Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie w składzie następującym: Przewodniczący SNSA Małgorzata Wolska /spr./ Sędziowie WSA Elżbieta Mazur-Selwa WSA Paweł Zaborniak po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w trybie uproszczonym w dniu 8 września 2020 r. sprawy ze skargi Stowarzyszenia na bezczynność Prezydenta Miasta w sprawie udzielenia informacji publicznej I. stwierdza, że organ dopuścił się bezczynności; II. stwierdza, że bezczynność nie miała miejsca z rażącym naruszeniem prawa; III. zasądza od Prezydenta Miasta na rzecz strony skarżącej Stowarzyszenia kwotę 100 zł /słownie: sto złotych/ tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

II SAB/Rz 32/20

UZASADNIENIE

Wnioskiem z dnia [...] lutego 2020 r. Stowarzyszenie (dalej zwane: "Stowarzyszeniem") zwróciło się do Prezydenta Miasta (dalej w skrócie: "Prezydent", "organ") o udostępnienie informacji publicznej poprzez podanie:

"pełnej, imiennej listy osób zatrudnionych w Urzędzie Miasta na wszystkich stanowiskach, w oparciu o wszystkie formy zatrudnienia (tak umowę o pracę jak i umowy o dzieło czy zlecenia), tak w drodze konkursu jak i mianowania i bez konkursu czy powołanych w innej formie – (generalnie chodzi o każdą osobę zatrudnioną) od [...] stycznia 2019 r. do [...] lutego 2020 r. Listę osób tak ciągle pracujących, jak i już zwolnionych, niepracujących. W zestawieniu należy ująć datę zatrudnienia (zwolnienia również), na jakie stanowisko był przyjęty, jakie obecnie zajmuje oraz miesięczne wynagrodzenie".

Wskazano jednocześnie, że udostępnienie informacji winno nastąpić poprzez przesłanie pocztą elektroniczną na wskazany adres e-mailowy.

Wezwaniem z dnia [...] marca 2020 r. Stowarzyszenie zwróciło się do Prezydenta o niezwłoczne załatwienie wniosku z [...] lutego 2020 r.

Wobec braku odpowiedzi, dnia 11 marca 2020 r. Stowarzyszenie złożyło do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie (dalej WSA) skargę (przekazaną do Sądu dnia 21 maja 2020 r. – data wpływu) na bezczynność Prezydenta w zakresie udostępnienia informacji publicznej na wniosek z [...] lutego 2020 r.

Prezydentowi zarzucono: 1) naruszenie art. 61 ust. 1 Konstytucji RP w zakresie w jakim przepis ten stanowi normatywną gwarancję prawa do informacji publicznej, poprzez niezrealizowanie wniosku o udostępnienie informacji o działalności podmiotu zobowiązanego; 2) art. 13 ust. 1 ustawy z 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (Dz.U. z 2019 r. poz. 1429; zwana dalej u.d.i.p.) w zakresie w jakim przepis ten stanowi, że udostępnianie informacji publicznej na wniosek następuje bez zbędnej zwłoki, nie później jednak niż w terminie 14 dni od dnia złożenia wniosku, poprzez brak udostępnienia żądanej informacji publicznej we wskazanym terminie, który zaczął biec od dnia złożenia wniosku.

W związku z powyższym Stowarzyszenie wniosło o orzeczenie, że organ dopuścił się bezczynności, o zobowiązanie Prezydenta do załatwienia wniosku z [...] lutego 2020 r. oraz o zasądzenie na rzecz skarżącego Stowarzyszenia kosztów postępowania wg norm przepisanych.

W uzasadnieniu zarzutów Stowarzyszenie podniosło, że dnia [...] lutego 2020 r. wystąpiło do Prezydenta z wnioskiem o udostępnienie informacji publicznej. Do dnia wniesienia skargi organ nie udzielił odpowiedzi. Nadto nie zareagował na wezwanie z [...] marca 2020 r.

W odpowiedzi na skargę Prezydent zawnioskował o oddalenie skargi i rozpoznanie sprawy w postępowaniu uproszczonym.

Odnosząc się do zarzutów skargi wyjaśnił, że dnia [...] maja 2020 r. została przygotowana odpowiedź na wniosek Stowarzyszenia z [...] lutego 2020 r., którą przesłano na adres e-mail wnioskodawcy, zgodnie z jego wolą. W ocenie organu powyższe stanowi, dokonane w ramach autokontroli, załatwienie wniosku z [...] lutego 2020 r.

Organ wskazał, że część żądanych przez Skarżącego informacji nie miała charakteru informacji publicznej. Organ podjął niezbędne czynności, w tym szczegółowe analizy w celu zbadania czy żądana informacja dotyczy sprawy o charakterze publicznych. Stwierdzono, że wniosek w części dotyczącej wysokości miesięcznego wynagrodzenia konkretnych pracowników nie znalazł podstaw w przepisach ustawy o dostępie do informacji publicznej. Wobec tak sformułowanego wniosku dotykającego sfery ad personam, żądana informacja nie stanowi informacji publicznej w rozumieniu ustawy i nie wchodzi w zakres ustawy o dostępie do informacji publicznej. Zaznaczono, że prawo do informacji nie ma charakteru absolutnego i dotyczy prawa do bycia poinformowanym o sprawach publicznych. Wyjaśniono przy tym, że Prezydent zdyskwalifikował zasadność żądania Stowarzyszenia nie ze względu na dopuszczalne prawem ograniczenia w dostępie do informacji publicznej, lecz z uwagi na nieprzyznanie im w ogóle przymiotu informacji publicznej. Udostępnienie listy wszystkich pracowników obecnie zatrudnionych jak i aktualnie niepracujących w Urzędzie Miasta, poprzez wskazanie imion i nazwisk, wraz z wysokością miesięcznego wynagrodzenia nie dotyczy sprawy publicznej. Część żądanych informacji zawartych we wniosku z [...] lutego 2020 r. nie wyczerpuje powyższych przesłanek. Organ stwierdził zatem, że informacje te nie posiadają waloru informacji publicznej.

W dalszej części organ wyjaśnił, że w okolicznościach sprawy niesporne jest, że w dacie wniesienia skargi tj. w dniu 11 marca 2020 r., złożonej po bezskutecznym upływie 14 dni od daty zgłoszenia wniosku o udzielenie żądanej informacji publicznej, wnioskowana informacja nie została udostępniona. Dopiero po wniesieniu skargi, dnia [...] maja 2020 r. Skarżącemu zostały udostępnione dane w postaci listy osób zatrudnionych w Urzędzie Miasta [...] w okresie od [...] stycznia 2019 r. do [...] lutego 2020 r. w oparciu o wszystkie formy zatrudnienia. Przesłano również stosowną informację, że część wnioskowanych danych nie stanowi informacji publicznej. Prezydent wyjaśnił, że wniosek Stowarzyszenia został rozpatrzony niezwłocznie po wniesieniu skargi. Wyraził ubolewanie za zaistniałą sytuację, podkreślając, że opóźnienie w realizacji wniosku nie wynikało z celowego działania, czy też zaniedbania, nie świadczyło o lekceważeniu, bądź ignorowaniu a wynikało z błędu systemu informatycznego i uszkodzeniu elektronicznej skrzynki podawczej co powodowało, że wnioski składane przez klientów nie były dostarczane do urzędu. Po zgłoszeniu do producenta, skrzynka synchronizowała się poprawnie. Te trudności w realizacji wniosku wiązały się również z brakami kadrowymi, a mianowicie długotrwałą nieobecnością pracownika odpowiedzialnego za realizację tych zadań. Organ zaznaczył, że pomimo opisanych trudności niezwłocznie po ustaniu problemów odpowiedział na wniosek.

Zaznaczył przy tym, że ustanie bezczynności organu przed rozpoznaniem skargi, bez wątpienia nie zwalnia sądu od stwierdzenia, że bezczynność organu wystąpiła oraz od oceny charakteru tej bezczynności stosownie do treści art. 149 § 1 i § 1a ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Zdaniem Prezydenta niezwłoczna reakcja organu na skargę, powoduje, że brak jest cech rażącego naruszenia prawa w tym zakresie.

Zadośćuczynienie obowiązkowi udzielenia żądanych danych jak i pisemnego poinformowania skarżącego, że część żądanych informacji nie stanowi informacji publicznej, po wniesieniu skargi, w ocenie organu uzasadnia oddalenie skargi w zakresie zobowiązania organu do załatwienia wniosku.

Reasumując stwierdzono, że do dnia wniesienia skargi przez Stowarzyszenie organ pozostawał w bezczynności. Jednakże niezwłocznie po wniesieniu skargi na bezczynność, organ w ramach autokontroli udostępnił żądane dane, informując jednocześnie, że część żądanych danych nie podlega udostępnieniu na podstawie przepisów u.d.i.p.

W pismach procesowych z dnia 23 czerwca 2020 r. i 16 lipca 2020 r. Stowarzyszenie nie zgodziło się z prezentowaną przez organ argumentacją, że wnioskowana informacja w części miesięcznego wynagrodzenia pracowników Urzędu Miasta nie stanowi informacji publicznej.

Natomiast w piśmie procesowym z 8 lipca 2020 r. organ podtrzymał dotychczasowe stanowisko wyjaśniając, że wniosek w części wskazania miesięcznego wynagrodzenia wszystkich pracowników urzędu wymienionych z imienia i nazwiska dotykał sfery ad personam. Przedmiotem zainteresowania skarżącego nie była zatem jawność wydatkowania środków publicznych na wynagrodzenia pracowników urzędu, a wysokość tych wynagrodzeń dla wskazanych konkretnie osób. W tej części żądanie zawarte we wniosku nie stanowi informacji publicznej.

Wojewódzki Sąd Administracyjny, zważył co następuje :

Sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej co wynika z art. 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. – Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz.U. z 2020 r., poz. 365 ze zm.). Kontrola ta, w świetle art. 3 § 2 pkt 8 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2019 r. poz. 2325 ze zm., zwanej dalej "p.p.s.a.") obejmuje m.in. orzekanie w sprawach skarg na bezczynność organów. Stosownie zaś do § 3 tegoż przepisu (art. 3) sądy administracyjne orzekają także w sprawach, w których przepisy ustaw szczególnych przewidują sądową kontrolę i stosują środki określone w tych przepisach. Takim aktem szczególnym jest ustawa z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (Dz.U. z 2019 r. poz. 1429 – zwana dalej "u.d.i.p."), której art. 21 stanowi, że do skarg rozpatrywanych w postępowaniach o udostępnienie informacji publicznej stosuje się przepisy ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.

Skarga została rozpoznana przez WSA w trybie uproszczonym na podstawie art. 119 pkt 4 p.p.s.a. W myśl tej regulacji, sprawa może być rozpoznana w trybie uproszczonym, jeżeli przedmiotem skargi jest bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania.

Przedmiotem skargi Stowarzyszenia [...] (dalej: Stowarzyszenie) wniesionej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie jest bezczynność Prezydenta Miasta w rozpatrzeniu wniosku skarżącego Stowarzyszenia z dnia [...] lutego 2020 r., złożonego pocztą elektroniczną, o udostępnienie informacji publicznej dotyczącej podania przez organ "pełnej, imiennej listy osób zatrudnionych w Urzędzie Miasta na wszystkich stanowiskach, w oparciu o wszystkie formy zatrudnienia (tak umowę o pracę jak i umowy o dzieło czy zlecenia), tak w drodze konkursu jak i mianowania i bez konkursu czy powołanych w innej formie od [...] stycznia 2019 r. do [...] lutego 2020 r. Podania listy osób tak ciągle pracujących, jak i już zwolnionych, niepracujących. W zestawieniu należy ująć datę zatrudnienia (zwolnienia również), na jakie stanowisko był przyjęty, jakie obecnie zajmuje oraz miesięczne wynagrodzenie".

Na wstępie należy wyjaśnić, że Sąd rozstrzygając sprawę ze skargi na bezczynność w zakresie udostępnienia informacji publicznej ocenia, czy określony podmiot jest zobowiązany do udzielenia informacji publicznej oraz, czy żądana informacja stanowi informację publiczną w rozumieniu ustawy o dostępie do informacji publicznej.

Z bezczynnością w rozpoznaniu wniosku o udostępnienie informacji publicznej mamy do czynienia, gdy żądaniem wniosku jest objęta informacja mająca walor informacji publicznej, a podmiot zobowiązany nie podejmuje w ustawowym 14-dniowym terminie stosownej czynności materialno-technicznej w postaci udostępnienia informacji publicznej będącej w jej posiadaniu (art. 13 ust. 1 u.d.i.p.); nie wydaje decyzji o odmowie jej udostępnienia (art. 16 ust. 1 u.d.i.p.); nie powiadamia wnioskodawcy o niemożności udzielenia informacji publicznej w wyznaczonym terminie, o przyczynach opóźnienia i o nowym terminie wydania informacji, nie dłuższym niż 2 miesiące od dnia złożenia wniosku w tej sprawie (art. 13 ust. 2 u.d.i.p.); nie informuje o przeszkodach technicznych w udostępnieniu informacji w żądanej formie (art. 14 ust. 2 u.d.i.p.); ewentualnie nie informuje wnioskodawcy, że danej informacji nie posiada bądź, że istnieje odrębny tryb dostępu do tej informacji (art. 1 ust. 2 u.d.i.p.).

Sąd, rozpatrując skargę na bezczynność, bada istnienie bezczynności na dzień wniesienia skargi, co oznacza, że udostępnienie informacji publicznej po wniesieniu skargi, nie stanowi podstawy do umorzenia postępowania sądowoadministracyjnego jako bezprzedmiotowego (art. 161 § 1 pkt 3 p.p.s.a.). Udostępnienie informacji publicznej po wniesieniu skargi na bezczynność podmiotu w jej udostępnieniu powoduje, że zbędne jest zobowiązanie podmiotu do udostępnienia przedmiotowej informacji publicznej. W takiej sytuacji Sąd jedynie stwierdza na podstawie art. 149 § 1 pkt 3 p.p.s.a., że podmiot/organ dopuścił się bezczynności i w oparciu o art. 149 § 1a p.p.s.a. rozstrzyga o charakterze tej bezczynności (vide B. Dauter, Metodyka pracy sędziego sądu administracyjnego, Warszawa 2018 r, s 368).

W rozpoznawanej sprawie jest bezsporne między stronami, że Prezydent Miasta jest podmiotem zobowiązanym do udostępnienia informacji publicznej będącej w jego posiadaniu (art. 4 pkt 1 u.d.i.p.).

Natomiast spór dotyczy kwestii czy przedmiot żądania stanowi informację publiczną. Zgodnie z art. 1 ust. 1 u.d.i.p., informacją publiczną jest każda informacja o sprawach publicznych, która podlega udostępnieniu i ponownemu wykorzystaniu na zasadach i w trybie określonym w ustawie. Stosownie do art. 6 ust. 1 u.d.i.p informacją publiczną są między innymi informacje o podmiotach władzy publicznej, w tym majątku, którym dysponują, o zasadach funkcjonowania podmiotów publicznych, w tym: trybie działania państwowych osób prawnych i osób prawnych samorządu terytorialnego w zakresie wykonywania zadań publicznych i ich działalności w ramach gospodarki budżetowej i pozabudżetowej, o danych publicznych w tym treść i postać dokumentów urzędowych, o majątku publicznym, w tym majątku jednostek samorządu terytorialnego (zob. art. 6 ust. 1 pkt 2 lit. f, art. 6 ust. 1 pkt 3 lit. b, art. 6 ust. 1 pkt 4 lit. a, art. 6 ust. 1 pkt 5 lit. c).

Doktryna oraz orzecznictwo sądowe, w oparciu o ogólną formułę ustawy, a także konstytucyjną konstrukcję prawa do informacji zawartą w art. 61 ust. 1 i 2 Konstytucji RP, przyjmuje szerokie rozumienie pojęcia "informacja publiczna".

W rozpoznawanej sprawie Stowarzyszenie – co wyżej zaznaczono domagało się udostępnienia pełnej, imiennej listy osób zatrudnionych w Urzędzie Miasta na wszystkich stanowiskach, w oparciu o wszystkie formy zatrudnienia od [...] stycznia 2019 r. do [...] lutego 2020 r. W tym osób ciągle pracujących, jak i już zwolnionych, niepracujących wraz z datami zatrudnienia/zwolnienia, na jakie stanowisko był przyjęty, jakie obecnie zajmuje oraz podania miesięcznego wynagrodzenia.

Jak wynika z akt sprawy w zakresie podania listy osób zatrudnionych w Urzędzie Miasta organ udostępnił informację - załącznik do pisma z dnia [...] maja 2020 r. Natomiast odnośnie wysokości miesięcznego wynagrodzenia dotyczącego konkretnego pracownika wskazanego z imienia i nazwiska, organ uznał, że zakres tych informacji nie stanowi informacji publicznej.

Na tym tle zaistniał spór. Zdaniem Stowarzyszenia informacja o wynagrodzeniach przyznanych pracownikom urzędu stanowi informację publiczną. Natomiast organ prezentuje stanowisko przeciwne.

Sąd stwierdza, że żądana przez skarżące Stowarzyszenie informacja o wysokości miesięcznych wynagrodzeń pracowników zatrudnionych przez podmiot publiczny – pracodawcę (w tym przypadku Prezydenta Miasta), stanowi – co do zasady – informację publiczną w rozumieniu art. 1 ust. 1 u.d.i.p. Wynagrodzenie to pochodzi bowiem ze środków publicznych, a informacja o wydatkowaniu przez organ administracji publicznej środków publicznych jest informacją publiczną. Dostrzec jednakże należy, że we wniosku o udostępnienie informacji publicznej Stowarzyszenie zwróciło się nie o podanie danych ogólnych, a więc nieprzyporządkowanych do konkretnej osoby (pracownika), lecz wnioskowało o podanie pełniej imiennej listy osób zatrudnionych w Urzędzie Miasta, która zawierać miała m.in. wysokość miesięcznego wynagrodzenia. Zatem zwróciło się o podanie wysokości wynagrodzenia konkretnie wymienionego przez organ z imienia i nazwiska pracownika.

Zatem rację ma organ, że przedmiotowy wniosek, w części dotyczącej wysokości miesięcznego wynagrodzenia pracownika wskazanego z imienia i nazwiska dotyczy informacji ad personam, co oznacza, że pytanie w tym zakresie odnosi się do sfery prywatnej osób zatrudnionych w Urzędzie Miasta. Należy przychylić się do stanowiska organu, że zrealizowanie żądania zawartego we wniosku z dnia [...] lutego 2020 r., w zakresie podania wysokości miesięcznego wynagrodzenia wskazanego z imienia i nazwiska pracownika/osoby zatrudnionej w Urzędzie Miasta naruszałoby prawo do prywatności osób fizycznych.

W orzecznictwie sądów administracyjnych prezentowany jest pogląd, który skład orzekający w niniejszej sprawie popiera, że środki na wynagrodzenia zarówno osób pełniących funkcje publiczne, jak i osób wykonujących jedynie czynności pomocnicze, związane z obsługą instytucji, pochodzą z majątku publicznego. Informacja o środkach publicznych wydatkowanych na wynagrodzenia stanowi informację publiczną. Ze środków publicznych pochodzą m.in. wynagrodzenia osób zatrudnionych w organach administracji publicznej, w tym w jednostkach samorządu terytorialnego, a stosownie do art. 6 ust. 1 pkt 5 u.d.i.p. udostępnieniu podlega informacja publiczna o majątku publicznym, co oznacza, że informacja o wynagrodzeniach pracowników stanowi informację publiczną (wyrok NSA z dnia 17 marca 2016 r., sygn. akt I OSK 2366/14).

Jednakże okoliczność, że wnioskodawca żądał podania imion i nazwisk pracowników, co umożliwiłoby przyporządkowanie personaliów do konkretnych wartości pieniężnych, nie powoduje, że nie stanowi ona informacji publicznej, lecz dostęp do niej podlega ograniczeniu na podstawie art. 5 ust. 2 u.d.i.p.

Prawidłowym zatem było postępowania organu, który za pismem z dnia [...] maja 2020 r. udostępnił wnioskodawcy pełną listę pracowników Urzędu Miasta zatrudnionych w okresie [...] październik 2019 r. – [...] luty 2020 r. ze wskazaniem imienia i nazwiska, rodzaju umowy, daty zatrudnienia, zwolnienia oraz stanowiska, jednocześnie wyjaśniając, że wniosek w części wskazania miesięcznego wynagrodzenia wszystkich pracowników urzędu wymienionych z imienia i nazwiska dotykał sfery ad personam i w tym zakresie informacji nie udostępnił.

Z akt administracyjnych sprawy wynika, że po złożeniu wniosku z [...] lutego 2020 r. Stowarzyszenie – wobec milczenia organu – w dniu [...] marca 2020 r. wezwało organ do niezwłocznego załatwienia powyższego wniosku złożonego w trybie u.d.i.t.

Niewątpliwym jest też, że dopiero po wniesieniu skargi na bezczynność Prezydenta Miasta dnia [...] marca 2020 r. (przekazanej przez organ do Sądu 20 maja 2020 r.), organ za pismem z dnia [...] maja 2020 r. udostępnił informację objętą tym wnioskiem w żądanej przez skarżącego formie, jednocześnie wyjaśniając o powodach odmowy udostępnienia informacji w zakresie wskazania miesięcznego wynagrodzenia pracowników urzędu wymienionych z imienia i nazwiska.

Uznać zatem należało, że ze względu na fakt, że wniosek o udostępnienie informacji publicznej został rozpoznany przez organ po upływie ustawowego (14-dniowego terminu) zasadny jest zarzut jej bezczynności. Do dnia wniesienia skargi Prezydent pozostawał w bezczynności w zakresie udostępnienia informacji zawnioskowanych przez skarżącego. Niemniej jednak podmiot zobowiązany stan ten usunął udzielając odpowiedzi w dniu [...] maja 2020 r.

Załatwienie sprawy przez podmiot zobowiązany w sprawie, w której złożono skargę na bezczynność w zakresie udostępnienia informacji publicznej, wyłącza możliwość zobowiązania tego podmiotu do dokonania tej czynności, ze względu na faktyczne załatwienie sprawy w dniu orzekania. Jednakże, jeżeli na dzień wniesienia skargi podmiot ten pozostawał w bezczynności, sąd obowiązany jest uwzględnić skargę i stwierdzić, że organ dopuścił się bezczynności (art. 149 § 1 pkt. 3 p.p.s.a.). Taka sytuacja zaistniała w rozpoznawanej sprawie o czym Sąd orzekł jak w punkcie I sentencji wyroku.

Jednocześnie na podstawie art. 149 § 1a p.p.s.a. Sąd stwierdził, że bezczynność organu nie miała miejsca z rażącym naruszeniem prawa. W orzecznictwie w sposób jednolity wskazuje się, że rażącym naruszeniem prawa będzie stan, w którym bez żadnej wątpliwości i wahań można stwierdzić, że naruszono prawo w sposób oczywisty. Naruszenie kwalifikowane jako rażące musi posiadać pewne dodatkowe cechy w stosunku do stanu określanego po prostu jako naruszenie, bądź zwykłe naruszenie. Sam czas trwania bezczynności organu w orzecznictwie sądów administracyjnych nie jest uznawany za wystarczającą przesłankę stwierdzenia rażącego naruszenia prawa (por. m.in.: wyrok NSA z 21 czerwca 2012 r. sygn. akt I OSK 675/12; postanowienie NSA z 27 marca 2013 r. sygn. akt II OSK 468/13; wyrok NSA z 18 sierpnia 2016 r. sygn. akt I OSK 86/16; wyrok NSA z 21 kwietnia 2017 r sygn. akt I OSK 2331/16 – orzeczenia dostępne w Centralnej Bazie Orzeczeń Sądów Administracyjnych pod adresem internetowym: orzeczenia.nsa.gov.pl – dalej jako "CBOSA"). Rażące naruszenie prawa oznacza wadliwość o szczególnie dużym ciężarze gatunkowym i ma miejsce w razie oczywistego lekceważenia wniosków skarżącego i jawnego braku woli do załatwienia sprawy, jak też w razie ewidentnego niestosowania przepisów prawa. Bezczynność organu będzie miała charakter rażący, gdy, odpowiednio, brak działania lub poważne opóźnienia w podejmowanych przez organ czynnościach oczywiście pozbawione są jakiegokolwiek racjonalnego usprawiedliwienia (por. wyroki NSA: z 16 września 2015 r., sygn. akt I OSK 722/15; z 24 lipca 2015 r., sygn. akt II OSK 3237/14 – CBOSA).

Należy zauważyć, że w kontrolowanej sprawie stwierdzony stan bezczynności nie trwał szczególnie długo, nie zachodził przypadek oczywistego lekceważenia wniosku skarżącego. W konsekwencji wnioskodawca nie został pozbawiony możliwości uzyskania żądanych informacji W sprawie nie doszło do naruszenia prawa o szczególnie dużym ciężarze gatunkowym, jak też nie sposób dopatrywać się znamion złej woli po stronie organu.

Dlatego uznając skargę na bezczynność za zasadną, na podstawie art. 149 § 1 P.p.s.a. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie orzekł jak w punkcie I sentencji wyroku. W okolicznościach faktycznych sprawy Sąd nie stwierdził, aby bezczynność miała miejsce z rażącym naruszeniem prawa i z tej przyczyny orzeczono jak w punkcie II sentencji wyroku.

O kosztach postępowania (punkt III sentencji wyroku) Sąd orzekł na podstawie art. 200 P.p.s.a.