Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Krystyna A. Stec (spr.) Sędzia NSA Gabriela Jyż Sędzia del. WSA Tomasz Smoleń Protokolant Jerzy Stelmaszuk po rozpoznaniu w dniu 22 marca 2022 r. na rozprawie w Izbie Gospodarczej skargi kasacyjnej "O." A. A.-P., W.P. spółki jawnej z siedzibą w R. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 8 maja 2018 r. sygn. akt VI SA/Wa 34/18 w sprawie ze skargi "O." A. A.-P., W.P. spółki jawnej z siedzibą w R. na decyzję Głównego Inspektora Farmaceutycznego z dnia [...] listopada 2017 r. nr [...] w przedmiocie nakazu usunięcia uchybień 1. oddala skargę kasacyjną; 2. zasądza od "O." A. A.-P., W.P. spółki jawnej z siedzibą w R. na rzecz Głównego Inspektora Farmaceutycznego 480 (czterysta osiemdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z dnia 8 maja 2018r., sygn. akt VI SA/Wa 34/18, oddalił skargę "O." A. Z.-P., W.P. spółki jawnej z siedzibą w R. na decyzję Głównego Inspektora Farmaceutycznego z dnia [...] listopada 2017 r. w przedmiocie nakazu usunięcia uchybień.

Sąd pierwszej instancji orzekał w następującym stanie faktycznym i prawnym sprawy.

Wielkopolski Wojewódzki Inspektor Farmaceutyczny w Poznaniu (dalej: Wielkopolski WIF) pismem z dnia [...] września 2016 r. wszczął postępowanie administracyjne wobec spółki jawnej "O." A. Z. – P., W.P., w przedmiocie przekroczenia uprawnień przysługujących przedsiębiorcy prowadzącemu aptekę ogólnodostępną poprzez prowadzenie badań spirometrycznych oraz informowanie o możliwości ich wykonywania za pomocą usługi SMS - z naruszeniem art. 86 ust. 1-2, ust. 5 oraz ust. 8 ustawy z dnia 6 września 2001 r. - Prawo farmaceutyczne (Dz. U. z 2016 r. poz. 2142 ze zm.; dalej: Prawo farmaceutyczne).

Decyzją z dnia [...] grudnia 2016 r. Wielkopolski WIF nakazał stronie dostosowanie się, w terminie 3 dni od otrzymania decyzji, do przepisów art. 86 ust. 1-2, ust. 5 oraz ust. 8 Prawa farmaceutycznego, poprzez zaprzestanie udostępniania lokalu placówki ochrony zdrowia do wykonywania badań i usług medycznych, m.in. badań spirometrycznych oraz poprzez zaprzestanie rozsyłania wiadomości o możliwości skorzystania z badań i konsultacji wykonywanych w aptece.

Główny Inspektor Farmaceutyczny (dalej: GIF), po rozpoznaniu odwołania, decyzją z dnia [...] listopada 2017 r. - na podstawie art. 112 ust. 3 oraz art. 86 ust. 1-2, ust. 5 oraz ust. 8 w związku z art. 120 ust. 1 pkt 2 Prawa farmaceutycznego oraz art. 138 § 1 pkt 2 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 Kodeks postępowania administracyjnego (Dz.U. z 2016 r. poz. 23 ze zm. dalej: k.p.a.) w związku z art. 16 ustawy z dnia 7 kwietnia 2017 r. o zmianie ustawy - Kodeks postępowania administracyjnego oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2017 r. poz. 935) - uchylił zaskarżoną decyzję w całości i orzekł co do istoty sprawy w ten sposób, że: nakazał "O." A. Z.-P., W.P. spółce jawnej, prowadzącej aptekę "C.Z." w Sz., [...] usunięcie stwierdzonych uchybień poprzez zaprzestanie udostępniania ww. lokalu apteki do wykonywania badań i usług medycznych tj. badań spirometrycznych oraz poprzez zaprzestanie rozsyłania wiadomości o możliwości skorzystania z badań i konsultacji wykonywanych w aptece, w terminie 7 dnia od doręczenia decyzji.

GIF wyjaśnił, że decyzja organu pierwszej instancji jest nieprawidłowa w zakresie dotyczącym jej sentencji, zatem nadał decyzji brzmienie zgodne z art. 120 ust. 1 pkt 2 Prawa farmaceutycznego. Jednocześnie organ drugiej instancji uznał, że nie budzą wątpliwości ustalenia faktyczne i nie zachodzi potrzeba przeprowadzenia dodatkowego postępowania w celu uzupełnienia materiału dowodowego. Organ odwoławczy przytoczył m.in. art. 86 ust. 1 Prawa farmaceutycznego i stwierdził, że w aptece ogólnodostępnej poza świadczeniem usług farmaceutycznych określonych w ust. 2 może być prowadzona inna działalności ale w zakresie przewidzianym przez inne przepisy tj. art. 86 ust. 5 i 8 ustawy, bądź - mając na uwadze powołany przez spółkę wyrok w sprawie II GSK 1365/10 - jeśli usługa związana jest z ochroną zdrowia pod warunkiem, że nie jest zastrzeżona dla innego typu placówek zdrowia publicznego.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wskazanym na wstępie wyrokiem oddalając skargę - na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2019 r. poz. 2325, dalej: p.p.s.a.) wskazał, że w myśl art. 86 ust. 1 Prawa farmaceutycznego apteka jest placówką ochrony zdrowia publicznego, w której osoby uprawnione świadczą usługi farmaceutyczne. Katalog tego typu usług, wymieniony został w ust. 2 komentowanego przepisu. Z zasady wyrażonej w art. 68 ust. 1 Prawa farmaceutycznego wynika, że głównym zadaniem aptek jest bezpośrednie zaopatrywanie ludności w produkty lecznicze. Sformułowanie "w szczególności", występujące w powołanym przepisie oznacza, że w aptece ogólnodostępnej poza świadczeniem usług farmaceutycznych, określonych w ust. 2 tegoż artykułu może być prowadzona inna działalność, ale tylko w zakresie określonym przez inne przepisy, tj. art. 86 ust. 5 i 8 ustawy. W ocenie Sądu pierwszej instancji ustawodawca odróżnił aptekę od "placówki ochrony zdrowia", w której to zazwyczaj wykonywane jest badanie spirometryczne przez lekarza podstawowej opieki zdrowotnej, jako świadczenie z zakresu podstawowej opieki zdrowotnej, o czym stanowi część IV załącznika Nr 1 do rozporządzenia Ministra Zdrowia z dnia 24 września 2013 r. w sprawie świadczeń gwarantowanych z zakresu podstawowej opieki zdrowotnej (Dz. U. z 2016 r., poz. 86 ze zm.). Zatem, według Sądu, organ zasadnie przyjął, że nie może być uznana za "usługę farmaceutyczną" usługa będąca świadczeniem zdrowotnym, która powinna być wykonywana przez osobę legitymującą się określonymi kwalifikacjami, w placówce ochrony zdrowia będącej podmiotem leczniczym, a nie apteką. Zdaniem WSA, w aptece ogólnodostępnej nie może być prowadzona działalność inna niż określona w art. 86 ust. 2, 5 i 8 Prawa farmaceutycznego, zatem działalność polegająca na dokonywaniu badania spirometrycznego za pomocą specjalistycznego sprzętu nie mieści się w zakresie czynności, które mogą być wykonywane w aptece.

"O." A. Z.-P., W.P. spółka jawna wniosła skargę kasacyjną od powyższego wyroku.

Zarzucając "naruszenie prawa materialnego przez błędną jego wykładnię i niewłaściwe zastosowanie" w uzasadnieniu skargi kasacyjnej spółka wskazała, że w skardze do WSA podniosła dwa zarzuty, a to naruszenia art. 86 ust. 1 oraz art. 120 ust. 1 pkt 2 Prawa farmaceutycznego. Zdaniem skarżącej kasacyjnie spółki prezentowana przez organy obu instancji i Sąd interpretacja art. 86 ust. 1 Prawa farmaceutycznego - przez przyjęcie, że w aptece mogą być wykonywane tylko "usługi farmaceutyczne" - jest zawężająca. Warunkiem zaś zastosowania art. 120 ust. 1 pkt 2 powołanej ustawy jest stwierdzenie naruszenia przepisów regulujących obrót produktami leczniczymi lub wyrobami medycznymi, a nie jakichkolwiek przepisów prawa, a w szczególności art. 86 ust. 1 Prawa farmaceutycznego. Według spółki takie naruszenie nie miało miejsca, a Sąd dokonując odmiennej interpretacji tego przepisu dopuścił się jego naruszenia.

Mając powyższe na uwadze skarżąca kasacyjnie spółka wniosła o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Warszawie. Jednocześnie oświadczyła, że zrzeka się przeprowadzenia rozprawy.

W odpowiedzi na skargę kasacyjną Główny Inspektor Farmaceutyczny wniósł o oddalenie skargi kasacyjnej, rozpoznanie sprawy na rozprawie oraz o zasądzenie kosztów postępowania wg norm prawem przepisanych.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Z uwagi na brak podstaw do stwierdzenia przesłanek nieważności postępowania wymienionych w art. 183 § 2 pkt 1-6 p.p.s.a. Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznawał sprawę w granicach skargi kasacyjnej, co znaczy, że kontrola instancyjna zaskarżonego wyroku sprowadzała się do oceny czy narusza on przepisy wskazane w podstawach kasacyjnych i ich uzasadnieniu.

Sposób sformułowania skargi kasacyjnej uzasadnia przypomnienie, że jest to wysoce sformalizowany środek zaskarżenia. Stosownie do treści art. 174 p.p.s.a. skargę kasacyjną można oprzeć na podstawie naruszenia prawa materialnego przez błędną jego wykładnię lub niewłaściwe zastosowanie (pkt 1) oraz/lub na podstawie naruszenia przepisów postępowania, jeżeli uchybienie to mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy (pkt 2). Zgodnie z art. 176 p.p.s.a. skarga kasacyjna winna zawierać zarówno przytoczenie podstaw kasacyjnych jak i ich uzasadnienie. Przytoczenie podstaw kasacyjnych oznacza konieczność wskazania konkretnych przepisów aktu prawnego, które - w ocenie strony wnoszącej skargę kasacyjną - zostały przez Sąd pierwszej instancji naruszone, z podaniem artykułu, jego ewentualnej jednostki redakcyjnej, wskazaniem w czym przejawiają się uchybienia. Brak uzasadnienia sformułowanego zarzutu kasacyjnego, a więc i argumentacji mającej wykazywać zasadność tego zarzutu, stanowi istotną wadę konstrukcyjną skargi kasacyjnej, która nie może być usunięta przez sąd kasacyjny przez snucie domysłów, zarzut naruszenia jakich przepisów mógł być intencją strony i na czym to naruszenie to mogło polegać. Związanie Naczelnego Sądu Administracyjnego granicami skargi kasacyjnej przejawia się bowiem w tym, że Sąd ten nie może we własnym zakresie konkretyzować zarzutów skargi kasacyjnej, uściślać ich. Wywołane skargą kasacyjną postępowanie przed Naczelnym Sądem Administracyjnym - podlegając zasadzie dyspozycyjności - nie polega na ponownym rozpoznaniu sprawy w jej całokształcie. Autor skargi kasacyjnej wyznacza zakres kontroli instancyjnej, ocenie podlega jedynie to, czy Sąd pierwszej instancji naruszył przepisy wskazane w podstawach kasacyjnych, w sposób określony przez stronę. Poza kontrolą kasacyjna pozostaje zaś ewentualne naruszenie przepisów, co do których zarzutów nie postawiono. Przytoczenie podstawy kasacyjnej musi więc być precyzyjne.

W tym stanie rzeczy, w ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego, sposób w jaki w rozpoznawanej skardze kasacyjnej łącznie sformułowano "podstawę kasacyjną i jej uzasadnienia" świadczy o tym, że wniesiony środek zaskarżenia nie został skonstruowany poprawnie.

Skład orzekający Naczelnego Sądu Administracyjnego uznał jednak za zasadne przychylenie się do poglądów, że nie każda wada konstrukcyjna podstaw kasacyjnych uniemożliwia ich ocenę. Zamieszczenie zarzutu będącego podstawą kasacyjną dopiero w uzasadnieniu skargi kasacyjnej stanowi wprawdzie uchybienie zasadom wynikającym z art. 176 p.p.s.a., ale nie uniemożliwia jego rozpoznania, jeżeli został on sprecyzowany w stopniu umożliwiającym Naczelnemu Sądowi Administracyjnemu wyznaczenie granic skargi kasacyjnej (por. wyrok NSA z 18 lutego 2009 r. I OSK 409/08, LEX nr 863797).

Zdaniem NSA, w treści wywodów zawartych w "podstawach kasacyjnych i ich uzasadnieniu" wskazano w sposób dostatecznie wyraźny na naruszenie prawa materialnego - a to art. 86 ust. 1 oraz art. 120 ust. 1 pkt 2 Prawa farmaceutycznego - przez błędną ich wykładnię, a w następstwie niewłaściwe zastosowanie. Przy tak zakreślonych granicach skargi kasacyjnej skład orzekający uznał, że możliwe jest jej rozpoznanie.

Zgodnie z pierwszym z powołanych w zarzutach kasacyjnych przepisów (art. 86 ust. 1), w brzmieniu obowiązującym w dacie stwierdzonych nieprawidłowości i w dacie wydania zaskarżonej decyzji, apteka jest placówką ochrony zdrowia publicznego, w której osoby uprawnione świadczą w szczególności usługi farmaceutyczne, o których mowa w ust. 2.

Z kolei według ust. 2 (do którego odsyła art. 86 ust. 1) nazwa apteka zastrzeżona jest wyłącznie dla miejsca świadczenia usług farmaceutycznych obejmujących: 1) wydawanie produktów leczniczych i wyrobów medycznych, określonych w odrębnych przepisach; 2) sporządzanie leków recepturowych, w terminie nie dłuższym niż 48 godzin od złożenia recepty przez pacjenta, a w przypadku recepty na lek recepturowy zawierający środki odurzające lub oznaczonej "wydać natychmiast" - w ciągu 4 godzin; 3) sporządzenie leków aptecznych; 4) udzielanie informacji o produktach leczniczych i wyrobach medycznych.

Z treści powołanych przepisów należy zatem wywieść, że skoro ustawodawca w definicji apteki używa sformułowania "w szczególności", to znaczy, że katalog usług możliwych do świadczenia przez apteki jest otwarty. Za zamknięty nie może być też uznany katalog usług farmaceutycznych - wymienionych w art. 86 ust. 2 ustawy - Prawo farmaceutyczne.

Przemawiają za tym systemowo odczytywane regulacje Prawa farmaceutycznego, w których ustawodawca wymienił dodatkowe usługi farmaceutyczne, co do aptek szpitalnych (art. 86 ust. 3) czy aptek ogólnodostępnych (art. 86 ust. 5 i 8) oraz - co najważniejsze - w art. 86 ust. 9 ustawodawca przewidział wprost możliwość istnienia innych rodzajów działalności, niż określone w ust. 2-4 i 8. Zgodnie bowiem z powołanym przepisem (art. 86 ust. 9) minister właściwy do spraw zdrowia może określić, w drodze rozporządzenia, inne rodzaje działalności niż określone w ust. 2-4 i 8 związane z ochroną zdrowia dopuszczalne do prowadzenia w aptece.

Tak więc skoro w treści delegacji, zawartej w art. 86 ust. 9 Prawa farmaceutycznego, ustawodawca opowiada się za dopuszczalnością prowadzenia w aptece rodzajów działalności - związanych z ochroną zdrowia - innych niż określone w ust. 2-4 i 8 powołanego artykułu, to znaczy, że zgodnie z wolą ustawodawcy katalog działalności, wprost przewidzianych w ustawie, nie jest zamknięty. Powyższego nie zmienia fakt, że Minister Zdrowia nie wydał stosownego aktu wykonawczego.

W świetle analizowanej delegacji ustawowej przyjąć zaś należy, że dla oceny czy rodzaj prowadzonej działalności (rodzaj świadczonych usług, w tym farmaceutycznych) uznać można za dopuszczalny do prowadzenia w aptece istotne jest czy działalność ta pozostaje w związku z ochroną zdrowia. Jest to w zgodzie z ustawową regulacją, że apteka jest placówką ochrony zdrowia publicznego, a usługi farmaceutyczne mogą świadczyć osoby uprawnione. Skład rozpoznający niniejszą sprawę podziela przy tym pogląd wyrażony w powoływanym w sprawie wyroku NSA z dnia 11 stycznia 2012 r. II GSK 1365/10, że - co do zasady - wykładnia art. 86 ust. 1 Prawa farmaceutycznego winna być dokonywania w zgodzie z Konstytucją, przede wszystkim z jej art. 68 ust. 1, który stanowi, że każdy ma prawo do ochrony zdrowia. Założenie to legło u podstaw prezentowanego w powołanym judykacie stwierdzenia, że w zakresie rodzajów działalności, dopuszczalnych do prowadzenia w aptece mieści się możliwość przeprowadzenia w aptece takich czynności jak np. badanie ciśnienia tętniczego ciśnieniomierzem.

Ocena czy do dopuszczalnych w aptece działalności należy przeprowadzanie badań spirometrycznych nie można pomijać faktu, że świadczenie przez apteki "w szczególności usług farmaceutycznych" ma jednak charakter działalności regulowanej i nie może kolidować z innego rodzaju działalnościami, określonymi prawem. Dlatego na aprobatę zasługuje teza, że świadczenie w aptece "w szczególności usług farmaceutycznych" - w rozumieniu art. 68 ust. 1 Prawa farmaceutycznego - nie może obejmować świadczenia usług zastrzeżonych dla innych podmiotów (por. uzasadnienie wyroku w sprawie II GSK 1365/10). Pojęcie "palcówka ochrony zdrowia" nie może być utożsamiane z pojęciem "zakładu opieki zdrowotnej" w rozumieniu ustawy o działalności leczniczej. Ustawodawca rozgranicza działalność lecznicza od działalności związanych z ochroną zdrowia dopuszczalnych do prowadzenia w aptece. (por. J. Szulc, Glosa do wyroku NSA II GSK 1365/10; Zeszyty Prawnicze 13.3/2013 - wywody której, w omawianym zakresie, skład orzekający uznał za częściowo trafne).

W rozpoznawanej sprawie tymczasem w kontrolowanej aptece osoba nie będąca farmaceutą przeprowadzała - dzięki udostępnieniu jej pomieszczenia apteki - badania spirometryczne. Poza sporem (poza zarzutami kasacyjnymi) pozostaje tymczasem stanowisko Sądu pierwszej instancji, że spirometria jest świadczeniem z zakresu podstawowej opieki zdrowotnej (por. rozporządzenie ministra zdrowia z dnia 24 września 2013 r. w sprawie świadczeń gwarantowanych z zakresu podstawowej opieki zdrowotnej (tekst jedn. Dz.U. z 2016, poz. 86) części IV załącznika nr 1 - dotycząca świadczenia medycznej diagnostyki laboratoryjnej lub diagnostyki obrazowej i nieobrazowej związanego z realizacją świadczeń lekarza podstawowej opieki zdrowotnej). Świadczenia takie wykonują podmioty lecznicze w rozumieniu art. 4 ustawa z dnia 15 kwietnia 2011 r. o działalności leczniczej (tekst jedn. Dz.U z 2016 r., poz. 1638).

W świetle powyższych rozważań zarzut błędnej wykładni art. 86 ust. 1 Prawa farmaceutycznego - przez wadliwe wywiedzenie z tego przepisu zakazu wykonywania badań spirometrycznych w aptece ogólnodostępnej - nie ma usprawiedliwienia.

W konsekwencji - wobec niespornych okoliczności faktycznych sprawy, co do

udostępniania lokalu apteki do wykonywania badań spirometrycznych oraz rozsyłania wiadomości o możliwości skorzystania z badań i konsultacji wykonywanych w aptece - chybiony jest też zarzut niewłaściwego zastosowania przepisu. Stan faktyczny sprawy wskazuje bowiem na zasadne stwierdzenie, że przekroczono zakres czynności, które mogą być wykonywane w aptece.

Za skuteczny nie mógł być też uznany zarzut dokonania przez Sąd pierwszej instancji błędnej wykładni art. 120 ust. 1 pkt 2 ustawy - Prawo farmaceutyczne.

Lektura uzasadnienia zaskarżonego wyroku wskazuje, że art. 120 ust. 1 pkt 2 Prawa farmaceutycznego nie był przedmiotem rozważań Sądu pierwszej instancji. WSA w motywach swego rozstrzygnięcia nawet nie powołał wskazanego przepisu, nie wypowiedział się ani co do sposobu jego interpretacji, ani co do zasadności jego zastosowania w okolicznościach faktycznych sprawy. Naczelny Sąd Administracyjny zauważa, że w skardze do WSA postawiony został zarzut błędnej wykładni art. 120 ust. 1 pkt 2 Prawa farmaceutycznego. Wobec powyższego Sąd pierwszej instancji zobowiązany był odnieść się do tego zarzutu (art. 134 § 1 p.p.s.a.), co powinno znaleźć odzwierciedlenie w pisemnych motywach wyroku (art. 141 § 4 p.p.s.a.).

Zarzutu naruszenia tych przepisów jednakże w skardze kasacyjnej nie wskazano. W myśl zaś powołanej na wstępie zasady związania granicami skargi kasacyjnej Naczelny Sąd Administracyjny może ją uwzględnić tylko jeżeli usprawiedliwione okażą się zarzuty naruszenia przepisów wyraźnie objętych podstawami kasacyjnymi.

Tym samym poza kontrolą kasacyjną - dla oceny zasadności zawartego w skardze kasacyjnej wniosku o uchylenie zaskarżonego wyroku - pozostaje to, jak należy rozumieć art. 120 ust. 1 pkt 2 Prawa farmaceutycznego, w szczególności czy w pojęciu wydawania wyrobów medycznych mieści się udostępnianie takich wyrobów w aptece, a także czy przy właściwej wykładni wskazanego przepisu mógł on stanowić podstawę do nakazania, w drodze decyzji, usunięcia w ustalonym terminie stwierdzonych uchybień, które w niniejszej sprawie w istocie polegały przeprowadzeniu badań spirometrycznych, w udostępnionym przez przedsiębiorcę pomieszczeniu apteki.

Tym niemniej NSA za celowe uznaje wskazanie, że bezsprzecznie w myśl zasady działania na podstawie i w granicach prawa (art. 7 Konstytucji i art. 6 k.p.a.) władcza działalność wymaga podstaw prawnych, wyraźnie określonej normy kompetencyjnej. Niewątpliwie art. 120 Prawa farmaceutycznego - regulujący postępowanie w przypadku stwierdzenia naruszenia wymagań - nie wskazuje wprost na kompetencje do nakazania usunięcia stwierdzonych w tej sprawie uchybień, co do zakresu prowadzonej działalności.

Konieczne jest jednak uwzględnienie, że w sytuacji gdy prawo określa dopuszczalne rodzaje usług świadczonych przez apteki, to organ uprawniony do kontrolowania aptek musi posiadać stosowne instrumenty prawne zmierzające do usuwania naruszonych warunków prowadzenia apteki, przekroczenie granic dopuszczalnych usług musi być obwarowane sankcją. Opowiedzenie się za odmiennym stanowiskiem oznaczałoby, że pewna część działalności aptek pozostawałaby poza skuteczną kontrolą i tym samym - w tym zakresie - zaistniałaby luka prawna. Nie powinno zaś ulegać kwestii, że wykładnia, która prowadzi do powstania luk prawnych jest wadliwa (por. glosa do wyroku II GSK 1365/10, j.w.).

Z tych wszystkich względów skarga kasacyjna - z uwagi na brak usprawiedliwionych podstaw - podlegała oddaleniu.

Wobec powyższego Naczelny Sąd Administracyjny na podstawie art. 184 p.p.s.a. orzekł jak w pkt. 1 sentencji wyroku.

O kosztach postępowania kasacyjnego (pkt 2) rozstrzygnięto zgodnie z art. 204 pkt 1 p.p.s.a. w zw. z § 14 ust. 1 pkt 2 lit. a. w zw. z § 14 ust. 1 pkt. 1 c. rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (tekst jedn. Dz. U. z 2018 r. poz. 265).