Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku w składzie następującym: Przewodniczący sędzia WSA Małgorzata Roleder (spr.), Sędziowie sędzia WSA Małgorzata Anna Dziemianowicz, asesor sądowy WSA Barbara Romanczuk, , po rozpoznaniu w Wydziale II na posiedzeniu niejawnym w dniu 22 grudnia 2020 r. sprawy ze skargi Z. S. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w B. z dnia [...] sierpnia 2020 r. nr [...] w przedmiocie cofnięcia uprawnień diagnoście do wykonywania badań technicznych pojazdów oddala skargę

Decyzją z dnia [...] lutego 2020 r. nr [...] Starosta B. (dalej: Starosta"), działając na podstawie art. 84 ust. 3 pkt 2 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym (Dz.U. 2020 poz. 110, dalej: "P.r.d."), cofnął diagnoście Z. S. uprawnienie nr [...] do wykonywania okresowych i dodatkowych badań technicznych pojazdów, z uwagi na skazanie go prawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego w B. z dnia [...] lutego 2019 r. ([...]), utrzymanym w mocy wyrokiem Sądu Okręgowego w B. z dnia [...] października 2019 r. ([...]), za czyn z art. 228 § 4 k.k. w zb. z art. 228 § 3 k.k. w zb. z art. 271 § 3 k.k. w zb. z art. 18 § 3 k.k. w zw. z art. 272 k.k. w zw. z art. 12 § 1 k.k. polegający na tym, że w dniu [...] kwietnia 2016 r. w B., w związku z pełnieniem funkcji publicznej uprawnionego diagnosty samochodowego, zatrudnionego w A. w B., realizując z góry powzięty zamiar i cel uzyskania korzyści majątkowej za zachowanie stanowiące naruszenie przepisów prawa, uzależnił wynik badania technicznego, sprowadzonego z Holandii, samochodu osobowego [...] nr VIN [...] od otrzymania od K. R. korzyści majątkowej w kwocie 30 zł, a po przyjęciu od wymienionego wskazanej kwoty, wydał z naruszeniem przepisów prawa, poświadczające nieprawdę zaświadczenie o przeprowadzonym badaniu technicznym tego pojazdu z wynikiem pozytywnym, pomimo, że nie powinien on zostać dopuszczony do ruchu z uwagi na zbyt wysoki procent przyciemnienia szyb, udzielając w ten sposób K. R. pomocy do wyłudzenia, przez podstępne wprowadzenie w błąd inspektora Wydziału Komunikacji Starostwa Powiatowego w B. upoważnionego przez Starostę B., pozwolenia czasowego seria i nr [...], a następnie dowodu rejestracyjnego seria i nr [...] poświadczających nieprawdę, że przedmiotowy pojazd spełnia wymogi techniczne pozwalające na dopuszczenie go do ruchu po drogach Rzeczypospolitej Polskiej.

W ocenie Starosty do cofnięcia uprawnień ww. diagnoście, obliguje go brzmienie art. 84 ust. 3 pkt 2 P.r.d., które z ww. skutkiem wiąże stwierdzenie wydania przez diagnostę zaświadczenia albo dokonania wpisu do dowodu rejestracyjnego pojazdu niezgodnie ze stanem faktycznym lub przepisami. Organ wskazał przy tym (powołując się na orzecznictwo), że cofnięcie uprawnień diagnoście następuje nie tylko wskutek stwierdzenia naruszeń w wyniku kontroli, ale również gdy w innej sytuacji wyjdzie na jaw nierzetelność diagnosty, co miało miejsce w niniejszej sprawie, w której w toku postępowania karnego ujawnione zostały nieprawidłowości w wykonywanych badaniach technicznych przez Z. S.. Starosta podkreślił, że jest związany ustaleniami sądu karnego i nie może w tym zakresie przeprowadzić odrębnego postępowania dowodowego oraz, że odpowiedzialność karna nie znosi odpowiedzialności administracyjnej, bowiem są to dwa niezależne od siebie reżimy odpowiedzialności. Wskazując na brak ustawowej możliwości uwzględnienia w toku postępowania dotychczasowego przebieg pracy diagnosty, czy zasady proporcjonalności nakładanej sankcji względem popełnionego czynu, Starosta wskazał, że brzmienie art. 84 ust. 3 pkt 2 P.r.d. pozbawia go jakiegokolwiek luzu decyzyjnego w tego typu sprawie, nakazując wydanie decyzji o określonej treści.

Od ww. decyzji Starosty wpłynęły trzy odwołania: A. w B. i Polskiej Izby Stacji Kontroli Pojazdów w W. (podmiotów dopuszczonych do udziału w postępowaniu na prawach strony na mocy postanowienia Starosty z dnia [...] stycznia 2020 r.) oraz Z. S.. Ze względu na przewidziany w k.p.a. sposób wnoszenia odwołania za pośrednictwem organu I instancji, a także z uwagi na zawieszenie biegu terminów w postępowaniu administracyjnym wywołane pandemią koronawirusa (na podstawie art. 15zzs ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych; Dz.U. poz. 374 ze zm., dalej: "ustawa COVID" – po zmianie z dniem 31 marca 2020 r. wprowadzonej przez art. 1 pkt 14 ustawy z dnia 31 marca 2020 r. o zmianie ustawy o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych oraz niektórych innych ustaw; Dz.U. 2020 r., poz. 568) - a w związku z tym faktyczne wydłużenie biegu tych terminów, o odwołaniu Z. S. Samorządowe Kolegium Odwoławcze w B. dowiedziało się dnia [...] czerwca 2020 r., tj. dzień po wydaniu decyzji z dnia [...] czerwca 2020 r. nr [...], którą rozpoznało odwołania A. , utrzymując w mocy decyzję Starosty. W konsekwencji postanowieniem z dnia [...] lipca 2020 r. nr [...] Samorządowe Kolegium Odwoławcze w B. stwierdziło, na mocy art. 134 k.p.a., niedopuszczalność odwołania Z. S., z uwagi na zakończenie sprawy ostateczną decyzją z dnia [...] czerwca 2020 r. Postanowienie to zostało zaskarżone przez Z. S. do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku, który wyrokiem z dnia 27 listopada 2020 r. (sygn. akt II SA/Bk 621/20) skargę oddalił podkreślając, że odwołanie służy wyłącznie od decyzji wydanej w I instancji i mającej przymiot decyzji nieostatecznej, tzn. gdy otwarty jest termin na wniesienie odwołania (vide: art. 127 § 1 k.p.a.).

Ponadto Z. S. wywiódł do sądu skargę na wyżej powołaną decyzję Kolegium z dnia [...] czerwca 2020 r., zarejestrowaną pod sygn. akt II SA/Bk 742/20, jednakże postanowieniem z dnia 12 listopada 2020 r. postępowanie sądowe ją zainicjowane zostało zawieszone do czasu prawomocnego zakończenia niniejszego postępowania, kontrolującego postępowanie wznowieniowe. Tego samego bowiem dnia, kiedy miało miejsce wydanie przez Kolegium postanowienia stwierdzającego niedopuszczalność odwołania Z. S., (tj. 13 lipca 2020 r.), nastąpiło wznowienie postępowania administracyjnego z urzędu na podstawie art. 145 § 1 pkt 5 k.p.a. (por. postanowienie Kolegium z dnia [...] lipca 2020 r. nr [...], od którego wywiedziona przez Z. S. skarga, została odrzucona postanowieniem sądu z dnia 17 listopada 2020 r. wydanego w sprawie sygn. akt II SA/Bk 622/20).

W wyniku przeprowadzonego przez Kolegium postępowania wznowieniowego, decyzją z dnia [...] sierpnia 2020 r. nr [...] uchylona została ww. decyzja Kolegium z dnia [...] czerwca 2020 r. (pkt 1) oraz – po rozpatrzeniu odwołań A. od decyzji Starosty oraz podania Z. S. z dnia [...] czerwca 2020 r., została ona utrzymana w mocy (pkt 2). W uzasadnieniu przedmiotowej decyzji (będącej przedmiotem kontroli sądowej w niniejszej sprawie) Kolegium wyjaśniło, że do wznowienia postępowania doszło z uwagi na nową okoliczność, istotną w sprawie, a nieznaną organowi odwoławczemu w chwili wydawania decyzji z dnia [...] czerwca 2020 r., tj. złożenie przez Z. S. w dniu [...] czerwca 2020 r. odwołania od decyzji Starosty. Kolegium wyjaśniło, że nie wiedząc o ww. fakcie, rozpoznało dwa odwołania od decyzji Starosty, wniesione przez uczestników postępowania na prawach strony, wskutek czego doszło do stwierdzenia niedopuszczalności odwołania skarżącego. W ocenie Kolegium jest to okoliczność wystarczająca do wznowienia postępowania, bowiem może ona mieć wpływ na wynik postępowania z uwagi na zawarte w odwołaniu skarżącego zarzuty, które nie stanowiły przedmiotu rozpoznania na etapie wydawania decyzji w dniu [...] czerwca 2020 r., a które podlegałyby rozpoznaniu łącznie z zarzutami zawartymi w pozostałych dwóch odwołaniach, gdyby Kolegium miało w dniu [...] czerwca 2020 r. o nich (tj. zarzutach) wiedzę. Z uwagi zatem na fakt, że decyzją z dnia [...] czerwca 2020 r. Kolegium nie rozpoznało zarzutów zawartych w odwołaniu skarżącego od decyzji Starosty, organ odwoławczy orzekł w pkt 1 decyzji z dnia [...] sierpnia 2020 r. o uchyleniu ww. własnej decyzji z dnia [...] czerwca 2020 r.

Wskutek zaś ponownego rozpoznania sprawy w postępowaniu wznowieniowym Kolegium stwierdziło, że odwołanie Z. S. wniesione zostało w dniu [...] czerwca 2020 r. z uchybieniem terminu, bowiem zawieszenie biegu terminów procesowych wskutek art. 15zzs ustawy COVID, miało miejsce od dnia 31 marca 2020 r. do 23 maja 2020 r., podczas gdy czternastodniowy termin do wniesienia odwołania upłynął skarżącemu w dniu 27 marca 2020 r. (licząc od chwili prawidłowego doręczenia decyzji Starosty, które miało miejsce ze skutkiem na 13 marca 2020 r.). Pomimo tego Kolegium jednak przystąpiło do rozważenia we wznowionym postępowania zarzutów zawartych w odwołaniu Z. S. (kwalifikując jej jako "podanie"), uznając za konieczne zapewnienie mu czynnego udziału w postepowaniu oraz rozpatrzenie całego zgromadzonego materiału dowodowego, do którego należy ww. odwołanie/podanie. W ocenie Kolegium takie podejście realizuje cel wznowienia postępowania na zasadzie art. 145 § 1 pkt 5 k.p.a., bowiem we wznowionym postępowaniu zostaną wzięte pod uwagę wszystkie ujawnione i nieznane organowi, który wydał decyzję, okoliczności faktyczne i dowody, istniejące w chwili orzekania.

Odnosząc się zaś do zarzutów zawartych w odwołaniach od decyzji Starosty Kolegium uznało, że wobec powzięcia informacji o treści wyroku karnego (załączonego do wniosku prokuratora o wszczęcie postepowania w przedmiocie cofnięcia skarżącemu uprawnień diagnosty, inicjującego przedmiotowe postępowanie), skazującego Z. S. za czyn odpowiadający temu opisanemu w art. 84 ust. 3 pkt 2 P.r.d., Starosta miał obowiązek wszczęcia ww. postępowania, zaś zaniechując tego, naraziłby się na zarzut popełnienia czynu karalnego z art. 231 k.k., tj. niedopełnienia obowiązku. Dysponując zaś takim dowodem, jak ww. wyrok skazujący (oraz utrzymujący go w mocy wyrok sądu karnego II instancji) Starosta nie mógł mieć wątpliwości co do zaistnienia w sprawie okoliczności faktycznej, uzasadniającej uruchomienie postępowania nadzorczego względem diagnosty, a w konsekwencji również uzasadniającej wydanie zaskarżonej decyzji. Kolegium podzieliło przy tym argumentację organu I instancji co do braku konieczności poprzedzenia przedmiotowego postępowania kontrolą stacji pojazdów, o której mowa w art. 83 ust. 2 pkt 1 P.r.d., w sytuacji gdy okoliczności, o których mowa w art. 84 ust. 3 pkt 2 P.r.d., wynikają z prawomocnego wyroku skazującego, wiążącego organy administracji publicznej, w tym, co do zawartych w nich ustaleń stanu faktycznego. Ustalenia te nie mogą zostać podważone, jak chcieliby tego odwołujący się, za pomocą innego dowodu (poza wyrokiem uchylającym ww. wyroki, którego strona nie przedłożyła do akt). Kolegium podkreśliło również brak możliwości miarkowania przez Starostę konsekwencji czynu popełnionego przez skarżącego, odrębność sankcji karnych od odpowiedzialności administracyjnej oraz brak luzu decyzyjnego w zakresie orzekania na podstawie art. 84 ust. 3 pkt 2 P.r.d. W oparciu o powyższe Kolegium utrzymało w mocy decyzję Starosty.

Skargę na ww. decyzję wywiódł do sądu Z. S., wskazując, że w sprawie doszło do nieuwzględnienia zakazu z art. 146 § 2 k.p.a., niedopuszczającego uchylenia w postepowaniu wznowieniowym decyzji, jeżeli w wyniku wznowienia postępowania mogłaby zapaść wyłącznie decyzja odpowiadająca w swej istocie decyzji dotychczasowej. W dalszej części skargi skarżący wskazał na odmienność ustaleń Kolegium od tych wskazywanych przez siebie, nierzetelne rozpoznanie zgromadzonego materiału dowodowego - poddającego w jego ocenie słuszność zapadłych wyroków karnych, objęcie dyspozycją art. 84 ust. 3 pkt 2 P.r.d. jedynie czynów popełnionych umyślnie, podczas gdy w zaistniałym stanie faktycznym nie można wykluczyć nieumyślnego działania skarżącego. Powołał się on również na brak dokonania przez organy ustaleń w zakresie prawidłowości przeprowadzonej przez niego kontroli szyb oraz na brak przeprowadzenia w sprawie wymaganej ww. przepisem kontroli stacji diagnostycznej, podkreślając niesprawiedliwość zapadłej decyzji. W sformułowanych przez siebie zarzutach wskazał na naruszenia:

1) art. 146 § 2 k.p.a. w zakresie w jakim organ wznowił postępowanie w sprawie, przy czym uczynił to niezgodnie z literalną treścią przepisu, który w treści stanowi, że nie uchyla się decyzji także w przypadku, jeżeli w wyniku wznowienia postępowania mogłaby zapaść wyłącznie decyzja odpowiadająca w swej istocie decyzji dotychczasowej, tym bardziej, że takie stanowisko organ forsował w treści kolejno wydawanych decyzji, określając powyższe mianem "decyzji administracyjnej związanej", oględnie wydawanej bez prowadzenia żadnej kontroli administracyjnoprawnej w przedmiocie postępowania;

2) art. 145 § 1 pkt 5 k.p.a. w zakresie w jakim organ nie wykazał "istotności" okoliczności faktycznych, których istnienie mogłoby wpływać bezpośrednio na treść rozstrzygnięcia w sprawie, zaś wykazanie ich przez organ było niezbędne dla wznowienia postępowania w sprawie, tym bardziej, że przepisy o wznowieniu postępowania zawarte w k.p.a. nie wyłączają możliwości przeprowadzenia postępowania dowodowego, co zaś stanowi jedynie o zaniechaniu organów, pasywności i braku logiki, tym bardziej, że Kolegium wskazało, że podziela wątpliwości co do poprawności regulacji ustawowej i sposobu jej rozumienia, wskazując, że regulacja wymaga skorygowania, logicznie, włącznie z utrwalonymi kanonami orzeczniczymi; z powyższego wynika bowiem, że organy administracji już dawno powinny były poinformować ustawodawcę, że literalne sformułowanie art. 84 ust. 3 pkt 2 P.r.d. musi zostać zmienione, brak zaś działania powoduje, że wspomniana pasywność czyni z organów państwa agentów którzy zamiast chronić prawo, przede wszystkim godności własnych obywateli łamią standardy konstytucyjnej ochrony prawnej jedynie na rzecz statystycznego załatwienia ich własnych spraw administracyjnych zaś Kolegium wskazało, że ,,(...)"nowością" jest tylko wspomniana inicjatywa dowodowa" w piśmie;

3) art. 134 k.p.a. przez jego nieprawidłowe zastosowanie i błędne przyjęcie niedopuszczalności wniesionego odwołania, z pominięciem obowiązku spełnienia warunku koniecznego przed przystąpieniem do rozpoznania sprawy przez organ odwoławczy, tj. zweryfikowania i stwierdzenia, że odwołanie było wniesione jako dopuszczalne jak i też wniesione w terminie, zmarginalizowanie odwołania do kategorii "podania"; fasadowo jedynie z nazwy, a obejmując rzekomo rozpoznaniem po wznowieniu zarzuty zgłoszone, aczkolwiek bez ich merytorycznego rozpoznania, w tym z pominięciem w całości postępowania dowodowego mimo zgłoszenia stosownych wniosków w celu wykazania braku możliwości organoleptycznej weryfikacji przepuszczalności szyb bocznych pojazdu, jak również brak dostrzeżenia "szczególnie uzasadnionych" podstaw do pomiaru współczynnika wobec idealnego spasowania okleiny i docięcie jej laserem równo z krawędzią szyby, uniemożliwiając tym samym organoleptyczne stwierdzenie przyciemnienia ponad próg dopuszczalny, zważywszy, że fabrycznie barwione szyby nie przekraczają progu dopuszczalnego ustawą, przy czym brak było wyraźnie widocznej okleiny na szybach pojazdu, czy też miejscowych odbarwień świadczących o zastosowaniu okleiny w postaci folii barwionej;

4) odpowiednio art. 112 k.p.a. w zakresie w jakim ustawa wskazuje, że nieprawidłowe, błędne pouczenie strony co do prawa wniesienia odwołania nie powinno rodzić negatywnych skutków, tym bardziej okoliczność, że sytuacja prawna związana z nastaniem stanu epidemii była na tyle niejasna, że same organy przyznają, że różnie błędnie informowały skarżącego i innych uczestników obrotu prawnego, czego nie sposób określić inaczej aniżeli wprowadzeniem w błąd, skutkiem czego strony pozostające w usprawiedliwionym okolicznościami przekonaniu nie mogą być traktowane inaczej, niźli obywatele pouczeni i dokonujący czynności prawidłowo w terminie; powyższy zarzut jest tym bardziej uzasadniony w ocenie skarżącego, że gdyby nie fakt otrzymania pouczenia o sposobie i terminie wniesienia odwołania w związku ze stanem epidemii odwołanie wniósłbym w terminie pierwotnie zastrzeżonym, ale również z uwagi na utrudnienia w dostępie do usług prawniczych w czasie pandemii nie był on w stanie udać się po poradę, żeby w ogóle ktokolwiek wyjaśnił mu co zadziało się w zaskarżonej odwołaniem decyzji, tym bardziej wobec wypowiedzenia pełnomocnictwa pełnomocnikowi do sprawy musiał on decyzję czytać wiele razy zanim cokolwiek zrozumiał;

5) art. 84 ust. 3 pkt 2 P.r.d. w zakresie w jakim Kolegium wskazało, że powołana regulacja jest nie do końca jasna i zrozumiała, wymaga zmiany, co stanowi, że jest sprzeczna z treścią art. 2 Konstytucji RP, przez naruszenie zasady demokratycznego państwa prawnego, tym bardziej, nie jest dopuszczalna jej wykładnia jako nieprzewidziana wprost w treści przepisu, na siłę recypowana z szeregu orzeczeń, mimo że w prawie nie jest dopuszczalne stosowanie "precedensów" na tejże podstawie, jako stanów odmiennych od rozpatrywanego, a opartego o pomówienie, nie zaś dowody, wartość których jest wątpliwa i nie pozwoliła na skazanie w innych sprawach;

6) art. 64 § 2 k.p.a. przez błędne zastosowanie i przyjęcie nieuzasadnionego założenia, że jako strona wnosząca odwołanie w sprawie nie uzupełnił on braków w wymaganym terminie, pomimo ich skutecznego uzupełnienia i pominięcie istotnego faktu, że odwołanie wniesione w sprawie nawet zawierające braki formalne, po ich usunięciu, wywołuje skutek od dnia jego pierwotnego wniesienia z chwilą uzupełnienia wskazanych braków, albowiem organ do upływu zakreślonego terminu sam powinien był się wstrzymać z rozpoznaniem sprawy w miejsce przewrotnego twierdzenia o niedopuszczalności wniesionego przez skarżącego odwołania, które jak stwierdził w uzasadnieniu, zostało wniesione z zachowaniem terminów wówczas jeszcze, na datę wniesienia, wobec nieprawomocnej decyzji organu I instancji;

7) docelowo art. 6 k.p.a., art. 7 k.p.a. i 7a. k.p.a. w zw. z art. 77 § 1 k.p.a., art. 8 § 1 k.p.a., art. 9 k.p.a. w zw. z art. 10 k.p.a. w zw. z art. 81 a k.p.a. przez rozstrzygnięcie wszelkich wątpliwości interpretacyjnych na niekorzyść skarżącego mimo obowiązku wyczerpującej oceny dowodów, pominięcie obowiązku zebrania, rozpatrzenia całego materiału dowodowego, niepodjęcie kroków niezbędnych do dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego celem załatwienia sprawy możliwe, że zgodnie z prawem, ale z całkowitym pominięciem obowiązku uwzględnienia słusznego interesu strony jako obywatela, które to też nie powinny pozostać bez znaczenia dla rozstrzygnięcia o sankcji w sprawie.

W oparciu o przedstawione powyżej zarzuty, skarżący wniósł o stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji, a na wypadek uznania przez sąd o braku podstaw do stwierdzenia jej nieważności, o jej uchylenie, w tym także poprzedzającej jej decyzji organu I instancji; a ponadto o wstrzymanie wykonania w całości zaskarżonej decyzji na podstawie art. 61 § 2 pkt 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. 2019 r., poz. 2325 ze zm.; dalej jako: "p.p.s.a."), zaś na wypadek gdyby organ II instancji nie uwzględnił tego wniosku, wniósł o jego uwzględnienie przez sąd na podstawie art. 61 § 3 p.p.s.a.

W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej oddalenie, ustosunkowując się do zarzutów skargi.

W dniu 29 listopada 2020 r. skarżący sformułował replikę na odpowiedź Kolegium na skargę, w której podtrzymał argumentację w niej zawartą, podkreślając, że domaga się weryfikacji faktów i dowodów przyjętych za podstawę cofnięcia mu uprawnień diagnosty.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku zważył, co następuje:

Skarga nie zasługuje na uwzględnienie.

W pierwszej kolejności wyjaśnić należy, że skarga została rozpoznana przez sąd w dniu 22 grudnia 2020 r. na posiedzeniu niejawnym, na podstawie art. 15zzs4 ust. 3 ustawy z dnia 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych (Dz. U. z 2020 r. poz. 374 ze zm.) w zw. z § 1 pkt 1 i 2 oraz § 3 zarządzenia nr 39 Prezesa Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 16 października 2020 r. w sprawie odwołania rozpraw oraz wdrożenia w Naczelnym Sądzie Administracyjnym działań profilaktycznych służących przeciwdziałaniu potencjalnemu zagrożeniu zakażenia wirusem SARS-CoV-2 w związku z objęciem Miasta Stołecznego Warszawy obszarem czerwonym.

Przedmiotem kontroli sądu jest decyzja Kolegium z dnia [...] sierpnia 2020 r. wydana w wyniku wznowienia postępowania prowadzonego w przedmiocie cofnięcia uprawnień diagnoście na podstawie art. 84 ust. 3 pkt 2 P.r.d. Przepis ten stanowi, że starosta cofa diagnoście uprawnienie do wykonywania badań technicznych, jeżeli w wyniku przeprowadzonej kontroli, o której mowa w art. 83b ust. 2 pkt 1 P.r.d. (tj. kontroli stacji kontroli pojazdów) stwierdzono wydanie przez diagnostę zaświadczenia albo dokonanie wpisu do dowodu rejestracyjnego pojazdu niezgodnie ze stanem faktycznym lub przepisami.

Wznowienie postępowania administracyjnego stwarza prawną możliwość ponownego rozpoznania i rozstrzygnięcia sprawy zakończonej decyzją ostateczną, w sytuacji gdy postępowanie, w którym zapadło weryfikowane rozstrzygnięcie, było dotknięte jedną z kwalifikowanych wad procesowych wymienionych enumeratywnie w art. 145 § 1 k.p.a., art. 145a § 1 k.p.a. i art. 145b § 1 k.p.a. Wady te uznawane są wady istotne, zaś decyzje nimi dotknięte funkcjonują w obrocie prawnym do czasu ich wyeliminowania, co odróżnia ten tryb od stwierdzenia nieważności decyzji, w którym w wyniku stwierdzenia wystąpienia jednej z wad wymienionych w art. 156 § 1 k.p.a., skutki prawne nieważnej decyzji uchylone zostają ex tunc. Omawiana instytucja procesowa stanowi wyjątek od zasady trwałości decyzji ostatecznych wyrażonej w art. 16 k.p.a. i z tego powodu, może być stosowana tylko w przypadkach ściśle określonych w ustawie oraz po spełnieniu opisanych tam warunków (por. wyrok WSA w Warszawie z 8 sierpnia 2012 r., VII SA/Wa 198/12, dostępny w internetowej Centralnej Bazie Orzeczeń i Informacji o Sprawach NSA pod adresem http://orzeczenia.nsa.gov.pl, zwanej dalej: "CBOSA").

Do ustawowych przesłanek wznowienia postępowania należy m.in. wyjście na jaw istotnych dla sprawy nowych okoliczności faktycznych lub nowych dowodów istniejących w dniu wydania decyzji, nieznanych organowi, który wydał decyzję (art. 145 § 1 pkt 5 k.p.a.). Jak wskazuje się w orzecznictwie, zastosowanie art. 145 § 1 pkt 5 k.p.a. wymaga łącznego zaistnienia czterech wymogów: po pierwsze, aby ujawnione okoliczności faktyczne lub dowody były istotne dla sprawy; po drugie, aby były one nowe; po trzecie, aby istniały w dniu wydania decyzji ostatecznej; a po czwarte, aby nie były znane organowi, który wydał decyzję (por. m.in. wyrok NSA z 19 września 2017 r., II GSK 1418/17, CBOSA). Przez nowy istotny dowód lub nową istotną okoliczność dla sprawy, należy rozumieć natomiast dowód lub okoliczność, które mogły mieć wpływ na odmienne rozstrzygnięcie sprawy (por. m.in. wyrok NSA z 26 kwietnia 2018 r., II OSK 1631/16, CBOSA; wyrok WSA w Krakowie z 7 kwietnia 2017 r., III SA/Kr 1549/16, Lex nr 2274649, wyrok NSA z dnia 12 maja 2016 r., II OSK 2124/14 Lex nr 2083426). Przesłanka powyższa stanowiła podstawę wznowienia postępowania w sprawie zakończonej decyzją Kolegium z dnia [...] czerwca 2020 r. utrzymującą w mocy decyzję Starosty. Do wznowienia postępowania doszło z urzędu, w wyniku powzięcia przez Kolegium w dniu [...] czerwca 2020 r. informacji o wniesionym przez skarżącego odwołaniu od ww. decyzji Starosty, na mocy postanowienia Kolegium z dnia [...] lipca 2020 r. (niepodlegającego odrębnemu zaskarżeniu, vide: a contrario art. 149 § 4 i 3 k.p.a.). Postanowienie to stanowiło natomiast podstawę do przeprowadzenia postępowania co do przyczyn wznowienia oraz co do rozstrzygnięcia istoty sprawy (vide: art. 149 § 2 k.p.a.), które może zakończyć się wyłącznie jednym z rozstrzygnięć przewidzianych w art. 151 § 1 i 2 k.p.a. (por. m.in. wyrok WSA w Gdańsku z dnia 16 maja 2018 r., II SA/Gd 51/18, Lex nr 2500085), tj.: uchyleniem decyzji dotychczasowej, w przypadku stwierdzenia istnienia podstaw do jej uchylenia i wydaniem nowej decyzji rozstrzygającej o istocie sprawy (art. 151 § 1 pkt 2 k.p.a.), odmową uchylenia decyzji dotychczasowej w przypadku stwierdzenia braku podstaw do jej uchylenia (art. 151 § 1 pkt 1 k.p.a.) lub stwierdzeniem wydania zaskarżonej decyzji z naruszeniem prawa wraz ze wskazaniem okoliczności, z powodu których nie uchylono tej decyzji, w przypadku gdy nie można jej uchylić na skutek okoliczności z art. 146 k.p.a. (art. 151 § 2 k.p.a.).

Nie budzi wątpliwości sądu, że dzień po wydaniu przez Kolegium ostatecznej decyzji rozpatrującej dwa odwołania uczestników postępowania administracyjnego na prawach strony od Decyzji Starosty (tj. [...] czerwca 2020 r.), doszło do ujawnienia nowej okoliczności faktycznej – wniesienia w dniu [...] czerwca 2020 r. trzeciego odwołania od ww. decyzji, pochodzącego od Z. S.. Nie ulega również wątpliwości, że okoliczność ta była nowa i nie znana Kolegium w chwili merytorycznego orzekania w II instancji, istniała w chwili wydania decyzji ostatecznej oraz, zważywszy na jej procesowy charakter, mogła mieć wpływ na odmienne zakończenie postępowania odwoławczego od dotychczasowego, co z kolei świadczy o jej istotności dla sprawy. Uwzględnienie bowiem przez Kolegium któregokolwiek z zarzutów skarżącego, sformułowanych w odwołaniu, mogło przyczynić się do odmiennego rozstrzygnięcia sprawy. Słusznie zatem Kolegium uznało o zasadności wznowienia postępowania z urzędu, na zasadzie art. 145 § 1 pkt 5 k.p.a., mając ku temu wszelkie podstawy.

Jakkolwiek samo zaistnienie jednej z przesłanek wznowienia, nie przesądza o wyniku postępowania wznowieniowego, to jednak w kontrolowanej sprawie, w której okolicznością stanowiącą przesłankę wznowienia z art. 145 § 1 pkt 5 k.p.a. było złożenie przez stronę postępowania odwołania, którego zarzutów i argumentacji nie rozpatrzono w postępowaniu odwoławczym, konieczność ponowienia tego postępowania z ich uwzględnieniem, przemawiała za uchyleniem dotychczasowej decyzji z dnia [...] czerwca 2020 r., o czym Kolegium zasadnie orzekło w pkt 1 zaskarżonej decyzji na podstawie art. 151 § 1 pkt 2 k.p.a. Wyjaśnić przy tym należy za organem II instancji, że rozpatrzenie we wznowionym postępowaniu twierdzeń wywiedzionych w odwołaniu skarżącego, nastąpiło nie wskutek merytorycznego rozpatrzenia tego odwołania (wniesionego, wobec fikcyjnego doręczenia decyzji Starosty ówczesnemu pełnomocnikowi skarżącego ze skutkiem na dzień [...] marca 2020 r., z uchybieniem 14-dniowego terminu – art. 134 k.p.a.), lecz w wyniku konieczności uwzględnienia w ponowionym postępowaniu okoliczności, która dała podstawy do jego wznowienia. Tylko takie procedowanie zapewnić mogło – jak słusznie zauważyło Kolegium - realizację celu postępowania wznowionego na zasadzie art. 145 § 1 pkt. 5 k.p.a. Opisana tam przesłanka, w przypadku jej ujawnienia, jest bowiem podstawą rozpoznania sprawy na nowo, przy uwzględnieniu nowych okoliczności lub dowodów. Jak wskazuje się w orzecznictwie, istotą postępowania wznowieniowego jest zbadanie, czy postępowanie poprzedzające wydanie kwestionowanej decyzji zostało dotknięte kwalifikowanymi wadami prawnymi, a w przypadku pozytywnych ustaleń w tym zakresie - wydanie nowej decyzji rozstrzygającej sprawę co do jej istoty na zasadzie art. 151 § 1 pkt 2 k.p.a. (por. m.in. wyrok WSA w Poznaniu z dnia 6 listopada 2019 r., IV SA/Po 276/19, Lex nr 2738253).

W toku ponownie przeprowadzonego postępowania co do istoty, Kolegium zasadnie wskazało, że sposób ujawnienia dopuszczenia się przez diagnostę naruszenia określonego w art. 84 ust. 3 pkt 2 P.r.d. nie ma znaczenia dla oceny możliwości zastosowania sankcji przewidzianej w tym przepisie. Wszczęcie z urzędu postępowania w przedmiocie cofnięcia uprawnień diagnoście może zatem nastąpić nie tylko wówczas, gdy wynik kontroli, o której mowa w art. 83b ust. 2 pkt 1 P.r.d. ujawni wydanie przez diagnostę zaświadczenia albo dokonanie wpisu niezgodnie ze stanem faktycznym lub przepisami, ale także, gdy w innej sytuacji wyjdzie na jaw ww. nierzetelność – np. gdy z żądaniem takim wystąpi – jak to miało miejsce w niniejszej sprawie - podmiot na prawach strony (prokurator - stosownie do art. 182 k.p.a.). Taka wykładnia przepisu stanowiącego materialnoprawną podstawę decyzji Starosty, zarówno zaprezentowana w decyzji Kolegium, jak i podzielana przez orzekający sąd, została jednolicie ukształtowana orzecznictwem, w szczególności zaś abstrakcyjną uchwałą składu 7 sędziów NSA z dnia 12 marca 2012 r. (sygn. akt II GPS 2/11, ONSAiWSA 2012/3/37), która ostatecznie wyeliminowała rozbieżności orzecznicze co do powyższej kwestii, podkreślając, że wydanie przez diagnostę zaświadczenia, czy też dokonanie wpisu do dowodu rejestracyjnego pojazdu niezgodnie ze stanem faktycznym lub przepisami, może mieć bezpośredni wpływ na bezpieczeństwo ruchu drogowego, godzić w życie i zdrowie ludzkie. Założenie, że nie można wszcząć postępowania w sprawie cofnięcia uprawnień diagnoście, który przy wykonywaniu czynności diagnostycznych godzi się na takie zagrożenia, tylko z tego powodu, że nie ujawniono naruszającego prawo działania w toku kontroli przeprowadzonej u zatrudniającego go przedsiębiorcy, NSA uznał za prowadzące do rażąco niesprawiedliwych i irracjonalnych konsekwencji. W ocenie NSA "wynik kontroli", o którym mowa w art. 84 ust. 3 pkt 2 P.r.d., nie stanowi przesłanki zastosowania sankcji, lecz określa źródło informacji uzasadniające wszczęcie z urzędu postępowania administracyjnego w przedmiocie cofnięcia uprawnień diagnoście.

Stosownie do treści art. 269 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U.2019, poz. 2325, dalej: "p.p.s.a.") sąd orzekający w sprawie niniejszej, podzielający zaprezentowane wyżej stanowisko, jest związany ww. abstrakcyjną uchwałą składu 7 sędziów NSA, w związku z czym nie mógł uwzględnić tych wszystkich zarzutów skargi, które prezentują odmienną od powyższej – bowiem literalną wykładnię przedmiotowego przepisu, której NSA nie podzielił. Dodatkowo należy przy tym zwrócić uwagę skarżącego na podniesiony przez Prokuratora Generalnego we wniosku o rozstrzygnięcie ww. zagadnienia prawnego aspekt, że literalna wykładnia art. 84 ust. 3 P.r.d. (a więc ta forsowana przez skarżącego) może prowadzić do naruszenia konstytucyjnej zasady równości wobec prawa, unormowanej w art. 32 Konstytucji RP. Gdyby bowiem ujawnienie naruszenia prawa przez diagnostę nie nastąpiło w wyniku kontroli organu nadzoru, diagnosta - poza odpowiedzialnością karną - mógłby nadal bez żadnych przeszkód pełnić swoją funkcję, podczas gdy w sytuacji, w której do ujawnienia ww. naruszenia doszłoby w wyniku kontroli przeprowadzonej przez starostę, to niezależnie od odpowiedzialności karnoprawnej diagnosta, co do zasady, ponosiłby odpowiedzialność administracyjną w postaci cofnięcia uprawnień, wydanie których mogłoby ponownie nastąpić nie wcześniej niż po upływie 5 lat. NSA podkreślił przy tym, że sąd karny nie zastępuje organu administracji w realizacji obowiązku wynikającego z normy administracyjnego prawa materialnego, a orzeczenie środka karnego zawartego w art. 41 § 1 k.k. (tj. zakazu zajmowania określonego stanowiska albo wykonywania określonego zawodu) jest uprawnieniem, a nie obowiązkiem tego sądu.

Odnosząc się natomiast do piątego z wywiedzionych w skardze zarzutów należy podkreślić, że co do zgodności z Konstytucją art. 84 ust. 3 pkt 2 P.r.d. wielokrotnie wypowiadano się w orzecznictwie sądowym, w którym wskazuje się, że przepis ten nie narusza ani konstytucyjnej zasady proporcjonalności ani zasady państwa prawnego (por.m.in. wyrok NSA z dnia 25 maja 2015 r., sygn. akt II GSK 1213/14; wyrok NSA z dnia 30 lipca 2015 r., sygn. akt II GSK 1231/14; wyrok NSA z dnia 28 sierpnia 2014 r., sygn. akt II GSK 928/13; wyrok NSA z dnia 17 grudnia 2013 r., II GSK 1460/12, wyrok z 16 marca 2018 r. sygn. akt II GSK 1664/16 – orzeczenia dostępne w internetowej Centralnej Bazie Orzeczeń i Informacji o Sprawach NSA pod adresem http://orzeczenia.nsa.gov.pl, zwanej dalej: "CBOSA"). W odniesieniu do powyższego należy podkreślić, że art. 84 ust. 3 pkt 2 P.r.d., stanowiący podstawę cofnięcia skarżącemu uprawnień diagnosty, ma charakter bezwzględnie obowiązujący, co oznacza, że stwierdzenie uchybienia polegającego na wydaniu przez diagnostę zaświadczenia lub dokonanie wpisu do dowodu rejestracyjnego pojazdu niezgodnie ze stanem faktycznym lub przepisami skutkuje zastosowaniem przewidzianej w nim sankcji. Nie może przy tym budzić wątpliwości, że celem tego przepisu jest odsunięcie od czynności diagnostycznych nierzetelnych diagnostów, którzy swoim postępowaniem zagrażają bezpieczeństwu w ruchu drogowym. Nie można uznać, aby w tej sytuacji przepis ten pozostawał w sprzeczności z art. 2 Konstytucji RP. WSA w Poznaniu postanowieniem z dnia 19 maja 2016 r. (sygn. III SA/Po 1167/15) zadał pytanie prawne do Trybunału Konstytucyjnego dotyczące oceny konstytucyjności art. 84 ust. 3 pkt 1 i 2 P.r.d., zaś Trybunał Konstytucyjny postanowieniem z dnia 19 grudnia 2017 r. sygn. P 16/16 umorzył postępowanie w tej sprawie, wskazując, m.in. na jednolite orzecznictwo w tym zakresie, a także, że art. 84 ust. 3 P.r.d. musi być stosowany w sposób ścisły, po wnikliwym zbadaniu stanu faktycznego konkretnej sprawy (por. także wyrok NSA z dnia 11 kwietnia 2018 r., sygn. akt II GSK 1830/16, CBOSA).

Sąd podziela również przyjęty pogląd, że odpowiedzialność diagnosty za stwierdzone naruszenia ma charakter zobiektywizowany, co oznacza, że poniesienie przez niego odpowiedzialności oparte jest wyłącznie na przypisaniu sprawcy naruszenia przepisów prawa administracyjnego. Natomiast strona podmiotowa czynu, czyli stopień zawinienia sprawcy, czy jego motywacje, pozostają bez znaczenia, gdyż żaden przepis P.r.d. - przy określeniu konsekwencji tego naruszenia - nie uwzględnia okoliczności leżących po stronie sprawcy naruszenia (a podlegających ocenie w postępowaniu karnym). Ponadto, diagnosta pełni funkcję publiczną, w związku z czym wymagana jest od niego szczególna staranność w wykonywaniu swoich czynności oraz przestrzeganie obowiązujących w tym zakresie przepisów. Skoro diagnosta uzyskał uprawnienia, to znaczy, że posiada odpowiednie wykształcenie i praktykę, można zatem od niego wymagać znajomości urządzeń, zasad podlegania tych urządzeń pod dozór techniczny jak i umiejętności sprawdzenia niezbędnych danych urządzeń - w razie zaistnienia ewentualnych wątpliwości. Diagnosta winien dochować więc szczególnej staranności. Celem regulacji prawnej ustanowionej na gruncie art. 84 ust. 3 P.r.d. jest odsunięcie od czynności diagnostycznych nierzetelnych diagnostów dokonujących wpisów do dowodów rejestracyjnych lub wystawiających zaświadczenia, skutkujące dopuszczeniem do ruchu pojazdów niesprawnych bądź w istocie niesprawdzonych pod względem technicznym, co naraża na niebezpieczeństwo uszkodzenia ciała lub utraty życia osoby korzystające ze zgłoszonych do badań pojazdów, jak też innych użytkowników drogi, nie mówiąc o szkodach w mieniu (por. m.in wyrok WSA w Bydgoszczy z dnia 5 czerwca 2007 r., sygn. akt II SA/Bd 333/07; wyrok NSA z dnia 1 października 2008 r. sygn. akt I OSK 1450/07; wyrok NSA z dnia 3 grudnia 2013 r., sygn. akt II GSK 1251/12 - CBOSA).

Dokonując ustaleń faktycznych przedmiotowej sprawy Kolegium słusznie wskazało, że dokonanie przez skarżącego diagnostę fałszu intelektualnego, stanowiącego podstawę cofnięcia mu przez Starostę uprawnień, zostało stwierdzone prawomocnym wyrokiem skazującym, którego ustalenia wiążą organy administracji (a także orzekający sąd – stosownie do art. 11 p.p.s.s., wedle którego ustalenia wydanego w postępowaniu karnym prawomocnego wyroku skazującego co do popełnienia przestępstwa wiążą sąd administracyjny). Tym samym przeprowadzenie postępowania zmierzającego do oceny zasadności zawartych tam ustaleń było nie tyle zbędne, co niedopuszczalne. Wedle nich skarżący w dniu 18 kwietnia 2016 r. pełniąc funkcję publiczną uprawnionego diagnosty samochodowego wydał z naruszeniem przepisów prawa, poświadczające nieprawdę zaświadczenie o przeprowadzonym badaniu technicznym samochodu osobowego [...] nr VIN [...] z wynikiem pozytywnym, pomimo, że nie powinien on był zostać dopuszczony do ruchu z uwagi na zbyt wysoki procent przyciemnienia szyb. Co więcej czyn ten popełniony został w warunkach uzasadniających skazanie skarżącego za kwalifikowany typ przestępstwa fałszerstwa intelektualnego, tj. popełnionego w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, za zachowanie stanowiące naruszenie przepisów prawa.

Niezależnie od przyjętej (rozbudowanej) kwalifikacji popełnionego przez skarżącego czynu zabronionego, z punktu widzenia jego odpowiedzialności administracyjnej istotne jest, że ustalenia sądu karnego wskazują w sposób jednoznaczny na naruszenie przez niego normy z art. 84 ust. 3 pkt 2 P.r.d., co obligowało Starostę do cofnięcia mu uprawnień diagnosty, a tym samym Kolegium, do utrzymania w mocy rozstrzygnięcia zapadłego w I instancji (względem którego nie dopatrzono się również uchybień procesowych). Podkreślić należy, że z treści art. 84 P.r.d. wynika jednoznacznie, że ustawodawca przywiązuje duże znaczenie do kwalifikacji i profesjonalizmu diagnosty uznając, że w dużej mierze od jego umiejętności i rzetelności, zależy stan techniczny pojazdów znajdujących się w ruchu drogowym, a tym samym również i istotny aspekt bezpieczeństwa ruchu drogowego, odnoszony do stanu technicznego dopuszczonych do ruchu i uczestniczących w nim pojazdów. Dlatego też diagności są podmiotami wyłącznie upoważnionymi do wykonywania badań technicznych pojazdów, z czym wiąże się wynikający z przepisów P.r.d. wymóg posiadania wykształcenia technicznego i praktyki oraz odbycia szkolenia zakończonego egzaminem z wynikiem pozytywnym. Dodać należy, że regulacjom normującym zdobywanie uprawnień diagnosty towarzyszą zawarte w art. 84 ust. 3 u.r.d. restrykcyjne zasady odpowiedzialności tej grupy zawodowej (por. wyrok NSA z dnia 16 marca 2018 r., sygn. akt II GSK 1664/16). Przepis ten, w przypadkach w nim przewidzianych, nakazuje staroście cofnięcie diagnoście uprawnień do wykonywania badań technicznych. Zgodnie z tymi regulacjami, już samo wystawienie zaświadczenia dającego podstawę do dopuszczenia do ruchu pojazdów niespełniających wymogów technicznych uzasadnia zastosowanie sankcji wobec diagnosty, który taki dokument wydał, gdyż naraża w ten sposób na niebezpieczeństwo pozostałych użytkowników ruchu drogowego. Uwzględniając powyższe, należało uznać, że wykonanie badań technicznych pojazdów sprzeczne z wymogami prawa i stanem faktycznym, zawsze będzie rodzić po stronie organu obowiązek cofnięcia uprawnień, w konsekwencji czego skarżący, za naruszenie przepisów P.r.d. ponosi odpowiedzialność administracyjnoprawną w postaci cofnięcia uprawnień diagnosty. Wszelkie zaś zgłaszane przez niego dowody mające na celu podważenie ustaleń sądu karnego co do popełnienia przez niego czynu zabronionego, nie mają w kontekście niniejszej sprawy, żadnego znaczenia.

W konsekwencji sądu stwierdził, że zaskarżona decyzja zapadła w wyniku prawidłowo przeprowadzonego postępowania wznowieniowego, w którym nie doszukano się uchybień mogących mieć wpływ na jego wynik, ani też naruszenia prawa materialnego skutkującego koniecznością jej eliminacji z obrotu prawnego. Stwierdzenie przez Kolegium zaistnienia przesłanek wznowienia postępowania, uzasadniających uchylenie dotychczasowej decyzji, obligowało ten organ do rozstrzygnięcia sprawy na nowo, a więc do przeprowadzenia pełnego postępowania wyjaśniającego oraz wydania nowego aktu prawnego, załatwiającego sprawę zakończoną decyzją ostateczną, uchyloną w trybie wznowienia, z którego to obowiązku Kolegium wywiązało się w sposób prawidłowy.

W ocenie sądu postępowanie wyjaśniające zostało bowiem przeprowadzone prawidłowo, ustalenia organów administracji nie pozostawiają wątpliwości, a ocena dokonana na podstawie przyjętych ustaleń znajduje umocowanie w zgromadzonym materiale dowodowym. Tym samym niezasadne okazały się również pozostałe zarzuty - dotyczące naruszenia prawa procesowego. W tym względzie zauważyć należy, że wszelkie istotne okoliczności mające znaczenie dla rozstrzygnięcia przedmiotowej sprawy, zostały ustalone przez organy w oparciu zgromadzony w sposób wyczerpujący materiał dowodowy, który został właściwie oceniony. Wyrazem tego jest uzasadnienie wydanej decyzji, w pełni oddające rzeczywisty stan rzeczy i zawierające przekonywującą argumentację. Podkreślić przy tym należy, że zasada prawdy obiektywnej i obowiązek wyczerpującego zebrania przez organ materiału dowodowego, nie oznaczają nieograniczonego obowiązku poszukiwania przez organ materiałów dowodowych, mających potwierdzić okoliczności korzystne dla strony skarżącej, czy też wydania rozstrzygnięcia zgodnego z jej żądaniem, jeżeli zgromadzony i wystarczający do wydania rozstrzygnięcia materiał dowodowy, przemawia za przyjęciem okoliczności przeciwnych. W ocenie sądu, zapadłe w sprawie rozstrzygnięcie zawiera wszystkie niezbędne elementy, w tym przytoczenie przepisów prawnych mających zastosowanie w przedmiotowej sprawie oraz uzasadnienie faktyczne i prawne. Organ odwoławczy odniósł się również do argumentacji skarżącego, przy czym wyrażone w tym zakresie stanowisko, nie może zostać uznane za nieprawidłowe z tego jedynie względu, że pozostaje odmienne od oczekiwań strony skarżącej.

Tym samym, podniesione przez skarżących zarzuty, nie mogły skutkować uwzględnieniem skargi. Co do zasady - zawarte tam twierdzenia stanowią w ocenie sądu polemikę z ustaleniami nie tylko Kolegium, ale przede wszystkim sądu karnego, która, jako nie znajdująca oparcia w materiale dowodowym, a przy tym pozbawiona racji przekonywania, nie mogła doprowadzić do zdeprecjonowania wniosków poczynionych przez organy. Podkreślić przy tym należy, że ani niezadowolenie strony z zapadłego rozstrzygnięcia, ani też subiektywne jej przekonanie o wadliwości decyzji, nie mogą same w sobie stanowić podstawy uwzględnienia skargi.

Końcowo wyjaśnić przy tym należy, że w niniejszej sprawie, wbrew stanowisku skarżącego, nie zaistniała przesłanka negatywna z art. 146 § 2 k.p.a., uniemożliwiająca wydanie we wznowionym postępowaniu decyzji odpowiadającej w swej istocie decyzji dotychczasowej. W orzecznictwie wskazuje się, że w pojęciu "odpowiadania w swej istocie" dotychczasowej decyzji - przez tę, która może zapaść w sprawie po przeprowadzeniu wznowionego postępowania, nie mieści się czysto mechaniczne porównanie dwóch rozstrzygnięć, lecz ocena ich istoty, czyli treści praw lub obowiązków. Jeżeli takie właśnie całościowe porównanie dwóch rozstrzygnięć, zawierające ocenę treści istotnych dla rozstrzygnięcia praw i obowiązków zostanie w sprawie przeprowadzone, to niedopuszczalne jest automatyczne wyłączanie możliwości wydania w takiej sprawie decyzji na podstawie art. 146 § 2 k.p.a. (por. wyrok WSA w Kielcach z dnia 29 sierpnia 2019 r., II SA/Ke 479/19, Lex nr 2723688 lub wyrok WSA w Warszawie z dnia 3 grudnia 2019 r., VII SA/Wa 795/19, Lex nr 3041425). Stanowisko powyższe sąd orzekający w pełni aprobuje, wskazując, że poprzednia decyzja Kolegium została wydana wskutek rozpatrzenia dwóch odwołań uczestników postępowania na prawach strony, z pominięciem okoliczności wniesienia trzeciego odwołania przez skarżącego. Natomiast decyzja podlegająca kontroli w niniejszym postepowaniu obejmuje swoim rozstrzygnięciem również owe trzecie, uprzednio pominięte odwołanie, a zatem nie odpowiada w swej istocie decyzji dotychczasowej.

Mając na uwadze powyższe sąd skargę oddalił, działając na podstawie art. 151 p.p.s.a.

Ze względu na brak rozpatrzenia przez sąd wniosku skarżącego o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji przed wyrokowaniem w sprawie, w chwili obecnej wniosek ten nie może zostać rozpatrzony przez sąd, jednakże złożenie przez skarżącego skargi kasacyjnej, umożliwi jego rozpoznanie przez NSA.