Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Jerzy Stelmasiak Sędziowie: Sędzia NSA Rafał Stasikowski Sędzia NSA Przemysław Szustakiewicz (spr.) po rozpoznaniu w dniu 20 kwietnia 2021 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej skarg kasacyjnych [...] Sp. z o. o. z siedzibą w L. oraz Stowarzyszenia [...] od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie z dnia 8 sierpnia 2018 r., sygn. akt II SAB/Lu 56/18 w sprawie ze skargi Fundacji [...] na bezczynność [...] Sp. z o. o. z siedzibą w L. w przedmiocie udostępnienia informacji publicznej 1. oddala skargi kasacyjne; 2. oddala wniosek o zwrot kosztów postępowania kasacyjnego.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie w wyrokiem z dnia 8 sierpnia 2018 r., sygn. akt II SAB/Lu 56/18, po rozpoznaniu sprawy ze skargi Fundacji [...]: zobowiązał [...] spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w L. do rozpoznania wniosku Fundacji [...] z dnia 9 grudnia 2017 r. w terminie 14 dni od daty doręczenia odpisu prawomocnego wyroku wraz z aktami sprawy (pkt I); stwierdził, że bezczynność [...] spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w L. miała miejsce z rażącym naruszeniem prawa (pkt II); oddalił skargę w pozostałym zakresie (pkt III) oraz zasądził zwrot kosztów postępowania na rzecz skarżącego (pkt IV). W uzasadnieniu wskazano na następujący na faktyczny i prawny sprawy:

W skardze do Sądu Fundacja [...] (dalej jako "Fundacja") zarzuciła [...] spółce z o.o. z siedzibą w L. (dalej jako "spółka") bezczynność w zakresie rozpatrzenia wniosku z dnia 9 grudnia 2017 r. o udostępnienie informacji publicznej. Fundacja opisała przebieg postępowania w sprawie i podkreśliła, że do chwili wniesienia skargi nie uzyskała od spółki informacji żądanych we wniosku. W związku z tym Fundacja wniosła o zobowiązanie spółki do rozpoznania wniosku, stwierdzenie rażącego naruszenia prawa, wymierzenie spółce grzywny oraz o doręczenie postanowienia o prawomocności orzeczenia.

W odpowiedzi na skargę spółka wniosła o oddalenie skargi, wskazując, że nie pozostaje w bezczynności, gdyż pismami z dnia 17 stycznia i 5 lutego 2018 r. udzieliła Fundacji odpowiedzi na złożony wniosek. Spółka wyjaśniła, że nie mogła udostępnić Fundacji żądanej informacji, albowiem informacja ta nie istniała w dacie kierowania do strony skarżącej powyższych pism.

Postanowieniem z dnia 31 lipca 2018 r. WSA w Lublinie dopuścił Stowarzyszenie [...] (dalej: stowarzyszenie) do udziału w postępowaniu w charakterze uczestnika.

Powołanym na wstępie wyrokiem Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie uznał, że skarga jest zasadna.

Zdaniem Sądu pierwszej instancji spółka jest obowiązana do udzielania informacji publicznej na podstawie art. 4 ust. 1 pkt 5 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (Dz. U. z 2018 r., poz. 1330 ze zm., dalej jako "u.d.i.p."), a poza sporem jest, że we wniosku z dnia 9 grudnia 2017 r. Fundacja zwróciła się do spółki o udostępnienie treści umowy, na podstawie której na stanowiącym własność Gminy L. budynku "[...]", usytuowanym w L., przy skrzyżowaniu Al. [...] i ul. [...], znajduje się reklama wielkoformatowa firmy H. W orzecznictwie sądów administracyjnych utrwalone jest stanowisko, że umowy cywilnoprawne, dotyczące dysponowania (gospodarowania) majątkiem publicznym, stanowią informację publiczną, podlegającą udostępnieniu na podstawie przepisów u.d.i.p.

Z powyższego wynika, że spółka jest podmiotem zobowiązanym do udostępniania informacji publicznej, zaś informacja żądana przez Fundację we wniosku z dnia 9 grudnia 2017 r. ma charakter informacji publicznej. Spółka zobowiązana była zatem załatwić ten wniosek, zgodnie z regułami określonymi w przepisach u.d.i.p.

W świetle przepisów tej ustawy, podmiot zobowiązany do udostępniania informacji publicznej, po otrzymaniu wniosku o udzielenie takiej informacji, ma – co do zasady – obowiązek udostępnić wnioskodawcy żądaną informację publiczną w sposób i w formie zgodnych z wnioskiem, bez zbędnej zwłoki, nie później jednak niż w terminie 14 dni od dnia złożenia wniosku (art. 13 ust. 1 u.d.i.p.), ewentualnie w tym terminie wydać na podstawie art. 16 ust. 1 u.d.i.p. decyzję o odmowie jej udostępnienia w razie uznania, że zachodzą podstawy do takiej odmowy, np. wynikające z art. 5 u.d.i.p. (w przypadkach wyjątkowych termin udzielenia informacji publicznej może zostać przedłużony maksymalnie do 2 miesięcy – art. 13 ust. 2 u.d.i.p.) bądź też w tym samym terminie poinformować wnioskodawcę, że nie dysponuje żądaną informacją lub że żądana informacja nie ma charakteru informacji publicznej.

Z akt sprawy wynika, że po otrzymaniu wniosku z dnia 9 grudnia 2017 r. spółka pismem z dnia 22 grudnia 2017 r. poinformowała Fundację, że żądana informacja ma charakter informacji publicznej przetworzonej i w związku z tym zażądała wykazania przez Fundację, że za uwzględnieniem jej wniosku przemawia szczególny interes publiczny. Odpowiadając na to wezwanie Fundacja zakwestionowała stanowisko spółki co do charakteru wskazanych informacji, niezależnie od tego wskazała interes publiczny uzasadniający udzielenie żądanej informacji. W odpowiedzi spółka pismem z dnia 17 stycznia 2018 r. poinformowała, że "na dzień udzielenia odpowiedzi na budynku [...] przy skrzyżowaniu Al. [...] i ul. [...] nie wisi reklama wielkoformatowa firmy H.". W dniu 24 stycznia 2018 r. Fundacja wniosła o natychmiastowe udzielenie odpowiedzi, wskazując, że skierowane do niej pismo spółki nie stanowi realizacji jej wniosku. Pismem z dnia 5 lutego 2018 r. spółka wyjaśniła, że jej zdaniem udzieliła Fundacji wymaganej prawem odpowiedzi.

WSA w Lublinie uznał, że spółka pozostaje w bezczynności, ponieważ żądana przez Fundację informacja nie ma charakteru informacji publicznej przetworzonej, albowiem wbrew twierdzeniom spółki "konieczność przeanalizowania rejestrów prowadzonych przez spółkę, celem wyszukania żądanej umowy" nie uzasadnia przyjęcia odmiennego stanowiska. Za informację przetworzoną uznaje się jakościowo nową informację, a więc taką, która nie istnieje w przyjętej treści i postaci, co nie miało miejsca w rozpoznawanej sprawie, gdyż Fundacja domagała się udostępnienia jej kopii umowy, o której mowa we wniosku z dnia 9 grudnia 2017 r. Bezzasadne było zatem żądanie od Fundacji wykazania, że za uwzględnieniem jej wniosku przemawia szczególny interes publiczny (art. 3 ust. 1 pkt 1 u.d.i.p.).

W ocenie Sądu pierwszej instancji, nie można uznać za załatwienie wniosku informacji udzielonej przez spółkę w piśmie z dnia 17 stycznia 2018 r., że "na dzień udzielenia odpowiedzi na budynku [...] przy skrzyżowaniu Al. [...] i ul. [...] nie wisi reklama wielkoformatowa firmy H.". Bezsprzecznie bowiem wniosek Fundacji nie zawierał pytania o to, czy na opisanym wyżej budynku znajduje się "reklama wielkoformatowa firmy H.", lecz zawierał żądanie udostępnienia kopii umowy, na podstawie której ta reklama została umieszczona na wskazanym budynku. Takiej informacji spółka nie udzieliła w terminie wynikającym z przepisów u.d.i.p., co oznacza, że pozostaje w bezczynności.

Mając powyższe na uwadze, stosownie do art. 149 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, dalej jako "P.p.s.a."), WSA w Lublinie zobowiązał spółkę do rozpoznania wniosku Fundacji z dnia 9 grudnia 2017 r., w terminie 14 dni od daty doręczenia odpisu prawomocnego wyroku wraz z aktami sprawy. Sąd stwierdził jednocześnie, że bezczynność spółki miała miejsce z rażącym naruszeniem prawa (art. 149 § 1a P.p.s.a.). Oceniając tę okoliczność Sąd wziął pod uwagę okoliczności sprawy, świadczące o całkowicie bezzasadnym uchylaniu się przez spółkę od załatwienia wniosku.

Sąd pierwszej instancji nie dopatrzył się jednak przesłanek do wymierzenia spółce grzywny, na podstawie art. 149 § 2 P.p.s.a. Orzeczenie grzywny może nastąpić w sytuacji, w której szczególne okoliczności sprawy przemawiają za tym, że samo zobowiązanie organu do wydania w określonym terminie aktu, interpretacji albo do dokonania czynności, może nie być wystarczające dla zdyscyplinowania organu. W rozpoznawanej sprawie brak jest okoliczności, które miałyby uzasadniać wymierzenie organowi grzywny. Należy mieć bowiem na uwadze, że jakkolwiek spółka w niniejszej sprawie jest traktowana jako organ – w rozumieniu art. 32 P.p.s.a., to nie jest ona organem administracji publicznej w znaczeniu ustrojowym, powołanym na mocy ustawy do realizowania zadań z zakresu administracji rządowej bądź samorządowej. Tym samym uchybienia, jakich dopuściła się spółka muszą być z tej racji oceniane przy uwzględnieniu wspomnianej okoliczności, a więc relatywnie mniej formalistycznie niż tak, jak ma to miejsce w odniesieniu do organów władzy publicznej i w tej sytuacji uznano za wystarczającą sankcję stwierdzenia rażącego naruszenia prawa. Z tego powodu, na podstawie art. 151 P.p.s.a., skargę w części dotyczącej żądania grzywny Sąd oddalił.

W dniu 1 października 2018 r. skargę kasacyjną od powyższego wyroku wniosło [...] Sp. z o. o. z siedzibą w L., zaskarżając go w części, tj. punkcie I, II i IV wyroku, wnosząc o uchylenie zaskarżonego wyroku w części, tj. w punktach I, II i IV i rozpoznanie skargi Fundacji w tej części oraz jej oddalenie i zasądzenie kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego, wg norm przepisanych lub ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku w części uwzględniającej skargę Fundacji, tj. w punktach I, II i IV wyroku i przekazanie w tym zakresie sprawy do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Lublinie. Zaskarżonemu wyrokowi zarzucono naruszenie:

1. art. 149 § 1 pkt 1 i 3 P.p.s.a. w zw. z art. 149 § 1a P.p.s.a. w zw. z art. 3 § 2 pkt 1- 4a i 8 P.p.s.a. poprzez uznanie, że Spółka pozostawała bezczynna w przedmiocie rozpoznania wniosku Fundacji o udostępnienie informacji publicznej, a bezczynność ta miała miejsce z rażącym naruszeniem prawa, w sytuacji gdy Spółka nie była bezczynna, udzielała odpowiedzi na pisma Fundacji w terminach wskazanych przepisach u.d.i.p. i na dzień udzielenia odpowiedzi na wniosek nie dysponowała informacją publiczną objętą żądaniem wniosku;

2. art. 1 ust. 1 w zw. z art. 6 ust. 1 pkt 1 - 5 u.d.i.p. poprzez zobowiązanie Spółki do rozpoznania wniosku Fundacji, w sytuacji gdy Spółka wniosek rozpoznała, informując, że na dzień udzielenia odpowiedzi nie dysponuje żądaną informacją;

3. art. 3 ust. 1 pkt 1) u.d.i.p. poprzez uznanie, że informacja, udostępnienia której żądała Fundacja, nie ma charakteru informacji publicznej przetworzonej mimo, że jej udostępnienie, z uwagi na nieistnienie ewidencji umów w Spółce, wymagało analizowania całego zasobu posiadanych dokumentów w celu wybrania tylko tego, którego oczekiwała Fundacja.

Zdaniem skarżącej kasacyjnie Spółki, wniosek Fundacji nie zawierał "żądania udostępnienia kopii umowy, na podstawie której reklama wielkoformatowa firmy H. została umieszczona na budynku [...]". Żądanie wniosku dotyczyło bowiem "treści umowy, na podstawie której na budynku [...] przy skrzyżowaniu Al. [...] i ul. [...] wisi reklama wielkoformatowa firmy H.". Chodziło zatem o treść umowy, na podstawie której w czasie teraźniejszym, wisi reklama firmy H., nie zaś o umowę, na podstawie której ta reklama została umieszczona na budynku. Zarówno Spółka jak i Sąd nie są podmiotami uprawnionymi do dowolnej interpretacji wniosku o udostępnienie informacji publicznej w oderwaniu od jego wykładni językowej. Żądanie wniosku zostało sformułowane w sposób precyzyjny, wynikało z niego jasno co jest przedmiotem żądania. Spółka nie była uprawniona do odmiennej interpretacji wniosku, innej niż to wynika z jego treści. Spółka nie jest także uprawniona do snucia domysłów odnośnie innej - niż wskazuje na to treść wniosku - intencji wnioskodawcy w uzyskaniu informacji publicznej. Spółka nie mogła zatem dokonać nadinterpretacji wniosku Fundacji przyjmując, że w istocie jego treścią jest żądanie udostępnienia kopii umowy, na podstawie której reklama firmy H. została umieszczona na wskazanym budynku i w tym zakresie nie podziela argumentacji WSA w Lublinie. Nadto spółka odpowiedziała na żądanie informacji w ustawowych terminach, a na dzień udzielenia odpowiedzi na wniosek, na budynku [...] nie wisiała już reklama wielkoformatowa firmy H., o czym Spółka poinformowała wnioskodawcę. W związku z faktem, że reklama nie wisiała na budynku Spółka nie dysponowała umową "na podstawie, której wisi reklama wielkoformatowa", tj. nie była w posiadaniu żądanej informacji, nadto nie prowadzi ona ewidencji umów, która umożliwiałaby ich proste odszukanie.

W odpowiedzi na skargę kasacyjną Stowarzyszenie [...] wniosło o oddalenie skargi kasacyjnej jako oczywiście bezzasadnej oraz zasądzenie kosztów postępowania kasacyjnego według norm przepisanych.

W dniu 27 września 2018 r. skargę kasacyjną od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie złożyło Stowarzyszenie [...], wnosząc o zmianę zaskarżonego orzeczenia poprzez wymierzenie Spółce grzywny na podstawie art. 149 § 2 P.p.s.a., ewentualnie o przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania przez WSA w Lublinie oraz o zasądzenie kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych.

Zaskarżonemu wyrokowi zarzucono naruszenie prawa procesowego, tj. art. 149 § 2 P.p.s.a. w zw. z art. 13 ust. 1 i 2 i art. 4 ust. 3 u.d.i.p., w zakresie w jakim przepis ten stanowi, że może orzec o wymierzeniu grzywny, poprzez błędne zastosowanie polegające na przyjęciu, że w niniejszej sprawie nie dochodzi do spełnienia przesłanek do wymierzenia grzywny oraz poprzez błędne zastosowanie polegające na przyjęciu, iż z racji tego, że organ w niniejszej sprawie nie jest organem administracji publicznej w znaczeniu ustrojowym, to jego uchybienia muszą być oceniane relatywnie mniej formalistycznie niż wobec organów władzy publicznej.

Zdaniem Stowarzyszenia działanie organu w sprawie miało charakter kwalifikowany i związane było z całkowitym zaniechaniem podejmowania przez organ działań prowadzących do merytorycznego rozpoznania wniosku skarżącej. Pismo organu z dnia 17 stycznia 2018 r., w którym to stwierdza, iż "na dzień odpowiedzi na budynku [...] przy skrzyżowaniu Al. [...] i ul. [...] nie wisi reklama wielkoformatowa firmy H.", spełnia znamiona celowego unikania podjęcia decyzji w sprawie i świadomej zwłoki. Uchylanie się od odpowiedzi było bezzasadne i uporczywe, a biorąc pod uwagę także pismo z dnia 22 grudnia 2017 r., w którym organ stwierdził, że informacja będąca przedmiotem wniosku ma charakter przetworzony (mimo oczywistego i bezsprzecznego faktu, iż umowy stanowią informację prostą), spełniona jest także przesłanka uporczywości. Wobec powyższego uzasadnione jest zastosowanie grzywny, jako że zachowanie organu stanowi drastyczny przykład zwłoki. Trzeba zatem uznać za uzasadnioną obawę, iż bez dodatkowej sankcji organ nadal nie będzie respektował swoich obowiązków w zakresie prawa do informacji.

Nadto Stowarzyszenie stwierdziło, że ani z treści ustawy, ani z orzecznictwa nie wynika okoliczność, na którą powołuje się Sąd, tzn. że z racji tego, iż organ nie jest organem administracji publicznej w znaczeniu ustrojowym, to jego uchybienia muszą być oceniane relatywnie mniej formalistycznie niż wobec organów władzy publicznej. Niezasadne jest więc powoływanie się na to przez Sąd i nie może stanowić okoliczności determinującej inne stosowanie przepisu art. 149 § 2 P.p.s.a. Z powyższego wynika, że WSA w Lublinie błędnie zastosował art. 149 § 2 P.p.s.a., nie korzystając z możliwości wymierzenia organowi grzywny.

Odpowiedzi na skargę kasacyjną Stowarzyszenia nie wniesiono.

Naczelny Sąd Administracyjny zaważył co następuje:

Zgodnie z art. 183 § 1 P.p.s.a., Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznając skargę kasacyjną, związany jest jej granicami. Z urzędu bierze pod rozwagę wyłącznie nieważność postępowania. W rozpoznawanej sprawie żadna z enumeratywnie wymienionych w art. 183 § 2 P.p.s.a. przesłanek nieważności postępowania nie zachodzi, stąd NSA rozpoznał skargę kasacyjną w jej granicach.

Skargi kasacyjne są niezasadne.

Zarzuty skargi kasacyjnej Spółki w istocie mają na celu wykazanie, że żądana przez wnioskodawcę informacja posiadała charakter informacji przetworzonej, a zatem wobec niewykazania przez Fundację, iż legitymuje się ona zgodnie z art. 3 ust. 1 pkt 1 u.d.i.p. "szczególnie istotnym interesem publicznym" - nie była uprawniona do otrzymania takiej informacji. Zarzuty te są oczywiście bezzasadne.

Przypomnieć w tym miejscu należy, że zgodnie z art. 3 ust. 1 pkt 1 u.d.i.p. prawo do informacji publicznej obejmuje uprawnienia do uzyskania informacji publicznej, w tym uzyskania informacji przetworzonej w takim zakresie, w jakim jest to szczególnie istotne dla interesu publicznego. Mając na uwadze treść powyższego przepisu uznać należy, że błędne jest stanowisko skarżącego kasacyjnie, że znajduje on zastosowanie w niniejszej sprawie. Pojęcie przetworzonej informacji publicznej nie posiada definicji legalnej. W orzecznictwie sądowym przyjmuje się, że informacją przetworzoną jest informacja opracowana przez podmiot obowiązany przy użyciu dodatkowych sił i środków, na podstawie posiadanych przez niego danych, w związku z żądaniem wnioskodawcy i na podstawie kryteriów przez niego wskazanych, czyli innymi słowy informacja, która zostanie przygotowana specjalnie dla wnioskodawcy wedle wskazanych przez niego kryteriów (por. wyroki NSA 30 września 2015 r., sygn. akt I OSK 1852/14 oraz 29 maja 2020 r., sygn. akt I OSK 3232/19). Tymczasem Fundacja we wniosku z dnia 9 grudnia 2017 r. domagała się udostępnienia jej treści konkretnego dokumentu, czyli umowy, na podstawie której w położonym w samym centrum L. budynku stanowiącym własność gminy została zawieszona wieloformatowa reklama jednego z wiodących producentów urządzeń elektronicznych, a nie informacji publicznej specjalnie dla niej wytworzonej. Umowa taka powinna być dostępna w zwykłym trybie i znajdować się w normalnie prowadzonych przez każdą dobrze zarządzaną jednostkę publiczną repertoriach lub rejestrach. Oczywistym jest, że dostęp do takiej umowy nie powinien być spowodowany nadmiernymi kosztami lub szczególnym nakładem pracy pracowników. Natomiast to, że Fundacja zażądała treści umowy, również nie może być uznane, iż wnioskowano o informację przetworzoną, ponieważ w tym zakresie podmiot zobowiązany może udostępnić kopię umowy dokonując niewielkich zmian np. spowodowanych koniecznością anonimizacji pewnych jej elementów.

Z kolei nawet gdyby przyjąć, że stanowisko skarżącego kasacyjnie dotyczące charakteru żądanych informacji jest prawidłowe, to i tak należałoby uznać, że pozostaje on w bezczynności. Należy bowiem wskazać, że bezczynność organu zachodzi wówczas, gdy w prawem określonym terminie organ nie podejmuje żadnych czynności w sprawie lub gdy wprawdzie prowadził postępowanie w sprawie, jednakże, mimo istnienia ustawowego obowiązku, nie kończy go wydaniem stosownego aktu lub nie podejmuje czynności. Celem skargi na bezczynność w przypadku wniosku o udostępnienie informacji publicznej jest doprowadzenie do podjęcia czynności lub aktu przez podmiot zobowiązany do działania unormowanego u.d.i.p. Bezczynność organu w sytuacji określonej przepisami u.d.i.p. polega na tym, że organ zobowiązany do podjęcia czynności materialno-technicznej w przedmiocie informacji publicznej, takiej czynności nie podejmuje i jednocześnie nie wydaje decyzji o odmowie jej udostępnienia, albo też udziela informacji niepełnej, czy też niezgodnej z wnioskiem, niejasnej, czy niewiarygodnej oraz gdy odmawia jej udzielenia w nieprzewidzianej do tej czynności formie, ponadto nie informuje strony o tym, że nie posiada wnioskowanej informacji. Jeżeli zatem Spółka rozważała przesłanki odmowy udzielenia informacji - to powinna ona wybrać sposób rozstrzygnięcia, o którym mowa w art. 16 ust. 1 u.d.i.p

Argumenty zawarte w skardze kasacyjnej Stowarzyszenia są również niezasadne. Zgodzić się bowiem należy z oceną Sądu pierwszej instancji, że w stanie faktycznym niniejszej sprawy nie było podstaw do wymierzenia organowi grzywny. Wskazać należy, że grzywna stanowi środek o charakterze dyscyplinująco-represyjnym (por.m.in. wyrok NSA z dnia 18 października 2017 r., sygn. II OSK 1769/17). W orzecznictwie zwraca się też uwagę na prewencyjny charakter grzywny. Zgodnie z art. 149 § 2 P.p.s.a. sąd w przypadku uwzględnienia skargi na bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania, może orzec z urzędu albo na wniosek strony o wymierzeniu organowi grzywny w wysokości określonej w art. 154 § 6 P.p.s.a. lub przyznać od organu na rzecz skarżącego sumę pieniężną do wysokości połowy kwoty określonej w art. 154 § 6 P.p.s.a. Podkreślenia wymaga, że zastosowanie środków w postaci zasądzenia sumy pieniężnej lub grzywny na podstawie art. 149 § 2 P.p.s.a. jest uprawnieniem dyskrecjonalnym sądu, zatem możliwością, z której powinien skorzystać, jeżeli wymagają tego względy związane ze zwalczaniem i zapobieganiem bezczynności lub przewlekłemu prowadzeniu postępowania przez kontrolowany organ administracji publicznej. Jak słusznie podniesiono w zaskarżonym wyroku należało uznać, że stwierdzenie, że bezczynność Spółki miała charakter rażącego naruszenia prawa w procedowaniu sprawy stanowiło wystarczający środek dyscyplinujący, a tym samym nie zachodziła potrzeba zastosowania grzywny przewidzianej w art. 149 § 2 P.p.s.a. Słusznie, co prawda, w skardze kasacyjnej podkreślono, że fakt, iż sprawa dotyczyła nie organu administracji, lecz spółki komunalnej nie powinna mieć względu na kwestie wymierzenia grzywny, ponieważ art. 149 § 2 P.p.s.a. w tym zakresie nie różnicuje podmiotów, które niezależnie od swojej struktury lub charakteru powinny sprawnie wykonywać obowiązki nałożone na nie przez przepisy prawa. Jednak, mimo to, wobec stwierdzenia, że wystarczającym środkiem dyscyplinującym jest uznanie, że Spółka dopuściła się bezczynności w rażący sposób, błędny pogląd Sądu pierwszej instancji nie ma wpływu na ocenę prawidłowości punktu III zaskarżonego wyroku.

Biorąc zatem pod uwagę, że skargi kasacyjne nie zawierały usprawiedliwionych podstaw, Naczelny Sąd Administracyjny, na podstawie art. 184 P.p.s.a., orzekł jak w sentencji.

Naczelny Sąd Administracyjny oddalił wniosek o zwrot kosztów postępowania na rzecz Stowarzyszenia. Stosownie bowiem do art. 204 pkt 2 P.p.s.a. w razie oddalenia skargi kasacyjnej od wyroku sądu pierwszej instancji uwzględniającego skargę, strona, która wniosła skargę kasacyjną, obowiązana jest zwrócić niezbędne koszty postępowania kasacyjnego poniesione przez skarżącego. Przepis ten nie przewiduje zatem zwrotu tego rodzaju kosztów poniesionych przez uczestnika postępowania.