Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący sędzia WSA Małgorzata Małaszewska-Litwiniec (spr.), Sędziowie sędzia WSA Łukasz Krzycki, sędzia WSA Anna Sękowska, Protokolant ref. staż. Agnieszka Jastrzębska, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 27 stycznia 2017 r. sprawy ze skargi A. S. na decyzję Ministra Infrastruktury i Budownictwa z dnia [...] czerwca 2016 r. nr [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji oddala skargę

Zaskarżoną do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie decyzją z [...].06.2016 r., nr [...] Minister Infrastruktury i Budownictwa – po rozpoznaniu wniosku A. S. o ponowne rozpatrzenie sprawy - utrzymał w mocy decyzję Ministra Infrastruktury i Rozwoju z dnia [...].11.2014 r. nr [...], odmawiającą stwierdzenia nieważności decyzji Dyrektora Wydziału Geodezji i Gospodarki Gruntami Urzędu Miasta L. z dnia [...].11.1986 r., nr [...], uchylającej w całości decyzję Kierownika Wydziału Wywłaszczeń Wspólnego dla wszystkich dzielnic m. L. Urzędu Dzielnicowego L. z dnia [...].06.1986 r., nr [...] i ustalającej odszkodowanie w wysokości 172 034,00 zł, za przejętą z mocy prawa na rzecz Państwa część nieruchomości o pow. 1172 m² (wydzielenie pod ulice w oparciu o art. 12 ust. 5 ustawy z dnia 29.04.1985 r. o gospodarce gruntami i wywłaszczeniu nieruchomości), położonej w L. przy ul. [...], oznaczonej jako działki nr [...], nr [...], nr [...], nr [...] i nr [...], stanowiącej własność A. S..

Zaskarżona decyzja zapadła w następującym stanie sprawy.

A. S. argumentował, że odszkodowanie zostało ustalone w sposób błędny, gdyż nie wzięto pod uwagę zmiany przeznaczenia gruntów, a ustalono je za grunty rolne.

W niniejszej sprawie znajdował zastosowanie art. 59 ustawy z dnia 29 kwietnia 1985 r. o gospodarce gruntami i wywłaszczeniu nieruchomości, w którym wymieniono zasady ustalenia odszkodowania za wywłaszczone nieruchomości.

Odszkodowanie za grunty pod zabudową i grunty niezabudowane ustalano według zasad określonych dla poszczególnych miejscowości przez radę narodową stopnia wojewódzkiego (art. 59 ust. 1). Przy ustalaniu zasad odszkodowania za grunty rolne lub leśne uwzględniało się ich położenie, wartość bonitacyjną, stopień wyposażenia w urządzenia techniczne służące produkcji rolniczej lub leśnej oraz melioracje (art. 59 ust. 2 ). Ponadto odszkodowanie powinno uwzględniać aktualnie kształtujące się ceny w obrocie gruntami (art. 59 ust. 4).

Podstawą ustalenia odszkodowania w tej sprawie był szacunek z dnia [...] października 1986 r., sporządzony przez rzeczoznawcę majątkowego na potrzeby postępowania odwoławczego od decyzji Kierownika Wydziału Wywłaszczeń Wspólnego dla wszystkich dzielnic m. L.i Urzędu Dzielnicowego L. z dnia [...] czerwca 1986 r. Rodzaj i klasę gruntu przyjęto w oparciu o wypis z ewidencji gruntów i budynków. Natomiast stawkę podstawową 1 m² gruntu ustalono na podstawie zasad określonych w § 5 i § 6 uchwały nr [...] Rady Narodowej Miasta L. z dnia [...] grudnia 1985 r. (Dz. Urz. Woj. [...] z 1986 r. Nr [...]. poz. [...]), w 15- krotnej wysokości ustalonej dla gruntu ornego w klasie IV B i V, podwyższonego następnie o 50% z tytułu położenia gruntów w mieście. Ponadto wskazano, że wyliczone odszkodowanie odpowiada przeciętnym cenom aktualnie kształtującym się w obrocie na danym terenie, co rzeczoznawca ustalił analizując ceny zbytu gruntów z tego terenu.

Organy nadzoru ustaliły, że A. S. miał możliwość zapoznania się z elaboratem szacunkowym i wypowiedzenia się co do kwestii odszkodowania - przed wydaniem spornej decyzji - o czym świadczy notatka służbowa z dnia [...] listopada 1986 r.

Podkreślono także, iż w dacie wydania kwestionowanej decyzji, do czasu podjęcia przez Sąd Najwyższy uchwały składu 7 sędziów w dniu 26 stycznia 1989 r., sygn. akt III AZP 15/88 (LEX nr 9509), w orzecznictwie sądowym istniała rozbieżność co do sposobu określenia przeznaczenia gruntów, na co wskazał Sąd podejmując wymienioną uchwałę.

W uchwale Sądu Najwyższego z dnia 26 stycznia 1989 r., sygn. akt III AZP 15/88 dokonano wykładni art. 59 ust. 2 ustawy o gospodarce gruntami i wywłaszczaniu nieruchomości w zakresie użytego w nim sformułowania "grunty rolne i leśne". Jak wskazał Sąd dokonanie wykładni stało się konieczne z uwagi na rozbieżności w orzecznictwie Naczelnego Sadu Administracyjnego i Sądu Najwyższego.

Ponadto - jak zauważył Sąd Najwyższy - prawidłowość przyjętej wykładni art. 59 ust. 2 ustawy o gospodarce gruntami i wywłaszczaniu nieruchomości znalazła potwierdzenie w zmianie przepisów rozporządzenia z 1964 r., wprowadzonej rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 8 sierpnia 1988 r. (Dz. U. Nr 29, poz. 202). Według aktualnego (w dacie wydania uchwały) brzmienia ust. 2 § 1 tego rozporządzenia nieruchomość rolna traciła dotychczasowy charakter, jeżeli została objęta ostateczną decyzją terenowego organu administracji państwowej, zatwierdzającą projekt podziału gruntów przeznaczonych pod budownictwo jednorodzinne, nie będące budownictwem zagrodowym, wydaną w trybie przepisów o gospodarce gruntami i wywłaszczaniu nieruchomości, albo została objęta ostateczną decyzją terenowego organu administracji państwowej o ustaleniu lokalizacji inwestycji wydaną w trybie przepisów o planowaniu przestrzennym. W wypadkach zaś, w których wydanie takiej decyzji nie było przewidziane, została objęta ostateczną decyzją terenowego organu o zatwierdzeniu planu realizacyjnego zagospodarowania na inne cele niż produkcja rolna, wydaną w trybie przepisów prawa budowlanego.

Konkludując, w zaskarżonej decyzji Organ nadzoru stwierdził, że przy ustalaniu odszkodowania za sporne nieruchomości - nie można za błędne uznać określenie charakteru gruntów na podstawie ewidencji gruntów, gdyż - jak zwrócił uwagę Sąd Najwyższy w cyt. uchwale z dnia 26 stycznia 1989 r., sygn. akt III AZP 15/88 - kwestia ustalania przeznaczenia gruntu stanowiła kwestię sporną w orzecznictwie sądowym i dopiero od chwili podjęcia tej uchwały należało stosować wykładnię w niej przedstawioną. Natomiast decyzja Dyrektora Wydziału Geodezji i Gospodarki Gruntami Urzędu Miasta L. z dnia [...] listopada 1986 r., nr [...] została wydana przed podjęciem uchwały z dnia 26 stycznia 1989 r., sygn. akt III AZP 15/88.

Odnosząc się do zarzutów wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy Minister stwierdził, że powołanie się na analogiczne sprawy sąsiadów i członków rodziny załatwiane przez Organy w sposób odmienny niż sprawa niniejsza, nie może być skuteczne. Każda sprawa administracyjna ma charakter indywidualny, zaś organ prowadzący postępowanie nie jest związany rozstrzygnięciem zapadłym w innym stanie faktycznym.

We wniesionej skardze pełnomocnik Skarżącego zarzucił:

1. naruszenie przepisów postępowania, które mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy, tj.:

a) artykułów: 6, 7, 8, 16 k.p.a., w szczególności przez odmowę stwierdzenia nieważności decyzji wydanej z rażącym naruszeniem prawa; 

b) art. 12 k.p.a., przez pobieżne i przewlekłe załatwienie sprawy;

2. naruszenie przepisów prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy, tj.:

a) § 1 i 2 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 28 listopada 1964 r. w sprawie przenoszenia własności nieruchomości rolnych, znoszenia współwłasności takich nieruchomości oraz dziedziczenia gospodarstw rolnych poprzez jego niezastosowanie;

b) art. 59 ustawy z dnia 29 kwietnia 1985 r. o gospodarce gruntami i wywłaszczeniu nieruchomościami poprzez uznanie, iż został on zastosowany w sposób prawidłowy;

3. dokonanie błędnej oceny materiału dowodowego zebranego w sprawie skutkującej przyjęciem, iż decyzja z dnia [...].06.1986 r. nie została wydana z rażącym naruszeniem prawa.

Zarzucono błędne zaklasyfikowanie gruntów, za które przyznawano odszkodowanie, jako gruntów ornych. Nieruchomość, za którą przyznano odszkodowanie wchodziła w skład kompleksu objętego miejscowym szczegółowym planem zagospodarowania przestrzennego oś "S." i była przeznaczona na cele budownictwa jednorodzinnego. Nieruchomość ta znajdowała się w obszarze o podstawowej funkcji mieszkaniowo - rekreacyjno - przemysłowej. W ocenie Skarżącego, ten sposób obliczania odszkodowania stanowi rażące naruszenie prawa. Zastosowanie wobec przedmiotowych gruntów zasad ustalenia odszkodowania według wcześniejszego przeznaczenia, było niezasadne, bowiem grunty te przestały mieć przeznaczenie rolnicze. Skarżący wobec tego podkreślił, że przeznaczenie tego gruntu powinno zostać ustalone w oparciu o plan zagospodarowania przestrzennego, a nie jak w niniejszej sprawie o zapis ewidencyjny.

Skarżący stwierdził, że okoliczność, iż w orzecznictwie administracyjnym przeważał pogląd, że decydujące znaczenie dla określenia charakteru gruntu w rozumieniu ustawy o gospodarce gruntami i wywłaszczaniu nieruchomości, ma zapis w ewidencji gruntów, oznacza, że także w sądownictwie administracyjnym miały miejsce rozbieżności w tym zakresie. W konsekwencji prowadzi to do uznania, iż błahy problem prawny stał się przyczyną poważnych wątpliwości i rozbieżności w sądownictwie administracyjnym, co pozwala na przyjęcie, iż doszło do rażącego naruszenia prawa. Sąd Najwyższy w powołanej powyżej uchwale składu 7 sędziów odwołał się do podstawowych zasad interpretacyjnych, wskazując, że skoro pojęcie uregulowane jest w treści danego aktu prawnego, to powinno być stosowane jedynie na gruncie tego aktu. Gdy ustawa nie definiuje w sposób odrębny danego pojęcia to wtedy należy odwoływać się do definicji wynikającej z przepisów ogólnych, bowiem zastosowanie danego pojęcia w znaczeniu opisanym w innej ustawie szczególnej byłoby zupełnie nieuzasadnione i prowadziło do naruszenia prawa. Fakt, iż w orzecznictwie administracyjnym istniały rozbieżności nie może prowadzić do przyjęcia, iż dane orzeczenie nie zostało wydane z rażącym naruszeniem prawa. Należy mieć bowiem na uwadze, iż aby rażące naruszenie prawa stwierdzić, konieczne jest ustalenie tego naruszenia, jego rodzaju oraz tego czy był to oczywisty błąd czy stosowany przepis rzeczywiście był trudny do wyłożenia. Nie można natomiast posługiwać się automatyzmem skutkującym przyjęciem, że istnienie rozbieżności oznacza brak rażącego naruszenia prawa. Podkreślenia wymaga, że Sądy powszechne opierając się na przepisach prawa cywilnego orzekały w tym zakresie jednolicie, bowiem w sposób naturalny i zgodny z regułami interpretacyjnymi stosowały obowiązujące prawo.

Jednocześnie Skarżący podniósł, iż decyzja ta winna być rozpatrywana łącznie z decyzją z dnia [...] listopada 1985 r., tj. zezwoleniem na dokonanie podziału działek, oraz z planem geodezyjnym z tej samej daty. Skarżący wskazał również na decyzję Wojewody [...] z dnia [...] kwietnia 2012 r., nr [...], który stwierdził nieważność decyzji z dnia [...] czerwca 1986 r., nr [...], w której także ustalono wysokość odszkodowania za działki przyległe na podstawie przepisów dotyczących gruntów rolnych. Z tego wyprowadził wniosek o niejednolitości rozstrzygnięć administracyjnych w tym przedmiocie.

Zdaniem Skarżącego, doszło zatem do sprzeczności z treścią przepisu niebudzącego wątpliwości interpretacyjnych.

Podniósł także, iż nawet gdyby przyjąć, że właściwie odwołano się do gruntów rolnych, to podstawą wyliczenia odszkodowania powinny być także kolejne paragrafy tej uchwały, z uwagi na położenie gruntów, cel dokonanego wywłaszczenia.

W odpowiedzi na skargę, Minister Infrastruktury i Budownictwa wniósł o jej oddalenie i podtrzymał swe dotychczasowe stanowisko w sprawie.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył co następuje.

Skarga nie została oparta na uzasadnionych podstawach.

Wojewódzkie sądy administracyjne w oparciu m. in. o art. 1 § 1 i § 2 ustawy z dnia 25.07.2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. nr 153, poz.1269) oraz art. 3 § 1 ustawy z dnia 30.08.2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2012 r., poz. 1270 - zwanej dalej P.p.s.a.) uprawnione są do dokonywania kontroli działalności organów administracji publicznej pod względem zgodności z prawem. Oceny legalności zaskarżonych aktów Sąd dokonuje poprzez ustalenie, czy podjęto je zgodnie z przepisami postępowania administracyjnego oraz czy prawidłowo zastosowano i zinterpretowano normy prawa materialnego. Należy nadto zauważyć, iż w myśl art. 134 P.p.s.a. Sąd rozstrzygając w granicach danej sprawy nie jest związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Dokonując oceny legalności zaskarżonej decyzji w oparciu o powołane przepisy i w granicach sprawy Sąd doszedł do przekonania, że skarga nie jest zasadna, bowiem zaskarżona decyzja Ministra Infrastruktury i Budownictwa z [...].06.2016 r. nie naruszyła obowiązującego prawa w stopniu prowadzącym do jej uchylenia.

W pierwszej kolejności należy podkreślić, że postępowanie w niniejszej sprawie toczyło się w jednym z nadzwyczajnych trybów wzruszenia ostatecznej decyzji administracyjnej – stwierdzenia jej nieważności. Przedmiotem postępowania w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji administracyjnej jest przeprowadzenie kontroli prawidłowości decyzji wydanej w postępowaniu zwykłym. Przesłanki stwierdzenia nieważności decyzji zostały wyczerpująco określone w art. 156 § 1 pkt 1-7 k.p.a. Stwierdzenie nieważności decyzji musi jednakże być poprzedzone niewątpliwym ustaleniem, że kwestionowane decyzje naruszają rażąco prawo, w stopniu uzasadniającym stwierdzenie ich nieważności (art. 156 § 1 pkt 2 k.p.a.), a ustalenia te oparte są na zebranym materiale dowodowym, który to w sposób oczywisty potwierdza. W tym postępowaniu nadzwyczajnym organ nie poddaje analizie całego postępowania zwykłego, lecz jedynie kontroluje, czy wydanie danej decyzji może się wiązać z zaistnieniem którejkolwiek z przesłanek określonych w tym przepisie. W postępowaniu nieważnościowym nie ma więc miejsca na prowadzenie postępowania dowodowego w takim zakresie, jak to ma miejsce w postępowaniu zwykłym. Oceny legalności decyzji ostatecznej dokonuje się wiec tylko i wyłącznie na podstawie materiałów zgromadzonych w postępowaniu zwykłym, zakończonym wydaniem decyzji ostatecznej.

Tak więc badany jest stan faktyczny jak i prawny z daty wydania decyzji ostatecznej w postępowaniu zwykłym, w stosunku do której toczy się postępowanie administracyjne o stwierdzenie jej nieważności.

We wniosku o stwierdzenie nieważności Wnioskodawca zarzucił wydanie przedmiotowej decyzji z rażącym naruszeniem prawa, w postaci nieprawidłowej interpretacji art. 59 ustawy z dnia 29 kwietnia 1985 r. o gospodarce gruntami i wywłaszczeniu nieruchomości, w którym wymieniono zasady ustalenia odszkodowania za wywłaszczone nieruchomości. W efekcie przeznaczenie tego gruntu – w kontekście przyznanego odszkodowania - powinno zostać ustalone w oparciu o plan zagospodarowania przestrzennego, a nie o zapis w ewidencji.

Stwierdzenie nieważności decyzji musi jednak być poprzedzone niewątpliwym ustaleniem, że kwestionowane decyzje naruszają rażąco prawo, w stopniu uzasadniającym stwierdzenie ich nieważności (art. 156 § 1 pkt 2 k.p.a.).

Trzeba zatem mieć na uwadze, że spór co do wykładni przepisu prawa materialnego nie może stanowić przesłanki do uznania, że decyzja ostateczna została wydana z rażącym naruszeniem prawa i stwierdzenia nieważności tej decyzji na podstawie art. 156 § 1 pkt 2 k.p.a. (por. m. in. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 2 lutego 2006 r., sygn. akt II OSK 489/05, Lex nr 196694. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 27 marca 2012 r., sygn. akt II OSK 2449/10, Lex nr 1219108, wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z dnia 18 stycznia 2013 r., sygn. akt II SA/Łd 915/12, Lex nr 1270513).

Z uwagi na rozpatrywanie tej sprawy w postępowaniu nieważnościowym, w którym zarzucono wydanie kontrolowanej decyzji z dnia [...].11.1986 r. z rażącym naruszeniem prawa, konieczne stało się odwołanie do argumentacji zawartej w wyroku zakresowym Trybunału Konstytucyjnego z dnia 12.05.2015 r. sygn. P 46/13, stwierdzającym pominięcie prawodawcze, w którym Trybunał uznał za niezgodny z Konstytucją RP art. 156 § 2 k.p.a. w zakresie, w jakim nie wyłącza dopuszczalności stwierdzenia nieważności decyzji wydanej z rażącym naruszeniem prawa, gdy od dnia jej wydania nastąpił znaczny upływ czasu, a decyzja była podstawą nabycia prawa lub ekspektatywy.

Z uzasadnienia tego wyroku można wyprowadzić wniosek, że pod pojęciem znacznego upływu czasu Trybunał na pewno rozumie upływ kilkudziesięciu lat. Nie przesądził natomiast, czy w sytuacjach powołania się na rażące naruszenie prawa, właściwe byłoby zastosowanie dziesięcioletniego terminu prekluzyjnego z art. 156 § 2 k.p.a., czy też nieco dłuższego, pozostawiając to decyzji ustawodawcy.

Przytaczając dotychczasowe swe orzecznictwo Trybunał podkreślił, że owe ograniczenia czasowe są konieczne z uwagi na wartość, którą jest stabilność stosunków prawnych, służąca porządkowi publicznemu, oraz ze względu na rosnące z czasem trudności dowodowe w prowadzeniu ewentualnego nadzwyczajnego postępowania weryfikacyjnego, a także ze względu na ochronę praw nabytych przez osoby trzecie.

Wyraził pogląd, że trwałość decyzji organów władzy nie może być pozorna. Niedookreślony charakter przesłanki rażącego naruszenia prawa powoduje natomiast, że z czasem wzrasta ryzyko prawne, polegające na możliwości wykształcenia się odmiennej linii orzeczniczej zarówno w stosunku do norm materialnych i procesowych, które legły u podstaw wydanej decyzji, jak i samej przesłanki rażącego naruszenia prawa.

Ostatecznie Trybunał pozostawił ustawodawcy wybór właściwego sposobu realizacji tego postulatu. Dał mu swobodę w wyborze instrumentów prawnych służących realizacji wskazanych przez Trybunał wartości konstytucyjnych. Ustawodawca ma zatem rozstrzygnąć, czy właściwe byłoby zastosowanie dziesięcioletniego terminu prekluzyjnego z art. 156 § 2 k.p.a., czy też innego terminu.

W dacie rozstrzygania w tej sprawie przez Sąd, ustawodawca stosownej regulacji jeszcze nie podjął, wobec tego koniecznym stało się dalsze stosowanie art. 152 § 2 k.p.a. w jego obecnym brzmieniu, z uwzględnieniem jednakże oceny wyrażonej przez Trybunał Konstytucyjny i ze świadomością, że upływ kilkudziesięciu lat od wydania kwestionowanej w tym trybie decyzji (tak jak miało to miejsce w niniejszej sprawie) - w powołaniu się na fakt, iż została wydana z rażącym naruszeniem prawa – winien zostać wzięty pod uwagę.

Wskazać zatem należy, że podstawę materialnoprawną wydania przedmiotowej, kwestionowanej w trybie nieważnościowym decyzji stanowił, jak była już o tym mowa, art. 59 ustawy z dnia 29 kwietnia 1985 r. o gospodarce gruntami i wywłaszczeniu nieruchomości. Co do jego interpretacji wystąpił niewątpliwy rozdźwięk pomiędzy jednolicie przyjmowanym stanowiskiem przez Sądy powszechne i Sąd Najwyższy, a orzecznictwem Naczelnego Sądu Administracyjnego w tym zakresie.

W orzecznictwie administracyjnym przeważał pogląd, że decydujące znaczenie dla określenia charakteru gruntu, w rozumieniu przepisów ustawy o gospodarce gruntami i wywłaszczaniu nieruchomości, ma zapis w ewidencji gruntów. Nie podzielając jednak tego poglądu Naczelnego Sądu Administracyjnego, Sąd Najwyższy przyjmował, że przy określaniu charakteru gruntu należy posłużyć się kryteriami cywilnoprawnymi z kodeksu cywilnego i § 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 28 listopada 1964 r. w sprawie przenoszenia własności nieruchomości rolnych, znoszenia współwłasności takich nieruchomości oraz dziedziczenia gospodarstw rolnych. Skoro przepis ust. 2 § 1 tego rozporządzenia określa, kiedy nieruchomość rolna traci taki charakter, po tej dacie należy za tę nieruchomość ustalić odszkodowanie, jak za grunt budowlany (por. orzeczenia Sądu Najwyższego ARN 42/87, ARN 10/88, ARN 21-24/88 i ARN 27/88 nie publ.).

W dacie wydawania przez Dyrektora Wydziału Geodezji i Gospodarki Gruntami Urzędu Miasta L. decyzji z dnia [...].11.1986 r., nr [...], uchylającej w całości decyzję Kierownika Wydziału Wywłaszczeń Wspólnego dla wszystkich dzielnic m. L. Urzędu Dzielnicowego L. z dnia [...].06.1986 r., nr [...] i ustalającej odszkodowanie w wysokości 172 034,00 zł, za przejętą z mocy prawa na rzecz Państwa część nieruchomości o pow. 1172 m² (wydzielenie pod ulice w oparciu o art. 12 ust. 5 ustawy z dnia 29.04.1985 r. o gospodarce gruntami i wywłaszczeniu nieruchomości), położonej w L. przy ul. [...], oznaczonej jako działki nr [...], nr [...], nr [...], nr [...] i nr 960, stanowiącej własność A. S. – w dalszym ciągu wskazana niejednolitość orzecznictwa w zakresie interpretacji art. 59 ustawy z dnia 29 kwietnia 1985 r. o gospodarce gruntami i wywłaszczeniu nieruchomości miała miejsce.

Dopiero uchwała Sądu Najwyższego z dnia 26 stycznia 1989 r., sygn. akt III AZP 15/88, podjęta właśnie z uwagi na rozbieżności w orzecznictwie Naczelnego Sadu Administracyjnego i Sądu Najwyższego, dokonała wiążącej wykładni art. 59 ust. 2 ustawy o gospodarce gruntami i wywłaszczaniu nieruchomości, w zakresie użytego w nim sformułowania "grunty rolne i leśne".

Wobec tego, przyjęcie w decyzji Dyrektora Wydziału Geodezji i Gospodarki Gruntami Urzędu Miasta L. z dnia [...].11.1986 r. jednej z występujących wówczas interpretacji tego przepisu i ustalenie w oparciu o nie przedmiotowego odszkodowania, nie mogło zostać uznane za prowadzące do stwierdzenia wydania tej decyzji z rażącym naruszeniem prawa.

Nie mogła też prowadzić do stwierdzenia nieważności tej decyzji argumentacja skargi, że podstawą ustalenia odszkodowania winny być także kolejne paragrafy uchwały nr [...] Rady Narodowej Miasta L. z dnia [...] grudnia 1985 r., z uwagi na położenie gruntów, cel dokonanego wywłaszczenia. Zarzutu tego pełnomocnik Skarżącego nie doprecyzował zarówno podczas postępowania administracyjnego, jak i sądowego. Stwierdzić jednak należy, że stawkę podstawową 1 m² gruntu ustalono na podstawie zasad określonych w § 5 i § 6 uchwały, w 15- krotnej wysokości ustalonej dla gruntu ornego w klasie IV B i V, podwyższonego następnie o 50% właśnie z tytułu położenia gruntów w mieście. Ponadto wskazano, że wyliczone odszkodowanie odpowiada przeciętnym cenom aktualnie kształtującym się w obrocie na danym terenie, co rzeczoznawca ustalił analizując ceny zbytu gruntów z tego terenu. Nie doszło więc w tym zakresie do ewidentnego i rażącego naruszenia prawa, a tylko takie mogłoby być brane pod uwagę podczas kontroli przedmiotowej decyzji z 1986 r. w kontekście przesłanek z art. 156 § 1 pkt 2 k.p.a.

Nie zasługuje też na uwzględnienie zarzut niezastosowania § 1 i 2 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 28 listopada 1964 r. w sprawie przenoszenia własności nieruchomości rolnych, znoszenia współwłasności takich nieruchomości oraz dziedziczenia gospodarstw rolnych. Stwierdzić bowiem należy, że na to rozporządzenie - przed wskazaną uchwałą SN - Sąd ten w swym orzecznictwie zazwyczaj się powoływał dla uzasadnienia przyjmowanego stanowiska, podczas gdy NSA wyrażało pogląd, iż nie ma ono rozstrzygającego znaczenia i należy uwzględniać zapis w ewidencji gruntów, jako przesądzający o charakterze wywłaszczanego gruntu dla celów odszkodowawczych.

Nie są też trafne zarzuty skargi naruszenia 6, 7, 8, i 16 k.p.a. Postępowanie nadzwyczajne w tej sprawie przeprowadzone zostało bowiem wnikliwie, z zastosowaniem zasad i wymogów wynikających z art. 7, art. 77 § 1 oraz art. 107 § 3 k.p.a. Nie można również zarzucić Ministrowi pobieżności w rozpoznaniu tej sprawy.

Na wynik niniejszej sprawy nie miał też wpływu znaczny upływ czasu pomiędzy wydaniem zaskarżonej decyzji Ministra, a podjęciem decyzji poprzedzającej ją z dnia [...].11.2014 r.

Podnoszona zaś okoliczność, że w innych sprawach, zdaniem Skarżącego podobnych, organy nadzoru wydawały odmienne rozstrzygnięcia, nie mogła prowadzić do uwzględnienia skargi. Konstytucyjnie gwarantowana zasada równości dotyczy bowiem równości wobec prawa, a nie wobec jego naruszeń.

Sąd z urzędu także nie dostrzegł innych podstaw do uwzględnienia skargi.

Z przytoczonych przyczyn Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie na zasadzie art. 151 ustawy z dnia 30.08.2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2012 r., poz. 1270) - orzekł jak w sentencji.