drukuj    zapisz    Powrót do listy

6269 Inne o symbolu podstawowym 626 6391 Skargi na uchwały rady gminy w przedmiocie ... (art. 100 i 101a ustawy o samorządzie gminnym), Samorząd terytorialny, Rada Gminy, stwierdzono nieważność zaskarżonej uchwały, III SA/Kr 1320/12 - Wyrok WSA w Krakowie z 2013-03-14, Centralna Baza Orzeczeń Naczelnego (NSA) i Wojewódzkich (WSA) Sądów Administracyjnych, Orzecznictwo NSA i WSA

III SA/Kr 1320/12 - Wyrok WSA w Krakowie

Data orzeczenia
2013-03-14 orzeczenie nieprawomocne
Data wpływu
2012-10-05
Sąd
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie
Sędziowie
Barbara Pasternak
Bożenna Blitek /przewodniczący/
Dorota Dąbek /sprawozdawca/
Symbol z opisem
6269 Inne o symbolu podstawowym 626
6391 Skargi na uchwały rady gminy w przedmiocie ... (art. 100 i 101a ustawy o samorządzie gminnym)
Hasła tematyczne
Samorząd terytorialny
Sygn. powiązane
II GSK 1612/13 - Wyrok NSA z 2014-12-02
Skarżony organ
Rada Gminy
Treść wyniku
stwierdzono nieważność zaskarżonej uchwały
Powołane przepisy
Dz.U. 2012 poz 270 Art. 3 par. 2 pkt 5, art. 50 par. 1, art. 52 par 1, art. 53 par. 3 i art. 54 par. 1
Ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jednolity.
Dz.U. 1974 nr 24 poz 142 Art. XII par. 1
Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Przepisy wprowadzające Kodeks pracy.
Dz.U. 2001 nr 142 poz 1591 Art. 40 ust. 1, art. 41 ust. 1
Ustawa z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym - t. jedn.
Dz.U. 1997 nr 78 poz 483 art. 7, art. 20, art. 22, art. 64 par. 1, art. 65 par. 1, art. 87 ust. 2 i art. 94
Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r. uchwalona przez Zgromadzenie Narodowe w dniu 2 kwietnia 1997 r., przyjęta przez Naród w referendum konstytucyjnym w dniu 25 maja 1997 r., podpisana przez Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej w dniu 16 lipca 1997 r.
Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Bożenna Blitek Sędziowie WSA Dorota Dąbek (spr.) WSA Barbara Pasternak Protokolant Magdalena Karcz po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 14 marca 2013 r. sprawy ze skargi Prokuratora Rejonowego w Tarnowie na uchwałę Rady Miejskiej w Radłowie z dnia 29 kwietnia 1996 r. nr XXII/136/96 w przedmiocie czasu pracy placówek handlu detalicznego, zakładów gastronomicznych i placówek usługowych dla ludności. stwierdza nieważność zaskarżonej uchwały w całości.

Uzasadnienie

wyroku WSA w Krakowie z dnia 14 marca 2013 r.

W dniu 29 kwietnia 1996 r. Rada Gminy Radłów podjęła uchwałę Nr XXII/136/96 w sprawie czasu pracy placówek handlu detalicznego, zakładów gastronomicznych i zakładów usługowych dla ludności. Uchwała została podjęta na podstawie art. XII § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974r. Przepisy wprowadzające Kodeks pracy (Dz. U. nr 24, poz. 142 z późn. zm.). W uchwale ustalono, że placówki handlu detalicznego i zakłady usługowe dla ludności mogą być otwierane w każdym dniu tygodnia z wyjątkiem niedziel i dni wolnych od pracy nie wcześniej niż o godzinie 6-tej i zamykane nie później niż o godzinie 22-iej, a w niedziele i w dni wolne od pracy otwierane nie wcześniej niż o godzinie 7-ej i zamykane nie później niż o godzinie 18-tej. Natomiast placówki gastronomiczne mogą być otwierane w każdym dniu tygodnia nie wcześniej niż o godzinie 10-tej i zamykane nie później niż o godzinie 22-giej, chyba że posiadają zezwolenie zamykania ich o godzinie późniejszej – do czasu określonego w tym zezwoleniu.

Pismem z dnia 14 września 2012 r. Prokurator Rejonowy w Tarnowie wniósł skargę na powyższą uchwałę Rady Gminy Radłów, wnosząc o stwierdzenie nieważności uchwały w całości. Zaskarżonej uchwale zarzucił naruszenie przepisów art. XII § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974r. Przepisy wprowadzające Kodeks pracy (Dz. U. nr 24, poz. 142 z późn. zm.) polegające na określeniu maksymalnych godzin granicznych otwierania i zamykania placówek handlu detalicznego, zakładów gastronomicznych i usługowych na terenie Gminy. Prokurator Rejonowy podniósł, iż zaskarżona uchwała jest aktem prawa miejscowego, gdyż zawiera normy generalne skierowane do mieszkańców gminy i innych osób korzystających z działalności placówek, których uchwała ta dotyczy. Jest jednocześnie przepisem wykonawczym – może jedynie uzupełniać ustawę i nie może wykraczać poza jej uregulowania. Zdaniem skarżącego, w przyjętym kształcie zaskarżona uchwała ogranicza swobodę prowadzenia działalności gospodarczej oraz narusza zasadę równości wobec prawa.

Prokurator Rejonowy wskazał, iż akty prawa miejscowego winny być wydawane na podstawie wyraźnego upoważnienia ustawowego i w granicach w tym upoważnieniu określonych. Nie jest zatem możliwe aby przepisy prawa miejscowego, które są aktami niższego rzędu (podustawowymi), wykraczały poza unormowania ustawowe. Skarżący stwierdził, iż gminie – zgodnie z art. 40 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym, który nie został powołany w zaskarżonej uchwale – służy prawo ustanawiania aktów prawa miejscowego na podstawie upoważnienia ustawowego, które zawarte jest m.in. w art. XII § 1 ustawy Przepisy wprowadzające Kodeks pracy. Przepis ten upoważnia bowiem gminę do ustalania godzin otwarcia placówek handlowych i usługowych oraz zakładów gastronomicznych, przy czym unormowania te dotyczyć mogą jedynie praw i obowiązków pracowników i pracodawców. Skarżący podniósł, iż przepis art. XII został sformułowany ogólnie, co jednak nie upoważnia gminy do stosowania pełnej swobody prawotwórczej, gdyż taka interpretacja prowadziłaby wprost do stosowania przez gminę dowolnych ograniczeń i prowadziłaby do naruszenia zasady wolności gospodarczej. Ograniczenie tej zasady dopuszczalne jest natomiast tylko w drodze ustawowej i tylko ze względu na ważny interes społeczny. Zdaniem skarżącego, przepis wykonawczy jakim jest zaskarżona uchwała, może jedynie wykonywać ustawę w granicach udzielonej do tego legitymacji, a nie uzupełniać ją poza wyznaczone ramy, czy też zmieniać. Skarżący, odwołując się do poglądów prezentowanych już w orzecznictwie (wyrok WSA w Krakowie III SA/Kr 1/09) uważa, iż ograniczając czas działania placówek handlu detalicznego, zakładów usługowych oraz gastronomicznych na podstawie tego przepisu, rada gminy powinna uwzględniać prawa i obowiązki pracodawcy i pracowników tych placówek, a nie np. potrzebę zapewnienia porządku publicznego, gdyż taki cel nie wynika z przepisów odnoszących się do godzin ich otwarcia i zamknięcia. Mając powyższe na względzie, Prokurator Rejonowy w Tarnowie stwierdził, iż zaskarżona uchwała została uchwalona bez podstawy prawnej, a zatem winna zostać uznana za nieważną.

W odpowiedzi na skargę pełnomocnik Burmistrza Gminy Radłów wniósł o oddalenie skargi, podnosząc, że wskazane zarzuty ograniczenia swobody działalności gospodarczej, naruszenia zasady równości wobec prawa oraz uchwalenia uchwały bez podstawy prawnej są bezzasadne i nie zasługują na uwzględnienie. Pełnomocnik organu stwierdził, że uchwała Rady Gminy literalnie wypełniła dyspozycję z art. XII § 1 ustawy Przepisy wprowadzające Kodeks pracy, określając w uchwale dni i godziny otwierania i zamykania placówek handlu detalicznego, zakładów gastronomicznych i placówek usługowych dla ludności, argumentując, że wymieniony przepis jest wyraźną i jednoznaczną podstawą dla rady gminy do stanowienia uchwał w przedmiotowym zakresie. Pełnomocnik nie zgadza się także ze stwierdzeniem Skarżącego, że uchwała ogranicza swobodę działalności gospodarczej i narusza zasadę równości wobec prawa, uznając przy tym, że powoływany przez Skarżącego wyrok WSA w Krakowie (III SA/Kr 1/09) odnosi się do innego niż zaistniałego w przedmiotowej sprawie stanu faktycznego, w związku z czym tezy w nim wyrażone nie mają logicznego związku z niniejszą sprawą. Podkreślił, że celem uchwały, będącej przedmiotem wyroku WSA w Krakowie, było zapewnienie bezpieczeństwa i porządku oraz przeciwdziałanie nadużywaniu alkoholu a także ograniczenie jego dostępności, co nie miało w jego opinii miejsca w przypadku uchwały Rady Gminy Radłów. Pełnomocnik uważa, że z przepisów zaskarżonej uchwały nie wynika przekroczenie granic upoważnienia ustawowego w postaci wyjścia poza uwzględnienie praw i obowiązków pracodawców i pracowników, a w szczególności nie wynika, aby Rada Gminy, podejmując uchwałę, kierowała się innymi względami, jak np. zapewnienie porządku publicznego czy ograniczenie dostępu do alkoholu. Brak jest podstaw do wyciągania tego typu wniosków na podstawie protokółu obrad sesji Rady Gminy Radłów, z którego wynika, że na propozycję radnego by wprowadzić bezwzględny zakaz sprzedaży alkoholu w niedziele, radca prawny Urzędu Gminy stwierdził, ze "kwestie sprzedaży alkoholu reguluje ustawa o wychowaniu w trzeźwości z 1982 r., a podejmowana uchwała dotyczy czasu otwarcia placówek handlowych i gastronomicznych. Pełnomocnik Rady Miejskiej konkluduje odpowiedź na skargę stwierdzeniem, że Rada Gminy Radłów nie miała przy podejmowaniu uchwały intencji przypisywanych jej przez Skarżącego, a zaskarżona uchwała jest zgodna z prawem, dlatego skarga winna być oddalona.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 1 § 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. nr 153, poz. 1269), sąd administracyjny sprawuje wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej. Według art. 1 § 2 powołanej ustawy kontrola ta sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej. Zgodnie zaś z treścią art. 3 §1 i 2 pkt 5 i 6 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, (Dz. U. 2012, poz. 270, zwana dalej p.p.s.a.) sąd administracyjny sprawuje kontrolę działalności administracji publicznej i stosuje środki przewidziane w ustawie, przy czym kontrola ta obejmuje między innymi orzekanie w sprawach skarg na akty prawa miejscowego organów jednostek samorządu terytorialnego oraz inne akty tych organów lub ich związków podejmowane w sprawach z zakresu administracji publicznej. Zarówno ustawa z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, jak i ustawa z dnia 8 marca 1990r. o samorządzie gminnym (tekst jednolity Dz. U. z 2001r. Nr 142 poz. 1591 ze zm., zwana dalej u.s.g.) nie wprowadzają innych kryteriów aniżeli zgodność z prawem uchwał organów jednostek samorządu terytorialnego. Sąd administracyjny kontroluje zatem uchwały organów jednostek samorządu terytorialnego wyłącznie na podstawie kryterium zgodności z przepisami prawa. Rolą sądu administracyjnego w niniejszej sprawie jest zatem ocena zaskarżonej uchwały z punktu widzenia jej zgodności z prawem. Zgodnie z treścią art. 134 §1 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy, nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Kontrolę Sądu w niniejszej sprawie zainicjowała skarga Prokuratora Rejonowego w Tarnowie, wniesiona na podstawie art. 50 § 1, art. 52 § 1 w związku z art. 3 § 2 pkt 5, art. 53 § 3 i art. 54 § 1 ustawy p.p.s.a. Skarga ta została przez Sąd uznana za dopuszczalną, gdyż pochodzi ona od podmiotu mającego legitymację skargową w rozumieniu przytoczonego art. 50 §1 p.p.s.a. i została wniesiona w terminie przewidzianym w art. 53 §3 ustawy p.p.s.a., gdyż zaskarżona uchwała jest aktem prawa miejscowego.

Zaskarżona uchwała Rady Gminy Radłów z dnia 29 kwietnia 1996 r. Nr XXII/136/96 w sprawie czasu pracy placówek handlu detalicznego, zakładów gastronomicznych i zakładów usługowych dla ludności została podjęta na podstawie art. 18 ust 2 pkt 15, art. 40 ust. 1 i art. 41 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz. U. z 2001r. nr 142, poz. 1591 z późn. zm.) – niepowołanych w uchwale – oraz art. XII § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974r. Przepisy wprowadzające Kodeks pracy (Dz. U. nr 24, poz. 142 z późn. zm., zwanej dalej u. przep. wprow. Kp.). Pomimo wezwania przez Sąd, Rada Gminy Radłów nie przedłożyła uzasadnienia projektu uchwały. Także z doręczonego protokołu z obrad Rady Gminy, ani z odpowiedzi na skargę nie wynika czym kierowali się radni podejmując zaskarżoną uchwałę. Pełnomocnik Rady wskazywał jedynie, że uchwałę podjęto tylko i wyłącznie w celu dopełnienia obowiązku, literalnie wynikającego z upoważnienia ustawowego zawartego w art. XII § 1 przep. wprow. Kp. Z protokołu zaś sesji Rady w dniu 29 kwietnia 1996r. wynika jedynie, że jeden z radnych proponował wprowadzenie bezwzględnego zakazu sprzedaży alkoholu w niedziele, na co radca prawny zwrócił uwagę, że kwestie sprzedaży alkoholu reguluje ustawa o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi oraz że radni zastanawiali się, czy ta uchwała ogranicza w pewnym sensie działalność handlową i zdania na ten temat były podzielone.

W ocenie Sądu podejmując zaskarżoną uchwałę Rada Gminy Radłów przekroczyła delegację ustawową zawartą w art. XII § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974r. Przepisy wprowadzające Kodeks pracy. Zaskarżona uchwała jest aktem prawa miejscowego. Konstytucyjna konstrukcja aktów prawa miejscowego przewiduje wymóg ich wydawania na podstawie wyraźnego upoważnienia ustawowego i w granicach w tym upoważnieniu zakreślonych (art. 94 Konstytucji). Niedopuszczalne zatem jest, by przepisy prawa miejscowego, będąc przepisami podustawowymi, wykraczały poza unormowania ustawowe.

Jak wiadomo ogólną podstawę prawną do stanowienia gminnych aktów prawa miejscowego o charakterze wykonawczym stanowi art. 40 ust. 1 u.s.g. z którego wynika, że gminie przysługuje prawo do stanowienia aktów prawa miejscowego na podstawie upoważnienia ustawowego. Jednym z takich przepisów upoważniających gminę do wydania aktu prawa miejscowego jest przepis art. XII ustawy Przepisy wprowadzające kodeks pracy, upoważniający do ustalenia przez gminę godzin otwarcia placówek handlowych i usługowych. Przepis ten jest sformułowany bardzo ogólnie, posługując się niezwykle pojemnymi sformułowaniami "placówki handlu detalicznego, zakłady gastronomiczne i zakłady usługowe dla ludności" oraz nie zawierając żadnych ograniczeń i wytycznych dla organów samorządowych w ustalaniu przez nie "dni i godzin otwierania i zamykania" tych placówek. Nie oznacza to jednak, że organy samorządu terytorialnego mają niczym nieskrępowaną swobodę w stanowieniu prawa miejscowego w oparciu o art. XII u. przep. wprow. Kp. Przyznanie gminie pełnej swobody prawotwórczej w tym zakresie mogłoby prowadzić do naruszenia jednej z podstawowych zasad konstytucyjnych tj. zasady wolności gospodarczej, poprzez jej dowolne ograniczanie przez organy gmin, na co zwraca się uwagę z orzecznictwie (por. wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie z dnia 15 listopada 2005r., sygn. akt III SA/Lu 532/05, publ. w: "Administracja. Teoria-Dydaktyka-Praktyka", zeszyt 3 z 2006r., str. 150). Dopuszczalny zakres prawotwórstwa lokalnego na podstawie art. XII u. przep. wprow. Kp. uwzględniać musi jedną z fundamentalnych zasad, a mianowicie to, że akty prawa miejscowego to zawsze akty podustawowe, o charakterze wykonawczym do ustawy. Przepis wykonawczy może ze swej istoty jedynie "wykonywać" ustawę, a więc ją uzupełniać, nie może natomiast regulować materii, która nie była przedmiotem ustawy, traci bowiem wówczas swój wykonawczy charakter, stając się samodzielnym źródłem prawa i wykraczając w ten sposób poza granice upoważnienia ustawowego (por. w odniesieniu do rozporządzeń wyrok TK z dnia 6 marca 2000r., P 10/99, OTK 2000, nr 2, poz. 56). Skoro zatem stanowione w oparciu o podstawę prawną z art. XII u. przep. wprow. Kp. akty prawa miejscowego muszą tę ustawę "wykonywać", muszą się one mieścić w przedmiocie regulacji tej ustawy. Już z samego tytułu tej ustawy wynika, że miała ona regulować kwestie związane z wejściem w życie kodeksu pracy, określono w niej bowiem datę wejścia w życie Kodeksu pracy i przepisy, które z tym dniem tracą moc. Poza tym w przedmiotowej ustawie dokonano zmian niektórych przepisów i wprowadzono przepisy przejściowe i końcowe. Między innymi w art. XI tej ustawy postanowiono o utracie mocy obowiązującej ustawy z dnia 14 kwietnia 1967r. o godzinach otwarcia placówek handlu detalicznego, zakładów gastronomicznych i zakładów usługowych dla ludności oraz o rozkładzie czasu pracy pracowników w nich zatrudnionych (Dz.U. nr 13, poz. 56). W tej ustawie były między innymi zawarte przepisy upoważniające ówczesne terenowe organy administracji państwowej do określania godzin otwierania i zamykania placówek handlu detalicznego, zakładów gastronomicznych i zakładów usługowych (art. 2 ust. 2 i art. 3 ust. 5 tej ustawy) oraz sankcje na wypadek naruszenia tak określonych godzin (art. 11 ust. 1 tej ustawy). Te przepisy nie zostały przeniesione do kodeksu pracy, ustawodawca wypełniając powstałą lukę wprowadził więc art. XII upoważniający początkowo terenowe organy administracji państwowej do określenia dni i godzin otwarcia i zamknięcia tych placówek na podstawie zasad ustalonych przez Ministra Handlu Wewnętrznego, a potem, po wprowadzeniu samorządu gminnego i nowelizacji tej ustawy w roku 1990 (Dz.U. nr 34, poz. 198), upoważniający do tego gminę. Należy zatem uznać, że przepis art. XII miał w istocie wykonywać, a więc uzupełniać kodeks pracy. Kodeks pracy, jak wynika z jego art. 1, określa prawa i obowiązki pracowników i pracodawców. W kodeksie pracy zawarta jest między innymi regulacja czasu pracy (dział VI), normująca oczywisty konflikt pracodawcy i pracowników w tym zakresie. Mając to na uwadze należy uznać, że rada gminy stanowiąc na podstawie art. XII §1 u. przep. wprow. kp godziny otwarcia i zamknięcia tych placówek, każdorazowo winna uwzględnić, że wydawane przez nią przepisy stanowią regulację praw i obowiązków pracodawcy i pracowników, a więc materię ściśle związaną z prawem pracy. Temu i tylko temu celowi ma służyć regulacja zawarta w aktach prawa miejscowego wydawanych na podstawie art. XII §1 u. przep. wprow. kp. Przepisy stanowiące podstawę do wydania omawianych aktów prawa miejscowego, a więc przepisy Kodeksu pracy i przepisy ustawy Przepisy wprowadzające kodeks pracy dotyczą jedynie praw i obowiązków pracodawcy i pracowników, a więc zagadnień z zakresu prawa pracy. Należy nadto podkreślić, że stanowiąc prawo miejscowe na podstawie art. XII § 1 u. przep. wprow. kp organy gminy uwzględniać też muszą każdorazowo podstawowe zasady konstytucyjne, prawo miejscowe jako prawo podustawowe musi być bowiem zgodne nie tylko z przepisami ustawy na podstawie której jest stanowione, ale także z przepisami wyższej rangi, w tym zwłaszcza z treścią konstytucji. Jedną z podstawowych zasad obecnej Konstytucji z 2 kwietnia 1997r. jest zasada wolności gospodarczej (art. 20 i 22 oraz art. 64§1 i art. 65§1). Przepis art. XII §1 u. przep. wprow. kp powstał w odmiennych uwarunkowaniach prawnych rangi konstytucyjnej i w związku z tym należy go obecnie interpretować w zgodzie z aktualnie obowiązującymi zasadami konstytucyjnymi.

Mając na uwadze zaprezentowane powyżej poglądy dotyczące celu regulacji ustawowej zawartej w ustawie Przepisy wprowadzające kodeks pracy, za niezgodny z prawem uznać należy wydany na podstawie art. XII §1 u. przep. wprow. kp akt prawa miejscowego, co do którego nie sposób ustalić, czy wydający go organ kierował się przesłankami przewidzianymi w ustawie stanowiącej podstawę prawną do jego wydania, a więc czy stanowi on prawidłowy akt wykonawczy do tej ustawy, zgodny z jej celami i uszczegółowiający zawarte w niej regulacje. Do projektu zaskarżonej uchwały w ogóle nie sporządzono uzasadnienia, z dyskusji zaś nad tym projektem na sesji można domyślać się jedynie tego, że prawdopodobnie radni nie kierowali się przesłanką ograniczania dostępności alkoholu. Z protokołu tego wynika natomiast nic więcej, w szczególności zaś to, by radni podejmując zaskarżoną uchwałę rozważali przesłanki i cele wynikające z kodeksu pracy. Podejmując zaskarżoną uchwałę, nie powołano się na żadne argumenty związane z relacjami pracownik-pracodawca, które byłyby analizowane i rozważane przez radnych głosujących nad zaskarżoną uchwałą. Należy zatem uznać, że z powodu braku powołania się na przesłanki ustawy stanowiącej podstawę do podjęcia zaskarżonej uchwały, nie jest możliwe przyjęcie, że mieści się ona w zakresie upoważnienia ustawowego zawartego w art. XII §1 u. przep. wprow. Kp.

Mając na uwadze podniesione powyżej argumenty uznać należy, że zaskarżona uchwała rażąco narusza art. 87 ust. 2 i art. 94 Konstytucji oraz art. 40 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym, a także zasady praworządności i legalności wynikające z art. 7 Konstytucji RP, wedle których organy władzy publicznej działają na podstawie i w granicach prawa, co oznacza, że mogą czynić tylko to, na co prawo wyraźnie im zezwala lub co wyraźnie nakazuje. W związku z tym, działając na podstawie art. 147 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. nr 153, poz. 1270 z późn. zm.) w związku z art. 91 ust. 1 i 94 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym, Sąd orzekł o stwierdzeniu nieważności zaskarżonej uchwały w całości.

Niezależnie od powyżej wskazanych naruszeń prawa materialnego, zastrzeżenia co do zgodności z prawem budzi również procedura podejmowania zaskarżonej uchwały. Projekt zaskarżonej uchwały nie zawierał uzasadnienia. Także w protokole sesji uzasadnienia tego, o ile w ogóle istniało, nie odzwierciedlono.

W kwestii wykonalności zaskarżonej uchwały nie orzeczono na zasadzie art. 152 p.p.s.a., albowiem zaskarżona uchwała ma charakter aktu prawa miejscowego, nie może zatem do niej znaleźć zastosowania w/w przepis dotyczący wykonalności aktu.

Mając powyższe na uwadze orzeczono jak w sentencji.



Powered by SoftProdukt