Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Wanda Wiatkowska – Ilków Sędziowie Sędzia NSA Henryk Ożóg (spr.) Sędzia NSA Tadeusz Kuczyński Protokolant st. asystent sędziego Anna Rudzińska po rozpoznaniu w Wydziale IV na rozprawie w dniu 21 listopada 2014 r. sprawy ze skargi P. K. na bezczynność Wójta Gminy Ł. w przedmiocie udostępnienia informacji publicznej I. zobowiązuje Wójta Gminy Ł. do rozpoznania wniosku skarżącego z dnia 8 sierpnia 2014 r. w terminie 14 dni od dnia doręczenia prawomocnego wyroku, II. stwierdza, że bezczynność Wójta Gminy Ł. w rozpoznaniu wniosku skarżącego nie miała miejsca z rażącym naruszeniem prawa, III. zasądza od Wójta Gminy Ł. na rzecz skarżącego kwotę 117 (słownie: sto siedemnaście) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Pismem z dnia 8 sierpnia 2014 r. P. K. (skarżący) wniósł do Gminy Ł. o udostępnienie informacji: czy Gmina w okresie od 2012r. do chwili obecnej zawierała umowy dotyczące obsługi prawnej, zastępstwa procesowego

z kancelariami, radcami prawnymi, adwokatami, a jeśli tak to wnosi o udostępnienie treści umów.

W związku z tym, że skarżący, nie otrzymał odpowiedzi na ten wniosek wniósł skargę na bezczynność Wójta Gminy Ł. w zakresie udostępnienia informacji publicznej. W skardze wskazano m.in., że dnia 8 sierpnia 2014 r. potwierdzono dostarczenie poczty elektronicznej.

W odpowiedzi na skargę Wójt Gminy Ł. wniósł o jej oddalenie. Wskazał, iż w niniejszej sprawie na uwagę zasługuje fakt, iż zakres przedmiotowy ustawy o dostępie do informacji publicznej, wytycza i obejmuje dostęp tylko do informacji publicznej, a nie publiczny dostęp do wszelkich informacji. Na tle jej przepisów powszechnie akceptowany jest pogląd, iż udostępnianiu podlegają jedynie dokumenty urzędowe, które charakteryzują się tym, że zostały wytworzone przez organ w ramach powierzonych mu zadań, a więc w związku z prowadzeniem konkretnych spraw oraz stanowią dowód tego, co zostało w nich urzędowo stwierdzone. Umowa na obsługę prawną takiego waloru nie posiada, zatem nie podlega udostępnieniu w trybie

i na zasadach określonych we wniosku.

Mając powyższe na uwadze, ze względu na okoliczność, iż żądanie udzielenia informacji przez skarżącego w istocie nie dotyczyło informacji publicznej, nie można uznać, że doszło do bezczynności wójta w zakresie rozpatrzenia wniosku skarżącego, bowiem odpowiedź na wniosek została udzielona zgodnie z art. 35 k.p.a., tj. w terminie miesiąca od dnia wpływu wniosku. W przedmiotowej sprawie nie znajdą bowiem zastosowania przepisy szczególne, jakimi są przepisy ustawy o dostępie do informacji publicznej.

Reasumując, należy uznać, iż skarga skarżącego z dnia 23 sierpnia 2014 r. (data wpływu 27 sierpnia 2014 r.) jest bezprzedmiotowa i nie zasługuje na uwzględnienie. Zarzuty stawiane przez skarżącego w przywołanym na wstępie piśmie opierają się na błędnej interpretacji przepisów ustawy o dostępie do informacji publicznej oraz mylnym przekonaniu o bezczynności, co w niniejszej sprawie nie miało miejsca (patrz także pismo podmiotu zobowiązanego z dnia 9 września 2014 r., nr [...] o podobnej treści).

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje :

Skarga jest zasadna.

Jej przedmiotem jest bezczynność w zakresie udostępnienia informacji publicznej na podstawie ustawy z dnia 6 września 2001r. o dostępie do informacji publicznej (Dz. U. Nr 112, poz. 1198 z późn. zm.) dalej ustawa. Ustawa ta w kompleksowy sposób reguluje procedurę dostępu do informacji publicznej, nie zawiera jednak przepisów, które dotyczyłyby bezczynności organu. Jednocześnie ustawa w bardzo wąskim zakresie odsyła do przepisów kodeksu postępowania administracyjnego stanowiąc, że jedynie w kwestii wydania decyzji stosuje się przepisy k.p.a. Wobec powyższego

w przypadku, gdy skarga na bezczynność dotyczy udostępnienia informacji publicznej, nie musi być ona poprzedzona żadnym środkiem zaskarżenia na drodze administracyjnej. Skarga na bezczynność w takiej sprawie może być wniesiona bez wezwania do usunięcia naruszenia prawa (zob. postanowienie NSA z dnia 31 marca 2008 r., sygn. akt I OSK 262/08). Ustawa o dostępie do informacji publicznej, stanowiąc generalną zasadę udostępnienia informacji publicznej, przewiduje jednocześnie różne sposoby udostępniania, wymienione w art. 7 ust. 1 . Jednym z nich jest udostępnianie informacji publicznej na wniosek (art. 10). Przepis art. 4 ust. 1 ustawy stanowi, że obowiązane do udostępniania informacji publicznej są władze publiczne oraz inne podmioty wykonujące zadania publiczne, w szczególności: organy władzy publicznej, organy samorządów gospodarczych i zawodowych, podmioty reprezentujące osoby prawne, albo osoby prawne samorządu terytorialnego oraz podmioty reprezentujące inne państwowe jednostki organizacyjne albo jednostki organizacyjne samorządu terytorialnego, podmioty reprezentujące inne osoby lub jednostki organizacyjne, które wykonują zadania publiczne lub dysponują majątkiem publicznym oraz osoby prawne, w których Skarb Państwa, jednostki samorządu terytorialnego lub samorządu gospodarczego albo zawodowego mają pozycję dominującą w rozumieniu przepisów

o ochronie konkurencji i konsumentów.

W myśl art. 1 ust. 1 ustawy, każda informacja o sprawach publicznych stanowi informację publiczną w rozumieniu ustawy i podlega udostępnieniu oraz ponownemu wykorzystaniu na zasadach i w trybie określonych w tej ustawie. Jak wynika z kolei z jej art. 6 ust. 1 pkt 4 lit. a, udostępnieniu podlegają w szczególności informacje o danych publicznych, w tym treść i postać dokumentów urzędowych, a zwłaszcza aktów administracyjnych oraz innych rozstrzygnięć. Informacją publiczną są przy tym wiadomości dotyczące faktów zarówno wytworzone przez władzę publiczną lub inny podmiot wykonujący funkcje publiczne, jak i jedynie odnoszone (skierowane) do tych podmiotów.

Z powyższych względów, należy uznać, że informacje żądane przez skarżącego posiadały status informacji publicznej. Dotyczyły one bowiem udostępnienia treści umów dotyczących obsługi prawnej jakie Gmina zawarła w latach 2012-2014. Podobnie przyjął Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w wyroku: z dnia 19 marca

2014 r., sygn. Akt IV SAB/W 8/14 i z dnia 20 sierpnia 2014 r., sygn. Akt IV SAB/Wr 136/14.

Odpowiadając na wniosek skarżącego Wójt Gminy Ł. stwierdził, jednak że "umowa na obsługę prawną nie ma waloru dokumentu urzędowego zatem nie podlega udostępnieniu w trybie i na zasadach określonych we wniosku".

Tego stanowiska nie można podzielić z powodu wcześniej przedstawionego. Nadto pozostaje to w zgodzie z przyjętą linią orzeczniczą, stosownie do której informacją publiczną jest treść umów cywilnoprawnych dotyczących majątku publicznego. Pojęcie "informacji publicznej" definiuje art. 1 ust. 1 ustawy, a jej przedmiot konkretyzuje nietworzący katalogu zamkniętego rodzajów informacji art. 6. Z art. 6 ust. 1 pkt. 2 lit. f ustawy wynika, że udostępnieniu podlega informacja publiczna

o podmiotach wymienionych w art. 4 ust. 1 u.d.i.p., w tym o majątku, którym podmioty te dysponują. Zgodnie z orzecznictwem sądów administracyjnych, informacja może dotyczyć sprawy publicznej, nie tylko wtedy, gdy została wytworzona przez podmioty wskazane w art. 4 ust. 1 u.d.i p., ale również wtedy, gdy odnosi się do nich w zakresie wykonywanych przez nie zadań publicznych i gospodarowania majątkiem publicznym. W konsekwencji informacją publiczną jest też treść umów cywilnoprawnych dotyczących majątku publicznego.

Ustosunkowując się do stanowiska organu stwierdzić nadto trzeba, że wnioskiem o udzielenie informacji publicznej jest przesłanie zapytania drogą elektroniczną i to nawet, gdy do jej autoryzacji nie zostanie użyty podpis elektroniczny. Postępowanie w sprawie udzielenia informacji publicznej ma uproszczony i odformalizowany charakter, a osoba zadająca pytanie nie musi być nawet w pełni zidentyfikowana, nie musi bowiem wykazywać interesu prawnego, ani interesu faktycznego - art. 2 ust. 2 ustawy (por. np. wyrok WSA w Szczecinie z dnia 24 listopada 2011 r., sygn. akt II SAB/Sz 127/11; wyrok WSA w Warszawie z dnia 10 listopada 2010 r. sygn. akt II SAB/Wa 259/10; wyrok NSA z dnia 16 marca 2009 r. sygn. akt I OSK 1277/08; wyrok WSA w Łodzi z dnia 20 stycznia 2012 r. sygn. akt II SAB/Łd 93/11 - publikowane w Centralnej Bazie Orzeczeń Sądów Administracyjnych).

Zgodnie z art. 13 ust. 1 ustawy udostępnienie informacji publicznej powinno nastąpić bez zbędnej zwłoki, nie później jednak niż w terminie 14 dni od dnia złożenia wniosku, co jednak nie miało miejsca w niniejszej sprawie. Nadto, udostępnienie informacji publicznej powinno według art. 14 ust. 1 ustawy nastąpić w formie zgodnej z wnioskiem. Dopiero wtedy ustępuje stan bezczynności podmiotu zobowiązanego do udzielenia informacji. Gdyby jednak środki techniczne, jakimi dysponuje podmiot zobowiązany nie umożliwiały udostępnienia informacji w opisany wyżej sposób, podmiot

ten powinien pisemnie poinformować o tym fakcie wnioskodawcę, wskazując przyczynę

zaistniałego stanu rzeczy oraz możliwy sposób udostępnienia żądanych informacji (szerzej zob. I. Kamińska, M. Rozbicka - Ostrowska, Ustawa o dostępie do informacji publicznej. Komentarz, Warszawa 2012 r str. 195-198). Z tego względu nie można przyjąć że stan bezczynności uchyliło pismo organu z dnia 9 września 2014r. Należało bowiem w terminach ustawowych - dokonać określonej czynności przewidzianej w ustawie o dostępie do informacji publicznej załatwiającej sprawę, np. udzielić informacji lub odmówić jej udostępnienia w formie decyzji.

W związku z tym należy przyjąć, że Wójt Gminy Ł. pozostawał w stanie bezczynności co zobowiązywało Sąd do orzeczenia jak w pkt I wyroku na podstawie art. 149 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.), p.p.s.a.

Sąd jednocześnie miał na uwadze, że art. 149 p.p.s.a. w aktualnym brzmieniu zawiera normę, według której uwzględnienie skargi na bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania administracyjnego polega nie tylko na zobowiązaniu organu do wydania aktu w określonym terminie, ale także na rozstrzygnięciu o tym, czy bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania miały miejsce oraz czy było to z rażącym naruszeniem prawa albo nie miało charakteru rażącego. Użycie w zdaniu drugim art. 149 § 1 p.p.s.a. wyrazu "jednocześnie" nie oznacza, że ta część przepisu ma zastosowanie tylko wówczas, gdy sąd zobowiązuje organ do wydania aktu w określonym terminie. Z analizy tego przepisu, w kontekście przepisu art. 4171 § 3 Kodeksu cywilnego, wynika, że uwzględnienie skargi na bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania administracyjnego może polegać na stwierdzeniu, że bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania miały miejsce z rażącym naruszeniem prawa albo że naruszenie prawa nie było rażące.

Odnosząc się do kwestii, czy w niniejszej sprawie doszło do rażącego naruszenia prawa w zwłoce co do udostępnienia przez podmiot do tego zobowiązany żądanej informacji publicznej Sąd uznał, że naruszenie prawa w tym zakresie nie miało charakteru rażącego. Wprawdzie wniosek skarżącego z dnia 8 sierpnia 2014 r. powinien zostać rozpatrzony w ustawowym terminie wynoszącym co do zasady 14 dni, to bezczynność Wójta Gminy Ł. trwająca niespełna miesiąc nie uzasadnia tego, że miała ona rażący charakter.

W związku z tym Sąd, na podstawie art. 149 § 1 zd. drugie p.p.s.a., orzekł jak w pkt II sentencji wyroku. O kosztach postępowania w pkt III orzeczono na zasadzie art. 200 p.p.s.a.

J.T.08.12.14r.