Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący - Sędzia NSA Anna Dumas, Sędzia NSA Zbigniew Kmieciak (sprawozdawca), Sędzia WSA del. Bogusław Woźniak, Protokolant Justyna Bluszko-Biernacka, po rozpoznaniu w dniu 5 lipca 2016 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej T. [...] "W." S.A. z siedzibą w W. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 19 lutego 2014 r. sygn. akt III SA/Wa 2320/13 w sprawie ze skargi T. [...] "W." S.A. z siedzibą w W. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 2 lipca 2013 r. nr [...] w przedmiocie podatku dochodowego od osób prawnych za 2006 r. 1) oddala skargę kasacyjną, 2) zasądza od T. [...] "W." S.A. z siedzibą w W. na rzecz Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie kwotę 3600 (słownie: trzy tysiące sześćset) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Zaskarżonym wyrokiem z 19 lutego 2014 r., sygn. akt III SA/Wa 2320/13, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie oddalił skargę T. S.A. w W. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w W. z 2 lipca 2013 r. w przedmiocie podatku dochodowego od osób prawnych za 2006 r.

Stan sprawy sąd administracyjny pierwszej instancji przedstawił następująco:

Dyrektor Urzędu Kontroli Skarbowej w W. - decyzją z 29 listopada 2012 r. – określił Skarżącej wysokość zobowiązania podatkowego w podatku dochodowym od osób prawnych za 2006 r. w kwocie 45.922.441,- zł. Organ wskazał, że w 2006 r. Spółka wynajmowała od A. sp. z o.o. powierzchnię biurową, magazynową oraz miejsca parkingowe, w związku z czym otrzymała faktury na łączną kwotę brutto 35.782.308,12 zł. Po dokonanej korekcie Spółka uznała za koszt uzyskania przychodu kwotę 34.863.277,11 zł, na którą składają się wartość zakupu usług netto 29.329.760,76 zł oraz kwota podatku VAT naliczonego niepodlegającego odliczeniu 5.533.516.35 zł. Dyrektor Urzędu Kontroli Skarbowej stwierdził, że stawki czynszu stosowane w poszczególnych miesiącach 2006 r. przez A. wobec Skarżącej znacznie odbiegały od stawek stosowanych przez A. względem innych najemców tej samej nieruchomości (osiemnastu najemców niezależnych oraz czterech podmiotów powiązanych bezpośrednio ze spółką - podmioty z grupy B.), w przypadku których stosowano rynkowe ceny czynszu. Organ pierwszej instancji dokonał oszacowania dochodu Spółki na podstawie art. 11 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jednolity: Dz. U.z 2011 Nr 74 poz. 397 ze zm., dalej u.p.d.o.p.) i Rozporządzenia Ministra Finansów z 10 września 2009 r. w sprawie sposobu i trybu określania dochodów osób prawnych w drodze oszacowania oraz sposobu i trybu eliminowania podwójnego opodatkowania osób prawnych w przypadku korekty zysków powiązanych (Dz. U. z 2009 r., Nr 160, poz. 1268 ze zm., dalej: rozporządzenie MF).

Po przeprowadzeniu postępowania odwoławczego Dyrektor Izby Skarbowej w W. - decyzją z 2 lipca 2013 r. - utrzymał w mocy decyzję organu pierwszej instancji. Odnosząc się do zarzutu wystąpienia przesłanki przedawnienia zobowiązania podatkowego, organ odwoławczy wskazał, że bieg terminu przedawnienia zobowiązania podatkowego uległ zawieszeniu 15 października 2012 r., tj. z dniem wszczęcia postępowania w sprawie o przestępstwo skarbowe. O powyższym Naczelnik [...] Urzędu Skarbowego w W. poinformował spółkę pismem z 31 października 2012 r.(doręczonym 6 listopada 2012 r.). Organ odwoławczy wskazał, że w kontrolowanym okresie Spółka z tytułu wynajmu powierzchni biurowej opłacała stawkę czynszu na poziomie 33,98 EUR za m² - styczeń – luty 2006 r., 35 EUR za m² – marzec – grudzień 2006 r, tymczasem inni najemcy płacili czynsz i opłaty eksploatacyjne na poziomie, np. 15 EUR i 5 EUR (C. — 916,5m² powierzchni), 17,5 EUR i 5,5EUR (D. - powierzchnia 1913,8m²), 15,0 EUR i 4,9 EUR (E. - powierzchnia 1727m²), 15 EUR i 5 EUR (F. S.A. - powierzchnia 526,6m²). Z podanych stawek czynszu wynika, że wysokość czynszu i opłat eksploatacyjnych płaconych przez Skarżącą odbiegała w sposób znaczący od średnich stawek płaconych przez innych najemców. W zgromadzonym materiale dowodowym znajdują się również dane dotyczące stawek czynszu stosowanych w kontrolowanym okresie, w budynkach znajdujących się na tym samym obszarze i posiadających ta samą klasę, tzn. posiadających taki sam standard i lokalizację. Organ zaznaczył, że Skarżąca oraz A. są podmiotami powiązanymi w rozumieniu art. 11 u.p.d.o.p.; Spółka posiadała do 11 grudnia 2006 r. 100% udziału w kapitale zakładowym A.. Organ, dokonując oszacowania przyjął metodę porównywalnej ceny niekontrolowanej, która - według organu odwoławczego - jest najbardziej właściwa ze względu na porównywalność warunków umów najmu stosowanych przez A. wobec Spółki i innych podmiotów w przeważającej większości niepowiązanych, w tym samym budynku. Łączna kwota nadwyżki pomiędzy ceną stosowaną w transakcji z Podatnikiem a średnimi arytmetycznymi stosowanymi u innych najemców w poszczególnych miesiącach 2006 r. z tytułu wszystkich rodzajów opłat czynszowych, wyniosła ogółem 13.439.086,87 zł.

W skardze na powyższą decyzję Skarżąca zarzuciła naruszenie art. 70 § 6 pkt 1) ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2012, poz. 749 ze zm., dalej: Ordynacja podatkowa przez przyjęcie, że w sprawie bieg terminu przedawnienia zobowiązania podatkowego uległ zawieszeniu z dniem 15 października 2012 r., tj. z dniem wszczęcia postępowania w sprawie o przestępstwa skarbowe, a w konsekwencji przyjęcie, że nie nastąpiło przedawnienie zobowiązania podatkowego Skarżącej w podatku dochodowym od osób prawnych za rok 2006; art. 15 ust. 1, art. 11 ust. 1, ust. 2, ust. 3, ust. 3a, ust. 4, ust. 5a i ust. 9 u.p.d.o.p. oraz § 3 ust. 1-3, § 4 ust. 1-3, § 6, § 7, § 8-10, § 12-14. § 26 rozporządzenia Ministra; art. 16 ust. 1 pkt 46 lit a) u.p.d.o.p. poprzez nieuzasadnione pozbawienie Skarżącej uprawnienia do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów nieodliczalnego podatku VAT naliczonego, na skutek wadliwych ustaleń dotyczących rynkowości stosowanych stawek czynszu; art. 122. art. 187 § 1, art. 188 i art. 191 Ordynacji podatkowej poprzez przeprowadzenie postępowania dowodowego w sposób niepełny i wybiórczy, co w konsekwencji doprowadziło do błędnego ustalenia stanu faktycznego sprawy, nieuwzględnienia specyficznych warunków umowy najmu zawartej przez Skarżącą oraz przyjęcia przez organ, że umowy najmu zawarte przez podmioty niekontrolowane zostały zawarte w porównywalnej sytuacji do sytuacji Skarżącej; art. 210 § 4 Ordynacji podatkowej poprzez sporządzenie uzasadnienia w sposób nie spełniający ustawowych wymogów.

W odpowiedzi na skargę Dyrektor Izby Skarbowej w W., podtrzymując stanowisko zawarte w zaskarżonej decyzji, wniósł o jej oddalenie.

Oddalając skargę na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2012, poz. 270 ze zm., dalej: P.p.s.a.), Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w pierwszej kolejności odniósł się do kwestii przedawnienia zobowiązania podatkowego. Sąd administracyjny pierwszej instancji podzielił w tym względzie stanowisko organu odwoławczego, wskazując, że z akt sprawy wynika tymczasem, że postanowieniem z dnia 15 października 2012 r. wszczęto dochodzenie o przestępstwo skarbowe. Naczelnik [...] Urzędu Skarbowego w W. pismem z dnia 31 października 2012 r, doręczonym w dniu 6 listopada 2012 r. zawiadomił Spółkę o powyższym fakcie. Wobec powyższego, w ocenie Sądu, podatnik powziął informację o prowadzonym postępowaniu karnoskarbowym co rodzi skutek w postaci zawieszenia biegu terminu w stosunku do Spółki. Odnosząc się do zarzutów naruszenia przepisów postępowania, sąd wskazał, że nie może czynić zarzutu, że to organy były zobowiązane do wyjaśnienia faktów, które miały wynikać z podatkowej dokumentacji transakcji. W ocenie Sądu, nie można oczekiwać, że organy podatkowe będą w nieograniczonym zakresie zastępować Stronę w jej obowiązkach zebrania właściwej dokumentacji podatkowej. To Strona tego postępowania nie wywiązywała się z obowiązku prowadzenia dokumentacji, o której mowa w art. 9a u.p.d.o.p. Cały materiał dowodowy został zebrany, przeanalizowany i oceniony na podstawie wszystkich dostępnych informacji, zgodnie z art. 122, art. 187 § 1 oraz art. 191 Ordynacji podatkowej, a wydana decyzja zgodnie z art. 124 tej ustawy wyjaśnia szczegółowo przesłanki skarżonego rozstrzygnięcia. Kierując się zasadą prowadzenia postępowania w sposób budzący zaufanie, organ odwoławczy przedstawił w wydanej decyzji w sposób rzetelny stan faktyczny mający odzwierciedlenie w zgromadzonym materiale dowodowym oraz w świetle obowiązujących przepisów prawa dokonał jego oceny na podstawie art. 191 Ordynacji podatkowej. Uzasadnienie skarżonej decyzji zawiera szczegółowe przedstawienie okoliczności faktycznych sprawy z przywołaniem przepisów prawa, ich wyjaśnieniem, oraz odniesieniem się do formułowanych przez Skarżącą zarzutów zawartych w odwołaniu. Organ odwoławczy wyjaśnił właściwość przyjętej metody szacowania dochodów, biorąc pod uwagę czynniki wymienione w § 6 ust. 3 rozporządzenia, tj. cechy przedmiotu transakcji, cechy podmiotów transakcji, warunki transakcji, warunki ekonomiczne oraz strategię gospodarczą. Wskazał, dlaczego przyjął wybraną przez organ pierwszej instancji metodę porównywalnej ceny niekontrolowanej za najbardziej właściwą, jak również odniósł się do wymienionych przez Skarżącą w odwołaniu oraz piśmie z dnia 4 kwietnia 2013 r. czynników mających wpływ na ustalenie stawek czynszu.

W skardze kasacyjnej od powyższego wyroku Spółka zarzuciła na podstawie art. 174 pkt 1) P.p.s.a. naruszenie przepisów prawa materialnego, tj.:

1) art. 70 § 6 pkt 1) Ordynacji podatkowej poprzez jego niewłaściwe zastosowanie polegające na przyjęciu, że w sprawie bieg terminu przedawnienia zobowiązania podatkowego uległ zawieszeniu z dniem 15 października 2012 r., tj. z dniem wszczęcia postępowania w sprawie o przestępstwo skarbowe, a w konsekwencji przyjęcie, że nie nastąpiło przedawnienie zobowiązania podatkowego Skarżącej w podatku dochodowym od osób prawnych za rok 2006,

2) art. 15 ust. 1, art. 11 ust. 1, ust. 2, ust. 3, ust. 3a u.p.d.o.p. oraz § 3 ust. 1-3, § 4 ust. 1-3, § 6 ust. 1 -3, § 7 ust. 1-3, § 8 ust. 1-3, § 9 ust. 1, § 10, § 11 ust. 1, § 12 ust. 1 i ust. 2, § 20 ust. 1 i ust. 2 rozporządzenia Ministra Finansów poprzez ich niewłaściwe zastosowanie polegające na bezpodstawnym uznaniu stawek czynszu płaconych przez Skarżącą za nierynkowe i dokonaniu nieprawidłowego oszacowania dochodu w transakcji z podmiotem powiązanym, podczas gdy stawki czynszu płacone przez Skarżącą w przedmiotowym okresie mieściły się w granicach rynkowego poziomu stawek czynszu określanymi zgodnie z przesłankami wskazanymi w treści rozporządzenia Ministra Finansów, w szczególności w sytuacji:

- braku wykazania, że podmioty uczestniczące w transakcjach przyjętych za porównywalne doznają analogicznych jak Skarżąca ograniczeń wynikających z zawartej długoterminowej umowy najmu, w szczególności zobowiązane są do ponoszenia odpowiedzialności odszkodowawczej w przypadku wypowiedzenia umowy,

- braku uwzględnienia przy analizie porównywalności transakcji warunków ekonomicznych występujących w czasie i miejscu, w których dokonano transakcji,

- dokonania przy analizie porównywalności transakcji błędnego zidentyfikowania istoty transakcji zawartej przez Skarżącą oraz braku -uwzględnienia przyjętej przez Skarżącą strategii gospodarczej i korzyści długoterminowych osiągniętych w wyniku transakcji, której przedmiotem oprócz najmu powierzchni biurowej było samo wybudowanie biurowca" i sfinansowanie tej budowy,

- braku wykazania, że podmiotom uczestniczącym w transakcjach uznanych za porównywalne przysługiwało prawo do wprowadzenia nazwy firmy do nazwy obiektu, czyli tzw. naming rights,

3) art. 16 ust. 1 pkt 46 lit. a) u.p.d.o.p. poprzez jego niewłaściwe zastosowanie polegające na nieuzasadnionym pozbawieniu Skarżącej uprawnienia do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów nieodliczalnego podatku VAT naliczonego, na skutek wadliwych ustaleń dotyczących rynkowości stosowanych stawek czynszu.

Na podstawie art. 174 pkt 2) P.p.s.a. zarzucono naruszenie przepisów postępowania, mające istotny wpływ na wynik sprawy, tj.

1) art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) P.p.s.a. w zw. z art. 126, art. 187 § 3, art. 145 § 1 oraz art. 208 § 1 Ordynacji podatkowej poprzez nieuchyłenie zaskarżonej decyzji przez Sąd wynikające z nieprawidłowego uznania, że organy podatkowe dokonały skutecznego zawiadomienia o zawieszeniu biegu terminu przedawnienia w związku z wszczęciem postępowania karnego skarbowego, które skutkowało zawieszeniem biegu terminu przedawnienia zobowiązania podatkowego Skarżącej w podatku dochodowym od osób prawnych za 2006 r.,

2) art. 3 § 2 pkt 1) oraz art. 145 § 1 pkt 1) lit. c) i art. 151 P.p.s.a. w zw. z art. 122, art, 178 § 1, art. 179 § 1, art. art. 180 § 1, art. 187 § 1, art. 188 i art. 191 Ordynacji podatkowej oraz w zw. z § 3 ust. 1-3, § 4 ust. 1-3, § 6 ust. 1-3, § 7 ust. 1-3, § 8 ust. 1 - 3, § 9 ust. 1, § 10, § 11 ust. 1, § 12 ust. 1 i ust. 2, § 20 ust. 1 i ust. 2 rozporządzenia Ministra Finansów poprzez oddalenie skargi na decyzję organów podatkowych-w sytuacji:

- naruszenia przez organy powołanych przepisów postępowania podatkowego w związku z przepisami Rozporządzenia poprzez: przeprowadzenie postępowania dowodowego w sposób niepełny i wybiórczy, polegające w szczególności na: nieuwzględnieniu specyficznych warunków umowy najmu zawartej przez Skarżącą i przyjęciu, że umowy najmu zawarte przez podmioty niepowiązane zostały zawarte w porównywalnej sytuacji do sytuacji Skarżącej, a podmioty te doznają analogicznych jak Skarżąca ograniczeń wynikających z długoterminowej umowy najmu, w szczególności zobowiązane są do ponoszenia odpowiedzialności odszkodowawczej, nieuwzględnieniu warunków ekonomicznych występujących w czasie i miejscu dokonania transakcji, dokonaniu przy analizie porównywalności transakcji błędnego zidentyfikowania jej istoty oraz braku uwzględnienia przyjętej strategii gospodarczej i korzyści długoterminowych, a także braku wykazania, że- podmiotom uczestniczącym w transakcjach uznanych z porównywalne przysługiwało prawo naming rights,

- naruszenia przepisów o prawie dostępu strony do akt postępowania podatkowego poprzez odmowę udostępnienia stronie szczegółowych danych o transakcjach przyjętych do porównania istotnych dla pełnej oceny, czy transakcje te spełniają kryteria porównywalności,

- naruszenia zasady swobodnej oceny dowodów oraz prawdy materialnej poprzez przyjęcie formalnej teorii dowodów polegające na uznaniu, że dokumentacja podatkowa transakcji posiada szczególną moc dowodową, a fakty nieuwzględnione w dokumentacji podatkowej transakcji nie mogą być przedmiotem dowodu w postępowaniu podatkowym - co w konsekwencji doprowadziło do błędnego ustalenia stanu faktycznego sprawy i naruszenia zasad prawdy materialnej oraz swobodnej oceny dowodów, zgodnie z którą materiał dowodowy sprawy powinien być oceniany zgodnie z zasadami wiedzy, logiki i doświadczenia życiowego, które w przedmiotowej sprawie przemawiają za tym że transakcje przyjęte przez organy do porównania z transakcją Skarżącej nie były z nią w istocie porównywalne;

3) art. 141 § 4 P.p,s.a. poprzez sporządzenie uzasadnienia zaskarżonego wyroku w sposób niespełniający ustawowych wymogów, polegające na braku należytego wyjaśnienia przez Sąd w uzasadnieniu wyroku podstawy prawnej i faktycznej rozstrzygnięcia, w szczególności poprzez przyjęcie, że działania organów podatkowych w sprawie były wystarczające do jej wyjaśnienia i rozstrzygnięcia, pomimo pominięcia przez organy wyjaśnienia i uwzględnienia istotnych dla wyniku sprawy faktów wpływających na wartość rynkową ocenianej transakcji, a także poprzez brak wyjaśnienia przyczyn uznania dokonanej przez organy podatkowe analizy porównawczej transakcji za rzetelną i skutkującą ustaleniem właściwych rynkowych stawek czynszu dla transakcji Skarżącej, w sytuacji niewykazania przez organy, że:

- podmioty, których transakcje zostały uznana za porównywalne zawarły urnowy kredytowe na analogicznych, co Skarżąca, warunkach i realizują przyjętą przez Skarżącą strategię gospodarczą,

- podmioty te doznają analogicznych jak Skarżąca ograniczeń wynikających z zawartej długoterminowej umowy najmu, a w szczególności w przypadku wypowiedzenia zawartej umowy zobowiązane są do ponoszenia odpowiedzialności odszkodowawczej,

- podmiotom uczestniczącym w transakcjach uznanych za porównywalne przysługuje prawo do wprowadzenia nazwy firmy do nazwy obiektu (tzw. naming rights),

- podmioty niepowiązane, dokonujące transakcji porównywalnej z transakcją — dokonaną przez Skarżącą i z uwzględnieniem wszystkich warunków, na jakich została dokonana ta transakcja, ukształtowałyby jej-cenę w wysokości określonej przez organy - co wymagałoby działania przez jeden-z podmiotów w warunkach realizowania permanentnej straty ekonomicznej na transakcji co uniemożliwia Skarżącej zrozumienie motywów, którymi kierował się Sąd wydając zaskarżony wyrok oraz efektywne odniesienie się do przesłanek stanowiących podstawę przyjęcia takiego rozstrzygnięcia.

Skarżąca wniosła o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania sądowi administracyjnemu pierwszej instancji oraz o zasądzenie na rzecz Skarżącej od organu odwoławczego zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga kasacyjna nie ma usprawiedliwionych podstaw, dlatego podlega oddaleniu.

Przystępując do rozpoznania wniesionego środka zaskarżenia, należy w pierwszej kolejności odnieść się do zarzutu sugerującego przedawnienie zobowiązania podatkowego. W wyroku z 17 lipca 2012 r. w sprawie o sygn. akt P 30/11 Trybunał Konstytucyjny orzekł, że "art. 70 § 6 pkt 1) Ordynacji podatkowej w zakresie, w jakim wywołuje skutek w postaci zawieszenia biegu terminu przedawnienia zobowiązania podatkowego w związku z wszczęciem postępowania karnego lub postępowania w sprawie o przestępstwo skarbowe lub wykroczenie skarbowe, o którym to postępowaniu podatnik nie został poinformowany najpóźniej z upływem terminu wskazanego w art. 70 § 1 ustawy - Ordynacja podatkowa, jest niezgodny z zasadą ochrony zaufania obywatela do państwa i stanowionego przez nie prawa wynikającą z art. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej". Na wskazany powyżej wyrok trafnie powołał się sąd administracyjny pierwszej instancji w uzasadnieniu zaskarżonego orzeczenia, w konsekwencji słusznie zaaprobował stanowisko organów podatkowych, że w sprawie doszło do zawieszenia biegu terminu przedawnienia. Jak słusznie zauważył sąd administracyjny pierwszej instancji, z akt sprawy wynika, że postanowieniem z dnia 15 października 2012 r. wszczęto dochodzenie o przestępstwo skarbowe, a Naczelnik [...] Urzędu Skarbowego w W. pismem z dnia 31 października 2012 r, doręczonym w dniu 6 listopada 2012 r. zawiadomił Spółkę o powyższym fakcie. Wobec powyższego, podatnik powziął informację o prowadzonym postępowaniu karnoskarbowym co rodzi skutek w postaci zawieszenia biegu terminu w stosunku do Spółki. Zaznaczyć przy tym należy, że nie ma żadnego uzasadnienia pogląd, by dla skutecznego zawieszenia terminu przedawnienia zobowiązania podatkowego, o którym mowa w art. 70 § 6 pkt 1 Ordynacji podatkowej wymagane było wszczęcie postępowania o przestępstwo (wykroczenie) skarbowe in personam (por. m.in. wyroki Naczelnego Sądu Administracyjnego z 30 października 2014 r., sygn. akt I FSK 1505/13, z 14 czerwca 2016 r., sygn. akt I FSK 1654/14, z 18 maja 2016 r., sygn. akt II FSK 1076/14).

Niezasadne okazały się także pozostałe zgłoszone w skardze kasacyjnej zarzuty o charakterze materialnoprawnym oraz procesowym, które z uwagi na wzajemne powiązanie należy rozpoznać łącznie.

Sąd administracyjny pierwszej instancji, kontrolując zaskarżone decyzje, doszedł do słusznego wniosku, że w organy podatkowe ustalił w sposób prawidłowy stan faktyczny sprawy, a następnie dokonały jego kwalifikacji pod właściwe normy prawne. Z akt sprawy wynika jednoznacznie, że Skarżąca w transakcjach z podmiotem powiązanym stosowała zawyżone stawki czynszu najmu, co doprowadziło do zawyżenia kosztów uzyskania przychodów. Jak słusznie przy tym wskazał sąd administracyjny pierwszej instancji, Skarżąca nie wywiązywała się z obowiązku prowadzenia dokumentacji, o której mowa w art. 9a u.p.d.o.p., w konsekwencji "nie może [...] czynić zarzutu, że to organy były zobowiązane do wyjaśnienia faktów, które miały wynikać z podatkowej dokumentacji transakcji. W ocenie Sądu nie można oczekiwać, że organy podatkowe będą w nieograniczonym zakresie zastępować Stronę w jej obowiązkach zebrania właściwej dokumentacji podatkowej" (por. str. 17 uzasadnienia zaskarżonego wyroku).

Sąd administracyjny pierwszej instancji dokonał również prawidłowej kontroli w zakresie zastosowanej metody oszacowania. Materiał dowodowy zgromadzony w sprawie przemawiał za zastosowaniem metody porównywalnej ceny niekontrolowanej, na co słusznie zwrócił uwagę WSA w Warszawie w uzasadnieniu zaskarżonego postanowienia. Trafnie zauważono przy tym, że wszystkie wymienione w ust. 3 § 6 rozporządzenia Ministra Finansów kryteria, określające porównywalność transakcji -tj. cechy przedmiotu transakcji, cechy podmiotów transakcji, warunki transakcji, warunki ekonomiczne występujące w czasie i miejscu, w którym dokonano transakcji oraz strategia gospodarcza – zostały uwzględnione przez organy. Jak trafnie stwierdził sąd administracyjny pierwszej instancji: "Wskazane przez Skarżącą argumenty, które mają przemawiać za bezpodstawnym i zbyt pochopnym uznaniem transakcji za porównywalne są niezasadne. W ocenie Sądu w przedmiotowej sprawie przeprowadzono szczegółową analizę dokumentacji podatkowej sporządzonej na podstawie art. 9a u.p.d.o.p. w zakresie transakcji pomiędzy podmiotami powiązanymi, dokonano badania umów dotyczących finansowania inwestycji biurowca, przeprowadzono analizę zawartych przez A. umów najmu, uwzględniono przedstawione wyjaśnienia zawarte w piśmie z dnia 8 kwietnia 2010 r. oraz z dnia 27 kwietnia 2010 r. złożone przez G. (następca prawny A. Sp. z o.o.), a także zgromadzono dane dotyczące stawek czynszu stosowanych w kontrolowanym okresie, w budynkach znajdujących się na tym samym obszarze i posiadających tą samą klasę co budynek A." (por. str. 20 uzasadnienia zaskarżonego wyroku).

W ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego, kontrola sądowoadministracyjna przeprowadzona w sprawie przez WSA w Warszawie, doprowadziła ten sąd do trafnego wniosku, że zaskarżona decyzja nie jest obarczona uchybieniami o charakterze materialnoprawnym czy procesowym, które uzasadniałyby wyeliminowanie jej z obrotu prawnego.

Wobec uznania, że żaden z zarzutów kasacyjnych nie okazał się trafny, Naczelny Sąd Administracyjny oddalił skargę kasacyjną na podstawie art. 184 P.p.s.a. O zwrocie kosztów postępowania kasacyjnego rozstrzygnięto kierując się treścią art. 204 pkt 1) tej ustawy.