Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Grzegorz Dobrowolski, Sędziowie Sędzia NSA Bonifacy Bronkowski, Asesor WSA Aneta Majowska (spr.), Protokolant Specjalista Magdalena Nowacka-Brzeźniak, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 26 listopada 2021r. sprawy ze skargi R. P. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Częstochowie z dnia [...] nr [...] w przedmiocie skierowania na badania w celu ustalenia istnienia lub braku przeciwskazań zdrowotnych do kierowania pojazdami 1) uchyla zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję Prezydenta Miasta C. z dnia [...] nr [...] 2) zasądza od Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Częstochowie na rzecz skarżącego kwotę 200 (słownie: dwieście) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Decyzją z dnia [...] nr [...] Prezydent Miasta C. (dalej: "organ", "organ I instancji") w oparciu o art. 99 ust. 1 pkt 2 lit. b ustawy z dnia 5 stycznia 2011 r. o kierujących pojazdami (tekst jedn.: Dz. U. z 2020 r., poz. 1268, dalej: "ustawa") skierował R. P. (dalej: "Strona", "Skarżący") na badania lekarskie przeprowadzane w celu ustalenia istnienia lub braku przeciwskazań zdrowotnych do kierowania pojazdami, posiadającego uprawnienia w zakresie prawa jazdy kategorii B. W uzasadnieniu organ wyjaśnił, że podstawą wydania decyzji stały się informacje uzyskane w ramach wykonywania zadań własnych organu i ustalenia stanu faktycznego, prowadzące do wniosku o istnieniu uzasadnionego zastrzeżenia co do stanu zdrowia kierowcy, oparte o treść orzeczenia psychologicznego z dnia [...] stwierdzającego istnienie przeciwskazań psychologicznych do kierowania pojazdemu przywilejowanym nr [...] wydane przez A w K..

Strona złożyła odwołanie w dniu 12 kwietnia 2021 r. (data nadania przesyłką poleconą) formułując dwadzieścia zarzutów rażącego naruszenia przepisów prawa, szczegółowo opisanych w treści uzasadnienia. Odwołujący podkreślił, że nie można z treści orzeczenia psychologicznego z dnia [...] stwierdzającego przeciwskazania psychologiczne do kierowania pojazdem uprzywilejowanym lub przewożącym wartości pieniężne wywodzić podstawy do skierowania na badanie lekarskie, o którym mowa w art. 99 ust. 1 pkt 2 lit. b ustawy – dotyczące uprawnień do kierowania w zakresie (całej) kategorii B. Przy tak sformułowanych zarzutach Strona wniosła o uchylenie zaskarżonej decyzji i umorzenie postępowania, ewentualnie uchylenie zaskarżonej decyzji i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania przez organ I instancji.

Po rozpoznaniu odwołania Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Częstochowie (dalej: "Kolegium", "organ odwoławczy") decyzją z dnia [...] r. nr[...], w powołaniu na art. 138 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (obecnie: tekst jedn. Dz. U. z 2021 r., poz. 735 z późn. zm., dalej: "k.p.a.") w związku z art. 99 ust. 1 pkt 2 lit. b ustawy o kierujących pojazdami, utrzymało w mocy zaskarżoną decyzję. W uzasadnieniu organ odwoławczy przedstawił kolejne czynności podjęte w sprawie. Kolegium zwróciło uwagę, że przedmiotem sporu jest kwestia dopuszczalności wydania przez organ I instancji decyzji w przedmiocie skierowania Strony na badania lekarskie przeprowadzane w celu ustalenia istnienia lub braku przeciwskazań zdrowotnych do kierowania pojazdami. Organ odwoławczy podzielił stanowisko zaprezentowane przez organ I instancji, a jednocześnie nie podzielił sformułowanych przez Stronę zarzutów. W dalszej części uzasadnienia organ odwoławczy przywołał podstawę prawną mającą zastosowanie w niniejszej sprawie - art. 99 ust. 1 pkt 2 lit. b ustawy, następnie podkreślił, że decyzja organu jest decyzją związaną, natomiast w odniesieniu do sposobu ustalania "uzasadnionych zastrzeżeń do co stanu zdrowia" przywołał formułowane w tym zakresie stanowiska sądów administracyjnych (m.in. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 10 czerwca 2020 r., I OSK 2117/19, wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku z dnia

18 stycznia 2018 r., II SA/Bk 675/17, wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z dnia 17 października 2019 r., III SA/Łd 728/19). Skład orzekający Kolegium uznał, że dowodem uzasadnionych zastrzeżeń co do stanu zdrowia Strony jest orzeczenie psychologiczne nr [...] z dnia [...] stwierdzające istnienie przeciwskazań do kierowania pojazdem uprzywilejowanym lub przewożącym wartości pieniężne. Ponadto zaakcentował, cytując poglądy wyrażone w orzecznictwie, że organ nie jest obowiązany do udowodnienia istnienia takich przeciwskazań, lecz wystarcza wysokie prawdopodobieństwo ich wystąpienia. W ocenie Kolegium, organ I instancji, w okolicznościach niniejszej sprawy, prawidłowo skierował Stronę na badania lekarskie przeprowadzane w celu ustalenia istnienia lub braku przeciwskazań zdrowotnych do kierowania pojazdami. Decyzja została doręczona Stronie 28 maja 2021 r.

Z rozstrzygnięciem nie zgodził się Skarżący wnosząc w dniu 15 czerwca 2021 r. skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach. W rozbudowanych zarzutach skargi zarzucił naruszenie:

1. art. 82 ust. 5 ustawy o kierujących pojazdami poprzez jego niezastosowanie w sytuacji, gdy badanie, o którym mowa w ust. 1 pkt 6, przeprowadza się w zakresie zezwolenia na kierowanie pojazdem uprzywilejowanym, regulacja ta zawęża zakres badania i nie obejmuje przesłanek do kierowania pojazdami zwykłymi,

2. art. 109 ust. 5 ustawy poprzez jego niezastosowanie w sytuacji, gdy to nie starosta wydaje zezwolenie do kierowania pojazdami uprzywilejowanymi wobec funkcjonariuszy Policji, a brak w aktach sprawy potwierdzenia doręczenia orzeczenia właściwemu podmiotowi do wydania zezwolenia, a tym samym podmiot nie mógł się odwołać od orzeczenia psychologicznego nr [...]

3. art. 28 k.p.a. poprzez pominięcie, że status strony w postępowaniu powinien mieć również organ kierujący na badania, z uwagi na treść art. 109 ust. 5 ustawy,

4. art. 7, art. 7a, art. 77 § 1, art. 80 k.p.a. które miały wpływ na treść zaskarżonego rozstrzygnięcia poprzez brak wszechstronnego zgromadzenia i oceny materiału dowodowego stanowiącego podstawę faktyczną rozstrzygnięcia oraz niepodjęcie wszystkich czynności niezbędnych do dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego oraz załatwienia sprawy, a to pominięcie że z treści orzeczenia psychologicznego nr [...] jednoznacznie wynika, że dotyczy ono przeciwskazań psychologicznych względem pojazdów uprzywilejowanych lub przewożących wartości pieniężne, pominięcie, że Skarżący jest funkcjonariuszem Policji, a co z tym związany musi mieć określone predyspozycje oraz dobry stan zdrowia, pominięcie odmiennego charakteru badań dotyczących zezwolenia na kierowanie pojazdem uprzywilejowanym, wadliwe przyjęcie istnienia uzasadnionych zastrzeżeń co do stanu zdrowia Skarżącego, w sytuacji gdy badanie psychologiczne związane z pojazdami uprzywilejowanymi nie jest badaniem lekarskim,

5. niezastosowanie zasady rozstrzygania ewentualnych wątpliwości interpretacyjnych na korzyść strony, tj. pominięcie treści art. 76 ust. 1 ustawy który odmiennie wskazuje zakres badań co do uprawnień prawa jazdy kategorii B (pkt 1) i zezwolenia na kierowanie pojazdem uprzywilejowanym (pkt 4) oraz pominięcie treści Załącznika nr 1 i 2 do Rozporządzenia Ministra Zdrowia z dnia 8 lipca 2014 r. w sprawie badań psychologicznych osób ubiegających się o uprawnienia do kierowania pojazdami, kierowców oraz osób wykonujących pracę na stanowisku kierowcy i zastosowanie Załącznika nr 2, podczas gdy Załącznik ten dotyczy pojazdów uprzywilejowanych natomiast załącznik nr 1 – pojazdów zwykłych,

6. art. 107 § 3 k.p.a., art. 138 k.p.a. w zw. z art. 15 k.p.a. bowiem uzasadnienie decyzji nie wskazuje, aby organ odwoławczy wnikliwie rozpoznał odwołanie, ponadto organ nie odniósł się do podniesionych w odwołaniu zarzutów.

Skarżący wniósł o uchylenie decyzji organu odwoławczego oraz poprzedzającej ją decyzji organu I instancji oraz umorzenie postępowania, ewentualnie o uchylenie zaskarżonej decyzji i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania, a także zasądzenie zwrotu kosztów postępowania. Nadto wniósł o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji. Skarżący podtrzymał argumentację prezentowaną w treści odwołania. Podkreślił, że organ odwoławczy lakonicznie odniósł się do zarzutów zawartych w środku zaskarżenia, stwierdzając jedynie, że ich nie podziela (str. 6 uzasadnienia skargi), ponadto nie odniósł się do wszystkich zarzutów podnoszonych przez stronę w toku postępowania. Następnie przywołując zarzuty przedstawione na etapie składania odwołania od decyzji organu I instancji podkreślił, że organ odwoławczy odstąpił od ponownego rozpatrzenia sprawy, nie podjął się jej wyjaśnienia (str. 10 uzasadnienia skargi). Zdaniem Skarżącego organ w szczególności pominął okoliczność wykonywania przez Stronę zawodu wymagającego dobrego stanu zdrowia, a także okoliczność, że wydający orzeczenie nie był lekarzem lecz psychologiem, zaś podmiot kierujący na badania został pozbawiony możliwości działania, a także nie dostrzegł różnic między kierowaniem pojazdem uprzywilejowanym a zwykłymi pojazdami.

W odpowiedzi na skargę Kolegium wniosło o jej oddalenie. Organ odwoławczy podtrzymał dotychczasowe stanowisko prezentowane w sprawie.

Postanowieniem z dnia 12 lipca 2021 r. w sprawie o sygn. II SA/Gl 780/21 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach odmówił wstrzymania wykonania zaskarżonej decyzji.

Pismem z dnia 9 sierpnia 2021 r. Skarżący wniósł uzupełnienie skargi formułując kolejne zarzuty względem zaskarżonej decyzji:

- naruszenie przepisów art. 71b ustawy o Policji poprzez jego niezastosowanie i przyjęcie orzeczenia psychologicznego jako właściwego w sprawie, podczas gdy Skarżący nie był skierowany na badania psychologiczne, zatem psycholog nie mógł wydać orzeczenia psychologicznego,

- błędne zastosowanie przepisów ustawy o kierujących pojazdami w sytuacji, gdy badanie odbyło się na podstawie przepisów ustawy o Policji, które nie zezwalają na wydanie orzeczenia psychologicznego podczas badań kontrolnych,

- błędne przyjęcie za zgodnego z przepisami prawa orzeczenia psychologicznego, podczas gdy żaden z przepisów ustawy o Policji czy ustawy o kierujących pojazdami nie dawał psychologowi uprawnień do wydania takiego orzeczenia, gdyż skierowanie Strony dotyczyło badań lekarskich, a nie psychologicznych, tym samym dokument wydany przez psychologa nie ma w niniejszej sprawie żadnego umocowania prawnego,

- błędne pouczenie co do 14-dniowego terminu na złożenie wniosku o ponowne przeprowadzenie badania, podczas gdy przepisy ustawy o Policji określają 7-dniowy termin na złożenie odwołania, co skutkowało błędnym pouczeniem Strony, a działania psychologa były błędne i bez umocowania prawnego,

- błędne przyjęcie, że orzeczenie psychologiczne stało się prawomocne, nie uznając w postępowaniu jako strony przełożonych (art. 71b ust. 11 ustawy o Policji), którym przysługiwało prawo do odwołania, a którym nie doręczono orzeczenia,

- błędne przyjęcie skierowania Strony na kontrolne badania lekarskie specjalistyczne i kontrolne dla samochodów służbowych za równoznaczne z pojazdami uprzywilejowanymi, w rezultacie błędne zastosowanie art. 82 ust. 6 ustawy,

- pominięcie faktu, że psycholog bez umocowania prawnego przesłał do organu orzeczenie psychologiczne, podczas gdy nawet nie miał umocowania prawnego do jego wydania.

Skarżący podał, że z uwagi na wszczęcie postępowania o zatrzymanie prawa jazdy poddał się badaniom lekarskim, ponosząc koszty w wysokości 200 zł za badania lekarskie, 14 zł za usługę wysłania badań, 190 zł za konsultację psychologiczną oraz koszty przejazdu w wysokości 98 zł, wnosząc o zasądzenie od organu zwrotu wymienionych kosztów. Ponadto podkreślił, że nie podlegał badaniom psychologicznym na podstawie art. 82 ust. 6 ustawy o kierujących pojazdami, gdyż skierowanie na badanie posiadało w nagłówku inną podstawę prawną. Zdaniem Skarżącego jedyne orzeczenie jakie mogło zostać wydane w sprawie to orzeczenie lekarskie wydawane na podstawie art. 79b ust. 10 ustawy o Policji. Do pisma przedłożył kserokopię skierowania na badania nr [...] kserokopię orzeczenia lekarskiego nr[...] , a także kserokopie paragonów i dowodu rejestracyjnego pojazdu.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach zważył, co następuje.

Zgodnie z regulacją art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. - Prawo o ustroju sądów administracyjnych (tekst jedn.: Dz. U. z 2021 r., poz. 137) w zw. z art. 3 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jedn.: Dz. U. z 2019 r., poz. 2325 z późn. zm., dalej: "p.p.s.a.") sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej, a kontrola ta sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej. W ramach wskazanej kontroli sąd administracyjny poddaje badaniu zgodność zaskarżonego aktu administracyjnego z przepisami prawa materialnego kreującymi prawa i obowiązki stron oraz przepisami proceduralnymi określającymi zasady postępowania przed organami administracji publicznej. Wspomniana kontrola nie oznacza jednak przejęcia przez Sąd sprawy administracyjnej do jej końcowego załatwienia. W myśl art. 145 § 1 pkt 1 p.p.s.a. uchylenie zaskarżonej decyzji w całości albo w części następuje w przypadku stwierdzenia przez sąd naruszenia prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy, naruszenia prawa dającego podstawę do wznowienia postępowania administracyjnego, innego naruszenia przepisów postępowania, jeżeli mogło ono mieć istotny wpływ na wynik sprawy. W przypadku nieuwzględnienia skargi sąd oddala skargę odpowiednio w całości albo w części - art. 151 p.p.s.a. Ponadto zgodnie z treścią art. 134 § 1 p.p.s.a. sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną, z zastrzeżeniem art. 57a, zatem uwzględnia w granicach danej sprawy wszelkie naruszenia prawa a także przepisy, które powinny znaleźć zastosowanie w rozpoznawanej sprawie niezależnie od zarzutów i wniosków podniesionych w treści skargi.

Materialnoprawną podstawą wydanych w sprawie rozstrzygnięć były przepisy ustawy z dnia 5 stycznia 2011 r. o kierujących pojazdami. Zgodnie z art. 99 ust. 1 pkt 2 lit. b tej ustawy starosta wydaje decyzję administracyjną o skierowaniu kierowcy lub osoby posiadającej pozwolenie na kierowanie tramwajem na: badanie lekarskie, jeżeli istnieją uzasadnione zastrzeżenia co do stanu zdrowia. Katalog podmiotów podlegających badaniu lekarskiemu określa art. 75 ust. 1 ustawy, a w odniesieniu do okoliczności niniejszej sprawy – pkt 5 tego przepisu, zgodnie z którym badaniu lekarskiemu przeprowadzanemu w celu ustalenia istnienia lub braku przeciwwskazań zdrowotnych do kierowania pojazdami podlega osoba posiadająca prawo jazdy lub pozwolenie na kierowanie tramwajem, jeżeli istnieją uzasadnione i poważne zastrzeżenia co do stanu jej zdrowia. Przywołany przepis art. 99 ust. 1 ustawy zawiera zatem normę kompetencyjną i materialnoprawną do wydania decyzji w przedmiocie skierowania na badanie lekarskie jednego z podmiotów określonych

w przepisie art. 75 ust. 1 ustawy.

Z akt administracyjnych wynika, że na skutek badania psychologicznego nr [...] wydanego przez A w K. na podstawie art. 82 ust. 1 pkt 1, pkt 6 ustawy o kierujących pojazdami stwierdzono u Skarżącego istnienie przeciwskazań psychologicznych do kierowania pojazdem uprzywilejowanym lub przewożącym wartości pieniężne co do kategorii B1, B, B+E, pouczając, że orzeczenie psychologiczne wydane po przeprowadzeniu ponownego badania psychologicznego jest ostateczne. Po powzięciu przez organ I instancji informacji o treści w/w orzeczenia decyzją z dnia [...] skierowano Skarżącego na badania lekarskie przeprowadzane w celu ustalenia istnienia lub braku przeciwskazań zdrowotnych do kierowania pojazdami.

W ocenie Sądu, w składzie orzekającym w niniejszej sprawie, "uzasadnione zastrzeżenia co do stanu zdrowia", o których mowa w art. 99 ust. 1 pkt 2 lit. b ustawy mogą wynikać z każdej okoliczności, która została uwiarygodniona i jest na tyle poważna, że pozwala na ustalenie "uzasadnionego zastrzeżenia" w rozumieniu przywołanej regulacji prawnej. Ustawodawca nie zakreślił podstawy powzięcia wiadomości wyłącznie do badania lekarskiego, na które dopiero osoba jest kierowana. Zatem nie sposób podzielić zarzutów Skarżącego w zakresie, w którym uzależnia skierowanie na przedmiotowe badanie od uprzedniego wydania orzeczenia lekarskiego. Nie jest bowiem tak, że tylko określony dokument może stanowić podstawę do jej wydania. W ocenie Sądu pozostaje bez znaczenia dla rozstrzygnięcia z jakiego postępowania pochodzi informacja czy dokument stanowiący podstawę do ustalenia "uzasadnionych wątpliwości co do stanu zdrowia", skoro ustawodawca ich nie zakreśla do konkretnych dokumentów, lecz przyznaje organom swobodę oceny tej przesłanki w realiach danej sprawy, a należy pamiętać, że na gruncie postępowania administracyjnego dowodem może być wszystko co może przyczynić się do wyjaśnienia sprawy (art. 75 § 1 zd. 1 k.p.a.), zatem również orzeczenie psychologiczne. Celem takiej regulacja, podyktowanym zachowaniem bezpieczeństwa, jak słusznie podkreślił Naczelny Sąd Administracyjny, jest czuwanie nad posiadaniem przez osoby uprawnione do kierowania pojazdami wymaganej sprawności zarówno w chwili ubiegania się o uprawnienia jak i w czasie późniejszym. Stąd też pozostaje uzasadniona ingerencja organów administracji w powyższej formie (por. wyrok Naczelnego Sadu Administracyjnego z dnia 11 września 2018 r.,

I OSK 2431/16, Lex nr 2554995). Jednocześnie czynienie ustaleń w tym zakresie przez organ nie może być dowolne. Skierowanie na badanie wymaga bowiem ustalenia zaistnienia ocennej przesłanki "uzasadnionych wątpliwości". Na tym polu organ działa w granicach swobodnej oceny dowodów. Warto podkreślić, za stanowiskiem Naczelnego Sądu Administracyjnego wyrażonego w wyroku z dnia 4 marca 2016 r. I OSK 1346/14, Lex nr 2112962, że dla uznania zasadności skierowania na badanie lekarskie w omawianym trybie nie są wystarczające same wątpliwości, lecz organ powinien z dużą dozą prawdopodobieństwa wskazać na występowanie przeciwskazań zdrowotnych co do dalszego udziału w ruchu w charakterze kierującego pojazdem. Ponadto, uwzględniając brzmienie cytowanego przepisu, uzasadnione zastrzeżenia winny odnosić się do stanu zdrowia Skarżącego oraz zostać poparte ustaleniami w tym zakresie. Podobne stanowisko reprezentowane jest w literaturze, "podstawę wydania decyzji o skierowaniu na badania mogą stanowić tylko te przesłanki, które z dużą dozą prawdopodobieństwa wskazują na istotne zmniejszenie się sprawności kierującego pojazdem. Mogą to być np. pochodząca z różnych źródeł informacja o pogorszonym stanie zdrowia"

(W. Kotowski, Ustawa o kierujących pojazdami. Komentarz, Lex el. 2013).

Skierowanie na badania lekarskie może mieć miejsce, jeżeli istnieją uzasadnione zastrzeżenia co do stanu zdrowia, a istnienie tych zastrzeżeń musi zostać wykazane w postępowaniu. Konieczny jest uzyskanie wiarygodnych informacji dotyczących stanu zdrowia, wskazujących "z dużym prawdopodobieństwem na istotne zmniejszenie sprawności organizmu kierującego pojazdem" (wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 17 stycznia 2012 r., I OSK 156/11, Lex nr 1102047). W rozpoznawanej sprawie organy ograniczyły się natomiast do oparcia decyzji wyłącznie o orzeczenie psychologiczne z dnia [...] stwierdzające przeciwskazania psychologiczne do prowadzenia pojazdów uprzywilejowanych. Organ nie przeprowadził w tym zakresie żadnego dalszego postępowania wyjaśniającego, całkowicie pominął przy tym argumentację Strony, przedstawiane zarzuty, nie odniósł się również do wniosków dowodowych.

Zdaniem Sądu orzekającego w przedmiotowej sprawie, skierowanie na badanie lekarskie w trybie art. 99 ust. 1 pkt 2 lit. b ustawy nie może być pochopne. Analizując natomiast przebieg postępowania oraz uzasadnienia decyzji organów administracji należy przyznać im właśnie taki charakter. Stwierdzonych przeciwskazań do kierowania pojazdami uprzywilejowanymi nie można bowiem utożsamiać z uzasadnionymi zastrzeżeniami w zakresie stanu zdrowia, o których mowa w art. 99 ust. 1 pkt 2 lit b ustawy, i niejako "automatycznie", bez dalszego postępowania wyjaśniającego, kierować Stronę na badanie lekarskie. Skoro jednak regulacje prawne nie wskazują precyzyjnie co należy rozumieć pod wyrażeniem "uzasadnionych zastrzeżeń co do stanu zdrowia", celowe pozostaje przeprowadzenie postępowania oraz dokonanie ustaleń czy w rozstrzyganej sprawie zachodzą zastrzeżenia, którym można przyznać charakter uzasadnionych zastrzeżeń w rozumieniu ustawy. Jak słusznie wskazał Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 13 września 2018 r. I OSK 2774/16, Lex nr 2581416, konieczne pozostaje oparcie tych ustaleń na wiarygodnych podstawach. W dalszej kolejności poczynione ustalenia powinny zostać wnikliwie uzasadnione czego jednak organy I i II instancji, zdaniem Sądu, zaniechały. Tym bardziej, że to do organu należy ocena czy stwierdzenie w treści orzeczenia psychologicznego wydanego na podstawie art. 82 ust. 1 pkt 1, pkt 6 ustawy o kierujących pojazdami (akta administracyjne, karta bez numeru) przeciwskazań do kierowania pojazdami uprzywilejowanymi, przy braku innych dokumentów w tym zakresie, stanowi "uzasadnione zastrzeżenie co do stanu zdrowia", o którym mowa w art. 99 ust. 1 pkt 2 lit. b ustawy, co wymaga szczegółowego uzasadnienia zgodnego z wymogami procedury administracyjnej. Stosownie bowiem do art. 107 § 1 pkt 6 k.p.a. decyzja powinna zawierać uzasadnienie faktyczne i prawne, natomiast zgodnie z § 3 tego przepisu uzasadnienie faktyczne decyzji powinno w szczególności zawierać wskazanie faktów, które organ uznał za udowodnione, dowodów, na których się oparł, oraz przyczyn, z powodu których innym dowodom odmówił wiarygodności i mocy dowodowej, zaś uzasadnienie prawne - wyjaśnienie podstawy prawnej decyzji, z przytoczeniem przepisów prawa. Podzielić należy zatem zarzut Skarżącego w zakresie w jakim wskazuje, że organ odwoławczy zaniechał ponownego rozpatrzenia sprawy i jej wyjaśnienia (str. 10 uzasadnienia skargi). W szczególności Sąd zwraca uwagę na zaniechanie organu odwoławczego odniesienia się do zarzutów złożonego przez Stronę odwołania. Nie czyni zadość regułom postępowania lakoniczne stwierdzenie, że organ nie podziela zarzutów Strony. Sąd uznaje za zasadny w tym zakresie zarzut Skarżącego (str. 6 uzasadnienia skargi). Organ odwoławczy nie dokonał analizy przedstawionych przez Stronę argumentów, każdy zarzut powinien zostać rozważony przez organ, tak by odwołujący poznał motywy rozstrzygnięcia w odniesieniu do formułowanych zarzutów rażącego naruszenia prawa. Ponadto zarówno organ I instancji jak i organ odwoławczy zaniechały odniesienia się do treści pism Skarżącego: z dnia 12 marca 2021 r. (karta nr 9 akt administracyjnych), z dnia 18 marca 2021 r. (karta nr 5 akt administracyjnych) i z dnia 22 marca 2021 r. (karta nr 9 akt administracyjnych), zarzutów i okoliczności podnoszonych w tych pismach oraz zaniechały rozpoznania wniosków dowodowych Strony w nich zawartych.

W ocenie Sądu skarga zasługiwała zatem na uwzględnienie. Mając na uwadze, że rolą Sądu w rozstrzyganej sprawie jest zbadanie czy organ pozostawał w granicach wyznaczonych przez przepisy postępowania, to wynikiem tego procesu jest ustalenie, że organy nie zgromadziły materiału dowodowego w sposób prawidłowy, nie odniosły się do zarzutów i twierdzeń Strony, nie rozpoznały złożonych przez Stronę wniosków dowodowych. Wskazane wyżej pisma Skarżącego i formułowane zarzuty zostały pominięte przez organ, a w uzasadnieniu odniesiono się wyłącznie ogólnie do stanowiska Strony. Skierowanie na badanie w trybie art. 99 ust. 1 pkt 2 lit. b ustawy o kierujących pojazdami wymaga natomiast szczegółowego, rzetelnego, wnikliwego uzasadnienia przesłanki warunkującej wydanie decyzji o skierowaniu na badania lekarskie tj. "uzasadnionych zastrzeżeń co do stanu zdrowia". Powyższe stało się podstawą do zastosowania uprawnień kasatoryjnych. Sąd stwierdził naruszenie przepisów postępowania mające istotny wpływ na rozstrzygnięcie. W ocenie Sądu organy naruszyły obowiązek wyjaśnienia stanu faktycznego w stopniu koniecznym do rozstrzygnięcia i ustalenia wszystkich okoliczności istotnych dla sprawy, w aspekcie podstawy materialnoprawnej, określonej w art. 99 ust. 1 pkt 2 lit. b ustawy o kierujących pojazdami. Przeprowadzone w sprawie postępowanie obarczone jest wadami wynikającymi z naruszenia zasad i przepisów postępowania, w szczególności postępowania dowodowego, którego zakres wynika z przywołanej regulacji. Uznanie decyzji organu za zgodną z obowiązującymi przepisami prawa wymaga bowiem zbadania kolejnych etapów działania organu, w ramach których następuje zgromadzenie materiału dowodowego, uwzględnienie w toku postępowania treści art. 7 oraz 77 § 1 k.p.a., ustalenie okoliczności istotnych dla sprawy, a następnie wszechstronne i wnikliwe rozważenie zgromadzonego materiału dowodowego (art. 80 k.p.a.). Organ podejmując rozstrzygnięcie ma obowiązek kierować się zasadą prawdy obiektywnej. Zgodnie bowiem z art. 7 k.p.a. w toku postępowania organy administracji publicznej stoją na straży praworządności, z urzędu lub na wniosek stron podejmują wszelkie czynności niezbędne do dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego oraz do załatwienia sprawy, mając na względzie interes społeczny i słuszny interes obywateli, natomiast organy nie odniosły się do zarzutów, nie rozpoznały złożonych w toku postępowania wniosków dowodowych. Natomiast w myśl art. 77 § 1 k.p.a. organ administracji publicznej jest obowiązany w sposób wyczerpujący zebrać

i rozpatrzyć cały materiał dowodowy, by dalej w ramach swobodnej oceny dowodów ocenić czy dana okoliczność została udowodniona. Organy natomiast nie dokonały wyjaśnień, a jak wskazano wyżej – skierowanie na badanie w trybie art. 99 ust. 1 pkt 2 lit. b ustawy nie może być automatycznym skutkiem powzięcia (jakiejkolwiek) informacji w tym zakresie. Sprawując kontrolę sądowoadministracyjną Sąd doszedł do przekonania, że w sprawie doszło do naruszenia przepisów procedury administracyjnej, w tym w szczególności omówionych powyżej art. 7 k.p.a., art. 77 § 1 k.p.a., art. 80 k.p.a. poprzez brak wszechstronnej, wnikliwej oceny materiału dowodowego, a także art. 107 § 3 k.p.a., które miały istotny wpływ na rozstrzygnięcie oraz naruszenie zasady zaufania obywateli do władzy publicznej wyrażonej w art. 8 k.p.a. Sąd zwraca uwagę, że prawidłowe zastosowanie art. 99 ust. 1 pkt 2 lit b ustawy o kierujących pojazdami wymaga uprzedniego prawidłowo przeprowadzonego postępowania dowodowego celem ustalenia wystąpienia bądź braku wystąpienia w sprawie przesłanki "uzasadnionych zastrzeżeń co do stanu zdrowia". W ocenie Sądu wskazane uchybienia mają charakter istotny i stały się podstawą uchylenia zaskarżonej decyzji. Sąd w tym miejscu podkreśla, że w żaden sposób nie określa rozstrzygnięcia, wskazuje natomiast jakie kwestie organ jest obowiązany uwzględnić celem prawidłowego przeprowadzenia postępowania oraz wydania decyzji, czego uprzednio zaniechał.

Zgodnie z treścią art. 141 § 4 zd. 2 p.p.s.a. organ ponownie rozpoznając sprawę uwzględni ocenę prawną, a także wskazania co do dalszego postępowania wyrażone w niniejszym uzasadnieniu – organ winien szczegółowo odnieść się do zarzutów odwołania, a także zarzutów oraz argumentacji, które miałyby wpływ na ocenę przesłanek rozstrzygnięcia sprawy, zawartych w treści pism Skarżącego z dnia 12 marca 2021 r., z dnia 18 marca 2021 r. oraz z dnia 22 marca 2021 r., rozpoznać wnioski dowodowe Skarżącego wskazane w pismach z dnia 12 marca 2021 r., z dnia 18 marca 2021 r. i z dnia 22 marca 2021 r. Konieczne jest również odniesienie się do zarzutu podnoszonego przez Skarżącego poprzez wskazanie czy orzeczenie psychologiczne jest ostateczne, skoro był to jedyny dokument, na którym organ oparł zaskarżone rozstrzygnięcie. Następnie organ powinien dokonać oceny zgromadzonego materiału dowodowego z zachowaniem zasady swobodnej oceny dowodów określonej w art. 80 k.p.a., ustalić stan faktyczny sprawy w tym dokonać ustaleń czy w sprawie zaistniały "uzasadnione zastrzeżenia co do stanu zdrowia" Skarżącego w rozumieniu art. 99 ust. 1 pkt 2 lit. b ustawy o kierujących pojazdami, wnikliwie uzasadniając swoje stanowisko w zakresie uzasadnienia faktycznego

i prawnego zgodnie z przepisem art. 107 § 3 k.p.a., czyniąc tym zadość zasadzie pogłębiania zaufania do władzy publicznej określonej w art. 8 k.p.a., rozważając przy tym kwestię zasadności prowadzonego postępowania w kontekście przesłanek określonych w art. 105 § 1 k.p.a. Na tym etapie postępowania, z uwagi na wskazane naruszenia przepisów postępowania, Sąd odstąpił od dalej idącej kontroli prawidłowości zastosowania w niniejszej sprawie prawa materialnego do których zmierza część zarzutów sformułowanych w skardze.

Na podstawie art. 205 § 1 w zw. z art. 200 p.p.s.a. Sąd poczynił ustalenia w zakresie przysługujących Stronie od organu kosztów postępowania niezbędnych do celowego dochodzenia praw stwierdzając, że w niniejszej sprawie powstały należne Skarżącemu niezbędne koszty postępowania prowadzonego przez stronę osobiście, tj. koszty sądowe w wysokości 200 zł (pkt 2 sentencji wyroku), nie powstały natomiast koszty przejazdów do sądu ani równowartość zarobku lub dochodu utraconego wskutek stawiennictwa w sądzie. W odniesieniu do wniosku o zasądzenie od organu na rzecz Skarżącego poniesionych kosztów związanych z poddaniem się badaniom lekarskim, Sąd wyjaśnia, że przepisy ustawy p.p.s.a. nie przewidują zasądzenia zwrotu tego rodzaju kosztów.

Mając powyższe na uwadze Sąd, na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. c ustawy p.p.s.a., orzekł jak w sentencji - uchylił zaskarżoną decyzję oraz decyzję organu

I instancji.