Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA – Janusz Walawski Sędzia WSA – Ewa Pisula – Dąbrowska (sprawozdawca) Sędzia WSA – Andrzej Góraj Protokolant – specjalista Marek Kozłowski po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 5 listopada 2013 r. sprawy ze skargi B W. na decyzję Komendanta Głównego Policji z dnia [...] kwietnia 2013 r. nr [...] w przedmiocie stwierdzenia nieważności decyzji w części dotyczącej wydania pozwolenia na broń palną do celów kolekcjonerskich 1. uchyla zaskarżoną decyzję oraz utrzymaną nią w mocy decyzję organu I instancji; 2. stwierdza, że zaskarżona decyzja nie podlega wykonaniu w całości.

Komendant Główny Policji decyzją z dnia [...] kwietnia 2013 r., działając na podstawie przepisów art. 138 § 1 pkt 1, art. 156 § 1 pkt 2 w zw. z art. 157 § 1 i 2 i art. 158 § 1 oraz art. 268a K.p.a., po rozpatrzeniu wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy, utrzymał w mocy swoją decyzję z dnia [...] marca 2013 r., stwierdzającą nieważność decyzji [...] Komendanta Wojewódzkiego Policji w [...] z dnia [...] czerwca 2012 r., w części dotyczącej wydania B. W. pozwolenia na broń palną do celów kolekcjonerskich w postaci [...].

W uzasadnieniu decyzji organ wskazał, co następuje:

Komendant Główny Policji wszczął z urzędu postępowanie administracyjne w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji [...] Komendanta Wojewódzkiego Policji w [...] z dnia [...] czerwca 2012 r., w części dotyczącej wydania B. W. pozwolenia na broń palną do celów kolekcjonerskich w postaci [...]. O wszczęciu niniejszego postępowania organ powiadomił zainteresowaną. W wyniku tego postępowania Komendant Główny Policji decyzją z dnia [...] marca 2013 r. stwierdził, iż przedmiotowa decyzja [...] Komendanta Wojewódzkiego Policji w [...], we wskazanej części, jest obarczona wadą kwalifikowaną, określoną w art. 156 § 1 pkt 2 K.p.a., co nakazuje wyeliminowanie jej z obrotu prawnego.

B. W. złożyła wniosek o ponowne rozpatrzenie sprawy, natomiast Komendant Główny Policji, po analizie akt administracyjnych i zarzutów odwołania, decyzją z dnia [...] kwietnia 2013 r. utrzymał w mocy wcześniejsze rozstrzygnięcie.

Organ wskazał, iż przedmiotowa decyzja [...] Komendanta Wojewódzkiego Policji w [...] z dnia [...] czerwca 2012 r. w kwestionowanej części narusza w sposób rażący art. 10 ust. 5 ustawy z dnia 21 maja 1999 r. o broni i amunicji (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 576), co w związku z treścią art. 156 § 1 pkt 2 K.p.a. stanowi przyczynę stwierdzenia nieważności tej decyzji w zakresie wydania pozwolenia na broń palną do celów kolekcjonerskich w postaci [...].

W przedmiocie zdefiniowania przedmiotowej kategorii broni organ posłużył się treścią w § 1 pkt 8 rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 29 sierpnia 2011 r. w sprawie rodzajów broni palnej odpowiadających kategoriom broni palnej określonym w dyrektywie w sprawie kontroli nabywania i posiadania broni (Dz. U. z 2011 r. Nr 191, poz. 1140). Według tej kategorii, z uwagi na posiadanie przez pistolety maszynowe o kalibrze od 6 mm do 12 mm oraz karabinków samoczynnych o kalibrze od 5,45 mm do 7,62 mm możliwości prowadzenia tzw. ognia ciągłego, broń ta wg § 1 pkt 8 powyższego rozporządzenia, jest bronią palną samoczynną. Organ wskazał, iż dla potrzeb powyższej kwalifikacji możliwość prowadzenia ognia pojedyńczego po automatycznym przeładowaniu – a zatem cecha samopowtarzalności, jaką na ogół powyżej opisana broń również posiada - nie wpływa w żaden sposób na inne zakwalifikowanie tej broni niż – samoczynnej. Ponieważ broń samoczynna zgodnie z art. 10 ust. 5 ustawy podlega szczególnej regulacji, nie mającej związku z posiadaniem broni dla celów kolekcjonerskich, udzielenie zezwolenia na jej posiadanie do celów kolekcjonerskich stanowiło rażące naruszenie prawa. W ocenie organu, przy stosowaniu wykładni prawa, danie prymatu temu przepisowi szczególnemu (art. 10 ust. 5) nad przepisem art. 10 ust. 4 pkt 2) lit. c) i e) wynika z wykładni funkcjonalnej oraz racjonalnej. Dla poparcia swej argumentacji organ wskazał na szczególne warunki dla uzyskania pozwolenia na taką broń, wskazane w treści art. 29 ustawy o broni i amunicji.

Komendant Główny Policji polemizując z zarzutami odwołania wskazał, iż dyrektywy unijne, stanowiące element wspólnotowego prawa wtórnego, skierowane do państw członkowskich, określają cel, który powinien zostać osiągnięty w wyznaczonym terminie, natomiast wybór formy i sposobu realizacji tego celu pozostawiony jest organom krajowym. Zatem wiążą one tylko w zakresie rezultatu, który ma być osiągnięty, czyli co do skutku. Powyższe wynika z art. 249 Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską. Komendant Główny Policji stosując wykładnię funkcjonalną przyjął, iż intencją racjonalnego ustawodawcy, który ustanowił przepisy odnoszące się do wyjątkowej, bo podlegającej reglamentacji sfery pozwoleń na broń, nie było otwarcie dostępu do broni samoczynnej dla osób fizycznych, w tym kolekcjonerów. Przy stosowaniu wykładni tych przepisów należy mieć na uwadze ich restrykcyjny charakter. Z tych przyczyn nie jest prawidłowy pogląd zainteresowanego, iż z treści przepisu art. 10 ust. 4 pkt 7 wynika, iż ustawodawca wyłączył ze zbioru broni samoczynnej, określonej w art. 10 ust. 5 i zdefiniowanej jako broń szczególnie niebezpieczną, pistolety maszynowe o kalibrze od 6 mm do 12 mm oraz karabinków samoczynnych o kalibrze od 5,45 mm do 7,62 mm (opisane w art. 10 ust. 4 pkt 2 lit. c i e).

B. W. wniosła do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie skargę na decyzję Komendanta Głównego Policji z dnia [...] kwietnia 2013 r., żądając jej uchylenia wraz decyzją poprzedzającą z dnia [...] marca 2013 r. oraz zasądzenia od organu kosztów postępowania wraz z kosztami zastępstwa prawnego.

Zaskarżonej decyzji skarżący zarzuciła:

- obrazę przepisów prawa materialnego, tj. art. 10 ust. 5 pkt 1 ustawy o broni i amunicji, poprzez jego zastosowanie i uznanie, iż broń wskazana w art. 10 ust. 4 pkt 7 jest bronią podlegającą wyłączeniu z art. 10 ust. 5 pkt 1;

- obrazę przepisów prawa materialnego, tj. art. 10 ust. 4 pkt 7 ustawy o broni i amunicji, poprzez jego błędną wykładnię;

- obrazę przepisów postępowania administracyjnego, tj. art. 156 ust. 1 pkt 2 w zw. z art. 6 k.p.a., poprzez uznanie, iż decyzja z dnia [...] września 2012 r. [...] Komendanta Wojewódzkiego Policji w [...] została wydana w warunkach nieważności i podlega unieważnieniu.

W uzasadnieniu skargi zakwestionowała stosowanie przez organ tzw. wykładni restrykcyjnej, jako nieznanej w nauce prawa. Podniósł, iż wykładnia językowa oraz wykładnie subsydiarne (systemowa i funkcjonalna) przepisów art. 10 ust. 1, art. 10 ust. 4 pkt 7, art. 10 ust. 5 pkt 1 ustawy o broni i amunicji, prowadzą do wniosku, że można uzyskać pozwolenie na broń samoczynną w zakresie takim, w jakim wnosił skarżący. Ustawodawca w art. 10 ust. 5 pkt 1 wprowadził zapis uniemożliwiający uzyskanie pozwolenia na broń samoczynną w ujęciu generalnym (ogólnym). Jednakże, zapisem z art. 10 ust. 4 pkt 7 wyłączył z tego zakresu dwa rodzaje broni samoczynnej: pistolety maszynowe o kalibrze od 6 mm do 12 mm oraz karabinki samoczynne o kalibrze od 5,45 mm do 7,62 mm. Zatem intencją prawodawcy nie było wyłączenie uzyskania pozwolenia na każdą broń samoczynną, ale na każdą inną za wyjątkiem właśnie pistoletów maszynowych o kalibrze od 6 mm do 12 mm oraz karabinków samoczynnych o kalibrze od 5,45 mm do 7,62 mm.

Z orzecznictwa sądów administracyjnych wynika, że w polskim systemie prawnym prawo obywatela do posiadania broni palnej nie jest powszechnym prawem, ale ściśle przez ustawę reglamentowanym uprawnieniem. Słuszne jest przyjęcie stanowiska, że ustawodawca jasno i jednoznacznie zaprezentował kryteria reglamentacji uprawnienia, jakim jest otrzymanie pozwolenia na broń dla celów kolekcjonerskich. Tylko te określone przez ustawę kryteria, a nie żadne inne, stanowią o zakresie tej reglamentacji. Pojęcie "reglamentacja" nie jest zatem treścią samą sobie, a jego treść określają przepisy ustawy o broni i amunicji. Gdyby ustawodawca chciał wyłączyć pistolety maszynowe o kalibrze od 6 mm do 12 mm oraz karabinki samoczynne o kalibrze od 5,45 mm do 7,62 mm w trybie art. 10 ust. 5 pkt 1 nie umieściłby treści przepisu art. 10 ust. 4 pkt 7 wraz z wyszczególnieniem rodzajów broni (w tym pistoletów maszynowych o kalibrze od 6 mm do 12 mm oraz karabinków samoczynnych o kalibrze od 5,45 mm do 7,62 mm), które można posiadać w celu kolekcjonerskim. Tylko taka wykładnia omawianych przepisów ustawy o broni i amunicji jest prawidłowa i zgodna z ratio legis ustawodawcy.

W ocenie strony skarżącej decyzja, [...] Komendanta Wojewódzkiego Policji w [...] nie jest dotknięta wadą rażącego naruszenia prawa. Cechą rażącego naruszenia prawa jest to, że treść decyzji pozostaje w sprzeczności z treścią określonego przepisu prawa poprzez proste ich zestawienie. Dlatego nie można ustalić w postępowaniu o stwierdzenie nieważności decyzji, czy została spełniona przesłanka określona w art. 156 § 1 pkt 2 K.p.a. bez odniesienia się do przepisów materialnoprawnych, na podstawie których decyzja w postępowaniu zwykłym została wydana. Skarżąca spełniała wszystkie wymagania do uzyskania pozwolenia na broń w celach kolekcjonerskich, co potwierdziła decyzja z dnia [...] września 2012 r. Stwierdzenie nieważności tej decyzji przez KGP było wynikiem nieprawidłowej wykładni przepisów zastosowanej przez ten organ. Decyzja ta była i jest zgodna z przepisami ustawy o broni i amunicji, w żaden sposób ich nie narusza, zaś jakkolwiek rozumiane naruszenie powstało na skutek nieprawidłowej wykładni przepisów ustawy, dokonanej przez KGP.

W dodatkowym piśmie procesowym z dnia [...] lipca 2013 r. skarżąca podniosła, iż wykładnia literalna przepisów art. 10 ust. 4 pkt 1-7 oraz art. 10 ust. 5 ustawy o broni i amunicji wskazuje, że nie można posiadać pistoletów maszynowych o kalibrze od 6 mm do 12 mm oraz karabinków samoczynnych o kalibrze od 5,45 mm do 7,62 mm dla celów kolekcjonerskich. Nadto wynikiem wykładni literalnej art. 10 ust. 5 jest stwierdzenie, że nie można posiadać broni samoczynnej jako takiej, ujętej generalnie. Natomiast wynikiem wykładni systemowej art. 10 ust. 4 pkt 1-7 oraz art. 10 ust. 5 ustawy jest stwierdzenie, że można posiadać dla celów kolekcjonerskich karabinek samoczynny o kalibrze 5,45 mm do 7,62 mm, ale nie można posiadać broni samoczynnej jako takiej, w ogóle/generalnie. Zatem najpierw ustawodawca nadał uprawnienie, skonkretyzował je i uszczegółowił, zaś kolejno (w następnym przepisie) wprowadził ograniczenie/wyłączenie. Ustawodawca umieszczając poszczególne rodzaje broni w artykule umiejscowionym wyżej (bliżej), aniżeli wyłączenia traktujące o szczególnie niebezpiecznej broni palnej w artykule umiejscowionym niżej (dalej) w ustawie o broni i amunicji, dał wyraz temu, iż broń wskazana w art. 10 ust. 4 podlega wyłączeniu spod reżimu art. 10 ust. 5 omawianej ustawy. Skarżąca wskazała, iż wynikiem wykładni celowościowej jest stwierdzenie, że w zamierzeniu ustawodawcy nie można posiadać broni samoczynnej za wyjątkiem pistoletów maszynowych o kalibrze od 6 mm do 12 mm i karabinków samoczynnych o kalibrze 5,45 mm do 7,62 mm. Zamiarem ustawodawcy nie jest wyłączenie uprawnienia do posiadania każdej broni samoczynnej; wyłączenie to doznaje wyjątku w postaci pistoletów maszynowych o kalibrze od 6 mm do 12 mm oraz karabinków samoczynnych o kalibrze od 5,45 mm do 7,62 mm.

Komendant Główny Policji w odpowiedzi na skargę wniósł o jej oddalenie, przytaczając argumentację zawartą w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:

Skarga zasługuje na uwzględnienie.

W ocenie Sądu, trafny jest zarzut skargi, co do braku cech rażącego naruszenia prawa w decyzji [...] Komendanta Wojewódzkiego Policji w [...] z dnia [...] czerwca 2012 r. w części objętej przedmiotowym postępowaniem, to jest dotyczącej wydania B. W. pozwolenia na broń palną do celów kolekcjonerskich w postaci [...].

Trafnie argumentuje skarżąca, iż cechą rażącego naruszenia prawa jest to, że treść decyzji pozostaje w sprzeczności z treścią określonego przepisu prawa poprzez proste ich zestawienie. Dlatego nie można ustalić w postępowaniu o stwierdzenie nieważności decyzji, czy została spełniona przesłanka określona w art. 156 § 1 pkt 2 K.p.a. bez odniesienia się do przepisów materialnoprawnych, na podstawie których decyzja w postępowaniu zwykłym została wydana.

Przedmiotowa decyzja [...] Komendanta Wojewódzkiego Policji w [...] z dnia [...] czerwca 2012 r. oparta jest, w zakresie objętym niniejszą sprawą, na gramatycznej wykładki przepisów prawa materialnego - art. 10 ust. 4 pkt 7 ustawy o broni i amunicji. Przepis ten zezwala na wydanie pozwolenia na broń do celów kolekcjonerskich, co do wszystkich rodzajów broni opisanej w pkt 1, 2, 3, 4, 5, 6 tego ustępu, a zatem również, co do wyszczególnionych w pkt 2 lit. c) i e) - pistoletów maszynowych o kalibrze od 6 mm do 12 mm oraz karabinków samoczynnych o kalibrze od 5,45 mm do 7,62 mm. Norma art. 10 ust. 4 pkt 7 jest jednoznaczna i w prosty sposób skonstruowana. Odczytanie wprost powyższego przepisu, wskazuje na prawidłowe osadzenie przedmiotowej decyzji w wyżej wskazanym stanie prawnym.

Z kolei koncepcja obu wydanych w niniejszej sprawie przez Komendanta Głównego Policji decyzji nadzwyczajnych opiera się na treści art. 10 ust. 5 ustawy, wskazującego na generalny zakaz wydawania zezwolenia na posiadanie broni samoczynnej palnej, zdolnej do rażenia na odległość (traktowanej tu jako broni niebezpiecznej), do innych celów niż wskazanych w tym przepisie (przy posiłkowym zastosowaniu art. 29 ustawy – celem tym nie jest kolekcjonerstwo broni).

W niniejszej sprawie, w ocenie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie - zgodnie z legalną kwalifikacją broni palnej ustanowionej w rozporządzeniu Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 29 sierpnia 2011 r. w sprawie rodzajów broni palnej odpowiadających kategoriom broni palnej określonym w dyrektywie w sprawie kontroli nabywania i posiadania broni (Dz. U. z 2011 r. Nr 191, poz. 1140) - broń wskazana w art. 10 ust. 4 pkt 2 lit. c) i e) ustawy, to jest pistolet maszynowy o kalibrze od 6 mm do 12 mm oraz karabinek samoczynny o kalibrze od 5,45 mm do 7,62 mm, stanowią broń samoczynną w rozumieniu § 1 pkt 8 rozporządzenia. Zestawiając powyższy zakaz (art. 10 ust. 5) z kwalifikacją przedmiotowej broni jako samoczynnej, Komendant Główny Policji twierdzi, iż pistolet maszynowy o kalibrze od 6 mm do 12 mm oraz karabinek samoczynny o kalibrze od 5,45 mm do 7,62 mm nie mogą być przedmiotem zezwolenia na posiadania broni do celów kolekcjonerskich. Na tym twierdzeniu – wadliwej wykładni prawa - zbudowana jest konstrukcja rażącego naruszenia prawa (art. 156 § 1 pkt 2 k.p.a.) zastosowana przez Komendanta Głównego Policji w celu uchylenia ostatecznej decyzji [...] Komendanta Wojewódzkiego Policji w [...] z dnia [...] września 2012 r.

Zaznaczyć jednak należy, iż poza twierdzeniem o szczególnym niebezpieczeństwie tej broni, organ nie potrafił w uzasadnieniu swoich decyzji wyjaśnić przyczyn umiejscowienia przez ustawodawcę zarówno pistoletu maszynowego o kalibrze od 6 mm do 12 mm oraz karabinka samoczynnego o kalibrze od 5,45 mm do 7,62 mm w wykazie broni dostępnych do posiadania i nadto objętych możliwością wydania decyzji zezwalającej na ich kolekcjonowanie – zgodnie z treścią art. 10 ust. 4 pkt 7 ustawy.

Natomiast wykładnia podana przez skarżącą, stara się znaleźć kompromis pomiędzy sprzecznymi przepisami i w celu uniknięcia sprzeczności pomiędzy treścią art. 10 ust. 5 a treścią art. 10 ust. 4 pkt 7 w zw. z art. 10 ust. 4 pkt 2 lit. c) i e) ustawy o broni i amunicji, wskazuje, iż wynikiem wykładni celowościowej jest stwierdzenie, że w zamierzeniu ustawodawcy nie można posiadać broni samoczynnej za wyjątkiem pistoletów maszynowych o kalibrze od 6 mm do 12 mm i karabinków samoczynnych o kalibrze 5,45 mm do 7,62 mm. Zamiarem ustawodawcy nie jest wyłączenie uprawnienia do posiadania każdej broni samoczynnej; wyłączenie to doznaje wyjątku w postaci pistoletów maszynowych o kalibrze od 6 mm do 12 mm oraz karabinków samoczynnych o kalibrze od 5,45 mm do 7,62 mm.

Zatem w niniejszej sprawie przewijają się trzy sprzeczne koncepcje, co do wykładni albo wprost innej interpretacji omawianych przepisów ustawy o broni i amunicji.

Nadto, co widać z przedstawionych wyżej argumentów, co do rozumienia i wykładni oraz interpretacji powyższych przepisów, można mieć uzasadnioną obawę, co do prawidłowości legislacji w tym przedmiocie.

Rozstrzyganie zagadnienia, która z tych koncepcji jest zasadna mogłoby stanowić problematykę rozstrzyganą w zwykłym trybie odwoławczym, ale nie nadzorczym, które to właśnie postępowanie jest przedmiotem oceny Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie. Różnice w wykładni prawa albo interpretacji przepisów nie mogą stanowić przedmiotu rażącego naruszenia prawa, a zatem wymykają się z zakresu regulacji zawartej w art. 156 § 1 pkt 2 K.p.a.

Instytucja stwierdzenia nieważności decyzji jest instytucją procesową, dającą prawną możliwość eliminacji z obrotu prawnego decyzji dotkniętych przede wszystkim wadami materialnoprawnymi, powodującymi nieprawidłowe ukształtowanie stosunku materialnoprawnego zarówno pod względem podmiotowym, jak i przedmiotowym. Dopuszczalność stwierdzenia nieważności decyzji oparta jest m. in. na przesłance pozytywnej, którą stanowi wystąpienie jednej z wyliczonych w art. 156 § 1 K.p.a. podstaw (por. B. Adamiak, J. Borkowski Polskie postępowanie administracyjne i sądowo-administracyjne, Warszawa 1998, wydanie V, str. 278).

Organ administracyjny, w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji, rozstrzyga wyłącznie, co do nieważności decyzji albo jej niezgodności z prawem, nie jest władny natomiast rozstrzygać o innych kwestiach dotyczących istoty sprawy.

Nadto instytucja stwierdzenia nieważności decyzji nie może stanowić kolejnej instancji kontroli decyzji, albowiem naruszono by wówczas zasadę trwałości decyzji administracyjnej, wyrażonej w art. 16 § 1 K.p.a.

Podkreślić tu także należy, iż instytucja ta, z uwagi na rażące naruszenie przepisu prawa (art. 156 § 1 pkt 2 K.p.a.) nie może zostać zastosowana, gdy naruszenie prawa wynika z innej wykładni albo innej interpretacji danego przepisu.

W grupie rażącego naruszenia prawa nie mieści się błędna interpretacja przepisów składających się na podstawę prawną (por. wyrok NSA z dnia 6 lutego 1995 r., sygn. akt II SA 1531/94, ONSA 1996, nr 1, poz. 37). Zastosowanie przy wydawaniu decyzji administracyjnych jednej z możliwych interpretacji niejednoznacznych w swej treści przepisów prawa nie może być uznane za rażące naruszenie prawa w rozumieniu art. 156 § 1 pkt 2 K.p.a., prowadzące do stwierdzenia nieważności decyzji, tylko z tego powodu, że interpretacji tej nie podziela organ wyższego stopnia; (podobnie wyrok NSA z dnia 6 lutego 1995 r., sygn. akt II SA 1642/94, Prok. i Pr. 1995, nr 7-8, s. 70). Zastosowanie przy wydaniu decyzji administracyjnej jednej z możliwych interpretacji przepisów prawa o niejednoznacznej treści, nie może być uznane za rażące naruszenie prawa, prowadzące do stwierdzenia nieważności decyzji z tego tylko powodu, że interpretacji tej nie podziela organ wyższego stopnia. Rażące naruszenie prawa w rozumieniu art. 156 § 1 pkt 2 K.p.a. to oczywiste naruszenie jednoznacznego przepisu prawa, które równocześnie narusza zasadę praworządnego działania organów administracji publicznej w demokratycznym państwie prawnym urzeczywistniającym zasady sprawiedliwości społecznej (por. też wyrok NSA z dnia 18 czerwca 1997 r., sygn. akt III SA 422-427/96, Glosa 1998, nr 10, s. 29). Jeżeli przepis prawa dopuszcza możliwość rozbieżnej jego interpretacji, to wybór jednej z nich nie może być oceniony jako rażące naruszenie prawa w rozumieniu art. 156 § 1 pkt 2 K.p.a. nawet wówczas, gdy zostanie ona później uznana za nieprawidłową, albo - co zdarza się częściej - inna interpretacja zostanie uznana za słuszniejszą (wyrok NSA z dnia 28 listopada 1997 r., sygn. akt III SA 1134/96, ONSA 1998, nr 3, poz. 101).

Rozstrzygający dla oceny, czy zachodzą przesłanki stwierdzenia nieważności decyzji z powodu rażącego naruszenia prawa, jest stan prawa w dniu wydania tej decyzji. Na taką ocenę nie może mieć wpływu ani późniejsza zmiana prawa, ani tym bardziej zmiana interpretacji tego prawa – porównaj Jaśkowska Małgorzata, Wróbel Andrzej, Komentarz bieżący do art. 156 Kodeksu postępowania administracyjnego, LEX/el. 2010.

Powyższy wywód dowodzi, iż niezależnie do poprawności prezentowanych wyżej sprzecznych wykładni i rozumienia zbiegu przepisów art. 10 ust. 5 i art. 10 ust. 4 pkt 7 w zw. z art. 10 ust. 4 pkt 2 lit. c) i e) ustawy o broni i amunicji, różnice w wykładni przepisów nie mogą stanowić przedmiotu rażącego naruszenia prawa, a zatem zaskarżona decyzja oraz utrzymana nią w mocy decyzja Komendanta Głównego Policji naruszają prawo procesowe - art. 156 § 1 pkt 2 K.p.a., co skutkuje potrzebą ich uchylenia.

Decyzja [...] Komendanta Wojewódzkiego Policji w [...] z dnia [...] września 2012 r. jest decyzją ostateczną. Polska procedura administracyjna dużą wagę przywiązuje do wyrażonej w art. 16 K.p.a. zasady trwałości ostatecznych decyzji administracyjnych. Wzruszenie tej zasady wymaga prawidłowego zastosowania nadzwyczajnych instytucji prawnych. Komendant Główny Policji wskazał na taką instytucję procesową – art. 156 § 1 pkt 2 K.p.a., jednakże przesłanki użyte do jej zastosowania nie były prawidłowymi przesłankami, usankcjonowanymi zarówno przez praktykę, jak i doktrynę do tej instytucji nadzwyczajnej.

Wobec powyższego, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. c i art. 132 oraz art. 200 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.), orzekł, jak w sentencji.