drukuj    zapisz    Powrót do listy

6480 658, Dostęp do informacji publicznej, Komendant Policji, 1. stwierdzono bezczynność organu, która nie miała miejsca z rażącym naruszeniem prawa 2. umorzono postęp.w zakr. zobowiązania organu do rozpoznania wniosku, II SAB/Sz 164/21 - Wyrok WSA w Szczecinie z 2022-01-13, Centralna Baza Orzeczeń Naczelnego (NSA) i Wojewódzkich (WSA) Sądów Administracyjnych, Orzecznictwo NSA i WSA

II SAB/Sz 164/21 - Wyrok WSA w Szczecinie

Data orzeczenia
2022-01-13 orzeczenie prawomocne
Data wpływu
2021-11-17
Sąd
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie
Sędziowie
Alicja Polańska /sprawozdawca/
Joanna Wojciechowska
Jolanta Kwiecińska /przewodniczący/
Symbol z opisem
6480
658
Hasła tematyczne
Dostęp do informacji publicznej
Skarżony organ
Komendant Policji
Treść wyniku
1. stwierdzono bezczynność organu, która nie miała miejsca z rażącym naruszeniem prawa 2. umorzono postęp.w zakr. zobowiązania organu do rozpoznania wniosku
Powołane przepisy
Dz.U. 2020 poz 2176 art. 1 ust. 1, art. 2 ust. 1 i 2 art. 4 ust. 1, art. 5 ust. 1 i 2, art. 6, art. 10 ust. 1, art. 13 ust. 1 i 2, art. 14 ust. 1 i 2, art. 16 ust. 1
Ustawa z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej - t.j.
Dz.U. 2019 poz 2325 art. 149 par. 1 pkt 3 i par. 1a, art. 161 par. 1 pkt 3
Ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - t.j.
Sentencja

Sygn. [...] II SAB/Sz 164/21 [pic] WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 13 stycznia 2022 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Jolanta Kwiecińska Sędziowie Sędzia WSA Alicja Polańska (spr.), Sędzia WSA Joanna Wojciechowska po rozpoznaniu w Wydziale II w trybie uproszczonym w dniu 13 stycznia 2022 r. sprawy ze skargi A. P. na bezczynność Komendanta Policji w przedmiocie udostępnienia informacji publicznej I. umarza postępowanie sądowe w zakresie zobowiązania Komendanta Policji do udostępnienia informacji publicznej; II. stwierdza, że Komendant Policji dopuścił się bezczynności; III. stwierdza, że bezczynność Komendanta Policji nie miała miejsca z rażącym naruszeniem prawa; III. zasądza od Komendanta Policji na rzecz skarżącego A. P. kwotę [...]([...]) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Uzasadnienie

A. P. wniósł do sądu skargę na bezczynność Komendanta Policji w sprawie udostępnienia informacji publicznej.

Wnioskodawca pismem z dnia 13 sierpnia 2021 r. zwrócił się do Komendanta Policji o udostępnienie informacji publicznej dotyczącej przeprowadzonej interwencji patrolu zmotoryzowanego Policji wobec kierującego pojazdem m-ki [...] o numerze rejestracyjnym [...] zaparkowanego przy ul. [...] w M. 8 sierpnia 2021 r. między godziną 17:00 a 18:00 w następującym zakresie: wskazania imion oraz nazwisk funkcjonariuszy patrolu zmotoryzowanego; numeru rejestracyjnego oznakowanego radiowozu; podstawy faktycznej (przyczyny) interwencji; wskazania czy kierujący został pouczony; wskazania czy kierujący został ukarany mandatem; kopii notatników służbowych funkcjonariuszy z dnia 8 sierpnia 2021 r. Wnioskodawca wskazał sposób udostępnienia informacji publicznej, jako formę elektroniczną, poprzez przesłanie pliku cyfrowego na adres e-mail.

Pismem z dnia 27 sierpnia 2021 r. Komendant Policji przesłał wnioskodawcy informację (listem poleconym), iż brak jest podstaw prawnych do udostępnienia informacji publicznej.

Wnioskodawca złożył do sądu skargę na bezczynność Komendanta Policji w załatwieniu jego wniosku.

Skarżący zarzucił naruszenie przepisów:

1) art. 1 ust. 1 w zw. z art. 6 ust. 1 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (Dz. U. z 2020 r. poz. 2176); dalej: "u.d.i.p." poprzez nieudostępnienie żądanych informacji, które miały charakter informacji publicznej;

2) art. 14 ust. 1 u.d.o.p. poprzez nieudostępnienie informacji publicznej w sposób

i w formie zgodnej z wnioskiem, wskutek przesłania informacji pocztą tradycyjną, podczas gdy wnioskodawca zażądał udostępnienia informacji w formie elektronicznej;

3) art. 5 ust. 1 lit. b rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016 r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia dyrektywy 95/46/WE (Dz.U.UE L 119/1 z dnia 4 maja 2016 r.), dalej: "rozporządzenie nr 2016/679" poprzez jego niewłaściwe zastosowanie i przyjęcie, że miał on zastosowanie w sprawie.

Podnosząc powyższe zarzuty, skarżący wniósł o:

1) stwierdzenie, że organ dopuścił się bezczynności;

2) zobowiązanie organu do dokonania czynności zgodnie z wnioskiem

z dnia 13 sierpnia 2021 r. bądź wydania aktu w terminie 14 dni od dnia otrzymania prawomocnego wyroku wraz z aktami sprawy;

3) zasądzenie na rzecz skarżącego od organu zwrotu kosztów postępowania,

w tym kosztów zastępstwa procesowego oraz [...] zł tytułem opłaty skarbowej od pełnomocnictwa według norm przepisanych.

W uzasadnieniu skargi skarżący przedstawił przebieg dotychczasowych czynności. Ponadto odwołał się do przepisów prawa stanowiących podstawę zarzutów skargi oraz orzecznictwa sądów administracyjnych.

W odpowiedzi na skargę Komendant Policji stwierdził, że skarga na bezczynność jest zasadna, bowiem rzeczywiście nie udzielono skarżącemu żądanej informacji publicznej, ograniczając się do pisemnej odmowy udzielenia informacji publicznej. Organ wyjaśnił, że odmowa była spowodowana brakiem konsultacji wniosku z Zespołem Prawnym Komendanta Wojewódzkiego Policji w S., który świadczy pomoc prawną na rzecz wszystkich komend powiatowych/miejskich Policji w województwie.

W związku z uznaniem przez organ, iż brak jest podstaw do odmowy udzielenia informacji publicznej, skarżącemu przekazano żądaną informację publiczną poprzez udzielenie odpowiedzi na wszystkie pytania (6 punktów) zadane we wniosku z dnia 13 sierpnia 2021 r. Odpowiedź z dnia 8 listopada 2021 r. została przesłana skarżącemu drogą elektroniczną na wskazany we wniosku adres.

Końcowo, organ podniósł, że zaistniała podstawa do umorzenia postępowania zainicjowanego wniesioną skargą na bezczynność.

W piśmie z dnia 22 listopada skarżący wskazał, że wniosek o umorzenie postępowania sądowoadministracyjnego zasługuje na uwzględnienie jedynie w części, tj. wyłącznie w zakresie zobowiązania organu do dokonania czynności lub wydania aktu. Natomiast, co do pozostałych wniosków dotyczących stwierdzenia bezczynności oraz zasądzenia kosztów postępowania, wniosek o umorzenie postępowania nie zasługuje na uwzględnienie.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie zważył, co następuje:

Sprawa ze skargi skarżącego została rozpoznana na posiedzeniu niejawnym w trybie uproszczonym w składzie trzech sędziów, na podstawie art. 119 pkt 4 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2019 r. poz. 2325 ze zm.); dalej: "p.p.s.a.". Zgodnie z tym przepisem, sprawa może być rozpoznana w trybie uproszczonym, jeżeli przedmiotem skargi jest bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania. Zgodnie także z art. 120 p.p.s.a., w trybie uproszczonym sąd rozpoznaje sprawy na posiedzeniu niejawnym w składzie trzech sędziów.

Stosownie do brzmienia art. 1 § 1 i § 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. z 2021 r. poz. 137) w zw. z art. 3 § 1 p.p.s.a., sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej, przy czym kontrola ta sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej. Jak wynika

z art. 3 § 2 pkt 8 p.p.s.a., kontrola działalności administracji publicznej przez sądy administracyjne obejmuje między innymi orzekanie w sprawach skarg na bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania w przypadkach określonych w pkt 1-4 lub przewlekłe prowadzenie postępowania w przypadku określonym w pkt 4a.

Zgodnie z art. 149 § 1 p.p.s.a., sąd - uwzględniając skargę na bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania przez organy w sprawach określonych

w art. 3 § 2 pkt 1-4 albo na przewlekłe prowadzenie postępowania w sprawach określonych wart. 3 § 2 pkt 4a - 1) zobowiązuje organ do wydania w określonym terminie aktu, interpretacji albo do dokonania czynności; 2) zobowiązuje organ do stwierdzenia albo uznania uprawnienia lub obowiązku wynikających z przepisów prawa; 3) stwierdza, że organ dopuścił się bezczynności lub przewlekłego prowadzenia postępowania. Jednocześnie sąd stwierdza, czy bezczynność organu lub przewlekłe prowadzenie postępowania przez organ miały miejsce z rażącym naruszeniem prawa (§ 1a). Ponadto, zgodnie z art.149 § 2 p.p.s.a., sąd - w przypadku, o którym mowa w § 1- może orzec z urzędu albo na wniosek strony o wymierzeniu organowi grzywny w wysokości określonej w art. 154 § 6 lub przyznać od organu na rzecz skarżącego sumę pieniężną do wysokości połowy kwoty określonej w art. 154 § 6.

Przedmiotem skargi skarżący, reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika, uczynił bezczynność Komendanta Policji wobec nieudzielenia, na jego wniosek z dnia 13 sierpnia 2021 r., informacji publicznej dotyczącej przeprowadzonej interwencji patrolu zmotoryzowanego Policji, wobec kierującego pojazdem m-ki [...] o numerze rejestracyjnym [...] zaparkowanego przy ul. [...] w M. 8 sierpnia 2021 r. między godziną 17:00 a 18:00 w zakresie: wskazania imion oraz nazwisk funkcjonariuszy patrolu zmotoryzowanego; numeru rejestracyjnego oznakowanego radiowozu; podstawy faktycznej (przyczyny) interwencji; wskazania czy kierujący został pouczony; wskazania czy kierujący został ukarany mandatem; kopii notatników służbowych funkcjonariuszy z dnia 8 sierpnia 2021 r..

Wskazać na wstępie należy, że z bezczynnością organu administracji publicznej mamy do czynienia wówczas, gdy w prawnie ustalonym terminie organ ten nie podjął żadnych czynności w sprawie lub wprawdzie prowadził postępowanie, ale - mimo istnienia ustawowego obowiązku - nie zakończył go wydaniem w terminie decyzji, postanowienia lub też innego aktu lub nie podjął stosownej czynności, wymienionych w art. 3 § 2 pkt 1-4a p.p.s.a. (por. wyroki NSA z dnia 25 września 2018 r. sygn. akt

I OSK 1467/18; z dnia 15 grudnia 2017 r. sygn. akt I FSK 1238/16). Bezczynność organu w udostępnieniu informacji publicznej ma zaś miejsce w sytuacji, gdy podmiot zobowiązany do udostępnienia informacji publicznej posiadając żądaną informację, nie udostępnia jej i nie wydaje decyzji o odmowie udostępnienia, lub też informuje wnioskodawcę, że wnioskowana informacja nie jest informacją publiczną w sytuacji, gdy taką informację stanowi. Nie można natomiast zarzucić bezczynności adresatowi wniosku, jeżeli nie posiada on informacji wskazanej we wniosku. W takim przypadku, podmiot publiczny powinien o tym powiadomić wnioskującego (por. wyroki NSA z dnia 18 kwietnia 2012 r. sygn. akt I OSK 192/12; z dnia 30 września 2015 r. sygn. akt

I OSK 2093/14). Podkreślić również należy, że dla zasadności skargi na bezczynność nie ma znaczenia okoliczność, z jakich powodów określony akt nie został podjęty lub czynność dokonana, a w szczególności, czy bezczynność została spowodowana zawinioną albo też niezawinioną opieszałością organu, czy też wiąże się z jego przeświadczeniem, że stosowny akt lub czynność w ogóle nie powinny zostać dokonane (por. wyroki NSA z dnia 25 września 2018 r. sygn. akt I OSK 1467/18;

z dnia 15 grudnia 2017 r. sygn. akt I FSK 1238/16).

Szczegółowe unormowania dotyczące dostępu do informacji publicznej zawarte są w przepisach u.d.i.p..

Zgodnie z art. 1 ust. 1 u.d.i.p., każda informacja o sprawach publicznych stanowi informację publiczną w rozumieniu ustawy i podlega udostępnieniu oraz ponownemu wykorzystywaniu na zasadach i w trybie określonych w tej ustawie. Przykładowy, otwarty katalog informacji publicznej został określony w art. 6 u.d.i.p. Prawo dostępu do informacji publicznej przysługuje każdemu, z zastrzeżeniem art. 5, a wykonanie

tego prawa nie wymaga wykazania interesu prawnego lub faktycznego

(art. 2 ust. 1-2 u.d.i.p.).

Ponadto, jak wynika z art. 5 ust. 1 i ust. 2 u.d.i.p. prawo do informacji publicznej podlega ograniczeniu w zakresie i na zasadach określonych w przepisach o ochronie informacji niejawnych oraz o ochronie innych tajemnic ustawowo chronionych (ust. 1), jak również ze względu na prywatność osoby fizycznej lub przedsiębiorcy, przy czym ograniczenie to nie dotyczy informacji o osobach pełniących funkcje publiczne, mających związek z pełnieniem tych funkcji, w tym o warunkach powierzenia i wykonywania funkcji oraz w przypadku, gdy osoba fizyczna lub przedsiębiorca rezygnują z przysługującego im prawa (ust. 2).

Zgodnie z art. 10 ust. 1 u.d.i.p., informacja publiczna, która nie została udostępniona w Biuletynie Informacji Publicznej lub centralnym repozytorium, jest udostępniana na wniosek. Na gruncie przepisów u.d.i.p. brak jest jakichkolwiek wymagań formalnych wniosku o udzielenie informacji publicznej, poza utrwaleniem go w formie pisemnej. Przy czym, za wniosek pisemny uznaje się również zapytanie przesłane pocztą elektroniczną. Poza wyżej wskazaną formą pisemną wniosku, elementami determinującymi jego skuteczne wniesienie są jasne sformułowanie, z którego wynika co jest przedmiotem żądanej informacji, w celu wykazania, że informacja ta ma charakter informacji publicznej oraz dokładne określenie adresata wniosku.

Udostępnianie informacji publicznej na wniosek następuje bez zbędnej zwłoki, nie później jednak niż w terminie 14 dni od dnia złożenia wniosku, z zastrzeżeniem ust. 2 i art. 15 ust. 2. Jeżeli informacja publiczna nie może być udostępniona w terminie określonym w ust. 1, podmiot obowiązany do jej udostępnienia powiadamia w tym terminie o powodach opóźnienia oraz o terminie, w jakim udostępni informację, nie dłuższym jednak niż 2 miesiące od dnia złożenia wniosku (art. 13 ust. 1-2 u.d.i.p.). Zgodnie z art. 14 ust. 1 u.d.i.p., udostępnianie informacji na wniosek następuje w sposób i w formie zgodnych z wnioskiem, chyba że środki techniczne, którymi dysponuje podmiot obowiązany do udostępnienia, nie umożliwiają udostępnienia informacji w sposób i w formie określonych we wniosku.

Stosownie do art. 16 ust. 1 u.d.i.p. odmowa udostępnienia informacji publicznej oraz umorzenie postępowania o udostępnienie informacji w przypadku określonym w art. 14 ust. 2 przez organ władzy publicznej następują w drodze decyzji.

Do decyzji, o których mowa w ust. 1, stosuje się przepisy Kodeksu postępowania administracyjnego, z tym że: 1) odwołanie od decyzji rozpoznaje się w terminie 14 dni; 2) uzasadnienie decyzji o odmowie udostępnienia informacji zawiera także imiona, nazwiska i funkcje osób, które zajęły stanowisko w toku postępowania o udostępnienie informacji, oraz oznaczenie podmiotów, ze względu na których dobra, o których mowa w art. 5 ust. 2, wydano decyzję o odmowie udostępnienia informacji.

Z brzmienia przepisów u.d.i.p. wynika zatem, że załatwienie wniosku o udzielenie informacji publicznej może przybrać postać: 1) czynności materialno-technicznej, jaką jest udzielenie informacji publicznej; 2) pisma informującego, że wezwany podmiot nie jest zobowiązany do udzielenia informacji, gdyż nią nie dysponuje albo nie jest podmiotem, od którego można jej żądać; 3) pisma informującego, że żądana informacja nie stanowi informacji publicznej w rozumieniu u.d.i.p.; 4) pisma informującego, że istnieje odrębny tryb dostępu do żądanej informacji publicznej; 5) decyzji administracyjnej, o której mowa w art. 16 ust. 1 u.d.i.p., w przypadku odmowy udzielenia informacji publicznej, względnie umorzenia postępowania o udostępnienie informacji (art. 14 ust. 2 u.d.i.p.).

Podkreślenia wymaga również, że w przypadku złożenia skargi na bezczynność w zakresie udostępnienia informacji publicznej rzeczą sądu, w pierwszej kolejności jest ustalenie, czy sprawa mieści się w zakresie podmiotowym i przedmiotowym u.d.i.p. Zakres podmiotowy wyznacza wykonywanie zadań publicznych przez adresata wniosku (art. 4 ust. 1 u.d.i.p.), zaś zakres przedmiotowy obejmuje pojęcie "informacji publicznej" (art. 1 ust. 1 i art. 6 u.d.i.p). Dopiero stwierdzenie, że podmiot do którego zwróciła się strona skarżąca był zobowiązany do udzielenia informacji publicznej, oraz że żądana przez stronę informacja miała charakter informacji publicznej w rozumieniu przepisów powołanej ustawy, pozwala na dokonanie oceny, czy w konkretnej sprawie można skutecznie zarzucić danemu podmiotowi bezczynność.

W sprawie Komendant Policji niewątpliwie należy do kręgu podmiotów zobowiązanych do udostępnienia informacji publicznej, o jakich mowa w art. 4 ust. 1

pkt 1 u.d.i.p., a żądana przez skarżącego informacja w opisanym we wniosku zakresie stanowi informację publiczną w rozumieniu art. 1 pkt 1 i art. 6 ust. 1 u.d.i.p.,

W ocenie sądu, skoro złożony przez skarżącego wniosek spełniał minimalne wymogi determinujące skuteczne wystąpienie z wnioskiem o udzielenie informacji publicznej, tj.: został przesłany pocztą elektroniczną, co jak wcześniej wskazano jest uznawane za dochowanie formy pisemnej wniosku; określał w sposób dokładny adresata wniosku, który niewątpliwie jest podmiotem zobowiązanym do udzielenia informacji publicznej; jak również obejmował jasne sformułowanie, co do przedmiotu żądanej informacji, to obowiązkiem organu było rozpatrzenie wniosku w terminie i formie przewidzianej u.d.i.p.

Nadto Komendant Policji, po wniesieniu przedmiotowej skargi, pismem z dnia 8 listopada 2021 r. udzielił skarżącemu żądanej informacji publicznej (w piśmie z dnia 22 listopada skarżący przyznał, że informacja w żądanym zakresie została przez organ udzielona), niemniej jednak nastąpiło to z uchybieniem ustawowego 14-dniowego terminu. Tym samym, brak reakcji organu w zakreślonym prawem terminie skutkuje stwierdzeniem, iż w sprawie zaistniała sytuacja kwalifikowana jako bezczynność w udostępnieniu informacji publicznej.

Mając powyższe okoliczności na uwadze, sąd uznając skargę za uzasadnioną, na podstawie art. 149 § 1 pkt 3 i § 1a p.p.s.a. stwierdził, że organ dopuścił się bezczynności, która to bezczynność nie miała miejsce z rażącym naruszeniem prawa, gdyż w okolicznościach sprawy nie można uznać, że bezczynność przybrała postać celowego działania nacechowanego złą wolą, czy też poważnego zaniedbania.

Jednocześnie, wobec udzielenia skarżącemu żądanej informacji publicznej,

sąd - na podstawie art. 161 § 1 pkt 3 p.p.s.a. - umorzył postępowanie w zakresie zobowiązania Komendanta Policji do udostępnienia informacji publicznej żądanej przez skarżącego.

O kosztach postępowania rozstrzygnięto na podstawie do art. 200, art. 205 § 2 i art. 209 p.p.s.a. Na zasądzony zwrot kosztów postępowania składają się: wpis od skargi w wysokości [...] zł, pobrany od skarżącego na podstawie § 2 ust. 1 pkt 6 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 16 grudnia 2003 r. w sprawie wysokości oraz szczegółowych zasad pobierania wpisu w postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2021 r. poz. 535); koszty zastępstwa procesowego radcy prawnego w kwocie [...]zł, ustalone zgodnie z § 14 ust. 1 pkt 1 lit. c rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz. U. z 2018 r. poz. 265) oraz kwota [...]zł z tytułu opłaconego pełnomocnictwa (pkt IV załącznika do ustawy z dnia 16 listopada 2006 r. o opłacie skarbowej - Dz.U. z 2021 r. poz. 1923).

Wszystkie ww. orzeczenia sądów administracyjnych dostępne są w internetowej bazie orzeczeń NSA - http://orzeczenia.nsa.gov.pl.



Powered by SoftProdukt