drukuj    zapisz    Powrót do listy

6532 Sprawy budżetowe jednostek samorządu terytorialnego 6401 Skargi organów nadzorczych na uchwały rady gminy w przedmiocie ... (art. 93 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym), Inne, Rada Miasta, Oddalono skargę kasacyjną, I GSK 3285/18 - Wyrok NSA z 2022-10-19, Centralna Baza Orzeczeń Naczelnego (NSA) i Wojewódzkich (WSA) Sądów Administracyjnych, Orzecznictwo NSA i WSA

I GSK 3285/18 - Wyrok NSA

Data orzeczenia
2022-10-19 orzeczenie prawomocne
Data wpływu
2018-10-31
Sąd
Naczelny Sąd Administracyjny
Sędziowie
Dariusz Dudra
Piotr Kraczowski /sprawozdawca/
Piotr Pietrasz /przewodniczący/
Symbol z opisem
6532 Sprawy budżetowe jednostek samorządu terytorialnego
6401 Skargi organów nadzorczych na uchwały rady gminy w przedmiocie ... (art. 93 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym)
Hasła tematyczne
Inne
Sygn. powiązane
I SA/Gl 331/18 - Wyrok WSA w Gliwicach z 2018-05-22
Skarżony organ
Rada Miasta
Treść wyniku
Oddalono skargę kasacyjną
Powołane przepisy
Dz.U. 2022 poz 329 art. 141 par 4
Ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - t.j.
Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Piotr Pietrasz Sędzia NSA Dariusz Dudra Sędzia del. WSA Piotr Kraczowski (spr.) po rozpoznaniu w dniu 19 października 2022 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Gospodarczej skargi kasacyjnej Miasta K. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z dnia 22 maja 2018 r. sygn. akt I SA/Gl 331/18 w sprawie ze skargi Regionalnej Izby Obrachunkowej w Katowicach na uchwałę Rady Miasta K. z dnia 26 marca 2014 r. nr XLVII/1123/14 w przedmiocie określenia wysokości i zasad ustalania oraz rozliczania dotacji celowej dla podmiotów prowadzących żłobki na terenie miasta oddala skargę kasacyjną.

Uzasadnienie

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach (dalej: WSA) wyrokiem z 22 maja 2018 r., sygn. akt I SA/Gl 331/18, w wyniku rozpoznania skargi Regionalnej Izby Obrachunkowej w Katowicach (dalej: RIO) na uchwałę Rady Miasta K. (dalej: Rada) z 26 marca 2014 r., nr XLVII/1123/14 w przedmiocie określenia wysokości i zasad ustalania oraz rozliczania dotacji celowej dla podmiotów prowadzących żłobki na terenie miasta, stwierdził nieważność § 2 ust. 1 i ust. 2 oraz § 4 ust. 2 zaskarżonej uchwały.

W motywach wyroku WSA wskazał, że RIO wniosła skargę na uchwałę Rady Miasta K. z dnia 26 marca 2014 r. nr XLVII/1123/14 w sprawie określenia wysokości i zasad ustalania oraz rozliczania dotacji celowej dla podmiotów prowadzących żłobki na terenie miasta Katowic (Dz. Urz. Woj. Śl. z 2014 r. poz. 2330 ze zm.; dalej: uchwała), domagając się stwierdzenia nieważności:

1) § 2 ust. 1 uchwały, który uzależnia przyznanie dotacji od minimalnego dziennego okresu (min. 8 godzin dziennie) pozostawania dziecka pod opieką, jednocześnie wprowadzając wymóg, aby rodzice lub opiekunowie prawni dziecka zamieszkiwali w Katowicach;

2) § 2 ust. 2 uchwały, który przewiduje przyznanie dotacji w wysokości 50% ustalonej przez podmiot prowadzący żłobek opłaty (pomijając opłatę za wyżywienie), jednocześnie ograniczając wysokość tejże opłaty do 800 zł;

3) § 4 ust. 2 uchwały, nakładającego na podmiot prowadzący żłobek obowiązek comiesięcznego przekazywania, wraz z wnioskiem o wypłatę miesięcznej transzy dotacji, wykazu dzieci objętych opieką w miesiącu poprzedzającym wypłatę transzy.

Zaskarżonej uchwale zarzucono naruszenie art. 60 ust. 1 i ust. 2 ustawy z dnia 4 lutego 2011 r. o opiece nad dziećmi w wieku do lat 3 (Dz. U. z 2016 r. poz. 157 ze zm.; dalej: ustawa o opiece) poprzez niewłaściwe ich zastosowanie, w wyniku czego wprowadzono nieznane wspomnianej ustawie ograniczenia i obowiązki.

W odpowiedzi na skargę Prezydent Miasta K. wniósł o jej oddalenie, a w zakresie dotyczącym § 2 ust. 1 uchwały o jej odrzucenie jako bezprzedmiotowej. Uchwała nie wykracza bowiem poza delegację ustawową wynikającą z art. 60 ust. 2 ustawy o opiece. Przyznał, że jedynie zarzut dotyczący uzależnienia przyznania dotacji od minimalnego dziennego okresu pozostawiania dziecka pod opieką jest zasadny i w tym zakresie na sesji Rady Miasta K. 1 marca 2018 r. podjęta została uchwała nr LIII/1072/18 zmieniającą uchwałę w sprawie określenia wysokości i zasad ustalania oraz rozliczania dotacji celowej dla podmiotów prowadzących żłobki na terenie miasta Katowice (Dz. Urz. Woj. Śl. z 2018 r. poz. 1566).

Zaskarżonym wyrokiem WSA uwzględnił skargę RIO.

W uzasadnieniu wyroku WSA wskazał, że sąd orzeka wedle stanu faktycznego i prawnego istniejącego w dacie wydania zaskarżonego aktu lub podjęcia zaskarżonej czynności, a wynikającego z akt sprawy.

Przepis art. 60 ustawy o opiece (w brzmieniu obowiązującym w dacie wydania kontrolowanej uchwały, tj. 26 marca 2014 r.) stanowi w ust. 1, że podmioty prowadzące żłobek lub klub dziecięcy, lub zatrudniające dziennych opiekunów mogą otrzymać na każde dziecko objęte opieką w żłobku lub klubie dziecięcym, lub przez dziennego opiekuna dotację celową z budżetu gminy. W ust. 2 ustawodawca zawarł delegację dla rady gminy do uregulowania w drodze uchwały wysokości i zasad ustalania oraz rozliczania dotacji celowej, o której mowa w art. 60 ust. 1.

Istota sporu sprowadza się do oceny zgodności § 2 ust. 1 i ust. 2 oraz § 4 ust. 2 uchwały z art. 60 ust. 1 i ust. 2 ustawy o opiece. Ocena § 2 ust. 1 uchwały, we wspomnianym kontekście, wymaga rozstrzygnięcia dwóch aspektów. Mianowicie wyjaśnienia wymaga to, czy organ uchwałodawczy może uzależniać udzielenie dotacji na dziecko: po pierwsze – od ilości godzin sprawowanej opieki nad nim w wymiarze dziennym, a po drugie – od miejsca zamieszkania jego rodziców lub opiekunów prawnych.

Przepis § 2 ust. 1 uchwały przed jego zmianą w 2018 r. brzmiał: ustala się wysokość dotacji celowej udzielanej dla podmiotów prowadzących żłobki na terenie miasta Katowice, maksymalnie do kwoty 400 zł miesięcznie na każde dziecko objęte opieką w wymiarze nie mniejszym niż 8 godzin dziennie, którego rodzice lub opiekunowie prawni zamieszkują w K. W następstwie nowelizacji tego przepisu, co nastąpiło uchwałą z 1 marca 2018 r. nr LIII/1072/18, wyeliminowano z jego treści wymóg uzależniający udzielenie dotacji na dziecko od ilości godzin sprawowanej nad nim opieki. Nie stanowi to jednak o bezprzedmiotowości kontroli tego uregulowania. Bowiem zmiana lub uchylenie zaskarżonego do sądu aktu prawa miejscowego nie czyni zbędnym wydania przez sąd wyroku, jeżeli objęty skargą akt prawa miejscowego był i może być zastosowany do sytuacji z okresu poprzedzającego jego stwierdzenie nieważności, a w konsekwencji stanowić podstawę do kształtowania praw oraz obowiązków podmiotów prawa.

Zajmując się pierwszym zagadnieniem związanym z § 2 ust. 1 uchwały, WSA stwierdził, że art. 60 ust. 1 ustawy o opiece wyraźnie stanowi, że dotacja przysługuje na każde dziecko objęte opieką żłobka lub klubu dziecięcego. Określenie "dziecko objęte opieką" zawarte w omawianym przepisie należy rozumieć jako dziecko przyjęte do placówki, a nie faktycznie w niej przebywające w określonej liczbie dni czy godzin. Zatem jakiekolwiek różnicowanie dzieci pod względem faktycznej ilości dni, w których przebywają w placówce, czy ilości godzin, w ciągu których sprawowana jest nad nimi opieka jest nieuprawnione.

Identyczną argumentacją WSA posłużył się przy negacji drugiego warunku udzielenia dotacji, który wynika z § 2 ust. 1 uchwały, tj. warunku zamieszkiwania rodziców lub opiekunów prawnych dziecka na terenie K. Mianowicie różnicowanie dzieci pod względem ich miejsca zamieszkania stanowi ograniczenie podmiotowe, do którego nie prowadzi wykładnia art. 60 ust. 1 ustawy o opiece.

WSA stwierdził, że w przypadku braku ustawowo określonych ograniczeń przedmiotowych bądź podmiotowych wprowadzanie ich na podstawie uchwały stanowi przekroczenie kompetencji prawotwórczych organu. Przepis art. 60 ust. 1 ustawy o opiece poza wskazaniem, że dotacja ma być przyznana na każde dziecko podlegające opiece, nie zawiera innych ograniczeń podmiotowych, czy też przedmiotowych. W związku z tym nieuprawnionym bylo wprowadzanie w § 2 ust. 1 uchwały ograniczeń związanych z ilością godzin pozostawania dziecka pod opieką, czy też związanych z miejscem zamieszkania rodziców lub opiekunów prawnych.

W zakresie § 2 ust. 2 uchwały, WSA wskazał, że stanowi on, iż: dotacja celowa stanowi 50% ustalonej przez podmiot prowadzący żłobek opłaty za pobyt dziecka w żłobku (pomijając opłatę za wyżywienie), przy czym jej maksymalna wysokość nie może być ustalona w kwocie wyższej niż 800 zł.

WSA podkreślił, że wydanie uchwały na podstawie art. 60 ust. 2 ustawy o opiece jest fakultatywne, a nie obligatoryjne. Udzielanie dotacji, o której mowa w art. 60 ustawy nie jest więc obowiązkiem, ale uprawnieniem gminy. W związku z tym w ramach przewidzianego komentowanym przepisem upoważnienia do określenia wysokości dotacji celowej rada gminy może ustalić górny limit takich dotacji, jak też zróżnicować wysokość dotacji. Decydując się na udzielenie dotacji, nie jest w związku z tym ograniczona czy zobligowana do udzielenia dotacji w określonej wysokości. Przepis ten bowiem nie zawiera w tym względzie żadnych postanowień, wskazując jedynie, że dotacja przysługuje na każde dziecko objęte opieką żłobka lub klubu dziecięcego.

O ile organ uchwałodawczy uprawniony jest do określenia wysokości udzielonej dotacji celowej, co wprost wynika z art. 60 ust. 2 ustawy o opiece, to nie dysponuje już takim umocowaniem do regulowania maksymalnej stawki opłaty za pobyt dziecka w żłobku. Określenie takiego limitu wysokości opłaty w § 2 ust. 2 uchwały jest de facto warunkiem reglamentującym możliwość skorzystania z owego wsparcia przez beneficjenta dotacji. Bowiem art. 60 ustawy o opiece nie definiuje jakichkolwiek ograniczeń w prawie uzyskania dotacji celowej przez podmioty prowadzące żłobki, jeżeli oczywiście gmina decyduje się na jej udzielenie wydając w tej kwestii stosowną uchwałę. Gmina może więc określić górny pułap udzielanej pomocy, nie może jednak jej uzależniać od wysokości pobieranej opłaty przez podmiot prowadzący żłobek, w takim sensie, że przekroczenie pewnego pułapu pozbawia prawa do owej dotacji. Ponadto § 2 ust. 2 uchwały w sposób nieuprawniony ingeruje w swobodę kalkulacji kosztów prowadzenia tego rodzaju placówki. W konsekwencji WSA uznał, że § 2 ust. 2 uchwały narusza art. 60 ust. 1 i ust. 2 ustawy o opiece.

Ostatni z kwestionowanych przepisów uchwały to § 4 ust. 2, który stanowi, że podmiot przedkłada w terminie do 3 dnia każdego miesiąca wniosek o wypłatę miesięcznej transzy dotacji wraz z wykazem dzieci, objętych opieką żłobkową w miesiącu poprzedzającym przekazanie transzy, wskazując okres w którym były objęte opieką.

WSA wskazał, że wysokość dotacji celowej, o której mowa w art. 60 ust. 1 ustawy o opiece jest warunkowana wyłącznie ilością dzieci objętych opieką. Oznacza to, że ustalając wysokość owego wsparcia organ dotujący musi dysponować tylko wiedzą o liczbie dzieci objętych opieką przez dany żłobek. Ponadto skoro brak jest podstaw do uzależniania udzielenia dotacji od miejsca zamieszkania rodziców lub opiekunów prawnych dziecka (dotyczy to stanu prawnego obowiązującego do 31 grudnia 2017 r.), to żądanie imiennego wykazu dzieci korzystających w danym miesiącu ze żłobka nie znajduje uzasadnienia w art. 60 ust. 1 i ust. 2 ww. ustawy.

Mając powyższe na względzie WSA, działając na podstawie art. 147 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2017 r. poz. 1369 ze zm.; dalej: ppsa), orzekł jak w sentencji wyroku.

Rada wniosła skargę kasacyjną od wyroku WSA, skarżąc go w części dotyczącej stwierdzenia nieważności § 2 ust. 2 oraz § 4 ust. 2 uchwały.

Zaskarżonemu wyrokowi zarzucono naruszenie, tj.:

1. prawa materialnego przez błędną wykładnię art. 60 ust. 1 i 2 ustawy o opiece polegającą na uznaniu, że delegacja ustawowa zawarta w art. 60 ust. 2 ustawy nie upoważnia organu uchwałodawczego gminy do określenia maksymalnej wysokości opłaty za pobyt dziecka w żłobku pobieranej przez podmiot prowadzący żłobek od rodziców bądź opiekunów prawnych dziecka oraz poprzez uznanie, iż delegacja ustawowa zawarta w art. 60 ust. 2 ustawy nie uprawnia rady gminy do uzależnienia udzielania dotacji podmiotowi prowadzącemu żłobek od przedłożenia ww. podmiotowi imiennego wykazu dzieci korzystających w danym miesiącu z opieki w żłobku oraz ustalenia, że art. 60 ust. 1 ustawy nie zezwalał organowi uchwałodawczemu gminy na przyjęcie zapisów § 2 ust. 2 i § 4 ust. 2 uchwały;

2. przepisów postępowania mogących mieć istotny wpływ na wynik sprawy, tj.:

a) art. 133 § 1 ppsa w ten sposób, że sąd orzekł nie na podstawie akt sprawy, opierając orzeczenie na własnych ustaleniach poprzez przyjęcie, iż treść § 4 ust. 2 uchwały narusza art. 60 ust. 2 ustawy o opiece, podczas gdy w treści ww. zapisu uchwały określenia takiego brak;

b) art. 141 § 1 ppsa, poprzez brak wyjaśnienia podstawy prawnej wyroku i przyjęcie, że treść § 2 ust. 2 i § 4 ust. 2 uchwały narusza art. 60 ust. 1 ustawy o opiece.

Z uwagi na powyższe, Rada wniosła o uchylenie wyroku w zaskarżonej części i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania WSA, a także o rozpoznanie skargi kasacyjnej na rozprawie.

RIO w odpowiedzi na skargę kasacyjną wniosło o jej oddalenie w całości

Zarządzeniem Przewodniczącej Wydziału I Izby Gospodarczej NSA - w oparciu o art. 15 zzs4 ust. 1 ustawy z dnia 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych (Dz. U. z 2021 r., poz. 2095 ze zm.; dalej: ustawa: COVID-19) sprawę skierowano na posiedzenie niejawne.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje.

Wobec zgłoszonego wniosku o rozpoznanie skargi kasacyjnej na rozprawie i wobec wydanego w sprawie zarządzenia o skierowaniu sprawy do rozpoznania na posiedzeniu niejawnym, trzeba wskazać, że zgodnie z art. 15 zzs4 ust. 1 ustawy COVID-19 w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego albo stanu epidemii ogłoszonego z powodu COVID-19 oraz w ciągu roku od odwołania ostatniego z nich Naczelny Sąd Administracyjny nie jest związany żądaniem strony o przeprowadzenie rozprawy. W przypadku skierowania sprawy podlegającej rozpoznaniu na rozprawie na posiedzenie niejawne Naczelny Sąd Administracyjny orzeka w składzie trzech sędziów.

Zauważyć należy też, że stosownie do art. 15 zzs4 ust. 3 ustawy COVID-19 przewodniczący może zarządzić przeprowadzenie posiedzenia niejawnego, jeżeli uzna rozpoznanie sprawy za konieczne, a nie można przeprowadzić jej na odległość z jednoczesnym bezpośrednim przekazem obrazu i dźwięku. Na posiedzeniu niejawnym w tych sprawach sąd orzeka w składzie trzech sędziów.

Skład orzekający NSA podziela pogląd, że wykładnia funkcjonalna przepisów ustawy COVID-19 nakazuje opowiedzieć się za dopuszczalnością rozpoznania skargi kasacyjnej w niniejszej sprawie na posiedzeniu niejawnym. Przytoczone regulacje należy traktować jako "szczególne" w rozumieniu art. 10 i art. 90 § 1 ppsa. Prawo do publicznej rozprawy nie ma charakteru absolutnego i może podlegać ograniczeniu, w tym także ze względu na treść art. 31 ust. 3 Konstytucji RP, w którym jest mowa o ograniczeniach w zakresie korzystania z konstytucyjnych wolności i praw, gdy jest to unormowane w ustawie oraz tylko wtedy, gdy jest to konieczne w demokratycznym państwie m.in. dla ochrony zdrowia. Nie ulega wątpliwości, że celem stosowania konstrukcji przewidzianych przepisami ustawy COVID-19 jest m.in. ochrona życia i zdrowia ludzkiego w związku z zapobieganiem i zwalczaniem zakażenia wirusem COVID-19. W niniejszej sprawie należało mieć też na uwadze ograniczone możliwości przeprowadzenia rozpraw we wszystkich sprawach przy użyciu urządzeń technicznych umożliwiających przeprowadzenie jej na odległość z jednoczesnym bezpośrednim przekazem obrazu i dźwięku (por. wyrok NSA z 15 lipca 2021 r., sygn. akt III OSK 3743/21 i uchwała NSA z 30 listopada 2020 r., sygn. akt II OPS 6/19 dostępne na: www.orzeczenia.nsa.gov.pl; pozostałe cytowane orzeczenia tamże).

Skarga kasacyjna nie ma usprawiedliwionych podstaw.

Zgodnie z art. 183 ppsa, Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej, bierze jednak z urzędu pod rozwagę nieważność postępowania. Jeżeli nie wystąpiły przesłanki nieważności postępowania wymienione w art. 183 § 2 ppsa, a w rozpoznawanej sprawie nie wystąpiły, to sąd związany jest granicami skargi kasacyjnej.

Skarga kasacyjna została oparta na obu podstawach określonych w art. 174 pkt 1 i 2 ppsa. W takiej sytuacji ocenę postawionych w skardze kasacyjnej zarzutów rozpocząć należy od zarzutów naruszenia przepisów postępowania.

Najdalej idącym zarzutem jest zawarty w punkcie 2 lit. b petitum skargi kasacyjnej zarzut naruszenia art. 141 § 1 ppsa, poprzez brak wyjaśnienia podstawy prawnej wyroku i przyjęcie, że treść § 2 ust. 2 i § 4 ust. 2 uchwały narusza art. 60 ust. 1 ustawy o opiece.

Nie jest to zarzut usprawiedliwiony przede wszystkim z powodów formalnych.

Zgodnie bowiem z art. 141 § 1 ppsa – uzasadnienie wyroku sporządza się z urzędu w terminie czternastu dni od dnia ogłoszenia wyroku albo podpisania sentencji wyroku wydanego na posiedzeniu niejawnym.

W rozpoznawanej sprawie WSA sporządził uzasadnienie wyroku z zachowaniem terminu o jakim mowa w tym przepisie.

Natomiast z opisu omawianego zarzutu wynika, że skarżącej kasacyjnie Radzie chodziło zapewne o naruszenie art. 141 § 4 ppsa, który to przepis stanowi o wymogach prawidłowo sporządzonego uzasadnienia wyroku. Pomijając to, że Naczelny Sąd Administracyjny nie jest uprawniony do prostowania zarzutów skargi kasacyjnej jak też domyślenia się intencji jej autora, to wskazać należy, że uzasadnienie zaskarżonego wyroku czyni zadość wymogom określonym w art. 141 § 4 ppsa. Uzasadnienie wyroku zawiera bowiem wszystkie konieczne elementy, w tym podstawę prawną jaką był art. 60 ust. 1 i 2 ustawy o opiece, a także jej uzasadnienie. Co najważniejsze motywy zaskarżonego wyroku dawały możliwość prześledzenia toku rozumowania WSA i poddania kontroli instancyjnej zaskarżonego orzeczenia.

Drugi z zarzutów naruszenia przepisów postępowania, określony w punkcie 2 lit. a petitum skargi kasacyjnej (naruszenie art. 133 § 1 ppsa) należy rozpoznać łącznie z zarzutami sformułowanymi w punkcie 1 petitum skargi kasacyjnej, w części dotyczącej naruszenia art. 60 ust. 2 ustawy o opiece i § 4 ust. 2 uchwały.

Nie są to zarzuty usprawiedliwione.

Zgodnie z art. 60 ust. 1 ustawy o opiece – podmioty, o których mowa w art. 8 ust. 1, prowadzące żłobek lub klub dziecięcy, lub zatrudniające dziennych opiekunów mogą otrzymać na każde dziecko objęte opieką w żłobku lub klubie dziecięcym, lub przez dziennego opiekuna dotację celową z budżetu gminy.

W myśl ust. 2 – wysokość i zasady ustalania oraz rozliczania dotacji celowej, o której mowa w ust. 1, określa rada gminy w drodze uchwały.

Zgodnie z § 4 ust. 2 uchwały – podmiot przedkłada w terminie do 3 dnia każdego miesiąca wniosek o wypłatę miesięcznej transzy dotacji wraz z wykazem dzieci, objętych opieką żłobkową w miesiącu poprzedzającym przekazanie transzy, wskazując okres w którym były objęte opieką.

Przypomnieć należy, że WSA stwierdzając niezgodność z prawem § 4 ust. 2 uchwały, podkreślił, że wysokość dotacji celowej, o której mowa w art. 60 ust. 1 ustawy o opiece jest warunkowana wyłącznie ilością dzieci objętych opieką. Oznacza to, że ustalając wysokość owego wsparcia organ dotujący musi dysponować tylko wiedzą o liczbie dzieci objętych opieką przez dany żłobek. Ponadto skoro brak jest podstaw do uzależniania udzielenia dotacji od miejsca zamieszkania rodziców lub opiekunów prawnych dziecka, to żądanie imiennego wykazu dzieci korzystających w danym miesiącu ze żłobka nie znajduje uzasadnienia w art. 60 ust. 1 i ust. 2 ustawy.

Naczelny Sąd Administracyjny stwierdza, że rozumowanie WSA jest prawidłowe. Przy czym określenie przez WSA wykazów dzieci jako "imienne" nie stanowi, wbrew stanowisku skarżącej kasacyjnie Rady, własnego ustalenia sądu niemającego poparcia w treści kwestionowanej uchwały, zważywszy że odnosi się do treści § 4 ust. 2 uchwały. Skoro Rada w przedmiotowej kwestii żądała od pomiotów prowadzących żłobki wykazów dzieci, to tym samym żądała zindywidualizowania zbioru danych. W tym zakresie WSA, prawidłowo odwołał się do poglądów orzecznictwa, w którym wskazuje się, że wystarczającym, do ustalenia kwoty dotacji, jest podanie liczby podopiecznych. (por. prawomocne wyroki: WSA w Gdańsku z 8 stycznia 2015 r. sygn. akt I SA/Gd 1290/14; WSA w Poznaniu z 22 czerwca 2016 r., sygn. akt I SA/Po 436/16 i WSA w Łodzi z 23 czerwca 2016 r., sygn. akt I SA/Łd 407/16). Wskazać dodatkowo należy, że żaden z przepisów ustawy o opiece nad dzieckiem w wieku do 3 lat, nie upoważnia organu stanowiącego jednostki samorządu terytorialnego do żądania podawania informacji obejmujących dane dzieci objętych opieką (i ich rodziców, opiekunów). Skoro zatem żaden z przepisów powołanej ustawy nie przewiduje kompetencji rady gminy do stanowienia uchwał, na podstawie których możliwe byłoby żądanie informacji zawierających dane tych osób brak było podstaw do podjęcia przez organ stanowiący uchwały w zakwestionowanym zakresie.

Naczelny Sąd Administracyjny stwierdza, że nie są także trafne zarzuty co do treści § 2 ust. 2 uchwał (dotacja celowa stanowi 50% ustalonej przez podmiot prowadzący żłobek opłaty za pobyt dziecka w żłobku – pomijając opłatę za wyżywienie – przy czym jej maksymalna wysokość nie może być ustalona w kwocie wyższej niż 800 zł) i błędnej wykładni art. 60 ust. 1 i 2 ustawy o opiece polegającą na uznaniu, że delegacja ustawowa zawarta w art. 60 ust. 2 ustawy nie upoważnia organu uchwałodawczego gminy do określenia maksymalnej wysokości opłaty za pobyt dziecka w żłobku pobieranej przez podmiot prowadzący żłobek od rodziców bądź opiekunów prawnych dziecka.

Przede wszystkim należy zgodzić się ze stwierdzeniem WSA, że podjęcie przez radę gminy uchwały na podstawie art. 60 ust. 2 ustawy o opiece jest nieobowiązkowe. W ramach upoważnienia ustawowego rada gminy może ustalić górny limit dotacji, czy też jej wysokość, ale ze wskazanego przepisu ustawy nie wynika, że rada gminy posiada kompetencje, aby ograniczyć maksymalną stawkę opłaty za pobyt dziecka w żłobku, a przekroczenie pewnego pułapu cenowego pozbawi podmiot prawa do dotacji. WSA trafnie wywiódł – wbrew zarzutowi skarżącej kasacyjnie Rady – że jest to wprowadzenie warunku reglamentującego możliwość skorzystania przez podmiot prowadzący żłobek z dotacji. Tak więc treść § 2 ust. 2 uchwały naruszała art. 60 ust. 1 i ust. 2 ustawy o opiece.

Konkludując, Naczelny Sąd Administracyjny uznał, że skarga kasacyjna nie zawiera nieusprawiedliwionych podstaw i jako taka podlegała oddaleniu na mocy art. 184 ppsa.



Powered by SoftProdukt