Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Krystyna Tomaszewska, , Sędzia WSA Jarosław Stopczyński (spr.), Sędzia WSA Tadeusz Nowak, Protokolant Jakub Szczepkowski, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 1 września 2010 r. sprawy ze skargi M.F. i K.K. na decyzję Głównego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia [...] listopada 2009 r. znak [...] w przedmiocie udzielenia pozwolenia na budowę I. uchyla zaskarżoną decyzję; II. stwierdza, że zaskarżona decyzja nie podlega wykonaniu do czasu uprawomocnienia się niniejszego wyroku; III. zasądza od Głównego Inspektora Nadzoru Budowlanego na rzecz M.F. i K.K. kwoty po 500 (pięćset) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Sygnatura akt VIISA/Wa 2400/09

Uzasadnienie

Główny Inspektor Nadzoru Budowlanego decyzją z dnia [...] listopada 2009 r.([...] utrzymał w mocy decyzję Wojewody [...] z dnia [...] października 2009 r. Nr [...], mocą której zatwierdzono projekt budowlany i udzielono pozwolenia na budowę inwestycji w postaci budowy czterotorowej linii napowietrznej 2 x 400 + 2 x 220 kV [...] – [...] na odcinku od słupa nr. [...] ( z wyłączeniem tego słupa) do słupa nr. 46 zlokalizowanej na działkach o numerach ewidencyjnych: [...], [...],[...],[...],[...],[...], [...],[...],[...],[...],[...],[...],[...],[...],[...],[...],[...],[...],[...],[...],[...],[...] i [...] obręb ewidencyjny [...] zgodnie z projektem budowlanym wykonanym przez Budownictwo Elektroenergetyczne [...] SA w [...] dla inwestora - Polskich Sieci Elektroenergetycznych Operator S., \. w [...].

W uzasadnieniu swojego rozstrzygnięcia organ odwoławczy podniósł, że po rozpatrzeniu odwołania od decyzji wydanej w I instancji należało uznać, że przedmiotowa decyzja tj. decyzja z dnia [...] października 2009 r., nr [...] ( nie zaś decyzja od której wniesiono odwołanie) spełnia wymagania zawarte w ostatecznej decyzji Wojewody [...] z dnia [...] stycznia 2009 r. nr [...] znak: [...].

Dalej podkreślił, że w przedmiotowej sprawie inwestor złożył wniosek o pozwolenie na budowę, prawidłowo wypełnione oświadczenie o posiadanym prawie do dysponowania nieruchomością na cele budowlane, kompletny projekt budowlany sporządzony przez osobę posiadającą stosowne uprawnienia budowlane wraz z wymaganymi opiniami uzgodnieniami, pozwoleniami i sprawdzeniami, jak również informacje dotyczące bezpieczeństwa i ochrony zdrowia, o których mowa w art. 20 ust. 1 pkt 1 b Prawo budowlane oraz zaświadczenia zgodnie z art. 12 ust. 7 ww. ustawy.

W związku z powyższym - zgodnie z przepisem art. 35 ust. 4 Prawa budowlanego organ administracji architektoniczno - budowlanej nie mógł odmówić wydania decyzji o pozwoleniu na budowę.

Odnosząc się do zarzutów sformułowanych w odwołaniu od decyzji podjętej w instancji stwierdzono co następuje:

1) zarzut naruszenia art. 31 ust. 1 w zw. z art. 3 Prawa budowlanego

jest niezasadny bowiem słup energetyczny może być przedmiotem

odrębnej decyzji o pozwoleniu na budowę,

2) odnosząc się do zarzutu, że przedmiotowa inwestycja nie została

ujęta w Rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 12 października 2007

r. w sprawie wykazu przedsięwzięć EURO 2012 ( Dz.U z 2007 r., Nr

192, poz. 1385 ze zm.) wskazano, że stanowi ona przedsięwzięcie

wskazane w pkt 92 załącznika ww. rozporządzenia ( rozbudowa

systemu zasilania elektroenergetycznego aglomeracji poznańskiej -

województwo wielkopolskie),

3) zarzuty dotyczące naruszenia art. 72 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 3

października 2008 r. o udostępnianiu informacji o środowisku i jego

ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz o

ocenach oddziaływania na środowisko ( Dz.U z 2008 r., Nr 199, poz.

1227 ze zm.) oraz zarzuty niezgodności decyzji o ustaleniu

lokalizacji z postanowieniami miejscowego planu zagospodarowania

przestrzennego mogą - w ocenie Głównego Inspektora Nadzoru

Budowlanego - podlegać rozpatrzeniu wyłącznie w postępowaniach

dotyczących wydania decyzji o ustaleniu środowiskowych

uwarunkowań zgody i decyzji o ustaleniu lokalizacji,

4) za bezpodstawne uznano twierdzenie skarżących, iż organ

administracji architektoniczno - budowlanej zobowiązany jest na

podstawie art. 31 Prawa budowlanego do wydania decyzji

określającej warunki rozbiórki niezbędnych zabezpieczeń, ocen

oddziaływania na środowisko oraz sposobu zagospodarowania

odpadów. Zgodnie bowiem z art. 31 ust. 3 Prawa budowlanego

właściwy organ może nałożyć obowiązek uzyskania pozwolenia na

rozbiórkę obiektów jeżeli ich rozbiórka może wpłynąć na

pogorszenie stosunków wodnych oraz stanu środowiska lub wymaga

zachowania warunków, od których spełnienia może być uzależnione

prowadzenie robót związanych z rozbiórką,

5) za niezasadny uznano zarzut braku ostateczności decyzji [...] w

1) [...] z dnia [...] listopada 2008 r. o środowiskowych

uwarunkowaniach zgody na realizację przedsięwzięcia. Wskazano

bowiem, że ww. decyzja została utrzymana w mocy ostateczną

decyzją Generalnego Dyrektora Ochrony Środowiska z dnia [...]

listopada 2009 r,

2) bezpodstawne było żądanie niezwłocznego zdjęcia z decyzji klauzuli

natychmiastowej wykonalności. Zgodnie z art. 34 ust. 1 ustawy

EURO 2012 decyzje administracyjne wydawane w związku z

realizacją przedsięwzięć EURO 2012 określonych w rozporządzeniu

Rady Ministrów z dnia 12 października 2007 r. podlegają

natychmiastowemu wykonaniu. Tym samym decyzje takie posiadają

rygor natychmiastowej wykonalności z mocy prawa i nie jest możliwe

uchylenie tegoż rygoru aktem administracyjnym.

Skargę na decyzję Głównego Inspektora Nadzoru Budowlanego wnieśli M.F., K.K. oraz K. i L.T. domagając się stwierdzenia jej nieważności jak również stwierdzenia nieważności decyzji wydanej w I instancji powołując się na przepisy art. 156 §1 pkt 2 i 7 kpa w zw. z art. 11 ustawy Prawo ochrony środowiska a nadto o zasądzenie zwrotu kosztów postępowania.

Obu ww. decyzjom zarzucono:

1) naruszenie przepisów Konstytucji RP w szczególności art. 7, 87 ust. 2, 21,

64, 74 i 86 poprzez nieuwzględnienie tychże przepisów,

2) naruszenie art. 7,8,9,10,11,77 §1 oraz 107 §3 kpa poprzez ich

niezastosowanie,

3) naruszenie przepisów ustawy z dnia 7 września 2007 r. o przygotowaniu

finałowego turnieju Mistrzostw Eurpy w Piłce Nożnej UEFA Euro 2012 (

Dz.U Nr 173, poz. 1219 ) w szczególności art. 4 oraz art. 25 ust. 2 oraz

Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 12 października 2007 r. w sprawie

wykazu przedsięwzięć Euro 2012 poprzez wadliwą interpretację i błędne

zastosowanie,

naruszenie przepisów ustawy Prawo budowlane w szczególności:

- art. 33 ust. 1 w zw. z art. 3 pkt 1 lit. b poprzez wydanie decyzji dotyczącej budowy fragmentu a nie całego zamierzenia budowlanego,

* art. 31 ust. 1 pkt 1 i ust. 3 poprzez niewłaściwe zastosowanie,

* art. 32 ust. 1 pkt 1 poprzez niezastosowanie,

* art. 32 ust. 4 pkt 2 poprzez niewyjaśnienie,

* art. 33 ust. 3 pkt 2 poprzez niezastosowanie,

5) naruszenie przepisów ustawy z dnia 3 października 2008 r. o

udostępnieniu informacji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa

w ochronie środowiska oraz ocenach oddziaływania na środowisko ( Dz.U Nr

199, poz. 1227), w szczególności art. 72 ust. 1 pkt 1, art. 88 ust. 1 pkt 2

poprzez niezastosowanie,

6) nadto zarzucono organom władzy publicznej tj. Wojewodzie

[...] i Głównemu Inspektorowi Nadzoru Budowlanego że

działając w zmowie i porozumieniu z inwestorem wydały decyzje

administracyjne niekorzystne dla społeczności lokalnych, wbrew woli tych

społeczności, błędną interpretację obowiązujących przepisów, lub wbrew

obowiązującym przepisom prawa w celu przysporzenia spółce korzyści

polegającej na umożliwieniu zajęcia terenów pod planowaną inwestycję bez

posiadania tytułów prawnych do nieruchomości niezbędnych dla realizacji

inwestycji.

W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej oddalenie i podtrzymał swoje dotychczasowe stanowisko.

Wojewódzki Sad Administracyjny zważył, co następuje:

Niezależnie od argumentów przytoczonych w skardze decyzja wydana przez organ odwoławczy podlega uchyleniu.

Powodem tego jest brak odniesienia się przez Głównego Inspektora Nadzoru Budowlanego do wszystkich zarzutów sformułowanych przez skarżących w odwołaniu od decyzji wydanej w I Instancji ( przez Wojewodę [...]). Uniemożliwia to w istocie ocenę kwestionowanych rozstrzygnięć podjętych w obu instancjach.

Rzeczą Sadu jest bowiem ocena argumentów przedstawionych przez organ odwoławczy w związku z zarzutami dotyczącymi decyzji wydanej w I instancji, nie zaś ocena tych zarzutów wówczas kiedy takiej oceny organ odwoławczy w ogóle nie przedstawił. Wiąże się to z tym, iż sądy administracyjne nie są uprawnione do

wydawania orzeczeń reformatoryjnych i zastępowania organów w ich obowiązkach wynikających ze sfery tak rozstrzygania jak i uzasadniania rozstrzygnięć.

Analiza treści zaskarżonej decyzji z jednej strony, z drugiej zaś treści odwołania od decyzji podjętej przez Wojewodę [...] w dniu [...] października 2009 r.( nr [...] - I instancja) prowadzi do wniosku, ze Główny Inspektor Nadzoru Budowlanego nie ustosunkował się w żaden sposób do zarzutów przytoczonych w pkt 4,6,8 i 9 odwołania. Nie zajął więc w ogóle stanowiska w następujących kwestiach:

1) naruszenia przez Wojewodę art. 33 ust. 3 pkt 2 Prawa budowlanego

Inwestor zobowiązany był bowiem - zdaniem skarżących do

dołączenia do wniosku o pozwolenie na budowę specjalistycznej

opinii wydanej przez właściwego ministra do spraw budownictwa i

gospodarki przestrzennej a tego w ich ocenie nie uczynił,

2) naruszenia przepisów rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia

3 lipca 2003 r. w sprawie szczegółowego zakresu i formy projektu

budowlanego poprzez nie zawarcie danych technicznych obiektu

budowlanego charakteryzującego wpływ tegoż obiektu na

środowisko i jego wykorzystanie oraz jego wpływ na ludzi obiekty

sąsiednie. W ocenie skarżących z treści projektu oraz

zatwierdzającego go pozwolenia na budowę można wysnuć

wniosek, że zarówno projektant jak i organ usiłują wprowadzić w

błąd społeczeństwo co do charakteru inwestycji oraz jej

oddziaływań,

3) naruszenia przez Wojewodę [...] przepisów art.

7,8,9,10 i 11 kpa przez ich niezastosowanie w prowadzonym

postępowaniu,

4) braku wyjaśnienia czy składający odwołanie mają przymiot strony. Z

treści decyzji wydanej w I instancji wynika bowiem, że nie dotyczy

ona nieruchomości skarżących. Co innego zdaje się jednak wynikać

z jej uzasadnienia.

Poza tym zupełnie niezrozumiały jest początkowy fragment uzasadnienia zaskarżonej decyzji. Otóż Główny Inspektor Nadzoru Budowlanego twierdzi, że odwołanie wniesiono od decyzji z dnia [...] października 2009 r. nr [...] jednakże za tą decyzję ( nazwaną

przedmiotową) uznaje późnej decyzję z dnia [...] października 2009 r. nr [...], która jest decyzją Wojewody [...] dotyczącą rozbiórki słupa nr 218 oraz budowy słupa nr 47 linii napowietrznej [...] -[...]. Świadczy to, zdaniem Sądu o tym, że organ odwoławczy formułując uzasadnienia decyzji będących następstwem odwołań od rozstrzygnięć Wojewody [...] o numerach [...] i [...] podjętych w dwóch odrębnych sprawach w istocie sprawy te miesza (przynajmniej częściowo).

Rozpoznając sprawę ponownie organ odwoławczy zajmie stanowisko także co do tych zarzutów zawartych w odwołaniu od decyzji pierwszoinstancyjnej, których nie oceniał w uzasadnieniu swojej decyzji wydanej po raz pierwszy.

Podstawę rozstrzygnięcia Sądu stanowi art. 145 § 1 pkt 1 lit. c oraz art. 200 p.p.s.a.