Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Dnia 28 kwietnia 2011 roku Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący sędzia NSA Jerzy Bujko, Sędzia NSA Joanna Runge-Lissowska (spr.), Sędzia del. NSA Iwona Tomaszewska, Protokolant asystent sędziego Tomasz Godlewski, po rozpoznaniu w dniu 28 kwietnia 2011 roku na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Komendanta Straży Miejskiej Miasta Stołecznego Warszawy od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 8 listopada 2010 roku sygn. akt II SAB/Wa 204/10 w sprawie ze skargi A.J. na bezczynność Komendanta Straży Miejskiej Miasta Stołecznego Warszawy w przedmiocie udostępnienia informacji publicznej oddala skargę kasacyjną.

Wyrokiem z dnia 8 listopada 2010 r. sygn. akt II SAB/Wa 204/10, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, po rozpoznaniu skargi A.J. na bezczynność Komendanta Straży Miejskiej m.st. Warszawy w przedmiocie udostępnienia informacji publicznej, zobowiązał Komendanta do rozpatrzenia wniosku skarżącego z dnia [...] maja 2010 r. o udostępnienie informacji, zakreślając termin na dokonanie czynności.

A.J., pismem z [...] maja 2010 r., wystąpił do Komendanta Straży Miejskiej m.st. Warszawy o udzielenie informacji publicznej dotyczącej wysokości przyznanych, w okresie od 1 stycznia 2009 r. do czerwca 2010 r., premii regulaminowych pracownikom zatrudnionym w Straży, a zwolnionym z obowiązku świadczenia pracy, na podstawie przepisów o związkach zawodowych oraz nagród finansowych wypłacanych tymże pracownikom. Na pismo to Komendant odpowiedział odmownie z tego względu, iż informacje jakich żądał wnioskodawca nie mają charakteru informacji publicznej. Pismem z dnia [...] maja 2010 r. A.J. ponownie zwrócił się o udostępnienie informacji przy czym wniosek miał treść identyczną jak z dnia [...] maja 2009 r. ze wskazaniem jedynie, że jeśli idzie o wypłacone nagrody to chodzi o okres od 1 stycznia 2009 r. do 20 maja 2010 r. Pismem z [...] czerwca 2010 r. Komendant poinformował A.J., że podtrzymuje stanowisko w piśmie z [...] maja 2010 r. W tej sytuacji A.J. wniósł skargę na bezczynność Komendanta.

Rozpoznając skargę, Wojewódzki Sąd zajął się jej dopuszczalnością z punktu widzenia charakteru sprawy oraz warunków formalnych jej wniesienia, gdyż Komendant wnosił o odrzucenie skargi. Sąd uznał, że skargę wniesiono w sprawie z zakresu administracji publicznej, zaś przed jej złożeniem nie było konieczne zachowanie trybu przewidzianego w art. 52 § 3 – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.

Następnie Sąd dokonał analizy przepisów ustawy o dostępie do informacji publicznej – art. 4 ust. 1 pkt 4, art. 6 ust. 1 pkt 5 i stwierdził, iż z przepisów tych wynika, iż informacją publiczną jest informacja o majątku władz publicznych. Straż Miejska m.st. Warszawy jako jednostka organizacyjna m.st. Warszawy działająca na prawach jednostki budżetowej mieści się w pojęciu władzy publicznej, zaś informacja o jej wydatkach, w tym wysokości wydatków na wynagrodzenia pracowników, w tym premii, jest informacją o majątku publicznym – wyjaśnił Sąd, uznając, iż Komendant Straży, nie udzielając A.J. informacji pozostaje bezczynny.

Komendant Straży Miejskiej m.st. Warszawy wniósł skargę kasacyjną od tego wyroku, domagając się jego uchylenia i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Warszawie, bądź po uchyleniu, odrzucenia lub oddalenia skargi i zarzucając naruszenie prawa materialnego przez błędną wykładnię art. 1 i 6 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (Dz. U. Nr 112, poz. 1198 ze zm.), a nadto niezastosowanie art. 61 Konstytucji RP, a w konsekwencji uznanie, że informacja o wysokości proponowanych premii i nagród jedynemu pracownikowi zwolnionemu w Straży Miejskiej m.st. Warszawy z obowiązku świadczenia pracy na podstawie art. 31 pkt 1 ust. 2 ustawy o wiązkach zawodowych stanowi informację publiczną.

W uzasadnieniu skargi podkreślono, że rozumowanie Sądu można by uznać, co do zasady za słuszne, ale w tej sprawie Sąd nie uwzględnił, że A.J. domaga się informacji dotyczącej konkretnej osoby – przewodniczącego jednego ze związków zawodowych, gdyż tylko jeden związkowiec, przewodniczący konkurencyjnego związku dla występującego z pytaniem jest zwolniony z obowiązku pracy, o czym wie pytający, a w takiej sytuacji żądanie nie dotyczyło informacji publicznej. Podniesiono też, że w podobnej sprawie, ze skargi A.J. na bezczynność Straży Miejskiej, Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z 14 września 2010 r. I OSK 1035/10 uchylił nietrafny wyrok Wojewódzkiego Sądu, wskazując, że zarobki konkretnej osoby nie są informacją publiczną.

A.J. wniósł o utrzymanie wyroku Wojewódzkiego Sądu, podkreślając, iż złożony przez niego wniosek o udostępnienie informacji dotyczy pracowników, a nie konkretnej osoby, a nadto składając wniosek nie występuje jako związkowiec, ale obywatel, zaś co do wyroku Naczelnego Sądu, to dotyczył on innej sprawy.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga kasacyjna nie zasługiwała na uwzględnienie.

Na wstępie podkreślić należy, że Naczelny Sąd Administracyjny z mocy art. 183 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.), dalej "P.p.s.a.", jest związany granicami skargi kasacyjnej, a z urzędu bierze pod uwagę tylko nieważność postępowania. Oznacza to, że jeśli w sprawie nie zachodzi przesłanka nieważności, Naczelny Sąd rozpoznaje sprawę w ramach przytoczonych podstaw skargi kasacyjnej. Podstawy te powinny być powołane zgodnie z art. 174 P.p.s.a., tj. podawać konkretny przepis konkretnego aktu prawnego i charakter naruszenia, bowiem związanie granicami skargi kasacyjnej uniemożliwia Naczelnemu Sądowi poprawianie czy uzupełnianie podstaw skargi kasacyjnej. Przytoczenie konkretnego przepisu polega na wskazaniu nie tylko artykułu konkretnego aktu, ale również niższych jednostek redakcyjnych, o ile artykuł na takie się dzieli. Jeżeli bowiem przepis ma rozbudowaną konstrukcję redakcyjną to niewskazanie konkretnego przepisu może uniemożliwić rozpoznanie skargi kasacyjnej, gdyż wymagałoby od Naczelnego Sądu poprawienia podstawy.

Skarga kasacyjna Komendanta Straży Miejskiej w podstawach wskazuje akt prawny, jego artykuły i charakter naruszenia, jednak stwierdzić należy, że zarówno art. 1 jak i art. 6 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (Dz. U. Nr 112, poz. 1198 ze zm.), dalej "ustawa o udostępnieniu informacji", dzielą się na niższe jednostki redakcyjne – art. 1 – ustępy, art. 6 ustępy, punkty i litery. Wobec tego stawiając zarzuty należało wskazać dokładnie, który z przepisów naruszył Wojewódzki Sąd przez błędną wykładnię, bo taki podano charakter naruszenia, po pierwsze dlatego, że taki jest wymóg art. 174 P.p.s.a., a po drugie z tego względu, że w zaskarżonym wyroku Sąd odniósł się do konkretnych przepisów ww. ustawy.

Podstawy skargi kasacyjnej i ich uzasadnienie, zgodnie z art. 176 P.p.s.a. stanowią jeden element skargi i może się okazać, że w uzasadnieniu znajdzie się rozwinięcie podstaw. Jednak w uzasadnieniu niniejszej skargi także ogólnie tylko przywołuje się art. 6 ustawy o udostępnieniu informacji. Stwierdzić zatem należy, że zarówno w podstawach skargi kasacyjnej, jak i w uzasadnieniu nie wskazano w istocie przepisu, który Wojewódzki Sąd błędnie wyłożył i już samo to pozwala na uznanie, iż zarzuty są nieusprawiedliwione. Mając jednak na uwadze, że Wojewódzki Sąd, jeśli idzie o art. 1 i 6 ustawy o udostępnienie informacji powołał konkretne przepisy – art. 1 ust. 1, art. 6 ust. 1 pkt 5 – to można przyjąć, że skarżącemu Komendantowi chodzi o błędną wykładnię tychże przepisów. Taka konstatacja Naczelnego Sadu mieści się w ramach związania granicami skargi kasacyjnej, gdyż nie wymaga zabiegów niedozwolonych, choć od służb Komendanta Straży Miejskiej, jednostki powołanej do ochrony porządku publicznego, zatem ochrony przestrzegania prawa, znajomości prawa należałoby wymagać.

Z tak rozumianymi zarzutami skargi nie można się zgodzić, bowiem Wojewódzki Sąd błędnie ich nie zinterpretował.

Podzielić należy pogląd Wojewódzkiego Sadu, wyrażony w zaskarżonym wyroku, a wywiedziony z przepisów, które zostały omówione w uzasadnieniu tego wyroku, iż Straż Miejska jest podmiotem obowiązanym do udzielania informacji publicznej. Zgodzić należy się też z tym, że informacja o wydatkach z budżetu tej Straży, w tym dotycząca wynagrodzeń pracowniczych szeroko pojętych, zatem także premii i nagród, jest informacją publiczną. Wywody Wojewódzkiego Sądu, wynikające z przywołanych przez Sąd przepisów należy w pełni podzielić, zatem nie ma konieczności wyjaśniania tych przepisów. Przenosząc to na grunt niniejszej sprawy należy stwierdzić, że informacja dotycząca premii regulaminowych i nagród pracowników Straży Miejskiej, zwolnionych z obowiązku świadczenia pracy na podstawie przepisów o związkach zawodowych jest informacja publiczną w rozumieniu ustawy o dostępie do informacji. Zasadnie zatem Wojewódzki Sąd uznał, iż Komendant Straży Miejskiej jest bezczynny w załatwieniu wniosku, domagającego się udzielenia informacji w takim przedmiocie.

Komendant Straży uważa, że żądana przez A.J. informacja nie jest informacją publiczną i powołuje się na wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 14 września 2010 r. I OSK 1035/10. Jednak w wyroku tym Naczelny Sąd odniósł się do sprawy, której przedmiotem było żądanie udzielenia informacji dotyczącej nagród wypłaconych osobie wymienionej z nazwiska i funkcji i taką informację Sąd uznał za niestanowiącą informacji publicznej.

W niniejszej sprawie wniosek dotyczył natomiast pracowników zwolnionych z obowiązku świadczenia pracy, a nie konkretnych osób, wymienionych z imienia i nazwiska.

Wobec powyższego orzeczono jak w sentencji na podstawie art. 184 P.p.s.a.