Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Anna Łuczaj (spr.) Sędziowie Sędzia NSA Andrzej Gliniecki Sędzia del. WSA Jerzy Siegień Protokolant asyst. sędz. Anna Pośpiech-Kłak po rozpoznaniu w dniu 10 września 2010 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej sprawy ze skargi kasacyjnej Komendanta Głównego Policji od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 28 kwietnia 2009 r. sygn. akt VI SA/Wa 376/09 w sprawie ze skargi A. B. na decyzję Komendanta Głównego Policji z dnia [...] grudnia 2008 r. nr [...] w przedmiocie odmowy wydania pozwolenia na broń palną sportową oddala skargę kasacyjną.

Wyrokiem z dnia 28 kwietnia 2009 r., sygn. akt VI SA/Wa 376/09, wydanym na podstawie art. 200, art. 152 oraz art. 145 § 1 lit. a) ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm., zwanej dalej p.p.s.a.), Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie – po rozpoznaniu skargi A. B. – uchylił decyzję Komendanta Głównego Policji z dnia [...] grudnia 2008 r. Nr [...] oraz poprzedzającą ją decyzję Mazowieckiego Komendanta Wojewódzkiego Policji z dnia [...] listopada 2008 r., stwierdził, iż uchylone decyzje nie podlegają wykonaniu oraz zasądził od Komendanta Głównego Policji na rzecz skarżącego A. B. kwotę 200 złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania.

W uzasadnieniu rozstrzygnięcia Sąd podał, że podaniem z dnia [...] sierpnia 2008 r. A. B. zwrócił się do Komendanta Wojewódzkiego Policji z siedzibą w R. o wydanie pozwolenia na zakup i posiadanie broni palnej w celu uprawiania strzelectwa sportowego (łącznie 4 sztuk). A. B. wskazał na fakt, iż od dnia [...] czerwca 2003 r. czynnie uprawia sport strzelecki w Klubie Strzelectwa Sportowego "[...]" w T. w konkurencjach pistolet sportowy oraz pistolet centralnego zapłonu. Należy do najlepszych zawodników w Klubie. Stwierdził, iż brak własnej, indywidualnie dopasowanej broni uniemożliwia mu podwyższenie umiejętności oraz udział w zawodach na innych strzelnicach w kraju. Podkreślił, iż broń, którą dysponuje Klub, jest przestarzała.

Mazowiecki Komendant Wojewódzki Policji decyzją z dnia [...] listopada 2008 r. odmówił A. B wydania pozwolenia na broń palną do celów sportowych. W ocenie organu wnioskodawca nie wykazał istnienia przesłanek uzasadniających potrzebę posiadania indywidualnego pozwolenia na broń. Nie uzasadnia tego przynależność do klubu strzeleckiego, posiadanie licencji Polskiego Związku Strzelectwa Sportowego i wyrażona przez wnioskodawcę chęć doskonalenia swoich wyników sportowych. Dla organu istotne znaczenie ma to, iż skarżący uprawia strzelectwo na poziomie klubowym i nie jest zawodnikiem wybitnym; nie brał udziału w zawodach o zasięgu wojewódzkim, krajowym lub zagranicznym. Stwierdził, iż udział skarżącego w zawodach jest niższy niż wynosi minimum ustalone przez Zarząd PZSS Uchwałą nr 62 z dnia 19 listopada 2005 r. w sprawie wymogów minimalnych definiujących "czynne uprawianie strzelectwa sportowego" - a mianowicie 6 "osobostartów" w zawodach w roku. Organ podkreślił przy tym, że skarżący może korzystać z broni klubowej.

W odwołaniu od powyższej decyzji skarżący zarzucił przekroczenie granic uznania administracyjnego w ramach oceny przesłanek z art. 10 ust 1 ubia. Wyraził pogląd, iż udowodnił w trakcie postępowania administracyjnego wysoki stopień zaangażowania w strzelectwo sportowe, co w połączeniu ze spełnieniem wszelkich niezbędnych przesłanek ustawowych obligowało organ Policji do wydania decyzji zgodnej ze złożonym wnioskiem. Zarzucił nadto naruszenie art. 7, 8, 77 § 1, 80 i 107 § 3 k.p.a. Wskazał, iż organ pomylił pojęcia "udział w zawodach" z "osobostartem", w konsekwencji błędnie przyjmując, iż skarżący nie osiągnął minimum wymaganego Uchwałą nr 62 Zarządu PZSS z dnia 19 listopada 2005 r.

Decyzją z dnia [...] grudnia 2008 r. Komendant Główny Policji utrzymał w mocy decyzję Mazowieckiego Komendanta Wojewódzkiego Policji z dnia [...] listopada 2008 r. Odwołując się do dotychczasowej argumentacji organu I instancji dodał, że zasadą w sporcie strzeleckim jest korzystanie z broni klubowej, który jest powołany w celu stworzenia niezbędnych warunków uprawiania sportu przez zawodnika. Podkreślił, iż sam fakt spełnienia przez stronę przesłanek formalnych nie nakłada na organy Policji obowiązku przyznania pozwolenia na broń. Wskazał, iż skarżący w zawodach bierze udział "niezbyt często". Zdaniem organu II instancji, wnioskodawca nie udowodnił, że powołane przez niego okoliczności uzasadniają przyznanie prawa do broni palnej. Interes indywidualny winien ustąpić w tej sytuacji interesowi publicznemu, któremu służy reglamentacyjny charakter dostępu do broni wprowadzony przepisami ustawy o broni i amunicji.

W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie A. B. wniósł o uchylenie zaskarżonej decyzji. Skarżący zarzucił naruszenie prawa materialnego - art. 10 ust. 1 i ust. 3 pkt 3 ubia oraz art. 6, 7 ,8, 80 i 107 § 3 k.p.a. A. B. wyraził pogląd, iż o udzieleniu pozwolenia na posiadanie broni sportowej winno decydować czynne uprawianie sportu strzeleckiego, podkreślając, iż brak własnej broni stanowi przeszkodę do osiągania wyższych, aniżeli przeciętne, rezultatów sportowych.

W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej oddalenie, przytaczając argumenty zawarte w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji.

Wojewódzki Sąd Administracyjny uznał skargę za zasadną i przytoczył treść art. 10 ust. 1 ustawy z dnia 21 maja 1999 r. o broni i amunicji (Dz. U. z 2005 r., Nr 52, poz. 525 ze zm.), zgodnie z którym "właściwy organ Policji wydaje pozwolenie na broń, jeżeli okoliczności, na które powołuje się osoba ubiegająca się o pozwolenie, uzasadniają jego wydanie". Takie sformułowanie przepisu zdaniem Sądu oznacza, iż wykazanie istnienia okoliczności, które z zasady uzasadniają wydanie pozwolenia na broń, przy jednoczesnym braku ustawowych przeciwwskazań (art. 15 ustawy), zobowiązuje organy Policji do wydania pozwolenia na broń. Sam ustawodawca wskazał przy tym w sposób przykładowy w art. 10 ust. 3 ustawy o broni i amunicji takie okoliczności, które uzasadniają przyznanie pozwolenia na broń. Wśród tych przykładów wymienione jest posiadanie broni w celach sportowych ( art. 10 ust. 3 pkt 3 ustawy). Decyzje w tym przedmiocie mają zatem charakter uznaniowy (vide: wyrok WSA w Warszawie z dnia 17 lutego 2006 r. sygn. akt: IV SA/Wa 25/05; wyrok NSA z dnia 26 lipca 2007 r. sygn. akt: II OSK1082/06. Okolicznościami uzasadniającymi w rozumieniu wyżej powołanego przepisu wydanie pozwolenia na broń sportową jest czynne uprawianie sportu strzeleckiego, wyrażające się m.in. w udziale w zawodach sportowych. Osiąganie wyższych, niż przeciętne wyniki w tym sporcie jest jednak uzależnione od technicznych właściwości dostępnej broni. Nie bez znaczenia jest możliwość korzystania z broni indywidualnej, z której nikt poza właścicielem nie korzysta. Wojewódzki Sąd Administracyjny doszedł do przekonania, iż decyzje organów I i II instancji naruszają prawo materialne - art. 10 ust 1 ustawy o broni i amunicji poprzez zastosowanie pozaustawowego kryterium, zawężającego podstawy ubiegania się o wydanie broni palnej do celów sportowych. Ani z tego, ani z żadnego innego przepisu prawa nie wynika, iż tylko osiąganie wybitnych, ponadprzeciętnych wyników sportowych uzasadnia przyznanie pozwolenia na posiadanie broni. Prawo do broni nie jest bowiem nagrodą za wybitne osiągnięcia sportowe, a przyznanie takiego prawa zawodnikowi może właśnie służyć podniesieniu jego kwalifikacji sportowych. Sąd zaznaczył, że zgodnie z przepisami § 6 pkt 4 i § 22 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 27 listopada 2001 r. w sprawie uprawiania sportów o charakterze strzeleckim ( Dz. U. Nr 141, poz. 1586) patent strzelecki uprawnia do ubiegania się o wydanie pozwolenia na broń sportową i potwierdza zakres kwalifikacji sportowych, jakie spełnia osoba ubiegająca się o wydanie zezwolenia na taką broń na podstawie odrębnych przepisów. W konkluzji Sąd poinstruował organy Policji, iż przy ponownym rozpoznaniu sprawy winny się skoncentrować nie tyle na wynikach sportowych skarżącego, co dokonać wnikliwej analizy jego aktywności sportowej w dziedzinie sportów strzeleckich, stopnia zaangażowania we współzawodnictwo, a nadto wyjaśnić, czy liczba sztuk i rodzaje broni wskazane w podaniu wszczynającym postępowanie odpowiadają zamierzonemu zakresowi uprawiania sportu przez skarżącego.

Od powyższego wyroku skargę kasacyjną wniósł Komendant Główny Policji, zaskarżając go w całości.

Organ zarzucił:

1) naruszenie prawa materialnego tj. art. 10 ust. 1 ustawy o broni i amunicji poprzez przyjęcie, że skarżący spełnił przesłanki niezbędne do otrzymania pozwolenia na broń palną do celów sportowych oraz wykazał istnienie okoliczności uzasadniających potrzebę posiadania takiego pozwolenia,

2) naruszenie przepisów postępowania tj. art. 145 § 1 pkt 1 lit. c ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 roku - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm., zwanej dalej p.p.s.a), w związku z art. 7, art. 77 § 1, art. 80 i art. 107 § 3 k.p.a., które mogło mieć wpływ na wynik sprawy, polegające na przyjęciu, że organy Policji nie rozważyły wszystkich istotnych okoliczności oraz nie dokonały wnikliwej analizy aktywności sportowej skarżącego w dziedzinie sportów strzeleckich i nie poczyniły wszechstronnych ustaleń faktycznych w niniejszej sprawie.

W oparciu o powyższe zarzuty kasacyjne Komendant Główny Policji wniósł o uchylenie w całości zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie oraz zasądzenie kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego stosownie do obowiązujących w tym zakresie norm. W uzasadnieniu skargi kasacyjnej organ podniósł, iż interpretacja art. 10 ust. 1 ustawy o broni i amunicji wskazuje, iż dostęp do prawa posiadania broni ma charakter reglamentowany, a ocenę podanych okoliczności przeprowadza właściwy organ Policji. W dalszej części uzasadnienia organ powołał się na pogląd wyrażony w orzecznictwie Naczelnego Sądu Administracyjnego, że uprawianie amatorskiego strzelectwa sportowego, rekreacyjnego bądź wyczynowego jest możliwe w ramach działalności klubu sportowego i nie wymaga posiadania broni indywidualnej ( wyroki: z dnia 29 maja 2008 r., sygn. akt II OSK 580/07, niepubl.; z dnia 6 czerwca 2008 r., sygn. akt II OSK 634/07, niepubl. oraz z dnia 22 lutego 2008 r., sygn. akt II OSK 1122/07, niepubl.) Argumenty i dowody przedstawione przez A. B. nie są wystarczające do tego, aby wydać skarżącemu indywidualne pozwolenie na broń. A zatem, organy Policji mają obowiązek oczekiwania od osób ubiegających się o pozwolenie na posiadanie broni, w tym broni palnej sportowej, iż wykażą one ponadprzeciętne okoliczności, wyróżniające je spośród osób znajdujących się w podobnej sytuacji prawnej i faktycznej, a tym samym uzasadniające przyznanie tego wyjątkowego prawa, jakim jest indywidualne posiadanie wszelkiego rodzaju reglamentowanej broni. Odnosząc się do argumentacji zawartej w zaskarżonym wyroku, dotyczącej § 6 pkt 4 i § 22 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 27 listopada 2001 r. w sprawie uprawiania sportów o charakterze strzeleckim, Komendant Główny Policji podniósł, iż rozporządzenie to utraciło moc obowiązującą z dniem 15 maja 2005 r. i dlatego też jego zapisy nie znajdują zastosowania w przedmiotowej sprawie. Ponadto obowiązująca obecnie ustawa z dnia 29 lipca 2005 r. o sporcie kwalifikowanym (Dz. U. Nr 155, poz. 1298 ze zm.) uchyliła niektóre przepisy ustawy o kulturze fizycznej (m.in. wprowadziła zmiany w brzmieniu art. 53, na mocy którego zostało wydane ww. rozporządzenie w sprawie uprawiania sportów o charakterze strzeleckim). Organ podkreślił, iż w przepisach obowiązującej ustawy o sporcie kwalifikowanym jest mowa wprost, że licencje i pozwolenia otrzymane na mocy art. 53 ustawy o kulturze fizycznej zachowują swoją moc, nie dłużej niż do dnia 31 grudnia 2006r. Dlatego też, pogląd Sądu pierwszej instancji, iż sam fakt posiadania przez skarżącego patentu strzeleckiego na mocy wymienionych przepisów tego rozporządzenia uprawnia stronę do uzyskania pozwolenia na broń jest chybiony. Komendant Główny Policji nie zgodził się również z zarzutem naruszenia przez organy Policji przepisów prawa procesowego i nie wyjaśnienia wszystkich okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy. Całość materiału dowodowego zebranego w sprawie została rozpatrzona przez organy Policji zgodnie z dyspozycją art. 80 k.p.a. i zasadami logicznego myślenia i przy uwzględnieniu reglamentacyjnego charakteru ustawy oraz orzecznictwa sądów administracyjnych.

W odpowiedzi na skargę kasacyjną A. B. wniósł o jej oddalenie jako bezzasadnej, utrzymanie w mocy wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 28 kwietnia 2009 r., sygn. akt VI SA/Wa 376/2009 oraz zasądzenie od Komendanta Głównego Policji kosztów postępowania według norm przepisanych. Zdaniem A. B. skarga kasacyjna jest pozbawiona usprawiedliwionych podstaw prawnych, gdyż nie doszło do naruszenia wskazanych w niej przepisów prawa. Podkreślił, iż przez złożenie dokumentacji przed Mazowieckim Komendantem Wojewódzkim Policji w R. i Komendantem Głównym Policji wykazał ponadprzeciętne okoliczności wyróżniające go spośród osób znajdujących się w podobnej sytuacji prawnej i faktycznej, co uzasadnia przyznanie mu prawa do posiadania broni palnej sportowej. Podniósł, iż organy Policji wydając przedmiotowe decyzje dopuściły się naruszenia przepisów postępowania administracyjnego, tj. art. 7, art. 77, art. 80 i art. 107 § 3 k.p.a., poprzez nie wyjaśnienie wszystkich okoliczności istotnych dla prawidłowego i pełnego rozstrzygnięcia sprawy oraz dokonanie dowolnej oceny dowodów bez wyraźnego wskazania przyczyn nieuwzględnienia twierdzeń i zarzutów, tym samym naruszając zasadę pogłębiania zaufania obywateli do organów Państwa wynikającą z art. 8 k.p.a. Podzielił stanowisko zaprezentowane w zaskarżonym wyroku, że organy Policji dopuściły się istotnej obrazy prawa materialnego, tj. art. 10 ust. 1 i 3 ustawy o broni i amunicji, polegającej na ich błędnej wykładni z zastosowaniem dodatkowego pozaustawowego i dowolnie rozumianego przez te organy kryterium "ponadprzeciętnych wyników sportowych". A. B. zaznaczył, iż złożył zaświadczenie Polskiego Związku Strzelectwa Sportowego z dnia [...] czerwca 2008 r., które potwierdza fakt posiadania stosownych uprawnień i kwalifikacji niezbędnych do uprawnia sportów o charakterze strzeleckim. Powołał się na pogląd wyrażony w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 23 grudnia 2008 r. sygn. akt II OSK 1674/07, iż stosownie do art. 53b ust. 3 ustawy z dnia 18 stycznia 1996 r. o kulturze fizycznej, posiadanie dokumentu stwierdzającego posiadanie odpowiednich kwalifikacji niezbędnych do uprawiania sportów o charakterze strzeleckim, wydanego przez właściwy związek sportowy, stanowi potwierdzenie kwalifikacji sportowych, jakie powinna spełniać osoba ubiegająca się o wydanie pozwolenia na broń do celów sportowych na podstawie przepisów o broni i amunicji. Zdaniem A. B. wykładnia art. 10 ust. 1 w związku z art. 10 ust. 3 pkt 3 ustawy o broni i amunicji nie może prowadzić do twierdzenia, iż tylko osoba, która wygrywa zawody sportowe, bądź posiada uprawnienia instruktora strzelectwa może uzyskać pozwolenie na broń sportową. Wskazał, iż uprawnienia z licencji i patentu, które nabył kilka lat temu, w drodze zaliczenia stosownych egzaminów są cały czas aktualne. A. B. powołał się na pogląd zaprezentowany w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 26 lipca 2007 r., sygn. akt II OSK 1082/06, że prawo do posiadania indywidualnej broni sportowej nie jest nagrodą za wybitne osiągnięcia sportowe. Natomiast, przyznanie prawa do posiadania broni indywidualnej może właśnie służyć podniesieniu kwalifikacji sportowych.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Stosownie do art. 183 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153 poz. 1270 ze zm.), zwanej dalej "p.p.s.a.", Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej, biorąc pod rozwagę z urzędu jedynie nieważność postępowania. W niniejszej sprawie żadna z wymienionych w art. 183 § 2 p.p.s.a. przesłanek nieważności postępowania nie zaistniała, wobec czego Naczelny Sąd Administracyjny przeszedł do zbadania zarzutów kasacyjnych. Skarga kasacyjna wniesiona w niniejszej sprawie nie zawiera usprawiedliwionych podstaw zaskarżenia. Nie można podzielić zarzutów kasacyjnych o naruszeniu przez Sąd pierwszej instancji tak przepisów prawa materialnego jak i przepisów postępowania, a to z poniższych względów.

Na wstępie należy podkreślić, iż zagadnienie, które stanowi istotę sporu w przedmiotowej sprawie było przedmiotem oceny Naczelnego Sądu Administracyjnego w składzie siedmiu sędziów w postanowieniu z dnia 20 maja 2010 r., sygn. akt II OPS 6/09. Wprawdzie Sąd odmówił podjęcia uchwały mającej na celu wyjaśnienie przedstawionego przez Rzecznika Praw Obywatelskich zagadnienia prawnego: "Czy okolicznością uzasadniającą w myśl art. 10 ust.1 w związku z art. 10 ust. 3 pkt 3 ustawy z dnia 21 maja 1999 r. o broni i amunicji (Dz. U. z 2004 r. Nr 52, poz. 525 ze zm.) wydanie pozwolenia na broń jest uprawianie sportu strzeleckiego, czy też uprawnianie tego sportu z wyróżniająco wysokim poziomem wyników?", to jednak z uzasadnienia tego postanowienia wynikają pewne wskazówki co do sposobu interpretacji przepisu art. 10 ust. 1 ustawy o broni i amunicji.

Zgodnie z art. 10 ust. 1 ustawy z dnia 21 maja 1999 r. o broni i amunicji (Dz. U. z 2004 r. Nr 52, poz. 525 ze zm.) właściwy organ Policji wydaje pozwolenie na broń, jeżeli okoliczności, na które powołuje się osoba ubiegająca się o pozwolenie, uzasadniają jego wydanie. Brzmienie tego przepisu przemawia za przyjęciem, że decyzja w sprawie pozwolenia na broń ma zatem charakter decyzji związanej. Wykazanie bowiem istnienia okoliczności, które z zasady uzasadniają wydanie pozwolenia na broń, przy jednoczesnym braku ustawowych przeciwwskazań (art. 15 ustawy), zobowiązuje organy Policji do wydania pozwolenia na broń. Jednocześnie nie sposób nie dostrzec, iż to "związanie" organu ma szczególny wymiar, nadający mu pewne cechy uznaniowości (por. M. Filar, Prawo do posiadania broni palnej jako obywatelskie prawo podmiotowe, PiP 1997, nr 5, s. 43-44). Dzieje się tak za sprawą sformułowań, jakich ustawodawca używa w przepisach ustawy – zwrotów ocennych i zwrotów niedookreślonych, które wymagają przeprowadzenia procesu odkodowania, m.in. takich jak "uzasadniona obawa", "uzasadnione okoliczności".

W art. 10 ust. 3 tej ustawy prawodawca postanowił, iż pozwolenie na broń może być wydane w szczególności w następujących celach: ochrony osobistej lub ochrony bezpieczeństwa innych osób oraz mienia ( pkt 1 ), łowieckich ( pkt 2 ), sportowych ( pkt 3), kolekcjonerskich ( pkt 4 ), pamiątkowych ( pkt 5 ), szkoleniowych ( pkt 6 ).

A zatem, przepis art. 10 ustawy o broni i amunicji, określając przesłanki wydania pozwolenia na broń, posługuje się pojęciem uzasadnionych okoliczności i celów, dla których takie pozwolenie może być wydane. Takim celem jest m. in. uprawianie sportu strzeleckiego.

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie siedmiu sędziów w powołanym wyżej postanowieniu z dnia 20 maja 2010 r., sygn. akt II OPS 6/09 zgodził się z traktowaniem przepisu art. 10 ust. 3 ustawy jako przesłanki wydania pozwolenia na broń, przy czym podkreślił, iż należy dopuścić możliwość postrzegania katalogu celów, o których mowa w art. 10 ust. 3 ustawy, jako pomocniczego źródła dyrektyw interpretacyjnych, wskazujących w przykładowy sposób, w jakich sferach stosunków społecznych należy poszukiwać cech i okoliczności uzasadniających wydanie pozwolenia na broń. Proces odkodowania znaczenia użytego przez ustawodawcę zwrotu niedookreślonego "uzasadnione okoliczności" może zatem nawiązywać do przywołanej kategorii prawnej "celów" wydania pozwolenia na broń. Wyszczególnione cele odwołują się bowiem do zjawisk i stanów rzeczy ujętych w na tyle generalny sposób, iż muszą się w jakimś stopniu pokrywać z okolicznościami uzasadniającymi wydanie pozwolenia na broń, w rozumieniu art. 10 ust. 1 ustawy. Analiza językowa sformułowania "uzasadnione okoliczności" pozwala w związku z tym uznać, że sytuacje i fakty, na które powołuje się osoba występująca o pozwolenie na broń, według ustawodawcy, muszą być usprawiedliwione, słuszne i mieć odzwierciedlenie w rzeczywistości ( por. LEX nr 577571 ).

Naczelny Sąd Administracyjny w niniejszym składzie podziela ten pogląd. Użycie przez ustawodawcę zwrotów ocennych w przepisie normującym wydawanie pozwolenia na broń uniemożliwia jakiekolwiek abstrakcyjne określenie pozytywnych przesłanek wydania decyzji. A zatem, prawidłowe zastosowanie art. 10 ust. 1 ustawy o broni i amunicji wymaga nadania zawartemu w przepisie zwrotowi ocennemu konkretnej treści. W takiej zaś sytuacji autorytatywne stwierdzenie, jakie przyczyny usprawiedliwiają wydanie pozwolenia na broń sportową, a jakie muszą być uznane za niewystarczające, może nastąpić jedynie a casu ad casum. "Uprawianie sportu strzeleckiego" jest wyrażeniem nieposiadającym definicji legalnej, które poprzez swoją niedookreśloność, nie pozwala określić koniecznych warunków ustalenia jego znaczenia.

Do każdego z przypadków podchodzić należy indywidualnie. To zaś może oznaczać różny sposób konkretyzacji przesłanek, których zaistnienie może być zrównane z wystąpieniem w danej sprawie okoliczności uzasadniających wydanie pozwolenia na broń. Nie można wykluczyć, że to co w jednej sprawie będzie mogło zostać uznane za wystarczającą podstawę faktyczną wydania pozwolenia na broń sportową w innej sprawie okaże się niewystarczające. Kwestie związane z uprawianiem sportu strzeleckiego w konkretnych sprawach mogą zostać odmiennie ocenione, a to np. z uwagi na aktywność sportową osoby ubiegającej się o wydanie pozwolenia na broń. Niewątpliwie istotną okolicznością może być to, czy osoba ta jest sportowcem wyczynowym, czy tez korzysta ze strzelnicy okazjonalnie. Pomiędzy formą uprawiania sportu strzeleckiego i aktywnością sportową a liczbą i rodzajem broni objętej wnioskiem powinna istnieć odpowiednia korelacja.

Jednak z przepisów normujących prawo do posiadania broni nie wynika, aby ustawodawca uzależnił wydanie pozwolenia na broń w celach sportowych od konieczności osiągania wybitnych i ponadprzeciętnych wyników w sportach strzeleckich. Przyjęcie więc takich wymogów – tak jak uczyniły to organy Policji - prowadziłoby do wydawania decyzji w oparciu o przesłanki nieprzewidziane w przepisach prawa.

W tym stanie prawnym Sąd pierwszej instancji zasadnie uznał, iż przyjęcie, że tylko uzyskiwanie wybitnych wyników w sportach strzeleckich uzasadnia przyznanie pozwolenia na broń stanowi przejaw wprowadzenia dodatkowych pozaustawowych kryteriów przyznawania prawa do posiadania broni sportowej. Prawo do broni nie może być utożsamiane z nagrodą za wybitne osiągnięcia sportowe. Jak trafnie zauważył Naczelny Sąd Administracyjny w uzasadnieniu wyroku z dnia 25 lipca 2007r., sygn. akt II OSK 1082/06 – na, które to stanowisko zasadnie powołał się Sąd pierwszej instancji - przyznanie takiego prawa zawodnikowi może właśnie służyć podniesieniu jego kwalifikacji sportowych. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zasadnie też uznał, iż organy Policji dokonały w niniejszej sprawie zawężającej wykładni art. 10 ust. 1 w związku z art. 10 ust. 3 pkt 3 ustawy o broni i amunicji. Wykładnia art. 10 ust. 1 w związku z art. 10 ust. 3 pkt 3 ustawy o broni i amunicji nie może prowadzić do takiego rezultatu, iż tylko osoba, która wygrywa zawody sportowe, bądź posiada uprawnienia instruktora strzelectwa może uzyskać pozwolenie na broń sportową ( por. wyroki Naczelnego Sądu Administracyjnego: z dnia 23 grudnia 2008 r., sygn. akt II OSK 1674/07; z dnia 31 maja 2010 r., sygn. akt II OSK 746/09 - Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych). Przyjęcie stanowiska prezentowanego przez organy administracji prowadziłoby do dowolnego ustalenia kryterium "ponadprzeciętnych wyników sportowych", gdyż nie zostało skonkretyzowane uzyskiwanie jakich wyników i w jakiej rangi zawodach uzasadnia przyznanie pozwolenia na broń.

Należy przy tym zauważyć, że zgodnie z przepisami § 6 pkt 4 i § 22 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 27 listopada 2001 r. w sprawie uprawiania sportów o charakterze strzeleckim (Dz. U. Nr 141, poz. 1586) patent strzelecki uprawnia do ubiegania się o wydanie pozwolenia na broń sportową i potwierdza zakres kwalifikacji sportowych jakie spełnia osoba ubiegająca się o wydanie zezwolenia na taką broń na podstawie odrębnych przepisów. Dodatkowo podnieść należy, iż stosownie do art. 53b ust. 3 ustawy z dnia 18 stycznia 1996 r. o kulturze fizycznej, posiadanie dokumentu stwierdzającego posiadanie odpowiednich kwalifikacji niezbędnych do uprawiania sportów o charakterze strzeleckim, wydanego przez właściwy związek sportowy, stanowi potwierdzenie kwalifikacji sportowych, jakie powinna spełniać osoba ubiegająca się o wydanie pozwolenia na broń do celów sportowych na podstawie przepisów o broni i amunicji. Jakkolwiek posiadanie takiego zaświadczenia nie stanowi samodzielnej i jedynej przesłanki przyznania pozwolenia na broń, to jednak okoliczność ta, jak również fakt, iż skarżący jest aktywnym członkiem Związkowego Klubu Sportowego oraz bierze udział w zawodach strzeleckich i zajmuje czołowe lokaty, powinny być przez organy rozważone. W świetle brzmienia przepisów ustawy o broni i amunicji nie ma takich okoliczności, które uzasadniają wydanie pozwolenia na broń sportową w ogólności, w oderwaniu od konkretnej sytuacji ( in abstracto ). Zawsze wniosek strony postępowania musi być oceniony przez właściwy organ Policji w świetle okoliczności danej sprawy - czy okoliczności te stanowią uzasadnienie dla wydania pozwolenia na broń sportową.

Chybiony jest również zarzut skargi kasacyjnej dotyczący naruszenia przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) p.p.s.a. w związku z art. 7, art. 77 § 1, art. 80 i art. 107 § 3 k.p.a. Jedną z naczelnych zasad postępowania administracyjnego jest określona w art. 7 k.p.a. zasada dochodzenia prawdy obiektywnej, nakładająca na organy prowadzące postępowanie obowiązek wszechstronnego zbadania sprawy pod względem faktycznym i prawnym. Przypomnieć należy, iż z mocy art. 80 k.p.a. organy Policji uprawnione są do swobodnej oceny materiału dowodowego, lecz ocena ta nie może nosić znamion dowolności. Dowody powinny być ocenione we wzajemnej łączności, a ocena materiału dowodowego winna być pełna i wnikliwa. Organ administracji publicznej nie może dokonywać jedynie pobieżnej i wybiórczej oceny materiału dowodowego.

Zgromadzony materiał dowodowy winien być oceniony przez organy Policji z uwzględnieniem przedstawionej wyżej wykładni przepisów ustawy o broni i amunicji.

W niniejszej sprawie, wyniku błędnej wykładni art. 10 ust. 1 ustawy o broni i amunicji doszło także do błędnej oceny materiału dowodowego sprawy. Nadto ocena dokonana przez organy Policji jest wybiórcza i nasuwa uzasadnione wątpliwości, zwłaszcza w kontekście stwierdzeń organu dotyczących osiągnięć sportowych A. B. i rodzaju zawodów, w których uczestniczył. W ocenie organów Policji A. B. nie jest zawodnikiem wybitnym; nie brał udziału w zawodach o zasięgu wojewódzkim, krajowym lub zagranicznym. Tymczasem z dokumentów znajdujących się w aktach sprawy wynika, iż udział A. B. nie ograniczał się wyłącznie do zawodów klubowych; startował również wielokrotnie w zawodach okręgowych. Nadto A. B. osiągał wyniki plasujące go na wysokich pozycjach i liczbę punktów kwalifikującą do srebrnej odznaki strzeleckiej. Na dowód tego skarżący w postępowaniu administracyjnym złożył dyplomy i stosowne zaświadczenia Klubu Strzelectwa Sportowego "[...]" w T. Dodatkowo Klub Strzelectwa Sportowego "[...]" w T. przesłał do organu pismo, w którym zawarł opinię o osiągnięciach sportowych skarżącego i zakwalifikował A. B. do czołowych zawodników tego Klubu.

Tym samym zasadne jest stanowisko Sadu pierwszej instancji, iż organy Policji nie dokonały wnikliwej analizy aktywności sportowej i stopnia zaangażowania A. B. w uprawianie sportu strzeleckiego.

W tym stanie rzeczy Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Warszawie nie można skutecznie zarzucić naruszenia przepisów wskazanych w skardze kasacyjnej.

Mając powyższe na uwadze Naczelny Sąd Administracyjny na podstawie art. 184 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.) oddalił skargę kasacyjną.