drukuj    zapisz    Powrót do listy

648 Sprawy z zakresu informacji publicznej i prawa prasowego, Dostęp do informacji publicznej, Minister Rozwoju Regionalnego, zobowiązano do dokonania czynności, II SAB/Bd 10/11 - Wyrok WSA w Bydgoszczy z 2011-02-23, Centralna Baza Orzeczeń Naczelnego (NSA) i Wojewódzkich (WSA) Sądów Administracyjnych, Orzecznictwo NSA i WSA

II SAB/Bd 10/11 - Wyrok WSA w Bydgoszczy

Data orzeczenia
2011-02-23 orzeczenie prawomocne
Data wpływu
2011-01-14
Sąd
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Bydgoszczy
Sędziowie
Grażyna Malinowska-Wasik
Grzegorz Saniewski
Jerzy Bortkiewicz /przewodniczący sprawozdawca/
Symbol z opisem
648 Sprawy z zakresu informacji publicznej i prawa prasowego
Hasła tematyczne
Dostęp do informacji publicznej
Sygn. powiązane
I OSK 1055/11 - Wyrok NSA z 2011-08-30
Skarżony organ
Minister Rozwoju Regionalnego
Treść wyniku
zobowiązano do dokonania czynności
Powołane przepisy
Dz.U. 2001 nr 112 poz 1198 art. 1 ust. 1, art. 4 ust. 1, art. 6 ust. 1 pkt 5
Ustawa z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej.
Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Bydgoszczy w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Jerzy Bortkiewicz (spr.) Sędziowie: Sędzia WSA Grażyna Malinowska-Wasik Sędzia WSA Grzegorz Saniewski Protokolant Asystent sędziego Bartosz Kornalewicz po rozpoznaniu na rozprawie w Wydziale II w dniu 23 lutego 2011 r. sprawy ze skargi P. L. – M. na bezczynność T. A. R. R. S.A. w T. w przedmiocie udzielenia informacji publicznej 1. zobowiązuje T. A. R. R. S.A. w T. do rozpatrzenia w trybie ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (Dz. U. z 2001 r., Nr 112, poz. 1198 ze zm.) wniosku skarżącego P. L. – M. z dnia [...], w terminie 14 dni od dnia doręczenia tego wyroku ze stwierdzeniem jego prawomocności, 2. zasądza na rzecz skarżącego od T. A. R. R. S.A. w T. 100 (sto) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Uzasadnienie

Uzasadnienie:

Pismem z dnia [...]2010 r., P. L. powołując się na art. 6 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępnie do informacji publicznej (Dz. U. Nr 112, poz. 1198 ze zm.), zwrócił się do [...] Agencji [...] z siedzibą w [...] (zwanej dalej: Agencją) o doręczeniu mu listem poleconym kopii regulaminu pracy i regulaminu wynagradzania obowiązującego w Agencji.

W związku z brakiem odpowiedzi na powyższy wniosek, pismem z dnia [...]2010 r., P. L. wniósł do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w [...] skargę na bezczynność [...] Agencji [...], wnosząc o nakazanie jej udzielenia żądanej informacji. Skarżący podniósł, że wymieniona spółka jest samorządową osobą prawną, 90% jej akcji jest własnością województwa [...] i gminy [...] oraz, iż z jej statutu wynika, że wykonuje ona zadania publiczne i nie działa dla zysku. Nadto skarżący podał, iż na dzień wystąpienia o udzielenie informacji publicznej nie była ona opublikowania w Biuletynie Informacji Publicznej.

W odpowiedzi na skargę [...] Agencja [...] wniosła o jej oddalenie, zwracając uwagę na podstawy prawnej do domagania się od niej w trybie ustawy z dnia 6 września 2001 r. ww. informacji. Stwierdziła też, że nie zaistniała z jej strony bezczynność, gdyż pismem datowanym na [...], nadanym na poczcie [...]2010 r., stanowiącym łączną odpowiedź na skierowane przez skarżącego w dniach od [...] do [...]2010 r. pisma o udzielenie mu, w jego mniemaniu informacji publicznych, Agencja powiadomiła go w ustawowym terminie, że jego żądanie nie podlega obowiązkowi określonemu w ustawie, na którą się powołał. Spółka jednocześnie zaznaczyła, że według niej przy zarzucie bezczynności nie ma znaczenia treść odpowiedzi na żądanie, lecz fakt jej udzielenia w ustawowym terminie, co z jej strony nastąpiło.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w [...] zważył, co następuje:

Skarga jest zasadna.

W pierwszej kolejności zauważyć należy, iż z bezczynność w sprawie administracyjnej zachodzi, gdy organ zobowiązany do podjęcia określonych czynności proceduralnych, przewidzianych w obowiązujących przepisach prawa, nie wykonuje ich w terminie określonym przez te przepisy. W konsekwencji zarzut bezczynności jest skuteczny wówczas, gdy organ, będąc właściwym w sprawie i zobowiązanym do wydania aktu administracyjnego pozostaje w zwłoce. Skarga na bezczynność ma bowiem na celu spowodowanie wydania przez organ administracji publicznej oczekiwanego aktu i rozstrzygnięcia określonej sprawy administracyjnej. Decydujące znaczenie zatem dla Sądu ma to, czy organ wyda akt lub dokona czynności z zakresu administracji publicznej dotyczących uprawnień lub obowiązków wynikających z przepisów prawa, co do których pozostawał w bezczynności.

Niniejsza sprawa dotyczy odmowy udostępnienia skarżącemu informacji o treści regulaminu pracy i regulaminu wynagradzania obowiązującego w Agencji, w związku z jego żądaniem powołującym się na art. 6 ustawy z 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (Dz. U. Nr 112, poz. 1198 ze zm.).

Zdaniem Agencji informacje, których udzielenia domaga się strona skarżąca, nie stanowią informacji publicznej w rozumieniu ustawy o dostępie do informacji publicznej, a Agencja nie jest podmiotem zobowiązanym w świetle tejże ustawy do ich udostępnienia.

Wskazać w tym miejscu należy, iż w myśl art. 1 ust. 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej (Dz. U. z 2001 r., Nr 112, poz. 1198 ze zm.), każda informacja o sprawach publicznych stanowi informację publiczną, natomiast w świetle art. 4 ust.1 ustawy, zobowiązane do udostępnienia takiej informacji są władze publiczne i inne podmioty wykonujące zadania publiczne.

W świetle powyższego oczywistym jest, że informacje dotyczące treści regulaminu wynagrodzenia, który stanowi podstawę do wydatkowania publicznych pieniędzy jest informacją publiczną. Podobnie też informację publiczną stanowi regulamin pracy. Określa on również zasadnicze kwestie dotyczące wynagrodzenia (art. 86 kodeksu pracy), a nadto jako akt normatywny ustala organizację i porządek w procesie pracy oraz związane z tym prawa i obowiązki pracodawcy i pracowników (art. 104 kodeksu pracy). Trzeba w szczególności zwrócić uwagę, że informacja publiczna to informacja o sprawach wymienionych w art. 6 ustawy. Sformułowanie tego przepisu wskazuje, iż nie statuuje on zamkniętego katalogu informacji publicznych, a zawiera jedynie ich przykładowe wyliczenie. Nie oznacza to zatem, że pojęcie informacji publicznej może być interpretowane zawężająco. Prawo bowiem do informacji publicznej jest - zgodnie z art. 61 Konstytucji RP publicznym prawem obywatela, realizowanym na zasadach skonkretyzowanych w ustawie o dostępie do informacji publicznej. Informacją publiczną jest każda wiadomość wytworzona przez władze publiczne i samorządowe, a także inne podmioty, które tę władzę realizują, bądź gospodarują mieniem komunalnym lub majątkiem Skarbu Państwa, w zakresie swoich kompetencji. Skoro jest nią każda wiadomość wytworzona przez powyższe podmioty, niezależnie do kogo została skierowana, to jest nią oczywiście informacja dotycząca funkcjonowania skarżącej jako podmiotu pełniącego funkcje publiczne. Przepis art. 6 ustawy, wprost kwalifikuje też jako informację publiczną, m.in. informację o: - organizacji działania podmiotów wykonujących zadania publiczne, - organach i osobach sprawujących w nich funkcje i ich kompetencjach, - ich tryb działania, - sposobach stanowienia aktów publicznoprawnych, - sposobach przyjmowania i załatwiania spraw, - stanie przyjmowanych spraw, kolejności ich załatwiania lub rozstrzygania, - prowadzonych rejestrach, ewidencjach i archiwach oraz o sposobach i zasadach udostępniania danych w nich zawartych, - naborze kandydatów do zatrudnienia na wolne stanowiska, w zakresie określonym w przepisach odrębnych, - konkursie na wyższe stanowisko w służbie cywilnej, w zakresie określonym w przepisach odrębnych. Tworzy to pewien zrozumiały i konsekwentny katalog informacji, który nie jest zamknięty i nie może być, jak już to wskazano, interpretowany zwężająco. W świetle powyższego należy uznać za informację publiczną również treść regulaminu pracy, co zostało też przesądzone w orzecznictwie (vide: wyrok NSA z 12.02.2008 r., sygn. akt I OSK 1059/07, oraz wyrok WSA w Krakowie z 25.02.2008 r., sygn. akt II SAB/Kr 62/07.

Zakres więc pojęcia informacji publicznej interpretować należy szeroko, uwzględniając okoliczność, iż prawo do dostępu do informacji publicznej jest konstytucyjnym prawem podmiotowym wyrażonym w art. 61 ust. 1 Konstytucji Rzeczpospolitej Polskiej zgodnie, z którym obywatel ma prawo do uzyskiwania informacji o działalności organów władzy publicznej oraz osób pełniących funkcje publiczne. Prawo to obejmuje również uzyskiwanie informacji o działalności organów samorządu gospodarczego i zawodowego, a także innych osób oraz jednostek organizacyjnych w zakresie, w jakim wykonują one zadania władzy publicznej i gospodarują mieniem komunalnym lub majątkiem Skarbu Państwa.

Wskazać należy, że informacja publiczna dotyczy sfery faktów. Jest nią treść dokumentów wytworzonych przez organy władzy publicznej i podmioty niebędące organami administracji publicznej, treść wystąpień, opinii i ocen przez nie dokonywanych, niezależnie do jakiego podmiotu są one kierowane i jakiej sprawy dotyczą. Informację publiczną stanowi treść wszelkiego rodzaju dokumentów odnoszących się do organu władzy publicznej lub podmiotu niebędącego organem administracji publicznej związanych z nimi bądź w jakikolwiek sposób dotyczących ich. Są nimi zarówno treść dokumentów bezpośrednio przez nie wytworzonych jak i te, których używają przy realizacji przewidzianych prawem zadań, nawet jeżeli nie pochodzą wprost od nich. Informacją publiczną jest również informacja o organach i osobach sprawujących w nich funkcje i ich kompetencjach.

Zdaniem Sądu wniosek skarżącego z dnia [...]2010 r. winien być rozpatrzony w trybie ustawy o dostępnie o informacji publicznej.

Podnieść należy, iż w świetle treści przepisu art. 4 ust. 1 pkt 5 ustawy z dnia [...]2001 r. do udostępnienia informacji publicznej zobowiązane są władze publiczne oraz inne podmioty wykonujące zadania publiczne, w szczególności podmioty reprezentujące inne osoby lub jednostki organizacyjne, które wykonują zadania publiczne lub dysponują majątkiem publicznym oraz osoby prawne, w których Skarb Państwa, jednostki samorządu terytorialnego lub samorządu gospodarczego albo zawodowego mają pozycję dominującą w rozumieniu przepisów o ochronie konkurencji i konsumentów.

[...]Agencja [...] z siedzibą w [...] jest spółką prawa handlowego, w którym jednostka samorządu terytorialnego – Województwo [...] ma 63,93 % udziałów oraz inna jednostka tego samorządu – Gmina [...] posiada 28,76% udziałów. Tak więc wymieniona spółka dysponuje majątkiem publicznym oraz dodatkowo jest osobą prawną, w której obydwie jednostki samorządu terytorialnego łącznie, a także samo Województwo [...] posiadają pozycję dominującą (wielkość udziałów przekraczającą 40%- art. 4 pkt 10 ustawy z dnia 16 lutego 2007 r. o ochronie konkurencji i konsumentów – Dz. U. Nr 50, poz. 331 ze zm.). Poza tym zgodnie z § 5 ust. 1 statutu [...]Agencji [...]jej celem jest podejmowanie działań na rzecz rozwoju przedsiębiorczości oraz rozwoju gospodarczego kraju, a zwłaszcza Województwa [...] poprzez podnoszenie konkurencyjności gospodarki, przygotowanie przedsiębiorstw i struktur otoczenia biznesowego do współpracy z instytucjami Unii Europejskiej, pomoc w dostosowaniu małych i średnich przedsiębiorstw do wymogów rynku europejskiego oraz ułatwienie im dostępu do nowoczesnych technologii produkcji i metod zarządzania zaś w ust. 2 wynika, iż nie działa dla zysku (przeznacza go na cele statutowe).

W świetle powyższego nie ulega wątpliwości, że Agencja jest podmiotem zobligowanym na gruncie ustawy z dnia 6 września 2001 r. do udzielenia informacji będącej w jej posiadaniu, mającej walor informacji publicznej.

Jak wskazano wyżej, zgodnie z art. 1 ust. 1 tej ustawy, każda informacja w sprawach publicznych jest informacją publiczną. O publicznym charakterze żądanej przez skarżącego w niniejszej sprawie informacji przesądza przepis art. 6 ust.1 pkt 2 ww. ustawy – 6 września 2001 r.

Ustawa o dostępnie do informacji publicznej określa obowiązki podmiotu, do którego został skierowany wniosek o udostępnienie informacji publicznej wskazując w jaki sposób postępowanie winno być zakończone. Podmiot, dla którego złożono wniosek powinien albo udostępnić tę informację w formie czynności materialno- technicznej (art. 10 w związku z art. 14 i 13 ustawy) albo w drodze decyzji odmówić jej udostępnienia (art. 16 ust. 1 ustawy).

Ze względu na to, iż żadna z wymienionych form działania Agencji. w reakcji na wniosek skarżącego nie miała miejsca, zarzut bezczynności Spółki należało uznać za uzasadniony i w konsekwencji, na podstawie art. 149 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270) orzec jak w sentencji. O kosztach postępowania rozstrzygnięto w oparciu o art. 200 w związku z art. 205 § 1 wyżej wymienionej ustawy.



Powered by SoftProdukt