Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący sędzia WSA Tomasz Wykowski, Sędziowie sędzia WSA Alina Balicka (spr.), sędzia WSA Anita Wielopolska, Protokolant st. sekr. sąd. Paweł Konopelski, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 15 lutego 2018 r. sprawy ze skargi Spółdzielnia Mieszkaniowa "[...]" w [...] na uchwałę Rady [...] z dnia [...] czerwca 2009 r. nr [...] w przedmiocie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego oddala skargę

Spółdzielnia Mieszkaniowa "[...]", po wcześniejszym bezskutecznym wezwaniu Rady Miasta [...] do usunięcia naruszenia prawa z dnia 24 kwietnia 2017 r., wniosła skargę (pismo z 5 czerwca 2017 r.) na uchwałę Rady Miasta [...] Nr [...] z dnia [...] czerwca 2009 r. w sprawie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego rejonu [...].

Skarżąca wniosła o:

1. stwierdzenie nieważności skarżonego aktu w całości z uwagi na naruszenie procedury uchwalania Planu lub alternatywnie w przypadku nie uwzględnienia niniejszego wniosku o

2. stwierdzenie nieważności skarżonego aktu w zakresie ustaleń dla wskazanych poniżej działek z obrębu [...] będących w użytkowaniu wieczystym lub współużytkowaniu Skarżącej tj.

Dz. nr [...]- KW [...] - teren A1 MW § 31 ust. 1

Dz. nr [...]- KW [...] - teren A 59 MW/U-HA/KGw § 33 ust. 3

Dz. nr [...]- KW [...] - teren A 59 MW/U-HA/KGw § 33 ust. 3

Dz. nr [...]- KW [...]- teren A 59 MW/U-HA/KGw § 33 ust. 3

Dz. nr [...]- KW [...]- teren A 59 MW/U-HA/KGw § 33 ust. 3

Dz. nr [...]- KW [...]- teren A 59 MW/U-HA/KGw § 33 ust. 3

Dz. nr [...]- KW [...]- teren 54 KDD § 53 pkt 54

Dz. nr [...] część - KW [...]- teren A 123 U-S/U-K § 45 ust. 2

Dz. nr [...]- KW [...]- teren A 129 KGW § 48 ust. 1

Dz. nr [...]część - KW [...]- teren A 129 KGW § 48 ust. 1

Dz. nr [...]- [...]- teren A 32 MW/U-HA § 32 ust. 1

Dz. nr [...]– KW [...]– teren A 32 MW/U-HA § 32 ust. 1

Dz. nr [...]- KW [...]- teren A 32 MW/U-HA § 32 ust. 1

Dz. nr [...]- KW [...]- teren A 32 MW/U-HA § 32 ust. 1

Dz. nr [...]- KW [...]- teren A 32 MW/U-HA § 32 ust. 1

Dz. nr [...]- KW [...]- teren A 2 MW § 31 ust. 2

Dz. nr [...]- KW [...]-teren A 2 MW§ 31 ust. 2

Dz. nr [...]- KW [...]- teren A 2 MW § 31 ust. 2

Dz. nr [...]- KW [...]- teren A 2 MW § 31 ust. 2

Dz. nr [...]- KW [...]- teren A 2 MW § 31 ust. 2

Skarżąca zaskarżonej uchwale zarzuca naruszenia proceduralne związane z uchwaleniem planu wskazując, że projekt planu nie został poddany procedurze strategicznej oceny oddziaływania na środowisko zgodnie z art. 46 pkt 1ustawy z dnia 3 października 2008 r. o udostępnianiu informacji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz o ocenach oddziaływania na środowisko. Ponadto nie zagwarantowano udziału społeczeństwa w ramach strategicznej prognozy oddziaływania na środowisko. Wyłożenie do publicznego wglądu projektu planu nastąpiło w dniach 4 luty - 4 marzec 2008 r. Wyłożenia nie powtórzono. Nie ma również dowodów na to iż w innym terminie obywatele mieli możliwość składania uwag i wniosków do prognozy oddziaływania na środowisko. Nie zagwarantowano zatem udziału społeczeństwa w strategicznej ocenie oddziaływania na środowisko naruszając tym samym art. 54 ust 2 ustawy z dnia 3 października 2008r o udostępnianiu informacji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz o ocenach oddziaływania na środowisko.

Skarżąca podniosła, że w zaskarżonej uchwale wprowadzono szereg istotnych zmian w stosunku do projektu planu, który był przedmiotem wyłożenia. Powyższe zmiany z uwagi na ich istotny zakres powinny być przedmiotem ponownego wyłożenia i uzgodnień, czego nie dokonano, tym samym naruszono art. 19 ust 1 i art. 17 pkt 13 i 14 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Prezydent m. [...] wniósł autopoprawki do projektu uchwały w sprawie uchwalenia miejscowego plan u zagospodarowania przestrzennego rejonu [...], które w ocenie skarżącej bardzo istotnie zmieniały treść planu w ustaleniach ogólnych. Rada Miasta dokonała w projekcie planu również zmian na wniosek Komisji Ładu Przestrzennego Rady m. [...].

Zmiany te w dwóch przypadkach istotnie zaingerowały w sposób zagospodarowania działek będących w użytkowaniu wieczystym skarżącej:

- dopuszczono zbiorniki retencyjne (załącznik nr 4 do skargi str. 9).

- wprowadzono obowiązek odtwarzania miejsc parkingowych (załącznik nr 4 do skargi str. 9) w brzmieniu: "Ustala się że w przypadku likwidacji miejsc parkingowych, związanej z realizacją nowej zabudowy, dostęp dotychczasowych użytkowników parkingów terenowych do nowych miejsc parkingowych nie może być gorszy od dotychczasowego".

Takie naruszenie procedury ustawowej nastąpiło w szczególności dla terenu A32 i A59 poprzez dodanie w § 29 ustępu 8 dotyczącego konieczności zagwarantowania dostępu do miejsc parkingowych.

Skarżąca zarzuciła niezgodność z prawem treści uchwalonego planu w części ogólnej ustaleń planu i wskazała, że

- ustalenie § 2 pkt 9 planu jest niezgodne z art. 15 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, rozporządzeniem i logiką. Niezgodność występuje w części dotyczącej wymogu obliczenia wskaźnika intensywności dla terenu planistycznego w jego liniach rozgraniczających, bo to oznacza liczenie wskaźnika z uwzględnieniem intensywności inwestycji na terenach sąsiednich w stosunku do działek inwestycyjnych znajdujących się na danym terenie planistycznym. Skarżąca zauważa iż gmina wszczęła plan w momencie, gdy ustawa o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym nie definiowała wskaźnika intensywności zabudowy. Można zatem przyjąć że gmina miała prawo, a nawet powinna ten wskaźnik zdefiniować w planie, ale w analizowanym przypadku zrobiła to w sposób dysfunkcjonalny,

- w planie w § 2 pkt 20 niezgodnie z zasadami legislacji zmodyfikowano definicję powierzchni biologicznie czynnej,

- z treści planu zawartej w § 2 pkt 23 i 24 (definicjach funkcji podstawowej i dopuszczalnej) i z treści ustaleń szczegółowych dla terenów wynika, że w ustaleniach planu nie określono relacji między funkcją podstawową i funkcją dopuszczalną, mimo założenia w planie takich funkcji w ustaleniach szczegółowych dla terenów A1, A2, A59, A123, A32, A129. Tym samym można twierdzić, że funkcje te stały się alternatywą, co przeczy zasadzie kształtowania ładu przestrzennego od strony funkcjonalnej.

- dysfunkcjonalnym ustaleniem planu jest definicja dotycząca nieprzekraczalnych linii zabudowy § 2 pkt 15, która stanowi że poprzez nieprzekraczalne linie zabudowy "należy przez to rozumieć wyznaczone na rysunku planu linie, których nie może przekroczyć zabudowa",

- w planie w § 2 pkt 33 określono wysokość budynku, lecz niezgodnie z przepisem powszechnie obowiązującym,

- w planie nie zdefiniowano pojęcia wysokość zabudowy,

- w ogólnych ustaleniach planu (§ 3 ust. 2 pkt f na końcu zdania) ustalono, że maksymalną wysokość zabudowy plan ustala w metrach i liczbą kondygnacji. Ustawa o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym art. 15 oraz Rozporządzenie § 4 pkt 6 w sprawie wymaganego zakresu projektu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego nie daje kompetencji ustalania wysokości poprzez wskazanie liczby kondygnacji,

- bezprawną jest treść § 13 uchwały w brzmieniu "w ciągach ulic publicznych dla zabudowy mieszkaniowej, wielorodzinnej i usługowej wprowadza się nakaz ujednolicenia wysokości gzymsów i pierwszej kondygnacji poprzez ich dostosowanie do zabudowy sąsiedniej". Niniejsze ustalenie jest niewykonalne szczególnie, gdy zabudowa sąsiednia ma różną wysokość. Na przestrzeni lat na terenie objętym planem powstawało budownictwo w różnych standardach (o różnych wysokościach kondygnacji),

- ustalenia w § 15 ust. 1 pkt 2 i ust. 2, 3, 4 planu dotyczące "ochrony" zieleni przekraczają władztwo planistyczne. Nieznajdującym podstawy prawnej są ustalenia dotyczące "zachowania drzew" (ust. 2), "wymiany na gatunki długowieczne i wartościowe przyrodniczo" oraz "dostosowania nowych zamierzeń inwestycyjnych do istniejącej zieleni wysokiej (ust. 3), czy "dopuszcza się przesadzanie pojedynczych drzew" (ust. 4),

- ustalenia § 17 pkt 1, który dotyczy zakazu inwestycji mogących znacząco oddziaływać na środowisko przekraczają władztwo planistyczne. Jest oczywistym i wynikającym z przepisów dotyczących ochrony środowiska, że inwestycja nie może oddziaływać na środowisko w sposób ponadnormatywny, ale fakt zaliczenia inwestycji (przedsięwzięcia) do mogących znacząco oddziaływać na środowisko nie oznacza, że jeśli takie inwestycje byłyby realizowane, to oddziaływałyby na środowisko ponadnormatywnie,

- ustalenia § 17 pkt 3, który dotyczy nakazu likwidacji obiektów bądź zmiany stosowanych technologii w celu ograniczenia uciążliwości przekraczają władztwo planistyczne,

- w planie nie określono zasad scalania i podziału nieruchomości,

- ustalenia § 10 ust. 1 niezezwalające na realizację ogrodzeń wewnętrznych między poszczególnymi działkami stanowiącymi odrębne nieruchomości, jeżeli znajdują się one w obrębie jednego terenu wyznaczonego na rysunku planu liniami rozgraniczającymi przekraczają władztwo planistyczne,

- ustalenia planu w zakresie zasad parkowania są wzajemnie sprzeczne. Według opisu legendy planu oraz treści planu § 3 ust. 4 parkingi zaznaczone na rysunku planu są informacją, a nie ustaleniem planu. Zapis ten jest sprzeczny z treścią innych ustaleń planu, gdyż zgodnie z treścią § 29 ust. 6 cyt. "Rysunek planu wskazuje miejsca dopuszczonej lokalizacji parkingów terenowych oraz dopuszcza ich realizację w obrębie linii zabudowy." Zgodnie z treścią § 29 ust. 4 cyt. "Plan dopuszcza lokalizację i realizację kubaturowych parkingów publicznych na obszarach oznaczonych symbolem parkingu naziemnego lub podziemnego, a także w obrębie linii zabudowy." To oznacza, że poza tymi miejscami w planie parkingów terenowych i kubaturowych realizować nie można. Jednocześnie w planie określono obowiązek zapewnienia parkingów na terenie własnym dla obiektów funkcjonalnych przewidzianych w planie § 29 ust. 1 cyt. 1. "Ustala się konieczność zapewnienia miejsc parkingowych w granicach poszczególnych lokalizacji własnych, przy następujących wskaźnikach parkingowych:..."

Jednakże na wielu terenach określonych w planie lub na działkach (nieruchomościach) nie wyznaczono (nie zaznaczono) dopuszczalnej lokalizacji parkingów terenowych lub kubaturowych. Tym samym dla tych nieruchomości plan jest niewykonalny, szczególnie na terenach A 1 MW, A 2 MW, dz. nr [...]- KW [...]; teren A 2 MW dz. nr [...]- KW [...]; teren A 2 MW dz. nr [...]- KW [...]; teren A 2 MW dz. nr [...]- KW [...]; teren A 2 MW dz. nr [...]- KW [...]; teren A 32 MW/UH-A dz. nr [...]- KW [...]; teren A 123 U-S/U-K dz. nr [...] część - KW [...]; teren A 59 MW/U-HA/KGw dz. nr [...]- KW [...]; teren A 59 MW/U-HA/KGw dz. nr [...]- KW [...]; teren A 59 MW/U-HA/KGw dz. nr [...]- KW [...]; teren A 59 MW/U-HA/KGw dz. nr [...]- KW [...].

Na terenie A 2 MW zaznaczono tylko jeden parking terenowy w skali zapewniającej co najwyżej obsługę parkingową dla jednego przyległego budynku.

Ustalenia § 29 ust. 6 i 4 są również sprzeczne z ustaleniami szczegółowymi dla terenów np. A 2 MW § 31 ust. 2 pkt 3; A 123 U-S/U-K § 45 ust. 2 pkt 3; A 59 MW/U-HA/KGw § 33 ust. 3 pkt 3 o identycznej treści,

- w planie nie określono właściwie zasad modernizacji, rozbudowy i budowy systemów infrastruktury technicznej, które powinny określać parametry sieci infrastruktury technicznej oraz wskaźniki w zakresie sieci infrastruktury technicznej,

- nie jest prawdziwym i wystarczającym stwierdzenie w § 20 ust. 2 pkt 1, że plan (w domyśle rysunek planu) przewiduje rezerwy terenowe w drogach, w których będą zlokalizowane urządzenia infrastruktury technicznej i istniejące, modernizowane oraz planowane sieci do obsługi terenu funkcjonalnego. Na rysunku planu i załącznikach do planu nie ma takich ustaleń o jakich stanowi § 20 ust. 2 pkt 1,

- niezgodne z prawem są ustalenia dotyczące przebiegu granic planu. Granice planu nie uwzględniają takiego elementu jak spójność planistyczna i formalna osiedla Domaniewska II oraz granic własności. Granice planu bez uzasadnienia dzielą działkę ewidencyjną nr [...] [...] na dwie części. Pierwsza część, która jest na obszarze planu [...], ma funkcję zieleni oznaczenie 5n ZP. Druga część, która jest na obszarze planu [...], ma funkcje parkingowe z usługami i oznaczenie A129 KGW. Opis granic w planie zawarty w § 1 pkt 2 nie oddaje faktycznego przebiegu granic na rysunku planu. Plan dzieli osiedle będące w istocie jednolitą, zwartą i zorganizowaną jednostką urbanistyczną na dwie części, stosując inne standardy planu dla tych części.

Skarżąca wskazała również na niezgodne z prawem ustalenia planu dla poszczególnych jednostek.

- dla terenu A1MW § 31 ust. 1 skarżąca wskazała, że plan sporządzono bez uwzględnienia prawa własności, czym naruszono art. 2 ust. 2 pkt 7 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Granica funkcjonalna pomiędzy terenami funkcjonalnymi A1 MW i A2 MW jest tak ukształtowana, że dzieli nieruchomość uregulowaną w [...] dz. nr [...].

Powyższa KW obejmuje teren A1 MW oraz część terenu A2 MW. Skarżąca zwraca uwagę, że podział funkcjonalny (granice funkcjonalne) terenów planistycznych formalnie definiują przyszłe granice działek ewidencyjnych - budowlanych, bo te powinny być zgodne z ustaleniami planu liniami rozgraniczającymi terenów funkcjonalnych, co wynika z art. 93 Ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami. Granice ewidencyjne działek stanowią nieruchomości (KW), które są niezgodne z granicami - liniami rozgraniczającymi terenów funkcjonalnych określonymi w planie. Granice ewidencyjne ustalono przed uchwaleniem planu.

Na nieruchomości powyższej jest budynek [...]we współwłasności. Są w nim wydzielone lokale z udziałem w gruncie - czyli są tam odrębni właściciele. Zatem po uchwaleniu planu właściciele lokali na działce nr [...] mają udziały w terenach A2 MW i A1 MW o różnym sposobie zagospodarowania.

Bezprawnym jest też zapis § 31 ust. 1 pkt 5 dot. terenu A1 o możliwości bilansowania miejsc parkingowych razem z parkingami przyulicznymi oraz terenem A59 MW/U-HA/KGw, bo "prawo budowlane" nakazuje bilansować miejsca parkingowe na terenie własnym (w dorozumieniu na terenie inwestycji).

Zgodnie z § 18 Rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie (Dz. U. 2002 nr 75 poz. 690) miejsca parkingowe należy zapewnić na działce budowlanej - inwestycyjnej. Zatem parkingi należy bilansować na terenie własnym. Ponadto Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego m. [...] Rozdział XVI pkt 3 str. 145 ustala wskaźniki parkingowe dla danej funkcji w odniesieniu do realizacji ich na terenie inwestycji.

Niezgodności planu z prawem w zakresie ustaleń ogólnych planu w szczególności omówione w punktach 5.1; 5.2; 5.3; 5.4; 5.5; 5.6; 5.7; 5.8; 5.9; 5.10; 5.11; 5.12; 5.13; 5.14 dotyczą również terenu A1 MW§ 31 ust. 1.

- dla terenu A 59 MW/U-HA/KGw § 33 ust. 3 skarżąca wskazała, że z treści § 2 pkt 23 i 24 i z treści ustaleń szczegółowych dla terenu A59 MW/U-HA/KGw § 33 ust. 3 wynika, że w ustaleniach planu nie określono relacji między funkcją podstawową i funkcją dopuszczalną, mimo założenia w planie takich funkcji. Tym samym można twierdzić, że funkcje te stały się alternatywą, co przeczy zasadzie kształtowania ładu przestrzennego od strony funkcjonalnej. Jest to niezgodne z art. 1 ust. 2 pkt 1 i art. 15 ust. 2 pkt 1 Ustawy.

W planie ustalono funkcje kolidujące ze sobą na jednym terenie. W szczególności funkcje spiętrzonych garaży nad i podziemnych na terenie A 59 mogą współistnieć z funkcją mieszkaniową lub zdrowiem i opieką społeczną. Takie alternatywne kształtowanie funkcjonalne przestrzeni jest sprzeczne z kształtowaniem ładu przestrzennego.

Niezgodnie z § 29 ust. 1 planu i Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego (Tabela nr 24) określono w planie wskaźnik miejsc parkingowych na terenie A59. Wskaźnik ten zgodnie z § 29 ust. 1 planu oraz zgodnie ze Studium powinien być określony jako minimalny, a określono go sztywno na 25 mp/ 1000m2 dla funkcji usług.

Nie znajdującym podstawy prawnej jest ustalenie § 29 ust. 8 planu o treści "ustala się, że w przypadku likwidacji miejsc parkingowych związanej z realizacją nowej zabudowy dostęp dotychczasowych użytkowników parkingów terenowych do nowych miejsc parkingowych nie może być gorszy od dotychczasowego" (na terenie A59 są parkingi terenowe). Z żadnego z przepisów kompetencyjnych dla gminy nie wynika prawo do ustalania takich ograniczeń. Ponadto status "użytkowników parkingów terenowych" jest nieunormowany.

W § 33 ust. 3 pkt 1a) podano, że parkingi terenowe mają być lokalizowane "w miejscu wskazanym na rysunku planu". Na rysunku planu nie zaznaczono parkingów terenowych według legendy planu (linia ciągła), są tylko zaznaczone parkingi kubaturowe nadziemne i podziemne (linia przerywana). Zatem rysunek planu jest niekompatybilny z treścią planu.

Niezgodności planu z prawem w zakresie ustaleń ogólnych planu w szczególności omówione w punktach 5.1; 5.2; 5.3; 5.4; 5.5; 5.6; 5.7; 5.8; 5.9; 5.10; 5.11; 5.12; 5.13; dotyczą również terenu A 59 MW/U-HA/KGW § 33.

- dla terenu A123 U-S/U-K § 45 ust 2 skarżąca wskazała, że z treści planu zawartej w § 2 pkt 23 i 24 i z treści ustaleń szczegółowych dla terenu A123 U-S/U-K § 45 ust. 2 wynika, że w ustaleniach planu nie określono relacji między funkcją podstawową i funkcją dopuszczalną, mimo założenia w planie takich funkcji. Tym samym można twierdzić, że funkcje te stały się alternatywą, co przeczy zasadzie kształtowania ładu przestrzennego od strony funkcjonalnej.

W planie nie określono renty planistycznej dla terenu A123 tj. ustalono rentę 0%.

Wskaźnik miejsc parkingowych określony w planie w § 45 ust. 2 pkt 5 dla terenu A123 został określony sztywno na 20 miejsc parkingowych na każde 1000m2 powierzchni użytkowej. Takie ustalenie jest dysfunkcjonalne, a ponadto powinien to być wskaźnik minimalny, co wynika z ustaleń planu § 29 ust. 1 oraz Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego Tabela nr 24.

Bezprawnym jest ustalenie planu § 45 ust. 2 pkt 5, że "dopuszcza się bilansowanie miejsc parkingowych razem z parkingami przyulicznymi", bo zgodnie z § 18 Rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie (Dz. U. 2002 nr 75 poz. 690) miejsca parkingowe należy zapewnić na działce budowlanej - inwestycyjnej.

Niezgodności planu z prawem w zakresie ustaleń ogólnych planu w szczególności omówione w punktach 5.1, 5.2, 5.3, 5.4, 5.5, 5.6, 5.7, 5.8, 5.9, 5.10, 5.11, 5.12, 5.13, 5.14 dotyczą również terenu A123 U-S/U-K § 45 ust. 2.

- dla terenu A129 KGW § 48 ust 1 skarżąca wskazała, że w planie nie określono wskaźników parkingowych. Treść § 48 ust. 1 pkt 5 dotycząca ustaleń w zakresie obsługi komunikacyjnej terenu nie podaje wymaganych prawem (Rozporządzenie § 4 pkt 9 lit. c) wskaźników parkingowych. Ustalenia planu dopuszczają tu różne funkcje usługowe patrz § 48 ust. 1 pkt 1 lit. b), a funkcje te wymagają parkingów. Brak ustaleń planu powoduje, że nie spełnia on standardu Rozporządzenia i jest sprzeczny z § 29 ust 1 planu nakazującym ustalenie minimalnych wskaźników parkingowych dla terenu. W planie nie określono relacji między funkcją podstawową i dopuszczalną.

Organ stanowiący gminy w § 48 ust. 1 pkt 2 lit. h) - przekroczył władztwo planistyczne przez ustalenie (wymóg) stosowania "zielonych dachów", co jest normą otwartą - pojęciem niezdefiniowanym w planie ani w prawie powszechnie obowiązującym.

Zwrot "zielone dachy" może oznaczać kolor, ale również funkcję dachu jako powierzchnię biologicznie czynną.

Plan dopuścił na terenie A129 KGW realizację parkingów, ale bezprawnie ograniczył ich skalę, bo ustalił, że wielkość nie może przekraczać normy § 3 pkt 56 Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 9 listopada 2010 r. w sprawie przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko (Dz.U.2016.71) - poprzez zakaz przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko patrz § 17 ust. 1 planu.

Plan ustala linię zabudowy dla terenu A129 KGW w linii rozgraniczającej drogi i tym samym dopuszcza nadwieszenia elementami budynku (balkonami) nad terenami drogi publicznej 19KD-D ([...]) i 4 KD-G ([...]) przez definicję linii zabudowy określonej w § 2 pkt 15 planu, ale ustalenia dla tych dróg nie zakładają nadwieszeń budynków nad tymi drogami.

Niezgodności planu z prawem w zakresie ustaleń ogólnych planu w szczególności omówione w punktach 5.1; 5.2; 5.3; 5.4; 5.5; 5.6; 5.7; 5.8; 5.9; 5.10; 5.11; 5.12; 5.15; dotyczą również terenu A129 KGW§48 ust. 1.

- dla terenu A32 MW/U-HA § 32 ust. 1 skarżąca wskazała, że plan dopuszcza realizację dróg wewnętrznych na terenie A32 § 32 pkt 3a), ale nie określa ich parametrów.

Plan zgodnie ze Studium oraz zgodnie z § 29 ust. 1 pkt 3 planu powinien ustalić minimalny wskaźnik parkingowy, a ustalił sztywny wskaźnik dla usług 25mp/1000m2 Pu patrz § 32 ust. 1 pkt 5 lit. b), co jest niezgodne ze Studium oraz § 29 ust 1 planu.

Bezprawnym jest ustalenie planu § 32 Ust. 1 pkt 5 lit. b) zdanie drugie, że "dopuszcza się bilansowanie miejsc parkingowych razem z terenem A129 KGW", czyli poza terenem przedsięwzięcia określonego jako A32. Ustalenie planu jest niezgodne z § 29 ust. 1 pkt 3 planu oraz niezgodne z § 18 Rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie (Dz. U. 2002 nr 75 poz. 690), bo zgodnie z ww. Rozporządzeniem miejsca parkingowe należy zapewnić na działce budowlanej - inwestycyjnej. Również Studium nakazuje bilansować parkingi na terenie własnym Rozdział XVI pkt 3 str. 145.

Niezgodności planu z prawem w zakresie ustaleń ogólnych planu w szczególności omówione w punktach 5.1; 5.2; 5.3; 5.4; 5.5; 5.6; 5.7; 5.8; 5.9; 5.10; 5.11; 5.12; 5.13; 5.14 dotyczą również terenu A32 MW/U-HA § 32 ust.1.

- dla terenu A2 MW§ 31 ust. 2 skarżąca wskazała, że bezprawnym jest zapis § 31 ust. 2 pkt 5 dotyczący możliwości bilansowania miejsc parkingowych na terenie A2 MW razem z parkingami przyulicznymi oraz terenem A126 KGW, bo prawo budowlane nakazuje bilansować miejsca parkingowe na terenie własnym (w dorozumieniu na terenie inwestycji).

Bezprawnymi są zapisy § 32 ust. 2 pkt 2 lit. c) o minimalnej wysokości zabudowy.

Niezgodności planu z prawem w zakresie ustaleń ogólnych planu w szczególności omówione w punktach 5.1; 5.2; 5.3; 5.4; 5.5; 5.6; 5.7; 5.8; 5.9; 5.10; 5.11; 5.12; 5.13; 5.14; dotyczą również terenu A2 MW § 31 ust. 2.

- dla terenu 54 KD-D § 53 pkt 54 skarżąca wskazała na niezgodności planu z prawem w zakresie ustaleń ogólnych planu w szczególności omówione w punktach 5.9; 5.10; 5.11; 5.12; 5.15; 5.16, które dotyczą również terenu 54 KD-D § 53 pkt 54.

W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej oddalenie.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga nie zasługuje na uwzględnienie.

W pierwszej kolejności należy wskazać, że skarga została wniesiona do organu w dniu 6 lipca 2017 r. (data stempla Biura Rady m. [...]).Skarga dotyczy uchwały Rady m. [...] Nr [...] z dnia [...] czerwca 2009 r. w sprawie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego rejonu [...].

Z dniem 1 czerwca 2017 r. weszła w życie ustawa z dnia 7 kwietnia 2017 r. o zmianie ustawy – Kodeks postępowania administracyjnego oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2017 r., poz. 935). Zgodnie z art. 17 ust. 1 ww. ustawy przepisy art. 52 i art. 53 ustawy zmienianej w art. 9, w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą, oraz przepisy ustaw zmienianych w art. 2, art. 6, art. 7 i art. 11, w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą, stosuje się do aktów i czynności organów administracji publicznej dokonanych po dniu wejścia w życie niniejszej ustawy.

Ponieważ skarga dotyczy aktu organu administracji publicznej, jakim jest uchwała Rady m. [...] Nr [...] z dnia [...] czerwca 2009 r. w sprawie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego rejonu [...], która została podjęta przed dniem 1 czerwca 2017 r., w sprawie znajdą zastosowanie przepisy art. 52 i art. 53 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2016 r. poz. 718, z późn. zm.) oraz przepis art. 101 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz. U. z 2016 r. poz. 446, 1579 i 1948 oraz z 2017 r. poz. 730) w brzmieniu sprzed zmiany wprowadzonej ustawą z dnia 7 kwietnia 2017 r. o zmianie ustawy – Kodeks postępowania administracyjnego oraz niektórych innych ustaw.

Mając powyższe na uwadze, należy wskazał, że przedmiotowa skarga złożona została w trybie art. 101 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym, według którego każdy, czyj interes prawny lub uprawnienie zostały naruszone uchwałą lub zarządzeniem podjętymi przez organ gminy w sprawie z zakresu administracji publicznej, może - po bezskutecznym wezwaniu do usunięcia naruszenia - zaskarżyć uchwałę do sądu administracyjnego. Oznacza to, że w pierwszej kolejności należy zbadać, czy wniesiona skarga podlega rozpoznaniu przez sąd administracyjny i czy spełnia wymogi formalne, do których w niniejszej sprawie zaliczyć należy: 1) zaskarżenie uchwały z zakresu administracji publicznej, 2) wcześniejsze bezskuteczne wezwanie do usunięcia naruszenia interesu prawnego lub uprawnienia, 3) zachowanie terminu do wniesienia skargi do sądu administracyjnego.

W ocenie Sądu w niniejszej sprawie wskazane wyżej wymogi zostały spełnione, bowiem wezwanie do usunięcia skarżąca skierowała do Rady m. [...] w dniu 8 maja 2017 r., które pozostało bez odpowiedzi. Skargę wniesiono w dniu 6 lipca 2017 r., a więc z zachowaniem terminu określonego w art. 53 § 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Następnie konieczne jest jeszcze ustalenie, czy zaskarżona uchwała Rady m. [...] Nr [...] z dnia [...] czerwca 2009 r. w sprawie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego rejonu [...] dotyczy interesu prawnego skarżącej, a jeżeli tak, to czy narusza ten interes prawny, co dawałoby jej legitymację do wniesienia skargi.

Skarżąca swój interes prawny wywodzi z przysługującego jej prawa użytkowania wieczystego lub prawa współużytkowania wieczystego co do działek:

Dz. nr [...]- KW [...]- teren A1 MW § 31 ust. 1

Dz. nr [...]- KW [...]- teren A 59 MW/U-HA/KGw § 33 ust. 3

Dz. nr [...]- KW [...]- teren A 59 MW/U-HA/KGw § 33 ust. 3

Dz. nr [...]- KW [...]- teren A 59 MW/U-HA/KGw § 33 ust. 3

Dz. nr [...]- KW [...]- teren A 59 MW/U-HA/KGw § 33 ust. 3

Dz. nr [...]- KW [...]- teren A 59 MW/U-HA/KGw § 33 ust. 3

Dz. nr [...]- KW [...]- teren 54 KDD § 53 pkt 54

Dz. nr [...]część - KW [...]- teren A 123 U-S/U-K § 45 ust. 2

Dz. nr [...]- KW [...]- teren A 129 KGW § 48 ust. 1

Dz. nr [...]część - KW [...]- teren A 129 KGW § 48 ust. 1

Dz. nr [...]- [...]- teren A 32 MW/U-HA § 32 ust. 1

Dz. nr [...]– KW [...]– teren A 32 MW/U-HA § 32 ust. 1

Dz. nr [...]- KW [...]- teren A 32 MW/U-HA § 32 ust. 1

Dz. nr [...]- KW [...]- teren A 32 MW/U-HA § 32 ust. 1

Dz. nr [...]- KW [...]- teren A 32 MW/U-HA § 32 ust. 1

Dz. nr [...]- KW [...]- teren A 2 MW § 31 ust. 2

Dz. nr [...]- KW[...]-teren A 2 MW§ 31 ust. 2

Dz. nr [...]- KW [...]- teren A 2 MW § 31 ust. 2

Dz. nr [...]- KW [...]- teren A 2 MW § 31 ust. 2

Dz. nr [...]- KW [...]- teren A 2 MW § 31 ust. 2,

położonych na terenie objętym planem.

Z treści przytoczonego powyżej art. 101 u.s.g. wynika, że skargę w trybie tego przepisu może wnieść skutecznie tylko ten, kto wykaże się naruszeniem przez zaskarżoną uchwałę własnego interesu prawnego lub uprawnienia. Zaskarżeniu w trybie art. 101 ust. 1 u.s.g. podlega zatem uchwała organu gminy nie tylko niezgodna z prawem, ale i jednocześnie godząca w sferę prawną podmiotu, który wnosi skargę - wywołująca dla niego negatywne konsekwencje prawne np. zniesienia, ograniczenia, czy też uniemożliwienia realizacji jego uprawnienia lub interesu prawnego. Składając skargę, musi on zatem wykazać naruszenie własnego interesu prawnego, polegające na istnieniu bezpośredniego związku pomiędzy zaskarżoną uchwałą, a własną, indywidualną i prawnie chronioną sytuacją. Dla uznania legitymacji skargowej podmiotu nie jest zatem wystarczające wykazanie, że uchwała podjęta przez organ gminy narusza jego pojmowany w sposób subiektywny interes faktyczny. Ponieważ do wniesienia skargi nie legitymuje stan jedynie zagrożenia naruszeniem, dlatego w skardze należy wykazać, w jaki sposób doszło do naruszenia prawem chronionego interesu lub uprawnienia podmiotu wnoszącego skargę. Skarga złożona w trybie powyższego przepisu nie ma bowiem charakteru actio popularis, zatem do jej wniesienia nie legitymuje ani sprzeczność z prawem zaskarżonej uchwały, ani też stan zagrożenia naruszenia interesu prawnego lub uprawnienia (wyroki NSA : z dnia 3 września 2004 r., sygn. akt OSK 476/04; z dnia 4 lutego 2005 r., sygn. akt OSK 1563/04; z dnia 1 marca 2005 r., sygn. akt OSK 1437/2004, dostępne w CBOSA).

W orzecznictwie i doktrynie eksponuje się przede wszystkim bezpośredniość, konkretność i realny charakter interesu prawnego strony kształtowanego aktem stosowania prawa materialnego (wyrok NSA z dnia 18 września 2003 r., sygn. akt II SA 2637/02, Lex nr 80699). O naruszeniu interesu prawnego można mówić wtedy, gdy zaskarżonym aktem zostaje odebrane lub ograniczone jakieś prawo skarżącego wynikające z przepisów prawa materialnego lub procesowego, względnie zostanie nałożony na niego nowy obowiązek lub też zmieniony obowiązek dotychczas na nim ciążący. Zgodnie z ugruntowanym orzecznictwem na skarżącym spoczywa obowiązek wykazania się nie tylko indywidualnym interesem prawnym lub uprawnieniem, ale także zaistniałym w dacie wnoszenia skargi, nie zaś w przyszłości, naruszeniem tego interesu prawnego lub uprawnienia. Wnoszący skargę w trybie art. 101 ust. 1 u.g.n. musi wykazać, że istnieje związek pomiędzy jego prawnie gwarantowaną sytuacją, a zaskarżoną uchwałą, polegający na tym, że uchwała w sposób istotny narusza jego interes prawny lub uprawnienia. Podkreślenia jednak wymaga, że naruszenie interesu prawnego dające stronie prawo do zaskarżenia uchwały z zakresu administracji publicznej nie oznacza automatycznego uwzględnienia skargi. W przypadku kwestionowania uchwały w przedmiocie planu zagospodarowania przestrzennego uwzględnienie skargi nastąpi, gdy naruszenie przepisów przekroczy granice tzw. władztwa planistycznego, przysługującego gminie z mocy art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (j.t. Dz. U. z 2017 r., poz. 1073, ze zm., zwanej dalej ustawą planistyczną). Podjęcie zatem uchwały w sprawie planu zagospodarowania przestrzennego nawet z naruszeniem interesów podmiotu skarżącego, ale w granicach tego władztwa, nie doprowadzi do uwzględnienia skargi (vide Z. Niewiadomski "Planowanie i zagospodarowanie przestrzenne. Komentarz", C.H. Beck Warszawa 2006, s. 197 - 198). Zauważyć przy tym trzeba, iż wskazane władztwo planistyczne stanowi kompetencję gminy do samodzielnego i zgodnego z jej interesami kształtowania polityki przestrzennej. Obejmuje ono samodzielne ustalenie przez gminę przeznaczenia terenów, rozmieszczenia inwestycji celu publicznego oraz określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy (art. 3 ust. 1 oraz art. 15 ust. 2 ustawy planistycznej). W zakres władztwa planistycznego wchodzi również, z mocy art. 6 ust. 1 ustawy pianistycznej, ustalenie w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego sposobu wykonywania prawa własności nieruchomości. Koncepcja władztwa planistycznego zakłada samodzielność gminy, jak i możliwość ingerencji w prawa prywatne (w granicach określonych prawem). Oznacza zatem, że zainteresowane podmioty (w tym właściciele, czy też wieczyści użytkownicy nieruchomości położonych w granicach planu) nie mogą oczekiwać, że rada gminy nie będzie korzystała z przysługujących jej uprawnień w ramach władztwa z powodu niezgodności ustaleń planu z żądaniami właścicieli nieruchomości znajdujących się na obszarze objętym planem lub w bezpośrednim sąsiedztwie (Z. Niewiadomski "Planowanie i zagospodarowanie przestrzenne. Komentarz", Warszawa 2006, s. 197 - 198, wyrok NSA z dnia 26 lutego 2008 r. sygn. akt II OSK 1765/07, CBOSA).

W niniejszej sprawie Rada m.[...] zaskarżoną uchwałą wprawdzie dokonała ingerencji w posiadane przez skarżącą Spółdzielnię prawo użytkowania wieczystego lub prawo współużytkowania wieczystego wskazanych wyżej działek położonych na terenie objętym planem, jednakże ingerencja ta, w ocenie Sądu, nie przekraczała granic władztwa planistycznego.

Skarżąca podniosła szereg zarzutów dotyczących poszczególnych jednostek planistycznych, w ramach których położone są działki, do których skarżącej służy prawo. Na terenie tym zlokalizowane jest osiedle mieszkaniowe wybudowane w latach 70. XX wieku. Zatem miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego rejonu [...] uchwalony w 2009 r. na tym obszarze odnosił się obszaru wcześniej już zagospodarowanego urbanistycznie.

Działka nr [...], na której zlokalizowany jest budynek przy ul. [...] w zasadniczej swojej części znajduje się w jednostce planistycznej A1MW. Faktem jest, że fragment tej działki w jej południowo-zachodniej części znajduje się w granicach jednostki planistycznej A2MW. Uzasadnione jest stanowisko organu, że skoro na tym fragmencie działki nr [...] i na części działki nr [...] znajduje się obszar, na którym może został zlokalizowana nowa zabudowa kubaturowa, to uzasadnione było włączenie tego fragmentu działki nr [...] w teren A2MW. Ponadto wskaźniki zabudowy dla nowych inwestycji są zbliżone do tych, które określa jednostka urbanistyczna A2MW. Określanie poszczególnych terenów (jednostek urbanistycznych) może pozostawać w oderwaniu od granic własności. Skarżąca w tym zakresie powołała się na naruszenie art. 2 ust. 2 pkt 7 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, którego w tej ustawie nie ma.

W § 31 ust. 1 pkt 5 dot. terenu A1MW dopuszczono bilansowanie miejsc parkingowych razem z parkingami przyulicznymi oraz terenem A59MW/U-HA/KGw, gdzie jest planowany parking wielopoziomowy. Wskazany przez skarżącą § 18 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie (Dz. U. z 2002 r. nr 75, poz. 690, ze zm.) dot. miejsc postojowych dla samochodów osobowych odnosi się do nowozagospodarowywanych działek budowlanych. Zatem słuszne jest stanowisko organu, że teren A1MW jest terenem zainwestowanym, z istniejącą wysoką zabudową wielorodzinną. Przestrzeń pomiędzy blokami jest zagospodarowana w przeważającej części terenami zielonymi, alejkami, placami zabaw itp. a linie zabudowy zostały poprowadzone praktycznie po obrysie istniejącego budynku wielorodzinnego. Parkingów na starych osiedlach mieszkaniowych jest za mało, również niewiele jest terenów otwartych które nadają się na taka funkcję. Oczywistym jest, że taki stan wynika z projektowania osiedli w latach wcześniejszych i niedoszacowania ilości pojazdów. W konsekwencji w trakcie prac nad planem zastane zagospodarowanie nakładało konieczność rozważenia lokalizacji optymalnych miejsc pod parkingi, w taki sposób, aby prawidłowo one funkcjonowały, jak również nie zaburzały istniejących kompozycji i zagospodarowania przestrzennego. W związku z tym, ponieważ bilansowanie miejsc parkingowych na terenie A1MW nie jest możliwe, to chcąc zapewnić miejsca parkingowe podmiotom dotychczas z nich korzystających, wprowadzono zapis § 31 ust. 1 pkt 5 umożliwiający bilansowanie miejsc parkingowych razem z parkingami przyulicznymi oraz terenem A59MW/U-HA/KGw, gdzie jest planowany parking wielopoziomowy a obecnie znajduje się parking terenowy, z którego korzystają mieszkańcy pobliskich bloków.

W § 2 pkt 24 uchwały zdefiniowano pojęcie przeznaczenia podstawowego, przez które należy rozumieć ustalone w planie przeznaczenie danego terenu oraz odpowiadający mu sposób zagospodarowania i zabudowy. Natomiast w § 2 pkt 23 uchwały zdefiniowano pojęcie przeznaczenia dopuszczalnego, przez które należy rozumieć wskazanie, jakie przeznaczenie i związany z nim sposób zagospodarowania są dopuszczone na wyodrębnionym terenie, przy czym warunki tego dopuszczenia określa niniejsza uchwała. W ocenie Sądu, nie budzi wątpliwości, że przeznaczenie dopuszczalne pełni funkcję uzupełniającą w stosunku do przeznaczenia podstawowego. Jednocześnie w § 2 pkt 7 uchwały zdefiniowane zostało pojęcie funkcji uzupełniającej jako funkcji, dla której przeznaczone jest nie więcej niż 20% powierzchni użytkowej zabudowy na każdej działce inwestycyjnej. Słusznie wskazuje organ, że czytając łącznie wszystkie ustalenia planu widać, że przeznaczenie dopuszczalne jako funkcja uzupełniająca przeznaczenie podstawowego w danej jednostce planistycznej nie może przekraczać 20% powierzchni użytkowej zabudowy na każdej działce inwestycyjnej. Zatem zarzuty dotyczące braku określenia relacji między przeznaczeniem podstawowym i przeznaczeniem dopuszczalnym w jednostkach planistycznych: A1MW, A2MW, A59MW/U-HA/KGw, A123U-S/U-K, A32MW/U-HA, A129KGw są nieuzasadnione i przestrzeń nie została ukształtowana alternatywnie pod względem funkcjonalnym.

W § 33 ust. 3 dla terenu A59MW/U-HA/KGw przewidziano dla usług 25 miejsc parkingowych na każde 1000 m² powierzchni użytkowej. Zapis ten w ocenie Sądu nie jest sprzeczny z treścią § 29 ust. 1 pkt 3 uchwały, który przewiduje dla terenu usług handlu co najmniej 25 miejsc parkingowych na każde 1000 m² powierzchni użytkowej. Zapis "co najmniej 25" określa minimum tych miejsc, a zatem może to być m. in. konkretnie 25 miejsc, ale nie mniej.

Z kolei w § 29 ust. 8 uchwały ustalono, że w przypadku likwidacji miejsc parkingowych, związanej z realizacją nowej zabudowy, dostęp dotychczasowych użytkowników parkingów terenowych do nowych miejsc parkingowych nie może być gorszy od dotychczasowego. Zgodzić się należy ze stanowiskiem organu, że zapis ten wynika z faktu, że na dzień uchwalania miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego rejonu [...] wiele terenów, zlokalizowanych wśród istniejącej zabudowy wielorodzinnej było wykorzystywanych jako parkingi dla mieszkańców osiedli. Wprowadzenie w zapisach planu możliwości realizacji nowych inwestycji oraz określenie linii zabudowy może wiązać się z likwidacją miejsc parkingowych wykorzystywanych przez mieszkańców zabudowy istniejące. W związku z powyższym, zapis ten w przypadku realizacji nowej zabudowy miał na celu zapewnienie miejsc parkingowych podmiotom dotychczas z nich korzystających, bo należy pamiętać, że plan w zakresie terenu, który obejmuje skarga, dotyczy obszaru zabudowanego osiedlem mieszkaniowym w latach 70. XX wieku.

W § 33 ust. 3 pkt 1a uchwały przewidziano m. in. rozwój funkcji parkingowych w formie spiętrzonych - podziemnych i naziemnych budynków garażowych oraz parkingów terenowych w miejscu wskazanym w rysunku planu. Z kolei w § 29 ust. 3, 4, 5, 6 zapisano:

- plan wyznacza lokalizacje kubaturowych parkingów publicznych,

- plan dopuszcza lokalizację i realizację kubaturowych parkingów publicznych na obszarach oznaczonych symbolem parkingu naziemnego lub podziemnego, a także w obrębie linii zabudowy,

- plan dopuszcza realizację parkingów podziemnych pod wszystkimi obiektami o nawierzchni trwałej w tym pod boiskami,

- rysunek planu wskazuje miejsca dopuszczonej lokalizacji parkingów terenowych oraz dopuszcza ich realizację w obrębie linii zabudowy.

W ocenie Sądu, czytając łącznie wyżej przytoczone zapisy planu oraz czytając rysunek planu należy uznać, że na terenie jednostki terenowej A59MW/U-HA/KGw przewidziany jest publiczny parking kubaturowy w postaci budynku garażowego, który ma być zlokalizowany na obszarze oznaczonym symbolem parkingu podziemnego, co wskazuje rysunek planu. Jednocześnie na obszarze tej jednostki terenowej może być zrealizowany parking terenowy w obrębie linii zabudowy, które na rysunku planu są wskazane. Zatem nieuzasadniony jest zarzut skargi, ze rysunek planu nie odpowiada treści planu i wyklucza możliwość realizacji parkingów terenowych, gdyż nie ma na rysunku planu miejsc wskazanych do ich realizacji. Należy pamiętać, że zapis § 29 ust. 6 uchwały przewiduje dwojakie wskazanie na rysunku planu parkingów terenowych. Jako parkingu na poziomie terenu, według legendy oznaczonego linią ciągłą oraz w miejscu w obrębie linii zabudowy. Zatem w każdym obszarze w obrębie linii zabudowy w jednostce terenowej A59MW/U-HA/KGw potencjalnie może być zlokalizowany parking terenowy.

Odnosząc się do zarzutu nie określenia renty planistycznej dla terenu A123, gdyż ustalono ja na poziomie 0%, należy wskazać, że prawidłowa wykładnia normy art. 36 ust. 4 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym prowadzi do wniosku, że stawka renty planistycznej musi mieścić się w przedziale < 0% i <= 30%, przy czym można dopuścić brak orzekania w przedmiocie takiej stawki, w sytuacji, w której z pewnością można stwierdzić, iż uchwalenie miejscowego planu nie może spowodować zmiany wartości nieruchomości objętych planem. W § 54 ust. 1 uchwały stwierdzono, że w wyniku uchwalenia planu częściowo wzrośnie wartość trenów objętych planem. Oznacza to, że uznano, iż w wyniku uchwalenia planu nie wszystkich terenów objętych planem wartość wzrośnie.

Dla terenu A123U-S/U-K przeznaczonego pod usługi sportu, rekreacji i kultury wysokość stawki procentowej służącej naliczaniu opłaty związanej ze wzrostem wartości nieruchomości ustalono na 0%. Jest to uzasadnione, jak wskazuje organ, specyfiką przeznaczenia. Ponieważ obecny sposób zagospodarowania tego terenu to zieleń wewnątrzosiedlowa z alejkami i placem zabaw dla dzieci, to przeznaczenie przewidziane w planie jest kontynuacją obecnej funkcji tego terenu.

W § 45 ust. 2 pkt 5 dla terenu A123U-S/U-K przewidziano dla obiektów z zakresu sportu, rekreacji i kultury 20 miejsc parkingowych na każde 1000 m² powierzchni użytkowej. Zapis ten w ocenie Sądu nie jest sprzeczny z treścią § 29 ust. 1 pkt 5 uchwały, który przewiduje dla terenu kultury i sportu co najmniej 20 miejsc parkingowych na każde 1000 m² powierzchni użytkowej. Zapis "co najmniej 20" określa minimum tych miejsc, a zatem może to być m. in. konkretnie 20 miejsc, ale nie mniej.

Ponadto w § 45 ust. 2 pkt 5 dot. terenu A123U-S/U-K dopuszczono bilansowanie miejsc parkingowych razem z parkingami przyulicznymi. Jak już wyżej wskazano, powołany przez skarżącą § 18 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. odnosi się do nowozagospodarowywanych działek budowlanych. Zatem słuszne jest stanowisko organu, że teren A123U-S/U-K jest terenem zagospodarowanym, znajdującym się pomiędzy istniejącymi blokami. Umożliwienie bilansowania miejsc parkingowych razem z parkingami przyulicznymi może zmniejszyć degradację przestrzeni ogólnodostępnej. Dlatego też w celu ograniczenia ruchu kołowego i uniknięcia anektowania przez samochody kolejnych terenów zielonych umożliwiono bilansowanie miejsc parkingowych również z tymi, które znajdują się przy ulicach.

Jednostka terenowa A129KGw, to teren garaży kubaturowych. W § 48 ust. 1 pkt 1 lit. b przewidziano przeznaczenie dopuszczalne, jako uzupełnienie w stosunku do przeznaczenia podstawowego, w postaci funkcji usług – zabudowy i obiektów z zakresu handlu detalicznego w obiektach o pow. sprzedaży poniżej 2000 m², biur, administracji, obsługi finansowej. Słusznie podnosi skarżąca, że funkcje te wymagają określenia wskaźników parkingowych. Skoro w zapisach szczegółowych dla tej jednostki terenowej tego nie przewidziano, to zgodzić się należy ze stanowiskiem organu, że w takiej sytuacji zapisy ogólne i szczegółowe należy czytać razem. W ustaleniach ogólnych w § 29 ust 1 określono wskaźniki parkingowe dla poszczególnych funkcji terenów w tym usług. W związku z powyższym brak powtórzenia wskaźników parkingowych w ustaleniach szczegółowych nie zwalnia z obowiązku stosowania zapisów zawartych w ustaleniach ogólnych, które odnoszą się do wszystkich terenów. W § 29 ust 1 pkt 3 dla terenów handlu i administracji wskaźnik parkingowy ustalono na co najmniej 25 miejsc parkingowych na każde 1000 m² powierzchni użytkowej.

W § 2 pkt 1 uchwały zdefiniowano, że przez dachy zielone należy rozumieć dachy pokryte roślinnością. Zatem zapis § 48 ust. 1 pkt 2 lit. h ustala się stosowanie zielonych dachów oznacza pokrycie dachu roślinnością.

Realizując zasady ochrony środowiska, przyrody i krajobrazu kulturowego w § 17 pkt 1 uchwały ustalono zakaz lokalizowania obiektów i urządzeń, mogących znacząco oddziaływać na środowisko i wymagających sporządzania raportu oddziaływania na środowisko, poza przedsięwzięciami infrastrukturalnymi służącymi poprawie stanu środowiska i obsłudze mieszkańców, pod warunkiem zastosowania najkorzystniejszych rozwiązań z punktu widzenia ochrony środowiska i ochrony przyrody. Z pewnością garaże, parkingi samochodowe lub zespoły parkingów o parametrach określonych w § 3 pkt 56 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 9 listopada 2010 r. w sprawie przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko (j.t. Dz. U. z 2016 r. poz. 71) należą do przedsięwzięć mogących potencjalnie znacząco oddziaływać na środowisko. Jednakże słusznie zauważa organ, że parkingi należy zaliczyć do przedsięwzięć infrastrukturalnych służących obsłudze mieszkańców. Wobec powyższego, w jednostce terenowej A129KGw zapisy planu nie ograniczają skali parkingów, jakie mogą tam być zrealizowane, pod warunkiem zastosowania najkorzystniejszych rozwiązań z punktu widzenia ochrony środowiska i ochrony przyrody, co jest zrozumiałe.

Skarżąca podniosła, że plan ustala linię zabudowy dla terenu A129KGw w linii rozgraniczającej drogi publicznej 19 KD-D ([...]) i 4 KD-G ([...]) i tym samym dopuszcza nadwieszenia elementami budynku np. balkonami nad terenami tych dróg. W § 2 pkt 15 uchwały zdefiniowano nieprzekraczalne linie zabudowy jako wyznaczone na rysunku planu linie których nie może przekroczyć zabudowa. Uwzględniając powyższą definicję, nieuzasadniony jest zarzut dopuszczenia w planie możliwości wyjścia nadwieszeń elementów budynku np. balkonów poza nieprzekraczalną linię zabudowy.

Dla terenu A32MW/U-HA w § 32 ust. 1 pkt 3 lit. a uchwała przewiduje możliwość realizacji dróg wewnętrznych. W § 27 ust. 4 uchwały ustala się minimalną szerokość w liniach rozgraniczających ulic wewnętrznych, nie oznaczonych na rysunku planu – 10 m, a dojazdów do najwyżej sześciu działek budowlanych – 6 m. Zatem nieuzasadniony jest zarzut skargi, że plan dopuszcza realizacje dróg wewnętrznych na terenie A32MW/U-HA, ale nie określa ich parametrów.

W § 32 ust. 2 pkt 5 dla terenu A32MW/U-HA przewidziano dla usług 25 miejsc parkingowych na każde 1000 m² powierzchni użytkowej. Zapis ten w ocenie Sądu nie jest sprzeczny z treścią § 29 ust. 1 pkt 3 uchwały, który przewiduje dla terenu usług handlu i administracji, gastronomii, usług bytowych i rzemiosła oraz drobnej wytwórczości co najmniej 25 miejsc parkingowych na każde 1000 m² powierzchni użytkowej. Zapis "co najmniej 25" określa minimum tych miejsc, a zatem może to być m. in. konkretnie 25 miejsc, ale nie mniej.

W § 32 ust. 1 pkt 5 lit. b dot. terenu A32MW/U-HA dopuszczono bilansowanie miejsc parkingowych razem z terenem A129KGw (planowany garaż wielopoziomowy). Wskazany przez skarżącą § 18 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. odnosi się do nowozagospodarowywanych działek budowlanych. Zatem słuszne jest stanowisko organu, że parkingów na starych osiedlach mieszkaniowych jest zdecydowanie za mało. Również niewiele jest trenów otwartych, które nadają się na taka funkcję. Taki stan wynika z projektowania osiedli w latach wcześniejszych i niedoszacowania ilości pojazdów. W konsekwencji w trakcie prac nad planem zastany stan nakładał konieczność rozważenia lokalizacji optymalnych miejsc pod parkingi w taki sposób aby prawidłowo one funkcjonowały oraz nie zaburzały istniejących kompozycji i zagospodarowania przestrzennego Wobec powyższego bilansowanie miejsc parkingowych na terenie A32MW/U-HA nie jest możliwe. W celu zapewnienia miejsc parkingowych podmiotom dotychczas z nich korzystających konieczne było wprowadzenie ustalenia dotyczącego bilansowania miejsc parkingowych również na terenie A129KGw tj. terenie garaży kubaturowych.

Również w § 31 ust. 2 pkt 5 lit. b dot. terenu A2MW dopuszczono bilansowanie miejsc parkingowych razem z parkingami przyulicznymi i terenem A129KGw (planowane parkingi). Wskazany przez skarżącą § 18 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. odnosi się do nowozagospodarowywanych działek budowlanych. Zatem słuszne jest stanowisko organu, że zabudowa zlokalizowana na terenie A2MW, jest terenem zainwestowanym, z istniejącą wysoką zabudową wielorodzinną. Przestrzeń pomiędzy bokami jest zagospodarowana w przeważającej części terenami zielonymi (wiele drzew zostało oznaczonych w tym terenie jako drzewa do zachowania). Linie zabudowy w jednostce urbanistycznej A2MW umożliwiają wprowadzenie nowych inwestycji budowlanych tylko na niewielkim fragmencie terenu (południowy fragment dz. ew. nr [...] i [...]) natomiast w przeważającej część linie zabudowy odwzorowują stan istniejący i poprowadzone są po obrysach budynków. Organ wskazał również, że nie zawsze istnieje możliwość lokalizacji miejsc parkingowych na terenie działki inwestycyjnej. Istnieją sytuacje, w których np. ze względu na parametry wielkościowe działki spełnienie wymogu bilansowania miejsc parkingowych na terenie działki inwestycyjnej w świetle §19 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie nie jest możliwe.

Odnosząc się do zarzutu bezprawnego zapisu § 32 ust. 2 pkt 2 lit. c dot. minimalnej wysokości zabudowy, Sąd zauważa, że skarżąca nie wykazała tytułu prawnego do działek położonych w jednostce terenowej B33MW/U-HA.

Art. 15 ust. 2 pkt 6 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, w brzmieniu obowiązującym w dacie uchwalania zaskarżonej uchwały, stanowił, że w planie miejscowym określa się obowiązkowo parametry i wskaźniki kształtowania zabudowy oraz zagospodarowania terenu, w tym linie zabudowy, gabaryty obiektów i wskaźniki intensywności zabudowy.

W zaskarżonej uchwale intensywność zabudowy została zdefiniowana w § 2 pkt 9 jako wskaźnik, obliczony z ilorazu sumy powierzchni całkowitej wszystkich kondygnacji nadziemnych wszystkich obiektów zlokalizowanych na działce inwestycyjnej i powierzchni tej działki; z wyjątkiem terenów F12, F13, F14, G15, G16, HM, H21, 126, J28, E39, F40, F41, G45, I49, dla których wskaźnik jest obliczony z ilorazu sumy powierzchni całkowitej wszystkich kondygnacji nadziemnych wszystkich obiektów zlokalizowanych na całym terenie i powierzchni terenu w jego liniach rozgraniczających.

Skarżąca wskazała na niezgodność występującą w części dotyczącej wymogu obliczenia wskaźnika intensywności dla terenu planistycznego w jego liniach rozgraniczających, bo to oznacza liczenie wskaźnika z uwzględnieniem intensywności inwestycji na terenach sąsiednich w stosunku do działek inwestycyjnych znajdujących się na danym terenie planistycznym. Sąd zauważa, że zapis ten dotyczy jednostek planistycznych F12, F13, F14, G15, G16, HM, H21, 126, J28, E39, F40, F41, G45, I49, które nie są objęte skargą. Kwestionowany zapis nie odnosi się do jednostek terenowych: A1 MW, A 59 MW/U-HA/KGw, 54 KDD, A 123 U-S/U-K, A 129 KGW, A 32 MW/U-HA, A 2 MW, które objęte są skargą. Wbrew zarzutowi skargi, zapis ten nie narusza w sposób istotny interesu prawnego skarżącej. Należy również zauważyć zasadność stanowiska organu, który wskazał, że był to świadomy zabieg prawodawcy, mający na celu zapewnienie wymogu ładu przestrzennego na terenie objętym planem. Na wskazanych terenach F12, F13, F14, G15, G16, HM, H21, 126, J28, E39, F40, F41, G45, I49 znajdują się obszary predysponujące do zagospodarowania pod potencjalne nowe inwestycje. Liczenie wskaźnika w sposób zdefiniowany w planie miejscowym umożliwia sposób zagospodarowania wskazanych terenów planistycznych zgodnie z zasadami kształtowania ładu przestrzennego i zrównoważonego rozwoju, którego zadaniem jest kreowanie zabudowy obszarów miejskich o wysokim zagęszczeniu, zwartych i o mieszanych funkcjach oraz rozwój wysokiej jakości terenów zielonych w mieście.

Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z 12 września 2017 r., sygn. akt II OSK 2884/16 zwrócił uwagę, "że w judykaturze panuje ugruntowany pogląd, iż rada gminy nie może jeszcze raz normować materii uregulowanych w obowiązujących ustawach, a uchwała zawierająca takie unormowania, jako istotnie naruszająca prawo, winna być uznana za nieważną w części, w jakiej zawiera takowe regulacje. Powtórzony przepis ustawy będzie interpretowany w kontekście uchwały, w której go powtórzono, co może w istocie prowadzić do całkowitej lub częściowej zmiany intencji prawodawcy. Uchwała organu stanowiącego jednostki samorządu terytorialnego, będąca aktem prawa miejscowego, jest jednocześnie źródłem powszechnie obowiązującego prawa na obszarze danej jednostki, musi, więc respektować unormowania zawarte w aktach prawnych wyższego rzędu (por. wyrok NSA z dnia 8 kwietnia 2008 r., sygn. akt II OSK 370/07, [w:] CBOSA). Powyższe stanowisko znajduje dodatkowe oparcie w treści § 137 załącznika do rozporządzenia Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 czerwca 2002 r. w sprawie: "Zasad techniki prawodawczej" – stosowanego do aktów prawa miejscowego na mocy § 143, zgodnie z którym w uchwale i zarządzeniu nie powtarza się przepisów ustaw, ratyfikowanych umów międzynarodowych i rozporządzeń. Zauważyć trzeba, że zakaz powtarzania określony w tym przepisie nie jest bezwzględny. Dopuszcza się bowiem możliwość powtórzenia w akcie niższego rzędu przepisu ustanowionego w akcie wyższego rzędu w sytuacji, kiedy ma on niejako charakter przepisu "zapowiadającego" dalsze uregulowania. Innymi słowy, chodzi o sytuację, w której bez zastosowania tego powtórzenia dalsze przepisy aktu normatywnego: "sprawiają wrażenie wyrwanych z kontekstu, lub nie tworzą zamkniętej całości czy nie są wystarczająco komunikatywne" (D. Szafrański, Zasady techniki prawodawczej w zakresie aktów prawa miejscowego. Komentarz praktyczny z wzorami oraz przykładami, Legalis/el.)". Powtórzenia dokonywane w przedmiotowym planie mają na celu ułatwienie czytelności przyjętych regulacji. "Uznanie danego przepisu planu za zbędny, z uwagi na powielanie takiego uregulowania, nie oznacza jednocześnie, że taki przepis istotnie narusza prawo, co skutkuje koniecznością stwierdzenia jego nieważności. Argumentacja, że plan jest nieważny ex tunc w części gdyż, w przytoczonych przepisach odsyła do, czy też przypomina o obowiązujących powszechnie przepisach prawa, jest nieuzasadniona. Powołane przepisy mają odrębny byt prawny i wiążą niezależnie od tego, czy plan o nich wspomina. Ponadto ustalenie zasad zagospodarowania przestrzennego mieszczących się w ramach obowiązujących ram prawnych jest nie tylko uprawnieniem, ale wręcz obowiązkiem organu stanowiącego gminy".

W planie zdefiniowano m.in. pojęcie powierzchni biologicznie czynnej, nieprzekraczalnych linii zabudowy, wysokości budynku. W ocenie Sądu, dopóki definicja użyta w planie miejscowym mieści się w definicji ustawowej - nie ma podstaw do uznania jej za wadliwą, a tym samym stanowiącą podstawę do stwierdzenia nieważności postanowień planu do niej się odwołujących. Z taką sytuacją mamy do czynienia w przedmiotowej sprawie. Należy również podzielić stanowisko organu, że definicja wysokości budynku zawarta w § 6 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. nie jest definicja legalną tylko na potrzeby tego rozporządzenia.

W ustaleniach szczegółowych dotyczących parametrów i wskaźników kształtowania zabudowy oraz zagospodarowania terenu w poszczególnych jednostkach terenowych została określona wysokość zabudowy. Natomiast zgodzić się należy ze stanowiskiem organu, że żaden przepis prawa nie nakazuje formułowania definicji legalnej wysokości zabudowy. Minimalna i maksymalna wysokość zabudowy w poszczególnych jednostkach planistycznych została określona w metrach. Natomiast maksymalna wysokość zabudowy została dodatkowo określona poprzez liczbę kondygnacji, czego żaden przepis nie zakazuje. W praktyce oznacza to, że liczba kondygnacji musi się zmieścić w maksymalnej wysokości zabudowy określonej w metrach. Organ wskazał, że jest to dodatkowe określenie maksymalnej wysokości zabudowy poprzez ilość kondygnacji, mające istotne znaczenie w odniesieniu do budynków nie tylko z uwagi na zapewnienie ładu przestrzennego ale również zapewnienia właściwej jakości życia mieszkańców i standardów środowiskowych, gdyż wpływa na możliwą "pojemność mieszkaniową terenu" przekładając się między innymi na zapewnienie właściwej infrastruktury sanitarnej, komunikacyjnej i społecznej. Mieści się więc we władztwie planistycznym gminy.

Nie przekracza władztwa planistycznego, wbrew zarzutom skargi, zapis § 13 ust. 1 uchwały, zgodnie z którym w ciągach ulic publicznych dla zabudowy mieszkaniowej, wielorodzinnej i usługowej wprowadza się nakaz ujednolicenia wysokości gzymsów i pierwszej kondygnacji poprzez ich dostosowanie do zabudowy sąsiedniej. Zapis ten ma na celu harmonijne ukształtowanie przestrzeni w obszarze już zainwestowanym.

Nie przekracza władztwa planistycznego również zapis § 15 ust. 1 pkt 2, ust. 2, 3 i 4 uchwały w zakresie dotyczącym ochrony zieleni. W planie miejscowym organ gminy upoważniony jest do urządzania i kształtowania terenów zieleni.

Nie przekracza uprawnień organu planistycznego wprowadzenie w planie miejscowym zapisu dotyczącego zakazu lokalizowania na terenie objętym planem obiektów i urządzeń, mogących znacząco oddziaływać na środowisko i wymagających raportu oddziaływania na środowisko (§ 17 pkt 1 uchwały). Badając dopuszczalność lokalizacji danego obiektu na obszarze objętym planem zawsze należy posługiwać się aktem prawnym obowiązującym. Akt prawny uchylony nie ma mocy prawnej i nie może być podstawą ustaleń. Zapis § 17 pkt 3 uchwały wyraża politykę, jaką organ chce realizować w zakresie ochrony środowiska, co nie przekracza władztwa planistycznego.

W § 19 uchwały określono zasady scalania i podziału nieruchomości. Dla terenów zabudowy mieszkaniowej jednorodzinnej ustalono minimalna powierzchnię nowo wydzielanych działek budowlanych na poziomie 350 m². Dla zabudowy wielorodzinnej i pozostałych terenów normy dotyczące minimalnej powierzchni działki budowlanej oraz szerokości frontu działki określono w ustaleniach szczegółowych dla poszczególnych terenów poprzez zapis "nie określa się", co nie wykracza poza władztwo planistyczne.

Zapis § 10 ust. 1, który dla terenów oznaczonych symbolem MW, MW/U-HA i ZP nie zezwala na realizację ogrodzeń wewnętrznych między poszczególnymi działkami stanowiącej odrębne nieruchomości, jeżeli znajdują się one w obrębie jednego terenu, wyznaczonego rysunku planu liniami rozgraniczającymi nie przekracza władztwa planistycznego. Organ zasadnie wskazał, że zakaz ten został wprowadzony celowo z myślą o ochronie krajobrazu miejskiego, dostępności przestrzeni publicznych i zwiększenia atrakcyjni funkcjonalnej osiedli.

W § 20, § 21, § 22, § 23, § 24, § 25, § 26 uchwały zawarto ustalenia dotyczące infrastruktury technicznej, które zgodne są z obowiązującymi przepisami prawa i pozostają w spójności z rysunkiem. Zarzuty skargi dotyczące systemu infrastruktury technicznej są tak ogólnie sformułowane, że wręcz niemożliwe do zweryfikowania.

W § 1 ust. 2 określono granice obszaru objętego planem. Granice te zostały szczegółowo opisane i wskazane na rysunku planu. Żaden przepis prawa nie nakazuje określania granic planu zgodnie z granicami własności. Skarżąca podniosła, że działka nr [...] czyściwo jest na obszarze planu [...] i ma tam funkcję zieleni oznaczoną symbolem 5n ZP, druga część tej działki jest na obszarze planu [...] i ma funkcje parkingowe z usługami i oznaczenie A129KGw. Już sam fakt różnych funkcji przypisanych tej działce w poszczególnych planach wskazuje na dopuszczalność jej podziału planistycznego. Duże osiedle mieszkaniowe również może znaleźć się w obszarze dwóch planów miejscowych, nie przekracza to władztwa planistycznego.

Zgodnie z art. 28 ust. 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym jedynie istotne naruszenie zasad sporządzania planu miejscowego, powodują nieważność uchwały rady gminy w całości lub części. W ocenie Sądu, z taką sytuacją w przypadku przedmiotowego planu miejscowego nie mamy do czynienia. Pozwala to na stwierdzenie, że zaskarżona uchwała nie narusza w istotny sposób interesu prawnego skarżącej w zakresie nieruchomości objętych skargą.

Jednocześnie przepis art. 28 ust. 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym stanowi, że istotne naruszenie trybu sporządzania planu miejscowego, powodują nieważność uchwały rady gminy w całości lub części. Pojęcie "trybu sporządzania planu miejscowego" (zwanego też potocznie: "procedurą planistyczną") - którego zachowanie stanowi przesłankę formalnoprawną zgodności miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego z przepisami prawa - odnosi się do sekwencji czynności, jakie podejmuje organ w celu doprowadzenia do uchwalenia planu miejscowego, począwszy od uchwały o przystąpieniu do sporządzania planu, a skończywszy na jego uchwaleniu. Zatem, wobec powyższego, nie każde naruszenie trybu postępowania będzie skutkowało nieważnością aktu planistycznego.

W tym miejscu należy zauważyć, że zaskarżona uchwała Rady Miasta [...] Nr [...] z dnia [...] czerwca 2009 r. w sprawie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego rejonu [...] była już przedmiotem skarg do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie w sprawach IV SA/Wa 881/12, IV SA/Wa 90/16, IV SA/Wa 2732/12, IV SA/Wa 2521/14, IV SA/Wa 1565/17 i przedmiotem skarg kasacyjnych do Naczelnego Sadu Administracyjnego w sprawach II OSK 1732/16, II OSK 2879/13 i II OSK 2281/15. Konsekwencją wcześniejszego rozpoznania przez sąd administracyjny skarg na tę samą uchwałę, która została oddalona w całości lub części, jest związanie sądu orzekającego później dokonaną kontrolą zaskarżonego aktu pod względem zgodności prawem w zakresie trybu postępowania, zasad sporządzania planu i właściwości organów, tj. przesłankami z art. 28 ust. 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, tym bardziej, że zgodnie z art. 134 § 1 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Sąd rozpoznaje sprawę w granicach danej sprawy nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną. Nie będąc związany granicami skargi, sąd zobowiązany jest do wzięcia pod uwagę z urzędu (zasada oficjalności) wszelkich naruszeń prawa, a także wszystkich przepisów, które powinny znaleźć zastosowanie w rozpoznawanej sprawie, niezależnie od żądań i zarzutów podniesionych w skardze. Niezwiązanie granicami skargi nie oznacza, że sąd może czynić przedmiotem swych rozważań i ocen wszystkie aspekty skargi, bez względu na treść zaskarżonego aktu lub czynności. Oznacza ono natomiast, że sąd ten ma prawo, a także obowiązek dokonać oceny zgodności z prawem zaskarżonego aktu administracyjnego nawet wówczas, gdy dany zarzut nie został podniesiony w skardze. Nie jest przy tym skrępowany sposobem sformułowania skargi, użytymi argumentami, a także podniesionymi wnioskami, zarzutami i żądaniami.

W konsekwencji rozpoznając kolejną skargę na wskazaną uchwałę, stwierdzenie przez Sąd I instancji nieważności uchwały mogłoby nastąpić tylko w części dotyczącej interesu prawnego skarżącej. (por. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 19 kwietnia 2012 r., sygn. akt II OSK 509/12, Baza NSA; wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 19 kwietnia 2012 r., sygn. akt II OSK 302/12, Baza NSA; wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 19 kwietnia 2012 r. sygn. akt II OSK 510/12, Baza NSA; wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 18 maja 2012 r. sygn. akt II OSK 618/12, Baza NSA).

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie rozpoznając przedmiotową sprawę nie mógł zatem dokonać ponownej oceny zarzutów podnoszonych przez skarżącą, koncentrujących się wokół naruszenia procedury planistycznej, gdyż ta była już przedmiotem oceny sądu administracyjnego I instancji i Naczelnego Sądu Administracyjnego.

Niezależnie od powyższej okoliczności Sąd wskazuje, że stanowisko organu zawarte w odpowiedzi na skargę zasługuje na uwzględnienie, zgodnie z którym jeżeli akt prawa miejscowego był już przedmiotem kontroli sądu administracyjnego, sąd ten może rozpoznać tylko te zarzuty, które dotyczą naruszenia interesu prawnego skarżącego, w szczególności nadużycia władztwa planistycznego gminy. Poza zakresem kontroli są natomiast te kwestie, które podlegały wcześniejszej kontroli ze skargi innych podmiotów i odnoszą się do procedury planistycznej (tak: wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 18 lipca 2016, sygn. akt II OSK 857/15). Organ wykazał także, że projekt planu został poddany procedurze strategicznej oceny oddziaływania na środowisko. W ramach prac nad planem wystąpiono do Państwowego Powiatowego Inspektora Sanitarnego o uzgodnienie, który pismem z 16 marca 2009 r. uzgodni! zakres i stopień szczegółowości informacji wymaganych w prognozie oddziaływania na środowisko. Jakkolwiek zakres i stopień szczegółowości prognozy oddziaływania na środowisko nie został przedstawiony do uzgodnienia Regionalnemu Dyrektorowi Ochrony Środowiska w [...], jednak projekt planu wraz z prognozą środowiskową został poddany opiniowaniu przez RDOŚ (wystąpienie do RDOŚ o zaopiniowanie projektu planu z dnia 13.01.2009 r., opinia z RDOŚ wpłynęła do BAiPP w dniu 9.02.2009 r.). Sporządzona do projektu planu prognoza oddziaływania na środowisko spełniała wymogi określone przepisami. Jakkolwiek została sporządzona w styczniu 2008 r., z korektami we wrześniu 2008 r. i zakres jej oparty był na Przepisach rozporządzenia MOŚZNiL z dnia 9 marca 1995 r. w sprawie wymagań, jakim powinna odpowiadać prognoza skutków wpływu ustaleń miejscowego planu zagospodarowania Przestrzennego na środowisko, to analiza jej treści wskazuje, że poza drobnymi elementami odpowiada ona zakresowi prognozy oddziaływania na środowisko określonemu w art. 51 ustawy z dnia 3 października 2008 r. o udostępnianiu informacji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz o ocenach oddziaływania na środowisko. Zgodzić się należy ze stanowiskiem organu, że biorąc pod uwagę specyfikę okresu przejściowego, przy poprawności merytorycznej prognozy środowiskowej i braku form ochrony przyrody na terenie [...] należy uznać, że wystąpienie do RDOŚ o zaopiniowanie projektu planu z prognozą środowiskową było wystarczające dla zagwarantowania chronionych prawem wartości przyrodniczych oraz dotyczących ochroni środowiska i nie można uznać, tego faktu jako istotnego naruszenia trybu sporządzania planu prowadzącego do stwierdzenia nieważności planu miejscowego. Zagwarantowano również udział społeczeństwa w strategicznej ocenie oddziaływania na środowisko poprzez wyłożenie projektu planu do publicznego wglądu w dniach 4.02.- 4.03.2008 r. projektu planu wraz z prognozą oddziaływania na środowisko.

Sąd podziela również stanowisko organu co do niezasadności zarzutów dotyczących zmian w projekcie planu poza procedurą. Organ wyjaśnił, że w wyniku wyłożenia w terminie ustawowym do projektu planu wpłynęły 84 uwagi. Wszystkie uwagi zostały rozpatrzone przez Prezydenta m. [...] Zarządzeniem Nr [...] z dnia [...] kwietnia 2008 r. w sprawie rozpatrzenia wszystkich uwag wniesionych do projektu miejscowego planu zagospodarowani!: przestrzennego rejonu [...]. Wszystkie zmiany (zgodnie ze stenogramem obrad sesji Rady m. [...] w dniu [...] czerwca 2009 r.) wprowadzono do projektu planu zgodnie z ustaleniami, które wypracowano na kilku posiedzeniach Komisji Ładu Przestrzennego przed obradami sesji Rady m. [...]. Komisja Ładu Przestrzennego rozpatrzyła i uznała cześć zgłoszonych autopoprawek oraz poprawek wymaganą większością głosów. Po ich omówieniu Komisja zaproponowała kolejne przegłosowanie poprawek zgłoszonych do uwag. które były również przedmiotem opinii Rady Dzielnicy [...], które wymagały oddzielnego głosowała na sesji rady m. [...], z których każda w sposób szczegółowy została przedstawiona i omówiona na sesji i poddana pod głosowanie radnych m. [...].

Mając powyższe na względzie Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie na podstawie art. 151 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi orzekł jak w sentencji wyroku.