Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Ewa Radziszewska-Krupa, Sędzia WSA Iwona Maciejuk, Asesor WSA Karolina Kisielewicz (spr.), Protokolant sekretarz sądowy Maryla Wiśniewska po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 4 grudnia 2019 r. sprawy ze skargi A. J. na decyzję Komendanta Głównego Policji z dnia [...] czerwca 2019 r., nr [...] w przedmiocie odmowy wydania pozwolenia na broń palną sportową do celu szkoleniowego oddala skargę

Komendant Główny Policji decyzją z [...] marca 2019 r. (nr [...]), zaskarżoną przez A. J. do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, utrzymał w mocy decyzję Komendanta Wojewódzkiego Policji w [...] z [...] kwietnia 2019 r. (nr [...]) o odmowie wydania skarżącemu pozwolenia na broń palną sportową w celu szkoleniowym.

Z okoliczności faktycznych sprawy wynika, że skarżący w dniu 8 lutego 2019 r. zwrócił się do Komendanta Wojewódzkiego Policji w [...] z wnioskiem o wydanie pozwolenia na posiadanie dziesięciu egzemplarzy broni palnej sportowej w celu szkoleniowym. Wnioskodawca podał, że posiada kwalifikacje do prowadzenia strzelań, potwierdzone legitymacją prowadzącego strzelanie (nr [...] ) wydaną przez Polski Związek Strzelectwa Sportowego w dniu [...] stycznia 2019 r. oraz licencję zawodniczą Polskiego Związku Strzelectwa Sportowego na uprawianie sportu strzeleckiego w dyscyplinach: pistolet, karabin i strzelba gładkolufowa. A. J. dołączył do wniosku informację z Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej Rzeczypospolitej Polskiej, z której wynika, że od 1 sierpnia 2016 r. prowadzi działalność gospodarczą (pod nazwą "[...]") m. in. w zakresie pozostałych pozaszkolnych form edukacji gdzie indziej niesklasyfikowanych (symbol [...]) oraz działalność o symbolu [...] (pozaszkolne formy edukacji sportowej oraz zajęć sportowych i rekreacyjnych). Wnioskodawca przedstawił ponadto orzeczenia (lekarskie i psychologiczne), stwierdzające, że może dysponować bronią.

W toku postępowania w tej sprawie skarżący przedłożył wystawione przez siebie samego zaświadczenie z [...] lutego 2019 r. o ukończeniu w okresie od [...] stycznia do[...] stycznia 2019 r. szkolenia Instruktora Strzelectwa i uzyskania tytułu "Instruktor Strzelectwa" (w ramach prowadzonej działalności gospodarczej).

Komendant Wojewódzki Policji w [...] decyzją z [...] kwietnia 2019 r. wydaną na podstawie art. 10 ust. 1 i ust. 2 pkt 8, ust. 3 pkt 7 oraz art. 12 ust. 1 i ust. 2 ustawy z dnia 21 maja 1999 r. o broni i amunicji (Dz.U. z 2019 r., poz. 284), odmówił skarżącemu wydania pozwolenia na broń palną do celów szkoleniowych.

W uzasadnieniu decyzji organ I instancji powołał treść przepisów mających zastosowanie w tej sprawie (art. 10 ust. 1 i ust. 3 pkt 7 ustawy o broni i amunicji) i stwierdził, że wnioskowane pozwolenie nie może być wydane, ponieważ skarżący nie przedstawił ważnej przyczyny uzasadniającej jej posiadanie (art. 10 ust. 3 ustawy o broni i amunicji). A. J. nie przedłożył (mimo wezwania) dokumentu potwierdzającego posiadanie przez niego uprawnień określonych w odrębnych przepisach do prowadzenia szkoleń o charakterze strzeleckim.

Organ I instancji powołał się na art. 41 ust. 1 i ust. 3 ustawy z 25 czerwca 2010 r. o sporcie (Dz.U. z 2019 r. poz. 1468 ze zm.) i stwierdził, że uprawnienia do prowadzenia szkoleń może posiadać wyłącznie trener lub instruktor sportu (ust.1). Trenerem lub instruktorem sportu w sportach może być osoba, która spełnia warunki określone w ust. 3 art. 41 tej ustawy, a więc ten, kto m. in. posiada wiedzę, doświadczenie i umiejętności niezbędne do wykonywania zadań trenera lub instruktora sportu (pkt 3). Zgodnie ze stanowiskiem Ministra Sportu i Turystyki to polskie związki sportowe ustalają okoliczności, o których mowa w art. 41 ust. 3 pkt 3 ustawy. W Polskim Związku Strzelectwa Sportowego w 2014 r. przyjęto że dokumentami potwierdzającymi kwalifikacje instruktora lub trenera są dyplomy szkół wyższych nadające uprawnienia do szkolenia w zakresie sportu strzeleckiego lub legitymacje instruktora wydane przez Polski Związek Strzelectwa Sportowego, potwierdzające posiadanie wiedzy i umiejętności niezbędnych do wykonywania zadań trenera lub instruktora w sporcie strzeleckim. Z tego wynika, zdaniem organu, że osoba mająca zamiar prowadzić szkolenia strzeleckie musi się wykazać uprawnieniami trenera lub instruktora sportu, nabytymi po ukończeniu szkoleń lub kursów prowadzonych przez podmioty specjalizujące się w tego typu kształceniu (np. AWF i inne uczelnie wyższe, PZSS, czy też podmioty komercyjne specjalizujące się w tego typu szkoleniach).

W ocenie Komendanta Wojewódzkiego Policji w [...] legitymacja "Prowadzącego strzelanie" wydana przez Polski Związek Strzelectwa Sportowego w dniu [...] stycznia 2019 r., załączona przez skarżącego do wniosku o wydanie pozwolenia, nie jest dowodem posiadania przez niego uprawnień do prowadzenia szkoleń o charakterze strzeleckim. Zgodnie z § 2 pkt 2 rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 15 marca 2000 r. w sprawie wzorcowego regulaminu strzelnic (Dz.U. z 2000 r., nr 18, poz. 234 ze zm.), prowadzący strzelanie to osoba, która odbyła przeszkolenie w zakresie strzelania oraz udzielania pomocy medycznej w jednostkach wymienionych w tym przepisie, posiadająca uprawnienia porządkowe, organizacyjne (np. wyznaczenie stanowisk strzeleckich, prowadzenie rejestru pobytu na strzelnicy) oraz odpowiedzialna za bezpieczeństwo użytkowników strzelnicy oraz osób im towarzyszących.

Według organu przedstawione przez A. J. zaświadczenie o uzyskaniu tytułu Instruktora Strzelectwa również nie może stanowić dowodu posiadania przez niego uprawnień do prowadzenia szkoleń o charakterze strzeleckim. Organ podkreślił, że osoba nie posiadająca uprawnień trenera (instruktora) nie może sama sobie nadać takich uprawnień.

A. J. w odwołaniu od tej decyzji zarzucił, że została wydana z naruszeniem art. 31 pkt 2 Konstytucji RP oraz art. 8, art. 9, art. 10 § 1, art. 11, art. 12, art. 35 § 1 k.p.a. Odwołujący się podniósł, że "nie jest zainteresowany" prowadzeniem zorganizowanych zajęć w sporcie i w związku z tym przepis art. 41 ustawy o sporcie (wymagający posiadania uprawnień instruktora lub trenera sportu) nie ma zastosowania w tej sprawie. Skarżący przytoczył słownikową definicję "strzelectwa" i podniósł, że sport jest tylko jedną z dziedzin strzelectwa, więc i szkolenia o charakterze strzeleckim nie muszą dotyczyć sportowego wykorzystania broni. W ocenie odwołującego się, jednymi organami uprawnionymi do weryfikacji, czy dana osoba spełnia wymagania stawiane przez ustawę o sporcie, są związki i kluby sportowe, w której dana osoba zamierza prowadzić szkolenia.

Skarżący dodał, że Komendant Główny Policji w 2017 r. wydał decyzję w której stwierdził, że legitymacja prowadzącego strzelanie stanowi ważną przyczynę posiadania broni w celu szkoleniowym" i stwierdził, że nie ma podstaw aby w niniejszej sprawie organ orzekał odmiennie.

Po rozpoznaniu odwołania A. J., Komendant Główny Policji decyzją z [...] czerwca 2019 r. wydaną na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 k.p.a., utrzymał w mocy decyzję Komendanta Wojewódzkiego Policji w [...] z [...] kwietnia 2019 r. Organ odwoławczy podzielił zapatrywanie organu I instancji, że przedstawiona przez skarżącego legitymacja "Prowadzącego strzelanie" nie uprawnia do prowadzenia szkoleń o charakterze strzeleckim, a jedynie wskazuje na posiadanie przez jej właściciela uprawnień porządkowych mających na celu organizację strzelania oraz zapewnienie bezpieczeństwa osobom przebywającym na strzelnicy. To uprawnienie nie wynika również z zaświadczenia z [...] lutego 2019 r. o ukończeniu przez skarżącego szkolenia Instruktora Strzelectwa i nadaniu tytułu Instruktora Strzelectwa.

Organ odwoławczy podniósł, że zgodnie z art. 10 ust. 3 pkt 7 ustawy o broni i amunicji, warunkiem uzyskania pozwolenia na broń do celu szkoleniowego jest posiadanie uprawnień określonych w odrębnych przepisach do prowadzenia szkoleń o charakterze strzeleckim. Rozporządzenie Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 15 marca 2000 r. w sprawie wzorcowego regulaminu strzelnic, zostało wydane na podstawie delegacji zawartej w ustawie o broni i amunicji, a więc nie stanowi "odrębnych przepisów" rozumianych jako przepisy ustanowione odrębnymi aktami prawnymi, wykraczającymi poza granice ustawy o broni i amunicji.

Komendant Główny Policji dodał, że tym "odrębnym przepisem" jest art. 41 ustawy o sporcie. Jest to jedyny przepis prawa, regulujący nadawanie uprawnień do prowadzenia szkoleń strzeleckich. Ustawą z 13 czerwca 2013 r. o zmianie ustaw regulujących wykonywanie niektórych zawodów (Dz.U. z 2013 r., poz. 829) zostało uchylone rozporządzenie Ministra Sportu i Turystyki z dnia 18 lutego 2011 r. w sprawie szczegółowych warunków uzyskiwania kwalifikacji zawodowych w sporcie, Dz.U. nr 44, poz. 233) i obecnie, jak wynika z uzasadnienia projektu tej ustawy, to pracodawcy (kluby i związki) mają określać wymagane kwalifikacje dla trenera (instruktora) sportu.

Organ II instancji stwierdził, że pogląd organu wyrażony w decyzji z [...] lutego 2017 r., że uprawnienie do prowadzenia strzelań należy traktować jak uprawnienie do prowadzenia szkoleń o charakterze strzeleckim (art. 10 ust. 3 pkt 7 ustawy o broni i amunicji), nie jest wiążący w tej sprawie.

A. J. w skardze wniesionej do Sądu zarzucił decyzji Komendanta Głównego Policji z dnia [...] czerwca 2019 r. naruszenie przepisów postępowania, które mogły mieć istotny wpływ na wynik sprawy tj. art. 8 ust. 2 k.p.a. przez odstąpienie od utartej praktyki rozstrzygania spraw w takim samym stanie faktycznym i prawnym oraz art. 6 k.p.a. przez "stosownie (...) wobec skarżącego, przepisów które go nie dotyczą" i w konsekwencji naruszenie art. 31 ust. 2 Konstytucji RP (poszanowanie wolności i praw innych). Skarżący wniósł o uchylenie zaskarżonej decyzji oraz utrzymanej nią w mocy decyzji Komendanta Wojewódzkiego Policji w [...] z dnia [...] kwietnia 2019 r. na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. a i c ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2019 r. poz. 2325) oraz o zasądzenie od organu kosztów postępowania.

W uzasadnieniu skargi A. J. podniósł m. in., że przepis art. 41 ust.1 ustawy o sporcie nie może być stosowany do ustalenia "uprawnień określonych odrębnymi przepisami, do prowadzenia szkoleń o charakterze strzeleckim" w postępowaniach administracyjnych dotyczących wydania pozwolenia na broń palną do celów szkoleniowych, ponieważ jest w nim mowa wyłącznie o kształceniu w sporcie oraz prowadzeniu szkoleń w zakresie sportu. Zgodnie z definicją słownikową, strzelectwo jest to ogół aktywności związanej z użyciem broni, nie musi być to więc aktywność sportowa, ale np. myśliwska lub rekreacyjna. W związku z tym traktowanie art. 41 ustawy o sporcie jako obligatoryjnego przy wydawaniu pozwoleń na broń dla celów szkoleniowych stanowi swoisty środek przymusu wobec wnioskodawcy, że ten musi posiadać kwalifikacje sportowe oraz szkolić w sporcie, mimo że nie jest i nigdy nie był zainteresowany powadzeniem szkoleń w sporcie. Jego zdaniem stwierdzenie organu, że przepisy ustawy o sporcie należy stosować dlatego, że są to jedyne przepisy w jakikolwiek sposób regulujące uprawnienia do prowadzenia szkoleń "uwłacza prawu i logice" , jest niezgodne z funkcją gwarancyjną prawa oraz art. 31 ust. 2 Konstytucji RP, który stanowi, że każdy jest obowiązany szanować wolności i prawa innych oraz że nikogo nie wolno zmuszać do czynienia tego, czego prawo mu nie nakazuje.

Komendant Główny Policji w odpowiedzi na skargę wniósł o jej oddalenie.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:

Skarga jest nieuzasadniona.

W zaskarżonej do Sądu decyzji organ odmówił A. J. wydania pozwolenia na broń palną sportową w celu szkoleniowym, powołując się na art. 10 ust. 3 pkt 7 ustawy o broni i stwierdzając, że skarżący nie posiadał uprawnień, określonych w odrębnych przepisach, do prowadzenia szkoleń o charakterze strzeleckim. Posiadanie tych uprawnień stanowi bowiem wykazanie wymaganej art. 10 ust. 1 tej ustawy ważnej przyczyny posiadania broni.

Skarżący wywodził natomiast, że posiadanie przez niego uprawnień do prowadzenia strzelań, potwierdzonych legitymacją prowadzącego strzelanie (nr [...]) wydaną przez Polski Związek Strzelectwa Sportowego w dniu [...] stycznia 2019 r. powinno być kwalifikowane jako ważna przyczyna posiadania broni do celów szkoleniowych w rozumieniu art. 10 ust. 1 ustawy o broni i amunicji oraz że nie ma do niego zastosowania art. 41 ustawy o sporcie. Zdaniem A. J. organ stosując wobec niego przepisy "które go nie dotyczą" (ustawy o sporcie) naruszył art. 31 ust. 2 Konstytucji RP (poszanowanie wolności i praw innych).

Sąd nie podziela zapatrywania skarżącego, ponieważ nie znajduje ono uzasadnienia w okolicznościach faktycznych sprawy oraz w przepisach prawa dotyczących zasad wydania pozwolenia na posiadanie broni dla celów szkoleniowych.

Z przepisów art. 10 ust. 1 ustawy o broni i amunicji wynika, że pozwolenie na broń w tym m. in. dla celów szkoleniowych, wydaje się, jeżeli wnioskodawca nie stanowi zagrożenia dla samego siebie, porządku lub bezpieczeństwa publicznego oraz przedstawi ważną przyczynę posiadania broni. Według art. 10 ust. 3 pkt 7 tej ustawy, za ważną przyczynę posiadania broni dla celu szkoleniowego, uważa się w szczególności posiadanie uprawnień, określonych w odrębnych przepisach, do prowadzenia szkoleń o charakterze strzeleckim oraz udokumentowane zarejestrowanie działalności gospodarczej w zakresie szkoleń strzeleckich.

W rozpatrywanej sprawie spór dotyczy tego, czy dokumenty przedstawione przez skarżącego potwierdzają, że posiada on uprawnienia do prowadzenia szkoleń o charakterze strzeleckim.

Trzeba zacząć od stwierdzenia, że w porządku prawnym nie ma odrębnych przepisów dotyczących prowadzenia szkoleń odnoszących się bezpośrednio do szkoleń o charakterze strzeleckim. Wobec tego za te odrębne przepisy należy uznać, zdaniem Sądu, przepisy ustawy o sporcie, ponieważ sportem w rozumieniu tej ustawy są wszelkie formy aktywności fizycznej, a zatem również strzelectwo (art. 2 ust.1 tej ustawy).

Przepis art. 41 ustawy o sporcie reguluje kwestie dotyczące tytułów zawodowych w sporcie: trenera i instruktora sportu. Przewiduje również, że prowadzenie zajęć w zakresie sportu w określonych w ust. 1 formach organizacyjnych (w związku sportowym albo w klubie sportowym) wymaga posiadania tytułu (kwalifikacji) trenera lub instruktora sportu.

Zdaniem Sądu, odesłanie zawarte w art. 10 ust. 3 pkt 7 ustawy o broni i amunicji jest skierowane do wspomnianego wyżej art. 41 ust. 1 ustawy o sporcie. Jest to jednakże wyłącznie odesłanie do określonych w tym przepisie rodzajów uprawnień, a więc tytułów albo kwalifikacji trenera i instruktora sportu.

Przewiduje art. 41 ust. 1 ustawy o sporcie ma charakter ogólny, wykraczający swoim zakresem poza prowadzenie zajęć w zakresie sportu strzeleckiego. Należy go zatem stosować jedynie odpowiednio, z pominięciem przewidzianych w nim ograniczeń wymagań posiadania uprawnień trenera lub instruktora sportu jedynie do określonych tam form organizacyjnych prowadzonej działalności w zakresie sportu. Taka teza wynika zdaniem Sądu z treści art. 10 ust. 1 i ust. 3 pkt 7 ustawy o broni i amunicji, które to przepisy stawiają wymaganie posiadania uprawnień do prowadzenia szkoleń, niezależnie od organizacyjnej formy prowadzenia tych szkoleń. Inaczej mówiąc, osoba zamierzająca prowadzić szkolenia w zakresie strzelectwa, powinna legitymować się uprawnieniami przewidzianymi w art. 41 ust. 1 ustawy o sporcie (tytułem trenera lub instruktora), bez względu na formę organizacyjną, w jakiej takie szkolenie prowadzi.

Posługiwanie się bronią, również w celach szkoleniowych, z uwagi na specyfikę tego zajęcia i związane z nim zagrożenia dla zdrowia i życia ludzkiego niewątpliwie wymaga posiadania odpowiedniego przygotowania w tym zakresie, formalnie potwierdzonego odpowiednimi uprawnieniami. Interpretacja art. 41 ust. 1 ustawy o sporcie zaprezentowana przez skarżącego prowadzi zaś do wniosku, że taką działalność szkoleniową mógłby prowadzić osoba (przedsiębiorca), nieposiadająca w tym zakresie żadnych, odpowiednio potwierdzonych kwalifikacji. Ze względów wyżej przedstawionych takie stanowisko należy zdaniem Sądu uznać za całkowicie nieuprawnione.

Sąd podziela stanowisko organu, że uprawnienia skarżącego do prowadzenia strzelań nie można traktować jako uprawnienia, o którym mowa w art. 10 ust. 3 pkt 7 ustawy o broni i amunicji, a więc uprawnienia do prowadzenia szkoleń o charakterze strzeleckim. Jest dość oczywiste, że prowadzenie strzelania i prowadzenie szkolenia w zakresie strzelania to dwa działania całkowicie różne pod względem treści i co za tym idzie - wymagań.

Z przepisów rozporządzenia MSWiA z dnia 15 marca 2000 r. w sprawie wzorcowego regulaminu strzelnic wynika, że prowadzący strzelanie "organizuje" to strzelanie (wydaje polecenia wyjęcia broni, wydaje komendę rozpoczęcia strzelania i przyjmuje zgłoszenia zakończenia strzelania) i jest odpowiedzialny za bezpieczeństwo osób przebywających na strzelnicy. Prowadzący strzelanie wykonuje więc jedynie określone czynności porządkowe, sam nie używając broni. Prowadzący szkolenie w zakresie strzelania musi natomiast legitymować się określoną wiedzą merytoryczną i posiadać umiejętności dotyczące nie tylko obchodzenia się z bronią, ale również znać metodykę (sposoby) przekazywania tej wiedzy i umiejętności osobom szkolonym.

Sąd podziela również pogląd organu, że nie jest dopuszczalne wywodzenie uprawnień do prowadzenia szkoleń strzeleckich z faktu posiadania przez skarżącego licencji zawodniczej Polskiego Związku Strzelectwa Sportowego na uprawianie sportu strzeleckiego w określonych dyscyplinach. Należy bowiem również stanowczo odróżnić umiejętności i uprawnienia do uprawiania sportu strzeleckiego od umiejętności i uprawnień do szkolenia w zakresie sportu strzeleckiego.

Wymagania posiadania określonych uprawnień w zakresie strzelectwa, o których mowa w art. 10 ust. 3 pkt 7 ustawy o broni i amunicji nie spełnia wreszcie posiadany przez skarżącego Tytuł Instruktora Strzelectwa, który skarżący sam sobie przyznał, po ukończeniu szkolenia zorganizowanego w ramach prowadzonej przez niego działalności gospodarczej.

Z tych względów nie jest uzasadniony zarzut skargi dotyczący tego, że organ niezasadnie "zastosował" wobec skarżącego przepis art. 41 ust. 1 w związku z art. 41 ust. 3 pkt 3 ustawy o sporcie i w ten sposób naruszył art. 31 ust. 2 Konstytucji RP oraz art. 6 k.p.a.

Przepis Konstytucji, którego naruszenie w skardze zarzuca skarżący stanowi, że każdy jest szanować wolności i prawa innych. Nikogo nie wolno zmuszać do czynienia tego, czego prawo mu nie nakazuje. Trzeba jednak dodać, że według art. 31 ust. 3 Konstytucji ograniczenia w zakresie korzystania z konstytucyjnych wolności i praw mogą być ustanawiane tylko w ustawie i tylko wtedy, gdy są konieczne w demokratycznym państwie dla jego bezpieczeństwa lub porządku publicznego, bądź dla ochrony środowiska, zdrowia i moralności publicznej, albo wolności i praw innych osób. Ograniczenia te nie mogą naruszać istoty wolności i praw.

Warunki uzyskania pozwolenia na broń, ze zrozumiałych względów, muszą być dość rygorystyczne. Ich ścisłe egzekwowanie przez organy udzielające pozwolenia na posiadanie broni nie może być zatem postrzegane jako zamach na swobody obywatela. Są to jedynie działanie prewencyjne, zamierzające do zapewnienia szeroko rozumianego bezpieczeństwa (por. np. wyrok NSA z 30 października 2008 r. II OSK 1296/07).

Całkowicie nieuzasadniony jest ostatni zarzut skargi, dotyczący naruszenia art. 8 § 2 k.p.a. a więc nieuzasadnionego odstąpienia przez organy od utrwalonej praktyki rozstrzygania spraw w takim samym stanie faktycznym i prawnym. Należy wyjaśnić, że przez utrwaloną praktykę rozumie się zgodne z prawem, akceptowane przez sądy, stabilne, jednolite, wieloletnie oraz znane publicznie postępowanie organów administracji publicznej przy rozstrzyganiu spraw tego samego rodzaju w takich samych stanach faktycznych i prawnych (por. np. wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia 3 października 2019 r. sygn. akt II SA/Po 195/19, LEX nr 2730018). Powołanie się przez skarżącego na jedną decyzję, co istotne wydaną na podstawie art. 138 § 2 k.p.a. (a więc o charakterze kasatoryjnym), z całą pewnością nie może prowadzić do wniosku, że zaskarżoną decyzją organ odstąpił od "utrwalonej praktyki" rozstrzygania spraw dotyczących udzielenia pozwolenia na posiadanie broni w celu szkoleniowym.

Z tych wszystkich względów Sąd stwierdził, że zarzuty skargi nie są uzasadnione. Sąd kontrolując zaskarżoną decyzję w zakresie wykraczającym poza granice wyznaczone zarzutami skargi (art. 134 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, Dz.U. z 2019 r. poz. 2325) stwierdził, że nie ma podstaw do uchylenia zaskarżonej decyzji lub orzeczenia o jej nieważności, które Wojewódzki Sąd Administracyjny byłby zobowiązany uwzględnić z urzędu.

Biorąc powyższe pod uwagę, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, na podstawie art. 151 powołanej ustawy, oddalił skargę A. J. na decyzję Komendanta Głównego Policji z dnia [...] marca 2019 r.