Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący sędzia WSA Maciej Kurasz (sprawozdawca), Sędziowie sędzia WSA Piotr Przybysz, sędzia WSA Ewa Izabela Fiedorowicz, po rozpoznaniu w trybie uproszczonym w dniu 23 listopada 2021 r. sprawy ze skargi K.B. na postanowienie Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia [...] lutego 2021 r. nr [...] w przedmiocie pozostawienia bez rozpatrzenia wniosku o udzielenie interpretacji indywidualnej w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych 1) uchyla zaskarżone postanowienie, 2) zasądza od Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej na rzecz K.B. kwotę 597 zł (słownie: pięćset dziewięćdziesiąt siedem złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

1. Postanowieniem z [...] lutego 2021 r. Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej – po rozpatrzeniu zażalenia K. B. (dalej: "Skarżący", "Wnioskodawca", "Strona") na postanowienie Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej (dalej: "organ", DKIS) z [...] grudnia 2020 r. – utrzymał w mocy postanowienie organu pierwszej instancji.

2. Z akt sprawy wynika, że 28 sierpnia 2020 r. wpłynął wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie preferencyjnego opodatkowania dochodów generowanych przez prawa własności intelektualnej (tzw. IP Box). W związku z tym, że w ocenie organu wniosek nie spełniał wymogów formalnych, o których mowa w art. 14b § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325, z późn. zm.; dalej: "O.p."), pismem z 19 listopada 2020 r., na podstawie art. 13 § 2a, art. 169 § 1 w zw. z art. 14h ww. ustawy, wezwano Wnioskodawcę do usunięcia braków w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania pod rygorem pozostawienia podania bez rozpatrzenia. Natomiast 3 grudnia 2020 r. do Organu wpłynęło pismo będące odpowiedzią na ww. wezwanie do usunięcia braków formalnych wniosku.

3. W ocenie organu Skarżący nie przedstawił w sposób wyczerpujący i jednoznaczny okoliczności faktycznych przedmiotowych zdarzeń. W związku z czym Organ nie mógł dokonać oceny zajętego we wniosku stanowiska, dlatego [...] grudnia 2020 r. wydano postanowienie o pozostawieniu wniosku bez rozpatrzenia, które doręczono 10 grudnia 2020 r.

4. Strona, nie zgadzając się z wydanym rozstrzygnięciem wniosła [...] grudnia 2020r. zażalenie na ww. postanowienie. Zaskarżonemu postanowieniu Skarżący zarzucił naruszenie art. 14b § 1 i § 2 w zw. z art. 14c § 1 oraz art. 169 § 1 O.p. przez pozostawienie wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej bez rozpatrzenia podczas, gdy Organ dysponujący wszystkimi elementami stanu faktycznego niezbędnymi do wydania interpretacji indywidualnej powinien wydać interpretację, a jeżeli nie dysponował elementami stanu faktycznego powinien zadać konkretne pytania dotyczące stanu faktycznego.

5. W uzasadnieniu wymienionego na wstępie, zaskarżonego postanowienia Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej powołał się na art. 14 § 1, art. 14c § 1-2, art. 14b § 3, art. 14k-14na, art. 14g § 1 O.p. oraz orzecznictwo sądów administracyjnych i wskazał, że analiza pisma uzupełniającego wskazała zdaniem organu, że Wnioskodawca nie wyjaśnił w sposób precyzyjny i jednoznaczny wszystkich kwestii, których dotyczyło wezwanie. Skarżący w ocenie Organu nie wskazał, czy wytwarzanie, a także modyfikacja fragmentów systemu (rozbudowa bądź modyfikacja funkcjonalności) odbywa się w ramach działalności, której celem jest zwiększenie zasobów wiedzy lub wykorzystanie zasobów wiedzy do tworzenia nowych zastosowań. Organ stanął na stanowisku, że Skarżący nie udzielił odpowiedzi, czy wytwarzanie, a także modyfikacja fragmentów systemu (rozbudowa bądź modyfikacja funkcjonalności) odbywa się w ramach prac rozwojowych, czyli działalności obejmującej nabywanie, łączenie, kształtowanie i wykorzystywanie dostępnej aktualnie wiedzy i umiejętności, w tym w zakresie narzędzi informatycznych lub oprogramowania, do planowania produkcji oraz projektowania i tworzenia zmienionych, ulepszonych lub nowych produktów, procesów lub usług, z wyłączeniem działalności obejmującej rutynowe i okresowe zmiany wprowadzane do nich, nawet jeżeli takie zmiany mają charakter ulepszeń. Ponadto Skarżący nie wskazał, czy jest twórcą tworzonego oprogramowania w rozumieniu ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych. Skarżący nie udzielił też odpowiedzi, czy wytworzone przez Wnioskodawcę oprogramowanie stanowi autorskie programy komputerowe podlegające ochronie na podstawie art. 74 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych. Skarżący nie udzielił odpowiedzi, czy wytworzone przez Wnioskodawcę oprogramowanie stanowi autorskie programy komputerowe podlegające ochronie na podstawie art. 74 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych. Skarżący nie wyjaśnił, czy w przypadku modyfikacji fragmentów systemu (rozbudowa bądź modyfikacja funkcjonalności) powstają nowe, odrębne od tego oprogramowania, utwory w postaci oprogramowania podlegające ochronie na podstawie art. 74 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych (tj. nowe kwalifikowane prawa własności intelektualnej). Zatem powyższe wyjaśnienia nie pozwalały uznać, że Strona udzieliła w sposób jednoznaczny odpowiedzi na pytanie, czy w księgach rachunkowych lub - w przypadku prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów - w odrębnej ewidencji Wnioskodawca począwszy od 1 stycznia 2019 r. na bieżąco: wyodrębnia każde kwalifikowane prawo własności intelektualnej, wyodrębnia przychody, koszty uzyskania przychodów i dochód (stratę) przypadające na każde kwalifikowane prawo własności intelektualnej, wyodrębnia koszty, o których mowa w art. 30ca ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przypadające na każde ww. prawo w sposób zapewniający określenie kwalifikowanego dochodu.

Organ wskazał, że wystosowanie do Skarżącego wezwania do uzupełnienia wniosku miało na celu uzupełnienie wniosku o elementy niezbędne do jego prawidłowego merytorycznego rozpatrzenia i dla prawidłowego wydania (w tym skonstruowania uzasadnienia) interpretacji indywidualnej w zakresie postawionych przez Wnioskodawcę zagadnień. W odpowiedzi na wezwanie Skarżący nie usunął zdaniem Organu wszystkich wątpliwości wynikających z przedstawionych we wniosku stanów faktycznych i zdarzeń przyszłych, wniosek nie został więc skutecznie uzupełniony.

6. W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie Skarżący wniósł o uchylenie postanowień organów obu instancji oraz o zasądzenie kosztów postępowania. Zaskarżonemu postanowieniu Skarżący zarzucił naruszenie:

1) naruszenie przepisów postępowania, tj. art. 14b § 1 i 2, art. 14c § 1 i 2 i art. 14g §1 oraz art. 169 § 1 i §4 w zw. z art. 14h O.p. oraz

naruszenie art. 121 § 1 w związku z art. 14h O.p., poprzez:

- brak odniesienia się do stanu faktycznego przedstawionego we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej, w szczególności poprzez:

- pozostawienie wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej bez rozpatrzenia podczas, gdy Organ dysponujący wszystkimi elementami stanu faktycznego niezbędnymi do wydania interpretacji indywidualnej powinien wydać interpretację, a

- w przypadku gdyby Organ nie dysponował wszystkimi elementami stanu faktycznego powinien zadać konkretne pytania dotyczące stanu faktycznego, a nie - jak tego dokonał - pytania dotyczące interpretacji regulacji prawnych mających wpływ na sposób opodatkowania,

- niepoddanie analizie wszystkich regulacji prawnych mających wpływ na sposób opodatkowania, a poprzez wezwanie do uzupełnienia braków formalnych, faktyczną próbę wymuszenia na wnioskodawcy włączenia do stanu faktycznego jego własnej interpretacji przepisów regulacji prawnych mających wpływ na sposób opodatkowania podczas gdy taka interpretacja:

nie powinna być elementem stanu faktycznego, ale elementem własnego stanowiska wnioskodawcy.

6. W odpowiedzi na skargę Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej podtrzymał swoje stanowisko zawarte w zaskarżonym postanowieniu i wniósł o oddalenie skargi.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:

skarga zasługiwała na uwzględnienie.

7. Zgodnie z art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. - Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. z 2021 r. poz. 137 ze zm.), sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości poprzez kontrolę działalności administracji publicznej, przy czym kontrola ta sprawowana jest pod względem zgodności z prawem. Z kolei przepis art. 3 § 2 pkt 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tj. Dz. U. z 2019 r., poz. 2325 ze zm.; określanej dalej jako "p.p.s.a.") stanowi, że kontrola działalności administracji publicznej przez sądy administracyjne obejmuje orzekanie w sprawach skarg na postanowienia wydane w postępowaniu administracyjnym, na które służy zażalenie albo kończące postępowanie, a także na postanowienia rozstrzygające sprawę co do istoty. W wyniku takiej kontroli postanowienie może zostać uchylone w razie stwierdzenia, że naruszono przepisy prawa materialnego w stopniu mającym wpływ na wynik sprawy lub doszło do takiego naruszenia przepisów prawa procesowego, które mogłoby w istotny sposób wpłynąć na wynik sprawy, ewentualnie w razie wystąpienia okoliczności mogących być podstawą wznowienia postępowania (art. 145 § 1 pkt 1 lit. a), b) i c) p.p.s.a.). Z przepisu art. 134 § 1 p.p.s.a. wynika z kolei, że sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną. Natomiast w myśl art. 57a p.p.s.a., skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną. W niniejszej sprawie przedmiotem skargi jest postanowienie o charakterze formalnym wydane przez organ interpretacyjny co oznacza, że wskazany przepis art. 57a p.p.s.a., jako stanowiący wyjątek od zasady badania skarg przez sądy administracyjne, nie jest stosowany. Niniejsza sprawa została rozpoznana w trybie postępowania uproszczonego, ponieważ skarga dotyczy postanowienia. Stosownie zaś do art. 119 pkt 3 w zw. z art. 120 p.p.s.a., sprawa, w której przedmiotem skargi jest postanowienie wydane w postępowaniu administracyjnym, na które służy zażalenie albo kończące postępowanie, a także postanowienie rozstrzygające sprawę co do istoty oraz postanowienia wydane w postępowaniu egzekucyjnym i zabezpieczającym może być rozpoznana w trybie uproszczonym, czyli na posiedzeniu niejawnym w składzie trzech sędziów.

8. Istota sporu między stronami niniejszej sprawy sprowadza się do oceny zasadności pozostawienia bez rozpatrzenia wniosku Strony skarżącej o wydanie interpretacji indywidualnej z uwagi na stwierdzenie przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej, że w odpowiedzi na wezwanie organu Skarżący, jako wnioskodawca, nie udzielił jednoznacznej, nie budzącej wątpliwości odpowiedzi, czy jego działalność może być traktowana jako działalność twórcza, a tym samym działalność o charakterze badawczo – rozwojowym.

9. Zgodnie z art. 14b § 3 O.p., składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego oraz do przedstawienia własnego stanowiska w sprawie oceny prawnej tego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Przytoczona regulacja przewiduje dwa elementy, które powinien zawierać wniosek o wydanie interpretacji: opis stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego) i własne stanowisko strony w sprawie jego oceny prawnej. Przedstawienie zdarzenia, które wystąpiło już w przeszłości, jak również tego, które może dopiero wystąpić w przyszłości, cechować się musi dużym stopniem precyzji i jednoznaczności. Musi je zatem także charakteryzować przesłanka wyczerpującego przedstawienia takiego zdarzenia. Jeśli zaś wniosek zainteresowanego jest w tym względzie niepełny, a organ wydający interpretację nie ma w tym zakresie wiedzy, to interpretacja nie spełnia jednego z podstawowych celów tej instytucji, jakim jest ochrona podatnika (zob. np. wyroki NSA: z dnia 15 grudnia 2016 r. sygn. akt I FSK 745/15 i z dnia 24 listopada 2016 r. sygn. akt II FSK 1703/16). Użyte w art. 14b § 3 O.p. ustawowe określenie "wyczerpująco" należy więc rozumieć jako przedstawienie danego zagadnienia na tyle wszechstronnie, dogłębnie, szczegółowo, gruntownie i dokładnie, aby wnioskodawca mógł zająć stanowisko w stosunku do prezentowanego stanu rzeczy, zaś organ podatkowy na tej podstawie udzielić jednoznacznej odpowiedzi co do konkretnego zdarzenia przyszłego lub obecnego. W pojęciu faktów, jakie jest zobowiązany przedstawić wnioskujący o interpretację, znajdują się wszelkie zachowania podmiotów uczestniczących w czynnościach mających znaczenie prawnopodatkowe, ich czynności prawne lub też zdarzenia prawne wywołujące skutki prawne. Tylko takie zewnętrzne przejawy zachowań podmiotów występujących w stosunkach prawnych mogą być uznane za okoliczności stanu faktycznego. Do okoliczności tych należy w szczególności: postępowanie podmiotu, postępowanie jego kontrahentów, rodzaj składanych oświadczeń woli, elementy zawieranych umów, itp. Mogą też do nich należeć zdarzenia faktyczne niosące ze sobą obowiązki o charakterze prawnopodatkowym (wyrok WSA w Warszawie z dnia 28 kwietnia 2017r., sygn akt III SA/Wa 3100/15).

10. Ocena, czy stan faktyczny (zdarzenie przyszłe) został przedstawiony przez wnioskodawcę wyczerpująco, spoczywa oczywiście na organie. Nie może to być jednak ocena dowolna i nie uwzględniająca zasad rządzących odrębnie uregulowanym postępowaniem w sprawie wydania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dział II Rozdział 1a Ordynacji podatkowej). Jeśli we wniosku o wydanie interpretacji strona przedstawiła stan faktyczny/zdarzenie przyszłe w sposób uniemożliwiający dokonanie oceny prawnej jej stanowiska, organ podatkowy w trybie art. 169 § 1 w zw. z art. 14h O.p. wzywa stronę do uzupełnienia braków wniosku, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia. W razie, gdy w wyznaczonym przez organ terminie wnioskodawca nie uzupełni stwierdzonych braków, bądź złoży wyjaśnienia, które są niejednoznaczne i nadal uniemożliwiają ocenę prawną stanowiska wnioskodawcy, organ interpretacyjny pozostawia wniosek bez rozpatrzenia, stosując art. 14g § 1 O.p. Jednak wadliwie sformułowane wezwanie do uzupełnienia takich braków (np. wykraczające treściowo poza zakres stanu faktycznego czy zdarzenia przyszłego) nie może wywołać opisywanego wyżej skutku procesowego. Nadużywanie bowiem przez organ art. 14g § 1 O.p. czyniłoby istnienie instytucji interpretacji indywidualnej iluzorycznym. Warte uwagi jest także to, że wzywając wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku organ powinien mieć na względzie to jaki jest cel i potrzeba wydawania interpretacji indywidualnych. Nie jest bowiem zasadne w tym zakresie prowadzenie przez organ quasi postępowania dowodowego, czy też przerzucenie na wnioskodawcę ciężaru w postaci prezentowania definicji pojęć podatkowych, czy też właściwej wykładni odpowiadającej profiskalnym celom organu.

11. Z przedłożonych akt sprawy wynikało, że Skarżący we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej bardzo szczegółowo opisał na czym polegają wykonywane przez niego prace, z których dochód chciałby rozliczać 5% stawką podatkową. Opisał proces tworzenia nowego oprogramowania w ramach prac programistycznych. Wskazał, że opracował innowacyjne oprogramowanie do migracji danych o reklamach z systemu fp-manager do centralnego systemu "Metadata API". Celem prac była integracja systemu "fp-manager", który zbiera reklamy emitowane w telewizji, pozwala na zarządzanie plikami wideo, danymi pozwalającymi na wykrycie emisji reklam w telewizji i informacjami o reklamach, w tym: nazwy firm, produktów, kategorii i innych dodatkowych informacji dotyczących reklam ("metadanych") z głównym systemem Klienta "Metadata API". Przy czym "Metadata API" jest centralnym źródłem danych dotyczących telewizji, filmów, reklam i innych zasobów używanych przez systemy Klienta i ma umożliwiać m.in. rejestrowanie ekspozycji konsumentów na reklamy oraz wzbogacanie produktów Klienta o dane o emisjach reklam. Wnioskodawca w stanie faktycznym podniósł, że zaprojektował i wykonał oprogramowanie, które realizowało szereg funkcjonalności. W celu wykonania oprogramowania Wnioskodawca korzystał z zasobów (danych) wielu modułów programów. W ramach prac wykorzystywane były następujące narzędzia informatyczne: repozytorium kodu, do którego Wnioskodawca dostarczał kolejne etapy oprogramowania dla Klienta, oprogramowanie jetBrains PyCharm Professional do wspomagania programowania w języku Python (dostępne na podstawie licencji własnej Wnioskodawcy), oprogramowanie JetBrains DataGrip do pracy z bazami danych (dostępne na podstawie licencji własnej Wnioskodawcy), język programowania Python i biblioteki należące do ekosystemu pythona (wydane na licencjach typu Open Source), Atlassian Jira - system Klienta do raportowania postępów projektów. W celu obniżenia nakładu pracy i zwiększenia wydajności tego zespołu Wnioskodawca wykonał projekt polegający na ulepszeniu sposobu wykrywania duplikatów reklam w systemie Klienta. Celem projektu była identyfikacja przyczyn pojawiania się duplikatów lub nieprawidłowego zakwalifikowania reklamy jako duplikat, zaproponowanie ulepszonych metod filtrowania duplikatów, wybranie odpowiedniego rozwiązania, zaprogramowanie funkcjonalności i przetestowanie wyników. Skarżący w swoim stanowisku podkreślał, że jego działalność programistyczna ma charakter twórczy innowacyjny, że jest on autorem programu, w którym wykorzystuje swoją wiedzę i odpowiednie moduły i urządzenia informatyczne. Pytania Skarżącego sformułowane we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej dążyły do ustalenia, czy dochód uzyskiwany z umów w ramach których wykonywane są prace programistyczne polegające na tworzeniu nowego oprogramowania, w ramach których przenoszone będą autorskie prawa majątkowe i prawa pokrewne do stworzonych wszelkich dzieł w wyniku wykonywania tych umów można opodatkować stawką 5% PIT. W wezwaniu z 19 listopada 2020 r. Organ zobowiązał natomiast Skarżącego do uzupełnienia wniosku o doprecyzowanie przedstawionych stanów faktycznych i zdarzeń przyszłych o wskazanie: czy wytwarzanie, a także modyfikacja fragmentów systemu (rozbudowa bądź modyfikacja funkcjonalności) odbywa się w ramach działalności, której celem jest zwiększenie zasobów wiedzy lub wykorzystanie zasobów wiedzy do tworzenia nowych zastosowań; czy wytwarzanie, a także modyfikacja fragmentów systemu {rozbudowa bądź modyfikacja funkcjonalności) odbywa się w ramach prac rozwojowych, czyli działalności obejmującej nabywanie, łączenie, kształtowanie i wykorzystywanie dostępnej aktualnie wiedzy i umiejętności, w tym w zakresie narzędzi informatycznych lub oprogramowania, do planowania produkcji oraz projektowania i tworzenia zmienionych, ulepszonych lub nowych produktów, procesów lub usług, z wyłączeniem działalności obejmującej rutynowe i okresowe zmiany wprowadzane do nich. nawet jeżeli takie zmiany mają charakter ulepszeń: a) czy Wnioskodawca jest twórcą tworzonego oprogramowania w rozumieniu ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych; b) czy działania Wnioskodawcy polegające na modyfikacji fragmentów systemu (rozbudowa bądź modyfikacja funkcjonalności) zmierzają do poprawy jego użyteczności albo funkcjonalności; c) czy w przypadku, gdy Wnioskodawca modyfikuje fragmenty systemu (rozbudowa bądź modyfikacja funkcjonalności), to Wnioskodawca jest właścicielem, współwłaścicielem lub użytkownikiem na podstawie licencji wyłącznej modyfikowanego systemu; d) czy wytworzone przez Wnioskodawcę oprogramowanie stanowi autorskie programy komputerowe podlegające ochronie na podstawie art. 74 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych; e) czy w przypadku modyfikacji fragmentów systemu (rozbudowa bądź modyfikacja funkcjonalności) powstają nowe, odrębne od tego oprogramowania, utwory w postaci oprogramowania podlegające ochronie na podstawie art. 74 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych (tj. nowe kwalifikowane prawa własności intelektualnej), f) czy Wnioskodawca prowadzi księgi rachunkowe czy podatkową księgę przychodów i rozchodów; g) czy w księgach rachunkowych lub - w przypadku prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów - w odrębnej ewidencji Wnioskodawca począwszy od 1 stycznia 2019 r. na bieżąco: wyodrębnia każde kwalifikowane prawo własności intelektualnej, wyodrębnia przychody, koszty uzyskania przychodów i dochód (stratę) przypadające na każde kwalifikowane prawo własności intelektualnej, wyodrębnia koszty, o których mowa w art. 30ca ust. 4 u.p.d.o.f., przypadające na każde ww. prawo, w sposób zapewniający określenie kwalifikowanego dochodu; h) czy w przypadku dochodów uzyskiwanych z ewentualnych umów zawieranych w przyszłości warunki opisane we wniosku z uwzględnieniem odpowiedzi na powyższe punkty nie ulegną zmianie, i) jakiego rodzaju dochody z kwalifikowanego prawa własności intelektualnej osiąga Wnioskodawca, w szczególności czy są to dochody ze sprzedaży kwalifikowanego prawa własności intelektualnej, co oznacza, że Wnioskodawca przenosi prawa własności do poszczególnych programów komputerowych, a wartość tego prawa została określona w umowie lub na fakturze, 1) czy i w jaki sposób Wnioskodawca oblicza tzw. wskaźnik nexus (art. 30ca ust. 4 u.p.d.o.f.). Mimo otrzymania stanowiska Wnioskodawcy Organ wstrzymał się od wydania interpretacji indywidualnej, wskazując m.in., że wniosek nadal nie spełnia wymogów formalnych, o których mowa w ustawie - Ordynacja podatkowa, a składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego, albo zdarzenia przyszłego oraz do przedstawienia własnego stanowiska w sprawie oceny prawnej tego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego.

12. Lektura wniosku o wydanie interpretacji podatkowej nie pozostawia wątpliwości, że Skarżący szczegółowo i wystarczająco opisał na czym polega prowadzenie jego jednoosobowej działalności gospodarczej w zakresie wytwarzania, rozwijania oraz ulepszania programów komputerowych, które według art. 1 ust. 1 i ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 4 lutego 1994 roku o prawie autorskim i prawach pokrewnych (Dz.U. z 2018r., poz. 1191 ze zm.) są utworami. Podnieść należy, że zgodnie z regułami Wnioskujący o wydanie interpretacji jest zobowiązany do wskazania faktów, a następnie do wyrażenia własnego stanowiska co do ich prawnej oceny. Organ jest związany tylko tym pierwszym elementem, tj. opisem faktów (zdarzenia przyszłego). W tym zakresie interpretacja stanowi wierne odzwierciedlenie wniosku i ewentualnego uzupełnienia tego wniosku. W tym zakresie zawsze też istnieje ryzyko, że stan faktyczny realnie istniejący jest inny niż deklarowany, co jednak obciąża wnioskującego o wydanie interpretacji. Funkcja ochronna interpretacji nie działa bowiem w tych przypadkach, gdy rzeczywisty stan faktyczny okaże się inny niż stan zadeklarowany. Organ nie jest jednak związany oceną prawną deklarowanych faktów, co jest wręcz oczywiste, gdyż na tym polega właśnie sens i wartość interpretacji, aby wnioskujący uzyskał wypowiedź organu w kwestii opisanej (od strony faktycznej) we wniosku (wyrok WSA w Gdańsku z dnia 9 listopada 2021 r., sygn. akt I SA/Łd 1296/21). Tymczasem, jak wskazuje lektura zaskarżonych rozstrzygnięć, organ interpretacyjny uznał, że to Skarżący we wniosku o wydanie interpretacji podatkowej obowiązany jest wykazać, czy opisana (prowadzona) przez stronę działalność gospodarcza może być uznana za działalność twórczą.

13. W ocenie Sądu, wezwanie organu interpretacyjnego do uzupełnienia wniosku w powyższym zakresie potwierdza przekroczenie przez organ swoich uprawnień. Sąd nie ma wątpliwości, że organ interpretacyjny może wezwać stronę do podania wszystkich okoliczności uzupełniających opis stanu faktycznego, mających znaczenie dla oceny prawidłowości zastosowania określonego przepisu prawa podatkowego. Jednak wezwanie takie może nastąpić tylko, gdy organ interpretacyjny dostrzega nieścisłości w stanie faktycznym przedstawionym we wniosku. Na takie nieścisłości w niniejszej sprawie organ interpretacyjny nie wskazał. Zdaniem Sądu organ interpretacyjny w sposób nieuprawniony przerzucił na Stronę skarżącą jako wnioskodawcę ciężar związany z merytorycznym rozstrzygnięciem wątpliwych kwestii, poza tym i ponad to, czego wymaga od wnioskodawcy przepis art. 14b § 3 O.p. zobowiązujący do przedstawienia we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej własnego stanowiska w sprawie wraz z uzasadnieniem, tj. tzw. własnej oceny prawnej tego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Na podkreślenie zasługuje akcentowanie powyżej to, że funkcja gwarancyjna wydawanych interpretacji dotyczy wyłącznie stanu faktycznego podanego we wniosku. Zatem niezasadne jest w ocenie Sądu przerzucanie na wnioskodawców ciężaru wyjaśniania treści wniosku tak aby zgadzała się z góry ustaloną tezą organu.

14. Reasumując, w ocenie Sądu, Skarżący we wniosku w sposób wystarczający opisał swoją działalność w zakresie wytwarzania, rozwijania oraz ulepszania programów komputerowych i przedstawiając własne stanowisko stwierdził, że działania te stanowią prace twórcze i jako prace badawczo rozwojowe w rozumieniu art. 5a pkt 38 u.p.d.o.f. i art. 4 ust. 3 ustawy z dnia 20 lipca 2018 r. Prawo o szkolnictwie wyższym i nauce, spełniają cechy nowatorskości. Wobec powyższego Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej powinien udzielić odpowiedzi na przedstawione wątpliwości prawne Skarżącego (wydać interpretację indywidualną i ocenić stanowisko Skarżącego). To, że podlegające wykładni organu przepisy prawa podatkowego przewidują korzyści dla jednej z grup podatników, co było celem polskiego ustawodawcy nie może przysłonić celu dla których wydawane są indywidualne interpretacje prawa podatkowego. Z pewnością organ nie miał natomiast podstaw do pozostawienia wniosku interpretacyjnego bez rozpatrzenia, co oznacza, że naruszył przepisy art. 14g § 1 w zw. z art. 14h w zw. z art. 169 § 1 O.p. w stopniu mającym wpływ na wynik sprawy.

15. Z powyższych względów Sąd, na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. c, art. 200 i art. 205 P.p.s.a., orzekł jak w sentencji wyroku