Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Jerzy Stelmasiak Sędziowie sędzia NSA Barbara Adamiak /spr./ sędzia NSA Marek Stojanowski Protokolant Marcin Sikorski po rozpoznaniu w dniu 8 grudnia 2009 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej sprawy ze skargi kasacyjnej D. U. i H. U. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku z dnia 24 maja 2007 r. sygn. akt II SA/Gd 606/06 w sprawie ze skargi H. H., S. B. i S. W. na uchwałę Rady Miasta Bytów z dnia 12 czerwca 2002 r. nr XLII/303/2002 w przedmiocie uchwalenia "Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy Bytów" 1. oddala skargę kasacyjną, 2. odstępuje od zasądzenia kosztów postępowania kasacyjnego.

Wyrokiem z 5 października 2005 r., sygn. akt II SA/Gd 2694/02, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku, uwzględniając skargę S. B., S. W. i H. H., wniesioną dnia 28 października 2002 r., stwierdził nieważność uchwały Rady Miejskiej w Bytowie z 12 czerwca 2002 r., nr XLII/303/2002, w przedmiocie uchwalenia "Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy Bytów". w uzasadnieniu Sąd wskazał, że po bezskutecznym wezwaniu do usunięcia naruszenia prawa D. U., J. U., S. B., S. W. i H. H. złożyli skargę do sądu administracyjnego na ww. uchwałę w sprawie uchwalenia studium, zarzucając jej naruszenie art. 6 ust. 4 pkt 1, 4 i 5 oraz ust. 5 pkt 1, 2 i 4 ustawy z 7 lipca 1994 r. o zagospodarowaniu przestrzennym (Dz.U. z 1999 r. Nr 15, poz. 139 ze zm.), jak również art. 74 w związku z art. 64 Konstytucji RP. Skarżący podnieśli, że w studium przyjęto bezzasadnie zmianę przeznaczenia części terenu – z określonego dotąd na cele związane z przebudową układu komunikacyjnego i lokalizacją usług nieuciążliwych związanych z turystyką i motoryzacją na teren przeznaczony pod przemysł, bazy transportowe i składowe. Zarzucili także, że zaskarżona uchwała została podjęta wyłącznie w celu zalegalizowania samowolnie wybudowanego przez S. D. Spółkę z ograniczona odpowiedzialnością w Ł. tartaku.

Naczelny Sąd Administracyjny wyrokiem z 6 czerwca 2006 r. sygn. akt II OSK 182/06 uchylił zaskarżony wyrok i przekazał sprawę do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Gdańsku. W uzasadnieniu Naczelny Sąd Administracyjny stwierdził, że skarga kasacyjna zasługuje na uwzględnienie. W szczególności za uzasadniony Sąd uznał zarzut naruszenia art. 147 § 1 ustawy – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi w związku ze stwierdzeniem nieważności zaskarżonej uchwały Rady Gminy Bytów mimo upływu rocznego terminu, co do zasady uniemożliwiającego – w myśl art. 94 ust. 1 w związku z art. 91 ust. 1 ustawy z 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym – wydanie takiego wyroku. Jak wyjaśnił Naczelny Sąd Administracyjny – przepisy art. 94 ust. 1 i 2 ustawy o samorządzie gminnym, będące przepisami szczególnymi, o których mowa w art. 147 § 1 Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, expressis verbis wyłączają stwierdzenie nieważności uchwały (zarządzenia) organu gminy po upływie roku od dnia ich podjęcia, z wyjątkiem aktów prawa miejscowego, a takimi przecież nie są studia uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego. Co prawda, z mocy ww. regulacji ustawy o samorządzie gminnym, po upływie roku od podjęcia uchwały można wyjątkowo stwierdzić nieważność także aktu niemającego charakteru prawa miejscowego, ale tylko wówczas, gdy uchybiono obowiązkowi przedłożenia go wojewodzie w terminie określonym w art. 90 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym, tj. w przypadku przedmiotowego studium planistycznego w terminie 7 dni. Naczelny Sąd Administracyjny stwierdził także, iż z akt sprawy nie wynika aby Sąd pierwszej instancji dokonywał w tej mierze jednoznacznych ustaleń, zatem orzeczenie o nieważności zaskarżonej uchwały Rady Gminy Bytów, ustalającej przedmiotowe studium, było przedwczesne. Naczelny Sąd Administracyjny zaznaczył przy tym, iż gdyby w ponownym postępowaniu sądowym fakt ten (przedłożenie przedmiotowej uchwały wojewodzie w wymaganym terminie) znalazł potwierdzenie to stosownie do wymagań przywołanych wyżej przepisów ustawy – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi oraz ustawy o samorządzie gminnym należałoby orzec nie o nieważności, ale o niezgodności zaskarżonej uchwały z prawem, oczywiście pod warunkiem, że w sprawie został naruszony interes prawny skarżącego oraz istnieją przesłanki do stwierdzenia nieważności uchwały albo w całości albo w części co w sprawie wymaga bardziej jednoznacznych ustaleń.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku wyrokiem z 24 maja 2007 r. sygn. akt II SA/Gd 606/06, po rozpoznaniu sprawy ze skargi H. H., S. B. i S. W. na uchwałę Rady Miasta Bytów z 12 czerwca 2002 r. nr XLII/303/2002 w przedmiocie uchwalenia "Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy Bytów, oddalił skargę. W uzasadnieniu Sąd wskazał, że zgodnie z treścią art. 190 ustawy z 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.) Wojewódzki Sąd Administracyjny, któremu sprawa została przekazana do ponownego rozpoznania, związany jest wykładnią prawa dokonaną w tej sprawie przez Naczelny Sąd Administracyjny. Przy czym "przez ocenę prawną, o której mowa (...) w art. 190 ustawy z 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (...), należy rozumieć osąd o prawnej wartości sprawy, a ocena prawna może dotyczyć stanu faktycznego, wykładni przepisów prawa materialnego i procesowego, prawidłowości korzystania z uznania administracyjnego, jak też kwestii zastosowania określonego przepisu prawa jako podstawy do wydania takiej, a nie innej decyzji. Obowiązek podporządkowania się ocenie prawnej wyrażonej w wyroku sądu administracyjnego, ciąży na organie i sądzie, może być wyłączona tylko w wypadku istotnej zmiany stanu prawnego lub faktycznego. W wyroku Naczelny Sąd Administracyjny stwierdził, że w sprawie należy jednoznacznie ustalić czy zaskarżona uchwała narusza interes prawny skarżących. Powyższa wytyczna pozostaje w związku z art. 101 ust. 1 ustawy z 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (tekst jedn. Dz.U. z 2001 r. Nr 142, poz. 1591 ze zm.), na którym skarżący opierają swoją skargę, stanowiącego, iż każdy, czyj interes prawny lub uprawnienie zostały naruszone uchwałą lub zarządzeniem podjętymi przez organ gminy w sprawie z zakresu administracji publicznej, może – po bezskutecznym wezwaniu do usunięcia naruszenia – zaskarżyć uchwałę do sądu administracyjnego.

Kwestionując uchwałę w trybie art. 101 ust. 1 ustawy z 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym trzeba zatem dowieść, iż zaskarżona uchwała – naruszając prawo, jednocześnie negatywnie wpływa na sferę prawno-materialną skarżącego, czyli np. pozbawia go pewnych, prawem gwarantowanych, uprawnień albo uniemożliwia ich realizację. Szczególną cechą tak rozumianego "interesu prawnego" jest przede wszystkim bezpośredniość związku pomiędzy sytuacją danego podmiotu, a normą prawa materialnego, z którego wywodzi on swój interes prawny.

Skarżący wywodzą przymiot strony w przedmiotowej sprawie z faktu, iż są właścicielami nieruchomości objętych ustaleniami kwestionowanego Studium. Naruszenia swego interesu upatrują przy tym w postanowieniach Studium zawartych w punkcie 3.4.1. podpunkcie f, dotyczących działek o numerach: [...],[...],[...],[...],[...] i [...], położonych przy ul. [...] nr [...], których właścicielem jest S. D. spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w Ł.

Zgodnie z kwestionowanym przez skarżących fragmentem studium powyższy teren został przeznaczony pod "Zespoły terenów pod przemysł, bazy składowe i transportowe", przy czym w ww. punkcie znalazł się również zapis, iż "Warunkiem podstawowym tworzenia i funkcjonowania przemysłu i baz składowych jest ich nieuciążliwość dla środowiska i zdrowia ludzi".

Wbrew twierdzeniom skarżących zawartym w skardze takie przeznaczenie tego terenu wynika również z obowiązującej w chwili uchwalania przedmiotowego Studium uchwały nr XXXVI/272/2001 Rady Miejskiej w Bytowie z 19 grudnia 2001 r. podjętej w sprawie zmiany miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego miasta Bytów.

Na rozprawie w dniu 13 grudnia 2006 roku skarżący S. W. oświadczył: "jestem właścicielem nieruchomości położonej w sąsiedztwie działek wskazanych w skardze, moja działka ma nr [...]. Ta działka nie sąsiaduje bezpośrednio z tartakiem, odległość od tartaku wynosi 60 m (...) W 1972 roku uchwalono plan, z którego wynikało, iż tartak ma zostać zlikwidowany. Nowy tartak pobudowano w 1998 roku. (...) Tartak i suszarnia zostały rozebrane. (...) W studium przeznaczono ten teren na cele produkcyjne i nie wiadomo co tam powstanie. Ten rozebrany tartak powodował hałas rzędu 90 decybeli i pękanie ścian w naszych domach. (...) Nie udało nam się skutecznie zaskarżyć uchwały Rady Miejskiej w Bytowie z 19 grudnia 2001 r. w sprawie zmiany planu zagospodarowania przestrzennego, która przeznacza te tereny na przemysł. (...) Moja nieruchomość w studium była przeznaczona pod budownictwo jednorodzinne".

Na tej samej rozprawie skarżący H. H. oświadczył: "Moja nieruchomość nie graniczy bezpośrednio z tartakiem i zakładem przemysłu drzewnego. Jest położona w odległości 60-80 m (...) w studium była przeznaczona pod budownictwo jednorodzinne. Tartak był uciążliwy z uwagi na hałas i zapylenie. Uważam, że to studium narusza mój interes prawny, ponieważ zapis, który kwestionujemy w skardze, miał na celu zalegalizowanie samowoli budowlanej. Moje naruszenie interesu polegało na tym, że Burmistrz wydał decyzje o warunkach zabudowy bez podstawy prawnej, których nieważność następnie stwierdziło Samorządowe Kolegium Odwoławcze. (...) Obawiam się, że w tym stanie prawnym można na nowo postawić na terenie wskazanym w skardze tartak, a jest to teren w centrum miasta".

Dodatkowo – na rozprawie w dniu 10 maja 2007 r., skarżący S. W. i H. H. stwierdzili, iż zamieszkują przy ul. K., przy czym dojazd do ich działek odbywa się od ulicy [...]. Wskazali także, iż pomiędzy ich działkami, a ul. [...], znajdują się zabudowane domami jednorodzinnymi działki, ale działki te położone są niżej niż działki skarżących i stąd oddziaływanie tartaku, który znajdował się po drugiej stronie ul. [...], było bezpośrednio skierowane na ich domy.

Okolicznością bezsporną w sprawie pozostawało, iż zbudowany na działkach położonych przy ul. [...] nr [...] tartak został zlikwidowany.

S. B. zobowiązany przez Sąd do wykazania, że zaskarżona uchwała narusza jego interes prawny nie odpowiedział na to wezwanie, jak i nie był obecny na rozprawie 10 maja 2007 r.

W ocenie Sądu w sprawie skarżący nie wykazali naruszenia ich interesu prawnego lub uprawnienia polegającego na istnieniu związku między zaskarżoną uchwałą, a ich własną, indywidualną sytuacją prawną. Sąd miał przy tym na uwadze, iż taki związek musi istnieć w chwili podejmowania uchwały, a nie w przyszłości i powodować następstwo w postaci ograniczenia lub pozbawienia konkretnych uprawnień albo nałożenia obowiązków. Przy korzystaniu z art. 101 ust. 1 ustawy z 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym należy bowiem wykazać już dokonane uchwałą organu gminy, a nie tylko ewentualnie zagrażające, naruszenie interesu prawnego lub uprawnienia podmiotu wnoszącego skargę. Zdarzenia przyszłe i niepewne nie mogą bowiem przesądzać o przyznaniu skarżącym legitymacji do wniesienia skargi.

Po wysłuchaniu skarżących Wojewódzki Sąd Administracyjny stwierdził, iż skarżący H. H. i S. W. posiadają działki położone w odległości około 60 metrów od nieruchomości, która w przeszłości zabudowana była tartakiem, powodującym uciążliwości dla skarżących.

Obecnie nieruchomość ta, do której skarżący nie mają żadnego tytułu prawnego (okoliczność bezsporna), w uchwalonym Studium została przeznaczona pod przemysł bazy składowe i transportowe – z zakazem lokalizacji na tym terenie obiektów powodujących uciążliwości dla środowiska i zdrowia ludzi. Natomiast teren, na którym zamieszkują ww. skarżący, przeznaczony został w Studium pod dominującą funkcję mieszkaniową, z dopuszczeniem funkcji usług nieuciążliwych dla sąsiedztwa. W sprawie bezspornym pozostaje przy tym, iż działki należące do ww. skarżących nie przylegają bezpośrednio do działek, których dotyczą kwestionowane przez nich zapisy Studium. Są bowiem od tego terenu oddzielone drogą z ekranami akustycznymi oraz działkami zabudowanymi domami jednorodzinnymi.

W ocenie Sądu postanowienia kwestionowanego Studium w żaden sposób nie wpływają na indywidualną sytuacją prawną ww. skarżących. Nie ograniczają, ani nie pozbawiają ich bowiem konkretnych uprawnień mających oparcie w przepisach prawa materialnego, nie nakładają także na nich żadnych obowiązków. W szczególności postanowienia te w żaden sposób nie wpływają na sposób wykonywania przez skarżących przysługującego im prawa własności nieruchomości objętych Studium.

Wskazywane w skardze i na rozprawie przyczyny zaskarżenia przedmiotowej uchwały, dotyczące ewentualnych przyszłych skutków przeznaczenia, należącej do S. D. spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, nieruchomości pod przemysł, bazy składowe i transportowe, nie dotyczą interesu prawnego skarżących. Stanowią one jedynie wyraz obaw skarżących, związanych z tym, iż skarżący przypuszczają, że w nieskonkretyzowanej przyszłości na tym terenie może powstać uciążliwy dla nich zakład przemysłowy. Powyższe obawy nie stanowią jednak wystarczającej przyczyny dla uznania, że zapisy studium naruszają interes prawny skarżących. Nadto w ocenie Sądu należy uznać je za niezasadne. Realizacja zapisów studium nie powinna bowiem spowodować takiej sytuacji, gdyż zgodnie z zapisami zaskarżonej uchwały na tym terenie powstać mogą jedynie obiekty nieuciążliwe dla środowiska i zdrowia ludzi.

Ustalenie braku naruszenia interesu prawnego w zaskarżonej uchwale spowodowało, że Sąd nie był uprawniony do badania i wypowiadania się ani co do tego, czy kwestionowana uchwała została wydana z naruszeniem prawa, ani co do stopnia ewentualnego naruszenia prawa. Dopiero bowiem wykazanie przez skarżących, że postanowienia zaskarżonej uchwały naruszają ich interes prawny lub uprawnienie, otworzyłoby drogę do merytorycznej oceny uchwały. Powyższe wynika z tego, że uprawnienie wynikające z art. 101 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym nie ma charakteru actio popularis, tak więc nawet ewentualna sprzeczność uchwały z prawem nie daje legitymacji do wniesienia skargi, jeżeli uchwała ta nie narusza prawem chronionego interesu prawnego lub uprawnienia skarżącego.

Mając na uwadze powyższe rozważania oraz to, iż skarżący S. B. całkowicie zignorował ciążący na nim obowiązek wykazania, że zaskarżona uchwała narusza jego interes prawny, Wojewódzki Sąd Administracyjny uznał, iż wszyscy trzej skarżący nie wykazali aby zaskarżona uchwała naruszyła ich interes prawny czy też wynikające z przepisów prawa materialnego uprawnienie i na podstawie art. 101 ust. 1 ustawy z 8 marca 1990 roku o samorządzie gminnym w związku z art. 151 ustawy z 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.) skargę oddalił.

D. U. i H. U. wnieśli od wyroku skargę kasacyjna, zaskarżając wyrok w całości. Skargę kasacyjna oparli na:

1) naruszeniu przepisów prawa materialnego, to jest art. 101 ust. 1 ustawy z 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym przez błędna wykładnię i przyjęcie, że skarżący nie mieli interesu prawnego w zaskarżeniu uchwały oraz że interes prawny może dotyczyć jedynie treści zaskarżonej uchwały, której postanowienia muszą dotyczyć indywidualnej sfery praw lub obowiązków skarżących, nie natomiast trybu podejmowania uchwały;

2) naruszenie przepisów postępowania mogącego mieć wpływ na wynik sprawy, to jest:

– art. 106 § 5 ustawy z 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi w związku z art. 207 § 3 i art. 233 § 2 k.p.c. poprzez dopuszczenie dowodów z dokumentów przedłożonych przez stronę przeciwną, pomimo że zostały one złożone po upływie zakreślonego przez Sąd terminu,

– art. 113 § 1 ustawy z 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi poprzez wydanie wyroku bez dostatecznego wyjaśnienia sprawy, to jest ustalenia czy zaskarżona uchwała została wydana z naruszeniem prawa.

Na tych podstawach wnosili o:

a) uchylenie zaskarżonego wyroku w całości oraz rozpoznanie skargi i jej uwzględnienie poprzez orzeczenie o niezgodności z prawem uchwały Rady Miasta Bytów z 12 czerwca 2002 r. nr XLII/303/2002 w sprawie studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego Gminy Bytów;

względnie

b) uchylenie zaskarżonego w wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Gdańsku w innym składzie,

c) zasądzenie od Gminy Miejskiej w Bytowie kosztów postępowania wg norm przepisanych.

W uzasadnieniu skargi kasacyjnej wywodzono, że w zaskarżonym wyroku Wojewódzki Sąd Administracyjny naruszył przepis art. 101 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym dokonując jego błędnej wykładni i pomijając, że skarżący jako członkowie wspólnoty samorządowej mieli interes prawny w zaskarżeniu uchwały, która została podjęta z naruszeniem prawa i która negatywnie wpływa na ich status prawny jako mieszkańców gminy oraz poprzez błędne przyjęcie, że interes ten może dotyczyć jedynie indywidualnej sfery praw lub obowiązków skarżących wyznaczonych przez prawo materialne, nie dotyczy natomiast trybu podejmowania uchwały.

Wojewódzki Sąd Administracyjny naruszył przepisy postępowania w stopniu mającym wpływ wynik sprawy, to jest art. 106 § 5 ustawy z 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi w związku z art. 207 § 3 i art. 233 § 2 k.p.c. dopuszczając dowody z dokumentów przedłożonych przez stronę przeciwną, złożonych po upływie zakreślonego przez Sąd terminu, w sytuacji gdy dowód ten powinien zostać przez Sąd pominięty oraz art. 113 § 1 ustawy z 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi poprzez wydanie wyroku bez dostatecznego wyjaśnienia sprawy, polegającego na ustaleniu czy zaskarżona uchwała została wydana z naruszeniem prawa.

Dokumenty zostały złożone dopiero w dniu 29 grudnia 2006 r., a więc po terminie, który upłynął 27 grudnia 2006 r. O fakcie złożenia dokumentów po terminie skarżący ani uczestnicy nie byli przez Sąd informowani. W piśmie procesowym z 10 sierpnia 2009 r. wywodzili o pozbawieniu prawa do obrony (art. 183 § 2 pkt 5) przez ujawnienie nowych dowodów w sprawie, co stanowi przesłankę nieważności postępowania sądowoadministracyjnego.

W odpowiedzi na skargę kasacyjną Gmina Bytów wnosiła o jej oddalenie i zasądzenie na rzecz Gminy kosztów postępowania według norm przepisanych.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 183 § 1 ustawy z 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.), Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej, bierze jednak z urzędu pod rozwagę nieważność postępowania. W sprawie nie występują, enumeratywnie wyliczone w art. 183 § 2 powołanej ustawy – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, przesłanki nieważności postępowania sądowoadministracyjnego.

Podniesiony zarzut w piśmie procesowym z 10 sierpnia 2009 r. o pozbawieniu prawa do obrony przez ujawnienie nowych faktów 26 stycznia 2009 r. co prowadzi do nieważności postępowania sądowoadministracyjnego nie jest zasadny. Ujawnienie nowych okoliczności faktycznych, nowych środków dowodowych nie znanych Sądowi rozpoznającemu skargę, których ujawnienie nastąpiło po rozpoznaniu sprawy przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku nie stanowi przesłanki nieważności postępowania sądowoadministracyjnego wyliczonej w art. 183 § 2 pkt 5 powołanej ustawy – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Stanowi to przesłankę do żądania wznowienia postępowania sądowoadministracyjnego (art. 273 § 2 ustawy – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi). Z tego względu, że nie wystąpiły przesłanki nieważności postępowania sądowoadministracyjnego, Naczelny Sąd Administracyjny związany był granicami skargi kasacyjnej.

Zarzut naruszenia art. 101 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym (tekst jedn. Dz.U. z 2001 r. Nr 142, poz. 1591 ze zm.) przez błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie nie jest zasadny. Zgodnie z art. 101 ust. 1 powołanej ustawy o samorządzie gminnym, każdy czyj interes prawny lub uprawnienie zostały naruszone uchwałą lub zarządzeniem organu gminy, podjętym w sprawach z zakresu administracji publicznej, może – po bezskutecznym wezwaniu do usunięcia naruszenia – zaskarżyć ten akt do sądu administracyjnego. Legitymacja do zaskarżenia uchwały lub zarządzenia organu gminy oparta jest na kryterium naruszenia interesu prawnego lub uprawnienia. Ta konstrukcja legitymacji do złożenia skargi wyklucza zaskarżenie na podstawie kryterium naruszenia obiektywnego porządku prawnego. Dla gwarancji poszanowania obiektywnego porządku prawnego przez organy wykonujące administrację publiczną została przyznana legitymacja do złożenia skargi prokuratorowi, organizacji społecznej, Rzecznikowi Praw Obywatelskich, a na podstawie przepisów ustaw samorządowych organom nadzoru. W razie gdy uchwała organu gminy narusza przepisy prawa, po upływie ustawowego terminu do wykorzystania kompetencji nadzorczej, legitymację do złożenia skargi ma Wojewoda, z zastrzeżeniem kompetencji regionalnej izby obrachunkowej. W zaskarżonym wyroku Sąd w pełni prawidłowo poddał ustaleniu, na podstawie art. 101 ust. 1 powołanej ustawy o samorządzie gminnym, legitymacji do złożenia skargi. Członkowie wspólnoty samorządowej nie mają przyznanej legitymacji do złożenia skargi do sądu administracyjnego na podstawie ochrony obiektywnego porządku prawnego.

Nie jest zasadny zarzut naruszenia przepisów prawa procesowego: art. 106 § 5 powołanej ustawy – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi w związku z art. 207 § 3 i art. 233 § 2 k.p.c. Dla ustalenia legitymacji do wniesienia skargi w zakresie naruszenia interesu prawnego nie miało to znaczenia prawnego.

Nie jest zasadny zarzut naruszenia art. 113 § 1 powołanej ustawy – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Zasadnie Sąd wywiódł, że brak legitymacji do złożenia skargi do sądu administracyjnego zamyka dopuszczalność przeprowadzenia kontroli zgodności z przepisami prawa zaskarżonej uchwały.

W tym stanie rzeczy, skoro skarga kasacyjna nie została oparta na usprawiedliwionej podstawie, na mocy art. 184 powołanej ustawy – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, Naczelny Sąd Administracyjny, orzekł jak w sentencji.

Na podstawie art. 207 § 2 powołanej ustawy – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Naczelny Sąd Administracyjny odstąpił od zasądzenia od D. U. i H. U. kosztów postępowania na rzecz Gminy Bytów.