Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Małgorzata Pocztarek sędzia NSA Irena Kamińska (spr.) sędzia del. NSA Jerzy Solarski Protokolant Małgorzata Kamińska po rozpoznaniu w dniu 14 września 2012 roku na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej sprawy ze skargi kasacyjnej Burmistrza Miasta P. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 9 stycznia 2012 r. sygn. akt II SAB/Wa 336/11 w sprawie ze skargi skargi S. L. L. G. O. z/s w Warszawie na bezczynność Burmistrza Miasta P. w przedmiocie rozpoznania wniosku z dnia 7 sierpnia 2011 r. o udostępnienie informacji publicznej oddala skargę kasacyjną.

Wyrokiem z dnia 9 stycznia 2012 r., sygn. akt II SAB/Wa 336/11 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zobowiązał Burmistrza Miasta Pułtusk do rozpatrzenia wniosku S. L. L. G. O. z dnia 7 sierpnia 2011 r. – w terminie 14 dni od otrzymania prawomocnego wyroku wraz z aktami administracyjnymi w sprawie ze skargi S. L. L. G. O. na bezczynność Burmistrza Miasta Pułtusk.

W uzasadnieniu wyroku Sąd pierwszej instancji wskazał, iż pismem z dnia 7 sierpnia 2011 r. S. L. L. G. O. wystąpiło do Burmistrza Miasta Pułtusk, drogą elektroniczną, w trybie ustawy o dostępie do informacji publicznej z wnioskiem o udostępnienie, w formie elektronicznej:

- uchwały Rady o wyodrębnieniu lub niewyodrębnieniu funduszu sołeckiego podjętej w 2009, 2010, 2011 roku (za każdy rok) wraz z uzasadnieniem do każdej z tych uchwał;

- protokołu z posiedzenia sesji Rady Gminy dotyczącej wyodrębnienia lub niewyodrębnienia funduszu sołeckiego w roku 2009, 2010, 2011 (za każdy rok);

- w przypadku wyodrębnienia funduszu sołeckiego: dokumentów potwierdzających wydatki ze środków funduszu sołeckiego (faktury, rachunki, itp.) w 2010 r.;

- w przypadku wyodrębnienia funduszu sołeckiego: planu wydatków na przedsięwzięcia realizowane w ramach funduszu sołeckiego w roku 2009, 2010, 2011, przesłane do RIO;

- informacji o wysokości środków funduszu sołeckiego przeznaczonych na rok 2010, 2011 z podziałem na każde sołectwo w Gminie;

- formularza RB-28S - sprawozdania w wykonaniu planu wydatków budżetowych jednostki samorządu terytorialnego dotyczące wydatków z funduszu sołeckiego za rok 2010;

- wniosku o zwrot części wydatków z funduszu sołeckiego wysłany do wojewody zgodnie z rozporządzeniem Ministra Finansów z dnia 25 stycznia 2010 r.

- uchwały zebrania w sprawie funduszu sołeckiego podjętej w roku 2009, 2010 (z każdego sołectwa);

- wniosku do funduszu sołeckiego złożonego przez sołtysa w 2009 r. i w 2010 r. wraz z prezentatą lub z innym dokumentem potwierdzającym datę złożenia wniosku (z każdego sołectwa);

- protokołu z zebrania wiejskiego w sprawie przyjęcia wniosku do funduszu sołeckiego w 2009 r. i 2010 r. (z każdego sołectwa);

- listy obecności osób uczestniczących w zebraniu wiejskim w 2009 r. i w 2010 r. (z każdego sołectwa);

- zarządzenia lub innego dokumentu określającego sposoby wydatkowania funduszu sołeckiego;

- czy wniosek sołectwa został przyjęty lub nieprzyjęty do realizacji w roku 2010 i 2011.

Przedmiotowy wniosek zawierał oznaczenie osób, które go złożyły w imieniu Stowarzyszenia: S. O. – Prezes Zarządu Stowarzyszenia oraz K. T. – J. – Skarbnik Stowarzyszenia.

W odpowiedzi na przedmiotowy wniosek organ, pismem z dnia 18 sierpnia 2011 r., przesłanym do strony drogą elektroniczną, wezwał wnioskodawcę do złożenia ww. wniosku zgodnie z przepisami w formie pisemnej na adres Urzędu Miejskiego w Pułtusku lub w formie elektronicznej na adres https://pultusk.eboi.pl. Ponadto poinformowano ww., że część informacji, które zostały wymienione w treści e-maila są dostępne na stronie Biuletynu Informacji Publicznej - www.bip.pultusk.pl.

Pismem z dnia 18 sierpnia 2011 r. wnioskodawca, ustosunkowując się do pisma organu z dnia 18 sierpnia 2011 r., podkreślił, że art. 64 § 2 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2000 r. Nr 98, poz. 1071 ze zm.), w zakresie wymogów formalnych nie ma zastosowania do wniosków z ustawy o dostępie do informacji publicznej.

W związku z ww. pismem, organ, pismem z dnia 25 sierpnia 2011 r., poinformował wnioskodawcę, że podtrzymuje swoje stanowisko dotyczące złożenia stosownego wniosku zgodnie z przepisami w formie pisemnej na adres: Urząd Miejski w Pułtusku 06-100 Pułtusk, ul. Rynek 41 lub w formie elektronicznej na adres skrzynki podawczej Urzędu. Podkreślono, że zgodnie z KRS do składania oświadczeń woli w imieniu Stowarzyszenia uprawnionych jest dwóch członków Zarządu działających łącznie, w związku z czym e-mail wnioskodawcy przesłany ze skrzynki (...) nie spełnia powyższych wymogów wniosku. Dodatkowo zaznaczono, że na stronie internetowej Stowarzyszenia e-mail do kontaktów to: (...) w związku z czym nie ma pewności, czy e-mail, z którego został wysłany wniosek jest e-mailem S. L. L. G. O.. Podkreślono również, że w przypadku konieczności określenia dodatkowych kosztów związanych z udostępnieniem informacji publicznej, organ musi mieć pewność, że z wnioskiem o udostępnienie informacji publicznej wystąpiło ww. Stowarzyszenie, reprezentowane przez uprawnione osoby, a wysłanie e-maila ze skrzynki pocztowej innej niż na oficjalnej stronie Stowarzyszenia nie daje tej pewności.

Pismem z dnia 16 sierpnia 2011 r. S. L. L. G. O. złożyło do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie skargę na bezczynność Burmistrza Miasta Pułtusk w przedmiocie rozpatrzenia wniosku z dnia 07 sierpnia 2011 r. o udostępnienie informacji publicznej, wnosząc o zobowiązanie organu do wykonania ww. wniosku oraz zasądzenie na rzecz Stowarzyszenia zwrotu kosztów postępowania.

Strona skarżąca zarzuciła organowi naruszenie art. 13 ust. 1 w zw. z art. 15 ust. 2 ustawy o dostępie do informacji publicznej, poprzez niezałatwienie sprawy w terminie i niewyznaczenie dodatkowego terminu załatwienia sprawy.

W odpowiedzi na przedmiotową skargę organ wniósł o jej odrzucenie, na podstawie art. 58 § 1 pkt 6 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.) lub oddalenie, w związku z niezłożeniem przez stronę skarżącą właściwego wniosku o udostępnienie informacji publicznej.

Wydając zaskarżony wyrok Sąd pierwszej instancji wskazał, iż okolicznością niesporną jest, że przedmiotowy wniosek został przesłany do organu drogą elektroniczną, oraz iż zawierał on oznaczenie dwóch osób (skonkretyzowanych z imienia i nazwiska), które go złożyły w imieniu Stowarzyszenia. Poza sporem pozostawało także to, że niniejsza skarga, złożona do organu, zawierała podpisy dwóch osób reprezentujących Stowarzyszenie oraz wypis z Krajowego Rejestru Sądowego, z którego wynikało, iż osoby oznaczone we wniosku o udostępnienie informacji publicznej, jak też osoby, które złożyły skargę, są uprawnione do łącznej reprezentacji Stowarzyszenia.

Zdaniem Sądu pierwszej instancji wobec powyższego uznać należało, że najpóźniej z chwilą otrzymania przez Burmistrza Miasta Pułtusk przedmiotowej skargi, zostały rozwiane wątpliwości organu co do tego, czy sporny wniosek rzeczywiście pochodzi od skarżącego. Skoro bowiem do skargi został załączony wypis z Krajowego Rejestru Sądowego Stowarzyszenia, wskazujący na to, że osoby uwidocznione na wniosku są uprawnione do reprezentowania Stowarzyszenia oraz w sytuacji, gdy skarga dotycząca bezczynności organu w sprawie rozpoznania wniosku, została podpisana również przez osoby upoważnione do reprezentowania Stowarzyszenia, organ miał podstawy do tego, aby zweryfikować swoje obawy co do pochodzenia wniosku. Materiały jakimi dysponował z chwilą otrzymania skargi były bowiem wystarczające dla takiej weryfikacji.

W świetle powyższego, w ocenie Sądu pierwszej instancji, termin oznaczony w ustawie o dostępie do informacji publicznej, w którym organ winien rozpoznać wniosek, rozpoczął swój bieg z chwilą otrzymania przez Burmistrza Miasta Pułtusk niniejszej skargi. Z tą bowiem chwilą organ utracił skuteczną możliwość negowania źródła pochodzenia wniosku o udostępnienie informacji publicznej. W ww. okresie, organ nie zajął merytorycznego stanowiska (a nawet żadnego stanowiska) odnośnie wniosku. W związku z powyższym, jako uzasadniona jawi się konkluzja, iż Burmistrz Miasta Pułtusk popadł w bezczynność przy rozpoznaniu przedmiotowego wniosku. Powyższych ustaleń nie zmienia fakt, iż na rozprawie przed Wojewódzkim Sądem Administracyjnym w Warszawie w dniu 09 stycznia 2012 r. organ podnosił, że część żądanej informacji znajduje się w BIP Urzędu Miasta, część stanowi informację przetworzoną, a część nie może zostać ujawniona. Odniesienie się do kwestii merytorycznych wniosku dopiero na tym etapie postępowania jest bowiem spóźnione. Sąd administracyjny bada aktywność organu w sprawie merytorycznego rozpoznania wniosku w okresie od chwili jego skutecznego wniesienia, aż do chwili rozprawy. Stąd organ zajmując stanowisko w przedmiocie wniosku, dopiero na rozprawie nie zniwelował swojej bezczynności.

Oceniając przedmiotową bezczynność organu przez pryzmat normy art. 149 § 1 p.p.s.a. Sąd pierwszej instancji uznał, iż nosi ona cechy rażącej przewlekłości, wobec tego, że trwała do chwili rozprawy i wynosiła ponad trzy miesiące. Sąd ten nie uznał natomiast za stosowne nałożenia na Burmistrza Miasta Pułtusk grzywny w trybie art. 149 § 2 p.p.s.a., gdyż nie dopatrzył się po stronie organu złej woli. Stwierdzoną bezczynność należało bowiem oceniać w kategoriach małego doświadczenia w stosowaniu ustawy o dostępie do informacji publicznej.

Skargę kasacyjną od powyższego wyroku wniósł Burmistrz Miasta Pułtusk zarzucając mu naruszenie art. 13 ust. 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej przez błędną wykładnię oraz naruszenie art. 10 ust. 2 tej ustawy przez niezastosowanie tego przepisu.

Powołując się na wymienione podstawy skargi kasacyjnej wniesiono o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Warszawie oraz zasądzenie kosztów postępowania według norm przepisanych.

W motywach skargi kasacyjnej podniesiono, iż Sąd rozpatrując skargę dokonał błędnej wykładni art. 13 ust. 1 ww. ustawy udostępnianie informacji publicznej, gdyż przyjął, że termin w którym organ winien rozpoznać wniosek

rozpoczął swój bieg z chwilą otrzymania przez Burmistrza Miasta Pułtusk skargi wnoszonej do sądu administracyjnego. Sąd przyjął zatem, że wniosek o udostępnienie informacji publicznej w świetle brzmienia art. 13 ust. 1 ww. ustawy został złożony w dniu, w którym skarga wpłynęła do Burmistrza Miasta Pułtusk tj. 19.09.2011 r. Treść skargi złożonej do Sądu nie wskazuje, że można ją uznać za wniosek o udostępnienie informacji publicznej w rozumieniu art. 13 ust. 1 ww. ustawy. Sąd dokonał więc błędnej wykładni art. 13 ust. 1 ww. ustawy w takim zakresie, że przyjął, iż złożenie skargi do sądu administracyjnego stanowi w istocie wniosek o udostępnienie informacji publicznej, o czym świadczy to, iż Sąd uznał, że o bezczynności organu można mówić począwszy od dnia, w którym złożona została skarga. Sąd przyjął zatem, że wcześniej, tj. przed terminem, w którym wpłynęła skarga złożona przez Stowarzyszenie, Burmistrz Miasta Pułtusk nie pozostawał w bezczynności, a więc Sąd przyjął, że wniosek przesłany w formie elektronicznej nie spełniał wymogów wynikających z przepisów prawa. Jeżeli organ nie pozostawał w bezczynności od dnia złożenia wniosku w formie elektronicznej do dnia poprzedzającego złożenie skargi to znaczy że wniosek o udostępnienie informacji publicznej nie został złożony przez stowarzyszenie we właściwej formie. Sąd przyznał tym samym, że ocena dokonana przez organ, iż pierwotnie złożony wniosek w formie elektronicznej nie spełniał wymogów, które umożliwiałyby jego rozpatrzenie, była właściwa. Właściwe było zatem stanowisko organu, że zgodnie z art. 10 ust. 2 ww. ustawy w związku z tym, że informacja publiczna nie mogła być udostępniona niezwłocznie zachodziła konieczność złożenia wniosku przez Stowarzyszenie w formie pisemnej. Wniosek w formie pisemnej w ogóle jednak nie wpłynął. Jeżeli zatem pomimo takiego wymogu wniosek we właściwej formie nie wpłynął, a w ocenie organu nie można uznać za taki wniosek skargi do sądu administracyjnego, z której treści nie wynika, że stanowi wniosek, uzasadniony jest zarzut naruszenia przez Sąd art. 10 ust. 1 omawianej ustawy poprzez jego niezastosowanie przy dokonywaniu oceny zasadności skargi. Sąd powinien zastosować art. 10 ust. 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej przy rozpatrywaniu skargi wniesionej przez Stowarzyszenie czego Sąd nie uczynił. Uzasadniając dodatkowo zarzuty zawarte w skardze kasacyjnej wskazano, że jeżeli przyjmiemy, że wniosek został złożony przez Stowarzyszenie w dniu w którym została przesłana do Burmistrza Miasta Pułtusk korespondencja w formie elektronicznej, to nie można przyjąć, że wniosek ten został złożony jednocześnie przez osoby, które są uprawnione do składania oświadczeń woli w imieniu Stowarzyszenia ( wymóg działania dwóch członków zarządu ). W ocenie strony noszącej skargę kasacyjną możliwość przesłania maiła jednocześnie przez dwóch członków zarządu stowarzyszenia jest mało prawdopodobna. Jeżeli Stowarzyszenie nie było natomiast reprezentowane w wymagany prawem sposób przy składaniu wniosku w formie elektronicznej, to nie mogło go uzupełnić składając podpisy na innym dokumencie będącym skargą do wojewódzkiego sądu administracyjnego, gdyż jak wcześniej wykazano treść skargi nie wskazuje że jest to wniosek o udostępnienie informacji publicznej. Nie można w ocenie strony wnoszącej skargę kasacyjną z jednej strony złożyć wniosku w formie, która nie jest właściwa, a z drugiej uzupełnić składając podpisy na innym dokumencie. Złożenie podpisu powinno nastąpić pod treścią oświadczenia woli.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga kasacyjna nie zasługuje na uwzględnienie.

Zgodnie z art. 183 § 1 p.p.s.a. Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej, bierze jednak z urzędu pod rozwagę nieważność postępowania. W sprawie nie występują przesłanki nieważności określone w art. 183 § 2 p.p.s.a., zatem Naczelny Sąd Administracyjny związany był granicami skargi kasacyjnej.

Stosownie do art. 174 pkt. 1 i 2 p.p.s.a., skarga kasacyjna może być oparta na następujących podstawach: naruszeniu prawa materialnego przez błędną jego wykładnię lub niewłaściwe zastosowanie, a także na naruszeniu przepisów postępowania, jeżeli uchybienie to mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy.

Wniesioną w niniejszej sprawie skargę kasacyjną oparto wyłącznie na przepisach ustawy o dostępie do informacji publicznej zarzucając Sądowi pierwszej instancji naruszenie jej art. 10 ust. 2 oraz art. 13 ust. 1. Zarzuty te nie mogły odnieść oczekiwanego skutku.

Zasadniczą kwestią w sprawie ze skargi na bezczynność jest ustalenie, czy po stronie określonego organu administracji publicznej istniał prawny obowiązek rozpatrzenia konkretnego wniosku w przewidzianej prawem formie, tj. zgodnie z rozwiązaniami przyjętymi w ustawie o dostępie do informacji publicznej, albo w formie czynności materialno-technicznej w przypadku udzielenia informacji, albo – w razie odmowy jej udzielenia – w formie decyzji. Podkreślenia wymaga jednakże, iż ocena taka może zostać dokonana przez sąd tylko wówczas, gdy do organu wpłynął (lub został przedstawiony ustnie) wniosek z określonym żądaniem.

W niniejszej sprawie okolicznością bezsporną jest, iż przedmiotowy wniosek został przesłany do organu drogą elektroniczną w dniu 7 sierpnia 2011 r. Tak więc na gruncie ustawy o dostępie do informacji publicznej organ zobowiązany był załatwić sprawę na gruncie przepisów ustawy o dostępie do informacji publicznej poprzez:

1) dokonanie czynności materialno - technicznej, jaką jest udzielenie informacji publicznej, lub;

2) wystosowanie pisma informującego, że wezwany podmiot nie jest zobowiązany do udzielenia informacji, gdyż nie jest to informacja publiczna, nie dysponuje informacją albo nie jest podmiotem, od którego można jej żądać, lub;

3) wystosowanie pisma informującego, że istnieje odrębny tryb dostępu do żądanej informacji.

Ustawa o dostępie do informacji publicznej przewiduje również przypadki, które wymagają załatwienia sprawy w drodze decyzji administracyjnej, o czym mowa w art. 16 ust. 1 u.d.i.p. Przepis ten stanowi, że odmowa udostępnienia informacji oraz umorzenie postępowania o udostępnienie informacji w przypadku określonym w jej art. 14 ust. 2, następują w tej właśnie formie.

Zgodnie z orzecznictwem Naczelnego Sądu Administracyjnego, niepodjęcie przez podmiot zobowiązany do udzielenia informacji publicznej stosownych czynności, tj. nieudostępnienie informacji, ani niewydanie decyzji o odmowie jej udzielenia w terminie wskazanym w art. 13 ustawy z dnia 6 września 2001r. o dostępie do informacji publicznej oznacza, że pozostaje on w bezczynności (por. wyrok NSA z dnia 24 maja 2006 r., l OSK 601/05, LEX nr 236545). Termin określony w art. 13 ust. 2 cytowanej ustawy wynosi – z wyjątkami w nim wymienionymi – 14 dni od dnia złożenia wniosku.

Mając na uwadze wskazane przepisy stwierdzić należy, że słusznie Sąd pierwszej instancji stwierdził, że skarga na bezczynność organu, polegającą na nierozpoznaniu w formie elektronicznej wniosku o udzielenie informacji publicznej, polegającej na udostępnieniu szeregu dokumentów jest zasadna. Jak wynika bowiem z akt sprawy, wniosek ten nie został rozpoznany w ustawowym terminie, a okoliczności wskazywane przez organ nie usprawiedliwiają jego bezczynności.

Naczelny Sąd Administracyjny podziela stanowisko, że w ustawie o dostępie do informacji publicznej brak jest wskazania jakichkolwiek wymagań formalnych wniosku (poza utrwaleniem go w formie pisemnej). Za wniosek pisemny uznawać należy również przesłanie zapytania pocztą elektroniczną i to nawet, gdy do jego autoryzacji nie zostanie użyty podpis elektroniczny. Pogląd ten, jak się wydaje, jest uzasadniony brakiem konieczności pełnego zidentyfikowania wnioskodawcy, a to ze względu na to, że żądając informacji nie musi się on wykazać jakimkolwiek interesem prawnym lub faktycznym, aby otrzymać informację. Pamiętać bowiem trzeba, iż to właśnie cel ustawy o dostępie do informacji publicznej oraz regulacja jej art. 10 ust. 2, który przewiduje, iż informacja publiczna, która może być niezwłocznie udostępniona, jest udostępniana w formie ustnej lub pisemnej bez pisemnego wniosku, uzasadnia wywód, iż postępowanie w sprawie udzielenia informacji publicznej jest odformalizowane i uproszczone.

Podkreślić również należy, że postępowanie w sprawie udostępnienia informacji publicznej nie toczy się - poza wyjątkiem wskazanym w art. 16 ust. 1 w związku z art. 14 ust. 2 u.d.i.p. oraz wynikającym z regulacji art. 15 ust. 2 u.d.i.p. - w trybie unormowanym w k.p.a. (por. wyrok NSA z dnia 24.05.2006 r., sygn. akt I OSK 601/05, Lex nr 236545 oraz wyrok WSA w Bydgoszczy z dnia 06.12.2007 r., sygn. II SAB/Bd 19/07, Lex nr 505422). Z tych względów m. in. skarga na bezczynność organu w przedmiocie informacji publicznej nie musi być poprzedzona żadnym środkiem zaskarżenia na drodze administracyjnej. Z tych względów także do wniosku o udostępnienie informacji publicznej nie mają zastosowania przepisy Kodeksu postępowania administracyjnego. Oznacza to, że za wniosek o udostępnienie informacji publicznej uznać należy również przesłanie zapytania pocztą elektroniczną i to nawet, gdy do wniosek taki nie będzie opatrzony bezpiecznym podpisem elektronicznym, o jakim mowa w art. 63 § 3a k.p.a. Pogląd taki wyraził Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 16.03.2009 r., sygn. I OSK 1277/08, który to pogląd należy podzielić. W ustawie o dostępie do informacji publicznej brak jest jakichkolwiek wymogów formalnych wniosku (poza utrwaleniem go w formie pisemnej). Wniosek o udzielenie informacji publicznej może przybrać każdą formę, o ile wynika z niego w sposób jasny, co jest przedmiotem wniosku. Wniosek taki wszczyna postępowanie w sprawie. Argumentem przemawiającym za dopuszczalnością także i takiej formy wniosku jest wynikający z przepisów ustawy brak konieczności pełnego zidentyfikowania wnioskodawcy.

Z powyższego wynika, że wniosek o udzielenie informacji publicznej może przybrać każdą formę, a osoba jej żądająca nie musi nawet w pełni być zidentyfikowana, tym bardziej, że nie musi wykazywać ani interesu faktycznego ani prawnego. Z tego względu, brak autoryzowanego podpisu na wniosku o udostępnienie informacji publicznej nie stanowi braku formalnego wniosku. Wskazać należy, że - jak wynika ze znajdującego się w aktach aktualnego odpisu statutu Stowarzyszenia – do składania oświadczeń woli we wszystkich sprawach (...) Stowarzyszenia uprawnionych jest dwóch członków zarządu działających łącznie (dział 2) – K. T. – J. (skarbnik Stowarzyszenia) i S. O. (prezes Stowarzyszenia), zwracający się w imieniu Stowarzyszenia w dniu 7 sierpnia 2011 r. do organu o udzielenie informacji publicznej byli więc do tego uprawnieni.

W tej sytuacji obowiązkiem organu było albo podjąć czynność materialno – techniczną udzielenia żądanych przez skarżące Stowarzyszenie informacji, albo we właściwej formie odmówić udzielenia informacji.

Mając na uwadze powyższe Naczelny Sąd Administracyjny orzekł jak w sentencji wyroku na podstawie art. 184 p.p.s.a.