drukuj    zapisz    Powrót do listy

6042 Gry losowe i zakłady wzajemne, Gry losowe, Dyrektor Izby Administracji Skarbowej, Oddalono skargę kasacyjną, II GSK 1420/18 - Wyrok NSA z 2021-07-13, Centralna Baza Orzeczeń Naczelnego (NSA) i Wojewódzkich (WSA) Sądów Administracyjnych, Orzecznictwo NSA i WSA

II GSK 1420/18 - Wyrok NSA

Data orzeczenia
2021-07-13 orzeczenie prawomocne
Data wpływu
2018-07-27
Sąd
Naczelny Sąd Administracyjny
Sędziowie
Gabriela Jyż /przewodniczący/
Urszula Wilk
Zbigniew Czarnik /sprawozdawca/
Symbol z opisem
6042 Gry losowe i zakłady wzajemne
Hasła tematyczne
Gry losowe
Sygn. powiązane
III SA/Po 102/18 - Wyrok WSA w Poznaniu z 2018-04-25
Skarżony organ
Dyrektor Izby Administracji Skarbowej
Treść wyniku
Oddalono skargę kasacyjną
Powołane przepisy
Dz.U. 2016 poz 471 art. 89 ust. 1 pkt 2, ust. 2 pkt 2, art. 14 ust. 1, art. 6 ust. 1;
Ustawa z dnia 19 listopada 2009 r. o grach hazardowych - tekst jednolity.
Dz.U. 2019 poz 2325 art. 269 § 1, art. 141 § 4
Ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - t.j.
Dz.U. 2004 nr 90 poz 864 art. 260 ust. 1
Traktat o Funkcjonowaniu Unii Europejskiej.
Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Gabriela Jyż Sędzia NSA Zbigniew Czarnik (spr.) Sędzia del. WSA Urszula Wilk po rozpoznaniu w dniu 13 lipca 2021 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Gospodarczej skargi kasacyjnej B B od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia 25 kwietnia 2018 r. sygn. akt III SA/Po 102/18 w sprawie ze skargi B B na decyzję Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w P z dnia [..] listopada 2017 r., nr [..] w przedmiocie kary pieniężnej z tytułu urządzania gier na automatach poza kasynem gry 1. oddala skargę kasacyjną; 2. zasądza od B B na rzecz Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w P2700 (dwa tysiące siedemset) złotych tytułem kosztów postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie

Wyrokiem z dnia 25 kwietnia 2018 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu (dalej: WSA w Poznaniu lub Sąd I instancji) oddalił skargę B.B. (dalej: skarżący) na decyzję Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Poznaniu (dalej: Dyrektor) z dnia [...] listopada 2017 r. w przedmiocie kary pieniężnej z tytułu urządzania gier na automatach poza kasynem gry.

Ze stanu faktycznego sprawy przyjętego przez Sąd I instancji wynika, że w toku czynności kontrolnych przeprowadzonych w punkcie gier na automatach, w lokalu należącym do skarżącego przy ul. K. [...] w G., funkcjonariusze Urzędu Celnego ujawnili cztery automaty do gier, z których trzy były włączone i gotowe do gry. Po przeprowadzeniu eksperymentów na trzech włączonych automatach (HOT SLOT bez numeru, HOT SLOT bez numeru oraz HOT SPOT bez numeru) funkcjonariusze celni ustalili, że rozgrywane na nich gry mają charakter losowy i odpowiadają definicji zawartej w art. 2 ust. 3 ustawy z dnia 19 listopada 2009 r. o grach hazardowych (Dz.U. z 2016 r. poz. 471; dalej: u.g.h.).

Podczas kontroli przesłuchani zostali właściciel lokalu oraz jeden z klientów grający na automacie. Właściciel lokalu przedłożył umowę najmu kontrolowanego lokalu zawartą z [A.] Sp. z o.o. z O.. W toku kontroli ustalono, że właścicielem automatów jest W.K..

Naczelnik Urzędu Celnego w Kaliszu wymierzył skarżącemu karę pieniężną w kwocie 36 000 zł z tytułu urządzania gier na automatach poza kasynem gry.

Dyrektor po rozpatrzeniu odwołania strony, utrzymał w mocy decyzję organu I instancji.

WSA w Poznaniu oddalił skargę na powyższą decyzję. Sąd wskazał, że przepis art. 89 ust. 1 pkt 2 u.g.h. jest adresowany do każdego, kto w sposób w nim opisany, a więc sprzeczny z ustawą, urządza gry na automatach. Urządzanie gier obejmuje podejmowanie aktywnych działań, czynności dotyczących zorganizowania i prowadzenia przedsięwzięcia w zakresie gier hazardowych (eksploatacji automatów), w znaczeniu art. 2 ust. 3 i ust. 5 u.g.h. Natomiast urządzający gry w rozumieniu art. 89 ust. 1 u.g.h., to każdy podmiot realizujący (wykonujący) te działania, czynności. Urządzanie gier na automatach obejmuje działania polegające na zorganizowaniu i pozyskaniu odpowiedniego miejsca do zamontowania urządzenia, przystosowania go do danego rodzaju działalności, umożliwienie dostępu do takiego automatu nieograniczonej liczbie graczy, utrzymywanie automatu w stanie stałej aktywności, umożliwiającej jego sprawne funkcjonowanie, wypłacanie wygranych, związane z obsługą urządzenia czy zatrudnieniem odpowiednio przeszkolonego personelu i ewentualnie jego szkolenie.

Zdaniem Sądu organy trafnie przyjęły, że osobą, która współorganizowała i współprowadziła punkt gier na automatach w skontrolowanym punkcie był skarżący.

Z treści umowy zawartej przez skarżącego z [A.] Sp. z o.o. wynika, że najemca miał prowadzić we wskazanym lokalu działalność handlową. Czynsz najmu za cały lokal oznaczono na kwotę 200 zł. Kolejny dokument prywaty przedstawiony przez skarżącego to umowa zawarta pomiędzy [A.] Sp. z o.o. a W.K.. Z tego dokumentu wynika, że 3 m2 powierzchni tego samego lokalu podnajęto W.K. za kwotę 300 zł w celu zainstalowania oraz użytkowania automatów do gier rozrywkowych. Skarżący przedstawił także dokument prywatny, opisany jako umowa zlecenia pomiędzy B.B. a [A.] Sp. Z o.o., z którego wynika, że skarżący przyjął obsługę techniczno-gospodarczą własnego lokalu.

Pozostałe dowody zgromadzone w aktach sprawy wskazują, że w rzeczywistości skarżący prowadził obsługę własnego lokalu, w którym urządzony został punkt gier na automatach poza kasynem gry. Dowody zgromadzone w aktach sprawy wskazują w szczególności, że skarżący był w posiadaniu pilotów do zdalnego wyłączania i włączania automatów, otwierał i zamykał lokal, informował grających o tym jak obsługiwać automaty, a także pilnował, aby z automatów nie korzystały osoby niepełnoletnie.

Skarżący bez wątpienia był świadomy tego, że obsługuje automaty w rozumieniu u.g.h. co potwierdzają jego zapewnienia o niedopuszczaniu do gry na automatach osób niepełnoletnich. Wbrew treści umowy zawartej przez skarżącego z [A.] Sp. z o.o. w lokalu nie była prowadzona działalność handlowa, lecz punkt gier na automatach poza kasynem gry, który w rzeczywistości obsługiwał skarżący.

Sąd I instancji uznał, że organy nie naruszyły przepisów prawa materialnego przez zastosowanie wobec skarżącego art. 89 ust. 1 pkt 2 u.g.h.

B.B. zaskarżył wyrok w całości domagając się jego uchylenia i przekazania sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania, ewentualnie uchylenia i rozpoznania skargi, a także zasądzenia kosztów postępowania kasacyjnego. Zaskarżonemu wyrokowi zarzucił naruszenie:

I. Prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy, tj.

– art. 2 ust. 5, art. 3, art. 4 ust. 1 pkt 1a, art. 6 ust.1, art. 14 ust. 1, art. 89 ust. 1 pkt 2, art. 89 ust. 2 pkt 2, art. 90, art. 91 u.g.h., poprzez ich zastosowanie w sytuacji, gdy nie istniały przesłanki faktyczne, jak i prawne do zastosowania ww. przepisów, w szczególności naruszenie tych przepisów w związku z naruszeniem art. 1 pkt 11 w zw. z art. 8 ust. 1 dyrektywy 98/34/WE z dnia 22 czerwca 1998 r. ustanawiającej procedurę udzielania informacji w dziedzinie norm i przepisów technicznych oraz zasad dotyczących usług społeczeństwa informacyjnego (Dz.Urz. UE Nr L 204 z dnia 21 lipca 1998 r.) w zw. z § 4, § 5, § 8 i § 10 w zw. z § 2 pkt 1a, 2, 3, i 5 rozporządzenia Rady Ministrów z 23 grudnia 2002 r. w sprawie sposobu funkcjonowania krajowego systemu notyfikacji norm i aktów prawnych (Dz.U. Nr 239, poz. 2039 ze zm.), polegające na zastosowaniu art. 14 ust. 1 u.g.h. oraz art. 6 ust. 1 u.g.h., mimo że przepisy te nie powinny być zastosowane w sprawie, ponieważ jako przepisy techniczne, w rozumieniu dyrektywy 98/34/WE, nie były notyfikowane,

– art. 89 ust. 1 pkt 2 i ust. 2 pkt 2 u.g.h. poprzez błędną wykładnię pojęcia "urządzającego gry" poprzez przyjęcie, że podmiot, który jedynie wynajął powierzchnię jest urządzającym gry, co przełożyło się na niezasadne nałożenie na skarżącego kary pieniężnej,

– postanowień Dyrektywy 98/34/WE z dnia 22 czerwca 1998 r. ustanawiającej procedurę udzielania informacji w dziedzinie norm i przepisów technicznych oraz zasad dotyczących usług społeczeństwa informacyjnego (Dz.Urz. UE Nr L 204 z dnia 21 lipca 1998 r.), polegającego na zastosowaniu przepisów u.g.h., mimo tego że nie mogły być zastosowane, z uwagi na naruszenie procedury notyfikacji Komisji przepisów ustawy, stanowiących przepisy techniczne w rozumieniu dyrektywy, w tym naruszenie art. 1 pkt 11 w zw. z art. 8 ust. 1 dyrektywy 98/34/WE, poprzez wydanie decyzji na podstawie przepisu art. 89 ust. 1 pkt 2, który nie może być stosowany z uwagi na niedochowanie obowiązku notyfikacji, a nadto jako przepis sankcjonujący nie może stanowić podstawy wymierzenia kar pieniężnych w sytuacji, kiedy przepis sankcjonowany, tj art. u.g.h. uznany został za przepis techniczny, co prowadzi do sytuacji, iż zastosowanie sankcji z art. 89 ust. 1 pkt 2 u.g.h. nastąpiło przy braku zakazu urządzania gier na automatach w innych miejscach niż kasyno.

II. Przepisów postępowania, mające istotny wpływ na wynik sprawy, a mianowicie:

1. art. 3 § i art. 145 § 1 pkt a p.p.s.a. poprzez oddalenie skargi skarżącego i dokonanie niewłaściwej kontroli legalności działania administracji publicznej, gdy tymczasem decyzja organu została wydana z naruszeniem prawa materialnego, w szczególności przepisów wymienionych w pkt I;

2. art. 3 § 1 i art. 145 § 1 pkt 1c p.p.s.a. poprzez oddalenie skargi skarżącego w sytuacji, gdy decyzja organu została wydana z naruszeniem:

– art. 122, 125 § 1 i art. 187 § 1 o.p. poprzez naruszenie w postępowaniu podatkowym zasady prawdy obiektywnej, normy wnikliwego działania oraz zebrania i w sposób wyczerpujący rozpatrzenia całego materiału dowodowego, które obligują organ podatkowy do podjęcia wszelkich niezbędnych działań zmierzających do wyjaśnienia w pełni stanu faktycznego i prawnego sprawy, w szczególności poprzez dokonanie ustaleń w oparciu o eksperyment dokonany przez urzędników celnych, którzy nie posiadają dostatecznej wiedzy, aby dokonywać ocen w przedmiotowej sprawie w zakresie urządzanych gier i ich charakteru, kiedy z uwagi na przedmiot sprawy niezbędna jest wiedza z dziedziny mechaniki, elektromechaniki oraz automatów do gier, w tym funkcjonowania generatorów losowych oraz pseudolosowych, a zatem wiedza specjalna, a co za tym idzie pominięcie dowodu z opinii biegłego,

– naruszenie art. 122 § 1 w związku z art. 187 § 1 o.p. poprzez pominięcie przez organ w swoich ustaleniach istotnej okoliczności, tj. rozważenia uznania podstawy prawnej swojego rozstrzygnięcia za przepis techniczny w rozumieniu dyrektywy 98/34 i skutków płynących z takiego zakwalifikowania tych przepisów, przy uwzględnieniu sprzężenia normy sankcjonowanej wyrażonej w art. 14 u.g.h. oraz normy sankcjonującej wyrażonej w art. 89 ust. 1 pkt 2 u.g.h., a tym samym prowadzenia postępowania w sposób budzący wątpliwości strony, tj. z naruszeniem art. 121 § 1 o.p.,

– naruszenie przepisu art. 121 § 1 o.p. wyrażającego zasadę in dubio pro tributario, zgodnie z którą obowiązkiem organu jest rozstrzygnięcie wszelkich wątpliwości faktycznych, a także co do wykładni prawa, na korzyść podatnika, w niniejszej sprawie szczególnie uzasadnionym wobec braku legalnych definicji ustawowych, takich jak "element losowości" oraz "charakter losowy" zawartych w art. 2 i 5 u.g.h., budzących poważne wątpliwości interpretacyjne i mających znaczenie dla możliwości kwalifikacji gry na konkretnym urządzeniu, jako gry hazardowej, a tym samym podstawy do zastosowania art. 89 ust. 1 pkt 2, polegające na dokonaniu przez organ wykładni najmniej korzystnej dla strony,

– rażące naruszenie art. 120 o.p. (zasada legalizmu działania władzy publicznej), a to przez oparcie kwestionowanego orzeczenia na przepisach art. 89 w zw. z art. 14 ust. 1 u.g.h., które w konsekwencji wyroku TSUE z dnia 19 lipca 2012 r. (C-213/11 Fortuna i inni) uznać należy za nieskuteczne w polskim systemie prawa;

3. art.141 § 4 p.p.s.a. poprzez przedstawienie w uzasadnieniu wyroku stanu sprawy niezgodnie ze stanem rzeczywistym z uwagi na błędnie przyjęty stan faktyczny będący wynikiem ww. uchybień organu;

4. art. 269 § 1 p.p.s.a. poprzez niepodjęcie przez skład sądu orzekającego decyzji o przedstawieniu zagadnienia prawnego do rozstrzygnięcia odpowiedniemu składowi NSA w sytuacji, gdy istniały ku temu podstawy faktyczne i prawne szczegółowo opisane w uzasadnieniu niniejszej skargi.

III. Rażące naruszenie:

– art. 2 Konstytucji RP, tj. zasady demokratycznego państwa prawa urzeczywistniającego zasady sprawiedliwości społecznej, a w szczególności wynikającej z niej zasady zaufania obywateli do państwa,

– art. 31 ust. 3 w zw. z art. 22 Konstytucji RP, tj. zasady proporcjonalności sensu stricte,

– art. 2 i art. 61 Konstytucji RP, tj. zasady zaufania obywateli do państwa prawa oraz obowiązku informacyjnego organów władzy publicznej,

– art. 7 Konstytucji RP, tj. zasady legalizmu w zw. z art. 123 ust. 1 Konstytucji RP, art. 2 Konstytucji, tj. zasady przyzwoitej legislacji – poprzez naruszenie zasady demokratycznego państwa prawnego, w której mieszczą się wskazane wyżej zasady szczegółowe,

– art. 91 ust 3 Konstytucji, tj. zasady bezpośredniego stosowania i pierwszeństwa przepisów wspólnotowych w wypadku kolizji z ustawami, co spowodowało naruszenie hierarchii aktów prawnych wynikającej wprost z literalnego brzmienia tego przepisu.

IV. Rażące naruszenie prawa, mającego istotny wpływ na treść orzeczenia, tj. art. 260 ust. 1 TFUE, nakładającego na Państwo polskie obowiązek wykonywania wyroków TSUE, poprzez niezastosowanie się do powyższego przepisu.

W odpowiedzi na skargę kasacyjną organ wniósł o jej oddalenie oraz zasądzenie kosztów postępowania kasacyjnego.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Stosownie do treści art. 183 § 1 p.p.s.a. Naczelny Sąd Administracyjny (dalej: NSA lub Sąd II instancji) rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej, biorąc z urzędu pod uwagę przyczyny nieważności postępowania sądowoadministracyjnego określone w art. 183 § 2 p.p.s.a. W rozpoznawanej sprawie nie wystąpiły okoliczności skutkujące nieważnością postępowania, zatem spełnione zostały warunki do merytorycznego rozpoznania sprawy.

Zgodnie z treścią art. 174 pkt 1 i 2 p.p.s.a. skargę kasacyjną można oprzeć na naruszeniu prawa materialnego, które może polegać na błędnej wykładni lub niewłaściwym zastosowaniu albo naruszeniu przepisów postępowania, jeżeli mogło mieć ono istotny wpływ na wynik sprawy.

Skarga kasacyjna B.B. oparta została na obu podstawach kasacyjnych z art. 174 p.p.s.a. W takiej sytuacji Sąd II instancji, co do zasady, w pierwszej kolejności rozpoznaje podniesione w tej skardze zarzuty procesowe, a dopiero w dalszej zarzuty wskazujące na naruszenie prawa materialnego. Zachowanie takiej kolejności rozpoznawania zarzutów kasacyjnych wynika z tego, że ocena stosowania prawa materialnego może być dokonana dopiero wtedy, gdy zostanie ustalone, że stan faktyczny sprawy jest niesporny, albo że nie został skutecznie zakwestionowany skargą kasacyjną.

Jednak Sąd II instancji może odstąpić od wskazanej kolejności rozpoznawania zarzutów kasacyjnych, gdy zostają one tak zbudowane, że wprost odnoszą się do pojęcia sprawy administracyjnej, będącej przedmiotem kontrolowanego postępowania, albo gdy zarzuty są dotknięte wadą formalną i ich rozpoznanie musi być ograniczone do zakresu, który można jednoznacznie ustalić na podstawie uzasadnienia skargi kasacyjnej. W rozpoznawanej sprawie mamy do czynienia z drugą sytuacją, gdy chodzi o zarzuty podnoszące naruszenie prawa materialnego oraz rażące naruszenie konstytucji RP, a więc art. 2, art. 31 ust. 3, art. 61, art. 91 ust. 3 i art. 7 ustawy zasadniczej oraz rażące naruszenie art. 260 TFUE. Zatem do tych zarzutów Sąd II instancji odniesie się łącznie, po rozpoznaniu zarzutów procesowych.

Skarga kasacyjna nie ma usprawiedliwionych podstaw, dlatego nie mogła skutkować uchyleniem skarżonego wyroku.

W ocenie NSA niezasadne są zarzuty procesowe podniesione w rozpoznawanej skardze kasacyjnej, przy czym zarzut pierwszy jest nawet formalnie wadliwy, co uniemożliwia merytoryczną ocenę stawianych w nim naruszeń. Sąd II instancji podkreśla, że art. 145 § 1 pkt 1 lit. a) p.p.s.a. nie jest podstawą do oceny wyroku w ramach art. 174 pkt 2 p.p.s.a., gdyż nie odnosi się do stosowania prawa procesowego. Zatem przepis ten wskazując na uchylenie decyzji ze względu na wadliwe stosowanie prawa materialnego może być łączony tylko z podstawą z art. 174 pkt 1 p.p.s.a. Podkreślenie tej zależności jest istotne z tego względu, że zarzut stawiany w niewłaściwej podstawie kasacyjnej, jako formalnie wadliwy nie może być podstawą kontroli skarżonego wyroku.

Zdaniem NSA nietrafny jest także zarzut naruszenia przez Sąd I instancji art. 141 § 4 p.p.s.a. Treść tego przepisu określa prawem wymagane, formalne warunki uzasadnienia. Zatem przepis ten nie może być odnoszony do merytorycznej trafności i prawnej poprawności tez i stanowisk prezentowanych przez Sąd I instancji w zakresie stosowania prawa przez organ. Jeżeli w tym zakresie dochodzi do naruszenia prawa, strona występująca ze skargą kasacyjną może kwestionować wyrok, ale tylko przez wskazanie naruszeń prawa materialnego lub procesowego, a nie przez formalną wadliwość uzasadnienia wyroku. Poza tym zauważyć trzeba, że rozpoznawany zarzut nie został w ogóle uzasadniony. Sąd II instancji przypomina, że skarga kasacyjna jest sformalizowanym środkiem prawnym. Ona wyznacza granice kontroli wyroku. Sąd II instancji nie działa z urzędu, zatem zgodnie z art. 176 § 1 pkt 2 wymaga nie tylko postawienia zarzutów, ale również ich uzasadnienia, a w przypadku naruszenia przepisów procesowych wykazania ich istotnego wpływu na rozstrzygnięcie. Braki w tym zakresie czynią zarzut nieskutecznym.

Jako oczywiście niezasadny należy uznać zarzut naruszenia art. 269 § 1 p.p.s.a., gdyż nie jest to przepis, który może być podstawą jakiejkolwiek skargi kasacyjnej, bowiem nie wiąże się z wyrokowaniem w konkretnej sprawie, ale wprowadza mechanizm skierowany tylko do sądu, mający zmierzać do osiągniecia jednolitości orzecznictwa.

Za nietrafne i niezasadne należy uznać zarzuty podnoszące naruszenie przepisów Konstytucji RP i art. 260 ust. 1 TFUE. Przepisy Konstytucji RP nie były podstawą orzekania przez organy ani wyrokowania przez Sąd I instancji, zatem nie były one stosowane. Skoro tak, to nie mogły być naruszone. Jest to logiczny wniosek wynikający z niestosowania norm konstytucyjnych, które mogą być kryterium oceny norm stosowanych (prawa materialnego i procesowego), ale nigdy nie są bezpośrednią podstawą orzekania. Skarga kasacyjna traktuje te przepisy jako samoistne zarzuty, co musi prowadzić do stwierdzenia, że tak stawiane naruszenia pod adresem kontrolowanego wyroku są wyrazem nieporozumienia, co do sądowej kontroli działań administracji.

Oczywiście niezasadny jest także zarzut naruszenia przez Sąd I instancji art. 260 ust. 1 TFUE. NSA w tym miejscu zauważa, że wyroku TSUE w sprawach C-213/11, C-214/11, C-217/11 pozostawił sądowi krajowemu ocenę przepisów u.g.h., a ta znalazła się w uchwale NSA z dnia 16 maja 2016 r., II GPS 1/16, CBOiS, zatem trudno zasadnie twierdzić, ze wyrok TSUE nie został wykonany.

Zdaniem NSA nietrafny jest również zarzut naruszenia art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) p.p.s.a. z odesłaniem do przepisów o.p. Zarzut ten nie został uzasadniony, co jest wadą formalną już wcześniej w niniejszym uzasadnieniu przedstawianą. Uzasadnieniem tego zarzutu nie może być jeden akapit na str. 9 skargi kasacyjnej, z którym zasadniczo przytoczono treść przepisów i stwierdzono, że organy nie zebrały i nie oceniły materiału dowodowego w sprawie. Teza taka jest wadliwa, o czym świadczy uzasadnienie zaskarżonej decyzji i wyroku Sądu I instancji.

Jako nietrafne należało ocenić także zarzuty podnoszące naruszenia prawa materialnego. W istocie sprowadzają się one do dwóch kwestii, czyli braku notyfikacji u.g.h. i błędnej wykładni i pojęcia "urządzający gry". W tym zakresie NSA zauważa, że co do pierwszego problemu przesądzające znaczenie ma uchwała NSA z dnia 16 maja 2016 r., II GPS 1/16. Z tego też powodu Sąd II instancji nie widzi potrzeby potwierdzenia jej podstawowych tez, które poprawnie zaprezentował Sąd I instancji. Natomiast w zakresie sposobu rozumienia urządzającego gry, do którego odwołuje się art. 89 ust. 1 pkt 2 i art. 2 pkt 2 u.g.h. należy podzielić pogląd Sądu II instancji, że pojęcie to jest w orzecznictwie rozumiane szeroko i obejmuje ono te rodzaje aktywności skarżącego, które zostały ustalone w rozpoznawanej sprawie. W tym zakresie stanowisko judykatury jest jednoznacznie i jednolite. Oczywiście samo wynajęcie powierzchni lokalu pod automaty nie jest urządzaniem gier. W rozpoznawanej sprawie nie mamy przecież do czynienia tylko z udostępnieniem powierzchni, ale także z działaniami, które umożliwiały funkcjonowanie automatów, a to wyczerpuje pojęcie urządzającego gry na automatach poza kasynem gry.

Mając na uwadze powyższe oraz treść art. 184 p.p.s.a. orzeczono jak w sentencji. O kosztach postępowania postanowiono na podstawie art. 204 pkt 1 p.p.s.a.



Powered by SoftProdukt