Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Sylwester Marciniak, Sędzia NSA Barbara Wasilewska (sprawozdawca), Sędzia WSA (del.) Dagmara Dominik-Ogińska, Protokolant Marta Sokołowska-Juras, po rozpoznaniu w dniu 9 sierpnia 2012 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej S. S. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie z dnia 15 czerwca 2011 r. sygn. akt I SA/Sz 290/11 w sprawie ze skargi S. S. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w S. z dnia 25 stycznia 2011 r. nr [...] w przedmiocie podatku od towarów i usług za grudzień 2004 r., od stycznia do grudnia 2005 r., od stycznia do grudnia 2006 r., od stycznia do grudnia 2007 r. i od stycznia do grudnia 2008 r. 1) oddala skargę kasacyjną, 2) zasądza od S.S. na rzecz Dyrektora Izby Skarbowej w S. kwotę [...] tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Zaskarżony wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego

Wyrokiem z dnia 15 czerwca 2011 r., sygn. akt I SA/Sz 290/11, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie oddalił skargę S.S. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w S. z dnia 25 stycznia 2011 r. w przedmiocie podatku od towarów i usług za grudzień 2004 r., od stycznia do grudnia 2005 r., od stycznia do grudnia 2006 r., od stycznia do grudnia 2007 r. i od stycznia do grudnia 2008 r.

Stan sprawy przedstawiony przez Sąd I instancji:

Dyrektor Urzędu Kontroli Skarbowej w S. wszczął w dniu 21 stycznia 2010 r. postępowanie kontrolne wobec S. S. w zakresie rzetelności deklarowanych podstaw opodatkowania oraz prawidłowości obliczania i wpłacania podatku od towarów i usług za okres od grudnia 2004 r. do grudnia 2008 r. Podatniczka w toku kontroli twierdziła, że wszystkie sprzedane przez nią w ww. okresie przedmioty pochodzą z kolekcji jej rodziny. Według podatniczki sprzedane przedmioty stanowiły jej majątek osobisty i były w części odziedziczone po jej dziadkach, częściowo otrzymane w prezencie, bądź też nabyte w drodze kupna lub wymiany na pchlich targach lub poprzez ogłoszenia. Do wyjaśnień strona załączyła płytę CD. Zgodnie z informacjami na niej zawartymi podatniczka w okresie od 3 grudnia 2004 r. do 31 grudnia 2008 r. zawarła na portalu aukcyjnym A. 3.338 transakcji na łączną kwotę 273.704,35 zł. S. S. zawierała transakcje na portalu aukcyjnym A. pod nickiem "s." zarejestrowanym na jej imię i nazwisko. Naczelnik Pierwszego Urzędu Skarbowego w K. pismem z dnia 10 lutego 2010 r. poinformował organ kontroli skarbowej, że strona w okresie od dnia 1 grudnia 2004 r. do dnia 31 grudnia 2008 r. nie dokonała zgłoszenia rejestracyjnego w zakresie podatku od towarów i usług i nie składała za ww. okresy deklaracji podatkowych VAT-7. W dniu 20 czerwca 1996 r. złożyła jedynie zgłoszenie identyfikacyjne NIP3 dla osoby fizycznej nie prowadzącej samodzielnie działalności gospodarczej. W Organ kontroli skarbowej ustalił, że konto użytkownika o nicku "s." zostało zarejestrowane w dniu 20 styczniu 2003 r., ostatnie logowanie miało miejsce w dniu 16 lutego 2010 r. Użytkownik "s." w kontrolowanym okresie otrzymał ogółem 4.913 komentarzy od 3.811 użytkowników. Natomiast osoby, które sprzedały użytkownikowi przedmioty wystawiane na aukcjach udzieliły mu 36 pozytywnych komentarzy. W toku postępowania ustalono, że S. S. prowadziła w okresie objętym kontrolą działalność handlową za pośrednictwem portalu aukcyjnego A. Przedmiotem handlu była głównie stara porcelana, książki, sprzęt fotograficzny, odzież firmy Diverse, fajki, termometry, barometry, higrometry, zegary, zabawki. W kontrolowanym okresie strona sprzedała pod nickiem "s." między innymi 1.356 szt. porcelany Bavaria, 211 szt. porcelany Rosenthal, 114 obiektywów, 268 szt. porcelany Sorau, 49 aparatów fotograficznych, 111 wazonów Bavaria, 73 fajki z akcesoriami, 29 artykułów firmy Diverse, w tym czapki, paski, portfele oraz sprzedała książki na 590 aukcjach. Wartość dokonanej sprzedaży na koncie o nicku "s." razem 273.704,35 zł przy łącznie 3.338 transakcjach. Strona wyjaśniła, że w okresie objętym postępowaniem kontrolnym utrzymywała się z pracy męża i własnej, a także ze sprzedaży rzeczy na portalu internetowym A. Korzystała też z kredytu na budowę domu. Transakcje internetowe zawierała tylko na A. i dotyczyły głównie wyprzedaży swoich rzeczy. Przedmiotów zakupionych nie sprzedawała tylko używała na potrzeby własne. Nie użyczała swojej nazwy użytkownika innym osobom.

Organ kontroli skarbowej, po przeprowadzeniu szeregu czynności dowodowych obejmujących m.in. przesłuchanie świadków, analizę operacji na rachunkach bankowych, analizę płatności za dostarczenie sprzedanych towarów, uznał, że prowadzona przez podatniczkę sprzedaż internetowa miała charakter częstotliwy w całym kontrolowanym okresie. Ilość zawartych transakcji na koncie o nicku "s." wyniosła 3.338 transakcji, natomiast na koncie o nicku "s." 940 transakcji. Duża różnorodność i duża powtarzalność sprzedawanych przedmiotów, w ocenie organu, dowodziła, że sprzedaż ta nie miała charakteru okazjonalnego, przypadkowego. Sprzedaż prowadzona była w sposób systematyczny, ciągły począwszy od 15 marca 2003 r. do 2010 r.

W związku z zeznaniami strony o zakończeniu w latach 2001-2002 gromadzenia przedmiotów sprzedawanych następnie na portalu aukcyjnym A., organ przeprowadził analizę przychodów i wydatków podatniczki za lata 1995-2002 na podstawie wspólnych zeznań rocznych w podatku dochodowym od osób fizycznych małżonków S. oraz Rocznika Statystycznego RP. Z uwagi na brak zeznań strony i jej męża w podatku dochodowym od osób fizycznych za 1999 r. przychody i koszty uzyskania przychodów za ten rok przyjęto jako średnią przychodów i kosztów uzyskania przychodów z lat 1995-2005, za które małżonkowie składali zeznania w podatku dochodowym od osób fizycznych. Organ kontroli skarbowej przedstawił koszty utrzymania gospodarstwa domowego w lalach 1995-2002 oraz przychody oraz wydatki strony i jej męża w tym samym okresie. Analiza przychodów i wydatków małżonków za okres 1995-2002 jednoznacznie wykazała, że podatniczka w żadnym roku z okresu, w którym miała zgromadzić rzeczy sprzedawane na portalu A., nie osiągnęła nadwyżki przychodów nad wydatkami pozwalającej na zgromadzenie (zakup) rzeczy, które sprzedawała w okresie od 1.12.2004r. do dnia 31.12.2008r. za kwotę 372.865.41zł. Co więcej, w każdym roku z tego okresu osiągane przez małżonków dochody nie pozwalały nawet na pokrycie przeciętnych kasztów utrzymania gospodarstwa domowego, a łącznie za lata 1995-2002 występuje u nich brak pokrycia w ujawnianych przychodach wydatków na kwotę 171.899,40 zł. W ocenie organu było mało prawdopodobne, aby strona wraz z mężem, osiągając bardzo niskie dochody, nie pozwalające nawet na pokrycie przeciętnych kasztów utrzymania swojego gospodarstwa domowego, mogła w latach 1995-2002 kupić dodatkowa tak znaczne mienie, które następnie sprzedała za kwotę ponad 372.000 zł. W ocenie organu kontroli skarbowej dostawa towarów za pośrednictwem portalu A., zgodnie z art. 15 ust. 2 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. Nr 54, poz. 535 ze zm., zwanej dalej w skrócie "U.p.t.u."), była działalnością gospodarczą w rozumieniu tego przepisu. Nieprowadzenie przez stronę jakichkolwiek ksiąg podatkowych oraz brak innych danych pozwalających na określenie podstawy opodatkowania (faktur, rachunków, ewidencji VAT) dawał organowi kontroli skarbowej podstawy, w myśl przepisów art. 23 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005r., Nr 8 poz. 60 ze zm., zwanej dalej "O.p."), do określenia podstawy opodatkowania w podatku od towarów i usług w drodze oszacowania.

Od decyzji organu I instancji, strona złożyła odwołanie, wnosząc o uchylenie zaskarżonej decyzji i umorzenie postępowania w sprawie. W uzasadnieniu odwołania podniosła, że nie można było uznać aby z tytułu wykonywanych czynności była podatnikiem podatku od towarów i usług. Strona wyprzedawała majątek osobisty. Zakres przedmiotowy opodatkowania podatkiem VAT określony został w Dyrektywie 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006r. i stosownie do zasady powszechności opodatkowania podatkiem od towarów i usług, sprecyzowany jest w jak najszerszy sposób. Strona podniosła, że przez wiele lat nabywała różnego rodzaju przedmioty (głównie jednak porcelanę) w celach osobistych, nigdy z myślą o ich sprzedaży z zyskiem. Zdarzało się, iż nabyła dwa takie same pojedyncze egzemplarze porcelany, ale tylko dlatego, że trafiła się taka okazja, jednakże część z nich przeznaczona była na "wymianę" na inne przedmioty, których nie posiadała w zbiorze, celem poszerzenia zbioru (kolekcji). Przedmioty te nie były zbierane (gromadzone) celem ich późniejszej, czy też bieżącej odprzedaży. Tym samym nie można przypisać jej przypisać tej działalności ciągłości i celu zarobkowego. Zarzuciła, organowi, że nie ustalił w ogóle czy "zarobiła" sprzedając wcześniej nabytą rzecz. Nie sposób jej w związku z tym przypisać, że kupowała towar w celach zarobkowych. Przez wiele lat przedmioty te nie były w ogóle sprzedawane (co najwyżej wymienione, zamienione, lub sporadycznie sprzedane były pojedyncze takie same przedmioty celem uzyskania środków na nabycie innych, których nie posiadała). Jest to normalne postępowanie w sytuacji, gdy dąży się do skompletowania określonego rodzaju zbioru porcelany. Postępowanie kontrolne wykazało, że dopiero w okresie, kiedy rozpoczęła budowę domu, zaczęła wyprzedawać swój majątek osobisty przeznaczając środki finansowe z tej sprzedaży na jego budowę, wspierając się również kredytem bankowym. W tym czasie faktycznie nie nabywano już innych przedmiotów. Również sama późniejsza wyprzedaż majątku osobistego (kolekcji) gromadzonego przez wiele lat, niezależnie w jak długim przedziale czasowym i przy użyciu jakich metod trwa, nie może świadczyć o ciągłości (powtarzalności) działań w zakresie handlu. Przez ciągłość w aspekcie działalności gospodarczej należałoby rozumieć prowadzenie działalności handlowej rozumianej jako nieustanne nabywanie i sprzedawanie towarów w określonym przedziale czasowym. Tymczasem jej "działalność" można podzielić na dwa, znacznie różniące się od siebie okresy. Pierwszy okres, są to lata gdzie sama, a później wspólnie z mężem realizując swoje zamiłowania (pasje) nabywali różne przedmioty (mąż nabywał głównie wszystko co związane jest z fotografiką, strona - przede wszystkim starą porcelanę). Drugi okres, są to lata, w których tylko wyprzedają zgromadzone przedmioty. Podatniczka zwróciła uwagę, że niektórych jej wyjaśnień nie wzięto pod uwagę przy rozstrzyganiu zasadności opodatkowania podatkiem od towarów i usług sprzedaży posiadanych rzeczy. Chodziło o sezonową działalność handlową rzeczami tekstylnymi (ubrania, bluzki, czapki, koszulki, itp.) oraz księgarnię, którą wraz z mężem prowadzili jeszcze przed wyprzedażą swojego majątku osobistego. Po likwidacji tych działalności i opodatkowaniu remanentu-towarów nie sprzedanych, pozostające im niewielkie ilości książek, ubranek itp. sprzedawali za pośrednictwem A., jednakże nie miało to nic wspólnego z zarzucaną im działalnością handlową.

Dyrektor Izby Skarbowej w S., po rozpatrzeniu odwołania, decyzją z dnia 25 stycznia 2011 r. utrzymał mocy decyzję organu I instancji, podtrzymując zasadniczo stanowisko organu I instancji.

S. S. złożyła skargę na powyższą decyzję do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie i wniosła o jej uchylenie oraz zasądzenie kosztów postępowania. Zarzuciła organowi naruszenie art. 15 ust. 1 i 2 U.p.t.u. oraz art. 120, art. 121 § 1, art. 122, art. 180 § 1, art. 187 §1 I art. 191 O.p. Strona zaprzeczyła, aby prowadziła działalność handlową. Wskazała, że wyprzedawała tylko majątek osobisty, który stanowił kolekcje jej i męża w związku z budowa domu. Podała, że nie sprzedawała takich samych towarów, były one wyprodukowane przez różnych producentów, tylko oznaczane ogólnie Bawaria, tj. regionu z którego pochodzą, posiadały inne cechy fizyczne jak kształt, kolor, czy wzór. Na poparcie powyższego organ mógł przesłuchać jako świadków nabywców towarów. Książki pozostały z działalności, którą nie prowadzili razem z K. B. Podniosła, że książki tego samego autora mogą się też różnić, np. wydaniem. Skarżąca podała, że nadal ma duże zbiory i może je organowi udostępnić. Jej zdaniem, liczba przeprowadzonych na portalu A. transakcji nie może świadczyć, o tym że była to działalność handlowa.

Dyrektor Izby Skarbowej w S. w odpowiedzi na skargę wniósł o jej oddalenie i podtrzymał argumentację jak w zaskarżonej decyzji.

Rozważania Sądu I instancji:

Wojewódzki Sąd Administracyjny podzielił pogląd organu, że zebrany w sprawie materiał dowodowy wskazywał, że skarżąca nabywała towary z zamiarem ich odsprzedaży i nie dokonywała wyprzedaży kolekcji. W ocenie Sądu I instancji strona działała jako handlowiec, o czym świadczyła liczba przeprowadzonych transakcji różnorodnych towarów i wysokość uzyskanych z tego tytułu dochodów oraz dokonana analiza przychodów i wydatków małżonków S. za lata 1995-2002. Organ podał, że małżonkowie S. nie osiągali w tym czasie takich dochodów, aby mogli zebrać tak liczną i różnorodną kolekcję, która w latach następnych miała być wyprzedawana. Zebrany materiał dowodowy potwierdził, że skarżąca prowadziła działalność gospodarczą, która cechowała się takimi cechami jak ciągłość i zorganizowanie. Sprzedaż towarów na portalu A. była prowadzona w sposób profesjonalny, zorganizowany, co jednoznacznie potwierdzają, np. założone w tym celu rachunki bankowe, ciągła i stała oferta sprzedaży. Ilość i rodzaj sprzedanych towarów świadczyło, że skarżąca dokonywała na bieżąco zakupu towarów do dalszej odprzedaży. Zdaniem Sądu, niecelowe byłoby słuchanie nabywców towarów dla ustalenia czy sprzedawane towary różniły się między sobą. Bezsporne jest bowiem, że rzeczy z porcelany np. wazony mogły się różnić. O tym, że skarżąca prowadziła działalność handlową świadczyła jak wyżej wskazano przede wszystkim ilość zawieranych transakcji. Zdaniem Sądu, organ zebrał materiał dowodowy i wszechstronnie go wyjaśnił, logicznie wysnuł z niego wnioski. Ocena zebranego materiału nie była dowolna. Organ przedstawił argumenty, dlaczego nie dał wiary wyjaśnieniom Skarżącej i zeznaniom świadków i przekonywująco je uzasadnił. Ponadto Sąd zaznaczył, że skarżąca nie wykazała, aby używała sprzedawane towary przez okres co najmniej 6 miesięcy. Tym bardziej, że część rzeczy była sprzedawana z opisem, że jest to rzecz nowa. Organ nie dał wiary wyjaśnieniom skarżącej, że odzież była prezentem od rodziny, nie była używana i dopiero po dwóch latach została sprzedana. Nie potwierdziły się, też twierdzenia skarżącej i jej męża, że odzież pozostała po sezonowej działalności handlowej. Książki, które miały pozostać z działalności handlowej, jak twierdził skarżąca, nie mogły być zaliczone do rzeczy używanych. Ponadto strona nie przedłożyła żadnego dowodu dotyczącego źródła nabycia sprzedawanych rzeczy, zatem organ zasadnie uznał, że brak jest podstaw do zastosowania szczególnej procedury opodatkowania, o której mowa w art. 120 ust. 4 U.p.t.u.

Skarga kasacyjna

S. S. zarzuciła powyższemu wyrokowi naruszenie:

1. art. 5 ust. 1 i art. 15 ust. 1-3 U.p.t.u. i zastosowanie ich do czynności wykonywanych przez skarżącą;

2. art. 145 § 1 pkt. 1 lit. c/ w związku z art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. Nr 153, poz. 1270 ze zm., zwanej dalej "P.p.s.a.), poprzez oddalenie przez WSA skargi skarżącej w sytuacji gdy decyzja Dyrektora Izby Skarbowej w S. wydana została z naruszeniem art. 121, 187 i 191 O.p. oraz art. 5 ust. 1 i art. 15 ust. 1-3 U.p.t.u. uzasadniającym jej uchylenie ze względu na istotne naruszenie przepisów, postępowania, w szczególności polegające na błędnych ustaleniach przez organy podatkowe stanu faktycznego w sprawie, przez co została wypełniona dyspozycja art. 174 pkt 2 P.p.s.a.;

3. art. 141 § 4 P.p.s.a. poprzez przedstawienie przez Sąd stanu sprawy niezgodnego ze stanem rzeczywistym oraz stanem ustalonym podczas postępowania podatkowego.

W związku z powyższym skarżąca wniosła o uchylenie w całości zaskarżonego wyroku, a ponadto zasądzenie kosztów postępowania, w tym kosztów doradztwa podatkowego, zgodnie z obowiązującymi przepisami.

Uzasadniając zarzuty w zakresie naruszenia przepisów prawa materialnego podniosła, że pod pojęciem "handel", który przypisuje się skarżącej, należy rozumieć dokonywanie w sposób zorganizowany zakupu towarów w celu ich odprzedaży, a nie wyprzedaż majątku osobistego posiadanego od wielu lat, niezależnie jak długo trwa ta wyprzedaż i w jakiej formie jest dokonywana. Skarżąca wskazała, że organy podatkowe zamiaru prowadzenia działalności gospodarczej w zakresie handlu nie udowodniły; dokonał tego Sąd w swoim orzeczeniu, przypisując skarżącej, bez żadnych dowodów, które potwierdzałyby zasadność uznania jej za podatnika VAT. Skarżąca podkreśliła, że nie można każdej wyprzedaży majątku osobistego, np. zbieranych przez wiele lat znaczków pocztowych, monet, kolekcji lamp, obrazów, porcelany, broni itp. traktować jako działalności handlowej, nawet jeżeli jest to duża ilość zawieranych transakcji sprzedaży, prowadzenie sprzedaży w sposób zorganizowany.

Zarzuciła następnie, że Sąd, dokonując oceny charakteru czynności podejmowanych przez skarżącą, doszedł do przekonania, nie mając na to żadnych dowodów, że skarżąca nie zgromadziła przedmiotów lecz na bieżąco dokonywała zakupu towarów do dalszej odprzedaży. Ponadto Sąd nie mając ku temu podstaw w zebranym materiale dowodowym orzekł, że materiał dowodowy wskazywał, iż skarżąca nabywała towary z zamiarem ich odsprzedaży, o czym świadczyła liczba przeprowadzonych transakcji handlowych i wysokość uzyskanych z tego tytułu dochodów. Sąd przedstawił więc sprawę niezgodnie ze stanem ustalonym przez organy podatkowe, gdyż organy podatkowe nie udowodniły że skarżąca nabywała rzeczy z zamiarem ich odprzedaży.

W odpowiedzi na skargę kasacyjną Dyrektor Izby Skarbowej wniósł o jej oddalenie oraz zasądzenie kosztów postępowania kasacyjnego, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przypisanych.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga kasacyjna podlega oddaleniu z uwagi na niezasadność sformułowanych w niej zarzutów.

Autor skargi kasacyjnej zarzucił zarówno naruszenie przepisów dotyczących sfery prowadzonego postępowania (art. 174 pkt 2 P.p.s.a.), jak również przepisów prawa materialnego (art. 174 pkt 1 P.p.s.a.). Należy zaznaczyć przy tym, że zarzuty w zakresie naruszenie prawa materialnego zostały postawione w konsekwencji przyjętych przez organy oraz Sąd I instancji ustaleń. To zaś oznacza, że w pierwszej kolejności należy odnieść się do zarzutów kwestionujących przyjęte ustalenia i dopiero po ich weryfikacji można przejść do oceny zarzutów związanych z błędną subsumcją przepisów prawa materialnego (B. Gruszczyński, Postępowanie kasacyjne na tle orzecznictwa Naczelnego Sądu Administracyjnego, Materiały na konferencję Sędziów NSA, Warszawa 2004, publikacja powołana w: T. Woś, H. Knysiak-Molczyk, M. Romańska, pod red. T. Wosia, Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, Komentarz, Warszawa 2005, s. 542).

Odnosząc się do zarzutów związanych z naruszeniem art. 141 § 4 oraz 145 § 1 pkt 1 lit. c/ P.p.s.a. należy w pierwszej kolejności przypomnieć, że strona zakwestionowała przyjęte przez Sąd I instancji ustalenie o bieżącym dokonywaniu zakupu towarów w celu jego dalszej sprzedaży. Zdaniem strony stanowisko Sądu w tym zakresie wykraczało poza ustalenia organów podatkowych prowadzących postępowanie i pomijało wyjaśnienia skarżącej oraz jej męża, które wskazywały na okoliczność wyprzedaży zgromadzonej w latach wcześniejszych kolekcji.

Z powyższą argumentacją strony skarżącej nie można się jednak zgodzić. Materiał dowodowy zgromadzony przez organy podatkowe w sprawie, zresztą w sposób bardzo obszerny, pozwala na uznanie stanowiska zaprezentowanego przez Sąd I instancji w zaskarżonym wyroku za prawidłowe. O tym, że skarżąca działała jako handlowiec, a tym samym stała się podatnikiem podatku od towarów i usług, wskazują szczegółowo opisane w zaskarżonej decyzji okoliczności takie jak:

– liczba przeprowadzonych transakcji na koncie w portalu aukcyjnym A.o nicku "s." w okresie od grudnia 2004 r. do końca 2008 r., wynoszących 3.338, natomiast na koncie o nicku "s." w okresie od 11 kwietnia 2006 r. do końca 2008 r. liczba ta wynosiła 940, co dawało średnio w rozpatrywanym okresie około 100 różnych transakcji miesięcznie,

– różnorodność sprzedawanych przedmiotów takich jak: porcelana (między innymi 244 zestawów śniadaniowych, 96 serwisów kawowych, 26 serwisów obiadowych, 73 dzbanków Bavaria, 201 wazonów Bavaria), sprzęt fotograficzny (obiektywy, aparaty, filtry, gilotyny do filmów, lampy) fajki z akcesoriami, książki (po kilka egzemplarzy o tych samych tytułach, np. 6 egzemplarzy książek "Włoski dla początkujących", 7 egzemplarzy książek "Złotnictwo-technika i terminologia", po 3 egzemplarze książek o tytułach: "Język hiszpański dla początkujących", "Picasso", "Sztuka bizantyjska", "Sztuka cenniejsza niż złoto", "Sztuka Japonii", "Tarot", itd. barometry, higrometry, zegary, odzież i inne rzeczy firmy Diverse (czapki, paski, portfele, plecaki), zabawki (kolejki, wagoniki),

– wykaz odpraw granicznych dokonanych przez Straż Graniczną, z którego wynika, że w okresie od dnia 10 października 2004 r. do dnia 24 września 2006 r. skarżąca 40 razy przekroczyła granicę,

– dokonana przez organ kontroli skarbowej analiza przychodów i wydatków Strony za lata 1995-2002 (okres nabywania kolekcji zgodnie z zeznaniami Strony), wykazała, że w żadnym roku z wymienionego okresu Strona nie osiągnęła nadwyżki przychodów nad wydatkami pozwalającymi na zakup rzeczy, które sprzedała w badanym okresie za kwotę 372.865,41 zł.

Te wszystkie elementy pozwalają na przyjęcie tezy, że strona skarżąca prowadziła działalność gospodarczą, która cechuje się takimi cechami jak: ciągłość i zorganizowanie. Natomiast zeznania strony z dnia 18 marca 2010 r. z treści których wynika, że towary pochodziły z jej prywatnej kolekcji, z kolekcji jej męża i jej babci jak również były kupowane na pchlich targach i jarmarkach w kraju i za granicą (podróżowali do 2001-2002r.), książki były kupowane w antykwariatach, część książek pozostała po prowadzeniu przez męża wiatach 1991-1993 księgarni stanowią przyjęto "linię obrony", która jednak nie jest w stanie oprzeć się dowodom zgromadzonym w sprawie. Strona wraz z mężem osiągała bowiem bardzo niskie dochody, nie pozwalające nawet na pokrycie przeciętnych kosztów utrzymania gospodarstwa domowego, a więc w latach 1995-2002 nie posiadała środków finansowych umożliwiających zakup wszystkich rzekomo zgromadzonych towarów, które następnie sprzedała za kwotę ponad 372.000 zł, sprzedaż rzeczy na portalu A. stanowiła główne źródło utrzymania, gdyż średni miesięczny wpływ środków pieniężnych ze sprzedaży rzeczy wynosił w badanym okresie 7.609,50 zł. Zeznania strony w zakresie ilości oraz terminów wyjazdów za granicę, gdzie miała dokonywać zakupu elementów kolekcji również nie pokrywają się z rzeczywistością, gdyż organy podatkowe ustaliły, że w okresie od dnia 10 października 2004 r. do dnia 24 września 2006 r. skarżąca 40 razy przekroczyła granicę. Z tego zaś faktu, wbrew stanowisku autora skargi kasacyjnej, wyprowadziły wniosek o bieżącym dokonywaniu zakupu towarów w celu jego dalszej odsprzedaży.

Ponadto stanowisko strony o wyprzedaży kolekcji męża również nie znajduje odzwierciedlenia w materiale dowodowym zgromadzonym w sprawie. Naczelnik Pierwszego Urzędu Skarbowego w K. pismem z dnia 6 kwietnia 2010 r. poinformował, że na podstawie dokumentów znajdujących się w Urzędzie P. S. w okresie od dnia 5 grudnia 1992 r. do dnia 28 kwietnia 2004 r. prowadził działalność, która nie była związana handlem książkami. Nawet zresztą gdyby przyjąć, że handel książką prowadzony był w sposób niesformalizowany, to nie można pomijać okoliczności, że skarżąca sprzedawała po kilka egzemplarzy takich samych przedmiotów, np. kilka egzemplarzy książek tego samego autora pod tym samym tytułem, co wskazuje, że sprzedany przez nią asortyment nie stanowi kolekcji. Zresztą ten sam argument można przytoczyć w zakresie sprzedawanej porcelany, a konkretnie 244 zestawów śniadaniowych, 96 serwisów kawowych, 207 wazonów Bavaria, itd.

Zeznania świadków (rodziny skarżącej), którzy próbowali uwiarygodnić wersję Strony, iż wyprzedawała kolekcję, też są rozbieżne. Wynikało z nich, że skarżąca otrzymywała w charakterze prezentów jedynie kilka przedmiotów. W zakresie otrzymanych fajek ojciec skarżącej – S. Z. zeznał, że dał więcej niż 30 szt fajek, z kolei teść Strony – J.S. zeznał, iż Strona otrzymała od ojca 2-3 fajki. Natomiast Strona zeznała, iż otrzymała od ojca 20 szt. fajek. Natomiast skarżąca w okresie objętym kontrolą sprzedała 99 fajek.

Nie bez znaczenia jest również okoliczność, że sprzedaż towarów na portalu A. była prowadzona w sposób w pełni zorganizowany, na co wskazywały założone w tym celu rachunki bankowe, ciągła i stała oferta sprzedaży, stałe kontakty z firmami współpracującymi takimi jak, np. P. S.A. oraz założenie dwóch kont internatowych o dwóch różnych nazwach. Nieprzedstawienie przez Stronę dowodów zakupu towarów w badanym okresie nie świadczy, że skarżąca tych zakupów nie dokonywała. Fakt dokonywania zakupów potwierdziła skarżąca stwierdzając, że przedmioty te były wymieniane, zamieniane, sporadycznie były sprzedawane pojedyncze takie same przedmioty, celem uzyskania środków na nabycie innych, których nie posiadała. Ilość, rodzaj sprzedanych towarów. Również z tej okoliczności organy podatkowe oraz Sąd I instancji wydedukowały, że strona dokonywała na bieżąco zakupu towarów do dalszej odprzedaży. Nie można zatem zgodzić się ze skarżącą, że przyjęte przez Sąd ustalenie o dokonywaniu zakupu towaru w celu dalszej sprzedaży nie wynikało z akt sprawy

W konsekwencji powyższych okoliczności nie można było nie zgodzić się ze stanowiskiem prezentowanym w sprawie przez organy podatkowe, zweryfikowanym i zaaprobowanym przesz Sąd I instancji, że Skarżącą działała jak handlowiec. Tym samym nie można było uznać, że doszło do naruszenia wskazanych w skardze kasacyjnej przepisów Ordynacji podatkowej oraz art. 141 § 4, art. 145 § 1 pkt 1 lit. c/ oraz art. 151 P.p.s.a.

Z uwagi na powyższe nie można podzielić zarzutów odnoszących się do naruszenia przepisów prawa materialnego. Podatnikami, w myśl art. 15 ust. 1 ustawy są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o jakiej mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności. Jak stanowi art. 15 ust. 2 ustawy działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych. A zatem pod pojęciem działalności gospodarczej należy rozumieć wszelką działalność producentów, handlowców i osób świadczących usługi, w tym działalność górniczą i rolniczą oraz działalność w ramach wolnych zawodów. Skoro zatem do opodatkowania danej czynności podatkiem od towarów i usług konieczne jest spełnienie łączne dwóch warunków:

– dana czynność musi być ujęta w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu,

– czynność ta wykonywana jest przez podmiot, który w związku z jej wykonywaniem posiada status podatnika;

zaś organy, o czym była mowa wyżej, zasadnie przyjęły, że podatniczka działała jako handlowiec, to powyższa okoliczność przesądza o prawidłowym zastosowaniu w sprawie art. 5 ust. 1 oraz art. 15 ust. 1-3 U.p.t.u.

Mając na uwadze powyższe Naczelny Sąd Administracyjny, na podstawie art. 184 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, orzekł jak w sentencji. O kosztach postępowania kasacyjnego orzeczono stosownie do treści art. 204 pkt 1 tejże ustawy.