Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Sygn. akt VI SA/Wa 662/05      W Y R O K W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 7 października 2005 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia Sędziowie : Asesor Agnieszka Łąpieś-Rosińska WSA Ewa Marcinkowska Protokolant: Natalia Charewicz po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 23 września 2005r. sprawy ze skargi U. N.V. w R. Holandia na decyzję Urzędu Patentowego RP z dnia [...] listopada 2004 r. Nr [...] w przedmiocie unieważnienia prawa ochronnego na znak towarowy oddala skargę

W dniu [...] listopada 2003 roku firma U. N.V. z siedzibą w R., Holandia złożyła wniosek o unieważnienie prawa ochronnego na znak towarowy M. udzielonego z pierwszeństwem od dnia [...] lipca 1997 roku na rzecz B. S.A. z siedzibą w O. dla towarów w klasie 32 tj. wyrobów bezalkoholowych. W jej ocenie prawo ochronne na kwestionowany znak towarowy zostało udzielone z naruszeniem art. 8 pkt 1 ustawy o znakach towarowych.

W uzasadnieniu żądania wnioskodawca podniósł, że zarejestrowany na jego rzecz z wcześniejszym pierwszeństwem, zarówno w formie słownej pod numerem [...] jak i słowno-graficznej po numerem [...], znak towarowy M. należy do grupy znaków renomowanych podlegających szczególnej ochronie prawnej. Uzyskał on niezwykłą i pozytywną siłę oddziaływania na przeciętnych odbiorców dzięki:

- długoletniemu używaniu w obrocie gospodarczym (lody M. zostały wprowadzone na rynek w 1989 roku),

- intensywnej reklamie we wszystkich stacjach telewizyjnych, prasie i na bilbordach w całej Polsce, która rozpoczęła się w Polsce od 1992 roku i której to reklamie towarzyszyło równoległe wprowadzanie do obrotu lodów oznaczonych znakiem towarowym M. i które były dostępne w większości polskich sklepów,

- stopniu znajomości w obrocie, co potwierdzają sondaże opinii społecznej (Ranking Polska Marka Roku sporządzony na podstawie badania zrealizowanego przez Instytut SMG KRC w okresie od 14 listopada do 13 grudnia 2001 roku).

Działanie B. S.A., które zgłosiły i uzyskały prawo ochronne na znak towarowy M. z przeznaczeniem do oznaczania napojów alkoholowych jest działaniem sprzecznym z zasadami współżycia społecznego, gdyż ma na celu wykorzystanie renomy znaku towarowego wnioskodawcy oraz czerpanie korzyści z jego sławy i siły atrakcyjnej jak również prowadzi do osłabienia zdolności odróżniającej tego znaku. O sprzecznym z zasadami współżycia społecznego działaniu uprawnionego z prawa ochronnego na sporny znak towarowy świadczy także fakt, iż na opakowaniach swojego produktu wykorzystał on wizerunek formy graficznej znaku towarowego wnioskodawcy tj. identyczną czcionkę oraz identyczną kompozycję wyróżnienia wielkością pierwszej i ostatniej litery. Odnośnie renomy znaku towarowego wnioskodawca przedłożył do akt sprawy zestawienie kosztów poniesionych na reklamę towarów oznaczonych znakiem M. w latach 1993-1995 na łączną kwotę 25 milionów złotych jak również kolorowe kserokopie ofert reklamowych oraz filmy reklamowe na dwóch płytach CD towarów wnioskodawcy oznaczonych znakiem M. z lat 1995-1997.

Uprawniony z prawa ochronnego wniósł o oddalenie wniosku podnosząc, iż wnioskodawca nie wykazał interesu prawnego do wystąpienia z żądaniem unieważnienia spornego znaku towarowego M. Podniósł nadto, że sporny znak towarowy, przeznaczony do oznaczenia towarów w klasie 32, jest jednym z pięćdziesięciu znaków towarowych zarejestrowanych przez Urząd Patentowy, z czego na rzecz wnioskodawcy zarejestrowanych jest dziesięć znaków. Dołączonych dowodów nie można uznać za przekonywujące, nie potwierdzają one powszechności tego znaku uzyskanej tylko i wyłącznie dzięki produkcji lodów jak również nie przedstawiają danych źródłowych.

Zdaniem wnioskodawcy, interes prawny oznacza konieczność określenia wartości, które prawo chroni w sposób szczególny oraz naruszenie których uzasadniać będzie złożenie wniosku o unieważnienie. W przedmiotowej sprawie tą wartością jest renoma znaku towarowego M., który z wcześniejszym pierwszeństwem został zarejestrowany w formie słownej pod numerem [...] oraz słowno-graficznej pod numerem [...]. Jako konkretne normy prawne, przewidujące konieczność ochrony renomy, a tym samym uzasadniające istnienie interesu prawnego w dochodzeniu unieważnienia prawa ochronnego na sporny znak towarowy, wnioskodawca powołał się na art. 296 ust. 2 pkt 3 i art. 153 ust. 1 ustawy prawo własności przemysłowej oraz art. 16 ust. TRIPS. Niezależnie wnioskodawca podniósł, iż jego interes wynika z zasad wyrażonych w art. 21 i 64 Konstytucji RP.

Decyzją z dnia [...] listopada 2004 roku nr [...] Urząd Patentowy RP, na podstawie art. 164 ustawy z dnia 30 czerwca 2000r. Prawo własności przemysłowej /Dz.U. z 2003r, nr 119, poz. 1117 oraz z 2004r. Dz.U. nr 33, poz. 286/ oraz art. 8 pkt 1 ustawy z dnia 31 stycznia 1985 roku o znakach towarowych w związku z art. 315 ust. 3 ustawy Prawo własności przemysłowej oddalił wniosek firmy U. N.V. z siedzibą w R., Holandia o unieważnienie prawa ochronnego na znak towarowy M. udzielonego na rzecz B. S.A. z siedzibą w W.

Zdaniem Kolegium Odwoławczego Urzędu Patentowego RP wnioskodawca wykazał swój interes prawny w żądaniu unieważnienia prawa ochronnego na znak towarowy M. skoro powołuje się na uzyskanie z wcześniejszym pierwszeństwem prawa z rejestracji znaków towarowych z elementem słownym M., które to znaki, zdaniem wnioskodawcy są renomowane. Prawa nabyte pod rządami ustawy o znakach towarowych uprawniają wnioskodawcę do wyłącznego używania tych znaków w obrocie gospodarczym w świetle art. 13 ustawy o znakach towarowych w związku z art. 315 ust. 1 ustawy Prawo własności przemysłowej, obecnie art. 153 ustawy Prawo własności przemysłowej, w tym także do korzystania z renomy, jaką cieszą się te znaki. W związku z powyższym wyłączona jest możliwość udzielenia ochrony na znak towarowy zgłoszony z późniejszym pierwszeństwem, którego ochrona wkraczałaby w zakres wcześniej udzielonego prawa, w tym m. in., gdy działanie osoby trzeciej grozi ryzykiem pasożytnictwa lub "rozwodnienie" znaku towarowego.

W ocenie Kolegium Orzekającego, w rozpatrywanej sprawie nie zachodzą przesłanki uzasadniające unieważnienie prawa ochronnego na sporny znak towarowy. Nie jest bowiem uzasadniony zarzut naruszenia art. 8 pkt 1 ustawy o znakach towarowych stanowiący o niedopuszczalności rejestracji znaku, który jest sprzeczny z obowiązującym prawem lub zasadami współżycia społecznego.

W doktrynie i orzecznictwie ukształtował się pogląd, że ze względu na zasady współżycia społecznego wyłączona jest rejestracja danego oznaczenia dla towarów innego rodzaju, gdy ta rejestracja zmierza do wykorzystania renomy cudzego znaku towarowego bądź stanowi zagrożenie tej renomy. Zgodnie z definicją zawartą w Leksykonie Własności Przemysłowej i Intelektualnej znak towarowy renomowany to znak symbolizujący potwierdzoną jakość. W doktrynie jako znak o ustalonej renomie traktowany jest znak, który nabył i w pełni realizuje "czystą" funkcję przyciągania klienteli, jak również i tej, dla której towar pokryty tym znakiem nie jest dostępny. Według U. Promińskiej znak o ustalonej renomie jest to taki znak, od którego wymaga się, aby oprócz funkcji wskazywania na pochodzenie, nabył i w pełni realizował funkcję przyciągania klienteli. Renoma jest utrwalonym i głęboko zakorzenionym w świadomości wyobrażeniem o wysokich walorach znaku (Naruszenie prawa na dobrach niematerialnych pod redakcją T. Szymczaka). J. Piotrowska w artykule "Renomowany znak towarowy, analiza pojęcia, formy naruszenia interesu uprawnionego, ochrona w prawie polskim" powtarza za U. Promińską, że znak o uznanej renomie to ten znak, który jest symbolem potwierdzonej jakości towaru, dodając uściślenia wyrażone przez R. Skubisza, że renoma znaku oznacza jego siłę atrakcyjną, wartość reklamową, ogół pozytywnych wyobrażeń konsumentów o oznaczonych nim wyrobach. Powyższe rozumienie potwierdza także Wojcieszko-Głuszko.

Zdaniem Kolegium, w świetle przedłożonych materiałów brak jest podstaw do uznania, aby znaki towarowe wnioskodawcy, w dacie zgłoszenia spornego znaku towarowego do ochrony cieszyły się ustaloną renomą, która uzasadniałaby rozszerzoną ochronę tych znaków poza zakresem podobieństwa towarów. Przedłożony do akt sprawy Ranking Polska Marka Roku, sporządzony na podstawie zrealizowanych przez Instytut SMG KRC nie jest miarodajnym dowodem w przedmiotowej sprawie, gdyż badania na podstawie których sporządzono ten ranking zostały zrealizowane w okresie od 14 listopada do 13 grudnia 2001 roku, podczas gdy sporny znak towarowy został zgłoszony do ochrony 16 lipca 1997 roku tj. 3 lata wcześniej. Także takie materiały jak: zestawienie kosztów poniesionych na reklamę towarów oznaczonych znakiem M. w latach 1993-1995 na łączną kwotę 25 milionów złotych, materiały reklamowe z lat 1995-1996 oraz filmy reklamowe z lat 1995-1997 nie stanowią potwierdzenia faktu, że znak towarowy wnioskodawcy w dacie zgłoszenia spornego znaku cieszył się ustalona renomą. Aby znak towarowy mógł odgrywać swoją promocyjną rolę sam początkowo musi być przedmiotem promocji, co przy stale zwiększającej się liczbie firm konkurencyjnych jest coraz trudniejsze i kosztowniejsze. Ponadto renoma nie jest prostym następstwem używania i rozpowszechniania znaku, lecz także utrwalonym i głęboko zakorzenionym w świadomości odbiorców wyobrażeniem o wysokich walorach towarów. Wnioskodawca nie przedłożył materiałów, które potwierdzałyby, że w dacie zgłoszenia spornego znaku, jego znaki towarowe cieszyły się uznaniem klientów jako gwarant wysokich walorów towarów, towarów w konsekwencji zachęcały do nabywania oznaczonych nimi towarów. Urząd Patentowy zwrócił także uwagę na to, że udzielił ochrony na szereg znaków towarowych z elementem M. na rzecz różnych podmiotów, w tym także przed zgłoszeniem przez wnioskodawcę do ochrony jego znaków towarowych M.

Skargę na decyzję Urzędu Patentowego z dnia 29 listopada 2004 roku do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie złożyła firma U. N.V. w R., Holandia wnosząc o uchylenie zaskarżonej decyzji i zasądzenie kosztów.

Zaskarżonej decyzji zarzuciła:

1. naruszenie prawa materialnego poprzez błędną jego wykładnię i niewłaściwe zastosowanie art. 8 pkt 1 ustawy z dnia 31 stycznia 1985 roku o znakach towarowych polegającej na zawężonej wykładni pojęcia renomy. Urząd Patentowy w sposób nieprawidłowy ograniczył pojęcie renomy do znaku symbolizującego potwierdzona jakość, co w świetle orzecznictwa ETS jest błędne. Przy ocenie renomy należy uwzględnić wszystkie istotne elementy takie jak udział w rynku, intensywność używania, zasięg terytorialny i czasowy używania znaku, koszty poniesione na reklamę i promocję.

2. naruszenia przepisów postępowania mających istotny wpływ na wynik sprawy poprzez naruszenie art. 7, 77 kpa polegające na poczynieniu błędnych ustaleń faktycznych oraz na pominięciu szeregu istotnych okoliczności sprawy mających wpływ na rozstrzygniecie decyzji, naruszenie art. 7, 77 kpa w związku z art. 75 i 78 kpa polegające na nieuwzględnieniu wniosku dowodowego o przesłuchaniu świadka, co również przyczyniło się do braku wnikliwego rozpatrzenia sprawy, naruszenia art. 8 kpa poprzez naruszenie zasady zaufania obywateli do organów państwa polegające na sprzeczności ustaleń Urzędu w zakresie oceny czy znak skarżącego cieszył się renomą w dacie żądania unieważnienia spornego znaku, błędne zastosowania art. 80 kpa poprzez sprzeczność ustaleń z zebranym materiałem dowodowym a ponadto, naruszenie art. 107 § 3 kpa polegające na braku prawidłowego uzasadnienia faktycznego i prawnego decyzji.

W odpowiedzi na skargę Urząd Patentowy RP wnosił o jej oddalenie powołując się na argumentacje zawartą w uzasadnieniu decyzji.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Zgodnie z przepisem art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. – Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. z 2002 r. Nr 153, poz. 1269) sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej, przy czym kontrola ta sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej.

W świetle powołanego przepisu ustawy Wojewódzki Sąd Administracyjny w zakresie swojej właściwości ocenia zaskarżoną decyzję administracyjną lub postanowienie z punktu widzenia ich zgodności z prawem materialnym i przepisami postępowania administracyjnego, według stanu faktycznego i prawnego obowiązującego w dacie wydania tej decyzji lub postanowienia. Sąd nie bada więc celowości, czy też słuszności zaskarżonego aktu.

Ponadto, co wymaga podkreślenia, Sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną (vide: art. 134 § 1 ustawy – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2002 r. Nr 153, poz. 1270 ze zm.).

Naczelną zasadą postępowania administracyjnego jest zasada prawdy obiektywnej. Została ona wyrażona w art. 7 kpa. Z zasady tej wynika obowiązek organu administracji publicznej wyczerpującego zbadania wszystkich okoliczności faktycznych dla prawidłowego ustalenia stanu faktycznego sprawy, co jest niezbędnym elementem właściwego zastosowania normy prawa materialnego. Realizację tej zasady zapewniają przede wszystkim przepisy regulujące postępowanie dowodowe. Zgodnie z art. 77 § 1 kpa organ administracji publicznej jest obowiązany w sposób wyczerpujący zebrać materiał dowodowy, a więc podjąć ciąg czynności procesowych mających na celu zebranie całego materiału dowodowego i następnie go rozpatrzyć.

Wydając decyzje administracyjną w sprawie unieważnienia prawa z rejestracji znaku towarowego, Urząd Patentowy jest związany rygorami procedury administracyjnej, określającej jego obowiązki w zakresie prowadzenia postępowania i orzekania /art. 256 prawa własności przemysłowej/. Zasada ta obowiązywała także na gruncie poprzednio obowiązującego stanu prawnego /§ 11 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 28 kwietnia 1993 roku w sprawie postępowania spornego i odwoławczego oraz opłat związanych z ochroną wynalazków i wzorów użytkowych/. Rygory procedury administracyjnej oznaczają, między innymi także i to, że Urząd, orzekając w sprawach o unieważnienie prawa z rejestracji znaku towarowego, które wszczynane są tylko na wniosek /art. 30 ustawy o znakach towarowych/, jest związany granicami wniosku, czyli orzeka w zakresie żądania wnioskodawcy. Zakres postępowania, które w sprawach o unieważnienie prawa z rejestracji znaku towarowego może być wszczęte tylko na wniosek, jest wyznaczony przez zakres żądania wnioskodawcy /wyrok NSA z dnia 14 grudnia 2001 II SA 3446/01 ONSA 2003/1/27/. Zasada ta w tych sprawach jest tym istotniejsza, że ma ono charakter sporny, a więc cechuje się kontradyktoryjnością. Strony toczą spór, przytaczając argumenty na poparcie swojego stanowiska, a zakres żądania wnioskodawcy wyznacza zakres sprawy. Wykraczanie poza zakres żądania wnioskodawcy w sprawie o unieważnienie prawa z rejestracji stanowi narusza interes uprawnionego z rejestracji.

Kontrolując zaskarżoną decyzję z punktu widzenia powyższych zasad skarga nie zasługuje na uwzględnienie.

W zaskarżonej decyzji nastąpiło szczegółowe ustalenie stanu faktycznego sprawy. Organ przedstawił także argumentację na poparcie zajętego stanowiska. Materiał dowodowy został przez organ zgromadzony i rozpatrzony w sposób wyczerpujący.

Podkreślania wymaga fakt, iż w ustaleniach dokonanych przez organ nie występuje żadna sprzeczność. Ocena posiadania interesu prawnego wnioskodawcy w domaganiu się unieważnienia prawa ochronnego na znak towarowy i ocena czy zostały spełnione ustawowe warunki wymagane do uzyskania ochrony to dwa odrębne zagadnienia. Wbrew twierdzeniom skarżącego, Urząd uzasadniając swoją ocenę w zakresie legitymowania się przez wnioskodawcę interesem prawnym nie stwierdził, że uzyskane z wcześniejszym pierwszeństwem znaki towarowe M. na rzecz U.N.V. są znakami renomowanymi. Urząd uznał tylko, iż powoływanie się przez wnioskodawcę na zarejestrowane na jego rzecz z wcześniejszym pierwszeństwem znaki towarowe ze słowem M., które jego zdaniem są znakami renomowanymi, uzasadnia posiadanie przez niego interesu prawnego. Dopiero ustalenie interesu prawnego wnioskodawcy pozwoliło na rozpoznanie merytorycznej zasadności wniosku i dokonanie oceny czy nie zachodzą przesłanki uzasadniające unieważnienie prawa ochronnego na sporny znak towarowy, a wiec czy poprzez nieuczciwe wykorzystanie renomy znaków skarżącego, rejestracja spornego znaku towarowego nastąpiła w warunkach określonych w art. 8 pkt 1 ustawy o znakach towarowych.

Odnosząc się do zarzutu nieuwzględnienia przez Urząd dowodu z przesłuchania świadka, zgodzić się należy z Urzędem, iż w sytuacji wykazania przez skarżącego okoliczności, na które miał zeznawać świadek, innymi dowodami, jego przesłuchanie byłoby zbędnym mnożeniem dowodów. Faktu używania i rozpowszechniania przez niego znaku towarowego M. w odniesieniu do lodów, czasu jego obecności na rynku, kosztów poniesionych na reklamę został udowodniony innymi środkami dowodowymi. Na te wszakże okoliczności został zgłoszony świadek, co potwierdza protokół rozprawy.

Tym samym zarzut naruszenia przepisów postępowania, a mianowicie art. 7, 77 kpa, 75 i 78 kpa, 8, 80 kpa oraz 107 § 3 kpa nie jest trafny.

Przechodząc do merytorycznej oceny rozstrzygnięcia decyzji, a mianowicie oddalenia wniosku o unieważnienie rejestracji spornego znaku na podstawie art. 8 pkt 1 ustawy o znakach towarowych, sąd zważył, co następuje:

Wbrew twierdzeniom skarżącego, Urząd Patentowy nie naruszył prawa materialnego, a mianowicie art. 8 pkt 1 ustawy z dnia 31 stycznia 1985 roku o znakach towarowych, mającego zastosowanie w sprawie niniejszej na podstawie art. 315 ust. 3 ustawy Prawo własności przemysłowej.

Art. 8 pkt 1 ustawy o znakach towarowych stanowi o niedopuszczalności rejestracji znaku towarowego, który jest sprzeczny z obowiązującym prawem lub zasadami współżycia społecznego.

W doktrynie i orzecznictwie ukształtował się pogląd, że ze względu na zasady współżycia społecznego wyłączona jest rejestracja danego oznaczenia dla towarów innego rodzaju, gdy ta rejestracja zmierza do wykorzystania renomy cudzego znaku towarowego bądź stanowi zagrożenie tej renomy.

Wbrew twierdzeniom skarżącego, zdaniem sądu, Urząd Patentowy dokonał prawidłowej interpretacji pojęcia renomy. Jest ona zgodna z rozumieniem tego pojęcia zarówno w doktrynie jak i orzecznictwie, także europejskim. Z braku legalnej definicji pojęcia renomy, powinność jej zdefiniowania spoczywa na orzecznictwie i nauce prawa, przy czym każdy konkretny przypadek należy rozpatrywać indywidualnie. Oznacza to konieczność każdorazowego analizowania – obok stopnia znajomości znaku takich czynników, jak:

- udział w rynku (zarówno pod względem ilości jak i wartości zbywanych towarów),

- zasięg i długotrwałość reklamy produktu sygnowanego danym oznaczeniem,

- terytorialny i czasowy zasięg używania znaku,

- licencje udzielane na używanie znaku, jakość oznaczonych towarów,

- wartość danego oznaczenia w ocenie w ocenie niezależnych instytucji finansowych,

- rozmiar nakładów poniesionych w związku z promocja znaku,

- relacja cenowa do towarów substytucyjnych,

- czy (i ewentualnie, w jakim zakresie) znak ten używany jest przez osoby trzecie /zob. J. Piotrkowska Renomowane znaki towarowe i ich ochrona/.

Wszystkie powyższe elementy składają się na ogół pozytywnych wyobrażeń konsumentów o wyrobach opatrzonych takim znakiem. Znak o uznanej renomie staje się więc symbolem potwierdzonej jakości towaru, czy usług w odniesieniu do których jest używany

Stanowisko to podziela także Trybunał Sprawiedliwości, co znalazło wyraz w wyroku z 14.09.1999 r. C – 375/97. Z orzeczenia tego wynika, że znak renomowany to znak posiadający reputację, a więc obejmuje on swym zasięgiem tak elementy ilościowe jak i jakościowe. Wśród elementów ilościowych wskazać należy na stopień znajomości wśród nabywców, a także udział w rynku. Okres i intensywność używania znaku oraz nakłady kryteria na reklamę, jakość oznaczonych towarów to kryteria jakościowe. Nie bez znaczenia jest charakter odróżniający znaku.

W świetle powyższych rozważań, uprawniony jest pogląd, że renoma nie jest prostą konsekwencja rozpowszechniania znaku. Znak renomowany to znak posiadający reputację, a więc obok jego znajomości musi wyróżniać się dodatkowymi, wskazanymi wyżej cechami. Wśród nich ważna jest także jakość towaru opatrzona znakiem.

Zgodzić się więc należy z Urzędem Patentowym, ze skarżący nie wykazał, aby uzyskanie ochrony, przez uprawnionego, na słowny znak towarowy M., który przeznaczony jest do oznaczania takich towarów jak napoje bezalkoholowe, zmierzało do wykorzystania renomy zarejestrowanych na rzecz wnioskodawcy znaków towarowych M., które przeznaczone są do oznaczania lodów, czy też do uznania, że prawo ochronne na sporny znak towarowy zagraża renomie tych towarów. Skarżący dowiódł jedynie intensywnej reklamy i nakładów na nią poczynionych. Brak natomiast dowodów na okoliczność udziału w rynku, co jest niezwykle ważne w sytuacji dużej konkurencji na rynku lodów. Przedstawiony ranking stopnia znajomości w obrocie dotyczy tylko jednego miesiąca i to w kilka lat po zarejestrowaniu spornego znaku. Ze wskazanego wyżej powodu ważna jest też jakość towaru opatrzonego znakiem, a także relacja cenowa do towarów substytucyjnych czy konkurencyjnych. Na powyższe okoliczności brak jakichkolwiek dowodów. Na dzień zarejestrowania spornego znaku znak towarowy skarżącego pozostawał w obrocie kilka lat. Trudno przyjąć kilkuletnie używanie za długotrwałe. Ważne jest także jednoznaczne kojarzenie znaku z towarem. Tymczasem słowo M. kojarzy się nie tylko z lodami jak chce tego wnioskodawca, ale także np. z fotografią, a przede wszystkim z bronią. Urząd Patentowy RP zarejestrował szereg znaków towarowych z elementem słowa M. na rzecz różnych podmiotów.

Nie sposób też zgodzić się ze skarżącym, że Urząd utożsamia renomę znaku z jego jakością. Wskazuje przecież w decyzji, że przedstawiony materiał dowodowy nie jest wystarczający dla oceny spornego znaku jako renomowanego, co oznacza i z czym należy się zgodzić, że pojęcie renomy nie jest tożsame tylko z jego cechami ilościowymi, wskazując na niezbędne kryteria także jakościowe.

Mając powyższe na uwadze zarzut błędnej wykładni i niewłaściwego zastosowania art. 8 pkt 1 ustawy o znakach towarowych, polegający na zawężonej wykładni pojęcia renomy nie jest trafny.

Należy także zauważyć, że sporny znak towarowy jest znakiem słownym i tylko w takiej postaci, w jakiej jest lub może być używany mógł być przedmiotem oceny Urzędu i kontroli Sądu w aspekcie spełnienia ustawowych warunków wymaganych do uzyskania ochrony i z tego powodu wykorzystywanie formy graficznej znaku skarżącego przez uprawnionego z rejestracji nie ma znaczenia w sprawie niniejszej.

W świetle powyższych rozważań i na zasadzie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 roku Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Sąd skargę oddalił jako nieuzasadnioną.