrzwica Duża, wymaganych obowiązującymi przepisami prawa. Skarżąca zarzuciła, że sposób udostępniania przez organ zbioru danych przestrzennych ujawnionych w Ewidencji zbiorów i usług danych przestrzennych nie zapewnia jej bezpośredniego dostępu do zbioru danych przestrzennych dla aktów planowania przestrzennego, a jedynie pozwala na pobranie predefiniowanych (utworzonych wcześniej) zestawów danych przestrzennych bez zapewnienia bezpośredniego dostępu oraz ciągłej aktualności danych.

Istota skargi sprowadza się zatem do zakwestionowania sposobu udostępnienia danych, a nie braku tego udostępnienia w ogóle.

W tym miejscu należy wyjaśnić, że na mocy nowelizacji dokonanej ustawą z dnia 16 kwietnia 2020 r. o zmianie ustawy – Prawo geodezyjne i kartograficzne oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2020 r. , poz. 782; dala jajko: "nowelizacja"), zobowiązano organy właściwe do sporządzania projektów aktów takich jak: plany zagospodarowania przestrzennego województwa, studia uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy, miejscowe plany zagospodarowania przestrzennego, miejscowe plany odbudowy i miejscowe plany rewitalizacji, do tworzenia oraz prowadzenia, w tym aktualizacji i udostępniania, zbiorów danych przestrzennych. Obowiązek ten sformułowano w art. 67a ust. 1 u.p.z.p. dodanym w dniu 31 października 2020 r., w ramach nowego rozdziału 5a pt. "Zbiory danych przestrzennych", regulującego zasady tworzenia, prowadzenia, aktualizacji i udostępniania zbiorów danych przestrzennych (dodanego na mocy art. 5 nowelizacji). Wedle art. 67a ust. 3 u.p.z.p., dane przestrzenne tworzone dla ww. aktów, obejmować mają co najmniej: (1) lokalizację przestrzenną obszaru objętego aktem w postaci wektorowej w obowiązującym państwowym systemie odniesień przestrzennych; (2) atrybuty zawierające informacje o akcie; (3) część graficzną aktu w postaci cyfrowej reprezentacji z nadaną georeferencją w obowiązującym państwowym systemie odniesień przestrzennych. Sposób tworzenia oraz prowadzenia, w tym aktualizacji i udostępniania zbiorów uwzględniający zakres informacyjny, strukturę, format i rozdzielczość przestrzenną danych gromadzonych w zbiorach oraz zakres informacyjny i strukturę metadanych infrastruktury informacji przestrzennej w zakresie zagospodarowania przestrzennego, został natomiast uregulowany w rozporządzeniu MRPiT, wydanym na podstawie delegacji ustawowej zawartej w art. 67b u.p.z.p. Dodać należy, że zgodnie z przepisami ustawy o infrastrukturze informacji przestrzennej, dostęp do tych danych cyfrowych jest powszechny i nieodpłatny.

W ocenie sądu, ww. obowiązek organu polegający na utworzeniu, prowadzeniu i udostępnianiu zbiorów danych przestrzennych, którego realizacji domaga się skarżąca, nie stanowi żadnej z władczych form działania administracji publicznej wymienionych w art. 3 § 2 pkt 1–7 p.p.s.a. W szczególności nie jest to czynność z zakresu administracji publicznej dotycząca uprawnień lub obowiązków wynikających z przepisów prawa - określona w art. 3 § 2 pkt 4 p.p.s.a., ani też inna czynność, których niepodejmowanie może być sankcjonowane na podstawie art. 3 § 2 pkt 8 i 9 p.p.s.a. Przy czym, wątpliwości Sądu nie wzbudza, że nadana forma procesowa skargi - działanie Wójta Gminy Niedrzwica Duża - jest prawidłowa, bowiem skarżąca w treści skargi podkreśliła, że przedmiotem skargi nie jest bezczynność organu.

W świetle ugruntowanych już poglądów orzecznictwa, przywołany art. 3 § 2 pkt 4 p.p.s.a., obejmuje czynności lub akty, które dokonywane są w sprawach indywidualnych, w których nie orzeka się w drodze decyzji administracyjnej lub postanowienia. Podobnie jak decyzja czy postanowienie, akty lub czynności te są kierowane przez organ administracji publicznej do konkretnych, zindywidualizowanych podmiotów, niepodporządkowanych organizacyjnie ani służbowo organowi wydającemu dany akt lub podejmującemu daną czynność. Akt lub czynność muszą mieć charakter publicznoprawny. Podejmowane są w sprawie indywidualnej w tym znaczeniu, że jej przedmiotem jest określony i zindywidualizowany stosunek administracyjny (uprawnienie lub obowiązek), którego źródłem jest przepis prawa powszechnie obowiązującego. Z przepisu art. 3 § 2 pkt 4 p.p.s.a. wynika, że akt lub czynność musi dotyczyć uprawnienia lub obowiązku wynikających z przepisów prawa. Oznacza to, że konieczne jest odniesienie takiego aktu lub czynności do przepisu prawa powszechnie obowiązującego, który określa uprawnienie lub obowiązek konkretnego adresata. Inaczej mówiąc, musi występować związek między przepisem prawa, który określa uprawnienie lub obowiązek, a aktem lub czynnością, które dotyczą tak określonego uprawnienia lub obowiązku oznaczonego podmiotu. Uprawnienie lub obowiązek wynika z przepisu prawa, jeżeli jego powstanie nie wymaga konkretyzacji w drodze decyzji administracyjnej (por. wyrok NSA z 19 grudnia 2013 r., I OSK 2748/12, CBOSA).

Przenosząc powyższe na grunt rozpoznawanej sprawy należy wskazać, że organy władzy publicznej, które udostępniają dane przestrzenne w wyniku realizacji obowiązku nałożonego na mocy ww. art. 67a-67c u.p.z.p., nie wydają w tym zakresie żadnego aktu, ani nie dokonują czynności jako organy administracji publicznej w stosunku do indywidualnego podmiotu. Obowiązek organu ma w tym przypadku jedynie ogólny charakter i nie odpowiada mu uprawnienie niepowiązanych z nim organizacyjnie podmiotów do żądania opublikowania określonych informacji, bądź też zmiany sposobu publikacji informacji już udostępnionych. Realizacja obowiązku przez organy wydające akty planistyczne mieszczące się w katalogu wskazanym w art. 67a ust. 2 u.p.z.p., sprowadza się do zamieszczenia informacji w zbiorach danych przestrzennych. Tym samym nie można zidentyfikować żadnego uprawnienia lub obowiązku, z którym pozostawałaby ona w związku - takim związku, który można byłoby opisać jako kształtowanie, określenie granic bądź sposobu czy też możliwości wykonywania (por. podobnie, w odniesieniu do "Systemu Informacji Przestrzennej": postanowienie WSA w Lublinie z 13 września 2016 r., II SAB/Lu 48/16).

Sąd podziela w pełni pogląd tut. Sądu wyrażony w postanowieniu z dnia 2 listopada 2022 r., a także w powołanych w nim orzeczeniach, że sama czynność utworzenia zbiorów danych przestrzennych, czy też czynność zamieszczenia tam określonej informacji publicznej nie dotyczy uprawnień lub obowiązków skarżącej. Nie istnieje też przepis prawa, który uprawniałby skarżącą do żądania zamieszczenia lub usunięcia z tych zbiorów danych przestrzennych informacji publicznej. Sam wynikający z przepisów ustawy obowiązek utworzenia zbiorów danych przestrzennych nie rodzi w tym przypadku po stronie skarżącej uprawnień. W przypadku rejestrów, zbiorów czy baz prowadzonych przez organ zgodnie z kompetencjami, nie zachodzi przesłanka indywidualności i konkretności stosunku administracyjnego ze stroną skarżącą.

Odnosząc się do argumentacji skarżącej dotyczącej indywidualnego charakteru jej wniosku z dnia 16 grudnia 2022 r., należy wskazać, że udostępnianie danych z ww. zbiorów nie następuje w formie wyodrębnionego działania organu w odpowiedzi na skierowany do niego indywidualny wniosek. Możliwość indywidualnego działania przez skarżącą w bazie danych tworzonej przez organ administracyjny nie oznacza, że wysyła ona indywidualne żądanie (podanie) w rozumieniu przepisów administracyjnych. Obowiązek organu w zakresie tworzenia bazy danych nie rodzi odpowiadających mu uprawnień po stronie skarżącej (por. wyrok NSA z dnia 20 listopada 2008 r., sygn. I OSK 611/08).

Pozbawione podstaw są zatem twierdzenia skarżącej, że sprawa nabrała indywidualnego charakteru na skutek złożenia wniosku o dostęp do informacji publicznej. Udostępnienie informacji publicznej może ewentualnie podlegać ocenie w odrębnym postępowaniu, nie można bowiem uczynić podstawą rozważań na kanwie niniejszego postępowania sprawy załatwianej w trybie dostępu do informacji publicznej. Stosownie do art. 1 ust. 2 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (Dz. U. 2022 r., poz. 902, dalej jako: u.d.i.p.) przepisy ustawy nie naruszają przepisów innych ustaw, określających odmienne zasady i tryb dostępu do informacji będących informacjami publicznymi.

W konsekwencji, brak jest przepisu prawa, z którego wynikałby obowiązek organu odnoszący się do załatwienia konkretnej indywidualnej sprawy skarżącej.

Oceny tej nie zmienia również fakt, że skarżąca powołuje w podstawie prawnej skargi art. 101a u.s.g., gdyż w art. 101a ust. 1 u.s.g. ustawodawca odsyła do art. 101 ust. 1 tej ustawy, co oznacza, że skargę na podstawie art. 101a ust. 1 u.s.g. może wnieść tylko ten czyj interes prawny lub uprawnienie zostały naruszone poprzez działania lub zaniechania opisane w art. 101a ust. 1 u.s.g. Kwestia zaś naruszenia interesu prawnego lub uprawnienia skarżącej została przez Sąd oceniona powyżej, przyjmując, że przedmiotem skargi nie są działania organu administracji o indywidualnym charakterze. Jeżeli zaś przedmiotem skargi nie są działania o indywidualnym charakterze, to także skarga dotycząca takiego przedmiotu wniesiona na podstawie art. 101a ust. 1 u.s.g. jest niedopuszczalna z uwagi na brak naruszenia indywidualnego interesu prawnego lub uprawnienia. Jest bowiem powszechnie przyjęte, że w art. 101 ust. 1 u.s.g., a zatem także w art. 101a ust. 1 u.s.g., mowa jest o indywidualnym interesie prawnym lub uprawnieniu.(por. wyrok NSA z dnia 24 stycznia 2023 r., sygn. akt II OSK 2660/22, CBOSA).

Również odwołanie do przepisów regulujących dostęp do otwartych danych

i ponownego wykorzystania informacji publicznej, na które powołuje się skarżąca wspiera tezę o niedopuszczalności skargi. Dane przestrzenne, o których mowa w art. 67a-67c u.p.z.p. mieszczą się w kategorii pojęciowej otwartych danych, a ich wykorzystanie do celów prowadzenia działalności gospodarczej przez skarżącą spełnia kryteria pojęciowe ponownego wykorzystania informacji publicznej. Przepisy ustawy z dnia 11 sierpnia 2021 r. o otwartych danych i ponownym wykorzystywaniu informacji sektora publicznego (Dz. U. z 2021 r., poz. 1641, ze zm.), przyznają każdemu prawo do ponownego wykorzystywania informacji sektora publicznego: (1) udostępnianych w Biuletynie Informacji Publicznej podmiotu zobowiązanego lub w portalu danych, lub w innym systemie teleinformatycznym podmiotu zobowiązanego; (2) przekazanych na wniosek o ponowne wykorzystywanie (art. 5). Nie ulega wątpliwości, że w rozpoznawanej sprawie nie chodzi o działania w zakresie rozpoznania indywidualnego wniosku skarżącej o ponowne wykorzystanie informacji publicznej, ale o dostęp generalny, o którym mowa w art. 5 pkt 1 ustawy. W tym zakresie realizacja obowiązków podmiotu zobowiązanego nie przyjmuje postaci żadnych czynności czy aktów o charakterze indywidualnym, które mogłyby być kwalifikowane jako czynność w rozumieniu art. 3 § 2 pkt 4 p.p.s.a.

Udostępnianie przez organ zobowiązany informacji w Biuletynie Informacji Publicznej nie ma charakteru indywidualnego, gdyż czynności podejmowane w tym zakresie nie są skierowane do indywidualnie oznaczonego adresata. Obowiązek organu ma tu jedynie ogólny charakter i nie odpowiada mu uprawnienie niepowiązanych z nim organizacyjnie podmiotów do żądania opublikowania określonych informacji, bądź też zmiany sposobu publikacji informacji już udostępnionych. Żaden przepis powszechnie obowiązującego prawa nie statuuje takiego uprawnienia, co oznacza, iż w konsekwencji, czynności podejmowanych przez organ nie można także określić jako władcze. Zarówno zatem czynność utworzenia Biuletynu Informacji Publicznej, czy też czynność zamieszczenia tam określonej informacji publicznej nie dotyczy uprawnień lub obowiązków indywidualnego podmiotu, który wnosi skargę na czynność w tym przedmiocie. Nie istnieje też przepis prawa, który uprawniałby skarżącego do żądania zamieszczenia lub też usunięcia z BIP informacji publicznej. Sam wynikający z przepisów ustawy o dostępie do informacji publicznej obowiązek utworzenia Biuletynu nie rodzi w tym przypadku po stronie skarżącej uprawnień (por. wyrok NSA z 20 listopada 2008 r., I OSK 611/08; postanowienie NSA z 21 grudnia 2005 r., I OSK 2110/05; wyrok WSA w Łodzi z 27 września 2017 r., II SAB/Łd 168/17).

Poglądy te mają pełne odniesienie do innych form "generalnych" (nie-wnioskowych) udostępniania informacji publicznej czy umożliwiania ponownego wykorzystywania informacji publicznej. Weryfikacja prawidłowości wykonywania obowiązków podmiotów zobowiązanych w tym zakresie jest możliwa tylko w ramach wewnętrznej kontroli administracyjnej, sprawowanej przez organy nadrzędne, względnie – w przypadku organów jednostek samorządu terytorialnego – w ramach nadzoru wojewody.

Sądowi z urzędu, znany jest fakt, że skarżąca kierowała wnioski i żądania dotyczące nieprawidłowej jej zdaniem realizacji obowiązków w przedmiocie udostępnienia danych przestrzennych z zakresu zagospodarowania przestrzennego do kilkuset gmin w Polsce, a następnie wnosiła skargi na bezczynność, a w ostatnim czasie także na działanie tych organów do sądów administracyjnych. Sądy administracyjne przyjęły w tym zakresie jednolity pogląd, uznający skargi zarówno na bezczynność jak i na działanie za niedopuszczalne, gdyż wykraczające poza zakres kognicji sądu administracyjnego (według stanu na dzień wydania postanowienia, por. postanowienia WSA w Białymstoku z 29 września 2022 r., II SA/Bk 658/22 i II SA/Bk 663/22; postanowienia WSA w Gdańsku z 20 września 2022 r., II SAB/Gd 92/22, z 30 września 2022 r., II SAB/Gd 96/22, z 27 października 2022 r., II SAB/Gd 109/22, z 28 października 2022 r., II SAB/Gd 114/22; postanowienie WSA w Łodzi z 20 października 2022 r., II SAB/Łd 113/22; postanowienia WSA w Poznaniu z 14 października 2022 r., IV SAB/Po 123/22; z 25 października 2022 r., IV SAB/Po 139/22 i IV SAB/Po 140/22; z 26 października 2022 r., IV SAB/Po 148/22, IV SAB/Po 149/22, IV SAB/Po 152/22;postanowienia NSA z dnia 24 stycznia 2023 r., sygn. akt II OSK 2660/22 oraz II OSK 2676/22, CBOSA). Sąd orzekający w rozpoznawanej sprawie w pełni podziela powyższe stanowisko, za czym przemawia nie tylko zasadność argumentacji, ale również konieczność zachowania jednolitości orzecznictwa w sytuacji analogicznych skarg wnoszonych przez ten sam podmiot.

Końcowo, Sąd zauważa, że skarga na działanie Wójta to skarga powszechna (obywatelska) składana w trybie przepisów działu VIII K.p.a. pt. "Skargi i wnioski". Przedmiotem takiej skargi może być w szczególności: zaniedbanie lub nienależyte wykonywanie zadań przez właściwe organy albo przez ich pracowników, naruszenie praworządności lub interesów skarżących, a także przewlekłe lub biurokratyczne załatwianie spraw (art. 227 K.p.a.). Skarga taka może zatem zawierać krytykę nienależytego wykonywania lub organizacji zadań przez organy i ich pracowników, zarzuty wadliwej działalności organu, lub też wyrażać niezadowolenie z jego pracy, czy też wytykać zaniechania i inne nieprawidłowości. Prawo wniesienia tego rodzaju skargi stanowi realizację zagwarantowanego konstytucyjnie prawa składania petycji, skarg i wniosków do organów państwowych, organów jednostek samorządu terytorialnego, organów samorządowych jednostek organizacyjnych oraz do organizacji i instytucji społecznych. Wniesiona skarga uruchamia jednoinstancyjne postępowanie administracyjne o charakterze uproszczonym, kończącym się czynnością faktyczną zawiadomienia skarżącego o sposobie załatwienia sprawy. W postępowaniu tym nie istnieją strony, nie ma instancji, a działania podejmowane przez organ nie mają formy aktu lub czynności, o których mowa w art. 3 § 2 p.p.s.a. Postępowanie ma na celu ustalenie prawidłowości i terminowości działania organów administracyjnych i ich pracowników oraz zbadanie potrzeby podjęcia określonych czynności. Jak stanowi przy tym art. 223 § 1 K.p.a. organy państwowe rozpatrują oraz załatwiają skargi i wnioski w ramach swojej właściwości, którą pomocnicza określa art. 229 K.p.a. Zarówno sposób procedowania, jak i sposób załatwienia skargi, pozostaje natomiast poza zakresem właściwości sądów administracyjnych. Działania oraz zaniechania administracji publicznej będące przedmiotem tego typu skarg, nie mieszczą się w zakresie kontroli sądowej, podobnie jak bezczynność lub przewlekłość działania organów w załatwieniu takiej skargi.

Powyższe skutkuje stwierdzeniem niedopuszczalności skargi i jej odrzuceniem na podstawie art. 58 § 1 pkt 1 p.p.s.a.

Z tych względów orzeczono jak w sentencji.



Powered by SoftProdukt