drukuj    zapisz    Powrót do listy

6157 Opłaty związane ze wzrostem wartości nieruchomości, , Samorządowe Kolegium Odwoławcze, Uchylono zaskarżoną decyzję, IV SA/Po 29/21 - Wyrok WSA w Poznaniu z 2021-07-07, Centralna Baza Orzeczeń Naczelnego (NSA) i Wojewódzkich (WSA) Sądów Administracyjnych, Orzecznictwo NSA i WSA

IV SA/Po 29/21 - Wyrok WSA w Poznaniu

Data orzeczenia
2021-07-07 orzeczenie prawomocne
Data wpływu
2021-01-07
Sąd
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu
Sędziowie
Izabela Bąk-Marciniak /przewodniczący sprawozdawca/
Katarzyna Witkowicz-Grochowska
Monika Świerczak
Symbol z opisem
6157 Opłaty związane ze wzrostem wartości nieruchomości
Skarżony organ
Samorządowe Kolegium Odwoławcze
Treść wyniku
Uchylono zaskarżoną decyzję
Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Izabela Bąk-Marciniak (spr.) Sędzia WSA Monika Świerczak Asesor sądowy WSA Katarzyna Witkowicz-Grochowska po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 7 lipca 2021 r. sprawy ze skargi B. O. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia [...] października 2020 r. nr [...] w przedmiocie ustalenia jednorazowej opłaty z tytułu wzrostu wartości nieruchomości 1. uchyla zaskarżoną decyzję, 2. zasądza od Samorządowego Kolegium Odwoławczego na rzecz skarżącej B. O. kwotę [...]zł ([...] złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Uzasadnienie

Decyzją Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia [...] października 2020 r., Nr [...] utrzymano w mocy decyzję Prezydenta Miasta K. z dnia [...] sierpnia 2020 r. nr [...] w przedmiocie ustalenia jednorazowej opłaty z tytułu wzrostu wartości nieruchomości na skutek uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego.

W uzasadnieniu swojego rozstrzygnięcia SKO w K. wskazało, że decyzją organu I instancji zobowiązano B. O. do uiszczenia opłaty planistycznej w kwocie [...]zł ([...] udziału we własności nieruchomości) i W. R. ([...] udziału we własności nieruchomości) do uiszczenia opłaty planistycznej w kwocie [...]należnej z tytułu wzrostu wartości nieruchomości oznaczonej w ewidencji gruntów jako działka nr [...] o powierzchni [...] ha w związku z uchwaleniem w dniu [...] maja 2017 roku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego dla zespołu zabudowy mieszkaniowej na osiedlu T. i zbyciem przedmiotowej działki w dniu [...] września 2019. W uzasadnieniu swojej decyzji organ I instancji wskazał iż z wykonanego przez rzeczoznawcę operatu szacunkowego jednoznacznie wynika, że wartość nieruchomości wzrosła na skutek uchwalenia przedmiotowego planu miejscowego. Przy czym wartość nieruchomości przed uchwaleniem planu i po jego uchwaleniu została określona przez rzeczoznawcę majątkowego zgodnie z przepisami o gospodarce nieruchomościami, a wysokość wyliczono w następujący sposób

1. wartość rynkowa nieruchomości przed uchwaleniem planu - [...] zł

2. wartość rynkowa nieruchomości po uchwaleniu planu - [...] zł

3. wzrost wartości przedmiotowych nieruchomości - [...] zł

4. jednorazowa opłata stanowiąca 20% wzrostu wartości nieruchomości wynosi [...] zł czyli po [...] zł.

Organ I instancji wskazał, że przedłożony operat szacunkowy został skontrolowany przez niego pod względem składu, zawartości i prawidłowości zapisów.

Od powyższej decyzji odwołanie złożyli B. O. i W. R. podnosząc naruszenie: art. 37 ust. 1 w zw. z art. 36 ust. 4 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym poprzez jego niewłaściwe zastosowanie; art. 107 § 3 k.p.a w zw. z art. 7 k.p.a poprzez niewyjaśnienie na czym polegała kontrola operatu szacunkowego przez organ; art. 150-156 u.g.n. poprzez jego niewłaściwe zastosowanie.

Rozpoznając ponownie sprawę SKO w K. w pierwszej kolejności wskazało, że zgodnie z art. 36 ust. 4 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym z dnia 27 marca 2003 r. (Dz. U. 2003, nr 80, poz. 717 ze zm., dalej "u.p.z.p.".) jeżeli w związku z uchwaleniem planu miejscowego albo jego zmianą wartość nieruchomości wzrosła, a właściciel lub użytkownik wieczysty zbywa tę nieruchomość, wójt, burmistrz albo prezydent miasta pobiera jednorazową opłatę ustaloną w tym planie, określoną w stosunku procentowym do wzrostu wartości nieruchomości. Opłata ta jest dochodem własnym gminy. Wysokość opłaty nie może być wyższa niż 30 % wzrostu wartości nieruchomości. Stosownie zaś do art. 37 ust. 11 u.p.z.p. w odniesieniu do zasad określania wartości nieruchomości oraz zasad określania skutków finansowych uchwalania lub zmiany planów miejscowych, a także w odniesieniu do osób uprawnionych do określania tych wartości i skutków finansowych stosuje się przepisy ustawy o gospodarce nieruchomościami.

Dalej wskazano, że w myśl art. 154 ust. 1 ustawy z 21 sierpnia 1997r. o gospodarce nieruchomościami (dalej w skrócie: u.g.n.) wyboru właściwego podejścia oraz metody i techniki szacowania nieruchomości dokonuje rzeczoznawca majątkowy, uwzględniając w szczególności cel wyceny, rodzaj i położenie nieruchomości, przeznaczenie w planie miejscowym, stopień wyposażenia w urządzenia infrastruktury technicznej, stan jej zagospodarowania oraz dostępne dane o cenach, dochodach i cechach nieruchomości podobnych. Podstawą ustalenia opłaty planistycznej z tytułu wzrostu wartości przedmiotowej nieruchomości był sporządzony przez uprawnionego rzeczoznawcę majątkowego operat szacunkowy.

Rzeczoznawca majątkowy wskazał w nim, iż przeznaczenie nieruchomości dla działki nr [...] w aktualnie uchwalonym dla tego terenu planie miejscowym określono jako tereny zabudowy mieszkaniowej wielorodzinnej, natomiast w obowiązującym planie z [...].10.1991r. działka ta stanowiła teren upraw polowych i ogrodniczych - [...]. Dla potrzeb przedmiotowej wyceny przyjęto natomiast przeznaczenie nieruchomości wynikające z faktycznego sposobu jej wykorzystywania tj. jako użytki rolne.

W ocenie Kolegium przedstawiony w sprawie operat jest wyczerpujący, logiczny i nie zawiera wewnętrznych sprzeczności. Sporządzony został zgodnie z zasadami wyceny nieruchomości, określonymi w ustawie o gospodarce nieruchomościami i rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 21 września 2004 r. w sprawie wyceny nieruchomości i sporządzenia operatu szacunkowego (Dz. U. Nr 207, poz. 2109, ze. zm.), przez osobę posiadającą odpowiednie kwalifikacje do jego sporządzenia. Ponadto w ocenie Kolegium działki przyjęte do porównania przy ustalaniu wartości nieruchomości przed i po uchwaleniu planu są podobne do nieruchomości wycenianej zarówno pod względem powierzchni, lokalizacji jak i możliwości zagospodarowania, a występujące różnice zostały skorygowane poprzez zastosowanie odpowiednich współczynników korygujących.

Z dokonanych na podstawie operatu szacunkowego ustaleń bezsprzecznie wynika, że wartość nieruchomości stanowiącej własność odwołujących, objętej postępowaniem, wzrosła na skutek zmiany miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego dla przedmiotowych działek z uwagi na zmianę jej przeznaczenia z terenów użytków rolnych na tereny zabudowy mieszkaniowej wielorodzinnej.

Odnosząc się natomiast do zarzutów wskazanych w odwołaniu dotyczących podziału przedmiotowej nieruchomości rzeczoznawca podczas rozprawy przed tut. Kolegium wyjaśnił, iż analizowany stan w operacie szacunkowym jest przed datą decyzji podziałowej, gdyż decyzja podziałowa została wydana po uchwaleniu planu. Ponadto rzeczoznawca wyjaśnił, iż zgodnie z informacjami uzyskanymi z Urzędu Miejskiego wspomniana przez strony w odwołaniu wycena dotyczyła działek nr [...] i [...] przeznaczonych pod drogi publiczne, a nie działki nr [...]. Oczywistym jest więc, iż inna jest wartość nieruchomości przeznaczonych pod drogi i pod zabudowę mieszkaniową wielorodzinną.

W ocenie Kolegium niezasadny jest również zarzut dotyczący braku dokonania przez organ I instancji przedmiotowego operatu. Z uzasadnienia przedmiotowej decyzji jednoznacznie wynika, iż organ dokonał kontroli przedmiotowego operatu pod względem formalnym, a należy mieć na uwadze fakt, iż zarówno organ I instancji jak i Kolegium jako organy administracyjne nie mogą wkraczać w merytoryczną zasadność opinii rzeczoznawcy majątkowego, ponieważ nie dysponują wiadomościami specjalnymi, które posiada biegły.

Skargę na powyższą decyzję Kolegium wywiodła do Sądu B. O. reprezentowana przez pełnomocnika wnosząc o uchylenie zaskarżonej decyzji organu II instancji jak i decyzji organu I instancji oraz zasądzenie od organu na rzecz skarżącej kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Przedmiotowej decyzji zarzucono:

1. naruszenie art. 107 § 1 i 3 k.p.a, w z w. z art. 8 k.p.a. i art. 11. k.p.a. poprzez wadliwe sformułowanie uzasadnienia decyzji, które doprowadziło do naruszenia zasady pogłębiania zaufania obywateli do organów Państwa oraz świadomość i kulturę prawną obywateli;

2. naruszenie art. 7, 75 i 77 k.p.a. poprzez jego niezastosowanie, i zaniechanie ustalenia dokładnego przeznaczenia działki nr [...] (4) przed uchwaleniem planu miejscowego, co doprowadziło do bezpodstawnego zawyżenia nałożonej w decyzji opłaty, przy czym organ nie przeprowadził wszystkich możliwych środków dowodowych celem ustalenia rzeczywistego stanu faktycznego sprawy;

3. naruszenie art. 80 k.p.a. poprzez jego niezastosowanie i przekroczenie zasady swobodnej oceny dowodów, bowiem dowody przyjęte za podstawę rozstrzygnięcia zostały ocenione dowolnie, a w treści uzasadnienia decyzji brakuje rozważań dlaczego takie, a nie inne dowody, dotyczące między innymi przyjęcia porównywanych nieruchomości oraz przeznaczenia działek, zostały uznane za miarodajne i wiarygodne, co w żaden sposób nie zostało zweryfikowane przez organy I i II instancji;

4. naruszenie art. 36 ust. 4 u.p.z.p. poprzez jego wadliwe zastosowanie, podczas gdy przy prawidłowej ocenie stanu faktycznego i prawnego organ winien prawidłowo ustalić wartość nieruchomości, będącą podstawą do ustalenia opłaty;

5. naruszenie art. art. 37 ust. 1 i 11 u.p.z.p. w związku z art. 154 ust. 1 u.g.n. poprzez nieprawidłowe odniesienie zasad określania wartości nieruchomości oraz zasad określania skutków finansowych uchwalania lub zmiany planów miejscowych, w stosunku do wyboru właściwego podejścia oraz metody i techniki szacowania nieruchomości przez rzeczoznawcę majątkowego, podczas którego to szacowania nieprawidłowo określono cel wyceny, rodzaj i położenie nieruchomości, przeznaczenie w planie miejscowym, stopień wyposażenia w urządzenia infrastruktury technicznej, stan jej zagospodarowania oraz dostępne dane o cenach, dochodach i cechach nieruchomości podobnych,

6. naruszenie art. 153 ust. 1 w zw. z art. 4 pkt 16 u.g.n., poprzez błędne ustalenie, że nieruchomości przyjęte przez biegłego do ustalenia opłaty planistycznej od sprzedaży nieruchomości Skarżącej, to nieruchomości spełniające wymóg porównywalności i pominięcie błędów popełnionych przez biegłego przy wydawaniu opinii,

7. naruszenie art. 7, 8, 10, 11, 107 k.p.a. na skutek pominięcia w uzasadnieniu decyzji zgłoszonych przez stronę uwag i wniosków i zarzutów odwołania.

W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej oddalenie, podtrzymując w całości stanowisko zawarte w uzasadnieniu decyzji.

Skargę na powyższą decyzję złożył jednocześnie W. R., a sprawa została zarejestrowana w tut. Sądzie pod sygnaturą akt IV SA/Po 30/21.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu zważył, co następuje:

Uprawnienie wojewódzkich sądów administracyjnych, określone przepisami m.in. art. 1 § 1 i § 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. - Prawo o ustroju sądów administracyjnych (t.j. Dz. U. z 2021 r. poz. 137 z późn. zm.) oraz art. 3 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 roku – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz. U. z 2021 r. poz. 159 ze zm. - dalej P.p.s.a.) sprowadza się do kontroli działalności administracji publicznej pod względem jej zgodności z prawem. W tym zakresie mieści się ocena, czy zaskarżona decyzja odpowiada prawu i czy postępowanie prowadzące do jej wydania nie jest obciążone wadami uzasadniającymi wyeliminowanie decyzji z obrotu prawnego. Sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 134 § 1 P.p.s.a.).

Dokonując kontroli decyzji SKO w K. w świetle powyższych kryteriów Sąd doszedł do przekonania, że wywiedziona przez B. O. skarga jest zasadna.

Zaskarżona decyzja wydana bowiem została z naruszeniem szeregu przepisów postępowania, które to naruszenia mogły mieć wpływ na treść rozstrzygnięcia.

Przedmiotem kontroli Sądu jest decyzja Kolegium utrzymująca w mocy decyzję Prezydenta Miasta K. w przedmiocie ustalenia jednorazowej opłaty z tytułu wzrostu wartości nieruchomości.

Zgodnie z art. 36 ust. 4 u.p.z.p., jeżeli w związku z uchwaleniem planu miejscowego albo jego zmianą wartość nieruchomości wzrosła, a właściciel lub użytkownik wieczysty zbywa tę nieruchomość, wójt, burmistrz albo prezydent miasta pobiera jednorazową opłatę ustaloną w tym planie, określoną w stosunku procentowym do wzrostu wartości nieruchomości. Opłata ta jest dochodem własnym gminy. Wysokość opłaty nie może być wyższa niż 30% wzrostu wartości nieruchomości. Samą definicję pojęcia "wzrost wartości nieruchomości" określa z kolei art. 37 u.p.z.p.. Zgodnie z treścią art. 37 ust. 1 u.p.z.p. obniżenie oraz wzrost stanowi różnicę między wartością nieruchomością określoną przy uwzględnieniu przeznaczenia terenu obowiązującego po uchwaleniu lub zmianie planu miejscowego, a jego wartością, określoną przy uwzględnieniu przeznaczenia terenu obowiązującego przed zmianą tego planu lub faktycznego wykorzystania nieruchomości przed jego uchwaleniem. Wysokość opłaty ustala się na dzień jej zbycia (art. 37 ust. 1 zd. pierwsze u.p.z.p.). Z treści art. 37 ust. 11 u.p.z.p. wynika, że zasady określenia wartości nieruchomości przez osoby uprawnione do określania tej wartości określają przepisy o gospodarce nieruchomościami. Zasady te zostały zawarte w rozdziale 1 Działu IV "Wycena nieruchomości" u.g.n. , to jest w przepisach art. 149 do art. 159. Z art. 37 ust. 12 wynika natomiast, że w odniesieniu do zasad określania wartości nieruchomości oraz zasad określania skutków finansowych uchwalania lub zmiany planów miejscowych, a także w odniesieniu do osób uprawnionych do określania tych wartości i skutków finansowych stosuje się przepisy ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami, o ile przepisy tej ustawy nie stanowią inaczej.

Opinia o wartości nieruchomości sporządzana jest w formie operatu szacunkowego, stanowiącego dowód tego, jaką wartość miała nieruchomość przed uchwaleniem lub zmianą planu miejscowego, a jaką wartość ma szacowana nieruchomość po uchwaleniu lub zmianie tego planu. Różnica tych wartości jest podstawą określenia kwoty opłaty. Sporządzony przez rzeczoznawcę majątkowego operat szacunkowy stanowi dowód tego, jaką wartość miała nieruchomość przed uchwaleniem lub zmianą planu miejscowego i jaką wartość ma szacowana nieruchomość po uchwaleniu lub zmianie tego planu, a różnica tych wartości jest podstawą określenia opłaty.

Podstawę do ustalenia opłaty planistycznej daje wyłącznie oczywiste wykazanie, że wartość nieruchomości wzrosła na skutek przyjęcia nowych rozwiązań planistycznych. Powyższe wymaga jednakże rozważenia i oceny przez organ nadzoru, czemu w tym przypadku SKO w K. nie sprostało, ograniczając się do stwierdzenia, że przedstawiony w sprawie operat jest wyczerpujący, logiczny i nie zawiera wewnętrznych sprzeczności. Z powyższych względów, uznając w tej części zasadność zarzutów skargi, Sąd uznał konieczność wyeliminowania z obrotu prawnego zaskarżonej decyzji SKO w K..

W tym miejscu wskazać przyjdzie, że zgodnie z zasadą dwuinstancyjności wyrażoną w art. 15 k.p.a., organ odwoławczy obowiązany jest ponownie rozpoznać i rozstrzygnąć sprawę rozstrzygniętą decyzją organu pierwszej instancji. Organ odwoławczy nie może zatem ograniczyć się tylko do kontroli decyzji organu pierwszej instancji. Istota administracyjnego toku instancji polega bowiem na dwukrotnym rozstrzygnięciu tej samej sprawy, nie zaś tylko na kontroli zasadności argumentów wskazanych przez organ I instancji. W związku z tym organ odwoławczy nie tylko zobowiązany jest do ponownego merytorycznego rozstrzygnięcia sprawy, w tym poczynienia własnych ustaleń faktycznych - o ile jest to konieczne - ale też do samodzielnego dokonania mających zastosowanie w sprawie przepisów prawa i odniesienia się do zarzutów powołanych przez stronę w odwołaniu. Organ ponownie rozpoznający sprawę nie może ograniczyć się do powielenia stwierdzeń zawartych w decyzji organu I instancji lub do syntetycznego powtórzenia przyczyn wydania decyzji pierwszoinstancyjnej. Zadośćuczynienie powyższym wymogom stanowi gwarancję realizacji celu zasady dwuinstancyjności postępowania administracyjnego oraz zapewnienie, że ponowne rozpatrzenie sprawy, przez organ odwoławczy, nie będzie iluzoryczne.

Nadto organ odwoławczy działając zgodnie z zasadą prawdy obiektywnej (art. 7 i art. 77 § 1 K.p.a.) i zasadą swobodnej oceny dowodów (art. 80 K.p.a.) winien dokonać ponownej oceny materiału dowodowego zgromadzonego w postępowaniu przed I instancją i w zależności od wyników tej oceny dokonać jego ewentualnego uzupełnienia i wydać stosowne orzeczenie.

Zauważyć wreszcie należy, iż przesłanki formalne, jakie powinna spełniać decyzja administracyjna określa art. 107 K.p.a., który na podstawie art. 140 K.p.a. znajduje zastosowanie również w stosunku do decyzji organów II instancji.

Istotnym składnikiem prawidłowo wydanej decyzji jest jej uzasadnienie. Powinno ono w sposób wyczerpujący informować stronę o motywach, którymi kierował się organ rozstrzygając sprawę i przede wszystkim odpowiadać stanowi faktycznemu sprawy. Strona może, bowiem skutecznie bronić swych interesów tylko w sytuacji, gdy znane są jej przesłanki powziętej decyzji. Zgodnie z art. 107 § 3 K.p.a. uzasadnienie decyzji składa się z uzasadnienia faktycznego, zawierającego w szczególności wskazanie faktów, które organ uznał za udowodnione, dowodów, na których się oparł, a także przyczyn, z powodu których innym dowodom odmówił mocy dowodowej oraz uzasadnienia prawnego zawierającego wyjaśnienie podstawy prawnej decyzji z przytoczeniem przepisów, które zadecydowały o treści decyzji.

Obowiązek sporządzenia uzasadnienia wiąże się także z wyrażoną w art. 11 K.p.a. zasadą przekonywania, która zobowiązuje organy administracji publicznej do dołożenia szczególnej staranności w uzasadnieniu swoich rozstrzygnięć. Motywy decyzji muszą być tak ujęte, aby strona zainteresowana mogła zrozumieć i w miarę możliwości zaakceptować zasadność przesłanek faktycznych i prawnych, którymi kierował się organ przy jej wydaniu. Tak sporządzone uzasadnienie daje również rękojmię, iż organ dołożył należytej staranności przy podejmowaniu rozstrzygnięcia.

W ocenie Sądu decyzja organu II instancji nie tylko nie spełniła wymogów wskazanych powyżej, lecz wręcz stanowi świadectwo tego, iż organ II instancji procedując w sprawie jedynie pobieżnie, zapoznał się zarówno z aktami sprawy, jak decyzją organu I instancji i odwołaniem. Na uwagę zasługuje również fakt, iż organ nie zadał sobie trudu, by w odpowiedzi na skargę chociaż ogólnie odnieść się do zarzutów skargi, przekopiowując jedynie treść uzasadnienia decyzji.

Natomiast uzasadnienie decyzji jest lakoniczne i niespójne. SKO w K. nie poczyniło żadnych własnych ustaleń w przedmiotowej sprawie, przytaczając jedynie treść przepisów mających zastosowanie w sprawie oraz cząstkowo odnosząc się do zarzutów odwołania. SKO w swoim uzasadnieniu dwukrotnie powtarza stwierdzenie, że z dokonanych na podstawie operatu szacunkowego ustaleń bezsprzecznie wynika, że wartość nieruchomości stanowiącej własność odwołujących, objętej postępowaniem, wzrosła na skutek zmiany miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego dla przedmiotowych działek z uwagi na zmianę jej przeznaczenia z terenów użytków rolnych na tereny zabudowy mieszkaniowej wielorodzinnej. Jednak nie popiera tej tezy żadnymi dowodami. Nie wystarczy też gołosłowne stwierdzenie organu, że działki przyjęte do porównania przy ustalaniu wartości nieruchomości przed i po uchwaleniu planu są podobne do nieruchomości wycenianej zarówno pod względem powierzchni, lokalizacji jak i możliwości zagospodarowania, a występujące różnice zostały skorygowane poprzez zastosowanie odpowiednich współczynników korygujących.

Sąd wskazuje, że niewątpliwie ugruntowane jest już stanowisko, że organ prowadzący postępowanie jest zobligowany ocenić wartość dowodową operatu szacunkowego. Dotyczy to zarówno podejścia, jak i metody i techniki szacowania przyjętej przez rzeczoznawcę majątkowego, jak i oceny, czy jest logiczny i zupełny, czy przyjęte kryteria w okolicznościach danej sprawy są prawidłowo uzasadnione. Zatem operat szacunkowy powinien być w procedurze administracyjnej poddany ocenie organu orzekającego w zakresie jego wartości dowodowej w myśl art. 80 k.p.a., co w przedmiotowej sprawie nie miało miejsca.

Jak przyjmuje się w judykaturze, operat szacunkowy jest opinią biegłego, która podlega nie tylko ocenie pod względem formalnym, ale również pod względem materialnym - uwzględnienia wartości przyjętych w ustawie o gospodarce nieruchomościami i przepisach wykonawczych wydanych na podstawie tej ustawy (zob. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 6 września 2011 r., sygn. akt I OSK 1510/10, LEX nr 898076). Organ administracji publicznej ma zatem nie tylko prawo, ale i obowiązek zbadać sporządzony w toku postępowania administracyjnego operat pod względem jego zgodności ze stosownymi przepisami, jak i ocenić jego kompletność, logiczność i zupełność.

W ocenie Sądu nie jest wystarczające stwierdzenie organu, że przedłożony operat szacunkowy został skontrolowany przez organ I instancji pod względem składu, zawartości i prawidłowości zapisów. SKO nie wyjaśniło, co dokładnie kryje się pod tym sformułowaniem.

W ocenie Sądu SKO w K. nie rozpoznało sporawy merytorycznie. Powoduje to, iż decyzję organu II instancji uznać należy za przedwczesną, wydaną bez należytego wyjaśnienia istotnych dla sprawy okoliczności. W konsekwencji Sąd nie jest w stanie skontrolować jej merytorycznej trafności i prawidłowości rozumowania przyjętego przez organ. Ponadto powyższe braki uzasadnienia wydanych w sprawie decyzji powodują pozbawienie strony możliwości ustosunkowania się do tych rozstrzygnięć i przedstawienia swojego stanowiska, co również uniemożliwia pełną kontrolę sądowoadministracyjną zaskarżonego rozstrzygnięcia.

Reasumując stwierdzić należy, że SKO w K. orzekając w sprawie dopuściło się naruszenia przepisów postępowania – art. 7 – 9, 11, 15, 77, 80 i art. 107 § 3 k.p.a., w stopniu, który mógł mieć istotny wpływ na wynik sprawy.

Ponownie rozpoznając sprawę organ II instancji rozstrzygnie sprawę merytorycznie zgodnie z zasadą zwartą w art. 15 k.p.a. i w sposób wyczerpujący odniesie do wszystkich zarzutów odwołania. Organ wyda decyzję zawierającą prawidłowe uzasadnienie faktyczne i prawne odpowiadające wymogom art. 107 § 3 k.p.a., rozważając czy na podstawie posiadanego operatu szacunkowego zaistniały przesłanki do naliczenia opłaty planistycznej w tejże wysokości oraz zbada czy zawiera on wszystkie elementy wymagane prawem.

W związku z powyższym Sąd orzekł jak w sentencji na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. c p.p.s.a.

O kosztach postępowania, obejmujących wpis od skargi, wynagrodzenie pełnomocnika strony skarżącej, będącego adwokatem, oraz opłatę skarbową od pełnomocnictwa, orzeczono w pkt. 2 sentencji wyroku na podstawie art. 200 i art. 205 § 2 p.p.s.a. w związku z § 14 ust. 1 pkt 1 lit. c rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz.U.2015.1800). Na podstawie art. 15 zzs4 ust. 3 ustawy z dnia 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych (Dz. U. z 2020 r. poz. 1842 z późn. zm.) niniejsza sprawa została rozpoznana na posiedzeniu niejawnym.



Powered by SoftProdukt