Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Monika Świerczak Sędzia WSA Izabela Bąk-Marciniak (spr.) Asesor sądowy WSA Sebastian Michalski po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 15 lipca 2021 r. sprawy ze skargi S. Z. na decyzję Wojewody z dnia [...] lutego 2021 r. nr [...] w przedmiocie odmowy zatwierdzenia projektu budowlanego i udzielenia pozwolenia na budowę oddala skargę w całości

Decyzją z dnia [...] lutego 2021 r. Nr [...] Wojewoda utrzymał w mocy decyzję Starosty W. nr [...] z dnia [...] listopada 2020 r. odmawiającą zatwierdzenia projektu budowlanego i udzielenia pozwolenia na budowę dla inwestycji obejmującej budowę budynku jednorodzinnego, przewidzianej do realizacji na dz. nr [...], obręb N. F., jedn. ewid. [...], W. - obszar wiejski.

W uzasadnieniu decyzji wskazano, że wnioskiem z dnia [...] października 2020 r. S. E. Sp. z o. o. (dalej tez jako "Inwestor") wystąpił do Starosty W. o zatwierdzenie projektu budowlanego i udzielenie pozwolenia na budowę dla przedmiotowej inwestycji.

W toku postępowania pracownik organu I instancji uzyskał od Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego we W. (dalej: "PINB") informację, iż na terenie inwestycji trwają już prace budowlane. Aby zweryfikować powyższe, pracownicy organu udali się na wizję lokalną przedmiotowej nieruchomości i stwierdzili, iż w istocie inwestycja objęta wnioskiem o pozwolenie na budowę jest w trakcie realizacji i w momencie wizji lokalnej znajduje się ona w stanie surowym otwartym. Dla udowodnienia wskazanych okoliczności, pracownicy Starostwa Powiatowego we W. sporządzili dokumentację fotograficzną inwestycji. Wskazane powyżej kwestie zostały odnotowane w załączonej do akt sprawy notatce służbowej z dnia [...] listopada 2020 r.

Starosta W. , powołując się na treść art. 35 ust. 5 pkt 2 Prawa budowlanego, odmówił zatwierdzenia projektu budowlanego i udzielenia pozwolenia na budowę. Zdaniem organu I instancji, ustalenia poczynione w trakcie postępowania, z których wynika w sposób jednoznaczny, że Inwestor przystąpił do wykonywania robót budowlanych przed uzyskaniem decyzji o pozwoleniu na budowę uzasadniają wydanie decyzji w oparciu o art. 35 ust. 5 pkt 2 Prawa budowlanego. Jak bowiem stanowi przytoczony przepis, organ administracji architektoniczno-budowlanej wydaje decyzję o odmowie zatwierdzenia projektu zagospodarowania działki lub terenu oraz projektu architektoniczno- budowlanego i wydania decyzji o pozwoleniu na budowę w przypadku wykonywania robót budowlanych przed uzyskaniem decyzji o pozwoleniu na budowę.

Z decyzją I instancji nie zgodził się Inwestor, który wniósł odwołanie, zarzucając Staroście W. naruszenie:

1. art. 6, 7 oraz 10 § 1 k.p.a. w zw. z art. 77 § 1 i art. 80 k.p.a. w zw. z art. 12 ust. 1 ustawy z dnia 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych (Dz. U. z 2020 r. poz, 374; dalej: "specustawa covid") poprzez niedokładne wyjaśnienie stanu faktycznego, polegające na niezbadaniu, czy wykonywanie robót budowlanych związane było z przeciwdziałaniem skutkom pandemii COVID 19, o którym mowa w art, 2 specustawy covid;

2. art. 35 ust. 5 pkt 2 Prawa budowlanego poprzez jego błędne zastosowanie polegające na odmowie zatwierdzenia projektu budowlanego i udzielenia pozwolenia na budowę, w sytuacji gdy Inwestor przystąpił do realizacji inwestycji na podstawie art. 12 specustawy covid, a o pozwolenie na budowę wystąpił z uwagi na wygaśnięcie wskazanego przepisu.

Wojewoda rozpoznając sprawę w pierwszej kolejności zauważył, że w przedmiotowej sprawie pomimo wszczęcia postępowania już po wejściu w życie w dniu 19 września 2020 r. ustawy z dnia 13 lutego 2020 r. o zmianie ustawy Prawo budowlane oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2020 r. poz. 471), w odniesieniu do projektu budowlanego, zgodnie z wnioskiem Inwestora, zastosowanie mają przepisy Prawa budowlanego w brzmieniu sprzed nowelizacji, na co pozwala treść art. 26 przytoczonej ustawy.

Dalej wskazano, że przedmiotem inwestycji jest budowa wolnostojącego budynku mieszkalnego jednorodzinnego z garażem w bryle budynku oraz niezbędną infrastrukturą techniczną. Jest to zatem przedsięwzięcie, które zgodnie z art. 29 ust. 1 pkt 1 Prawa budowlanego nie wymaga uzyskania pozwolenia na budowę, a jedynie dokonania zgłoszenia. Inwestor zdecydował się jednak uzyskać pozwolenie na budowę dla inwestycji, co jest dopuszczalne w świetle art. 29 ust. 5 Prawa budowlanego, który stanowi, że inwestor zamiast dokonania zgłoszenia dotyczącego budowy, o której mowa w ust. 1, lub robót budowlanych, o których mowa w ust. 3, może wystąpić z wnioskiem o wydanie decyzji o pozwoleniu na budowę.

Wojewoda przywołał treść regulacji zamieszczonej w art. 35 ust. 5 pkt 2 Prawa budowlanego, która legła u podstaw rozstrzygnięcia zaskarżonej decyzji. Zgodnie z tym przepisem, organ administracji architektoniczno-budowlanej wydaje decyzję o odmowie zatwierdzenia projektu zagospodarowania działki lub terenu oraz projektu architektoniczno- budowlanego i wydania decyzji o pozwoleniu na budowę w przypadku wykonywania robót budowlanych przed uzyskaniem decyzji o pozwoleniu na budowę. Sposób sformułowania przytoczonego przepisu wskazuje, iż okoliczność przystąpienia do wykonywania robót budowlanych objętych obowiązkiem uzyskania takiej decyzji, przed jej uzyskaniem, stanowi obligatoryjną przesłankę wydania decyzji o odmowie zatwierdzenia projektu budowlanego i udzielenia pozwolenia na budowę. Wystąpienie zatem tej przesłanki powoduje, że organ administracji architektoniczno-budowlanej nie ma swobody co do kreowanego rozstrzygnięcia - jest on zobowiązany do wydania decyzji odmownej. Analogiczna przesłanka została uregulowana w odniesieniu do trybu zgłoszeniowego, w art. 30 ust. 6 pkt 4 Prawa budowlanego, wedle którego rozpoczęcie robót budowlanych przed dokonaniem zgłoszenia stanowi obligatoryjną przesłankę do wniesienia sprzeciwu wobec zgłoszenia tych robót.

Organ odwoławczy podniósł, że skoro przedmiotem postępowania jest inwestycja, dla której zgodnie z art. 29 ust. 1 Prawa budowlanego, wystarczające jest dokonanie zgłoszenia, a inwestor występuje o udzielenie pozwolenia na budowę dla tej inwestycji, to w przypadku przystąpienia do jej realizacji przed uzyskaniem pozwolenia na budowę zastosowanie znajduje przepis art. 35 ust. 5 pkt 2 Prawa budowlanego. Taka sytuacja zaistniała na gruncie niniejszej sprawy, gdyż przedmiotem inwestycji było zamierzenie objęte obowiązkiem dokonania zgłoszenia, na które Inwestor wystąpił z wnioskiem o pozwolenie na budowę. Starosta W. stwierdzając, że roboty budowlane objęte wnioskiem zostały już rozpoczęte słusznie jako podstawę prawną zaskarżonej decyzji wskazał art. 35 ust. 5 pkt 2 Prawa budowlanego. Jeżeli natomiast inwestor dokonałby zgłoszenia takiej inwestycji, to przesłankę właściwą stanowiłby art. 30 ust. 6 pkt 4 Prawa budowlanego.

Weryfikując akta zebrane w trakcie postępowania przed organem I instancji, jak i na etapie postępowania odwoławczego, Wojewoda ustalił, że okoliczność przystąpienia przez Inwestora do wykonywania robót budowlanych przed uzyskaniem pozwolenia na budowę nie budzi wątpliwości. Fakt ten potwierdzają dowody w postaci: -informacji uzyskanej przez pracownika organu I instancji od PINB, a następnie wizja lokalna i wykonane w jej trakcie zdjęcia; -stwierdzeń, zawartych w odwołaniu, np. strona 4 odwołania - "(...) podejmując budowę budynku w trybie art. 12 ucovid-19 skarżąca nie posiadała żadnego substratu materialnego dla podstawy wzniesienia tegoż budynku, natomiast taką podstawę stanowiłaby decyzja organu o zatwierdzenie projektu budowlanego oraz udzieleniu skarżącej pozwolenia na budowę"; ustaleń zawartych w protokole kontroli PINB nr [...], gdzie odnotowano, iż Inwestor zeznał, że budowa została rozpoczęta koło [...] października 2020 r.; -stanowiska Inwestora zawartego w odpowiedzi na wezwanie z dnia [...] lutego 2021 r., w którym wskazuje on, iż do robót budowlanych przystąpiono w dniu [...] marca 2020 r.

Wojewoda zwrócił uwagę na znaczące rozbieżności jakie występują pomiędzy deklarowanymi przez Inwestora terminami rozpoczęcia robót budowlanych. Z protokołu kontroli wynika, że Inwestor zeznał, iż rozpoczął roboty budowlane w okolicach [...] października 2020 r., natomiast w toku postępowania odwoławczego pełnomocnik inwestora oświadczył, że do budowy doszło [...] marca 2020 r. Bez względu jednak na to, który z postulowanych przez Inwestora terminów jest prawdziwy, bezsprzecznym jest, że do przedmiotowych robót budowlanych przystąpił on nie dysponując decyzją o pozwoleniu na budowę, ani też nie dokonując zgłoszenia. Okoliczności tej nie kwestionuje sam Inwestor.

W ocenie organu II instancji, wbrew twierdzeniom Inwestora, obowiązek zawiadomienia o realizowanej inwestycji dotyczył także przedsięwzięć, do wykonywania których przystąpiono jeszcze przed wejściem w życie ustawy zmieniającej. Stanowi o tym wprost art. 31d specustawy covid, dodany na mocy art. 1 pkt 17 ustawy zmieniającej. Zgodnie z przytoczonym przepisem, inwestor jest obowiązany do poinformowania organu administracji architektoniczno-budowlanej o prowadzeniu robót budowlanych oraz zmianie sposobu użytkowania obiektu budowlanego lub jego części w związku z przeciwdziałaniem COVID-19, które nastąpiły przed dniem wejściem w życie ustawy zmieniającej. Zatem bez względu na to, w okresie obowiązywania której wersji specustawy covid dany podmiot przystąpił do realizacji inwestycji w związku z przeciwdziałaniem skutkom pandemii, ciążył na nim obowiązek niezwłocznego poinformowania o prowadzonych robotach budowlanych właściwy organ administracji architektoniczno-budowlanej.

Zdaniem Wojewody nawet gdyby przyjąć, że Inwestor rozpoczął roboty budowlane [...] marca 2020 r., to i tak nie spełnił on warunków uzasadniających wyłączenie stosowania Prawa budowlanego w odniesieniu do inwestycji. Inwestor nie dopełnił bowiem obowiązku niezwłocznego poinformowania właściwego organu o prowadzonych robotach budowlanych. Okoliczność tę potwierdza stanowisko zaprezentowane przez Inwestora w odpowiedzi na wezwanie z dnia [...] lutego 2021 r., gdzie stwierdza on, iż "(...) odwołująca nie dokonała takiego zgłoszenia", podtrzymane następnie pismem z dnia [...] lutego 2021 r.. Ponadto, również z odpowiedzi Starosty W. z dnia [...] stycznia 2021 r. wynika, że organ ten nie został poinformowany o prowadzonych robotach budowlanych na dz, nr [...]. Pogląd Inwestora, jakoby nie ciążył na nim obowiązek poinformowania organu o prowadzonych robotach budowlanych, gdyż przystąpił on do nich w dniu [...] marca 2020 r., a więc przed wejściem w życie ustawy zmieniającej, w kontekście art. 31d specustawy covid, Wojewoda uznał za chybiony.

Skargę na powyższą decyzję wywiodła do Sądu S. E. Sp. z o. o. wnosząc o jej uchylenie oraz przekazanie sprawy organowi I instancji do ponownego rozpoznania, a także o zasądzenie od organu na rzecz skarżącej kosztów postępowania wedle norm przepisanych, w tym kosztów zastępstwa procesowego. Zaskarżonej decyzji zarzucono naruszenie następujących przepisów:

1. art. 6 oraz art. 7 k.p.a. w zw. z art. 77 § 1 k.p.a., 78 § 1 k.p.a. oraz art. 80 k.p.a. w zw. z art. 12 ust. 1 ustawy o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych (dalej ucovid-19) poprzez zaniechanie zbadania całości okoliczności istotnych dla wydania rozstrzygnięcia w niniejszej sprawie oraz brak przeprowadzenia postępowania dowodowego dla wyjaśnienia wątpliwości powziętych przez organ wobec stanu faktycznego sprawy tj. brak zbadania przez organ czy rozpoczęcie budowy było związane z przeciwdziałaniem pandemii COVID-19 o którym mowa w powołanym wyżej art. 12 ust. 1 ucovid-19 oraz czy budowa podjęta przez skarżącą wypełniała przesłanki wskazane w przywołanym przepisie, wobec czego mogłaby być prowadzona z pominięciem przepisów ustawy prawo budowlane, a także brak dokładnego zbadania terminu rozpoczęcia prac wykonywanych w ramach inwestycji skarżącej.

2. art. 35 ust. 5 pkt 2 ustawy prawo budowlane poprzez jego błędne zastosowanie w sytuacji, gdy skarżąca rozpoczęła budowę budynku objętego decyzją organu na podstawie art. 12 ucovid-19, a wobec uchylenia tego przepisu wniosła o zatwierdzenie projektu budowlanego oraz udzielenia pozwolenia na budowę, wobec czego organ powinien wydać takie pozwolenie zgodnie z 35 pkt 4 ustawy prawo budowlane.

Skarżąca wskazała, że pojęcie przeciwdziałania COVID19 zostało zdefiniowane w art. 2 ust. 2 ucovid-19 przez co rozumie się wszelkie czynności związane ze zwalczaniem zakażenia, zapobieganiem rozprzestrzenianiu się, profilaktyką oraz zwalczaniem skutków, w tym społeczno-gospodarczych, choroby, o której mowa w ust. 1. Zatem termin przeciwdziałania COVID-19 został w ustawie zdefiniowany w sposób szeroki i nieostry, a jako przeciwdziałanie COVID-19 można wobec tego rozumieć wzniesienie budynku mającego służyć na potrzeby kwarantanny członka zarządu spółki przemieszczającego się ze sporą częstotliwością między terytoriami dwóch państw, a także pracowników spółki. Wzniesienie budynku w tym celu wypełnia bowiem znamiona profilaktyki COVID-19, o której mowa w art. 2 ust. 2 ucovid-19, a także może również służyć zwalczaniu ewentualnych skutków zakażenia, poprzez odizolowanie zakażonej osoby. M. C. jest jedynym wspólnikiem skarżącej spółki oraz osobiście prowadzi sprawy związane z jej funkcjonowaniem, wobec czego w okolicznościach panującej pandemii COVID-19, która utrzymuje się od wielu miesięcy, konieczne jest. posiadanie przez niego osobnego budynku, który mógłby przeznaczyć na cele kwarantanny zarówno dla siebie jak i dla pracowników spółki.

W ocenie skarżącej organy nie przeprowadziły wnikliwych czynności mających ustalić kiedy doszło do rozpoczęcia budowy budynku mieszkalnego jednorodzinnego znajdującego się na działce nr ewid. [...] w N. F. oraz czy prowadzenie tej budowy odbywało się w związku z przeciwdziałaniem COVID-19. W istocie organ ograniczył się jedynie do przeprowadzenia wizji na ww. działce, która ujawniła istnienie budynku w stanie surowym, co zakończyło działania kontrolne organu w niniejszej sprawie oraz skutkowało wydaniem decyzji odmownej w sprawie zatwierdzenia projektu budowlanego oraz wydania pozwolenia na budowę.

Zdaniem skarżącej organy obu instancji dopuściły się również naruszenia art. 35 ust. 5 ust. 2 ustawy prawo budowlane poprzez jego błędne zastosowanie albowiem budowa budynku mieszkalnego jednorodzinnego została przez skarżącą rozpoczęta w sposób prawidłowy na podstawie art. 12 ucovid-19 w związku z przeciwdziałaniem COVID-19. Natomiast wobec uchylenia ww. przepisu, do którego doszło [...] września 2020 r., skarżąca podjęła decyzję o wystąpieniu do organu o zatwierdzenie projektu budowlanego oraz wydanie pozwolenia na budowę. Powyższe miało służyć uzyskaniu jasnej podstawy dla posadowienia budynku w postaci decyzji o pozwoleniu na budowę. Skarżąca wskazała, że podejmując budowę budynku w trybie art. 12 ucovid-19 nie posiadała żadnego substratu materialnego dla podstawy wzniesienia tegoż budynku, natomiast taką podstawę stanowiłaby decyzja organu o zatwierdzeniu projektu oraz udzieleniu skarżącej pozwolenia na budowę.

W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej oddalenie i w całości podtrzymał stanowisko wyrażone w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga jest nieuzasadniona.

Przepis art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. - Prawo o ustroju sądów administracyjnych (t.j. Dz. U. z 2021 r. poz. 137) stanowi, iż sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej, przy czym kontrola ta sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej. W świetle powołanego przepisu ustawy Wojewódzki Sąd Administracyjny w zakresie swojej właściwości ocenia zaskarżoną decyzję administracyjną lub postanowienie z punktu widzenia ich zgodności z prawem materialnym i przepisami postępowania administracyjnego, według stanu faktycznego i prawnego obowiązującego w dacie wydania tej decyzji. Zgodnie z treścią art. 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz. U. z 2021 r. poz. 159 z późn. zm.), dalej zwanej p.p.s.a., sądy administracyjne sprawują kontrolę działalności administracji publicznej i stosują środki określone w ustawie, nie będąc przy tym związanym granicami skargi (art. 134 ustawy).

Przedmiotem kontroli w niniejszej sprawie jest decyzja odmawiająca zatwierdzenia projektu budowlanego i udzielenia pozwolenia na budowę dla inwestycji obejmującej budowę budynku jednorodzinnego, na dz. nr [...], obręb N. F., we W..

Podstawę materialnoprawną zaskarżonej decyzji stanowił art. 35 ust. 5 pkt 2 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (Dz. U.2020.471). Stosownie do tego przepisu organ administracji architektoniczno-budowlanej wydaje decyzję o odmowie zatwierdzenia projektu zagospodarowania działki lub terenu oraz projektu architektoniczno-budowlanego i wydania decyzji o pozwoleniu na budowę w przypadku wykonywania robót budowlanych przed uzyskaniem decyzji o pozwoleniu na budowę. Wystąpienie zatem tej przesłanki powoduje, że organ administracji architektoniczno-budowlanej nie ma swobody, co do wydanego rozstrzygnięcia i jest on zobowiązany do wydania decyzji odmownej. Analogiczna przesłanka została uregulowana w odniesieniu do trybu zgłoszeniowego, w art. 30 ust. 6 pkt 4 Prawa budowlanego, zgodnie z którym rozpoczęcie robót budowlanych przed dokonaniem zgłoszenia stanowi obligatoryjną przesłankę do wniesienia sprzeciwu wobec zgłoszenia tych robót.

Zgodnie z art. 28 ust. 1 ustawy roboty budowlane można rozpocząć jedynie na podstawie decyzji o pozwoleniu na budowę, z zastrzeżeniem art. 29-31. Decyzję o pozwoleniu na budowę wydaje organ administracji architektoniczno-budowlanej (art. 28 ust. 1a).

Z akt administracyjnych sprawy bezsprzecznie wynika, czego też nie kwestionuje skarżąca, że inwestycja objęta wnioskiem o pozwolenie na budowę jest w trakcie realizacji i w momencie wydania zaskarżonej decyzji znajdowała się w stanie surowym otwartym.

Kluczowe znaczenie dla sprawy ma natomiast kwestia, jakie przepisy mają zastosowanie w sprawie, albowiem skarżąca stoi na stanowisku, że inwestycja została zrealizowana na podstawie art. 12 ustawy z dnia 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych (Dz. U. poz. 374 z późn. zm. zwanej dalej CovidU.). W ocenie skarżącej, nie miała ona obowiązku informowania organu budowlanego o rozpoczęciu robót budowlanych.

Przy czym podkreślić należy, że Inwestor składając wniosek o pozwolenie na budowę w dniu [...] października 2020 r., nie wskazał w ogóle na fakt, iż realizacja budynku miała miejsce na podstawie specustawy covidowej. Argument, ten został podniesiony dopiero na etapie postępowania odwoławczego.

W tym miejscu wskazać przyjdzie, że przepis na który powołuje się skarżąca - od początku jego obowiązywania przewidziany został jako przepis czasowy. Zgodnie bowiem z art. 36 ust. 1 CovidU, przepisy art. 3-6 i art. 10-14 tracą moc po upływie 180 dni od dnia wejścia w życie niniejszej ustawy. Od początku zatem wiadomym było, że jest to przepis absolutnie wyjątkowy.

Przepis art. 12 covidU wyłączył stosowanie przepisów ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane (Dz. U. z 2019 r. poz. 1186, z późn. zm.), ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. z 2020 r. poz. 293 i 471) oraz aktów planistycznych, o których mowa w tej ustawie, ustawy z dnia 23 lipca 2003 r. o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami (Dz. U. z 2020 r. poz. 282), a w przypadku konieczności poszerzenia bazy do udzielania świadczeń zdrowotnych, także przepisów wydanych na podstawie art. 22 ust. 3, 4 i 4a ustawy z dnia 15 kwietnia 2011 r. o działalności leczniczej - w stosunku do projektowania, budowy, przebudowy, remontu, utrzymania i rozbiórki obiektów budowlanych, w tym zmiany sposobu użytkowania. Przepis ten postawił tylko jeden warunek - działania inwestora muszą pozostawać "w związku z przeciwdziałaniem COVID-19".

Wszystko to oznacza, że inwestor działający w trybie art. 12 covidU otrzymał niezwykle daleko idące przywileje w stosunku do innych inwestorów, działających w zwykłych rygorach wszystkich ww. ustaw, do których są oni obowiązani się stosować. Skoro zaś tak, to "przeciwdziałanie COVID-19" musi być interpretowane niezwykle rygorystycznie, a jako daleko idący wyjątek, również zawężająco.

Zgodnie z art. 12 ust. 2 covidU, prowadzenie robót budowlanych oraz zmiana sposobu użytkowania obiektu budowlanego lub jego części w związku z przeciwdziałaniem COVID-19 wymagają niezwłocznego poinformowania organu administracji architektoniczno-budowlanej (zob. komentarz praktyczny: Pojęcie inwestycji budowlanych związanych z przeciwdziałaniem COVID-19). Należy podkreślić, że ustawa z dnia 14 czerwca 1960 r. – Kodeks postępowania administracyjnego, dalej: k.p.a., nie zna pojęcia informacji. Z pewnością więc nie można uznać jej za podanie wszczynające postępowanie administracyjne, a zatem także stosować do niej zasad k.p.a. przewidzianych właśnie dla podań (np. art. 63 czy 64 k.p.a.).

W uzasadnieniu do projektu ustawy nowelizującej specustawę koronawirusową (ustawa z dnia 31 marca 2020 r., ), którą wprowadzono art. 12 ust. 2 czytamy, że "zasadne jest nałożenie na inwestora obowiązku niezwłocznego poinformowania organu administracji architektoniczno-budowlanej o robotach budowlanych oraz o zmianie sposobu użytkowania obiektu budowlanego lub jego części, które następują w związku z przeciwdziałaniem COVID-19" (zob. druk sejmowy nr 299 Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej IX kadencji). Jednak z literalnego brzmienia art. 12 ust. 2 specustawy koronawirusowej nie wynika, że informacja powinna zostać przekazana przez inwestora.

Biorąc jednak pod uwagę treść art. 31d specustawy koronawirusowej (Inwestor jest obowiązany do poinformowania organu administracji architektoniczno-budowlanej o prowadzeniu robót budowlanych oraz zmianie sposobu użytkowania obiektu budowlanego lub jego części w związku z przeciwdziałaniem COVID-19, które nastąpiły przed dniem wejściem w życie ustawy z dnia 31 marca 2020 r. o zmianie ustawy o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych oraz niektórych innych ustaw. Przepis art. 12 ust. 3 stosuje się), a także art. 12 ust. 5 specustawy koronawirusowej ( W przypadku prowadzenia robót budowlanych w związku z przeciwdziałaniem COVID-19, których rozpoczęcie, zgodnie z przepisami ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. – Prawo budowlane, wymaga uzyskania decyzji o pozwoleniu na budowę, inwestor jest obowiązany zapewnić objęcie kierownictwa oraz nadzoru nad tymi robotami przez osobę posiadającą uprawnienia budowlane w odpowiednich specjalnościach, o których mowa w art. 15a tej ustawy.) należy przyjąć, że informacja o prowadzeniu robót budowlanych oraz zmianie sposobu użytkowania obiektu budowlanego lub jego części w związku z przeciwdziałaniem COVID-19 zawsze powinna być przekazana do organu przez inwestora. Przy czym informacja taka powinna zostać przekazana niezwłocznie.

Nieskuteczna informacja oznacza niemożność skorzystania z art. 12 specustawy koronawirusowej, a zatem powoduje, że inwestycja powstaje w ramach samowoli budowlanej (patrz Komentarz praktyczny LEX 2020, Bursztynowicz Michał, Negatywne skutki procedury informacji o robotach budowlanych w praktyce).

Przenosząc powyższe rozważania na grunt niniejszej sprawy stwierdzić należy, że Inwestor nie dopełnił obowiązku niezwłocznego poinformowania właściwego organu o prowadzonych robotach budowlanych. Okoliczność tę potwierdza stanowisko zaprezentowane przez Inwestora w odpowiedzi na wezwanie z dnia [...] lutego 2021 r., gdzie stwierdza on, iż "(...) odwołująca nie dokonała takiego zgłoszenia", podtrzymane następnie pismem z dnia [...] lutego 2021 r. Również z pisma Starosty [...] z dnia [...] stycznia 2021 r. wynika, że organ ten nie został poinformowany o prowadzonych robotach budowlanych na dz, nr [...]. W tych okolicznościach nie ma znaczenia dla sprawy czy inwestycja została rozpoczęta w marcu 2020 r. czy październiku 2020 r.

Abstrahując od powyższego podnieść należy, że z materiału dowodowego zebranego w sprawie wynika w sposób jednoznaczny, że do przedmiotowych robót budowlanych Inwestor przystąpił nie dysponując decyzją o pozwoleniu na budowę, ani też nie dokonując zgłoszenia, w związku z czym organy prawidłowo zastosowały przepis art. 35 ust. 5 pkt 2 Prawo Budowane. W przypadku wykonywania robót budowlanych przed uzyskaniem decyzji o pozwoleniu na budowę organ administracji architektoniczno-budowlanej wydaje decyzję o odmowie zatwierdzenia projektu zagospodarowania działki lub terenu oraz projektu architektoniczno-budowlanego i wydania decyzji o pozwoleniu na budowę.

Postępowanie w sprawie zatwierdzenia projektu budowlanego i udzielenia pozwolenia na budowę jest ściśle określone przepisami Prawa budowlanego, decyzja o pozwoleniu na budowę ma charakter związany, a nie uznaniowy. W razie niespełnienia wskazanych w niej przesłanek, organ ma więc obowiązek odmówić wydania decyzji o pozwoleniu na budowę, co miało miejsce w niniejszej sprawie.

Zarzuty skargi należy uznać za nieuzasadnione. Organ prawidłowo zastosował przepisy prawa materialnego. Nie uchybiono również przepisom prawa procesowego. Wydanie kwestionowanej decyzji poprzedziło dokładne wyjaśnienie wszystkich istotnych okoliczności mających znaczenie dla podejmowanego w sprawie rozstrzygnięcia. Ocena ta nie nosi cech dowolności (art. 80 k.p.a.). Zbadanie tego, czy inwestycja była realizowana w celu przeciwdziałania skutkom Covid-19 nie leży w kompetencji organu administracji architektoniczno-budowlanej, a organów nadzoru budowlanego. Zgodnie zaś z art. 107 k.p.a., organ odwoławczy w sposób wyczerpujący uzasadnił podjęte rozstrzygnięcie, odwołując się do obowiązujących regulacji prawnych.

Wobec powyższego skarga jako bezzasadna została oddalona na zasadzie art. 151 p.p.s.a. Na podstawie art. 15 zzs4 ust. 3 ustawy z dnia 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych (Dz. U. z 2020 r. poz. 1842 z późn. zm.) niniejsza sprawa została rozpoznana na posiedzeniu niejawnym.