Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Marzena Iwankiewicz, Sędziowie Sędzia WSA Katarzyna Grzegorczyk-Meder,, Sędzia NSA Elżbieta Makowska (spr.), Protokolant starszy sekretarz sądowy Aneta Kukla, po rozpoznaniu w Wydziale II na rozprawie w dniu 17 kwietnia 2014 r. sprawy ze skargi Spółki A. na decyzję Inspektora Transportu Drogowego z dnia [...] r. nr [...] w przedmiocie nałożenia kary pieniężnej oddala skargę.

Główny Inspektor Transportu Drogowego decyzją z dnia 1 października 2013 r., nr[...] , wydaną na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 K.p.a., art. 5, art. 7, art. 13, art. 4 pkt 22 lit. a, lit. h, art. 14, art. 92a, art. 92b, art. 92c ustawy z dnia 6 września 2001r. o transporcie drogowym (Dz. U. z 2012 r., poz. 1265 ze zm.) oraz lp. 1.1, lp. 5.1., lp. 5.3, lp. 6.3.6.1, lp. 6.3.8. załącznika nr 3 do ustawy o transporcie drogowym, art. 6, art. 8, art. 9 rozporządzenia (WE) nr 561/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 15 marca 2006 r. w sprawie harmonizacji niektórych przepisów socjalnych odnoszących się do transportu drogowego oraz zmieniającego rozporządzenia Rady (EWG) nr 3821/85 i (WE) 2135/98, jak również uchylającego rozporządzenie Rady (EWG) nr 3820/85 (Dz. Urz. UE L 102 z 11.04.2006), art. 15 rozporządzenia Rady (EWG) nr 3821/85 z dnia 20 grudnia 1985 r. w sprawie urządzeń rejestrujących stosowanych w transporcie drogowym (Dz. Urz. WE L 370 z dnia 31 grudnia 1985 r. ze zm.), art. 1 decyzji wykonawczej Komisji Europejskiej z dnia 7 czerwca 2011 r., nr K(2011)3759 w sprawie obliczania dziennego czasu prowadzenia pojazdu zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 561/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady, po rozpatrzeniu odwołania Spółki A. - od decyzji Wojewódzkiego Inspektora Transportu Drogowego z dnia 29 marca 2013 r., nr [...] w sprawie nałożenia kary pieniężnej w wysokości [...] zł – utrzymał zaskarżoną decyzję w całości w mocy.

Uzasadniając decyzję organ wskazał, że podstawę faktyczną rozstrzygnięcia stanowiło:

- wykonywanie transportu drogowego bez wymaganej licencji,

przekroczenie maksymalnego dziennego czasu prowadzenia pojazdu,

skrócenie dziennego czasu odpoczynku,

* brak w okazanej wykresówce przepisowych wpisów: imienia lub nazwiska kierowcy, okazanie podczas kontroli w przedsiębiorstwie wykresówki, która nie zawiera wszystkich danych o okresach aktywności kierowcy - za każdą wykresówkę.

Powyższe naruszenia ustalone zostały podczas kontroli przedsiębiorstwa

i udokumentowane zostały protokołem kontroli nr [...] z dnia 7 stycznia 2013 r. Zakres kontroli obejmował okres jednego roku, tj. [...]

Zaskarżona decyzja zapadła w następujących okolicznościach faktycznych i prawnych sprawy.

W dniu 29 marca 2013 r., Wojewódzki Inspektor Transportu Drogowego wydał decyzję nr [...]o nałożeniu na "Spółkę A. kary pieniężnej w wysokości [...] zł. Od powyższej decyzji strona złożyła odwołanie.

W odwołaniu Spółka wniosła o zmianę kwalifikacji prawnej naruszenia z lp. 1.1 załącznika nr 3 do ustawy o transporcie drogowym na naruszenie z lp. 1.4 wyżej wskazanego załącznika.

Skarżąca zarzuciła brak właściwości rzeczowej organowi wydającemu decyzję wskazując, że organ I instancji nie jest właściwy do prowadzenia postępowania administracyjnego w przedmiocie licencji krajowej oraz do nałożenia dwóch kar za zachowania naruszające jedną normę prawną.

Spółka podniosła, że lp. 1.1 załącznika nr 3 do ustawy o transporcie drogowym sankcjonuje karą pieniężną w wysokości [...] złotych wykonywanie transportu drogowego bez wymaganej licencji. Podczas, gdy zgodnie z art. 4 pkt 3 ustawy o transporcie drogowym pojęcie "transportu drogowego" obejmuje swoim zakresem krajowy i międzynarodowy transport drogowy, jak również działalność związaną z pośrednictwem przy przewozie rzeczy oraz szczególne przypadki przejazdu drogowego pomocniczego w stosunku do prowadzonej działalności.

Zdaniem strony odwołującej się, decyzja w sprawie jednego z dwóch stwierdzonych naruszeń z lp. 1.1 załącznika nr 3 do ustawy o transporcie drogowym powinna zostać uchylona, gdyż narusza zasadę prawną zabraniającą nakładania wielu sankcji z tytułu jednego czynu niedozwolonego. Ponadto decyzja organu I instancji jest sprzeczna z ustalonym stanem faktycznym. Strona wskazała, że organ I instancji w protokole kontroli stwierdził bez żadnych wątpliwości, że w zakresie transportu drogowego przedsiębiorca posiada stosowne uprawnienia, wskazując na dysponowanie przez Spółkę licencją krajową, jak i licencją wspólnotową.

W związku z powyższym, w ocenie Spółki, organ I instancji wydał w sprawie powyższego naruszenia decyzję sprzeczną z ustaleniami protokołu kontroli wskazując, że przedsiębiorstwo nie posiadało uprawnień do wykonywania krajowego i międzynarodowego transportu drogowego rzeczy. Tym samym organ I instancji naruszył art. 8 K.p.a.

Spółka A. podniosła również, że zaskarżona decyzja została wydana sprzecznie z decyzją o udzieleniu licencji spółce przekształconej. GITD nie wydał bowiem oddzielnej decyzji administracyjnej przenoszącej uprawnienia na Spółkę przekształconą, lecz ograniczył się do wydania druku licencji. Otrzymana licencja określa zakres czasowy korzystania na okres od 04.04.2008 r. do 03.04.2013 r. Zgodnie natomiast z art. 5 ust. 2 ustawy o transporcie drogowym licencji udziela się na okres nie krótszy niż 2 lata i nie dłuższy niż 50 lat. Wobec powyższego, mając na uwadze przeniesienie uprawnień z licencji w dniu 1 lutego 2013 r. na okres dłuższy niż dwa lata, licencja udzielona Spółce po przekształceniu nie może być uznana za nową licencję, gdyż wówczas byłaby udzielona na okres krótszy niż dwa lata, co naruszałoby art. 5 ust. 2 ustawy o transporcie drogowym. Natomiast licencja krajowa z dnia 22 czerwca 2007 r., udzielona Spółce po przekształceniu, jest ważna do 21 czerwca 2057 r.

Strona zarzuciła organowi I instancji zastosowanie błędnej wykładni przepisów ustawy o transporcie drogowym podnosząc, że organ I instancji błędnie przyjął założenie, iż wraz z przekształceniem uprawnienia wynikające z obu licencji udzielone Spółce przekształcanej uległy wyeliminowaniu z obrotu gospodarczego. Zdaniem Spółki, przepisy prawa nie przewidują aby licencja, czy wynikające z niej uprawnienia wygasały wraz z przekształceniem przedsiębiorcy. Przyjęcie stanowiska, że Spółka przekształcona nabywa uprawnienia z licencji udzielonej Spółce przekształcanej z dniem wydania decyzji o przeniesieniu uprawnień prowadzi do sytuacji braku prawnej możliwości prowadzenia działalności związanej z przewozem drogowym rzeczy w sposób ciągły bez narażenia się na zapłatę kary pieniężnej w wysokości [...] zł za naruszenie związane z brakiem licencji. Tym samym naruszono konstytucyjną zasadę swobody prowadzenia działalności gospodarczej.

Końcowo Spółka podniosła, że organ I instancji wydał decyzję sprzeczną z poprzednią oceną prawną organu. W dniu 15 kwietnia 2011 r. organ przeprowadził kontrolę drogową, podczas której skontrolowano aktywność kierowcy W. K. i nie stwierdzono naruszeń dotyczących sposobu zapisu imienia kierowcy.

W piśmie z dnia 22 kwietnia 2013 r. Spółka wskazała, że akceptuje decyzję GITD z dnia 15 kwietnia 2013 r., nr [...] nakładającą karę pieniężną w wysokości [...] zł za naruszenie polegające na niezgłoszeniu na piśmie zmiany danych, o których mowa w art. 8 ust. 2 pkt 1 ustawy o transporcie drogowym, tj. danych dotyczących oznaczenia przedsiębiorcy. Podkreśliła, że powyższą karę uznaje za ostateczną i należną i w związku z tym niezasadne jest nakładanie kary pieniężnej za to samo naruszenie.

Organ odwoławczy po analizie materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie wskazał, że stosownie do treści art. 92 a ust. 1 ustawy o transporcie drogowym podmiot wykonujący przewóz drogowy lub inne czynności związane z tym przewozem z naruszeniem obowiązków lub warunków przewozu drogowego, podlega karze pieniężnej w wysokości od 50 do 10 000 złotych za każde naruszenie. Natomiast zgodnie z art. 92a ust. 3 pkt 2 ustawy o transporcie drogowym suma kar pieniężnych nałożonych za naruszenia stwierdzone podczas kontroli w podmiocie wykonującym przewóz drogowy nie może przekroczyć:

2) 20.000 złotych - dla podmiotu zatrudniającego kierowców w liczbie średnio od 11 do 50 w okresie 6 miesięcy przed dniem rozpoczęcia kontroli (przedsiębiorca zatrudniał w okresie 6 miesięcy przed dniem rozpoczęcia kontroli kierowców w liczbie średnio od 11 do 50).

Stosownie zaś do treści art. 92a ust. 6 ustawy o transporcie drogowym wykaz naruszeń obowiązków lub warunków, o których mowa w ust. 1 oraz wysokości kar pieniężnych za poszczególne naruszenia określa załącznik nr 3 do ustawy.

W dalszej części uzasadnienia decyzji, odnosząc się do poszczególnych naruszeń, które były podstawą nałożenia kary pieniężnej Spółce A." przez organ I instancji, odnośnie do naruszenia polegającego na wykonywaniu transportu drogowego bez wymaganej licencji, organ odwoławczy zacytował treść art. 4 pkt 3, art. 5 ust. 1 i ust. 2, art. 7, art.12, art. 13 ust. 1, ust. 2 pkt 2, art. 14 ust. 1 i ust. 2 ustawy o transporcie drogowym (według stanu prawnego obowiązującego przed i po 15 sierpnia 2013 r.).

Mając na względzie powyższe przepisy organ odwoławczy zauważył, że z dniem 15 sierpnia 2013 r. weszła w życie ustawa z dnia 5 kwietnia 2013 r. o zmianie ustawy o transporcie drogowym oraz o czasie pracy kierowców, która zmieniła art. 5 ustawy o transporcie drogowym w ten sposób, że wymóg posiadania licencji na wykonywanie krajowego transportu drogowego rzeczy zastąpiła wymogiem posiadania zezwolenia na wykonywanie zawodu przewoźnika. Obecnie ustawodawca sankcjonuje karą pieniężną w wysokości [...] zł wykonywanie transportu drogowego rzeczy bez wymaganego zezwolenia na wykonywanie zawodu przewoźnika. Niemniej jednak przed wejściem w życie wyżej wskazanej ustawy, przedsiębiorca, który wykonywał transport drogowy rzeczy miał bezwzględny obowiązek uzyskania licencji na wykonywanie transportu drogowego rzeczy. Fakt, że obecnie przedsiębiorca nie ma obowiązku uzyskania licencji na transport drogowy rzeczy, w ocenie organu odwoławczego nie oznacza,

że w ogóle nie musi on legitymować się żadnymi uprawnieniami. Wykonywanie transportu drogowego rzeczy po dniu 14 sierpnia 2013 r., tj. po dniu wejścia w życie ustawy z dnia 5 kwietnia 2013 r. o zmianie ustawy o transporcie drogowym oraz

o czasie pracy kierowców, wymaga bowiem również posiadanie uprawnień do wykonywania transportu drogowego rzeczy, przy czym obecnie uprawnienie to określa się jako zezwolenie na wykonywanie zawodu przewoźnika. Dawne licencje na wykonywanie transportu drogowego rzeczy zostały zatem zastąpione wymogiem uzyskania zezwolenia na wykonywanie zawodu przewoźnika, przy czym przyjęte przez ustawodawcę rozwiązania prawne dają podstawę do stwierdzenia, że obecnie wymagane zezwolenie na wykonywanie zawodu przewoźnika stanowi kontynuację uprawnień wynikających z licencji.

Zdaniem organu odwoławczego, potwierdza to regulacja zawarta w art. 5 ust. 9 ustawy o zmianie ustawy o transporcie drogowym oraz o czasie pracy kierowców, w którym stwierdzono, że przedsiębiorcę posiadającego między innymi licencję na wykonywanie krajowego transportu drogowego rzeczy, uznaje się za posiadającego zezwolenie na wykonywanie zawodu przewoźnika drogowego, a także regulacja zawarta w art. 4 ust. 1 ww. ustawy, zgodnie z którą w przypadku, gdy przedsiębiorca złożył przed dniem wejścia w życie ustawy wniosek o przedłużenie uprawnień przewozowych wynikających z licencji na wykonywanie krajowego transportu drogowego osób lub licencji na wykonywanie krajowego transportu drogowego rzeczy, właściwy organ po sprawdzeniu spełniania przez przedsiębiorcę wymogów, o których mowa w art. 5 ust. 2 lub art. 5c ust. 1 lub 2 ustawy, o której mowa w art. 1, w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą, wydaje odpowiednio zezwolenie na wykonywanie zawodu przewoźnika drogowego lub licencję, o której mowa w art. 5b ust. 1 pkt 1 lub 2 lub ust. 2 ustawy, o której mowa w art. 1, w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą.

Mając na względzie powyższe przepisy organ ten stwierdził, że pomiędzy dawną licencją na wykonywanie transportu drogowego rzeczy, a obecnym zezwoleniem na wykonywanie zawodu przewoźnika istnieje ciągłość wyrażająca się tym, że zezwolenie na wykonywanie zawodu przewoźnika zastąpiło licencję na wykonywanie transportu drogowego rzeczy, a poprzednio uzyskane licencje na wykonywanie transportu drogowego rzeczy uzyskały rangę zezwoleń na wykonywanie zawodu przewoźnika. Ponadto w obecnym stanie prawnym, zgodnie z art. 5b ust. 2 ustawy o transporcie drogowym, podjęcie i wykonywanie transportu drogowego w zakresie pośrednictwa przy przewozie rzeczy wymaga uzyskania odpowiedniej licencji. Tym samym Spółka w okresie od 12 października 2012 r. do 10 grudnia 2012 r. zobowiązana była do nabycia stosownych licencji w oparciu o stan prawny sprzed 15 sierpnia 2013 r.

Główny Inspektor Transportu Drogowego podał dalej, że zebrany w sprawie materiał dowodowy w postaci protokołu kontroli, faktur VAT, zleceń transportowych, dokumentów przewozowych, potwierdza wykonywanie przez stronę w okresie od 12 października 2012 r. do 10 grudnia 2012 r. (dzień podjęcia czynności kontrolnych) krajowego transportu drogowego, międzynarodowego transportu drogowego oraz działalności gospodarczej w zakresie pośrednictwa przy przewozie rzeczy. W powyższym okresie Spółka nie dysponowała licencją na wykonywanie międzynarodowego transportu drogowego rzeczy, nie dysponowała licencją na wykonywanie krajowego transportu drogowego rzeczy własnymi pojazdami, jak

i w zakresie pośrednictwa przy przewozie drogowym. Spółka została zarejestrowana (po przekształceniu) w Krajowym Rejestrze Sądowym w dniu 12 października 2012 r. i do dnia podjęcia czynności kontrolnych nie posiadała wymaganych licencji. Ponadto w powyższym okresie strona nie wystąpiła do właściwych organów z wnioskiem o przeniesienie w drodze decyzji administracyjnej uprawnień z licencji podmiotu przekształcanego na podmiot przekształcony. Do przeniesienia uprawnień z licencji obligatoryjne jest wydanie decyzji administracyjnej przez organ udzielający stosownej licencji, która ma charakter konstytutywny. Strona ze stosownymi wnioskami wystąpiła do organów udzielających licencji już po czynnościach kontrolnych, tj. w dniu 15 stycznia 2013 r. do Głównego Inspektora Transportu Drogowego i w dniu 11 stycznia 2013 r. do Prezydenta Miasta.

Mając powyższe na uwadze, organ ten stwierdził, że zasadne było utrzymanie kary pieniężnej w wysokości [...] złotych z tytułu naruszeń polegających na wykonywaniu krajowego i międzynarodowego transportu drogowego rzeczy oraz wykonywaniu działalności w zakresie pośrednictwa przy przewozie rzeczy bez wymaganych licencji.

Odnośnie do naruszenia polegającego na przekroczeniu maksymalnego dziennego czasu prowadzenia pojazdu o czas powyżej 15 minut do jednej godziny oraz za każdą następną rozpoczętą godzinę Główny Inspektor Transportu Drogowego podał, że zgodnie z art. 6 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 561/2006, dzienny czas prowadzenia pojazdu nie może przekroczyć 9 godzin. Jednakże dzienny czas prowadzenia pojazdu może zostać przedłużony do nie więcej niż 10 godzin, nie częściej niż dwa razy w tygodniu.

Natomiast stosownie do art. 1 decyzji wykonawczej Komisji Europejskiej z dnia 7 czerwca 2011r. w sprawie obliczania dziennego czasu prowadzenia pojazdu, zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 561/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady, nie naruszając przepisów art. 4 rozporządzenia (WE) nr 561/2006 zalecane podejście wyłącznie dla potrzeb obliczenia dziennego okresu prowadzenia pojazdu, w sytuacji gdy kierowca nie wykorzystał w całości okresów dziennego odpoczynku wymaganych zgodnie z przepisami rozporządzenia nr (WE) 561/2006 jest następujące: obliczanie dziennego okresu prowadzenia pojazdu kończy się wraz z początkiem nieprzerwanego okresu odpoczynku trwającego co najmniej 7 godzin. Obliczanie kolejnego dziennego okresu prowadzenia pojazdu zaczyna się po upływie tego nieprzerwanego okresu odpoczynku trwającego co najmniej 7 godzin.

Konsekwencją powyższych rozwiązań jest treść lp. 5.1 załącznika nr 3 do ustawy o transporcie drogowym, która sankcjonuje przekroczenie maksymalnego dziennego czasu prowadzenia pojazdu:

- o czas powyżej 15 minut do 1 godziny karą pieniężną w wysokości 100 złotych,

- za każde następną rozpoczętą godzinę w wysokości 200 złotych.

Organ odwoławczy opisał stwierdzone przypadki przekroczenia maksymalnego dziennego czasu prowadzenia pojazdu przez różnych kierowców, w różnych dniach, a mianowicie: analiza zapisów karty kierowcy I. P. wykazała, że kierowca o godzinie [...] r. rozpoczął dzienny okres prowadzenia pojazdu, który zakończył się w dniu [...] r. o godzinie [...]. W okresie tym kierowca prowadził pojazd łącznie przez 10 godzin i 22 minuty. Powyższe oznacza, że kierowca przekroczył 10 godzinny dzienny okres prowadzenia pojazdu o 22 minut. Strona nie okazała w powyższym zakresie wydruków dających podstawę zastosowania art. 12 rozporządzenia [...]. W związku z powyższym zasadne było utrzymanie kary pieniężnej w wysokości 100 złotych.

Analiza zapisów karty kierowcy I. P. wykazała, że kierowca o godzinie [...] r. rozpoczął dzienny okres prowadzenia pojazdu, który zakończył się w dniu [...]. W okresie tym kierowca prowadził pojazd łącznie przez [...]. Powyższe oznacza, że kierowca przekroczył 10 godzinny dzienny okres prowadzenia pojazdu o 52 minuty. Strona nie okazała w powyższym zakresie wydruków dających podstawę zastosowania art. 12 rozporządzenia 561/2006. W związku z powyższym zasadne było utrzymanie kary pieniężnej w wysokości 100 złotych.

Analiza zapisów wykresówek kierowcy R. K. wykazała, że kierowca o godzinie [...] r. rozpoczął dzienny okres prowadzenia pojazdu, który zakończył się w dniu [...]. W okresie tym kierowca prowadził pojazd łącznie przez [...]. Powyższe oznacza, że kierowca przekroczył [...] godzinny dzienny okres prowadzenia pojazdu o [...] minut. Na wykresówce z dnia [...] r. stwierdzono zapis o przekroczeniu czasu jazdy z powodu zjazdu na bazę celem rozpoczęcia odpoczynku tygodniowego.

W ocenie organu, powyższy zapis nie daje podstaw zastosowania art. 12 rozporządzenia 561/2006. Organizacja czasu pracy kierowcy - zjazd na odpoczynek tygodniowy nie stanowią okoliczności, które dawałyby podstawę zastosowania tego przepisu. Organ odwoławczy wskazał, że art. 12 rozporządzenia 561/2006 jest przepisem dotyczącym wyjątkowych i nadzwyczajnych sytuacji. Pozwala bowiem kierowcy na odstąpienie od norm czasowych w zakresie niezbędnym do zapewnienia bezpieczeństwa osób, pojazdu lub jego ładunku, w celu umożliwienia kierowcy dojazdu do odpowiedniego miejsca postoju. W rozdziale II Rozporządzenia (WE) nr 561/2006 zawarte zostały przepisy określające zasady dotyczące czasu prowadzenia pojazdu, przerw i okresów odpoczynku. Art. 12 znajduje się w rozdziale IV zatytułowanym wyjątki. Oznacza to, że art. 12 rozporządzenia ma charakter wyjątku i jako taki powinien być interpretowany ściśle. Zatem prawodawca zastrzegł w drodze wyjątku, że pod warunkiem, iż nie zagraża to bezpieczeństwu drogowemu oraz umożliwia osiągnięcie przez pojazd odpowiedniego miejsca postoju, kierowca może odstąpić od przepisów 6-9 rozporządzenia w zakresie niezbędnym dla zapewnienia bezpieczeństwa osób, pojazdu i ładunku. Kierowca wskazuje powody takiego odstępstwa odręcznie na wykresówce urządzenia rejestrującego lub na wydruku z urządzenia rejestrującego, albo na planie pracy najpóźniej po przybyciu do miejsca pozwalającego na postój. Tym samym kierowca może odstąpić od stosowania przepisów rozporządzenia (WE) nr 561/2006 jedynie na zasadzie wyjątku. Wobec czego kwestie organizacyjne przedsiębiorstwa nie stanowią okoliczności nadzwyczajnych, a zatem nie stanowią sytuacji zwalniających stronę z przestrzegania norm czasu pracy kierowcy.

W związku z powyższym zasadne było utrzymanie kary pieniężnej w wysokości [...] złotych z tytułu naruszenia lp. 5. 1. załącznika do ustawy o transporcie drogowym.

Odnośnie do naruszenia polegającego na skróceniu dziennego czasu odpoczynku o czas powyżej 15 minut do jednej godziny oraz za każdą następną rozpoczętą godzinę organ odwoławczy podał, że stosownie do treści art. 8 ust. 1 - 5 i 8 rozporządzenia (WE) nr 561/2006, kierowca korzysta z dziennego i tygodniowego okresu odpoczynku. W każdym 24-godzinnym okresie, po upływie poprzedniego dziennego okresu odpoczynku lub tygodniowego okresu odpoczynku kierowca musi wykorzystać kolejny dzienny okres odpoczynku. Jeśli część dziennego okresu odpoczynku zawarta w 24-godzinnym okresie wynosi co najmniej 9 godzin, ale mniej niż 11 godzin, wówczas ten dzienny okres odpoczynku uznaje się za skrócony dzienny okres odpoczynku. Dzienny okres odpoczynku może zostać przedłużony do rozmiarów regularnego lub skróconego tygodniowego okresu odpoczynku. Kierowca może mieć najwyżej trzy skrócone dzienne okresy odpoczynku pomiędzy dwoma tygodniowymi okresami odpoczynku.

Konsekwencją powyższych rozwiązań jest treść lp. 5.3 załącznika nr 3 do ustawy o transporcie drogowym, która sankcjonuje skrócenie dziennego czasu odpoczynku:

- o czas powyżej 15 minut do jednej godziny karą pieniężną w wysokości 100 złotych,

- za każdą następną rozpoczętą godzinę w wysokości 200 złotych.

W dalszej części uzasadnienia decyzji Główny Inspektor Transportu Drogowego wskazał i opisał stwierdzone przypadki skrócenia dziennego czasu odpoczynku, a mianowicie: analiza zapisów karty kierowcy W. S. z dni [...] r. wykazała, że w dniu [...] r. o godzinie [...] kierowca rozpoczął 24 godzinny okres rozliczeniowy. W okresie tym kierowca odebrał 8 godzin nieprzerwanego czasu odpoczynku dziennego od godziny [...] dnia 19.04.2012 r. Oznacza to, że kierowca skrócił dzienny czas odpoczynku o 1 godzinę z wymaganego 9 godzinnego dziennego czasu odpoczynku. Strona nie okazała w powyższym zakresie wydruków dających podstawę zastosowania art.12 rozporządzenia 561/2006.

Natomiast analiza zapisów karty kierowcy I. P. z dni [...] r. wykazała, że w dniu [...] kierowca rozpoczął 24 godzinny okres rozliczeniowy. W okresie tym kierowca odebrał 8 godzin i 42 minuty nieprzerwanego czasu odpoczynku dziennego od godziny [...] r. Oznacza to, że kierowca skrócił dzienny czas odpoczynku o 18 minut z wymaganego 9 godzinnego dziennego czasu odpoczynku. Strona nie okazała w powyższym zakresie wydruków dających podstawę zastosowania art. 12 rozporządzenia 561/2006.

W związku z powyższym, w ocenie organu, zasadnym było utrzymanie kary pieniężnej w wysokości [...] złotych z tytułu naruszenia lp. 5.3 załącznika do ustawy o transporcie drogowym.

Odnośnie do naruszenia polegającego na braku w okazanej wykresówce przepisowych wpisów: imienia lub nazwiska kierowcy organ odwoławczy wskazał,

że zgodnie z art. 15 ust. 5 rozporządzenia (EWG) Nr 3821/85 każdy członek załogi pojazdu nanosi na swoją wykresówkę następujące informacje:

- na początku używania wykresówki - swoje nazwisko i imię;

- datę i miejsce rozpoczęcia używania wykresówki oraz datę i miejsce zakończenia jej używania;

- numer rejestracyjny każdego pojazdu, do którego został on przydzielony, zarówno na początku pierwszej jazdy zapisanej na wykresówce, jak i następnych, w przypadku zmiany pojazdu, w czasie używania tej samej wykresówki;

- wskazania licznika długości drogi: przy rozpoczęciu pierwszej jazdy zarejestrowanej na wykresówce, przy zakończeniu ostatniej jazdy zarejestrowanej na wykresówce, w razie zmiany pojazdu w ciągu dnia pracy (odczyt licznika w pojeździe, do którego był przydzielony oraz odczyt licznika w pojeździe, do którego zostaje przydzielony); czas, kiedy miała miejsce zmiana pojazdu.

Konsekwencją naruszenia lp. 6.3.6.1 załącznika do ustawy o transporcie drogowym, tj. braku w okazanej wykresówce przepisowych wpisów: imienia lub nazwiska kierowcy jest kara pieniężna w wysokości 50 złotych.

Organ odwoławczy opisał dalej stwierdzone naruszenia, a mianowicie: analiza wykresówek kierowcy W. K. z dni: [...] r. (w sumie 43 wykresówek) wykazała brak wpisu imienia kierowcy. Umieszczone na wykresówce po nazwisku litery, w ocenie organu, nie wskazują na imię kierowcy. W związku

z powyższym zasadne było utrzymanie kary pieniężnej w wysokości [...] złotych.

Natomiast analiza wykresówek kierowcy R. K. z dni: [...] r. (w sumie 29 wykresówek) wykazała brak wpisu imienia kierowcy. Umieszczone na wykresówce przed nazwiskiem litery "[...] .", zdaniem organu, nie wskazują na imię kierowcy. W związku z powyższym zasadne było nałożenie kary pieniężnej w wysokości [...] złotych.

Odnośnie do naruszenia polegającego na okazaniu podczas kontroli w przedsiębiorstwie wykresówki, która nie zawiera wszystkich danych o okresach aktywności kierowcy - za każdą wykresówkę Główny Inspektor Transportu Drogowego podał, że zgodnie z art. 15 ust. 2 rozporządzenia rady (EWG) nr 3821/85, kierowcy stosują wykresówki w każdym dniu, w którym prowadzą pojazd, począwszy od momentu, w którym go przejmują. Nie wyjmuje się wykresówki z urządzenia przed zakończeniem dziennego okresu pracy, chyba że jej wyjęcie jest dopuszczalne z innych powodów. Wykresówka nie może być używana przez okres dłuższy niż ten, na który jest przeznaczona. Jeżeli w wyniku oddalenia się od pojazdu kierowca nie jest w stanie używać urządzeń zainstalowanych w pojeździe, to okresy, o których mowa w ust. 3 tiret drugie lit. b), c) i d):

a) jeśli pojazd wyposażony jest w urządzenie rejestrujące zgodnie z załącznikiem I, wprowadza się na wykresówkę, ręcznie, w drodze automatycznej rejestracji lub innym sposobem, czytelnie i nie brudząc karty; lub

b) jeśli pojazd wyposażony jest w urządzenie rejestrujące zgodnie z załącznikiem IB, wprowadza się na kartę kierowcy przy użyciu urządzenia do ręcznego wprowadzania danych, w jakie wyposażone jest urządzenie rejestrujące.

Jeśli pojazdem wyposażonym w urządzenie rejestrujące zgodnie z załącznikiem IB jedzie więcej niż jeden kierowca, kierowcy ci upewniają się, że ich karty kierowcy zostały włożone w odpowiednie otwory tachografu.

Stosownie natomiast do treści art. 9 rozporządzenia 561/2006 1 na zasadzie odstępstwa od przepisów art. 8, w przypadku, gdy kierowca towarzyszy pojazdowi transportowanemu promem lub pociągiem i wykorzystuje regularny dzienny okres odpoczynku, okres ten można przerwać nie więcej niż dwukrotnie innymi czynnościami trwającymi łącznie nie dłużej niż godzinę. Podczas tego regularnego dziennego okresu odpoczynku kierowca ma do dyspozycji koję lub kuszetkę. Czas spędzony na dojeździe do miejsca postoju pojazdu objętego zakresem niniejszego rozporządzenia lub powrotu z tego miejsca, jeżeli pojazd nie znajduje się ani w miejscu zamieszkania kierowcy, ani w bazie pracodawcy, w której kierowca zwykle pracuje, nie jest liczony jako odpoczynek lub przerwa, chyba że kierowca znajduje się na promie lub w pociągu i posiada dostęp do koi lub do kuszetki. Czas spędzony przez kierowcę kierującego pojazdem nieobjętym zakresem niniejszego rozporządzenia do lub z pojazdu objętego zakresem niniejszego rozporządzenia, który nie znajduje się w miejscu zamieszkania kierowcy ani w bazie pracodawcy, gdzie kierowca zazwyczaj pracuje, jest traktowany jako "inna praca".

Konsekwencją powyższego jest lp. 6.3.8 załącznika nr 3 do ustawy o transporcie drogowym, który sankcjonuje okazanie podczas kontroli w przedsiębiorstwie wykresówki, która nie zawiera wszystkich danych o okresach aktywności kierowcy - za każdą wykresówkę karą pieniężną w wysokości [...] złotych.

W ocenie organu odwoławczego, analiza zapisów wykresówek kierowcy R. K. z dni [...] r. wykazała, że kierowca nie rejestrował pełnej aktywności na wyżej wymienionej wykresówce. Na wykresówce stwierdzono bowiem brak zapisów aktywności w związku z przejazdem z miejscowości S. do miejscowości D. Kierowca wykresówkę z dni [...] r. zakończył użytkować w miejscowości S. po czym kierowca rozpoczął użytkowanie w dniu [...] r. kolejnej wykresówki w miejscowości D. W związku z powyższym zasadne było utrzymanie kary pieniężnej w wysokości [...] złotych.

Podsumowując tę część ustaleń organ podał, że suma kar pieniężnych za stwierdzone w niniejszej sprawie naruszenia z lp. 1.1, lp. 5.1, lp. 5.3, lp. 6.3.6.1, lp. 6.3.8 załącznika nr 3 do ustawy o transporcie drogowym przekroczyła kwotę 20.000 złotych. W związku z czym w oparciu o art. 92a ust. 3 pkt 2 ustawy o transporcie drogowym zasadne było ograniczenie kary pieniężnej do kwoty[...] złotych.

Odnosząc się natomiast do zarzutów podniesionych przez Spółkę A. w odwołaniu organ odwoławczy wskazał, że organ I instancji nie naruszył właściwości rzeczowej co do prowadzenia postępowania w zakresie naruszenia polegającego na wykonywaniu działalności gospodarczej w zakresie pośrednictwa przy przewozie rzeczy bez licencji na krajowy transport drogowy rzeczy i spełnienia warunku posiadania zabezpieczenie finansowego w wysokości określonej w art. 5 ust. 3 pkt 3 lit. c ustawy o transporcie drogowym. Zgodnie z art. 48 ustawy o transporcie drogowym tworzy się Inspekcję Transportu Drogowego, powołaną do kontroli przestrzegania przepisów w zakresie przewozu drogowego wykonywanego pojazdami samochodowymi oraz przepisów, o których mowa w art. 3 ust. 1a. Zgodnie natomiast z art. 50 pkt 1 lit. a ustawy o transporcie drogowym do zadań Inspekcji należy między innymi kontrola przestrzegania obowiązków lub warunków przewozu drogowego, o których mowa w art. 4 pkt 22 ustawy.

W ocenie Głównego Inspektora Transportu Drogowego, organ I instancji uprawniony jest do kontroli przestrzegania obowiązków lub warunków przewozu drogowego wynikających z ustawy o transporcie drogowym. Ustawa o transporcie drogowym reguluje zasady podejmowania i wykonywania transportu drogowego, w tym również warunki udzielania licencji na krajowy transport drogowy rzeczy oraz wykonywania działalności gospodarczej w zakresie pośrednictwa przy przewozie rzeczy. Organ zaznaczył, że postępowanie w sprawie prowadzone było w oparciu

o przeprowadzoną kontrolę w przedsiębiorstwie przestrzegania obowiązków lub warunków przewozu drogowego. Natomiast art. 50 pkt 2 ustawy o transporcie drogowym wskazuje na prowadzenie postępowania administracyjnego, w tym wydawania decyzji administracyjnych chociażby w sprawach licencji na wykonywanie międzynarodowego transportu drogowego (licencji wspólnotowej według stanu prawnego od 15.08.2013 r.). Organem właściwym w sprawach udzielenia, odmowy udzielenia, zmiany lub cofnięcia licencji w międzynarodowym transporcie drogowym (licencji wspólnotowej według stanu prawnego od 15.08.2013 r.) jest wówczas Główny Inspektor Transportu Drogowego. Art. 50 pkt 1 ustawy o transporcie drogowym wskazuje zadania inspekcji w zakresie kontroli, a art. 50 pkt 2 ustawy o transporcie drogowym wskazuje również inne zadania określone w ustawie o transporcie drogowym.

Odnośnie do kolejnego zarzutu strony organ odwoławczy wskazał, że naruszenie wykonywania transportu drogowego bez wymaganej licencji sankcjonowane było karą pieniężną w wysokości [...] złotych. lp. 1.1 załącznika nr 3 do ustawy o transporcie drogowym (stan prawny sprzed [...] r.) wskazuje na naruszenie polegające na braku wymaganej licencji, a nie jakiejkolwiek licencji.

Zdaniem organu odwoławczego, w niniejszej sprawie stwierdzono brak wymaganych dwóch licencji. W związku z czym kara pieniężna została nałożona za każde naruszenie. Zgodnie z art. 12 ustawy o transporcie drogowym (stan prawny sprzed 15.08.2013 r.) licencja na wykonywanie międzynarodowego transportu drogowego uprawnia również do wykonywania przewozów w krajowym transporcie drogowym, zgodnie z rodzajem przewozów w niej określonych. W związku z czym w okresie od [...] r. przedsiębiorca w zakresie wykonywanego międzynarodowego i krajowego przewozu drogowego rzeczy zobowiązany byłby do uzyskania jednej licencji, tj. na wykonywanie międzynarodowego transportu drogowego rzeczy. Jednak w oparciu o zgromadzony w aktach sprawy materiał dowodowy stwierdzono, że strona wykonywała również działalność w zakresie pośrednictwa przy przewozie rzeczy.

W związku z czym, w ocenie organu, oprócz braku wymaganej licencji na wykonywanie międzynarodowego transportu drogowego rzeczy, strona zobowiązana była do uzyskania licencji na krajowy przewóz drogowy rzeczy i spełnienia warunku posiada zabezpieczenie finansowego w wysokości określonej w art. 5 ust. 3 pkt 3 lit. c ustawy o transporcie drogowym. Lp. 1.1 określa sankcję za brak wymaganej licencji. Natomiast podstawy prawne do obowiązku nabycia wymaganych licencji są różne i zostały określone w ustawie o transporcie drogowym. Organ podkreślił, że podczas kontroli stwierdzono różne stany faktyczne, które wskazywały na obowiązek uzyskania przez stronę dwóch różnych licencji.

W ocenie organu odwoławczego, podnoszona w odwołaniu kwestia odpowiedzialności za powierzenie wykonania przewozu innym przewoźnikom jest bez znaczenia dla obowiązku uzyskania przez stronę wymaganych licencji.

Odnosząc się do kolejnych argumentów strony odwołującej się Główny Inspektor Transportu Drogowego stwierdził, że organ I instancji nie wydał decyzji sprzecznej z ustalonym stanem faktycznym. W protokole kontroli organ I instancji stwierdził, że przedsiębiorca posiada stosowne uprawnienia z zakresu licencji na wykonywanie krajowego transportu drogowego rzeczy i licencji na wykonywanie międzynarodowego zarobkowego przewozu drogowego rzeczy. Organ w protokole kontroli przywołał licencję wystawioną na Spółkę przed przekształceniem. Kontrola obejmowała okres od [...] r.

W związku z czym, zdaniem organu odwoławczego, w protokole kontroli prawidłowo wskazano, że przedsiębiorca posiada licencje, aczkolwiek niedoprecyzowano w tym miejscu, że przedmiotowe licencje uprawniały

do wykonywania stosownych przewozów drogowych w okresie kontrolnym od [...]r. (dzień podjęcia czynności kontrolnych). Mimo to w organ kontrolny w sposób jednoznaczny stwierdził w załączniku do protokołu kontroli naruszenie polegające na wykonywaniu przewozu drogowego bez wymaganej licencji. Protokół kontroli należy bowiem odczytywać kompleksowo.

Organ ten zaznaczył, że ustalenia protokołu kontroli w zakresie licencji dokonano w oparciu o dokumenty, które zabezpieczono w aktach sprawy. Dokumenty te są bezpośrednim dowodem umożliwiającym dokonanie ustaleń faktycznych w zakresie licencji. Ponadto sporządzony przez organ I instancji protokół kontroli zawiera wszystkie wymagania stawiane protokołowi jako czynności postępowania. Z protokołu wynika, kto był kontrolowany, przez kogo był kontrolowany, miejsce, data kontroli, jakie czynności dokonano i co w wyniku tych czynności ustalono.

Organ odwoławczy wyjaśnił dalej, że w trakcie kontroli stwierdzono stosowne naruszenia i zabezpieczono stosowne dokumenty. Protokół kontroli nie jest podstawą uiszczenia kary pieniężnej, a ma jedynie na celu zabezpieczenie, odzwierciedlenie przeprowadzonych czynności. Następnie w toku postępowania wyjaśniającego dokonano dogłębnej analizy zebranego w sprawie materiału dowodowego, określając przy tym stany prawno-faktyczne i w oparciu o przeprowadzone postępowanie administracyjne wydano decyzje.

Odnośnie do zarzutu Spółki, popartego obszerną analizą, zmierzającą do wykazania, że wraz z przekształceniem Spółki automatycznie przechodzą na Spółkę przekształconą uprawnienia z licencji Spółki przekształcanej, organ drugiej instancji uznał twierdzenia strony jako niezasadne. Organ zacytował treść art. 13 ust.1, ust. 2

pkt 2 ustawy o transporcie drogowym i wskazał, że powyższe przepisy jednoznacznie wskazują, że organ który udzielił licencji w przypadku przekształcenia podmiotu przenosi w drodze decyzji administracyjnej uprawnienia wynikające z licencji. Postępowanie w powyższym zakresie wszczyna się na wniosek. W związku z czym w przypadku przekształcenia, w ocenie organu odwoławczego, nie ma podstaw do przyjęcia, iż uprawnienia z licencji przenoszone są automatycznie, czy też wstecznie na nowy podmiot. Przekształcony podmiot nabywa uprawnienia z licencji na podstawie decyzji administracyjnej, która ma charakter konstytutywny. Spółka została zarejestrowana (po przekształceniu) w Krajowym Rejestrze Sądowym w dniu 12.10.2012 r. i do dnia podjęcia czynności kontrolnych nie posiadała wymaganych licencji. Ponadto w powyższym okresie strona nie wystąpiła do właściwych organów z wnioskiem o przeniesienie w drodze decyzji administracyjnej uprawnień z licencji podmiotu przekształcanego na podmiot przekształcony. Do przeniesienia uprawnień z licencji obligatoryjne jest wydanie decyzji administracyjnej przez organ udzielający stosownej licencji, która ma charakter konstytutywny. Strona z stosownymi wnioskami wystąpiła do organów udzielających licencji już po czynnościach kontrolnych, tj. w dniu 15 stycznia 2013 r. do Głównego Inspektora Transportu Drogowego i w dniu 11 stycznia 2013 r. do Prezydenta Miasta. Na poparcie swojego stanowiska Główny Inspektor Transportu Drogowego przywołał treść wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 30 czerwca 2010 r., sygn. akt II GSK 653/09.

Odnośnie do argumentów strony w zakresie naruszenia braku w okazanej wykresówce przepisowych wpisów imienia kierowcy, organ odwoławczy wskazał, że na przedmiotowych wykresówkach znajduje się nazwisko i litera lub litery, które w ocenie organu, nie określają żadnego z imion kierowcy.

Główny Inspektor Transportu Drogowego podał, że zgodnie z art. 15 ust. 5 rozporządzenia (EWG) Nr 3821/85 każdy członek załogi pojazdu nanosi na swoją wykresówkę następujące informacje na początku używania wykresówki - swoje nazwisko i imię. Zdaniem organu, przepis ten w sposób jednoznaczny wskazuje,

że kierowca zobowiązany jest do zapisania na wykresówce imienia i nazwiska.

W związku z czym niewłaściwe jest tworzenie jakichkolwiek skrótów, znaków, bowiem nie wypełnia to obowiązku naniesienia imienia kierowcy. Twierdzenie strony, że wcześniej przeprowadzona kontrola drogowa nie wykazała powyższego naruszenia jest bez znaczenia dla niniejszej sprawy. Każda sprawa ma bowiem charakter indywidualny i fakt braku stwierdzenia naruszenia w jednej sprawie nie przesądza o tym, że inna kontrola danego naruszenia nie wykaże. Przeprowadzona kontrola drogowa nie wiąże w żaden sposób postępowania kontrolnego prowadzonego w przedsiębiorstwie. W związku z czym argumentacja zawarta w odwołaniu nie zasługuje na uwzględnienie.

Powyższa decyzja została zaskarżona przez Spółkę A. reprezentowaną przez pełnomocnika radcę prawnego – K. H., do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego

Zaskarżonej decyzji strona zarzuciła naruszenie:

- naruszenie prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy, polegające na:

a) błędnej wykładni art. 13 ust. 2 pkt 2 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym, polegającej na przyjęciu, że decyzja w sprawie przeniesienia uprawnień z licencji ma charakter konstytutywny, a tym samym Skarżąca wykonywała krajowy/międzynarodowy przewóz rzeczy oraz wykonywała działalność w zakresie pośrednictwa w przewozie rzeczy bez licencji;

b) błędnej wykładni art. 15 ust. 5 lit. a rozporządzenia Rady (EWG) nr 3821/85 w sprawie urządzeń rejestrujących, stosowanych w transporcie drogowym, polegającej na przyjęciu, że przepis ten należy rozumieć według jego literalnego brzmienia z pominięciem wykładni celowościowej;

- naruszenie przepisów postępowania, które miało wpływ na wynik sprawy, polegające na naruszeniu art. 7, art. 8 oraz art. 77 § 1 K.p.a., wyrażające się na braku należytej staranności GITD w prowadzeniu sprawy i w ten sposób dokonanie rozstrzygnięcia w sprawie bez pełnej znajomości jej stanu faktycznego oraz materiału dowodowego.

Mając na uwadze powyższe zarzuty Skarżąca wniosła o uchylenie zaskarżonej decyzji w całości oraz poprzedzającej ją decyzji organu I instancji, ewentualnie o stwierdzenie nieważności powyższych decyzji, z uwagi na fakt, że zostały wydane w sprawie już poprzednio rozstrzygniętej inną decyzją ostateczną, tj. decyzją Głównego Inspektora Transportu Drogowego z dnia 5 kwietnia 2013 r., nr w sprawie nałożenia kary pieniężnej w wysokości [...] zł z tytułu niezgłoszenia zmiany danych, o których mowa w art. 8 ust. 2 pkt 1 ustawy o transporcie drogowym, dotyczących zmiany oznaczenia przedsiębiorcy. Jednocześnie Spółka wniosła o zasądzenie na jej rzecz zwrotu kosztów postępowania, z uwzględnieniem kwoty uiszczonego wpisu stałego oraz innych ponoszonych w toku postepowania kosztów, a także wynagrodzenia radcy prawnego, reprezentującego Skarżącą, według norm prawem przewidzianych.

W uzasadnieniu skargi Skarżąca wskazała, że w jej ocenie chybione jest stanowisko organu odwoławczego, że decyzja przenosząca uprawnienia z licencji ma charakter konstytutywny.

Zdaniem Spółki, w istocie treść art. 13 ust. 1 ustawy o transporcie drogowym statuuje zakaz przenoszenia uprawnień administracyjnoprawnych wynikających z licencji i obrotu cywilnoprawnego licencją. Regulacja ta jest konsekwencją uznania licencji na wykonywanie transportu drogowego za osobiste podmiotowe uprawnienie o charakterze publicznoprawnym oraz braku możliwości jej zbycia i uznania licencji za tzw. ius extra commercium. Ustawodawca przewidział jednak wyjątek od tej zasady, gdzie zgodnie art. 13 ust. 2 tej ustawy dopuszcza się tzw. warunkowe przeniesienie uprawnień z licencji między innymi w razie przekształcenia przedsiębiorcy posiadającego licencję.

Skarżąca podała, że na podstawie postanowienia Sądu Rejonowego XIII Wydział Gospodarczy KRS z dnia [...] r. "Spółka A. dokonała przekształcenia w spółkę A.

Spółka A. posiadała licencję nr [...] na wykonywanie krajowego transportu drogowego rzeczy oraz licencję nr [...] na wykonywanie międzynarodowego zarobkowego przewozu drogowego rzeczy. Spółka A. po przekształceniu w spółkę komandytowo-akcyjną nadal świadczyła usługi w zakresie krajowego oraz międzynarodowego transportu drogowego rzeczy.

Skarżąca podkreśliła dalej, że jedynym warunkiem przewidzianego przez ustawę o transporcie drogowym przeniesienia uprawnień z licencji jest spełnienie przez przejmującego uprawnienia licencyjne wymagań określonych do uzyskania licencji. Regulacja ta stanowi natomiast nawiązanie do wyrażonej w przepisach Kodeksu spółek handlowych zasady warunkowej kontynuacji uprawnień administracyjnoprawnych, wynikających z decyzji administracyjnej w przypadku procesów transformacyjnych przedsiębiorcy. Mając na uwadze treść przepisów ustawy z dnia 15 września 2000 r. - Kodeks spółek handlowych regulujących materię łączenia, podziału i przekształcenia spółek prawa handlowego, należy, co do zasady, opowiedzieć się za stanowiskiem, iż w wyniku procesów tych dochodzi do sukcesji praw i obowiązków

W ocenie Spółki, literalne brzmienie art. 553 § 1 Kodeksu spółek handlowych, zgodnie, z którym spółce przekształconej przysługują wszystkie prawa i obowiązki spółki przekształcanej, nakazuje przyjąć za zasadne stanowisko, że spółka przekształcana i spółka przekształcona są podmiotami tożsamymi. Ponadto stosownie do art. 553 § 2 kodeksu spółka przekształcona pozostaje podmiotem w szczególności zezwoleń, koncesji oraz ulg, które zostały przyznane spółce przed jej przekształceniem, chyba że ustawa lub decyzja o udzieleniu zezwolenia, koncesji albo ulgi stanowi inaczej. Tym samym przekształcona spółka może korzystać z licencji już z chwilą wpisu do rejestru. W konsekwencji decyzja organu wydana w trybie art. 13 ust. 2 ustawy o transporcie drogowym ma charakter deklaratoryjny.

Strona zaznaczyła, że zarówno licencja krajowa, jak i międzynarodowa przyznana spółce A. nigdy nie została cofnięta zgodnie z art. 15 ustawy o transporcie drogowym, czy też zawieszona zgodnie z art. 14a tej ustawy.

Skarżąca przyznała, że zaniechała zgłoszenia, zgodnie z art. 14 ustawy o transporcie drogowym, organowi faktu przekształcenia w terminie, jednakże w jej ocenie nie powinno to pozbawiać podmiotu uprawnień wynikających z przyznanych licencji, gdyż przepis ten nie przewiduje takich konsekwencji.

Strona wyjaśniła nadto, że z licencji na wykonywanie międzynarodowego zarobkowego przewozu drogowego rzeczy wynika, iż jest ona ważna nieprzerwalnie od dnia [...] r. Z kolei z licencji na wykonywanie krajowego transportu drogowego rzeczy wynika, że jest ona ważna nieprzerwalnie od dnia [...] r. W świetle powyższego, w okresie przeprowadzonej kontroli, tj. w dniach 10.12.2011 r. do 10.12.2012 r. posiadała uprawnienia do wykonywania krajowego/międzynarodowego przewozu rzeczy oraz wykonywania działalności w zakresie pośrednictwa w przewozie rzeczy.

Odnosząc się do zarzutu naruszenia polegającego na braku w okazanych wykresówkach przepisowych wpisów, tj. imienia i nazwiska, w opinii strony, zastosowane przez pracowników skróty imion, nie powodują wątpliwości co do tego, kto wypełniał przedmiotową wykresówkę.

Zgodnie bowiem z protokołem kontroli z dnia 07.01.2013 r. w okresie objętym kontrolą na stanowisku kierowcy zatrudnionych było 25 kierowców, w tym tylko jedna osoba z nazwiskiem K. oraz dwie osoby z nazwiskiem K. (W. K. oraz T. K.).

Mając powyższe na względzie, zdaniem Spółki, wpis kierowcy R. K. w postaci - "R. K." nie pozostawiał wątpliwości w zakresie identyfikacji danego pracownika. Analogicznie wpis kierowcy W. K. w postaci -"W. K." również nie pozostawiał takich wątpliwości - mimo zatrudnienia dwóch osób o tym samym nazwisku- z uwagi na wskazanie trzech pierwszych liter imienia kierowcy, wystarczająco odróżniających pracownika od T. K. Zastosowany w wykresówkach sposób zapisu imienia i nazwiska kierowcy był zatem dostatecznie precyzyjny i nie stanowił naruszenia przepisu art. 15 ust. 5 lit. a rozporządzenia Rady (EWG) nr 3821/85 w sprawie urządzeń rejestrujących stosowanych w transporcie drogowym.

Główny Inspektor Transportu Drogowego w odpowiedzi na skargę wniósł o jej oddalenie, podtrzymując argumentację zaprezentowaną w zaskarżonej decyzji.

Na rozprawie w dniu 17 kwietnia 2014 r. pełnomocnik skarżącej podał,

że w międzyczasie doszło do przekształcenia skarżącej Spółki i obecnie jest to spółka komandytowa, na dowód czego przedłożył wypis z Krajowego Rejestru Sądowego z dnia 7 kwietnia 2014 r.

Wojewódzki Sąd Administracyjny z w a ż y ł, co następuje:

Zgodnie z art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269 ze zm.), w związku z art. 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm. dalej P.p.s.a.), sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości poprzez kontrolę działalności administracji publicznej pod względem zgodności z prawem.

Sądowa kontrola zgodności z prawem zaskarżonej decyzji wykazała, że akt ten nie narusza prawa w sposób zarzucany skargą, ani w żaden inny sposób uzasadniający jego usunięcie z obrotu prawnego.

W świetle treści skargi istota sporu sprowadza się do kwestii dwóch naruszeń prawa stwierdzonych w toku kontroli przeprowadzonej w przedsiębiorstwie.

Po pierwsze, sporne jest wykonywanie przez stronę w okresie od 12 października 2012 r. do 10 grudnia 2012 r. (dzień podjęcia czynności kontrolnych) krajowego transportu drogowego, międzynarodowego transportu drogowego oraz działalności gospodarczej w zakresie pośrednictwa przy przewozie rzeczy.

Według ustaleń organów obu instancji orzekających w sprawie w powyższym okresie Spółka nie dysponowała licencją na wykonywanie międzynarodowego transportu drogowego rzeczy, nie dysponowała licencją na wykonywanie krajowego transportu drogowego rzeczy własnymi pojazdami, jak i w zakresie pośrednictwa przy przewozie drogowym. Spółka została bowiem zarejestrowana (po przekształceniu) w Krajowym Rejestrze Sądowym w dniu [...]r. i do dnia podjęcia czynności kontrolnych nie posiadała wymaganych licencji. Ponadto, jak ustalono, w powyższym okresie strona nie wystąpiła do właściwych organów z wnioskiem o przeniesienie w drodze decyzji administracyjnej uprawnień z licencji podmiotu przekształcanego na podmiot przekształcony. Do przeniesienia uprawnień z licencji obligatoryjne jest wydanie decyzji administracyjnej przez organ udzielający stosownej licencji, która ma charakter konstytutywny. Strona ze stosownymi wnioskami wystąpiła do organów udzielających licencji już po czynnościach kontrolnych, tj. w dniu [...]r. do Głównego Inspektora Transportu Drogowego i w dniu 11 stycznia 2013 r. do Prezydenta Miasta

Zdaniem strony skarżącej, powyższe stanowisko prezentowane w zaskarżonej decyzji oparte jest na błędnej wykładni art. 13 ust. 2 pkt 2 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym, polegającej na przyjęciu, że decyzja w sprawie przeniesienia uprawnień z licencji ma charakter konstytutywny, a tym samym Skarżąca wykonywała krajowy/międzynarodowy przewóz rzeczy oraz wykonywała działalność w zakresie pośrednictwa w przewozie rzeczy bez licencji.

Po drugie sporna jest między stronami kwestia odpowiedzialności przedsiębiorcy za naruszenie polegające na niezamieszczeniu w wykresówkach przez dwóch kierowców ich imion.

W obu tych kwestiach, podobnie jaki i co do pozostałych ustaleń i ocen prawnych zawartych w zaskarżonej decyzji Sąd nie dopatrzył się naruszenia prawa uzasadniającego wyeliminowanie tego aktu z obrotu prawnego.

Co do pierwszego, z wyżej przedstawionych zagadnień spornych należy zauważyć, że zgodnie z art. 553 § 2 Kodeksu spółek handlowych :" Spółka przekształcona pozostaje podmiotem w szczególności zezwoleń, koncesji oraz ulg, które zostały przyznane spółce przed jej przekształceniem, chyba że ustawa lub decyzja o udzieleniu zezwolenia, koncesji albo ulgi stanowi inaczej." Tymczasem ustawa o transporcie drogowym stanowi inaczej. Stosownie bowiem do art. 13 ust. 2 tej ostatniej ustawy, organ, który udzielił zezwolenia na wykonywanie zawodu przewoźnika drogowego, licencji wspólnotowej lub licencji, o której mowa w art. 5b ust. 1 pkt 1 lub 2 lub ust. 2, przenosi, w drodze decyzji administracyjnej, uprawnienia z nich wynikające w razie:

1) śmierci osoby fizycznej posiadającej zezwolenie na wykonywanie zawodu przewoźnika drogowego lub licencję i wstąpienia na jej miejsce spadkobiercy, w tym również osoby fizycznej będącej wspólnikiem, w szczególności spółki jawnej lub komandytowej,

2) połączenia, podziału lub przekształcenia, zgodnie z przepisami ustawy z dnia 15 września 2000 r. - Kodeks spółek handlowych (Dz. U. z 2013 r. poz. 1030), przedsiębiorcy posiadającego zezwolenie na wykonywanie zawodu przewoźnika drogowego lub licencję

- pod warunkiem spełnienia przez przedsiębiorcę przejmującego uprawnienia wynikające z zezwolenia na wykonywanie zawodu przewoźnika drogowego wymagań określonych w art. 5 ust. 2 lub pod warunkiem spełnienia przez przedsiębiorcę przejmującego uprawnienia wynikające z licencji wymagań odpowiednio określonych w art. 5a lub art. 5c ust. 1 lub 2.

Tak więc przepis art. 13 ust. 2 pkt 2 ustawy o transporcie drogowym jest

lex specialis do ustawy Kodeks spółek handlowych, co nakazuje podzielić w pełni ocenę prawną tego zagadnienia dokonaną w decyzji. Stanowisko to znajduje oparcie także w wyroku NSA z dnia 30 czerwca 2010 r, sygn. akt II GSK 653/09.

Jednocześnie dodać tu trzeba, że postępowanie w przedmiocie nałożenia kary pieniężnej za niezgłoszenie na piśmie zmiany danych, o których mowa w art. 8 ust. 2 pkt 1 ustawy o transporcie drogowym dotyczy przedmiotowo i podmiotowo innego stanu faktycznego, niż objęty przepisem art. 13 ust. 2 tej ustawy, skoro naruszenie art. 8 ust. 2 pkt 1 może być przypisane wyłącznie podmiotowi istniejącemu przed przekształceniem przedsiębiorstwa. Niezasadne są zatem wywody skargi podnoszące, że skarżąca została dwukrotnie ukarana za to samo naruszenie prawa.

Zauważyć przy tym należy, że Sąd orzekający w niniejszej sprawie nie jest uprawniony do kontroli zgodności z prawem decyzji z dnia 15 kwietnia 2013 r., nakładającej na skarżącą karę pieniężną w kwocie [...] zł za naruszenie, o którym mowa w art. 8 ust. 2 pkt 1 ustawy o transporcie drogowym, jednakże stwierdził,

że w przedstawionych aktach administracyjnych znajduje się decyzja Głównego Inspektora Transportu Drogowego z dnia [...] r.,

nr [...] stwierdzająca nieważność wyżej wskazanej decyzji z dnia 5 kwietnia 2013 r.

Odnośnie do drugiej spornej kwestii, mieć należy na względzie, że przepis prawa unijnego nakłada w art. 15 ust. 5 Rozporządzenia (EWG) nr 3821/85 obowiązek wskazania przez kierowcę w rozpoczynanej wykresówce imienia i nazwiska. Tak więc wymogu tego nie spełnia wpisanie tylko nazwiska, jak też wpisanie pierwszej litery lub niepełnego brzmienia imienia.

Sądowi znany jest wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Olsztynie

z dnia 7 maja 2013 r., sygn. akt II SA/Ol 241/13, (dostępny na stronie www.orzeczenia.nsa.gov.pl), oparty na wykładni celowościowej, przyjmującej,

że niepełne dane co do imienia lub nazwiska kierowcy w rozpoczętej wykresówce, ale pozwalające w oparciu o posiadaną dokumentację na zidentyfikowanie kierowcy

z imienia i nazwiska, uzasadniają zaistnienie braku podstaw do ukarania za to naruszenie. Na takiej wykładni oparty został również drugi z zarzutów skargi.

Skład Sądu orzekający w niniejszej sprawie interpretacji takiej nie podziela.

Po pierwsze, art. 15 ust. 5 Rozporządzenia EWG nr 3821/85 w powiązaniu z art. 92a ust. 1 ustawy o transporcie drogowym nie daje podstaw do orzekania na zasadzie uznania administracyjnego.

Po drugie, przepisy dotyczące zasad ewidencjonowania czasu pracy kierowców, którym służy również obowiązek wypełniania wykresówek w sposób określony w tych przepisach są bardzo rygorystyczne z uwagi na konieczność wyeliminowania wszelkich praktyk związanych z nieprzestrzeganiem tego czasu pracy. Ma to związek z funkcją ochronną tych norm zarówno w stosunku do kierowców, jak i innych użytkowników dróg poprzez usunięcie zagrożeń w ruchu sprowadzanych przez przepracowanych kierowców.

Po trzecie, wszelkie odstępstwa od rygoryzmu wynikającego z omawianych przepisów są prawnie dopuszczalne tylko w takich granicach, jakie przewidział normodawca.

Biorąc powyższe pod uwagę Sąd stoi na stanowisku, że odstąpienie od skutków prawnych nierespektowania art. 15 ust. 5 wyżej wskazanego Rozporządzenia możliwe byłoby wyłącznie w kontekście okoliczności, o których mowa w art. 92b lub art. 92c ustawy o transporcie drogowym.

Organy orzekające w sprawie nie znalazły jednak podstaw faktycznych lub prawnych do zastosowania tych przepisów, a strona, w ocenie Sądu, nie naprowadziła w skardze takich okoliczności, w świetle których stanowisko zajęte w tym względzie w decyzji należałoby uznać za dowolne i to zarówno w odniesieniu do omawianego naruszenia, jak i co do wszystkich pozostałych ustalonych tą decyzją naruszeń, za które została nałożona kara pieniężna.

Dlatego, nie znajdując podstaw do uwzględnienia skargi należało na podstawie art. 15 1 P.p.s.a. skargę oddalić.