Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący sędzia NSA Zbigniew Czarnik po rozpoznaniu w dniu 15 marca 2022 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Gospodarczej zażalenia [A.] Spółki z o.o. w W. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 10 listopada 2021 r., sygn. akt VI SA/Wa 1149/21 w zakresie odrzucenia skargi w sprawie ze skargi [A.] Spółki z o.o. w W. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Warszawie z dnia [...] lutego 2021 r. nr [...] w przedmiocie udzielenia zezwolenia na zajęcie pasa drogowego oraz ustalenia opłaty postanawia: uchylić zaskarżone postanowienie i przekazać sprawę do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Warszawie.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie (dalej: WSA, sąd pierwszej instancji) postanowieniem z 10 listopada 2021 r. o sygn. akt VI SA/Wa 1149/21, działając na podstawie art. 220 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (obecnie tekst jedn. Dz. U. z 2022 r., poz. 329; dalej: p.p.s.a.), odrzucił skargę [A.] Spółki z o.o. w W. (dalej: skarżąca, Spółka) na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Warszawie z [...] lutego 2021 r. w przedmiocie udzielenia zezwolenia na zajęcie pasa drogowego oraz ustalenia opłaty.

W uzasadnieniu sąd pierwszej instancji wskazał, że zarządzeniem z 16 czerwca 2021 r. skarżąca (zastępowana przez pełnomocnika) została wezwana do uzupełnienia wpisu sądowego od skargi w kwocie 386 zł, w terminie siedmiu dni od daty doręczenia wezwania, pod rygorem odrzucenia skargi. WSA stwierdził, że przesyłka zawierająca wezwanie była dwukrotnie awizowana: 9 lipca 2021 r. oraz 19 lipca 2021 r., a następnie 26 lipca 2021 r. zwrócono ją do WSA. Zgodnie z zarządzeniem z 10 listopada 2021 r. doręczenie przesyłki uznano za dokonane w dniu 23 lipca 2021 r. w trybie art. 73 p.p.s.a. WSA stwierdzi, że wpis w kwocie zgodnej z wezwaniem został uiszczony w dniu 2 sierpnia 2021 r.

Uzasadniając odrzucenie skargi WSA wyjaśnił, że w piśmie z 3 sierpnia 2021 r. pełnomocnik skarżącej podniósł, że przedmiotowa przesyłka zawierająca wezwanie do uzupełnienia wpisu nie została mu doręczona wskutek niepozostawienia przez pracownika Poczty Polskiej S.A. pierwszego zawiadomienia o możliwości odbioru przesyłki w wyznaczonym punkcie, co skutkowało nieodebraniem przesyłki w terminie i zwrotem korespondencji do sądu. W piśmie z 6 sierpnia 2021 r. pełnomocnik Spółki złożył dodatkowe wyjaśnienia i wniósł o przeprowadzenie dowodów na okoliczność niepozostawienia awiza w dniu 9 lipca 2021 r. WSA stwierdził, że z kolei z pisma Poczty Polskiej S.A. z 19 października 2021 r. wynika, że doręczyciel we wskazanych wyżej terminach, w wyniku nieobecności adresata, wystawił zawiadomienie o możliwości odbioru przesyłki i umieścił je w skrzynce oddawczej adresata.

Mając na uwadze zwrot przesyłki sądowej oraz treść pisma Poczty Polskiej S.A. z 19 października 2021 r. WSA uznał, że doręczenie wezwania do uzupełnienia wpisu od skargi zostało dokonane 23 lipca 2021 r. i od tego dnia zaczął biec siedmiodniowy termin na uzupełnienie wpisu o brakującą kwotę. Skarżąca uzupełniła wpis 2 sierpnia 2021 r., czyli 3 dni po upływie terminu. Wobec tego skarga podlegała odrzuceniu, stosownie do art. 220 § 3 p.p.s.a.

Skarżąca w zażaleniu na postanowienie WSA zaskarżyła to orzeczenie w całości i wniosła o jego uchylenie, rozpoznanie sprawy na nowo, a w konsekwencji tego ustalenie, że należny wpis od skargi został przez skarżącą uiszczony w terminie, a także nadanie sprawie dalszego biegu celem merytorycznego rozpoznania skargi, uchylenie zaskarżonego postanowienia w całości, a także przyznanie kosztów postępowania według norm przepisanych.

Ponadto Spółka wniosła o dopuszczenie dowodów z załączonych do zażalenia dokumentów, a mianowicie: 1) decyzji SKO z [...] lutego 2021 r. wydanej w analogicznych okolicznościach faktycznych w sprawie dotyczącej utrzymania w mocy bezpodstawnie wydanej decyzji o zajęciu pasa drogowego; 2) skargi na tę decyzję wniesionej przez skarżącą i rozpoznanej przez WSA w sprawie o sygn. akt VI SA/Wa 967/21, po uiszczeniu przez skarżącą wpisu stałego w kwocie 200 zł przy braku wezwań do uzupełnienia wpisu; 3) wyroku WSA z 7 września 2021 r. o sygn. akt VI SA/Wa 967/21 uchylającego zaskarżoną decyzję – wszystkich na okoliczność, że prawidłowo ustalony wpis stały od skargi, w kwocie 200 zł, został uiszczony już przy wniesieniu skargi i że brak było podstaw do żądania od Spółki wpisu uzupełniającego (stosunkowego) w kwocie 386 zł. Ponadto skarżąca wniosła o dopuszczenie dowodów z załączonych do zażalenia dokumentów, a mianowicie: 1) pisma Poczty Polskiej S.A. do pełnomocnika Spółki z 13 sierpnia 2021 r.; 2) pisma pełnomocnika skarżącej do Poczty Polskiej S.A. z 24 sierpnia 2021 r.; 3) pisma Poczty Polskiej S.A. do pełnomocnika Spółki z 27 września 2021 r. – wszystkich na fakt, że: 1) operator pocztowy nie podjął niezbędnych czynności weryfikujących prawidłowość próby doręczenia skarżącej w dniu 9 lipca 2021 r. wezwania do uiszczenia wpisu uzupełniającego od skargi; 2) Poczta Polska S.A. zaniechała dokonania ustaleń okoliczności awizacji przesyłki na podstawie nagrań wideo posiadanych przez zarządcę nieruchomości, o co zwracał się pełnomocnik skarżącej reklamując usługi pocztowe i wskazując na istnienie tych nagrań, 3) reklamacja usług pocztowych złożona przez pełnomocnika Spółki została załatwiona negatywnie pomimo braku jednoznacznych ustaleń, które przemawiałyby za takim stanowiskiem Poczty Polskiej S.A., 4) skonfrontowanie wypowiedzi Poczty Polskiej S.A. zawartych w pismach z 13 sierpnia 2021 r. i 27 września 2021 r. z kategorycznym stanowiskiem Poczty Polskiej S.A. w jej piśmie z 19 października 2021 r. skierowanym do WSA, że doręczyciel pozostawił awizo w skrzynce oddawczej adresata "we wskazanych powyżej terminach" pozostaje w jawnej sprzeczności z oświadczeniami złożonymi pełnomocnikowi skarżącej w postępowaniu reklamacyjnym, co pozbawia waloru wiarygodności stanowisko przedstawione WSA w dniu 19 października 2021 r.

Skarżąca zarzuciła zaskarżonemu postanowieniu naruszenie przepisów, mogące mieć istotny wpływ na rozstrzygnięcie, a mianowicie:

1) art. 231 p.p.s.a. w związku z § 2 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia Rady Ministrów z 16 grudnia 2003 r. w sprawie wysokości oraz szczegółowych zasad pobierania wpisu w postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jedn. Dz. U. z 2021 r., poz. 535; dalej: rozporządzenie RM z 16 grudnia 2003 r.) przez błędną interpretację tego, co było przedmiotem skargi – a było nim niezgodne z obowiązującymi przepisami utrzymanie w mocy decyzji administracyjnej wydanej bez podstaw prawnych (z naruszeniem art. 40 ust. 1 i 3 ustawy o drogach publicznych), podczas gdy w okolicznościach sprawy nie było w ogóle dopuszczalne wydanie decyzji w sprawie zezwolenia na zajęcia pasa drogowego – w konsekwencji zaś wpis stały od skargi należało ustalać na podstawie art. 231 p.p.s.a. oraz § 2 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia RM z 16 grudnia 2003 r., jako wpis od skargi na akty lub czynności z zakresu administracji publicznej dotyczące uprawnień lub obowiązków wynikających z przepisów prawa - a ten wpis został uiszczony już przy skardze w prawidłowej wysokości 200 zł, zaś dowód wpisu został do skargi załączony; nie było więc zasadne żądanie od skarżącej wpisu uzupełniającego (stosunkowego), a tym bardziej nie było zasadne odrzucenie skargi w braku uiszczenia tego uzupełniającego wpisu stosunkowego, niemającego żadnych podstaw prawnych;

2) art. 73 p.p.s.a. w związku z art. 106 § 3 i 5 p.p.s.a. w związku z art. 227, art. 232, art. 233 § 1 oraz art. 308 ustawy Kodeks postępowania cywilnego (dalej: k.p.c.) przez błędne przyjęcie, że doszło do doręczenia zastępczego wezwania Sądu do uiszczenia przez skarżącą uzupełniającego wpisu od skargi, że zawiadomienie o możliwości odbioru przesyłki zawierającej wezwanie do uiszczenia tego wpisu Spółka otrzymała 9 lipca 2021 r. oraz że doręczenie wezwania nastąpiło 23 lipca 2021 r., podczas gdy:

a) mimo wniosków skarżącej, WSA w istocie rzeczy nie zebrał i nie dokonał wszechstronnego rozważenia materiału dowodowego w kwestii kluczowej dla oceny skuteczności doręczenia skarżącej wezwania do uiszczenia wpisu uzupełniającego od skargi, tj. w kwestii daty, w której rozpoczął bieg 14-dniowy termin do odbioru przesyłki pocztowej, ograniczając się do bezkrytycznego przyjęcia stanowiska operatora pocztowego o prawidłowości czynności awizacji oraz doręczenia wezwania, a całkowicie pomijając eksponowaną przez skarżącą potrzebę wyjaśnienia i weryfikacji prawdziwości tego stanowiska, co do którego Spółka posiadała wiarygodne informacje od zarządcy nieruchomości, że stanowisko Poczty Polskiej S.A. nie polega na prawdzie, lecz bez wnioskowanego wystąpienia WSA do zarządcy nieruchomości o udostępnienie nagrań wideo z dnia rzekomego pozostawienia awizo o możliwości odbioru wezwania, czy choćby bez wystąpienia przez WSA o pisemne wyjaśnienia zarządcy nieruchomości, skarżąca nie mogła przedstawić dowodu na fakt, że listonosz w dniu 9 lipca 2021 r. nie pozostawił awiza w skrzynce pocztowej pełnomocnika skarżącej;

b) WSA bezzasadnie pominął wnioski dowodowe skarżącej o przeprowadzenie dowodu z nagrań wideo z 9 lipca 2021 r., będących w dyspozycji zarządcy nieruchomości, ani nie wystąpił o pisemne wyjaśnienia zarządcy nieruchomości, w której znajduje się lokal pełnomocnika skarżącej na takiej zasadzie, jak wystąpił o nie do Poczty Polskiej S.A., podczas gdy dowody te należało przeprowadzić, ponieważ tylko w ten sposób skarżąca mogła wykazać brak zawiadomienia w dniu 9 lipca 2021 r. o próbie doręczenia i możliwości odbioru przesyłki zawierającej wezwanie, a w konsekwencji wykazać, że w dniu 9 lipca 2021 r. nie mógł rozpocząć biegu 14-dniowy termin na jej odbiór, a dalej termin na uiszczenie uzupełniającego wpisu od skargi;

3) art. 220 § 3 p.p.s.a. przez bezpodstawne odrzucenie skargi jako nieopłaconej w terminie, podczas gdy skarga została należycie opłacona już w chwili jej wniesienia przez uiszczenie prawidłowo ustalonego wpisu stałego w kwocie 200 zł, a ponadto z tej przyczyny, że z uwagi na niepozostawienie przez operatora pocztowego w dniu 9 lipca 2021 r. w skrzynce odbiorczej pełnomocnika skarżącej zawiadomienia o próbie doręczenia i możliwości odbioru przesyłki zawierającej wezwanie do uiszczenia uzupełniającego wpisu od skargi, czego Poczta Polska S.A. nie wykluczyła w świetle jej własnych oświadczeń złożonych w korespondencji reklamacyjnej z pełnomocnikiem skarżącej – 14-dniowy termin do odbioru wezwania z placówki pocztowej nie rozpoczął swego biegu 9 lipca 2021 r., doręczenie wezwania nie nastąpiło 23 lipca 2021 r., a wpis uzupełniający dokonany 2 sierpnia 2021 r. nie był wniesiony z uchybieniem terminu.

Pismem z 13 grudnia 2021 r. pełnomocnik Spółki uzupełnił zażalenie i załączył wydruk wiadomości e-mail z 13 grudnia 2021 r. od zarządcy nieruchomości mający potwierdzać brak awizacji przesyłki poleconej z WSA w dniu 9 lipca 2021 r.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje.

Zażalenie zasługuje na uwzględnienie.

Podstawę prawną zaskarżonego postanowienia stanowił art. 220 § 3 p.p.s.a. Zgodnie z tym przepisem skarga, skarga kasacyjna, zażalenie oraz skarga o wznowienie postępowania, od których pomimo wezwania nie został uiszczony należny wpis, podlegają odrzuceniu przez sąd. Powodem zastosowania tego przepisu było uznanie przez WSA, że skarżąca (zastępowana przez pełnomocnika) nie uiściła w wyznaczonym terminie 7 dni od doręczenia wezwania uzupełniającego wpisu sądowego od skargi, do czego została wezwana zarządzeniem Przewodniczącego Wydziału z 16 czerwca 2021 r. WSA przyjął bowiem, że odpis tego zarządzenia (przesyłka polecona nr [...] został uznany za doręczony pełnomocnikowi skarżącej w dniu 23 lipca 2021 r. w trybie art. 73 p.p.s.a., z uwagi na nieodebranie jej przez adresata z placówki pocztowej mimo podwójnej awizacji w dniach 9 i 19 lipca 2021 r.

Kwestionując rozstrzygnięcie WSA, autor zażalenia postawił zarzuty zwalczające zasadność odrzucenia skargi z uwagi na to, że sąd nieprawidłowo określił początek biegu terminu na uiszczenie uzupełniającego wpisu sądowego od skargi, a także wadliwie przyjął, że przesyłka zawierająca wezwanie do uiszczenia uzupełniającego wpisu od skargi mogła zostać uznana za doręczoną w trybie art. 73 § 4 p.p.s.a., podczas gdy operator pocztowy nie pozostawił pierwszego powiadomienia (awizo) o możliwości odbioru przesyłki z placówki pocztowej, a od daty tej awizacji liczony był termin, o którym mowa w art. 73 § 4 w zw. z § 1 p.p.s.a. Ponadto w ocenie Spółki nie było podstaw do wezwania jej do uiszczenia uzupełniającego wpisu od skargi, ponieważ – z uwagi na przedmiot sprawy – wpis, który skarżąca uiściła przy wnoszeniu skargi był wpisem w prawidłowej wysokości.

Zdaniem Naczelnego Sądu Administracyjnego (dalej: NSA), stanowisko skarżącej jest zasadne w zakresie, w jakim podnosi, że ustalone w sprawie okoliczności nie były wystarczające do przyjęcia skuteczności doręczenia wezwania do uiszczenia uzupełniającego wpisu od skargi w trybie art. 73 p.p.s.a. NSA podziela bowiem ocenę wyrażoną na gruncie analogicznej sprawy w postanowieniu o sygn. akt II GZ 33/22 z 24 lutego 2022 r. wydanym na skutek zażalenia tej samej Spółki od postanowienia WSA o odrzuceniu skargi z powodu uchybienia terminu do uzupełnienia wpisu sądowego.

Podkreślić należy, że w pismach z 3 i 6 sierpnia 2021 r. pełnomocnik skarżącej poinformował, że złożył do Poczty Polskiej S.A. reklamację wykonania usługi doręczenia przesyłki poleconej, w której znajdowało się wezwanie do uzupełnienia wpisu od skargi, załączając potwierdzenie operatora pocztowego o wpłynięciu reklamacji oraz wydruk korespondencji z Pocztą Polską S.A. w sprawie tego zgłoszenia. Zarówno z tej korespondencji, jak i ze wskazanych pism procesowych wynika, że pełnomocnik Spółki zwracał uwagę na informacje uzyskane od zarządcy budynku, w którym prowadzi kancelarię, z których wynika, że zapis kamer monitoringu wizyjnego z dnia 9 lipca 2021 r. pokazuje, że listonosz nie wrzucił do skrzynki pocztowej lokalu pełnomocnika żadnego powiadomienia (awizo). W przywołanych pismach procesowych pełnomocnik skarżącej wniósł o zwrócenie się przez WSA do zarządcy nieruchomości o udostępnienie nagrań z monitoringu wizyjnego wnętrza budynku m.in. w dniu 9 lipca 2021 r. z godzin od 11 do 13. Pełnomocnik Spółki podkreślał przy tym, że zarządca nieruchomości odmówił mu udostępnienia zapisu wideo z próby doręczenia przedmiotowej przesyłki z uwagi na przepisy RODO, wskazując jednak, że nagranie zostało zabezpieczone na potrzeby wyjaśnienia sprawy i zostanie niezwłocznie przedstawione na wezwanie Sądu.

WSA nie zwrócił się do zarządcy nieruchomości, ani nie wezwał pełnomocnika skarżącej do przedstawienia wyników wszczętego postępowania reklamacyjnego. W dniu 15 września 2021 r. zostało natomiast wydane zarządzenie nakazujące zwrócić się do Poczty Polskiej S.A. o wszczęcie postępowania wyjaśniającego w sprawie ustalenia dokładnych dat podjęcia prób doręczenia pełnomocnikowi skarżącej przedmiotowej przesyłki. W odpowiedzi na to wezwanie Poczta Polska S.A. w piśmie z 19 października 2021 r. stwierdziła m.in., że listonosz w dniach 9 i 19 lipca 2021 r. był pod wskazanym adresem, lecz w wyniku nieobecności adresata wystawił zawiadomienie o możliwości odbioru przedmiotowej przesyłki poleconej i umieścił je w skrzynce oddawczej adresata. To pismo Poczty Polskiej S.A. w zestawieniu z adnotacjami na kopercie zawierającej przedmiotową przesyłkę przekonało WSA o prawidłowości doręczenia wezwania w trybie art. 73 p.p.s.a., a w konsekwencji do odrzucenia skargi z uwagi na nieuiszczenie uzupełniającego wpisu od skargi w terminie.

Zdaniem NSA, powyższe stanowisko sądu pierwszej instancji należy uznać za przedwczesne w świetle wyników postępowania reklamacyjnego, o zainicjowaniu którego pełnomocnik skarżącej informował w pismach procesowych z 3 i 6 sierpnia 2021 r. Pełnomocnik Spółki załączył bowiem do zażalenia otrzymane od Poczty Polskiej S.A. pisma z 13 sierpnia 2021 r. i 27 września 2021 r., w których wskazano m.in., że: "czynności związane z podjęciem próby doręczenia przesyłek przez operatora oraz ich awizowanie nie wymagają uwierzytelnienia ich wykonania. W związku z powyższym, jednoznaczne odniesienie się do sygnalizowanych zastrzeżeń jest utrudnione". Operator pocztowy stwierdził, że "nie jesteśmy w stanie ustalić okoliczności towarzyszących awizacji omawianej przesyłki, jak również wyjaśnić przyczyny przedstawionego stanu rzeczy (specyfika problemu powoduje, że tak jak listonosz nie ma możliwości udowodnienia, że daną usługę wykonał należycie, tak Klient nie jest w stanie udowodnić, że listonosz na pewno nie próbował doręczyć przesyłkę), albowiem zweryfikowanie przebiegu kwestionowanych przez Pana zdarzeń było możliwe jedynie w chwili wystąpienia. Inaczej mówić, jedynym źródłem umożliwiającym wyjaśnienie skargi w ww. zakresie jest wypowiedź Klienta oraz osoby doręczającej." Ponadto w odpowiedzi na drugą reklamację wniesioną przez pełnomocnika skarżącej Poczta Polska S.A. wskazała, że listonosz odpowiedzialny za awizację przesyłki w dniu 9 lipca 2021 r. nie świadczy już pracy na rzecz Poczty Polskiej S.A. i dlatego nie można uzyskać od niego jakichkolwiek wyjaśnień na okoliczność przedstawionych zarzutów. Operator poinformował również, że "bezsporne ustalenie stanu faktycznego i określenie wszystkich zdarzeń związanych ze skargą jest obecnie niemożliwe. (...) Bazując zatem na Pana informacjach oraz na wyjaśnieniach pracownika musimy zachować obiektywizm w toku rozpatrywania skargi, przez co nie możemy jednoznacznie potwierdzić, bądź zaprzeczyć, na podstawie jedynie Pana oceny sytuacji, iż postępowanie listonosza podczas awizowania przesyłki było naganne".

W ocenie NSA, powyższa korespondencja pochodząca od Poczty Polskiej S.A. dotycząca przedmiotowej przesyłki podważa jednoznaczność twierdzeń i oświadczeń tego operatora zawartych w piśmie z 19 października 2021 r. skierowanym do WSA i dotyczącym tej samej przesyłki. W istocie odpowiedź operatora pocztowego na reklamację jest różna w zależności od tego, kto domaga się wyjaśnień odnośnie do prawidłowości doręczenia przesyłki, mimo że zarówno w reklamacji pełnomocnika skarżącej, jak i w żądaniu wyjaśnień pochodzącym od WSA wskazano na zarzut dotyczący awizowania przesyłki. W takiej sytuacji pismo Poczty Polskiej S.A. z 19 października 2021 r. nie może być podstawą oceny, że proces doręczenia przesyłki z odpisem zarządzenia wzywającego do uzupełnienia wpisu przebiegł zgodnie z prawem. Oznacza to, że kwestia ta nie została jak dotąd wyczerpująco wyjaśniona i wymaga podjęcia w tym zakresie dodatkowych czynności przez sąd pierwszej instancji.

Z tych względów zaskarżone postanowienie WSA podlegało uchyleniu.

Ponownie rozpoznając sprawę WSA zwróci się do Poczty Polskiej S.A. o wyjaśnienie rozbieżności w odpowiedziach tego operatora na reklamacje dotyczące przesyłki poleconej nr [...]. Wiarygodne wyjaśnienie powyższych okoliczności będzie również wymagało zwrócenia się do zarządcy budynku, w którym znajduje się lokal pełnomocnika skarżącej, o udzielenie informacji, czy z nagrań z monitoringu wizyjnego wnętrza budynku z dnia 9 lipca 2021 r. wynika, że listonosz podjął próbę doręczenia jakiejkolwiek korespondencji do lokalu nr [...] i że wrzucił do skrzynki pocztowej tego lokalu jakąkolwiek korespondencję. Dopiero na tej podstawie WSA oceni, czy można przyjąć skuteczność doręczenia przedmiotowej korespondencji w trybie art. 73 p.p.s.a..

Odnosząc się do zarzutów zażalenia dotyczących nieprawidłowego ustalenia wysokości należnego wpisu sądowego od skargi i niezasadności skierowania do skarżącej wezwania do uiszczenia wpisu uzupełniającego, NSA stwierdza, że rozstrzyganie tej kwestii na obecnym etapie postępowania byłoby przedwczesne. Gdyby bowiem okazało się w toku ponownie prowadzonego postępowania, że odpis zarządzenia o wezwaniu do uzupełnienia wpisu nie został prawidłowo doręczony, to konieczne byłoby ponowienie próby jego doręczenia, tak aby zapewnić skarżącej możliwość złożenia zażalenia na to wezwanie, w którym skarżąca mogłaby kwestionować podstawę prawną tego wezwania.

Ze wskazanych powodów Naczelny Sąd Administracyjny, działając na podstawie art. 185 § 1 w związku z art. 197 § 2 p.p.s.a., postanowił jak w sentencji.

Odnosząc się do wniosku pełnomocnika Spółki o zasądzenie zwrotu kosztów postępowania zażaleniowego, NSA wskazuje, że zgodnie z art. 209 p.p.s.a. wniosek strony o zwrot kosztów sąd rozstrzyga w każdym orzeczeniu uwzględniającym skargę oraz w orzeczeniu, o którym mowa w art. 201, art. 203 i art. 204 p.p.s.a. Niniejsze postanowienie Naczelnego Sądu Administracyjnego nie jest żadnym z orzeczeń wskazanych w art. 209 p.p.s.a.