Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie w składzie następującym: Przewodnicząca Sędzia WSA Jolanta Kwiecińska (spr.), Sędziowie Sędzia WSA Elżbieta Dziel,, Sędzia WSA Nadzieja Karczmarczyk-Gawęcka, , po rozpoznaniu w Wydziale II w trybie uproszczonym w dniu 1 czerwca 2022 r. sprawy ze skargi P.S. na bezczynność Burmistrza M. w przedmiocie udostępnienia informacji publicznej I. stwierdza, że Burmistrza Miasta i Gminy M. dopuścił się bezczynności w rozpoznaniu wniosku skarżącego z dnia 1 lutego 2021 r.; II. zobowiązuje Burmistrza Miasta i Gminy M. do rozpoznania wniosku skarżącego w terminie 30 dni od dnia otrzymania odpisu prawomocnego wyroku; III. stwierdza, że bezczynność Burmistrza Miasta i Gminy M. nie miała miejsca z rażącym naruszeniem prawa; IV. zasądza od Burmistrza Miasta i Gminy M. na rzecz skarżącego P.S. kwotę 597,00 (pięćset dziewięćdziesiąt siedem) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego, V. oddala skargę w pozostałym zakresie.

P. S. (dalej: "Strona" lub "Skarżący") wniósł skargę na bezczynność Burmistrza Miasta i Gminy M. w sprawie udostępnienia informacji publicznej.

Skarżący zarzucił organowi naruszenie:

1) art. 61 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej w zakresie, w jakim przepis ten stanowi podstawę prawa do uzyskiwania informacji publicznej poprzez błędne zastosowanie, polegające na nieudostępnieniu informacji publicznej

na wniosek;

2) art. 10 ust. 1 w zw. z art. 13 ust. 1 i art. 13 ust. 2 ustawy z 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (Dz.U.2020.poz. 2176 ze zm.; dalej: "u.d.i.p.") w zakresie, w jakim z przywołanych przepisów wynika, że informacja nieudostępniona w Biuletynie Informacji Publicznej jest udostępniania

na wniosek bez zbędnej zwłoki nie później jednak niż w ciągu 14 dni od dnia złożenia wniosku, a jeżeli informacja publiczna nie może być udostępniona, w terminie 14 dni, informacja publiczna powinna być udostępniona, w terminie nie dłuższym niż 2 miesiące od dnia złożenia wniosku - w zakresie wniosku skarżącego o udostępnienie informacji publicznej z 1 lutego 2021 r.

Skarżący wniósł o:

1) stwierdzenie, że organ dopuścił się bezczynności, w związku z rozpoznaniem wniosku z 1 lutego 2021 r. o udostępnienie informacji publicznej;

2) wymierzenie Organowi grzywny w wysokości dwukrotności przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia w gospodarce narodowej w roku poprzednim, ogłoszonego przez Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego;

3) przyznanie skarżącemu sumy pieniężnej w wysokości jednokrotności przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia w gospodarce narodowej w roku poprzednim, ogłoszonego przez Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego;

4) stwierdzenie, że bezczynność organu miała miejsce z rażącym naruszeniem prawa.

5) zwrot od organu na skarżącego poniesionych przez niego kosztów postępowania niezbędnych do celowego dochodzenia praw w tym wynagrodzenia reprezentującego skarżącego pełnomocnika według norm prawem przepisanych.

Dnia 1 lutego 2021 r. skarżący skierował do Urzędu Miasta i Gminy M. wniosek o udostępnienie informacji publicznej, w zakresie udostępnienia

mu informacji na temat wydatków poniesionych na remont i utrzymanie drogi położonej na działce nr [...] w latach 2015 - 2020 z wyszczególnieniem wydatków poniesionych w konkretnych terminach oraz zakresu prac jakie zostały wykonane

w ramach tych wydatków.

Urząd Miasta i Gminy M. za pismem z 11 lutego 2021 r. udzielił informacji. Ponieważ, zdaniem skarżącego, uzyskana od organu informacja była nieprecyzyjna,

w szczególności w zakresie udzielenia informacji w jakich konkretnie terminach, organ poniósł określone koszty związane z remontem i modernizacją działki nr [...], skarżący skierował do organu pismo z 2 marca 2021 roku, prosząc o doprecyzowanie udzielonych informacji.

Organ za pismem z 29 kwietnia 2021 r. GKOŚ.1431.4.2021.[...] przekazał skarżącemu faktury i dokumenty potwierdzające poniesione przez Organ koszty

na remont i modernizację działki nr [...].

Dla skarżącego wniosek z 1 lutego 2021 r. oraz pismo z 2 marca 2021 r.

były pismami złożonymi w ramach jednego postępowania zainicjowanego złożonym przez skarżącego wnioskiem z 1 lutego 2021 r. o udostępnienie informacji publicznej, który został złożony do organu pod wpływem informacji udzielonych przez Zastępcę Burmistrza Miasta i Gminy M. na sesji Rady Miasta z 28 stycznia 2021 r.,

iż Gmina wydatkowała w latach 2015 - 2020 kwotę [...] zł tytułem modernizacji i kosztów utrzymania nieruchomości - działki nr [...] będącej drogą gminą.

Według skarżącego informacje publiczne, których udostępnienia żądał,

to informacje, które nie zostały udostępnione w BIP oraz portalu, tak więc organ

był obowiązany udostępnić je na wniosek. Skarżący skierował swój wniosek o udostępnienie informacji publicznej 1 lutego 2021 r. (data wniosku i data, w której wniosek został doręczony do organu). Organ udzielając odpowiedzi 29 kwietnia 2021 r., pozostawał w bezczynności w okresie od 2 kwietnia 2021 roku do 29 kwietnia 2021 r.

W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej oddalenie i zasądzenie od skarżącego na rzecz organu zwrot kosztów postępowania. Organ stwierdził, że przedkładał żądaną przez skarżącego informację, a także informował o przyczynach zwłoki w załatwieniu sprawy oraz o wyznaczeniu nowych terminów jej załatwienia.

Pismem z 22 marca 2022 r. skarżący wniósł o przeprowadzenie uzupełniającego dowodu z dokumentów w postaci pisma organu z 25 lutego 2022 r. oraz pisma skarżącego z 22 marca 2022 r.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie z w a ż y ł, co następuje:

Na wstępie Sąd wskazuje, że zarządzeniem Przewodniczącego Wydziału

II WSA w Szczecinie na podstawie art. 57 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U.2022.329 t.j.; dalej: "P.p.s.a.") rozdzielono skargi P. S. zawarte w piśmie z 31 stycznia

2022 r. w ten sposób, że:

- skargę na bezczynność Burmistrza M. w przedmiocie udostępnienia informacji publicznej (wniosek z 1 lutego 2021 r.) wpisano pod sygn. akt

II SAB/Sz 41/22;

- skargę na bezczynność Burmistrza M. w przedmiocie udostępnienia informacji publicznej (wniosek z 3 listopada 2021 r.) wpisano pod sygn. akt

II SAB/Sz 141/22.

Skarga w rozpoznawanej sprawie (dotycząca wniosku skarżącego

z 1 lutego 2021 r.) została rozpoznana na posiedzeniu niejawnym w trybie uproszczonym. W myśl bowiem art. 119 pkt 4 P.p.s.a., sprawa może być rozpoznana w trybie uproszczonym, jeżeli przedmiotem skargi jest bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania, co miało miejsce w rozpoznawanej sprawie. W trybie uproszczonym sąd rozpoznaje sprawy na posiedzeniu niejawnym w składzie trzech sędziów (art. 120 P.p.s.a.).

Zgodnie z art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz.U.2021.137 t.j.) w zw. z art. 3 § 1 P.p.s.a., sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości poprzez kontrolę działalności administracji publicznej pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy

nie stanowią inaczej. Kontrola ta obejmuje orzekanie w sprawach skarg

na bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania w przypadkach określonych w pkt 1-4 lub przewlekłe prowadzenie postępowania w przypadku określonym w pkt 4a (art. 3 § 2 pkt 8 P.p.s.a.). W tym zakresie przedmiotem sądowej kontroli nie jest określony akt lub czynność organu administracji, lecz ich brak

w sytuacji, gdy organ miał obowiązek podjąć działanie w danej formie i w określonym przez prawo terminie. Instytucja skargi na bezczynność organu ma na celu ochronę praw strony przez doprowadzenie do wydania w sprawie rozstrzygnięcia lub podjęcia innej czynności dotyczącej uprawnień lub obowiązków wynikających z przepisów prawa. Powyższe determinuje zakres kontroli sądu, sprowadzającej się w tym wypadku do oceny, czy sprawa podlega załatwieniu przez organ w drodze określonego przez ustawodawcę aktu administracyjnego lub czynności i czy organ pozostaje w zwłoce w rozpatrzeniu wniosku. W orzecznictwie sądów administracyjnych ugruntowany jest przy tym pogląd, że skarga na bezczynność organu w przedmiocie udostępnienia informacji publicznej nie musi być poprzedzona ponagleniem (zob. m.in. wyrok Naczelnego Sadu Administracyjnego

z 27 października 2020 r. I OSK 2266/19). Sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną, z zastrzeżeniem art. 57a (art. 134 § 1 P.p.s.a.).

Stosownie do art. 149 § 1 P.p.s.a., uwzględniając skargę na bezczynność

lub przewlekłe prowadzenie postępowania sąd:

1) zobowiązuje organ do wydania w określonym terminie aktu, interpretacji albo do dokonania czynności;

2) zobowiązuje organ do stwierdzenia albo uznania uprawnienia

lub obowiązku wynikających z przepisów prawa;

3) stwierdza, że organ dopuścił się bezczynności lub przewlekłego prowadzenia postępowania.

Jednocześnie sąd stwierdza, czy bezczynność organu lub przewlekłe prowadzenie postępowania przez organ miały miejsce z rażącym naruszeniem prawa (art. 149 § 1a P.p.s.a.). Ponadto sąd może orzec z urzędu albo na wniosek strony

o wymierzeniu organowi grzywny w wysokości określonej w art. 154 § 6 lub przyznać od organu na rzec skarżącego sumę pieniężną do wysokości połowy kwoty określonej w art. 154 § 6 P.p.s.a. (art. 149 § 2 P.p.s.a.).

Stosownie do art. 1 ust. 1 u.d.i.p., informacją publiczną jest każda informacja

o sprawach publicznych, a więc i z całą pewnością informacja dotycząca wydatków publicznych gminy. Jednocześnie art. 6 u.d.i.p. zawiera szeroki i otwarty katalog dotyczący tego, jaka informacja publiczna podlega udostępnieniu. Zgodnie

z art. 2 ust. 1 u.d.i.p. każdemu przysługuje, z zastrzeżeniem art. 5, prawo dostępu

do informacji publicznej, zwane dalej "prawem do informacji publicznej". Natomiast podmiotami zobowiązanymi do udostępnienia informacji są m.in. władze publiczne oraz inne podmioty wykonujące zadania publiczne, o których mowa w art. 4 ust. 1 u.d.i.p. W sprawie nie jest przy tym sporne, że żądana przez skarżącego informacja stanowi informację publiczną podlegająca udostępnieniu przez Burmistrza M..

Ustawa przewiduje różne sposoby udostępniania informacji publicznych,

a jednym z nich jest udostępnianie takiej informacji na wniosek, zgodnie z art. 10

ust. 1 u.d.i.p.. W myśl art. 13 ust. 1 u.d.i.p., udostępnianie informacji publicznej

na wniosek następuje bez zbędnej zwłoki i nie później niż w terminie 14 dni,

za wyjątkiem sytuacji przewidzianych w art. 13 ust. 2 i art. 15 ust. 2 u.d.i.p. Zgodnie

zaś z art. 13 ust. 2 u.d.i.p., jeżeli informacja publiczna nie może być udostępniona

w terminie określonym w ust. 1, podmiot obowiązany do jej udostępnienia powiadamia w tym terminie o powodach opóźnienia oraz o terminie, w jakim udostępni informację, nie dłuższym jednak niż 2 miesiące od dnia złożenia wniosku. Udostępnianie informacji publicznej na wniosek następuje w sposób i w formie zgodnym z wnioskiem, chyba że środki techniczne, którymi dysponuje podmiot zobowiązany do udostępnienia, nie umożliwiają udostępnienia informacji w sposób i w formie określonych we wniosku (art. 14 ust. 1 u.d.i.p.).

Sąd wskazuje, że cechą nadrzędną procedury związanej z dostępem

do informacji publicznej jest szybkość postępowania, o czym świadczy chociażby ustawowy obowiązek rozpoznania wniosku w terminie czternastu dni. W tym kontekście bezczynność organu administracji publicznej to sytuacja, gdy w prawnie ustalonym terminie organ ten nie podjął żądanych czynności w sprawie lub opieszale prowadził postępowanie, ale - mimo ustawowego obowiązku - nie zakończył

go wydaniem w terminie decyzji, postanowienia lub też innego aktu lub nie podjął stosownej czynności (por. NSA w wyroku z 5 lutego 1999 r., I SAB 90/98). Bezczynność organu, czyli niekorzystanie z kompetencji, którą ze względu

na zaistnienie wymaganych przez prawo okoliczności organ jest obowiązany wykorzystać, stanowi specyficzny przejaw nielegalności zachowań administracji publicznej (por. M. Miłosz, Bezczynność organu administracji publicznej

w postępowaniu administracyjnym, Warszawa 2012 r., s. 92 i nast.). Tak rozumiana bezczynność oznacza naruszenie prawa obywatela UE do dobrej administracji. Prawo do dobrej administracji wynika z treści art. 41 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej (Dz.U.UE.C.2007.303.1). Jednym z fundamentalnych elementów

tego prawa jest w myśl art. 41 ust. 1 tej Karty, prawo do rozpoznania sprawy

w rozsądnym terminie przez instytucje, organy i jednostki organizacyjne Unii.

Sąd podziela prezentowane w piśmiennictwie oraz orzecznictwie sądów administracyjnych stanowisko, że jeśli pismo będące odpowiedzią na wniosek

o udostępnienie informacji publicznej jest fragmentarycznym, niepełnym odniesieniem się do żądanych przez wnioskodawcę informacji i tym samym

nie wyczerpuje zakresu żądań wniosku, to należy przyjąć, że mamy do czynienia

z bezczynnością adresata wniosku w części, w jakiej zakres udzielonej informacji publicznej nie pokrywa się z zakresem żądanej informacji. Na równi bowiem

z niepodjęciem przez organ określonych czynności względem wniosku

o udostępnienie informacji publicznej należy traktować udzielenie wnioskodawcy informacji innej niż ta, której oczekiwał, a także przedstawienie informacji niebędącej pełną odpowiedzią na wniosek zainteresowanego lub też wręcz nieadekwatnej

do treści wniosku. Bezczynność organu w sytuacji określonej przepisami u.d.i.p. polega więc na tym, że organ zobowiązany do podjęcia czynności materialno-technicznej w przedmiocie informacji publicznej, takiej czynności nie podejmuje

i jednocześnie nie wydaje decyzji o odmowie jej udostępnienia, albo też udziela informacji niepełnej, czy też niezgodnej z wnioskiem, niejasnej, czy niewiarygodnej, oraz gdy odmawia jej udzielenia w nieprzewidzianej do tej czynności formie, ponadto nie informuje strony o tym, że nie posiada wnioskowanej informacji. Przedstawienie informacji innej, niż ta, której oczekuje wnioskodawca, informacji niepełnej, wymijającej, czy też nieadekwatnej do treści wniosku, stanowi o bezczynności podmiotu zobowiązanego do udostępnienia informacji publicznej, do którego skierowano wniosek o jej udostępnienie, co niewątpliwie narusza przepis

art. 13 ust. 1 u.d.i.p. (zob. np. I. Kamińska, M. Rozbicka-Ostrowska, w: I. Kamińska,

M. Rozbicka-Ostrowska, Ustawa o dostępie do informacji publicznej. Komentarz, wyd. III, Warszawa 2016, art. 13 i przywołane tam orzecznictwo, wyrok WSA

w Bydgoszczy z 18 stycznia 2022 r., II SAB/Bd 34/21; wyrok WSA w Olsztynie

z 20 stycznia 2022 r., II SAB/Ol 181/21). Dla stwierdzenia bezczynności nie ma przy tym znaczenia okoliczność, z jakich powodów określony akt nie został podjęty

lub czynność nie została dokonana, a w szczególności, czy bezczynność spowodowana została zawinioną lub niezawinioną opieszałością w ich podjęciu

lub dokonaniu, czy też wiąże się z przeświadczeniem, że nie istnieje obowiązek wydania stosowanego aktu lub podjęcia określonej czynności.

Przenosząc powyższe rozważania na grunt rozpoznawanej sprawy sąd podzielił zapatrywanie skarżącego, że jego pismo z 2 marca 2021 r. nie stanowiło odrębnego wniosku o udzielenie informacji publicznej w zakresie, w jakim było powtórzeniem i doprecyzowaniem wniosku z 1 lutego 2022 r. Świadczy

o tym w istocie zbieżny zakres wniosku, tj. udostępnienie informacji w zakresie wydatków poniesionych przez gminę na remonty i utrzymanie drogi gminnej położonej na działce nr [...], obręb [...] M. w latach 2015-2020,

z wyszczególnieniem wydatków poniesionych w konkretnych terminach

oraz z zakresem prac, jakie zostały wykonane w ramach tych wydatków. Skarżący powtórzył wniosek o udostępnienie informacji w powyższym zakresie, ponieważ informacja udzielona skarżącemu przez organ w piśmie z 11 lutego 2021 r.

była niepełna. W piśmie tym organ bowiem w istocie pominął wniosek skarżącego, aby wyszczególnić wydatki poniesione przez gminę w konkretnych terminach. Organ przedstawił skarżącemu jedynie przybliżone wydatki w ujęciu czy to rocznym

(np. "w roku 2017 wznowiono granice działki nr [...] – wartość ok. [...] zł"),

czy też za cały okres od 2015 r. do 2020 r. ("w latach 2015-2020r. prace związane

z utrzymaniem w/w drogi [...]. Szacunkowa wartość poniesionych rokrocznie nakładów wynosiła ok. [...] zł. W sumie za lata 2015-2020r. to kwota

ok. [...] zł".). Z tego względu nawet gdyby uznać, że przedłużenie terminu odpowiedzi na wniosek skarżącego do 2 miesięcy w trybie art. 13 ust. 2 u.d.i.p.,

o jakim mowa w piśmie organu z 16 marca 2021 r., odnosiło się również do wniosku z 1 lutego 2021 r. (co oznacza, że zostało dokonane po ustawowym terminie),

to termin ten upływał z 1 kwietnia 2021 r. Przy czym według sądu samo merytoryczne uzasadnienie przedłużenia terminu nie nosiło znamion dowolności. Organ wskazał bowiem nie tylko na ogólnie rozumianą sytuację epidemiczną,

ale i na jej konsekwencje w postaci absencji pracowników merytorycznych. Niemniej nie budzi wątpliwości sądu, że najpóźniej z upływem 1 kwietnia 2021 r. organ popadł w bezczynność w zakresie udostępnienia skarżącemu informacji publicznej

w żądanym zakresie. Kwestie ewentualnych problemów kadrowych, dużej ilości spraw, znacznego obciążenia pracowników oraz wielości napływających wniosków nie wyłączają bowiem możliwości stwierdzenia, iż organ dopuścił się bezczynności.

Dodatkowo sąd stwierdza, że odpowiedź organu z 29 kwietnia 2021 r.

w istocie nie czyniła zadość wnioskowi skarżącego z 1 lutego 2021 r. Nadal bowiem brak w niej było powiązania wydatków poniesionych w konkretnych terminach oraz zakresu prac, jakie zostały wykonane w ramach tych wydatków w odniesieniu

do działki nr [...]. Do pisma tego załączono zbiorcze faktury wystawione przez PGKiM w M. w związku z utrzymaniem cmentarzy, zieleni miejskiej, czystości

i porządku jezdni oraz chodników itp. Tymczasem choćby z dokumentów załączonych do pisma organu z 25 lutego 2022 r., w tym "oświadczeń jednego wspólnika, wykonującego uprawnienia Nadzwyczajnego Zgromadzenia Wspólników P. spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w M." wynika, że w kolejnych latach zlecano PGKiM sp. z o.o. prace, za których wykonanie spółka miała otrzymywać płatność

w ratach miesięcznych, co wskazuje, że informacja z 29 kwietnia 2021 r. poparta zbiorczymi fakturami za poszczególne lata nie była pełna.

Powyższe skutkuje zobowiązaniem organu do rozpoznania wniosku skarżącego z 1 lutego 2021 r., zgodnie z pkt. II sentencji wyroku. Organ winien

przy tym rozpoznać wniosek w jego granicach (wyszczególnienie wydatków poniesionych w konkretnych terminach i dotyczących działki nr [...] oraz zakresu prac, jakie zostały wykonane w ramach tych wydatków) oraz uwzględnić przepisy u.d.i.p., tym rozważyć, przez pryzmat udzielanych informacji, czy zastosowanie w sprawie znajduje art. 3 ust. 1 pkt 1 tej ustawy.

Na podstawie art. 149 § 1a P.p.s.a. sąd stwierdził, że w rozpoznawanej sprawie bezczynność organu nie miała miejsca z rażącym naruszeniem prawa. Rażące naruszenie prawa oznacza wadliwość działania organu administracji

o szczególnie dużym ciężarze gatunkowym, co ma miejsce w razie oczywistego braku podejmowania wymaganych czynności, oczywistego lekceważenia wniosków strony i jawnego natężenia braku woli do załatwienia sprawy, jak i w razie ewidentnego niestosowania przepisów prawa. Dokonując więc oceny, czy naruszenie prawa ma charakter rażący, nie można poprzestać na prostym zestawieniu terminów, ale należy wziąć pod uwagę wszelkie uwarunkowania danej sprawy (zob. np. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z 12 kwietnia 2022 r., II OSK 1602/21). Rażącym naruszeniem prawa jest zatem naruszenie ciężkie, które nosi cechy oczywistej i wyraźnej sprzeczności z obowiązującym prawem, niepozwalające

na zaakceptowanie w demokratycznym państwie prawa i wywołujące dotkliwe skutki społeczne lub indywidualne. W ocenie sądu w rozpoznawanej sprawie nie zachodził przypadek takiej kwalifikowanej wadliwości postępowania organu. Oceny

tej nie zmienia wskazana przez skarżącego okoliczność, że na sesji Rady Miasta M., która odbyła się pod koniec stycznia 2021 r., została udzielona radnym informacja, że gmina w latach 2015-2020 wydatkowała na remont i utrzymania drogi kwotę [...]zł. Sąd zwraca uwagę, że pierwotna odpowiedź na wniosek skarżącego, aczkolwiek niepełna i nieprecyzyjna, miała miejsce już 11 lutego 2021 r., a organ komunikował się ze skarżącym również w kolejnych pismach z 16 marca 2021 r. i 29 kwietnia 2021 r.

Na podstawie art. 151 P.p.s.a. sąd oddalił skargę w pozostałym zakresie,

tj. oddalił wniosek skarżącego o wymierzenie organowi grzywny w wysokości dwukrotności przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia w gospodarce narodowej

w roku poprzednim, ogłaszanego przez Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego oraz o przyznanie skarżącemu sumy pieniężnej w wysokości jednokrotności przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia w gospodarce narodowej w roku poprzednim, ogłoszonego przez Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego. Sąd uznał, że w rozpoznawanej sprawie nie zachodzą okoliczności, uzasadniające uwzględnienie powyższych wniosków.

Zgodnie z art. 149 § 2 P.p.s.a. jedyną przesłanką warunkującą wymierzenie organowi grzywny (jak również przyznanie od organu na rzecz skarżącego sumy pieniężnej) jest uwzględnienie skargi na bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania. Stosowanie środków określonych w powyższym przepisie jest jednak uprawnieniem dyskrecjonalnym sądu, zatem możliwością, z której sąd może skorzystać, jeżeli realia sprawy są niemożliwe do akceptacji z punktu widzenia ochrony praw skarżącego i wiążą się ze znacznym uszczerbkiem po jego stronie. Wybór odpowiedniego środka powinien być zasadniczo warunkowany celem skargi na przewlekłość czy bezczynność, którym jest zwalczenie tych stanów mających miejsce w postępowaniu i doprowadzenie do jego zakończenia. Istotna jest również funkcja prewencyjna, mająca na celu zapobieganie, aby w przyszłości organ administracji nie dopuszczał do powstania stanu przewlekłości czy też bezczynności w postępowaniu. Wymienione środki są zatem środkami dyscyplinująco-represyjnymi o charakterze dodatkowym, które powinny być stosowane z rozwagą,

a więc w szczególnie drastycznych przypadkach zwłoki organu w załatwieniu sprawy, tj. w tego rodzaju sytuacjach, w których oceniając całokształt działań organu, można dojść do przekonania, że noszą one znamiona celowego unikania załatwienia sprawy, a przy tym istnieje uzasadniona obawa, że bez tych dodatkowych sankcji organ nadal nie będzie respektować obowiązków wynikających z przepisów prawa, czego sąd w rozpoznawanej sprawie nie stwierdził. Jeżeli w stanie faktycznym sprawy nie stwierdzono, aby bezczynność organu miała charakter rażący, represjonowanie organu administracji publicznej poprzez wymierzanie grzywny

lub zasądzanie na rzecz skarżącego sumy pieniężnej nie jest celowe.

Ponadto Sąd na podstawie art. 106 § 3 P.p.s.a. nie przeprowadził dowodów

z dokumentów załączonych do skargi, albowiem załączniki te stanowiły w istocie część przekazanych przez organ dokumentów składających się na akta rozpoznawanej sprawy. Celem postępowania dowodowego, o którym stanowi

art. 106 § 3 P.p.s.a., jest ocena, czy organy prawidłowo ustaliły stan faktyczny

i czy prawidłowo zastosowały przepisy prawa materialnego do poczynionych ustaleń, co oznacza, że postępowanie dowodowe przed sądem administracyjnym nie może zmierzać do rozpatrzenia sprawy, w tym ustalania jej stanu faktycznego; jedynie

w drodze wyjątku, zgodnie z art. 106 § 3 P.p.s.a., Sąd może przeprowadzić dowód uzupełniający z dokumentów, nie jest natomiast jego rolą uzupełnianie materiału dowodowego.

Rozstrzygnięcie o kosztach postępowania sądowoadministracyjnego oparte zostało na treści art. 200 P.p.s.a., który statuuje zasadę odpowiedzialności organu

za wynik tego postępowania, art. 205 § 2 i art. 209 P.p.s.a. Na zasądzony zwrot kosztów postępowania składają się: koszty zastępstwa procesowego adwokatki

w kwocie [...] zł, ustalone zgodnie z § 14 ust. 1 pkt 1 lit. c rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz.U.2015.1800 ze zm.); kwota [...] zł tytułem uiszczonego wpisu

od skargi ustalona na podstawie § 2 ust. 1 pkt 6 rozporządzenia Rady Ministrów

z dnia 16 grudnia 2003 r. w sprawie wysokości oraz szczegółowych zasad pobierania wpisu w postępowaniu przez sądami administracyjnymi (Dz.U.2021.535) oraz kwota [...] zł tytułem opłaty skarbowej uiszczonej od pełnomocnictwa (pkt IV załącznika

do ustawy z dnia 16 listopada 2006 r. o opłacie skarbowej - Dz.U. Nr 225 poz. 1635 ze zm.).

Powołane orzeczenia sądów administracyjnych dostępne są w Centralnej Bazie Orzeczeń Sądów Administracyjnych - http://orzeczenia.nsa.gov.pl.