Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Andrzej Kołodziej (spr.), Sędziowie WSA Iwona Dąbrowska, Andrzej Góraj, po rozpoznaniu w trybie uproszczonym w dniu 23 października 2018 r. sprawy ze skargi W.S. na bezczynność Rady Gminy K. w przedmiocie rozpoznania wniosku z dnia 27 października 2017 r. o udostępnienie informacji publicznej 1. zobowiązuje Radę Gminy K. do rozpatrzenia wniosku skarżącego W.S. z dnia 27 października 2017 r. w terminie 14 dni od dnia doręczenia odpisu prawomocnego wyroku wraz z aktami sprawy, 2. stwierdza, że bezczynność organu nie miała miejsca z rażącym naruszeniem prawa, 3. oddala skargę w pozostałym zakresie, 4. zasądza od Rady Gminy K. na rzecz W.S. kwotę 100 (słownie: sto) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Pismem z dnia 19 lutego 2018 r. W.S. wniósł do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie skargę na bezczynność Rady Gminy K. polegającą na nierozpatrzeniu jego wniosku o udzielenie informacji publicznej z dnia 27 października 2017 r. Przedmiotowy wniosek dotyczył informacji, czy Rada Gminy K. wyraziła zgodę na zakup przez gminę działki o nr ew. [...], [...] w miejscowości P., a jeśli tak o przesłanie kopii uchwały w tej sprawie.

W uzasadnieniu skargi wskazał, że pomimo upływu ustawowych terminów do udzielenia odpowiedzi, określonych w art. 13 ust. 1 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (Dz. U. z 2016 r. poz. 1764), tj. 3 miesięcy do dnia złożenia skargi podmiot zobowiązany nie rozpatrzył przedmiotowego wniosku przez co rażąco naruszył prawo.

Wniósł o zobowiązanie organu do niezwłocznego udzielenia żądanej informacji publicznej, stwierdzenie rażącego naruszenia prawa, wymierzenie organowi grzywny, zwrot kosztów postępowania, w tym zastępstwa procesowego, a także rozpoznanie sprawy w trybie uproszczonym.

W odpowiedzi na skargę Rada Gminy K. wniosła o oddalenie skargi, jako bezzasadnej, ewentualnie umorzenie postępowania jako bezprzedmiotowego.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:

W myśl art. 119 pkt 4 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz. U. z 2018 r. poz. 1302); zwanej dalej P.p.s.a., sprawa może być rozpoznana w trybie uproszczonym, jeżeli przedmiotem skargi jest bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania, przy czym zgoda stron na rozpatrzenie skargi w trybie uproszczonym nie jest wymagana. Z uwagi na to, że przedmiotem złożonej skargi jest bezczynność Rady Gminy K. – Sąd rozpoznał skargę w trybie uproszczonym na posiedzeniu niejawnym.

Zgodnie z przepisem art. 1 § 1 i § 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. – Prawo o ustroju sądów administracyjnych (t.j. Dz. U. z 2017 r. poz. 2188, z późn. zm.), sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości m.in. przez kontrolę działalności administracji publicznej, a kontrola ta sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej.

Stosownie zaś do treści art. 3 § 2 pkt 8 i 9 P.p.s.a., kontrola działalności administracji publicznej przez sądy administracyjne obejmuje orzekanie w sprawach skarg na bezczynność w przypadkach określonych w pkt 1-4.

Skarga oceniana w świetle powyższych kryteriów zasługuje na uwzględnienie.

Z bezczynnością organu mamy do czynienia wówczas, gdy organ zobowiązany do podjęcia – jak w rozpoznawanej sprawie – czynności, nie podejmuje jej w terminie określonym przez przepisy prawa. Powyższe oznacza więc, że zarzut bezczynności powinien się pojawić wówczas, gdy organ będąc właściwym w sprawie i zobowiązanym do podjęcia czynności, pozostaje w zwłoce. Skarga na bezczynność ma bowiem na celu spowodowanie wydania przez organ administracji publicznej oczekiwanego aktu.

Podstawę rozstrzygnięcia w przedmiotowej sprawie stanowiły przepisy ustawy o dostępie do informacji publicznej.

W myśl art. 1 ust. 1 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (Dz. U. z 2018 r. poz. 1330, z późn. zm.); zwanej dalej u.d.i.p.,, każda informacja o sprawach publicznych stanowi informację publiczną w rozumieniu ustawy i podlega udostępnieniu i ponownemu wykorzystywaniu na zasadach i w trybie określonych w niniejszej ustawie. Ustawodawca w przepisie art. 6 ust. 1 u.d.i.p. dokonał przykładowego wyliczenia, jaka informacja stanowi informację publiczną.

W związku z tym należy przyjąć, że informacją publiczną jest każda wiadomość wytworzona lub odnoszona do władz publicznych, a także wytworzona lub odnoszona do innych podmiotów wykonujących funkcje publiczne w zakresie wykonywania przez nie zadań władzy publicznej i gospodarowania mieniem komunalnym lub mieniem Skarbu Państwa, o ile odnosi się do faktów i danych. Wspomniany przepis art. 6 ust. 1 w pkt 4 u.d.i.p. stanowi, że udostępnieniu podlega informacja publiczna m.in. o danych publicznych, w tym treść i postać dokumentów urzędowych, w szczególności treść aktów administracyjnych i innych rozstrzygnięć. Informacją publiczną jest zatem treść dokumentów wytworzonych przez organy władzy publicznej i podmioty niebędące organami administracji publicznej, treść wystąpień, opinii, ocen przez nie dokonywanych, niezależnie do jakiego podmiotu są one kierowane i jakiej sprawy dotyczą. Ponadto walor informacji publicznej posiada treść wszelkiego rodzaju dokumentów odnoszących się do organu władzy publicznej lub podmiotu niebędącego takim organem, związanych z nimi bezpośrednio poprzez ich wytworzenie bądź też przez nie niewytworzonych, lecz używanych przy realizacji przewidzianych prawem zadań.

W rozpoznawanej sprawie bezspornym jest, że Rada Gminy K. jest podmiotem zobowiązanym do udostępnienia informacji publicznej, natomiast żądana przez skarżącego informacja jest informacją publiczną.

Spełniona zatem została zarówno przesłanka przedmiotowa, jak i podmiotowa zastosowania u.d.i.p.

Stwierdzić również należy, że zgodnie z treścią art. 14 ust. 1 u.d.i.p., udostępnianie informacji publicznej na wniosek następuje w sposób i w formie zgodnych z wnioskiem, chyba że środki techniczne, którymi dysponuje podmiot obowiązany do udostępnienia, nie umożliwiają udostępnienia informacji w sposób i w formie określonych we wniosku. Niezależnie od powyższego wskazać trzeba, że przy żądaniu uzyskania informacji publicznej nie jest wymagane wykazanie ani interesu publicznego, ani celu, w jakim uzyskana informacja zostanie wykorzystana. Jedynie w przypadku informacji przetworzonej, stosownie do treści art. 3 ust. 1 ustawy, ustawodawca wprowadził wymóg wykazania, że uzyskanie informacji jest szczególnie istotne dla interesu publicznego. Dodać też należy, że według art. 13 ust. 1 ustawy, udostępnianie informacji publicznej na wniosek następuje bez zbędnej zwłoki, nie później jednak niż w terminie 14 dni od dnia złożenia wniosku, z zastrzeżeniem ust. 2 i art. 15 ust. 2, a jeżeli informacja publiczna nie może być udostępniona w terminie określonym w ust. 1, podmiot obowiązany do jej udostępnienia powiadamia w tym terminie o powodach opóźnienia oraz o terminie, w jakim udostępni informację, nie dłuższym jednak niż 2 miesiące od dnia złożenia wniosku.

W rozpoznawanej sprawie nie ulega wątpliwośći, że organ nie odpowiedział na wniosek skarżącego z dnia 27 października 2017 r. o udostępnienie informacji publicznej, a zatem pozostaje w bezczynności.

Jednocześnie stwierdzić należy, że bezczynność organu nie miała – w ocenie Sądu – charakteru kwalifikowanego, bowiem z informacji znajdujących się w posiadaniu Sądu wynika, że skarżący oraz jego ojciec J. S. składają do organu wyjątkowo dużo wniosków o udzielenie informacji publicznej (ostatnio sto kilkadziesiąt, a w 2017 r. około 1200) co w oczywisty sposób utrudnia organowi, będącemu niewielkim urzędem obsługującym jednostkę samorządu terytorialnego, zorientowanie się, na które wnioski już została udzielona odpowiedź, a na które takiej odpowiedzi nie udzielono. Wymaga to także zaangażowania do udzielania informacji publicznej na wnioski składane przez skarżącego oraz jego ojca pracowników urzędu, którzy normalnie wykonują inne czynności związane z obsługą interesantów. Tak więc zachowanie adresata wniosku nie świadczy o lekceważeniu, bądź ignorowaniu skarżącego. Z tego też samego powodu, nie wymierzono organowi wnioskowanej grzywny, która ma charakter tak prewencyjny, jak i dyscyplinująco – represyjny.

Mając powyższe na względzie Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, na podstawie art. 149 § 1 pkt 1, art. 149 § 1a oraz art. 151 w zw. z art. 132 P.p.s.a., a w sprawie kosztów na podstawie art. 200 w zw. z art. 205 § 1 i art. 209 P.p.s.a, orzekł jak w sentencji wyroku.