Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie w składzie następującym: Przewodniczący S.WSA Małgorzata Niedobylska, Sędzia WSA Jacek Boratyn, Sędzia WSA Piotr Popek /spr./, po rozpoznaniu w trybie uproszczonym na posiedzeniu niejawnym w dniu 2 sierpnia 2022 r. sprawy ze skargi Stowarzyszenia N. z siedzibą w S. na bezczynność Marszałka Województwa Podkarpackiego w sprawie udostępnienia informacji publicznej 1) zobowiązuje Marszałka Województwa Podkarpackiego do rozpoznania wniosku Stowarzyszenia N. z siedzibą w S. o udostępnienie informacji publicznej z dnia 4 stycznia 2022r. w terminie 14 dniu od dnia zwrotu akt sprawy wraz z prawomocnym wyrokiem, 2) stwierdza, że organ dopuścił się w zakresie rozpatrzenia w/w wniosku bezczynności, która nie miała miejsca z rażącym naruszeniem prawa, 3) zasądza od Marszałka Województwa Podkarpackiego na rzecz Stowarzyszenia N. z siedzibą w S. kwotę 100 złotych (sto) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Przedmiotem skargi Stowarzyszenia "N" w S.(dalej: Stowarzyszenie/strona skarżąca) jest bezczynność Marszałka Województwa Podkarpackiego (dalej: Marszałek Województwa/organ) w przedmiocie udostępnienia informacji publicznej.

Z akt sprawy wynika, że wnioskiem z dnia 4 stycznia 2022r. Stowarzyszenie zwróciło się do Marszałka Województwa o udostępnienie informacji publicznej dotyczącej listy nagród za 2021r. przyznanych dla Marszałka Władysława Ortyla oraz pracowników Kancelarii Zarządu Urzędu Marszałkowskiego Województwa Podkarpackiego w Rzeszowie, tj. Marszałka Województwa Podkarpackiego (Władysława Ortyla); Wicemarszałka Województwa Podkarpackiego (Piotra Pilch); Wicemarszałka Województwa Podkarpackiego (Ewy Draus); Członka Zarządu Województwa Podkarpackiego (Stanisława Kruczek); Członka Zarządu Województwa Podkarpackiego (Anny Huk); Sekretarza Województwa (Lesława Majkut) oraz Dyrektora Kancelarii Zarządu (Anety Flis). Stowarzyszenie wskazało, aby w odpowiedzi uwzględnić rodzaj/nazwę przyznanych nagród dla danej osoby w 2020r., kwotę brutto oraz ewentualne uzasadnienie jej przyznania, jeśli dana nagroda tego wymagała i takie uzasadnienie nastąpiło.

W odpowiedzi na powyższy wniosek, Marszałek Województwa pismem z dnia 18 stycznia 2022r., nr OR-II.1431.6.2022.TD, poinformował Stowarzyszenie, że odpowiedź w zakresie regulacji ustawowych dotyczących przyznawania nagród marszałkowi województwa, jak i wicemarszałkom oraz pozostałym członkom zarządu, została przekazana przy piśmie z dnia 15 października 2021r., nr OR-II.1431.185.2021.TD. Ponadto poinformował, że w pozostałym zakresie wniosku

o udostępnienie informacji publicznej zostało wydane postanowienie o odmowie wszczęcia postępowania.

Z zalegającego w aktach postanowienia z dnia 18 stycznia 2022r., nr OR-II.1431.6.2022.TD, wynika, że Marszałek Województwa działając na podstawie art. 61a ustawy z dnia 14 czerwca 1960r. Kodeks postępowania administracyjnego (t.j. Dz.U. z 2021r., poz. 735 z późn. zm.- dalej: K.p.a.) w zw. z art. 16 ust. 2 ustawy z dnia 6 września 2001 r., o dostępie do informacji publicznej (t.j. Dz.U. z 2020, poz. 2176 tj., dalej: dalej: u.d.i.p.), odmówił wszczęcia postępowania w sprawie przedmiotowego wniosku Stowarzyszenia o udostępnienie informacji publicznej w zakresie podania listy nagród za 2021r., stwierdzając, że postepowanie nie może być wszczęte, gdyż żądanie stowarzyszenia jest tożsame - co do przedmiotu sprawy i treści, z żądaniem z dnia 31 lipca 2021r., tj. dotyczy udostępnienia tych samych danych, co do którego została wydana decyzja odmowna z dnia 30 września 2021r.

Powyższe postanowienie, w wyniku rozpoznania zażalenia stowarzyszenia zostało uchylone przez Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Rzeszowie postanowieniem z dnia 28 lutego 2022r. nr SKO.4105/2/2022. Organ odwoławczy uznał, że doszło do rażącego naruszenia prawa tj. art. 61a K.p.a., który wbrew stanowisku Marszałka Województwa, zdaniem Kolegium nie znajdował zastosowania w sprawie. SKO uznało, że w przypadku stwierdzenia przez organ zobowiązany, że żądana informacja nie może zostać udzielona w związku z tym, że sprawa jej udostępnienia została już rozstrzygnięta decyzja ostateczną, organ winien poinformować o tym wnioskodawcę pismem.

Stosując się do powyższego stanowiska, pismem z dnia 22 marca 2022r. Marszałek Województwa poinformował stowarzyszenie, że żądana informacja o udostępnienie listy nagród za 2021r. przyznanych dla Sekretarza Województwa (Leszka Majkuta) oraz Dyrektora Kancelarii Zarządu (Anety Flis) - pracowników Urzędu Marszałkowskiego Województwa Podkarpackiego w Rzeszowie, nie może zostać udzielona, gdyż sprawa jej udostępnienia została już rozstrzygnięta ostateczną decyzją tego organu z dnia 30 września 2021r., nr OR-II.1431.139.2021.TD.

W tych okolicznościach Stowarzyszenie wniosło do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie skargę na bezczynność Marszałka Województwa w przedmiocie udzielenia informacji publicznej, domagając się stwierdzenia, że doszło do bezczynności w udzieleniu żądanej informacji publicznej, zobowiązania organu do rozpoznania wniosku o udostępnienie informacji publicznej z dnia 4 stycznia 2022r. w drodze decyzji administracyjnej oraz o zasądzenie kosztów postępowania.

Stowarzyszenie zarzuciło naruszenie:

- art. 10 ust. 1 w zw. z art. 13 ust. 1 u.d.i.p., poprzez nieudostępnienie wnioskowanej informacji w terminie ustawowo przewidzianym;

- art. 16 ust. 1 w zw. z art. 13 ust. 1 u.d.i.p., poprzez ich niezastosowanie, co skutkowało brakiem wydania decyzji administracyjnej w przedmiocie odmowy udostępnienia informacji publicznej w ustawowym terminie.

Zdaniem strony skarżącej, organ powinien wydać decyzję odmowną skoro uznał, że zaistniały ograniczenia prawa do informacji publicznej, bo przedmiotowa sprawa dotyczy listy nagród za 2021r., a sprawa na którą powołuje się organ - listy nagród za 2020r.. Zdaniem strony skarżącej organ nie załatwił sprawy w sposób prawem przewidziany, ponieważ nie zaprzeczając, że wniosek dotyczy informacji publicznej, nie załatwił sprawy we właściwy sposób tj. nie przywołał odpowiedniego przepisu konstytuującego ograniczenie prawa do informacji i nie wydał stosownej decyzji administracyjnej, zatem pozostaje w bezczynności.

W odpowiedzi na skargę Marszałek Województwa wniósł o jej oddalenie. Zdaniem organu, nie dopuścił się on bezczynności w rozpoznaniu wniosku Stowarzyszenia ponieważ stosowna odpowiedź udzielona została niezwłocznie (5 dni od wpływu do organu postanowienia SKO z dnia 28 lutego 2022r.) w piśmie informacyjnym z dnia 22 marca 2022r.

Odnosząc się do zarzutów skargi organ wyjaśnił, że przedmiotowy wniosek jest kolejnym wnioskiem Stowarzyszenia dotyczącym listy nagród. Poprzedni wniosek z dnia 31 lipca 2020r. został rozpatrzony ostateczną obecnie decyzją z dnia 30 września 2021r.

Organ zaznaczył, że przedmiotowy wniosek z dnia 4 stycznia 2021r. dotyczy udostępnienia tych samych danych, odnoszących się do tych samych osób co wniosek z dnia 31 lipca 2021r., który został załatwiony decyzją odmowną z dnia 30 września 2021r., tj. sprawy są analogiczne przedmiotowo i podmiotowo, a stan prawny nie zmienił się. Organ stwierdził, że przyjmując, iż przedmiotowy wniosek dotyczy nagród za 2021r. uznał jednak, że jest to jedynie nieznaczna modyfikacja wniosku z dnia 31 lipca 2021r., dotyczącego nagród za 2020r. Zwrócił uwagę, że we wniosku z 4 stycznia 2022 r. Stowarzyszenie zwróciło się o podanie listy nagród za 2021 r., przy czym w dalszej części wniosku wskazało, że chodzi o nagrody otrzymane przez wskazane w piśmie osoby w 2020 r..

W ocenie organu, wniosek o udzielenie informacji publicznej musi być istotnie różny co do treści żeby nie zaszła tożsamość spawy. W tej sytuacji, zdaniem organu brak jest podstaw do wydania kolejnej decyzji na podstawie art. 16 ust. 1 w zw. z art. 17 ust. 1 u.d.i.p., ponieważ byłaby ona obarczona wadą nieważności (art. 156 § 1 pkt 3 K.p.a.).

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 1 § 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz.U. z 2021r., poz. 137), sąd administracyjny sprawuje kontrolę działalności administracji publicznej pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej. Jej zakres wyznacza art. 134 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2022r., poz. 329, dalej: P.p.s.a.), według którego sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy, nie będąc związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Stosownie do art. 3 § 2 pkt 8 P.p.s.a., kontrola sądu obejmuje orzekanie

w sprawach skarg na bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania

w przypadkach określonych w pkt 1 - 4 lub przewlekłe prowadzenie postępowania

w przypadku określonym w pkt 4a.

Kwestia dostępu do informacji publicznej została uregulowana w przepisach ustawy z dnia 6 września 2001r. o dostępie do informacji publicznej, które określają zakres podmiotowy i przedmiotowy jej stosowania, a także tryb udostępniania tej informacji.

Zgodnie z art. 1 ust. 1 tej ustawy, każda informacja o sprawach publicznych stanowi informację publiczną i podlega udostępnieniu i ponownemu wykorzystywaniu na zasadach i w trybie w niej określonym.

W myśl art. 4 ust. 1 pkt 1) u.d.i.p., obowiązane do udostępniania informacji publicznej są władze publiczne oraz inne podmioty wykonujące zadania publiczne,

w szczególności organy władzy publicznej. Udostępnienie informacji może zatem nastąpić tylko wówczas, gdy podmiot do którego został skierowany wniosek należy do katalogu podmiotów zobowiązanych do udostępniania informacji publicznej oraz gdy jest on w posiadaniu informacji mającej charakter publiczny. Na podstawie art. 4 ust. 3 u.d.i.p., obowiązane do udostępniania informacji publicznej są bowiem podmioty o których mowa w ust. 1 i 2 tego artykułu, będące w posiadaniu takich informacji.

W kontekście przytoczonych wyżej regulacji nie ulega wątpliwości, że Marszałek Województwa jest podmiotem, na którym ciąży obowiązek udostępniania będącej w jego posiadaniu informacji publicznej, kwestia ta nie jest przedmiotem sporu.

W myśl art. 13 ust. 1 u.d.i.p., udostępnianie informacji publicznej na wniosek następuje bez zbędnej zwłoki, nie później jednak niż w terminie 14 dni od dnia złożenia wniosku, z zastrzeżeniem ust. 2 i art. 15 ust. 2. Jeżeli informacja nie może być udostępniona w terminie określonym w ust. 1, podmiot obowiązany do jej udostępnienia powiadamia w tym terminie o powodach opóźnienia oraz o terminie,

w jakim udostępni informację, nie dłuższym niż 2 miesiące od dnia złożenia wniosku (art. 13 ust. 2).

Stosownie do treści art. 14 ust. 1 u.d.i.p. udostępnienie informacji następuje

w formie czynności materialno-technicznej, w sposób i w formie określonych we wniosku i nie wymaga podjęcia jakiegokolwiek rozstrzygnięcia. Dopiero stwierdzenie, że dana informacja nie może zostać udostępniona, bądź też postępowanie podlega umorzeniu, nakłada na organ obowiązek wydania decyzji administracyjnej (art. 16 ust. 1 u.d.i.p.).

Z powyższej regulacji wynika, że organ do którego wpływa wniosek

o udostępnienie informacji publicznej co do zasady udostępnia ją wnioskodawcy

w formie wskazanej we wniosku w terminie 14 dni od wpływu wniosku albo odmawia jej udostępnienia wydając decyzję administracyjną lub umarza postępowanie

w przypadku o którym mowa w art. 14 ust. 2 u.d.i.p. Do wydania decyzji odmownej organ jest uprawniony również sytuacji określonej w art. 3 ust. 1 pkt 1 u.d.i.p.

Bezczynność organu w sytuacji określonej przepisami ww. ustawy ma miejsce wówczas, gdy organ zobowiązany do podjęcia czynności materialno-technicznej

w przedmiocie informacji publicznej, takiej czynności nie podejmuje i jednocześnie nie wydaje decyzji o odmowie jej udostępnienia, albo też udziela informacji niepełnej, czy też niezgodnej z wnioskiem, niejasnej, czy niewiarygodnej, oraz gdy odmawia jej udzielenia w nieprzewidzianej do tej czynności formie, ponadto nie informuje strony

o tym, że nie posiada wnioskowanej informacji (por. np. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 20 października 2021r., sygn. akt III OSK 1092/21, wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie z dnia 31 grudnia 2021r., sygn. akt II SAB/Lu 125/21).

W rozpoznawanej sprawie Marszałek Województwa uznał, że żądana informacja nie może zostać udzielona z uwagi na tożsamość spraw – niniejszej sprawy zainicjowanej wnioskiem z dnia 4 stycznia 2022 r. i sprawy zainicjowanej uprzednim wnioskiem Stowarzyszenia z dnia 31 lipca 2021r., który został załatwiony ostateczną decyzją odmowną Marszałka Województwa z dnia 30 września 2021r. Zdaniem organu, przedmiotowy wniosek jest jedynie nieznaczną modyfikacją poprzedniego wniosku – sprawy są analogiczne przedmiotowo, podmiotowo, tożsamy jest stan prawny. Organ stwierdził, że wobec tego, że sprawa została już załatwiona, wydanie kolejnej decyzji na podstawie art.16 ust. 1 w zw. z art. 17 ust. 1 u.d.i.p. jest niedopuszczalne.

W ocenie Sądu, stanowisko organu jest nieprawidłowe, bowiem opiera się na błędnej konstatacji, że niniejsza sprawa jest tożsama z inną wskazaną przez organ sprawą, która była już przedmiotem rozpoznania i rozstrzygnięcia przez organ. Wyraźnie jednak taka konstatacja, kłóci się z podaną argumentacją, gdyż swoje stanowisko organ niespójnie uzasadnia tym, że obie sprawy "różnią się nieznacznie".

W orzecznictwie Naczelnego Sądu Administracyjnego wskazuje się, że tożsamość stosunku administracyjnoprawnego występującego pomiędzy sprawą zakończoną wydaniem ostatecznej decyzji oraz powtórnym podaniem o wszczęcie postępowania administracyjnego istnieje wówczas, gdy: występują te same podmioty w sprawie, dotyczy ona tego samego przedmiotu i tego samego stanu prawnego, a do tego w niezmienionym stanie faktycznym sprawy (por. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 28 kwietnia 2020r., sygn. akt I OSK 135/19).

W przekonaniu Sądu, organ błędnie uznał, że zachodzi tożsamość spraw, tj. sprawy zainicjowanej przedmiotowym wnioskiem o udzielenie informacji publicznej oraz sprawy załatwionej uprzednio przez organ ostateczną decyzją odmowną z dnia 30 września 2021r. Mimo bowiem wystąpienia tych samych podmiotów w obu sprawach, analogicznego żądania oraz tego samego stanu prawnego, nie zachodzi tożsamość stanu faktycznego spraw, ponieważ wnioski odnoszą się do różnych okresów tj. 2020 i 2021r. Nie można zatem uznać, jak uczynił to organ, że wniosek strony skarżącej w niniejszej sprawie jest zbieżny z wnioskiem już rozpatrzonym

w sprawie zakończonej ostateczną decyzją. Faktem jest, że w części wstępnej wniosku z dnia 4 stycznia 2022 r. Stowarzyszenie określiło swoje żądanie jako udostępnienie mu listy nagród za 2021 r., a w dalszej części określając zakres żądanych informacji wskazało, że oczekuje informacji w zakresie przyznania nagród dla określonych osób przyznanych w 2020 r.. Ewentualne wątpliwości organu w tym zakresie powinny być usunięte w drodze stosownego wystąpienia do strony o sprecyzowanie wniosku, a ta, sądząc choćby po treści skargi czy odwołania od postanowienia z dnia 18 stycznia 2022 r. odmawiającego wszczęcia postępowania prezentuje stanowcze stanowisko, że jej żądanie dotyczy listy nagród za 2021 r.. W tym stanie sprawy Sąd stwierdza, że organ zobowiązany, mimo, że stan faktyczny sprawy nie został w wystarczający sposób wyjaśniony, dokonał błędnej oceny wniosku skarżącego, przedwcześnie uznając, że zakres żądanych informacji jest tożsamy z poprzednim wnioskiem tego podmiotu.

Niezależnie od powyższego należy wskazać, że obowiązujące przepisy nie przewidują możliwości załatwienia wniosku w formie zwykłego pisma informującego wnioskodawcę, że podmiot zobowiązany nie udzieli żądanej informacji. W orzecznictwie sądów administracyjnych dopuszcza się możliwość załatwienia wniosku w formie zwykłego pisma informującego wnioskodawcę, że podmiot nie jest zobowiązany do udostępnienia informacji publicznych, dana informacja nie jest informacją publiczną, podmiot zobowiązany informacją taką nie dysponuje, ze wskazaniem przyczyn takiego stanu rzeczy, czy też, że zachodzi sytuacja wskazana w art. 1 ust. 2 u.d.i.p., a więc że informacja publiczna podlega udostępnieniu na podstawie innych ustaw, które ten tryb odmiennie regulują (por. wyroki: WSA w Olsztynie z dnia 20 maja 2021r., sygn. akt II SAB/Ol 10/21, WSA w Poznaniu z dnia 30 listopada 2021r., sygn. akt I SAB/Po 98/21, WSA w Bydgoszczy z dnia 19 lipca 2022r., sygn. akt II SA/Bd 18/22, WSA w Lublinie z dnia 7 lipca 2022r., sygn. akt II SA/Lu 67/22).

Żadna z powyższych sytuacji nie miała miejsca w niniejszej sprawie. W tej sytuacji organ stwierdzając, że istnieje przeszkoda do udzielenia żądanej informacji publicznej powinien wydać decyzję odmowną na podstawie art. 16 ust. 1 u.d.i.p.. Nie wydanie decyzji o odmowie udostępnienia informacji publicznej i odmowa jej udzielenia w nieprzewidzianej do tej czynności formie, powoduje, że organ po upływie terminu 14 dni, określonego w art. 13 ust. 1 pkt 1 u.d.i.p. od dnia złożenia wniosku popadł w bezczynność, co słusznie zarzuca strona skarżąca.

Zgodnie z art. 149 § 1 P.p.s.a., Sąd uwzględniając skargę na bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania przez organy w sprawach określonych w art. 3 § 2 pkt 1 - 4 albo na przewlekłe prowadzenie postępowania w sprawach określonych w art. 3 § 2 pkt 4a:

1) zobowiązuje organ do wydania w określonym terminie aktu, interpretacji albo do dokonania czynności;

2) zobowiązuje organ do stwierdzenia albo uznania uprawnienia lub obowiązku wynikających z przepisów prawa;

3) stwierdza, że organ dopuścił się bezczynności lub przewlekłego prowadzenia postępowania.

W myśl § 1a tego artykułu, sąd jednocześnie stwierdza, czy bezczynność organu lub przewlekłe prowadzenie postępowania przez organ miały miejsce

z rażącym naruszeniem prawa.

Mając na uwadze opisane wyżej okoliczności i uregulowania Sąd stwierdził, że Marszałek Województwa dopuścił się bezczynności w rozpoznaniu wniosku skarżącego o udostępnienie informacji publicznej (pkt 1 sentencji wyroku) i na podstawie art. 149 § 1 pkt 1 P.p.s.a. zobowiązał organ do rozpoznania wniosku strony skarżącej z dnia 4 stycznia 2022r. w terminie 14 dni od dnia zwrotu akt sprawy wraz prawomocnym wyrokiem.

W ocenie Sądu, bezczynność organu nie miała miejsca z rażącym naruszeniem prawa, o czym orzeczono w pkt 2 sentencji wyroku. Jak wskazuje się w orzecznictwie, za taką uznaje się bowiem bezczynność organu o szczególnie dużym ciężarze gatunkowym, nacechowane złą wolą lub ignorowaniem wnioskodawcy, co zachodzi w razie oczywistego lekceważenia jego wniosków, jawnego braku woli załatwienia sprawy, jak też w razie ewidentnego niestosowania przepisów prawa lub ich naruszenia, skutkującego długotrwałym prowadzeniem postępowania.

W niniejszej sprawie należy mieć na względzie, że bezczynność organu nie stanowiła przejawu złej woli czy też lekceważenia wnioskodawcy, lecz wynikała

z błędnego przekonania organu, że wystąpiła tożsamość spraw zainicjowanych przedmiotowym wnioskiem o udostępnienie informacji publicznej oraz wnioskiem Stowarzyszenia załatwionym uprzednio przez organ decyzją odmowną, do czego notabene przyczyniła się niefortunna redakcja wniosku, a organ stosownie do własnej oceny sprawy podejmował niezwłoczne działania, które wszakże okazały się błędne.

Rozpoznając wniosek Stowarzyszenia, organ będzie miała na względzie powyżej zawarte uwagi i wskazania.

O należnych stronie skarżącej kosztach postępowania stanowiących opłacony od skargi wpis w wysokości 100 zł, orzeczono w pkt 3 sentencji wyroku na podstawie art. 200 w zw. z art. 205 § 1 P.p.s.a..