drukuj    zapisz    Powrót do listy

6150 Miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego 6401 Skargi organów nadzorczych na uchwały rady gminy w przedmiocie ... (art. 93 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym), Zagospodarowanie przestrzenne, Rada Miasta, Oddalono skargę kasacyjną
Zasądzono zwrot kosztów postępowania, II OSK 2901/19 - Wyrok NSA z 2022-10-18, Centralna Baza Orzeczeń Naczelnego (NSA) i Wojewódzkich (WSA) Sądów Administracyjnych, Orzecznictwo NSA i WSA

II OSK 2901/19 - Wyrok NSA

Data orzeczenia
2022-10-18 orzeczenie prawomocne
Data wpływu
2019-09-18
Sąd
Naczelny Sąd Administracyjny
Sędziowie
Jerzy Stankowski
Robert Sawuła /sprawozdawca/
Wojciech Mazur /przewodniczący/
Symbol z opisem
6150 Miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego
6401 Skargi organów nadzorczych na uchwały rady gminy w przedmiocie ... (art. 93 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym)
Hasła tematyczne
Zagospodarowanie przestrzenne
Sygn. powiązane
IV SA/Wa 704/19 - Wyrok WSA w Warszawie z 2019-07-02
Skarżony organ
Rada Miasta
Treść wyniku
Oddalono skargę kasacyjną
Zasądzono zwrot kosztów postępowania
Powołane przepisy
Dz.U. 2018 poz 1945 art. 15 ust 1 art. 15 ust 2 pkt 7 i pkt 9 oraz art. 28 ust 1
Ustawa z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym - tekst jednolity
Dz.U. 2017 poz 2117 art. 4 pkt 8 art. 53 ust 2
Ustawa z dnia 28 marca 2003 r. o transporcie kolejowym - tekst jedn.
Tezy

Skoro stosowną decyzją ministra właściwego do spraw transportu jako teren zamknięty i zajęty pod linie kolejowe wskazano oznaczone działki ewidencyjne o konkretnej powierzchni, to granice tych dziełek ewidencyjnych wyznaczają obszar kolejowy w rozumieniu art. 4 pkt 8 Utk.

Sentencja

Dnia 18 października 2022 roku Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Wojciech Mazur Sędziowie: sędzia NSA Robert Sawuła (spr.) sędzia del. NSA Jerzy Stankowski po rozpoznaniu w dniu 18 października 2022 roku na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Miasta [...] od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 2 lipca 2019 r., sygn. akt IV SA/Wa 704/19 w sprawie ze skargi Wojewody Mazowieckiego na uchwałę Rady Miasta Stołecznego Warszawy z dnia 6 grudnia 2018 r. nr II/27/2018 w przedmiocie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego rejonu ulicy Burakowskiej 1. oddala skargę kasacyjną, 2. zasądza od Miasta [...] na rzecz Wojewody Mazowieckiego kwotę 240 (dwieście czterdzieści) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie

Wyrokiem z 2 lipca 2019 r., IV SA/Wa 704/19, Wojewódzki Sąd Administracyjny (powoływany dalej jako: WSA) w Warszawie w sprawie ze skargi Wojewody Mazowieckiego na uchwałę Rady Miasta Stołecznego Warszawy z 6 grudnia 2018 r., nr II/27/2018, w przedmiocie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego rejonu ulicy Burakowskiej (MPZP, uchwała, plan), w pkt 1. stwierdził nieważność zaskarżonej uchwały w części dotyczącej przepisów: - § 18 ust. 1 uchwały oraz w części graficznej w odniesieniu do terenu oznaczonego symbolem A1.1ZP w granicach obszaru kolejowego, - § 18 ust. 5 uchwały oraz w części graficznej w odniesieniu do terenu oznaczonego symbolem A2.1ZP w granicach obszaru kolejowego, - § 18 ust. 8 uchwały oraz części graficznej w odniesieniu do terenu oznaczonego symbolem A2.4U znajdującego się w granicach obszaru kolejowego oraz w zakresie w jakim usytuowany jest w odległości do 10 m od obszaru kolejowego stanowiącego granice terenu zamkniętego, - § 18 ust. 9 uchwały oraz części graficznej w odniesieniu do terenu oznaczonego symbolem A2.5 ZP w granicach obszaru kolejowego oraz w zakresie w jakim usytuowany jest w odległości do 10 m od obszaru kolejowego stanowiącego granice terenu zamkniętego, - § 18 ust. 10 uchwały oraz w części graficznej w odniesieniu do terenu oznaczonego symbolem A2.6 ZP w granicach obszaru kolejowego, - § 19 ust. 2 uchwały oraz części graficznej w odniesieniu do terenu oznaczonego symbolem B1.2 U w granicach obszaru kolejowego oraz w zakresie w jakim usytuowany jest w odległości do 10 m od obszaru kolejowego stanowiącego granice terenu zamkniętego, - § 19 ust. 3 uchwały oraz części graficznej w odniesieniu do terenu oznaczonego symbolem B1.3 U w granicach obszaru kolejowego oraz w zakresie w jakim usytuowany jest w odległości do 10 m od obszaru kolejowego stanowiącego granice terenu zamkniętego, - § 20 ust. 6 uchwały oraz części graficznej w odniesieniu do terenu oznaczonego symbolem C5.1 MW w granicach obszaru kolejowego oraz w zakresie w jakim usytuowany jest w odległości do 10 m od obszaru kolejowego stanowiącego granice terenu zamkniętego, - § 22 ust. 2 oraz § 4 ust.18 uchwały oraz części graficznej w odniesieniu do terenu oznaczonego symbolem 2KDG ul. Powązkowska w granicach obszaru kolejowego oraz w zakresie w jakim usytuowany jest w odległości do 10 m od obszaru kolejowego stanowiącego granice terenu zamkniętego, - § 23 ust. 2 uchwały oraz części graficznej w odniesieniu do terenu oznaczonego symbolem 2 ul. Kłopot w granicach obszaru kolejowego oraz w zakresie w jakim usytuowany jest w odległości do 10 m od obszaru kolejowego stanowiącego granice terenu zamkniętego, - § 24 ust. 2 uchwały oraz części graficznej w odniesieniu do terenu oznaczonego symbolem 2KDL ul. Duchnicka w granicach obszaru kolejowego, - § 24 ust. 5 uchwały oraz części graficznej w odniesieniu do terenu oznaczonego symbolem 5KDL ul. Burakowska w granicach obszaru kolejowego oraz w zakresie w jakim usytuowany jest w odległości do 10 m od obszaru kolejowego stanowiącego granice terenu zamkniętego, - części graficznej uchwały w odniesieniu do terenu oznaczonego symbolem 2KDZ ul. Kłopot na odcinku od wschodniej granicy obszaru objętego planem w kierunku zachodnim do oznaczenia graficznego wymiarowania określającego jako "32.3" szerokość tego terenu; w pkt 2. zasądził zwrot kosztów postępowania sądowego na rzecz strony skarżącej. Wyrok ten zapadł w następujących okolicznościach faktycznych i prawnych sprawy:

Jak wynika z ustaleń sądu wojewódzkiego, pismem z 25 lutego 2019 r. Wojewoda Mazowiecki wniósł do WSA w Warszawie skargę na MPZP.

Zaskarżonej uchwale Wojewoda zarzucił naruszenie przepisów:

- art. 15 ust, 1, art. 15 ust. 2 pkt 7 i pkt 9 oraz art. 28 ust. 1 ustawy z 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. 2018, poz. 1945; Upzp), w zw. z art. 4 pkt 8, art. 53 ust. 2 ustawy z 28 marca 2003 r. o transporcie kolejowym (Dz. U. 2017, poz. 2117 ze zm., Utk), § 4 pkt 7 i § 7 pkt 5 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z 26 sierpnia 2003 r. w sprawie wymaganego zakresu projektu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego (Dz. U. Nr 164, poz. 1587; rMI 2003) poprzez dopuszczenie do realizacji obiektów budowlanych innych niż droga kolejowa, budynki, budowle i urządzenia przeznaczone do zarządzania, eksploatacji i utrzymania linii kolejowej oraz przewozu osób i rzeczy w granicach obszaru kolejowego, jak również braku uwzględnienia ograniczeń w zagospodarowaniu i zabudowie w odległości 10 m od granicy obszaru kolejowego;

- art. 15 ust. 1 Upzp oraz § 7 pkt 5 rMI 2003 w zw. z § 4 ust. 2a ustawy z 17 maja 1989 r. Prawo geodezyjne i kartograficzne (Dz. U. 2017, poz. 2101, uPgik) oraz decyzją Nr 5 Ministra Infrastruktury i Rozwoju zmieniającą decyzję w sprawie ustalenia terenów, przez które przebiegają linie kolejowe jako tereny zamknięte z 16 kwietnia 2015 r. (Dz. Urz. MliR 2015, poz. 28), poprzez wyznaczenie na rysunku planu fragmentu granic terenu kolejowego zamkniętego niezgodnie z ww. decyzją.

W oparciu o tak sformułowane zarzuty Wojewoda Mazowiecki na podstawie art. 93 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym (Usg) w zw. z art. 28 ust. 1 Upzp, wniósł o stwierdzenie nieważności zaskarżonej uchwały w części dotyczącej ustaleń:

- § 18 ust. 1 uchwały oraz części graficznej, w odniesieniu do terenu oznaczonego symbolem A1.1 ZP w granicach obszaru kolejowego;

- § 18 ust. 5 uchwały oraz części graficznej, w odniesieniu do terenu oznaczonego symbolem A2.1 ZP w granicach obszaru kolejowego;

- § 18 ust. 8 uchwały oraz części graficznej, w odniesieniu do terenu oznaczonego symbolem A2.4 U, znajdującego się w granicach obszaru kolejowego oraz w zakresie, w jakim usytuowany jest w odległości do 10 m od obszaru kolejowego stanowiącego granice terenu zamkniętego;

- § 18 ust. 9 uchwały oraz części graficznej, w odniesieniu do terenu oznaczonego symbolem A2.5 ZP w granicach obszaru kolejowego oraz w zakresie, w jakim usytuowany jest w odległości do 10 m od obszaru kolejowego stanowiącego granice terenu zamkniętego;

- § 18 ust. 10 uchwały oraz części graficznej, w odniesieniu do terenu oznaczonego symbolem A2.6 ZP w granicach obszaru kolejowego;

- § 19 ust. 1 uchwały oraz części graficznej, w odniesieniu do terenu oznaczonego symbolem B1.1 ZC w granicach obszaru kolejowego oraz w zakresie, w jakim usytuowany jest w odległości do 10 m od obszaru kolejowego stanowiącego granice terenu zamkniętego;

- § 19 ust. 2 uchwały oraz części graficznej, w odniesieniu do terenu oznaczonego symbolem B1.2 U w granicach obszaru kolejowego oraz w zakresie, w jakim usytuowany jest w odległości do 10 m od obszaru kolejowego stanowiącego granice terenu zamkniętego;

- § 19 ust. 3 uchwały oraz części graficznej, w odniesieniu do terenu oznaczonego symbolem B1.3 U w granicach obszaru kolejowego oraz w zakresie, w jakim usytuowany jest w odległości do 10 m od obszaru kolejowego stanowiącego granice terenu zamkniętego;

- § 20 ust. 6 uchwały oraz części graficznej, w odniesieniu do terenu oznaczonego symbolem C5.1 MW w granicach obszaru kolejowego oraz w zakresie, w jakim usytuowany jest w odległości do 10 m od obszaru kolejowego stanowiącego granice terenu zamkniętego;

- § 22 ust. 2 oraz § 4 ust. 18 uchwały oraz części graficznej, w odniesieniu do terenu oznaczonego symbolem 2KDG ul. Powązkowska, w granicach obszaru kolejowego oraz w zakresie, w jakim usytuowany jest w odległości do 10 m od obszaru kolejowego stanowiącego granice terenu zamkniętego;

- § 23 ust. 2 uchwały oraz części graficznej, w odniesieniu do terenu oznaczonego symbolem 2KDZ ul. Kłopot w granicach obszaru kolejowego oraz w zakresie, w jakim usytuowany jest w odległości do 10 m od obszaru kolejowego stanowiącego granice terenu zamkniętego;

- § 24 ust. 2 uchwały oraz części graficznej, w odniesieniu do terenu oznaczonego symbolem 2KDL ul. Duchnicka, w granicach obszaru kolejowego;

- § 24 ust. 5 uchwały oraz części graficznej, w odniesieniu do terenu oznaczonego symbolem 5KDL ul. Burakowska, w granicach obszaru kolejowego oraz w zakresie, w jakim usytuowany jest w odległości do 10 m od obszaru kolejowego stanowiącego granice terenu zamkniętego;

- części graficznej uchwały, w odniesieniu do terenu oznaczonego symbolem 2KDZ ul. Kłopot, na odcinku od wschodniej granicy obszaru objętego planem, w kierunku zachodnim do oznaczenia graficznego wymiarowania, określającego jako "32.3" szerokość tego terenu.

Skarżący zwrócił uwagę, że w granicach miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego rejonu ulicy [...], zlokalizowany jest obszar kolejowy, wchodzący w skład działek oznaczonych numerami ewid.: [...] z obrębu [...], [...] z obrębu [...] i [...] z obrębu [...], stanowiący teren zamknięty (zgodnie z decyzją Nr 3 Ministra Infrastruktury z 24 marca 2014 r. w sprawie ustalenia terenów, przez które przebiegają linie kolejowe, jako terenów zamkniętych). W skład ww. obszaru kolejowego wchodzą następujące tereny, bądź ich części oznaczone symbolem:

- A1,2 KK, 1KDL/A1.3 KK, 1KDG/A1.4 KK, A2.2 KK i A2.3 UHB/KK, stanowiące tereny komunikacji kolejowej, zgodnie z ustaleniami § 18 ust. 2, ust. 3, ust. 4, ust. 6 i ust. 7 oraz § 4 ust. 8 i ust. 16 uchwały, na których istnieją i mogą powstać obiekty wymienione w przepisie art. 4 pkt 8 Utk takie jak droga kolejowa, budynki, budowle i urządzenia przeznaczone do zarządzania, eksploatacji i utrzymania linii kolejowej oraz przewozu osób i rzeczy;

- A1.1 ZP, A2.1 ZP, A2.5 ZP i A2.6 ZP, stanowiące tereny zieleni urządzonej, zgodnie z ustaleniami § 18 ust. 1, ust. 5, ust. 9 i ust. 10 oraz § 4 ust. 14 uchwały, na których umożliwiono wprowadzenie zadrzewień oraz na których może powstać komunikacja piesza i rowerowa, usługi z zakresu sportu, rekreacji, wypoczynku i kultury w formie obiektów małej architektury lub urządzeń i obiektów terenowych, a na terenie A2.5 ZP - park publiczny, przy czym tereny te położone w granicach terenu zamkniętego winny podlegać szczególnej ochronie wynikającej z art. 4 pkt 8 Utk;

- A2.4 U, B1.2 U i B1.3U, stanowiące tereny usług i rzemiosła, zgodnie z ustaleniami § 18 ust. 8, § 19 ust. 2 i ust. 3 oraz § 4 ust. 9 planu, na których istnieją bazy transportowe, techniczne, magazynowe i przeładunkowe, oraz na których mogą powstać usługi z zakresu rzemiosła i kamieniarstwa, zakładów pogrzebowych i usług komunalnych, jak też biura, usługi z zakresu handlu detalicznego, gastronomii, administracji publicznej, poczty i telekomunikacji, obsługi finansowej, myjnie samochodowe, magazyny, a na terenie A2.4 U - usługi zdrowia (z wyjątkiem szpitali), zaś na terenach BI.2 U i BI.3 U umożliwiono realizację zieleni izolacyjnej, szpaleru drzew lub zadrzewień, żywopłotów od strony linii kolejowej z uwzględnieniem przepisów odrębnych, przy czym część tych terenów położonych w granicach terenu zamkniętego winna podlegać szczególnej ochronie wynikającej z art. 4 pkt 8 Utk;

- B1.1 ZC, stanowiący teren cmentarza, zgodnie z ustaleniami § 19 ust. 1 oraz § 4 ust. 13 uchwały, na którym ustalono realizację nowych nasadzeń zieleni w sposób nie kolidujący z funkcją grzebalną, uzupełnienie zieleni wysokiej i niskiej, oraz na którym mogą powstać ciągi piesze lub pieszo-jezdne, przy czym część tego terenu położonego w granicach terenu zamkniętego winna podlegać szczególnej ochronie wynikającej z art. 4 pkt 8 Utk;

- C5.1 MW, stanowiący teren zabudowy mieszkaniowej wielorodzinnej, zgodnie z ustaleniami § 20 ust. 6 oraz § 4 ust. 11 planu, na którym mogą powstać również usługi z zakresu handlu detalicznego (z wyjątkiem stacji paliw), biur, kultury, turystyki, gastronomii, sportu, obsługi finansowej, administracji publicznej, poczty i telekomunikacji, zdrowia (z wyjątkiem szpitali), rzemiosła (z wyjątkiem warsztatów samochodowych) oraz domy studenckie, hotele, pensjonaty (z wyjątkiem hoteli apartamentowych), przy czym część tego terenu położonego w granicach terenu zamkniętego winna podlegać szczególnej ochronie wynikającej z art. 4 pkt 8 Utk;

- 2KDG ul. Powązkowska, stanowiący teren drogi publicznej klasy głównej, zgodnie z ustaleniami § 22 ust. 2 oraz § 4 ust. 18 MPZP, na którym ustalono realizację szpaleru drzew, przy czym część tego terenu położonego w granicach terenu zamkniętego winna podlegać szczególnej ochronie wynikającej z art. 4 pkt 8 Utk;

- 2KDZ ul. Kłopot, stanowiący teren drogi publicznej klasy zbiorczej, zgodnie z ustaleniami § 23 ust. 2 oraz § 4 ust. 18 MPZP, na którym ustalono realizację szpaleru drzew, przy czym część tego terenu położonego w granicach terenu zamkniętego winna podlegać szczególnej ochronie wynikającej z art. 4 pkt 8 Utk;

- 2KDL ul. Duchnicka i 5KDL ul. Burakowska, stanowiące tereny dróg publicznych klasy lokalnej, zgodnie z ustaleniami § 24 ust. 2 i ust. 5 oraz § 4 ust. 18 uchwały, przy czym teren 2KDL oraz część terenu 5KDL, położone w granicach terenu zamkniętego winna podlegać szczególnej ochronie wynikającej z art. 4 pkt 8 Utk.

Wojewoda stwierdził, że uchwalając plan doszło do istotnego naruszenia zasad jego sporządzania, co w związku z art. 28 ust. 1 Upzp winno skutkować koniecznością stwierdzenia nieważności ustaleń części tekstowej i graficznej uchwały, w odniesieniu do:

- terenów oznaczonych symbolami: A1.1 ZP, A2.1 ZP, A2.4 U, A2.5 ZP, A2.6 ZP, B1.1 ZC, B1.3 U, C5.1 MW, 2KDG ul. Powązkowska, 2KDZ ul. Kłopot, 2KDL ul. Duchnicka, 5KDL ul. Burakowska, w granicach obszaru kolejowego;

- terenów oznaczonych symbolami: A2.4 U, A2.5 ZP, B1.1 ZC, B1.2 U, B1.3U, C5.1 MW, 2KDG ul. Powązkowska, 2KDZ ul. Kłopot, 5KDL ul. Burakowska, w zakresie, w jakim usytuowane są w odległości do 10 m od obszaru kolejowego stanowiącego granice terenu zamkniętego. Ponadto skarżący stwierdził, że na rysunku planu zostały błędnie wyznaczone granice terenu kolejowego zamkniętego, stanowiącego działkę nr ewid. [...] z obrębu [...].

Zdaniem skarżącego należy stwierdzić, że we wskazanym powyżej zakresie, dotyczącym wyznaczenia granic terenu zamkniętego, część graficzna uchwały narusza dyspozycję art. 15 ust. 1 Upzp zobowiązującego do sporządzenia planu miejscowego zgodnie z przepisami odrębnymi oraz § 7 pkt 5 r.MI 2003, w związku z decyzją Nr 5 Ministra Infrastruktury i Rozwoju zmieniającą decyzję w sprawie ustalenia terenów, przez które przebiegają linie kolejowe, jako tereny zamknięte, wydaną na podstawie przepisu art. 4 ust. 2a uPgik.

Wyrokując w sprawie IV SA/Wa 704/19 kolejno wskazano, że w odpowiedzi na skargę Rada Miasta Stołecznego Warszawy (Rada) wniosła o jej oddalenie. Organ ten wskazał, że w MPZP zaprojektowano w odpowiednich odległościach wynikających z Utk inne niż kolejowe przeznaczenie dla terenów, przyjmując, iż to nie granica działki ewidencyjnej terenu zamkniętego jest granicą obszaru kolejowego, lecz jest nią powierzchnia gruntu, na której fizycznie znajdują się w tym wypadku linie kolejowe (zajęta przez te linie). Organ zauważył, że granice działek ewidencyjnych są granicami terenu zamkniętego (jak wynika ze stosowanej decyzji Ministra Infrastruktury) a nie obszaru kolejowego. Organ planistyczny podniósł, że w MPZP nowa zabudowa oraz tereny zieleni planowane wzdłuż linii kolejowej zostały zaprojektowane z uwzględnieniem przepisów dotyczących położenia ich względem linii kolejowej, tzn.:

- wyznaczono linie rozgraniczające terenów o przeznaczeniu komunikacji kolejowej niezbędne do funkcjonowania linii;

- nie wprowadzano zieleni wysokiej na wyznaczonych w planie terenach kolejowych;

- szpalery drzew na terenach sąsiadujących z terenami kolejowymi zostały odsunięte od skrajnego toru kolejowego o 15 m, dotyczy to w szczególności szpaleru drzew w ul. Powązkowskiej;

- tereny zieleni urządzonej ZP wyznaczono na istniejących terenach zieleni, w większości obecnie zaniedbanych i wymagających uporządkowania;

- linie zabudowy na terenach BI.3 i A2.4 zostały odsunięte tak, by nowa zabudowa mogła być sytuowana w odległości co najmniej 20 m od skrajnego toru linii kolejowej.

Nadto Rada wskazała, że w planie została uwzględniona istniejące: zabudowa mieszkaniowa wielorodzinna, zabudowa usługowa na terenie bazy MPO oraz wiadukt ul. Powązkowskiej nad linią kolejową. Zabudowa mieszkaniowa wielorodzinna na terenie C5.1 MW jest zabudową istniejącą, zrealizowaną na podstawie prawomocnego pozwolenia na budowę. Istniejące budynki są usytuowane z zachowaniem odległości 20 m od skrajnego toru i nie zagrażają bezpieczeństwu ruchu kolejowego.

W ocenie tegoż organu plan miejscowy został wykonany zgodnie ze Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego m. st. Warszawy.

WSA w Warszawie opisanym na wstępie wyrokiem uwzględnił skargę.

W motywach tego orzeczenia sąd wojewódzki stwierdził, że Rada w części graficznej uchwały nie ustaliła granic terenu zamkniętego, stanowiącego tereny kolejowe. Powyższy teren w części tekstowej MPZP jest określony symbolem KK (tereny komunikacji kolejowej stosownie do § 4 ust. 16 ww. uchwały). Bez wątpienia teren ten znajduje się w granicach planu, został ustanowiony terenem zamkniętym decyzją nr 3 Ministra Infrastruktury i Rozwoju z 24 marca 2014 r. Sąd pierwszej instancji zgodził się z twierdzeniami organu nadzoru, że w granicach poddanego kontroli planu rejonu ul. B. w W., zlokalizowany jest obszar kolejowy wchodzący w skład działek oznaczonych nr ew. [...] z obrębu [...], nr [...] z obrębu [...], nr [...] z obrębu [...] stanowiący teren zamknięty. Sąd ten zauważył, że dla ww. terenu zamkniętego, Rada ustaliła niezbędne elementy wymienione w art. 15 ust. 2 Upzp, tym niemniej nie określiła strefy ograniczonej zabudowy i zagospodarowania terenów sąsiadujących z obszarem kolejowym oraz dopuściła w granicach zamkniętego terenu kolejowego oznaczonych symbolami A2.4 U, A2.5 ZP, B1.1 ZC, B1.2 U, B1.3 U, C5.1 MW, 2KDG ul. Powązkowska, 2KDZ ul. Kłopot, 5KDL ul. Burakowska, możliwość realizacji budynków i budowli oraz prowadzenia robot budowlanych w odległości do 10 m od obszaru kolejowego, nie związanych z obsługą ruchu kolejowego i utrzymaniem linii kolejowej. W ocenie sądu pierwszej instancji stanowi to naruszenie art. 4 pkt 8 Utk i art. 53 tej ustawy.

Analiza tekstu zaskarżonej uchwały, jak również części graficznej planu wskazuje, że wokół zaznaczonego na rysunku planu terenu zamkniętego, nie zaznaczono strefy ochronnej tego terenu zamkniętego, jak również nie ustalono żadnych ograniczeń w zagospodarowaniu i korzystaniu z terenów przyległych bezpośrednio do kolejowego terenu zamkniętego. Z oglądu rysunku planu wynika również, że tereny położone w bezpośrednim sąsiedztwie terenów kolejowych zamkniętych – zostały przeznaczone pod różnego rodzaju zabudowę, zaś "zapis" planu nie ujmuje natomiast ograniczeń i zakazów zabudowy związanych z sąsiedztwem terenów kolejowych, określonych w rozporządzeniu Ministra Infrastruktury z dnia 10 listopada 2004 r. w sprawie wymagań w zakresie odległości i warunków dopuszczających usytuowanie budowli i budynków, drzew lub krzewów, elementów ochrony akustycznej i wykonywania robót ziemnych w sąsiedztwie linii kolejowych, a także sposobu urządzania i utrzymywania zasłon odśnieżnych oraz pasów przeciwpożarowych (Dz. U. 2004, Nr 249, poz. 2500, rMI 2004). W ocenie sądu pierwszej instancji brak "zapisu" tych ograniczeń w poszczególnych punktach planu miejscowego, stanowił istotne naruszenie art. 15 ust. 2 pkt 9 i ust. 3 pkt 7 Upzp.

Zdaniem sądu pierwszej instancji powyższe uzasadniało twierdzenia skarżącego organu, że przyjęte w kwestionowanym skargą zakresie "zapisy" planu istotnie naruszają zasady sporządzania planu miejscowego, co w związku z art. 28 ust. 1 Upzp stanowiło o zasadności stwierdzenia nieważności ustaleń części tekstowej i graficznej kontrolowanej uchwały w odniesieniu do:

- terenów oznaczonych symbolami: Al.l ZP, A2.1 ZP, A2.4 U, A2.5 ZP, A2.6 ZP, Bl.l ZC, B1.3 U, C5.1 MW, 2KDG ul. Powązkowska, 2KDZ ul. Kłopot, 2KDL ul. Duchnicka, 5KDL ul. Burakowska, w granicach obszaru kolejowego;

- terenów oznaczonych symbolami: A2.4 U, A2.5 ZP, B1.1 ZC, B1.2 U, Bł.3U, C5.1 MW, 2KDG ul. Powązkowska, 2KDZ ul. Kłopot, 5KDL ul. Burakowska, w zakresie, w jakim usytuowane są w odległości do 10 m od obszaru kolejowego stanowiącego granice terenu zamkniętego.

Wreszcie sąd wojewódzki podzielił także zarzut błędnego wyznaczenia granic terenu kolejowego zamkniętego stanowiącego działkę nr ew. [...] z obrębu [...].

Skargę kasacyjną od powyższego wyroku wywiodło Miasto Stołeczne Warszawa (formalnie wskazano, że skarżącym kasacyjnie jest Rada m. st. Warszawy, aczkolwiek reprezentowana przez profesjonalnego pełnomocnika, któremu pełnomocnictwo do działania w sprawie udzielił Prezydent Miasta Stołecznego Warszawy, który reprezentuje Miasto Stołeczne Warszawa) zaskarżając go w całości.

Zaskarżonemu wyrokowi zarzucono:

I. na podstawie art. 173 § 1 i 2 oraz art. 174 pkt 2 ustawy z 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (w dacie wniesienia skargi kasacyjnej: Dz. U. 2018, poz. 1302 ze zm., Ppsa) naruszenie przepisów postępowania w stopniu mającym istotny wpływ na wynik sprawy, tj.:

1) art. 133 § 1 w zw. z art. 134 § 1 i z art. 147 § 1 Ppsa poprzez wydanie wyroku z

pominięciem istotnych okoliczności wynikających z akt sprawy, w szczególności zarzutów merytorycznych podnoszonych przez Radę, które uzasadniały oddalenie skargi,

2) art. 147 § 1 w zw. z art. art. 151 Ppsa poprzez jego zastosowanie i w konsekwencji stwierdzenie nieważności zaskarżonej uchwały, podczas gdy skarga zasługiwała na oddalenie;

3) art. 233 § 1 ustawy z 17 listopada 1964 r. Kodeks postępowania cywilnego (w skardze kasacyjnej powołano pierwotny publikator cyt. ustawy, prawidłowo należało powołać Dz. U. 2018, poz. 1360 ze zm., K.p.c. – uwaga Sądu) w zw. z art. 106 § 5 Ppsa – poprzez brak wszechstronnego rozważenia całego materiału dowodowego, w szczególności stanowiska Rady i wyjaśnień złożonych na rozprawie, a także stanowiska spółki kolejowej w zakresie postulowanego przeznaczenia na terenach przylegających do obszaru kolejowego, które uzasadniały oddalenie skargi;

4) art. 147 § 1 w zw. z art. 151 w zw. z art. 133 § 1 w zw. z art. 106 § 3 Ppsa poprzez:

- dokonanie błędnych ustaleń stanu faktycznego, iż tereny wskazane w wyroku leżą w granicach obszaru kolejowego lub są usytuowane w odległości do 10 m od obszaru kolejowego, oraz

- dokonanie sprzecznych ustaleń stanu faktycznego w sprawie polegających na

jednoczesnym ustaleniu, że Rada nie ustaliła w ogóle granic terenu

zamkniętego, jak i wyznaczyła granice terenu zamkniętego błędnie;

5) art. 141 § 4 Ppsa poprzez pominięcie w uzasadnieniu wyroku odniesienia się do

istotnych okoliczności podnoszonych przez Radę w toku postępowania, a tym samym niewyjaśnienia podstawy prawnej rozstrzygnięcia, a w konsekwencji brak w uzasadnieniu elementów wymienionych w ww. przepisie w szczególności przyczyn, dla których nie uwzględniono stanowiska Rady, co utrudnia kontrolę instancyjną i poznanie motywów, jakimi kierował się sąd stwierdzając nieważność uchwały w oznaczonej części,

II. na podstawie art. 173 § 1 i 2 oraz art. 174 pkt 1 Ppsa – naruszenie prawa materialnego:

1) art. 53 ust. 2 w zw. z art. 4 pkt 8 Utk poprzez jego błędną interpretacją i uznanie, iż obszarem kolejowym jest cała działka ewidencyjna, na której znajduje się droga kolejowa, budynki, budowle i urządzenia przeznaczone do zarządzania, eksploatacji i utrzymania linii kolejowej oraz przewozu osób i rzeczy, a jego granice wyznacza granica ww. działki ewidencyjnej, podczas gdy z definicji "obszaru kolejowego" wynika, że jest to powierzchnia gruntu zajęta przez ww. obiekty i w konsekwencji przyjęcie, że odległość 10 m od granicy obszaru kolejowego winno być liczone od granicy działki ewidencyjnej, podczas gdy organ planistyczny powinien każdorazowo ustalić powierzchnię gruntu, która stanowi obszar kolejowy i od jego granicy sytuować inne niż kolejowe przeznaczenie;

2) art. 53 ust. 4 w zw. z art. art. 53 ust. 2 Utk poprzez jego niezastosowanie, a w konsekwencji stwierdzenie nieważności uchwały w części dotyczącej dróg publicznych przylegających do obszaru kolejowego pomimo, iż obowiązek zachowania odległości od granicy obszaru kolejowego nie dotyczy budynków i budowli przeznaczonych do obsługi przewozu osób i rzeczy,

3) art. 4 ust. 4 w zw. z art. 4 ust. 3 w zw. z art. 15 ust. 1 Upzp poprzez jego niezastosowanie, a w konsekwencji uznanie, że organ miał obowiązek ustalenia granic terenu zamkniętego i granic stref ochronnych, czego zdaniem sądu wojewódzkiego nie uczynił, podczas gdy z zestawienia ww. przepisów wynika, iż obowiązku ustalenia granic terenu zamkniętego i stref ochronnych nie stosuje się do terenów zamkniętych ustalanych przez ministra właściwego do spraw transportu;

4) "art. 15 ust. 3 pkt 7" (bez wskazania aktu normatywnego – uwaga Sądu) poprzez jego zastosowanie, podczas gdy przepis ten stanowi o fakultatywnej treści planu, zaś z art. 4 ust. 3 i 4 Upzp wynika, iż granic terenu zamkniętego ani stref ochronnych nie ustala się w odniesieniu do terenów wyznaczonych przez ministra ds. transportu;

5) art. 15 ust. 2 pkt 9 Upzp w zw. z przepisami r.MI 2004 poprzez nie ujęcie w planie ograniczeń i nakazów wynikających z ww. aktu, podczas gdy rozporządzenie to jest aktem nieobowiązującym;

6) art. 1 ust. 2 pkt 1 Upzp poprzez jego niezastosowanie, a w konsekwencji pominięcie zasad, jakie obowiązują w planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, w tym wymagań ładu przestrzennego, urbanistyki i architektury, które uzasadniają zaplanowanie i uporządkowanie zdegradowanych terenów kolejowych wzdłuż torów, na których zaplanowano w skarżonej uchwale tereny ZP;

7) art. 1 ust. 2 pkt 9 i 10 Upzp poprzez jego niezastosowanie, a w konsekwencji pominięcie potrzeb interesu publicznego i potrzeb w zakresie rozwoju infrastruktury technicznej, w szczególności w odniesieniu do zaplanowanych, a "unieważnionych terenów" dróg publicznych, stanowiących element układu komunikacyjnego, w których umieszczone są sieci zaopatrujące okoliczne tereny (w tym kolejowe) i mieszkańców w gaz, wodę i energię elektryczną, terenów zieleni urządzonej, czy usług ogólnodostępnych;

8) art. 1 ust. 3 Upzp poprzez jego niezastosowanie, a w konsekwencji pominięcie celu wyrażonego w ww. przepisie, tj. ochrony istniejącego stanu zagospodarowania terenu w odniesieniu do "unieważnionych" istniejących odcinków dróg publicznych, jak również terenu istniejącej zabudowy wielorodzinnej (C5.1MW);

9) art. 15 ust. 2 pkt 5 Upzp poprzez ich niezastosowanie i tym samym pominięcie, że rada gminy ma obowiązek uwzględnić w planie wymagania wynikające z potrzeb kształtowania przestrzeni publicznych, co znajduje zastosowanie w szczególności do terenów biegnących wzdłuż torów kolejowych i przecinających je dróg publicznych;

10) art. 15 ust. 2 pkt 10 Upzp poprzez ich niezastosowanie i tym samym pominięcie, że zgodnie z ww. ustawą, w planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym w planie winny znaleźć się zasady m. in. budowy systemów komunikacji i infrastruktury w taki sposób, by zapewniały one optymalne układy komunikacyjne, które łączą się ze sobą pozwalając na skomunikowanie się terenów objętych planem, a także kompatybilne z układami znajdującymi się w stanie istniejącym lub zaplanowanymi w innych miejscowych planach zagospodarowania przestrzennego graniczących ze skarżoną uchwałą;

11) art. 1 ust. 1 Upzp poprzez jego niezastosowanie i tym samym pominięcie, że ład przestrzenny i zrównoważony rozwój stanowią podstawę działań gminy m. in. przy uchwalaniu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego;

12) art. 28 ust. 1 Upzp poprzez jego błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie a w konsekwencji uznanie, że w zaistniałym stanie faktycznym były podstawy do stwierdzenia nieważności części uchwały rady gminy, podczas gdy nie doszło do naruszenia zasad sporządzania planu miejscowego, istotnego naruszenia trybu jego sporządzania, czy też naruszenia właściwości organów.

Wskazując na powyższe strona skarżąca kasacyjnie wnosi o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i oddalenie skargi, ewentualnie uchylenie zaskarżonego wyroku w całości, przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania oraz zasądzenie kosztów postępowania kasacyjnego, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych.

W skardze kasacyjnej wniesiono o jej rozpoznanie na rozprawie.

W ocenie Rady m. st. Warszawy sąd wojewódzki w swoich rozważaniach w żaden sposób nie odniósł się do kwestii podnoszonych przez Radę, którą jest po pierwsze, dostrzeżenie różnicy pomiędzy terenem zamkniętym a obszarem kolejowym, które to pojęcia nie są tożsame, a po drugie, do kwestii prawidłowego znaczenia definicji obszaru kolejowego, co implikuje całkowicie odmienny sposób zagospodarowania w określonych odległościach od jego granic. W skardze kasacyjnej rozwinięto sformułowane podstawy kasacyjne.

W odpowiedzi Wojewody Mazowieckiego na skargę kasacyjną wniesiono o jej oddalenie w całości oraz zasądzenie na rzecz skarżącego kosztów postępowania kasacyjnego według norm przepisanych, w tym kosztów zastępstwa procesowego.

Zdaniem Wojewody sąd pierwszej instancji wbrew zarzutom skargi kasacyjnej, w sposób prawidłowy dokonał ustaleń stanu faktycznego i prawidłowo zastosował przepisy prawa, zarówno co do kwestii rozumienia pojęcia obszaru kolejowego oraz terenu zamkniętego, jak i co do konieczności wprowadzenia stosownych ograniczeń w otoczeniu obszaru kolejowego. Wszelkie zarzuty naruszenia przepisów postępowania, w tym zakresie – w ocenie tegoż organu – uznać należy za bezpodstawne.

Wojewoda Mazowiecki stwierdził też, że sąd pierwszej instancji nie dokonał błędnych ustaleń stanu faktycznego, co do jednoczesnego uznania braku wyznaczenia terenu zamkniętego, jak i braku jego wyznaczenia w sposób błędny. Jego zdaniem w złożonej skardze (przyjdzie uznać, że chodzi oczywiście o skargę kasacyjną – uwaga Sądu) w sposób błędny zinterpretowano "zapis" zawarty na s. 14 uzasadnienia wyroku, który odnosi się do faktu błędnego wyznaczenia granic terenów kolejowych oznaczonych symbolem KK, które winny obejmować w całości faktyczne granice terenu zamkniętego, nie zaś odwrotnie. W ocenie Wojewody wyrok zawiera obszerne uzasadnienie faktyczne i prawne, odpowiadające przepisom Ppsa, zaś zarzuty skargi kasacyjnej stanowią polemikę z motywami wyroku.

W wykonaniu zarządzenia Przewodniczącej Wydziału z 5 maja 2022 r., poinformowano strony, że wobec ograniczeń w orzekaniu wynikających z przepisów ustawy z 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych (Dz. U. 2021, poz. 2095 ze zm., uCOVID-19), skarżący kasacyjnie może zrzec się rozprawy i jeżeli pozostałe strony w terminie określonym w art. 182 § 2 Ppsa nie zażądają rozprawy, to sąd taką skargę kasacyjną rozpozna na posiedzeniu niejawnym.

W odpowiedzi na powyższe pełnomocnik strony skarżącej kasacyjnie w piśmie z 10 maja 2022 r. poinformował, że zrzeka przeprowadzenia rozprawy i tym samym wyraził zgodę na rozpoznanie skargi kasacyjnej na posiedzeniu niejawnym. W piśmie procesowym z tego samego dnia Wojewoda Mazowiecki wniósł o przeprowadzenie rozprawy.

Zarządzeniem Przewodniczącej Wydziału z 8 lipca 2022 r. sprawę skierowano na posiedzenie niejawne w dniu 18 października 2022 r.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 183 § 1 Ppsa (Dz. U. 2022, poz. 329 ze zm.) Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej, bierze jednak z urzędu pod rozwagę nieważność postępowania. W myśl art. 174 Ppsa, skargę kasacyjną można oprzeć na następujących podstawach: 1) naruszenie prawa materialnego przez błędną jego wykładnię lub niewłaściwe zastosowanie, 2) naruszenie przepisów postępowania, jeżeli uchybienie to mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy.

Nie dopatrzywszy się w niniejszej sprawie żadnej z wyliczonych w art. 183 § 2 Ppsa przesłanek nieważności postępowania sądowoadministracyjnego, będąc związany granicami skargi kasacyjnej, Naczelny Sąd Administracyjny przeszedł do rozpatrzenia jej zarzutów. Sprawa podlega rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym, stosownie do art. 15zzs4 uCOVID-19, wedle którego "Przewodniczący może zarządzić przeprowadzenie posiedzenia niejawnego, jeżeli uzna rozpoznanie sprawy za konieczne, a przeprowadzenie wymaganej przez ustawę rozprawy mogłoby wywołać nadmierne zagrożenie dla zdrowia osób w niej uczestniczących i nie można przeprowadzić jej na odległość z jednoczesnym bezpośrednim przekazem obrazu i dźwięku. Na posiedzeniu niejawnym w tych sprawach sąd orzeka w składzie trzech sędziów".

A. Nie są skuteczne zarzuty naruszenia przepisów art. 133 § 1 w zw. z art. 134 § 1 i art. 147 § 1 Ppsa, art. 147 § 1 w zw. z art. 151 Ppsa, art. 233 § 1 K.p.c. w zw. z art. 106 § 5 Ppsa, jak również art. 147 § 1 w zw. z art. 151 w zw. z art. 133 § 1 w zw. z art. 106 § 3 Ppsa. Strona skarżąca kasacyjnie podnosząc te zarzuty eksponuje, że sąd pierwszej instancji nie odniósł się w swych rozważaniach do stanowiska Rady w aspekcie różnic między pojęciem terenu zamkniętego, a obszaru kolejowego oraz do prawidłowości wyznaczenia tegoż ostatniego. Przywołując regulacje art. 4 pkt 8 Utk oraz art. 2 pkt 9 uPgik skarżąca kasacyjnie prezentuje wywód, iż obszar kolejowy to nie to samo, co teren zamknięty, a także, iż obszar kolejowy nie musi być zawsze terenem zamkniętym. Uzasadniając tak skonstruowane podstawy środka odwoławczego strona skarżąca kasacyjnie wywodzi, iż obszaru kolejowego nie można utożsamiać z całą działką ewidencyjną i od jej granic mierzyć odległość 10 m, w jakiej powinny się znajdować inne, niż wskazane w art. 4 pkt 8 Utk budynki, budowle lub urządzenia oraz wyjaśnień odnośnie każdorazowego badania, gdzie przebiega granica obszaru kolejowego, od której należy mierzyć ustawową odległość dla innego niż kolejowe przeznaczenia (s. 6 skargi kasacyjnej). W dalszych wywodach skargi kasacyjnej stwierdzono błąd sądu pierwszej instancji w ustaleniach faktycznych w odniesieniu do terenów mających znajdować się w granicach obszaru kolejowego lub usytuowanych w odległości mniejszej niż 10 m od obszaru kolejowego, by w konkluzji wywodzić, że "Powyższe wynika z całkowicie odmiennej interpretacji ustawy o transporcie kolejowym, a zwłaszcza definicji obszaru kolejowego..." (s. 7 skargi kasacyjnej).

Powyższe uzasadnienie podstaw kasacyjnych wskazuje, że w istocie strona skarżąca kasacyjnie podnosząc zarzuty naruszenia przepisów postępowania argumentuje je błędną wykładnią przepisów prawa materialnego poczynioną w zaskarżonym wyroku. Tym samym w skardze kasacyjnej w powyższym zakresie jej autor dokonał niedopuszczalnego – z punktu widzenia konstrukcji podstaw kasacyjnych z art. 174 pkt 1 i 2 Ppsa – pomieszania tychże podstaw. Z akt sprawy nie wynika, aby sąd pierwszej instancji przeprowadzał dowody uzupełniające z dokumentów w trybie art. 106 § 3 Ppsa, zatem nie stosując tego przepisu nie mógł go naruszyć. Z tych samych względów, nie przeprowadzając dowodów uzupełniających w powyższym trybie, nie mógł sąd pierwszej instancji dopuścić się zarzucanego mu naruszenia art. 233 § 1 K.p.c. w zw. z art. 106 § 5 Ppsa. Przepisy art. 147 § 1 i art. 151 Ppsa mają charakter wynikowy, określając formy orzekania przez sąd w przypadkach – odpowiednio – uwzględnienia skargi na uchwałę lub akt, o których mowa w art. 3 § 2 pkt 5 i 6 Ppsa (w całości lub w części), albo oddalenia skargi (w całości lub w części) w razie jej nieuwzględnienia (niezależnie od przedmiotu zaskarżenia), zatem o skuteczności zarzutu ich naruszenia przesądzać może trafność innych podstaw kasacyjnych. Co się zaś tyczy zarzutu naruszenia art. 133 § 1 w zw. z art. 134 § 1 Ppsa w aspekcie błędnych ustaleń faktycznych, jak również pominięcia stanowiska organu planistycznego, integralnie związany jest on ze sformułowanym zarzutem błędnej wykładni przepisów prawa materialnego, przeto nie może podlegać ocenie w ramach konstrukcji uchybień przepisom postępowania.

Z wyłożonych powyżej względów zarzuty kasacyjne ujęte w pkt I. 1) - 4) skargi kasacyjnej nie są skuteczne.

C. Nie jest skuteczny zarzut naruszenia art. 141 § 4 Ppsa, wypadnie zauważyć, że Sąd Naczelny oddala skargę kasacyjną nie tylko, gdy nie ma ona usprawiedliwionych podstaw, ale i wówczas, gdy zaskarżone orzeczenie, mimo błędnego uzasadnienia, odpowiada prawu. Zdaniem Sądu w tym składzie taka sytuacja zachodzi w przedmiotowej sprawie.

Nie mogły odnieść skutku te aspekty uzasadniania zarzutu naruszenia art. 141 § 4 Ppsa, w ramach których strona skarżąca kasacyjnie eksponuje własną wykładnię pojęcia "obszaru kolejowego" w rozumieniu art. 4 pkt 8 Utk, czy wytyka sądowi pierwszej instancji uwzględnienie stanowiska skarżącego Wojewody Mazowieckiego, przy braku z kolei uwzględnienia stanowiska odmiennego prezentowanego przez organ planistyczny, tudzież stanowiska spółki kolejowej. Nie są także skuteczne w aspekcie zarzutu naruszenia powyższego przepisu te wywody skargi kasacyjnej, w ramach których wyjaśnienie podstawy prawnej zaskarżonego wyroku przez sąd pierwszej instancji strona skarżąca kasacyjnie ocenia jako "chaotyczne". Jako nieskuteczne ocenić wypadnie również uwagi na s. 7 skargi kasacyjnej, gdzie stwierdzono, że uzasadnienie wyroku nie dawać ma odpowiedzi na jakiej podstawie WSA uznał, iż Rada "nie określiła strefy ograniczonej zabudowy i zagospodarowania", co wskazuje, że strona skarżąca kasacyjnie w istocie kwestionuje stanowisko sądu a quo w ocenie naruszenia przepisów prawa materialnego. Skuteczności zarzutu naruszenia art. 141 § 4 Ppsa nie tworzy stwierdzenie strony skarżącej kasacyjnie odnośnie braku argumentacyjnego w kwestionowanym wyroku w aspekcie oznaczonego zagadnienia materialnoprawnego – pojęcia "obszaru kolejowego", zwłaszcza – iż w ocenie Sądu Naczelnego – takie stanowisko w istocie w wyroku się znajduje (por. s. 13 uzasadnienia wyroku IV SA/Wa 704/19), a w samej skardze kasacyjnej sformułowany został zarzut błędnej wykładni ("interpretacji") art. 4 pkt 8 Utk.

D. Nie jest oparty na usprawiedliwionej podstawie zarzut błędnej wykładni art. 53 ust. 2 w zw. z art. 4 pkt 8 Utk. Ten ostatni przepis stanowi, że użyte w ustawie określenia oznaczają, gdy idzie o "obszar kolejowy" - powierzchnię gruntu określoną działkami ewidencyjnymi, na której znajduje się droga kolejowa, budynki, budowle i urządzenia przeznaczone do zarządzania, eksploatacji i utrzymania linii kolejowej oraz przewozu osób i rzeczy. Strona skarżąca kasacyjnie przekonuje, że z tej definicji nie można wywodzić, iż obszar kolejowy należy utożsamiać z granicami działek ewidencyjnych, obszarem tym nie ma być cała działka ewidencyjna, ale wyłącznie powierzchnia gruntu, na której znajdują się "obiekty kolejowe". To z kolei ma prowadzić do wniosku, że w procesie planowania przestrzennego prawidłowo wyznaczono tereny przeznaczone pod inne funkcje niż kolejowe, uwzględniając odległości wskazane w art. 53 ust. 2 Utk. Zdaniem Sądu Naczelnego stanowisko strony skarżącej kasacyjnie w powyższym zakresie nie jest trafne.

Zdefiniowanie "obszaru kolejowego" jako powierzchni gruntu określonej działkami ewidencyjnymi, na której znajdują się oznaczonego rodzaju "obiekty kolejowe" nie może abstrahować od użytego w przepisie art. 4 pkt 8 Utk językowego znaczenia sformułowania "określonej działkami ewidencyjnymi", które to sformułowanie strona skarżąca kasacyjnie w swej argumentacji stara się pomniejszać, względnie pomija je. W samej wszak skardze kasacyjnej przywołano słownikowe znaczenia wyrazu "określić", jego synonimami są m. in. "ująć", "opisać", "sprecyzować". Innymi słowy zasięg obszaru kolejowego, będącego powierzchnią gruntu jest ujęty (sprecyzowany, określony) działkami ewidencyjnymi. Słusznie w odpowiedzi na skargę kasacyjną Wojewoda Mazowiecki przywołuje, że w definicji obszaru kolejowego zawartej w art. 4 pkt 8 Utk ustawodawca nie posługuje się wskazaniem na część działki ewidencyjnej. Z treści § 9 ust. 1 rozporządzenia Ministra Rozwoju Regionalnego i Budownictwa z 29 marca 2001 r. w sprawie ewidencji gruntów i budynków (Dz. U. 2016, poz. 1034 ze zm., rMRRiB 2001) obowiązującego w dacie uchwalenia MPZP wynikało, że działkę ewidencyjną stanowi ciągły obszar gruntu, położony w granicach jednego obrębu, jednorodny pod względem prawnym, wydzielony z otoczenia za pomocą linii granicznych. Nie jest trafne eksponowanie przez stronę skarżącą kasacyjnie w definicji "obszaru kolejowego" sformułowania dotyczącego powierzchni gruntu i wywodzenie, że tym obszarem jest tylko ta powierzchnia gruntu, na której usytuowane są "urządzenia kolejowe" ujmowane w wyliczeniu zawartym w art. 4 pkt 8 Utk, co w skardze kasacyjnej skwantyfikowano jako "rzeczywisty obszar kolejowy" (s. 10 skargi kasacyjnej), a co uprawniać miałoby organ planistyczny z kolei do wskazania w planie granic obszaru kolejowego, odrębnego od granic działek ewidencyjnych wskazanych w decyzji o ustaleniu terenu zamkniętego zajętego pod linie kolejowe. Słusznie Wojewoda w odpowiedzi na skargę kasacyjną zauważył, że z żadnego z przepisów prawa materialnego nie wynika, aby to organ uchwałodawczy, gdy idzie o planowanie przestrzenne, był uprawniony do decydowania o granicach obszaru kolejowego. Status terenu będącego obszarem kolejowym jest szczególny, skoro wstęp nań jest dozwolony tylko w miejscach wskazanych przez zarządcę tegoż obszaru (art. 58 ust. 1 Utk), zaś poza tymi miejscami wstęp na obszar kolejowy mają jedynie osoby posiadające upoważnienie właściwego zarządcy lub właściwego przewoźnika kolejowego oraz osoby uprawnione na podstawie odrębnych przepisów (art. 58 ust. 2 Utk). Zwrócić wypadnie przy tym uwagę, że posłużenie się przez ustawodawcę w roztrząsanym pojęciu definicyjnym sformułowaniem "powierzchnia gruntu" ma swoje uzasadnienie chociażby w tym, że pod tą powierzchnią (lub nad nią – uwaga Sądu) mogą być zlokalizowane inne urządzenia i budowle, np. drogi w tunelach, czy na estakadach. Takie przecinanie się gruntów zajętych pod linie kolejowe, drogi publiczne lub kanały jest uwzględnione chociażby w przepisach § 9 ust. 3 rMRRiB 2001. Skoro zatem stosowną decyzją ministra właściwego do spraw transportu jako teren zamknięty i zajęty pod linie kolejowe wskazano oznaczone działki ewidencyjne o konkretnej powierzchni, to granice tych działek ewidencyjnych wyznaczają obszar kolejowy w rozumieniu art. 4 pkt 8 Utk. Zgodzić przeto należy się ze skarżącym organem nadzoru, że w realiach przedmiotowej sprawy granice obszaru kolejowego wyznaczały granice działek ewidencyjnych ujętych stosowną decyzją ministra właściwego do spraw transportu. Strona skarżąca kasacyjnie ponadto nie obaliła tego ustalenia sądu pierwszej instancji, z którego wynika, że w MPZP nie uwzględniono decyzji nr 5 Ministra Infrastruktury i Rozwoju z 16 kwietnia 2015 r. w sprawie zmiany ustalenia terenów przez które przebiegają linie kolejowe.

E. Nie jest trafny zarzut naruszenia art. 53 ust. 4 w zw. z art. art. 53 ust. 2 Utk poprzez jego niezastosowanie, a w konsekwencji stwierdzenie nieważności uchwały w części dotyczącej dróg publicznych przylegających do obszaru kolejowego pomimo, iż obowiązek zachowania odległości od granicy obszaru kolejowego nie dotyczy budynków i budowli przeznaczonych do obsługi przewozu osób i rzeczy. Ograniczenie odległościowe sytuowania budynków i budowli od granicy obszaru kolejowego zawarte w art. 53 ust. 2 Utk, zostało wyłączone w myśl art. 53 ust. 4 cyt. ustawy w odniesieniu do "budynków i budowli przeznaczonych do prowadzenia ruchu kolejowego i utrzymania linii kolejowej oraz do obsługi przewozu osób i rzeczy". Strona skarżąca kasacyjnie podnosząc powyższy zarzut dowodzi, że droga jest budowlą w rozumieniu Prawa budowlanego, a nadto służy do przewozu osób i rzeczy, co ma czynić bez znaczenia fakt braku umieszczenia oznaczenia "KK" w symbolach niektórych dróg publicznych. Sąd Naczelny nie podziela tej argumentacji, jak również stwierdzenia, wedle którego z literalnej treści art. 53 ust. 4 Utk wynikać ma, że sformułowanie "obsługę przewozu osób i rzeczy" nie połączono z prowadzonym ruchem kolejowym, czy utrzymaniem linii kolejowej.

Użyte w art. 53 ust. 4 Utk wyliczenie obejmujące budynki i budowle przeznaczone do prowadzenia ruchu kolejowego i utrzymania linii kolejowej, jak również budynki i budowle przeznaczone do obsługi przewozu osób i rzeczy, zostały połączone w tym przepisie spójnikiem "oraz". W ocenie Sądu Naczelnego, uwzględniwszy iż spójnik ten używany jest do łączenia zdań lub innych wyrażeń, które odnoszą się do tych samych przedmiotów, osób lub faktów ("Słownik języka polskiego" pod red. W. Doroszewskiego, PWN, el.), jak również i to, że wyrażenie odnoszące się do budynków i budowli przeznaczonych do obsługi przewozu osób i rzeczy należy rozumieć w aspekcie tego, że przepisy Utk określają m. in. zasady wykonywania przewozów kolejowych (art. 1 pkt 2 Utk), nie można podzielić stanowiska zawartego w skardze kasacyjnej, jakoby obowiązek zachowania odległości od granicy obszaru kolejowego, nie dotyczyć miał dróg publicznych, traktowanych przez stronę skarżącą kasacyjnie jako budowlę służącą do przewozu osób i rzeczy. Wypadnie zauważyć, że w art. 4 pkt 2 ustawy z 21 marca 1985 r. o drogach publicznych (Dz. U. 2018, poz. 2068 ze zm.) ustawodawca zdefiniował drogę jako "budowlę wraz z drogowymi obiektami inżynierskimi, urządzeniami oraz instalacjami, stanowiącą całość techniczno-użytkową, przeznaczoną do prowadzenia ruchu drogowego, zlokalizowaną w pasie drogowym", nie posługując się sformułowaniem odwołującym się do obsługi przewozu osób i rzeczy. To dodatkowo podważa trafność zarzutu naruszenia art. 53 ust. 4 w zw. z art. 53 ust. 2 Utk.

F. Nie jest uzasadniony zarzut naruszenia art. 4 ust. 4 w zw. z art. 4 ust. 3 w zw. z art. 15 ust. 1 Upzp poprzez jego niezastosowanie, a w konsekwencji uznanie, że organ miał obowiązek ustalenia granic terenu zamkniętego i granic stref ochronnych, podczas gdy z zestawienia ww. przepisów wynikać ma, że obowiązku ustalenia granic terenu zamkniętego i stref ochronnych nie stosuje się do terenów zamkniętych ustalanych przez ministra właściwego do spraw transportu. Rozwijając ten zarzut strona skarżąca kasacyjnie wywodzi, że organ planistyczny nie miał w ogóle obowiązku ani ustalania granicy terenu zamkniętego, ani wyznaczania stref ochronnych, a ponadto źródłem takiego obowiązku nie jest art. 53 Utk, nie stanowiący o strefach ochronnych. W uzasadnieniu skargi kasacyjnej odnośnie powyższych zarzutów nie wskazano – wbrew obowiązkowi wynikającemu z art. 176 § 1 pkt 2 Ppsa – uzasadnienia zarzutu naruszenia art. 15 ust. 1 Upzp, co uniemożliwia Sądowi odniesienie się do niego. Przywołany art. 15 ust. 1 Upzp określa, że wójt, burmistrz albo prezydent miasta sporządza projekt planu miejscowego, zawierający część tekstową i graficzną, zgodnie z zapisami studium oraz z przepisami odrębnymi, odnoszącymi się do obszaru objętego planem, wraz z uzasadnieniem, wskazując przykładowo elementy tegoż uzasadnienia. Strona skarżąca kasacyjnie błędnie odczytuje sens art. 4 ust. 4 w zw. z art. 4 ust. 3 Upzp, gdy idzie o ustalenia planistyczne zawarte w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego w odniesieniu do terenów zamkniętych ustalanych przez ministra właściwego do spraw transportu. Z faktu, że art. 4 ust. 3 Upzp statuuje, iż w odniesieniu do terenów zamkniętych w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego ustala się tylko (podkreślenie Sądu) granice tych terenów oraz granice ich stref ochronnych, nadto, że w strefach ochronnych ustala się ograniczenia w zagospodarowaniu i korzystaniu z terenów, w tym zakaz zabudowy, a z mocy art. 4 ust. 3 Upzp przepisów tych nie stosuje się do terenów zamkniętych ustalanych przez ministra właściwego do spraw transportu, w żadnym razie nie sposób wyprowadzić wniosku, że organ planistyczny nie miał obowiązku ustalenia granic takiego, jak w przedmiotowej sprawie, terenu zamkniętego, tudzież uwzględnienia ograniczenia w zagospodarowaniu i korzystaniu z takiego terenu, w tym określenia zakazu zabudowy.

Uregulowania zawarte w art. 4 ust. 3 i 4 Upzp konweniują z treści art. 14 ust. 6 cyt. ustawy, z którego to przepisu wynika, że planu miejscowego nie sporządza się dla terenów zamkniętych, z wyłączeniem terenów zamkniętych ustalanych przez ministra właściwego do spraw transportu. Jest niesporne, że charakter terenu zamkniętego objętego ustaleniami MPZP, z racji organu, który ustanowił ów teren zamknięty, uprawniał organ planistyczny do objęcia go ustaleniami miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego. Mając na uwadze treść ww. unormowań stwierdzić należy, że gmina ma prawo objąć planem miejscowym teren zamknięty kolejowy ustanowiony decyzją ministra właściwego do spraw transportu, możliwość objęcia terenu zamkniętego planem nie wyłącza jednak obowiązku ustalenia jego granic. Podzielić należy ten pogląd wyrażony już w orzecznictwie, że art. 4 ust. 4 Upzp należy interpretować w ten sposób, że skoro ustawodawca dopuścił możliwość zagospodarowania określonych terenów zamkniętych, w tym terenów kolejowych, to plan miejscowy nie tylko ma określać granice takich terenów, lecz może dodatkowo ustalać zasady ich zagospodarowania zgodnie z obowiązującymi przepisami (por. wyrok NSA z 27 lutego 2019 r., II OSK 942/17, CBOSA.nsa.gov.pl).

G. Nie jest w konsekwencji trafny zarzut naruszenia art. 15 ust. 3 pkt 7 Upzp z powołaniem się na fakultatywność treści planu zagospodarowania przestrzennego, przy wadliwym rozumieniu odnośnie zastosowania art. 4 ust. 4 Upzp. Z art. 15 ust. 3 pkt 7 Upzp wynika, że w planie miejscowym określa się w zależności od potrzeb "granice terenów zamkniętych, i granice stref ochronnych terenów zamkniętych". Skoro na obszarze objętym planem znajduje się teren zamknięty obejmujący obszar kolejowy w rozumieniu Utk, to istnieje potrzeba określenia jego granic oraz określenia granic jego strefy ochronnej. W judykaturze nie budzi wątpliwości, że możliwość objęcia terenu zamkniętego planem nie wyłącza obowiązywania unormowań zawartych w art. 53 ustawy o transporcie kolejowym (por. wyrok NSA z 22 sierpnia 2018 r., II OSK 2098/16, CBOSA). W myśl art. 15 ust. 1 Upzp w procedurze planistycznej podlegają uwzględnieniu przepisy odrębne, do których w okolicznościach przedmiotowej sprawy zalicza się art. 53 Utk.

H. Uzasadniony jest z kolei zarzut naruszenia art. 15 ust. 2 pkt 9 Upzp w zw. z przepisami rMI 2004 poprzez nie ujęcie w planie ograniczeń i nakazów wynikających z w/w aktu, podczas gdy rozporządzenie to w chwili uchwalania planu było aktem nieobowiązującym. Trafnie strona skarżąca kasacyjnie podniosła, że w/w rozporządzenie nie obowiązywało nie tylko w momencie uchwalenia MPZP, ale także w dacie podjęcia uchwały o przystąpieniu do sporządzenia planu przy ul. Burakowskiej, tj. w dniu 15 maja 2014 r. Przywołane rozporządzenie utraciło moc z dniem 1 stycznia 2008 r. na podstawie art. 44 ustawy z 18 października 2006 r. o zmianie i uchyleniu niektórych upoważnień do wydawania aktów wykonawczych (Dz. U. 2006, poz. 1600). Wskazane w wyroku rMI 2004 zostało zastąpione rozporządzeniem Ministra Infrastruktury z 7 sierpnia 2008 r. w sprawie wymagań w zakresie odległości i warunków dopuszczających usytuowanie drzew i krzewów, elementów ochrony akustycznej i wykonywania robót ziemnych w sąsiedztwie linii kolejowej, a także sposobu urządzania i utrzymywania zasłon odśnieżnych oraz pasów przeciwpożarowych (Dz. U. 2014, poz. 1227, rMI 2008), na które zresztą w skardze wskazywał Wojewoda Mazowiecki. Zdaniem Sądu Naczelnego trafność zarzutu odnośnie naruszenia art. 15 ust. 2 pkt 9 Upzp, nie musi a limine prowadzić do uwzględnienia skargi kasacyjnej, albowiem szczególne warunki zagospodarowania terenów oraz ograniczenia w ich użytkowaniu, w tym zakaz zabudowy, mają swoje źródło w innych przepisach, niż przepisy rMI 2004, na które oczywiście sąd pierwszej instancji nie powinien się powoływać. Tymi przepisami odrębnymi są regulacje zawarte w art. 53 Utk oraz w przepisach rMI 2008.

I. Nie mógł zostać uznany za skuteczny zarzut naruszenia art. 1 ust. 3 Upzp, z którego wynika, że ustalając przeznaczenie terenu lub określając potencjalny sposób zagospodarowania i korzystania z terenu, organ waży interes publiczny i interesy prywatne, w tym zgłaszane w postaci wniosków i uwag, zmierzające do ochrony istniejącego stanu zagospodarowania terenu, jak i zmian w zakresie jego zagospodarowania, a także analizy ekonomiczne, środowiskowe i społeczne. Wywodząc niezastosowanie cyt. przepisu strona skarżąca kasacyjnie zarzuca pominięcie celu tej regulacji i potrzeby ochrony istniejących odcinków dróg oraz terenu istniejącej zabudowy wielorodzinnej C5.1MW (w uzasadnieniu skargi kasacyjnej – s. 13 – oczywiście błędnie przywołano kontur "C51MW", uwaga Sądu). Potrzeba ochrony istniejącego stanu zagospodarowania nie może jednak usprawiedliwiać naruszania zasad sporządzania miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego oraz ignorować istniejący obszar kolejowy w ramach terenu zamkniętego, co w konsekwencji uzasadniało zastosowanie przez sąd pierwszej instancji dyspozycji art. 28 ust. 1 Upzp. Stanowisko strony skarżącej kasacyjnie ma swe źródło w prezentowanej konsekwentnie argumentacji odnośnie granicy obszaru kolejowego nie wyznaczanego granicami działek ewidencyjnych. W judykaturze równie konsekwentnie wskazuje się jednak, że w definicji ustawowej obszaru kolejowego określono w sposób pozytywny wszelkie obiekty, które mogą się na nim znajdować, co oznacza zakaz sytuowania tam obiektów nie wymienionych w art. 4 pkt 8 Utk. Zakaz ten wzmacnia ustanowienie dalszego zakazu chociażby zbliżenia się tych innych obiektów do granic obszaru, zatem zgodnie z argumentacją a minori ad maius tym bardziej jest zakazane sytuowanie innych obiektów wewnątrz obszaru kolejowego (por. wyroki Naczelnego Sądu Administracyjnego: z 3 lutego 2010 r., II OSK 249/09, LEX nr 597510 oraz z 7 listopada 2013 r., II OSK 1276/12, LEX nr 1396123; 23 kwietnia 2020 r., II OSK 1866/19, CBOSA). Co się tyczy dopuszczalności chociażby przebudowy budynków czy budowli znajdujących się w takiej lokalizacji, która wymagałaby odstępstw od warunków sytuowania budynków i budowli określonych w art. 53 Utk, to zagadnienie to jest uregulowane w art. 57 ust. 1 cyt. ustawy. Ustawodawca dopuszcza takie odstępstwo, przy uznaniu, że zachodzą przypadki "szczególnie uzasadnione". Samo odstępstwo nie może zarazem powodować zagrożenia życia ludzi lub bezpieczeństwa mienia oraz bezpieczeństwa i prawidłowego ruchu kolejowego, a także nie może zakłócać działania urządzeń służących do prowadzenia tego ruchu, zgody na odstępstwo udziela bądź odmawia właściwy organ administracji architektoniczno-budowlanej, w rozumieniu przepisów Prawa budowlanego, po uzyskaniu opinii właściwego zarządcy (art. 57 ust. 1 Utk). Tożsamą argumentację prezentowano w wyroku NSA z 21 czerwca 2017 r., II OSK 704/17 (CBOSA), gdzie słusznie dodatkowo naprowadzano, że zakaz ustanowiony w art. 53 Utk powinien zatem znaleźć odzwierciedlenie w planie miejscowym, z którego zapisów powinno jednoznacznie wynikać, że obszary kolejowe nie są przewidziane do zabudowy. Ponadto istotnym jest, aby obszar był jednoznacznie określony w części tekstowej i graficznej planu. Jeżeli bowiem przepis rangi ustawy wyklucza możliwość budowy obiektów budowlanych na obszarach kolejowych, to nie można przewidzieć możliwości zabudowy tych terenów w planie miejscowym zagospodarowania przestrzennego. Rada, poprzez zawarcie stosownych przepisów w części tekstowej planu miejscowego i odpowiednie zaznaczenie na części graficznej, może odzwierciedlić powstałą zgodnie z prawem zabudowę (zachowanie powstałej legalnie zabudowy). Nie można też wykluczyć, że budynki powstałe zgodnie z prawem zostaną z woli właściciela rozebrane, czy też właściciel będzie zainteresowany rozbudową takiego obiektu. Postanowienia planu miejscowego nie mogą być sprzeczne z przepisami ustaw i organ planistyczny nie może wkraczać w kompetencje zastrzeżone dla innych organów administracji publicznej.

J. Nie są trafne zarzuty naruszenia przepisów art. 1 ust. 1, ust. 2 pkt 1, 9, 10, art. 15 ust. 2 pkt 5 i 10 Upzp, poprzez ich niezastosowanie, a w konsekwencji pominięcie: "zasad, jakie obowiązują w planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym w tym wymagań ładu przestrzennego, urbanistyki i architektury, które uzasadniają zaplanowanie i uporządkowanie zdegradowanych terenów kolejowych wzdłuż torów, na których zaplanowano w skarżonej uchwale tereny ZP"; "potrzeb interesu publicznego i potrzeb w zakresie rozwoju infrastruktury technicznej w szczególności w odniesieniu do zaplanowanych a unieważnionych terenów dróg publicznych, stanowiących element układu komunikacyjnego, w których umieszczone są sieci zaopatrujące okoliczne tereny (w tym kolejowe) i mieszkańców w gaz, wodę i energię elektryczną, terenów zieleni urządzonej, czy usług ogólnodostępnych"; "obowiązku uwzględnienia w planie wymagań wynikających z potrzeb kształtowania przestrzeni publicznych co znajduje zastosowanie w szczególności do terenów biegnących wzdłuż torów kolejowych i przecinających je dróg publicznych"; obowiązku uwzględnienia w planie "zasad m. in. budowy systemów komunikacji i infrastruktury w taki sposób by zapewniały one optymalne i układy komunikacyjne, które łączą się ze sobą pozwalając na skomunikowanie się terenów objętych planem, a także kompatybilne z układami znajdującymi się w stanie istniejącym lub zaplanowanymi w innych miejscowych planach zagospodarowania przestrzennego graniczących ze skarżoną uchwałą"; iż "ład przestrzenny i zrównoważony rozwój stanowią podstawę działań gminy m. in. przy uchwalaniu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego". Wszystkie te uwarunkowania, wartości, cele i dążenia gminy nie mogą prowadzić do naruszenia przez organ planistyczny zasad sporządzania miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego. Sąd Naczelny ma świadomość woli organu planistycznego uwzględnienia potrzeb związanych z urbanizacją oznaczonych obszarów Warszawy, przy jednoczesnych zmianach odnoszących się do faktycznego wykorzystania terenów stanowiących obszar kolejowy i oznaczony jako teren zamknięty w granicach skarżonego MPZP. Nie uprawnia to jednak organu gminy do pomijania w planowaniu przestrzennym obowiązujących decyzji wyznaczających teren zamknięty z uwagi na istniejący obszar kolejowy, a w konsekwencji pominięcie tych regulacji wynikających z przepisów Utk, które należało uwzględnić w treści i rysunku zaskarżonego MPZP. Wywody odnośnie zgodności treści przyjętych ustaleń planistycznych z zapisami Studium, czego sąd wojewódzki nie kwestionował w zaskarżonym wyroku, nie mogą prowadzić do wniosku o trafności zarzutów naruszenia przywołanych powyżej przepisów Upzp.

K. W konsekwencji wszystkich uprzednich uwag przyjść należy do wniosku, że nie jest trafny zarzut naruszenia art. 28 ust. 1 Upzp poprzez jego błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie. Sąd pierwszej instancji nie uchybił temu przepisowi, skoro stwierdził nieważność zaskarżonej uchwały w oznaczonej części, dochodząc słusznie do wniosku, że doszło do istotnego naruszenia zasad sporządzania planu.

L. Skoro zaskarżony wyrok mimo częściowo błędnego uzasadnienia odpowiadał prawu, skargę kasacyjną należało oddalić na podstawie art. 184 Ppsa.

M. O kosztach postępowania kasacyjnego należało orzec w myśl art. 204 pkt 2 w zw. z art. 205 § 2 Ppsa, uwzględniając wniosek skarżącego Wojewody zawarty we wniesionej w terminie, o którym mowa w art. 179 zd. 1 Ppsa, odpowiedzi na skargę kasacyjną.



Powered by SoftProdukt