Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Leszek Leszczyński (spr.) Sędziowie Sędzia NSA Małgorzata Borowiec Sędzia NSA Zygmunt Zgierski Protokolant st. Inspektor sądowy Tomasz Zieliński po rozpoznaniu w dniu 5 listopada 2010 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Burmistrza Miasta i Gminy Jelcz – Laskowice od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 21 kwietnia 2010 r. sygn. akt IV SAB/Wr 11/10 w sprawie ze skargi J. K. na bezczynność Burmistrza Miasta i Gminy Jelcz-Laskowice w przedmiocie udzielenia informacji publicznej oddala skargę kasacyjną.

Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu wyrokiem z dnia 21 kwietnia

2010 r. sygn. akt IV SAB/Wr 11/10 zobowiązał Burmistrza Miasta i Gminy

Jelcz-Laskowice do załatwienia wniosku skarżącego J.K. z dnia [...] lutego

2008 r. o udostępnienie informacji publicznej w zakresie wydania kserokopii umowy sprzedaży gminnej działki nr [...] i [...] [...], obręb L. z dnia [...] kwietnia 1999 r., w terminie 14 dni od dnia doręczenia prawomocnego wyroku wraz z aktami administracyjnymi (pkt I wyroku), umorzył postępowanie w przedmiocie wniosku skarżącego J. K. z dnia [...] lutego 2008 r. o udostępnienie informacji publicznej w zakresie wydania kserokopii decyzji Burmistrza Miasta i Gminy

Jelcz-Laskowice z dnia [...] listopada 1998 r. o przekształceniu użytkowania wieczystego w prawo własności działki nr [...] i [...] [...] w obrębie geodezyjnym L. (pkt II) oraz zasądził od Burmistrza Miasta i Gminy Jelcz-Laskowice na rzecz skarżącego J. K. zwrot kosztów postępowania (pkt III). Wyrok powyższy zapadł w następujących, ustalonych przez Sąd I instancji, okolicznościach sprawy.

Wnioskiem z dnia [...] lutego 2008 r. J. K. zwrócił się do Burmistrza Miasta i Gminy Jelcz-Laskowice o przekazanie (1) zaświadczenia Urzędu Miasta i Gminy Jelcz-Laskowice z dnia [...] maja 1998 r. nr [...] o nadaniu numeru [...] obiektowi przy ul. [...] w J.-L., (2) decyzji Burmistrza Miasta i Gminy Jelcz-Laskowice z dnia [...] listopada 1998 r. w przedmiocie sprzedaży na rzecz R. i K. W. nieruchomości niezabudowanej nr [...] i [...] [...] obręb J.-L. o pow. [...] m² oraz (3) umowy sprzedaży z dnia [...] kwietnia 1999 r. na rzecz "[...]" Spółka z o.o. z siedzibą w P. działki nr [...] i [...][...] obręb L. o pow. [...] m².

Pismem z dnia [...] marca 2008 r. [...] Burmistrz Miasta i Gminy Jelcz-Laskowice poinformował J.K., że zgodnie z zasadami dostępu do informacji publicznej i korzystania z dokumentów, określonymi w § 8 ust. 3 pkt 2 Statutu Gminy Jelcz-Laskowice, dokument nazwany zaświadczeniem zostanie udostępniony przez Sekretarza Miasta i Gminy w uzgodnionym terminie, natomiast udostępnienie pozostałych żądanych dokumentów nie jest możliwe, ponieważ Urząd Miasta i Gminy Jelcz-Laskowice nie dysponuje dokumentami zawierającymi informacje zawarte we wniosku.

W dniu [...] maja 2008 r. J.K. wniósł zażalenie w trybie art. 37 k.p.a. do Samorządowego Kolegium Odwoławczego we Wrocławiu na Burmistrza Miasta i Gminy Jelcz-Laskowice w sprawie odmowy przekazania określonych dokumentów. Postanowieniem z dnia [...] czerwca 2008 r. [...] Samorządowe Kolegium Odwoławcze uznało zażalenie J.K. za nieuzasadnione i odmówiło wyznaczenia dodatkowego terminu załatwienia sprawy.

Pismem z dnia [...] lipca 2008 r. J. K. wezwał Burmistrza Miasta i Gminy Jelcz-Laskowice do usunięcia naruszenia prawa poprzez przekazanie mu żądanych dokumentów wymienionych we wniosku z dnia [...] lutego 2008 r. W odpowiedzi na powyższe wezwanie, organ administracyjny, w piśmie z dnia [...] lipca 2008 r., wyjaśnił J. K., że w sprawie nie wystąpiło jakiekolwiek naruszenie prawa. Z uwagi na fakt, iż J. K. nie skorzystał z możliwości zapoznania się z dokumentem (zgodnie ze statutem Miasta i Gminy Jelcz-Laskowice) organ administracyjny w załączeniu pisma przesyła kopię dokumentu - zaświadczenia.

W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu na bezczynność Burmistrza Miasta i Gminy Jelcz-Laskowice J.K. wniósł o zobowiązanie Burmistrza do przekazania dokumentów wymienionych wyżej w pkt 2 oraz 3 pierwotnego wniosku. W uzasadnieniu podniósł, iż zgodnie z treścią art. 6 ustawy o dostępie do informacji publicznej, informacją publiczną jest każda wiadomość wytworzona lub odnoszona do władz publicznych w zakresie wykonywania przez nie zadań publicznych. Dokumenty w przedmiocie sprzedaży gminnych działek niezabudowanych, które zgodnie z prawem powinny być zbyte w formie przetargu publicznego (licytacji), są informacją publiczną, a burmistrz jest dysponentem żądanych informacji.

W odpowiedzi na skargę Burmistrz Miasta i Gminy Jelcz-Laskowice wniósł o jej oddalenie wywodząc, iż nie można mówić o zaistnieniu w przedmiotowej sprawie bezczynności organu administracji publicznej. Postępowanie w przedmiocie informacji publicznej może zakończyć się decyzją administracyjną wyłącznie w razie odmowy udzielenia informacji, natomiast udostępnienie informacji publicznej jest tylko czynnością materialno-techniczną. Taką czynnością materialno-techniczną jest również zawiadomienie organu o braku podstaw do rozpatrzenia wniosku w trybie przepisów ustawy o dostępie do informacji publicznej z uwagi na to, że pisemny wniosek nie dotyczy tego typu informacji. Zasadą wynikającą z treści art. 4 ust. 3 ww. ustawy jest zasada, zgodnie z którą do udostępnienia informacji publicznej zobowiązane są podmioty, będące faktycznie w jej posiadaniu. Skarżący domaga się wydania odpisu dokumentów, które w rzeczywistości nie istnieją. W niniejszej sprawie skarżący domaga się informacji publicznej przetworzonej, znajdującej się w Wydziale Ksiąg Wieczystych Sądu Rejonowego w O..

W piśmie z dnia [...] stycznia 2009 r. skarżący wniósł o przeprowadzenie dowodów uzupełniających z dokumentów z odpisu Księgi wieczystej nr [...] na okoliczność ich treści oraz na okoliczność wykazania, że Burmistrz Miasta i Gminy Jelcz-Laskowice jest w posiadaniu żądanych dokumentów.

Sąd pierwszej instancji wyrokiem z dnia 22 stycznia 2009 r. sygn. akt IV SAB/Wr 27/08 oddalił powyższą skargę wskazując, że w orzecznictwie sądowoadministracyjnym ugruntowała się teza, że gdy organ administracyjny odmawia udostępnienia informacji publicznej, bowiem żądanej informacji nie posiada, nie wydaje decyzji administracyjnej, ale informuje jedynie podmiot uprawniony pismem. Nieudzielenie informacji publicznej (art. 13 ust. 1 cyt. ustawy) oraz niepowiadomienie, w trybie art. 13 ust. 2 tej ustawy, o powodach opóźnienia oraz niepowiadomienie o terminie w jakim udostępni informację oznacza bezczynność organu. W omawianym przypadku, w opinii Sądu pierwszej instancji, Burmistrz Miasta i Gminy Jelcz-Laskowice bezczynny jednak nie jest. Skarżącego informowano bowiem, że podmiot zobowiązany nie dysponuje dokumentami zawierającymi informacje zawarte we wniosku. W związku z powyższym Sąd pierwszej instancji przyjął, iż informacja o braku informacji w zasobach zobowiązanego usuwa stan jego bezczynności w zakresie udostępnienia informacji, o jakie wniósł uprawniony.

Skargę kasacyjną od powyższego wyroku wniósł J.K. żądając uchylenia zaskarżonego wyroku w całości i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu we Wrocławiu, zaskarżając wyrok w całości oraz zarzucając mu naruszenie przepisów o postępowaniu w stopniu mającym wpływ na wynik sprawy, tj. art. 149 p.p.s.a. poprzez jego niezastosowanie oraz art. 151 p.p.s.a. poprzez niewłaściwą wykładnię i zastosowanie, naruszenie art. 106 § 3 p.p.s.a., które mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy poprzez pominięcie dowodów uzupełniających z dokumentów, przedłożonych przez skarżącego wraz z pismem z dnia [...] stycznia 2009 r. na okoliczność istnienia i posiadania po stronie organu żądanych dokumentów, wymienionych we wniosku z dnia [...] lutego 2008 r., a także naruszenie art. 7 Konstytucji RP.

Naczelny Sąd Administracyjny wyrokiem z dnia 24 listopada 2009 r. (I OSK 851/09) uchylił zaskarżony wyrok i przekazał sprawę do ponownego rozpoznania przez Wojewódzki Sąd Administracyjny. Sąd ten wskazał, że skarga do sądu administracyjnego na bezczynność podmiotu zobowiązanego do udzielenia informacji publicznej może być złożona m.in. gdy wnioskodawca został powiadomiony pismem, że żądana informacja nie jest informacją publiczną, gdy adresat wniosku twierdzi, że nie posiada żądanej informacji, czy też, gdy podmiot zobowiązany do udzielenia informacji w żaden sposób nie załatwia skierowanego do niego wniosku. Aby można było uznać, że przedmiot zobowiązany nie pozostaje w bezczynności przy twierdzeniu, że nie posiada on żądanej informacji, twierdzenie to musi uwiarygodnić. Powiadomienie wnioskodawcy o nieposiadaniu żądanych dokumentów należy rozpatrywać w kontekście art. 8, art. 9 i art. 11 k.p.a., a zatem powiadomienie winno zawierać informację, dlaczego organ nie posiada żądanych informacji oraz inne dane, która mogą mieć wpływ na sytuację faktyczną i prawną wnioskodawcy. Sąd jest zobowiązany do oceny czy prawdopodobne jest, że organ żądanej informacji nie posiada, a oceniając czy podmiot zobowiązany powinien ją posiadać, należy między innymi ustalić czy informacja ta jest związana z zakresem jego działania i kompetencją.

Z dokumentów wynika, że decyzja Burmistrza Miasta i Gminy z dnia [...] listopada

1998 r. dotycząca nieruchomości wskazanej przez wnioskodawcę została wydana i jest w posiadaniu organu. W działaniu organ administracji publicznej powinien kierować się zasadami tzw. "dobrej administracji", a więc również zasadą pogłębiania zaufania obywateli do organów Państwa wyrażoną w art. 8 k.p.a. i w razie wątpliwości wyjaśnić udostępnienia czego w istocie żąda wnioskodawca. Ta sama uwaga dotyczy wniosku złożonego w niniejszej sprawie, w zakresie pkt 3. Organ winien najpierw rozstrzygnąć, czy akt notarialny dotyczący sprzedaży nieruchomości gminnej spółce z o.o. jest informacją publiczną czy też nie. W zależności od zajętego stanowiska albo zastosować przepisy ustawy o dostępie do informacji publicznej, albo ze względu na jej charakter odmówić ich stosowania. Jeżeli gmina nie była stroną umowy sprzedaży zawartej w dniu [...] kwietnia 1999 r., której udostępnienia domagał się skarżący, powinna o tym powiadomić wnioskodawcę. Jeżeli była stroną tej umowy, a więc przedmiotem sprzedaży była nieruchomość gminna, nieprawdziwą jest informacja, że umowy tej nie posiada, bo jako strona posiadać ją powinna. Nietrafny jest natomiast wniosek organu administracji i sądu, że skarżący domaga się informacji publicznej przetworzonej znajdującej się w księgach wieczystych.

Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu po ponownym rozpoznaniu sprawy w dniu 21 kwietnia 2010 r. wskazał, że powyższa wykładnia Naczelnego Sądu Administracyjnego, wiążąca sąd pierwszej instancji jest równoznaczna z zobowiązaniem przez Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu Burmistrza Miasta i Gminy Jelcz-Laskowice do załatwienia wniosku J. K. z dnia [...] lutego 2008 r. o udostępnienie informacji dotyczącej umowy sprzedaży działki z dnia [...] kwietnia 1999 r. Sposób załatwienia tej sprawy zależeć będzie od ustalenia, czy akt notarialny dotyczący sprzedaży nieruchomości gminnej spółce z o.o. jest informacją publiczną, czy też nie. W zależności od zajętego stanowiska organ zastosuje przepisy ustawy o dostępie do informacji publicznej lub też, ze względu na charakter informacji, odmówi ich stosowania. W związku z powyższym, w zakresie wniosku dotyczącego udostępnienia skarżącemu informacji odnoszących się do umowy sprzedaży nieruchomości gminnej, na podstawie art. 149 p.p.s.a. orzeczono jak w pkt. I wyroku.

Natomiast postępowanie w sprawie wniosku skarżącego z dnia [...] lutego 2008 r. o udostępnienie informacji publicznej w zakresie wydania kserokopii decyzji Burmistrza Miasta i Gminy Jelcz Laskowice z dnia [...] listopada 1998 r. należało umorzyć, bowiem z przesłanego Sądowi przez Burmistrza Miasta i Gminy pisma z dnia [...] kwietnia 2010 r. (k. 134) wynika, że organ ten – wykonując wytyczne wyroku NSA z dnia 24 listopada 2009 r., OSK 851/09 wysłał J. K. kserokopię przedmiotowej decyzji z dnia [...] listopada 1998 r. a ten nie zgłosił pod adresem organu żadnych zastrzeżeń co do sposobu wykonania żądania w tym zakresie.

W skardze kasacyjnej Burmistrz Miasta i Gminy Jelcz Laskowice, działający z pomocą pełnomocnika, zarzucił Sądowi I instancji naruszenie prawa materialnego, a w szczególności art. 6 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (Dz. U. Nr 112, poz. 1198 ze zm.) oraz naruszenie przepisów postępowania, a w szczególności art. 149 oraz art. 200 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Wniesiono o uchylenie zaskarżonego wyroku w części dot. pkt I oraz pkt III i umorzenie postępowania na zasadzie art. 189 p.p.s.a, ewentualnie o oddalenie skargi.

W uzasadnieniu skargi kasacyjnej jej autor wskazał, że wbrew stanowisku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, nie można mówić o bezczynności organu administracji publicznej, Burmistrza Miasta i Gminy Jelcz-Laskowice, gdyż w tej sprawie udzielono skarżącemu odpowiedzi w pismach z dnia [...].03.2008 r. znak [...] oraz z dnia [...].07.2008 r. znak [...], podkreślić przy tym należy, iż nie istnieje umowa dotycząca sprzedaży działek nr [...] i [...]. Nie można zaś mówić o bezczynności organu administracji publicznej w sytuacji, gdy udziela on pisemnej odpowiedzi, a skarżący nie jest zadowolony z udzielonej mu pisemnej odpowiedzi, a nawet gdy wręcz nie przyjmuje do wiadomości, iż żądane przez niego dokumenty w istocie nie istnieją, co sprawia, iż organ administracji publicznej nie może nimi dysponować.

Zdaniem autora skargi kasacyjnej brak jest podstaw prawnych do zarzucenia Burmistrzowi Miasta i Gminy w Jelczu-Laskowicach jakiejkolwiek bezczynności, gdyż w sprawie niniejszej zawsze terminowo udzielono skarżącemu prawidłowej odpowiedzi mającej oparcie w aktualnie obowiązujących przepisach prawa. Ponadto stwierdzono, że w sprawie niniejszej brak było podstaw prawnych do zobowiązania Burmistrza Miasta i Gminy Jelcz-Laskowice do załatwienia wniosku skarżącego z dnia [...] lutego 2008 r. o udostępnienie informacji publicznej w zakresie wydania kserokopii umowy sprzedaży gminnej działki nr [...] i [...][...], obręb L. z dnia [...] kwietnia 1999 r., skoro w tym zakresie wielokrotnie skarżącemu udzielano odpowiedzi, iż kserokopia cywilno-prawnej umowy kupna sprzedaży nie jest informacją publiczną w rozumieniu cyt. wyżej art. 6 ustawy o dostępie do informacji publicznej.

W odpowiedzi na skargę kasacyjną J. K. wniósł o jej oddalenie.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył co następuje.

Stosownie do unormowania art. 174 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm., dalej: p.p.s.a.) skarga kasacyjna może być oparta na zarzucie naruszenia prawa materialnego lub naruszenia przepisów postępowania. Naczelny Sąd Administracyjny jest związany podstawami skargi kasacyjnej, gdyż zgodnie z art. 183 § 1 p.p.s.a. rozpoznaje sprawę w jej granicach, biorąc pod uwagę z urzędu jedynie nieważność postępowania. Związanie Naczelnego Sądu Administracyjnego podstawami skargi kasacyjnej wymaga prawidłowego ich określenia w samej skardze. Należy zatem wskazać konkretne przepisy prawa, którym zdaniem skarżącego, uchybił sąd, określić ich charakter na gruncie art. 174 pkt 1 lub pkt 2 p.p.s.a. oraz zamieścić uzasadnienie podstawy kasacyjnej, czyli uzasadnić uchybienia zarzucane sądowi.

Uzasadnienie podstaw kasacyjnych polega na wykazaniu przez autora skargi kasacyjnej, że stawiane przez niego zarzuty mają usprawiedliwioną podstawę i zasługują na uwzględnienie. Uzasadniając zarzut naruszenia prawa materialnego przez jego błędną wykładnię wykazać należy, że sąd mylnie zrozumiał stosowany przepis prawa, natomiast uzasadniając zarzut niewłaściwego zastosowania przepisu prawa materialnego wykazać należy, iż sąd błędnie określił podstawę orzekania lub stosując wybrany przepis popełnił błąd w subsumcji czyli, że niewłaściwie uznał, iż stan faktyczny przyjęty w sprawie odpowiada stanowi faktycznemu zawartemu w hipotezie normy prawnej zawartej w przepisie prawa. W obu tych przypadkach autor skargi kasacyjnej wykazać musi ponadto, jak w jego ocenie powinien być rozumiany stosowany przepis prawa, czyli jaka powinna być jego prawidłowa wykładnia, jaki przepis powinien być zastosowany bądź w jaki sposób przepis powinien być zastosowany ze względu na stan faktyczny sprawy, a w przypadku zarzutu niezastosowania przepisu - dlaczego powinien być zastosowany. Uzasadniając zaś naruszenie przepisów postępowania wykazać należy, że uchybienie im mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy. Skarga kasacyjna nieodpowiadająca powyższym wymaganiom ogranicza w istotnym zakresie skuteczność wskazanych w niej zarzutów.

Skarżący kasacyjnie w niniejszej sprawie wskazał wprawdzie na naruszenie prawa materialnego, określając przepis prawny (art. 6 ustawy o dostępie do informacji publicznej), ale zabrakło w podstawach skargi wskazania na przesłankę z art. 174 pkt 1 p.p.s.a., odnoszącą się alternatywnie do niewłaściwego zastosowania tego przepisu lub jego błędnej wykładni (bądź łącznie obu przesłanek, co jednak wymaga dodatkowej argumentacji wskazującego na tę łączność działania zarzutu). Także uzasadnienie skargi kasacyjnej nie wskazuje na rodzaj i treść uchybienia w ramach tego zarzutu, tym bardziej nie zawierając żadnej argumentacji na temat istoty błędnej wykładni, dokonanej przez Sąd I instancji przy wydawaniu zaskarżonego wyroku czy też wskazania, na czym w ocenie strony skarżącej kasacyjnie, powinna polegać poprawna wykładnia tego przepisu. Co więcej, przepis ten, zarówno w petitum skargi kasacyjnej, jak i w jej uzasadnieniu, powołany jest ogólnie, bez wskazania odpowiedniej jednostki redakcyjnej, z którą zarzut należałoby związać, co wobec złożonej systematyki tego przepisu (dwa ustępy, pięć punktów, każdy podzielony na od 3 do 8 liter) utrudnia identyfikację wskazywanego w treści skargi uchybienia na gruncie konkretnej jednostki redakcyjnej tego przepisu. Powołanie przepisu jedynie przez wskazanie numeru artykułu nie może wystarczać w sytuacji jego rozczłonkowania i nie może prowadzić do stwierdzenia zasadności zarzutu.

Lakonicznie wyprowadzone stwierdzenie, iż naruszenie art. 6 ustawy polega na błędnym uznaniu, że żądana informacja nie ma charakteru informacji publicznej, w sytuacji braku jego argumentacyjnego rozwinięcia, nie może w jakimkolwiek stopniu przyczynić się do odczytania merytorycznego sensu zarzutu, mając na uwadze, iż art. 6 w poszczególnych jednostkach systematyzacyjnych wymienia rodzaje informacji publicznej, podlegających udostępnieniu.

Także zarzut naruszenia art. 149 oraz art. 200 p.p.s.a. nie jest zasadny. Naruszenie tego ostatniego przepisu nie stanowi samodzielnego zarzutu skargi kasacyjnej, lecz jest pochodną wskazanego naruszenia art. 149 p.p.s.a., stąd kontrola kasacyjna w tym zakresie wiąże się z kontrolą naruszenia art. 149 p.p.s.a.

Analogicznie do poprzedniego zarzutu, także ten zarzut, podnoszący naruszenie art. 149 p.p.s.a., nie odnosi się do wskazanych w art. 174 p.p.s.a. wymogów. Na gruncie bowiem pkt 2 tego przepisu, jedynie takie naruszenie przepisów postępowania, któremu można zasadnie przypisać możliwy istotny wpływ na treść rozstrzygnięcia może odnieść zamierzony skutek. Niezależnie zatem od wskazania istoty zarzutu, strona skarżąca kasacyjnie winna przeprowadzić argumentację w kierunku wykazania wpływu na treść orzeczenia, a ponadto wykazania poprzez odwołanie się do oszacowania skali tego wpływu, że wpływ ten mógł być istotny dla treści tego rozstrzygnięcia. Dopiero spełnienie tych warunków daje podstawę do rozważenia zasadności tego zarzutu przez Skład Orzekający. W przypadku powyższego zarzutu autor skargi kasacyjnej nie przeprowadził zresztą w tym kierunku żadnej argumentacji w uzasadnieniu skargi. Już tylko z tego powodu żaden z zarzutów skargi kasacyjnej oparty na podstawie kasacyjnej z art. 174 pkt 2 p.p.s.a. nie może być uwzględniony.

Także w tym przypadku nie wystarcza argumentacja, że naruszenie art. 149 p.p.s.a. polega na błędnej wykładni, że przedmiotowa umowa, udostępnienia której domaga się zainteresowany wnioskodawca, nie jest informacją publiczną. Na gruncie treści uzasadnienia skargi kasacyjnej (s. 2) nie jest zresztą jasne, czy skarżący kasacyjnie organ twierdzi, że umowa jedynie "nie jest informacją publiczną", czy też, że bezczynności nie można organowi zarzucić z tego powodu, że żądane "dokumenty w rzeczywistości nie istnieją".

W ocenie Składu orzekającego Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu prawidłowo zastosował się do wiążącej ten Sąd wskazówek w zakresie wykładni art. 149 p.p.s.a oraz art. 6 ust. 2 ustawy o dostępie do informacji publicznej, odnośnie do aktu notarialnego dotyczącego sprzedaży nieruchomości gminnej. W istocie bowiem, uchylając wyrok WSA we Wrocławiu z dnia 22 stycznia 2009 r., Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 24 listopada 2009 r. wskazał, iż Sąd ten winien należycie ocenić, czy spełnione zostały przesłanki do stwierdzenia bezczynności podmiotu zobowiązanego do udzielenia informacji publicznej, dokonując tej kwalifikacji także na gruncie przepisów art. 8, art. 9 i art. 11 k.p.a., w tym zasad "dobrej administracji". W szczególności Sąd I instancji nie powinien ani odmawiać weryfikacji rzetelności udzielonej informacji ani też przyjąć, że informacja o braku dokumentu w zasobach urzędu usuwa stan bezczynności organu. W konsekwencji Sąd I instancji, opierając się na tych wskazówkach na gruncie art. 190 p.p.s.a., określił obowiązki organu (burmistrza), pozwalające na ocenę, czy wywiązał się on należycie z obowiązku informacji na gruncie zasad dobrej administracji i ustawy o dostępie do informacji publicznej. W szczególności ma to dotyczyć określenia stanu posiadania jej lub nieposiadania (co w przypadku umowy oznacza określenie czy gmina była strona umowy) oraz ewentualnego uwiarygodnienia twierdzenia, iż danej informacji nie posiada (m.in. na gruncie porównania jej przedmiotu z zakresem działania organu). Jest to zatem wskazanie tych przesłanek, które przesądzą o tym, czy burmistrz pozostawał będzie w bezczynności odnośnie do udostępnienia informacji o umowie sprzedaży nieruchomości gminnej. W tym kontekście skarga kasacyjna została częściowo oparta na podstawach sprzecznych z wykładnią wskazanych przepisów k.p.a., ustaloną w powyższym wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego, co czyni ją dodatkowo niezasadną.

Na gruncie oceny dokonanej przez Sąd I instancji należało w świetle argumentacji NSA w wyroku z dnia 24 listopada 2009 r. przyjąć, przy uwzględnieniu treści art. 190 p.p.s.a., iż zaskarżony wyrok odpowiada prawu.

Biorąc powyższe pod uwagę, Naczelny Sąd Administracyjny, działając na podstawie art. 184 p.p.s.a. skargę kasacyjną oddalił.