Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie w składzie następującym: Przewodniczący S.WSA Grzegorz Panek, Sędzia WSA Jacek Boratyn /spr./, Sędzia WSA Małgorzata Niedobylska, po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 17 czerwca 2021 r. sprawy ze skargi D.T. na decyzję Dyrektora Izby Administracji Skarbowej z dnia [...] października 2020 r., nr [...] w przedmiocie wymierzenia kary pieniężnej za urządzanie gier na automatach poza kasynem gry oddala skargę.

Decyzją z dnia [...] października 2020 r., nr [...], po rozpoznaniu odwołania D.T. – zwanej dalej skarżącą, od decyzji Naczelnika [...] Urzędu Celno-Skarbowego w [...] z [...] czerwca 2020 r., nr [...], w przedmiocie wymierzenia skarżącej kary pieniężnej, w wysokości 12 000 zł, z tytułu urządzania gier na automacie [...], nr [...], i kary w wysokości 12 000 zł, z tytułu urządzania gier na automacie [...] nr [...], utrzymał w mocy zaskarżone rozstrzygnięcie.

W stanie faktycznym sprawy, w dniu [...] września 2015 r., przeprowadzono kontrolę w należącym do skarżącej lokalu, znajdującym się w [...], w którym prowadziła ona sklep spożywczo-przemysłowy "A". W trakcie tych czynności stwierdzono w lokalu między innymi czynne urządzenia: [...] nr [...] i [....] nr [...].

Urządzenia o których wyżej mowa zostały podane oględzinom, a także przeprowadzono na nich eksperymenty procesowe, w następstwie których to czynności stwierdzono, że są one urządzeniami elektronicznymi lub elektromechanicznymi, służącymi do rozgrywania na nich gier, w których grający ma możliwość uzyskania wygranych punktowych, dających możliwość rozgrywania kolejnych gier.

Uzyskane punkty można też na urządzeniach poddawać dodatkowemu ryzyku, w ramach gry typu czarna/czerwona.

Na urządzeniach stwierdzonym w lokalu skarżącej można także rozgrywać gry w trybie autostartu. Przebieg wszystkich gier ma charakter losowy, a uzyskiwane wyniki są nieprzewidywalne oraz niezależne od woli i zręczności grającego.

Urządzenia przyjmują pieniądze w postaci bilonu i banknotów, a także są przystosowane do wypłaty wygranych w tej formie.

Mając na uwadze opisane wyżej cechy, rozstrzygające sprawę organy uznały, że opisane wyżej urządzenie są automatami do gier, w rozumieniu art. 2 ust. 3 i ust. 5 ustawy z dnia 19 listopada 2009 r. o grach hazardowych (t.j. Dz. U. z 2019 r. poz. 847 z późn. zm., zwanej dalej u.g.h.).

Automaty, o których mowa w okolicznościach niniejszej sprawy, zostały wstawione do lokalu skarżącej, na podstawie postanowień umowy dzierżawy, jaką zawarła ona z ich posiadaczem – dzierżawcą, czyli "B" sp. z o.o., z siedzibą w [...], dalej zwanej: "B".

Zgodnie z zapisami przedmiotowej umowy, na wydzierżawianej powierzchni lokalu miała być prowadzona działalność gospodarcza, w zakresie organizowania gier na automatach. Tytułem wynagrodzenia skarżąca miała otrzymywać 40 % przychodów wygenerowanych za pomocą automatów (§ 2).

Na podstawie postanowień § 6 umowy, skarżąca zobowiązała się do informowania dzierżawcy o istotnych uszkodzeniach automatu lub włamaniach do niego, co organy uznały za zobowiązania się do monitorowania jego działania. Ponadto w myśl zd. 2 § 6 umowy, dzierżawca miał zapewnić wydzierżawiającej obsługę prawną, związaną eksploatacją i funkcjonowaniem urządzenia.

Oprócz tego czynsz dzierżawny miał być płatny dopiero od chwili zainstalowania automatów (§ 2 umowy).

Oba automaty, o których mowa w okolicznościach przedmiotowej sprawy, zostały poddane badaniom w Laboratorium Celnym Izby Celnej w [...], na potrzeby prowadzonego postępowania karnoskarbowego. Jak wynika z opinii wydanych przez tę instytucję, z [...] i [...] marca 2016 r., oba urządzenia są urządzeniami elektronicznymi, na których można uzyskiwać wygrane pieniężne oraz rzeczowe. Przebieg rozgrywanych na nich gier ma charakter losowy, zawierając tym samym element losowości, a uzyskiwane wyniki są nieprzewidywalne i niezależne od woli i zręczności grającego.

Warunkiem rozpoczęcia i rozgrywania gier na obu urządzeniach jest ich zakredytowanie przez grającego, odbywające się poprzez wprowadzenie monet do akceptorów urządzeń.

W obu opiniach stwierdzono, że badane urządzenia są automatami go gier, o których mowa w art. 2 ust. 3 u.g.h.

Na tej podstawie Naczelnik [...] Urzędu Celno-Skarbowego uznał skarżącą za współrządzącą gry na automatach, jako że jej aktywność, w jego ocenie, wykraczała poza typowe obowiązki wydzierżawiającego. Poza tym sposób naliczania jej wynagrodzenia, należnego skarżącej dopiero od momentu zainstalowania urządzeń, zdefiniowany jako procent od przychodu, świadczy o tym, że skarżąca była zainteresowania zwiększeniem przychodów generowanych przez urządzenie.

W ocenie organu rzeczywistym przedmiotem umowy zawartej przez skarżącą z dzierżawcą, nie było udostepnienie powierzchni lokalu, ale eksploatacja urządzeń do gier.

Zdaniem Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w okolicznościach sprawy nie ulega wątpliwości, że urządzenia stwierdzone w lokalu skarżącej stanowiły automaty do gier, w rozumieniu u.g.h., których eksploatacja jest dopuszczalna jedynie w kasynie gry. Lokal skarżącej nie spełniał jednak warunków pozwalających na takie jego zakwalifikowanie.

Organ odwoławczy podzielił również stanowisko organu I instancji, że skarżąca spełniła warunki pozwalające uznać ją za podmiot biorący udział w organizowaniu gier na automatach poza kasynem gry. Zapewniała bowiem ciągłość jego niezakłóconego działania, a także udostępniała go klientom swojego sklepu. W tych warunkach czerpała też zyski z nielegalnie urządzanych gier.

Dyrektor Izby Administracji Skarbowej zaznaczył, że proces urządzania gier nie ogranicza się tylko do zachowań bezpośrednio związanych z obsługą grających. Istotne są bowiem w tym wypadku także te elementy związane z jego działaniem, które zapewniają jego funkcjonowania, a wynikają z porozumienia wielu podmiotów, zaangażowanych przedsięwzięcie związane z obsługą automatów.

Odnosząc się do zawartej przez skarżącą umowy, nazwanej umową dzierżawy, organ odwoławczy stwierdził, iż niezależnie od swojej nazwy, z jej postanowień wynika, że jej zakres przedmiotowy był szerszy i sprowadzał się do porozumienia w zakresie eksploatacji automatów. Sam zapis o procentowo przysługującym jej wynagrodzeniu, według Dyrektora Izby Administracji Skarbowej, świadczy o tym, że związane było ono nie tylko z udostępnianiem powierzchni, ale również eksploatacją umieszczonych na niej urządzeń.

Także pozostałe obowiązki, jakie skarżąca przyjęła na siebie w umowie (monitorowanie działania urządzeń), składały się na proces zapewnienia sprawnej eksploatacji urządzeń.

Organ II instancji zwrócił także uwagę, że w myśl § 1 pkt 4 umowy, jaką zawarła skarżąca ze swoim kontrahentem, zobowiązała się ona do informowania go o każdorazowym wypadku zawieszenia oraz o zaprzestaniu prowadzenia działalności. To tylko wzmacnia argumentację o zaangażowaniu skarżącej w proces organizowania gier, a także o powiązaniu jej działalności z eksploatacją automatów.

Wszystko to działo się w warunkach, w których skarżąca miała pełną świadomość, co do przedmiotu działalności, która będzie prowadzona w jej lokalu, przez jej kontrahenta.

Organ Odwoławczy zwrócił także uwagę na fakt, że pomimo wyników kontroli z dnia [...] września 2015 r., stanowiących podstawę do wydania zaskarżonej decyzji, skarżąca kontynuowała swoją działalność, w ramach której współdziałała z innymi podmiotami w zakresie urządzania gier, o czym świadczą rezultaty kolejnych kontroli, przeprowadzonych w 2016 r. Wobec tego Dyrektor Izby Administracji Skarbowej stwierdził, że w przypadku skarżącej zachodzi nie tylko ze świadomą współpracą przy organizowaniu gier, ale także recydywą w omawianym zakresie.

Urządzanie gier możliwe jest jedynie w kasynie gry, w myśl art. 6 ust. 1 i art. 14 ust. 1 u.g.h., z tego więc względu, na podstawie art. 89 ust. 1 pkt 2 u.g.h., każdy podmiot organizujący gry wbrew tym warunkom podlega karze. Lokal skarżącej nie posiadał statusu kasyna, wobec czego wymierzono jej karę pieniężną w wysokości 12 000 zł, z tytułu urządzania gier na każdym z automatów.

Decyzja Dyrektora Izby Administracji Skarbowej z [...] października 2020 r., została doręczona pełnomocnikowi skarżącego – w osobie adwokata, w dniu 2 listopada 2020 r.

Skarżąca zaskarżyła decyzję Dyrektora Izby Administracji Skarbowej z [...] października 2020 r. w całości, zarzucając jej naruszenie art. 89 ust. 1 i ust. 2 u.g.h., poprzez jego błędną wykładnię i przyjęcie, że za urządzającego gry na automatach poza kasynem uznać można właściciela lokalu, który wydzierżawia jego część pod działalność hazardową. Zaznaczyła także, że wydzierżawiający czy też wynajmujący nie może ponosić odpowiedzialności za działania dzierżawcy lub najemcy. W tym zakresie zarzuciła organom dokonanie niekorzystnej dla siebie wykładni przepisów art. 89 ust. 1 pkt 2 u.g.h.

Według skarżącej, organy dopuściły się także naruszenia art. 122 § 1, art. 187 § 1 i art. 191 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2020 r. poz. 1325 z późn. zm., zwanej dalej Ordynacją), a to w związku z niepodjęciem wszelkich niezbędnych działań, w celu wyjaśnienia stanu faktycznego sprawy, w szczególności nie przeprowadzając dowodów uzasadniających uznanie, że swoim zachowaniem zrealizowała ona znamiona przypisania jej cechy urządzania gier na automatach.

Na tej podstawie wniosła o uchylenie w całości zaskarżonej decyzji, poprzedzającej ją decyzji organu I instancji i zasądzenie kosztów postępowania, ewentualnie o stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji.

W uzasadnieniu skargi podkreślono ponadto, że zachowania skarżącej nie można rozpatrywać kategoriach urządzania gier na automatach, poza kasynem gry. Pojęcie urządzania gier odnosi się bowiem do czynnego działania określonego podmiotu, którego to w jej przypadku nie można stwierdzić.

Skarżąca zakwestionowała też stwierdzenie organu odnośnie tego, iż zapewniała ciągłość działania automatu, poprzez udostępnianie go klientom sklepu. W jej ocenie udostepnienie lokalu osobom trzecim stanowi element zachowania związanego z istotą prowadzenia przedsiębiorstwa, poza tym lokal i tak byłby udostępniany, gdyby nawet nie zainstalowano w nim automatu do gier.

Dyrektor Izby Administracji Skarbowej, w odpowiedzi na skargę, wniósł o jej oddalenie, podtrzymując swoje dotychczasowe stanowiska w sprawie.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie zważył, co następuje:

Dokonując oceny legalności zaskarżonej decyzji, na wstępie odnieść należy się do kwestii przedawnienia prawa do wymierzenia kary, z tytuły urządzania gier na automatach, poza kasynem gry, gdyż stwierdzenie upływu tego terminu będzie przesądzające dla oceny legalności zaskarżonej decyzji.

Kwestia przedawnienia prawa do wydania decyzji w przedmiocie wymierzenia kary za urządzenie gier na automatach była już przedmiotem wielokrotnej oceny tut. Sądu. W nieprawomocnych wyrokach wydanych w sprawach: II SA/Rz 1116/20 i II SA/Rz 1211/20 (dost. w CBOiS – orzeczenia.nsa.gov.pl) Sąd stwierdził, że obecnie w orzecznictwie Naczelnego Sądu Administracyjnego (NSA) za jednolity należy uznać pogląd, że mimo funkcji kary pieniężnej, nakładanej na podstawie przepisów ustawy o grach hazardowych, jaką jest rekompensata podatku (por. uchwała NSA z dnia 16 maja 2016 r. sygn. akt II GPS 1/16), ani art. 8 u.g.h., ani art. 91 u.g.h. nie uprawnia do stosowania przedawnienia określonego przepisami Ordynacji. NSA stoi na stanowisku, że decyzja w przedmiocie nałożenia kary pieniężnej na podstawie art. 89 ust. 1 pkt 2 i ust. 2 pkt 2 u.g.h. jest decyzją kształtującą dopiero stosunek administracyjnoprawny, a zatem mającą charakter konstytutywny (ustalający). Decyzja ta - w przeciwieństwie do decyzji podatkowej, o której mowa w art. 21 § 1 pkt 2 w zw. z art. 68 § 1 Ordynacji - nie konkretyzuje obowiązku prawnego wcześniej istniejącego, ale go od podstaw kształtuje w sposób od razu zindywidualizowany i skonkretyzowany. Jest to decyzja całkowicie odmienna od decyzji wymiarowej dotyczącej zobowiązań podatkowych, o których mowa w art. 21 § 1 pkt 2 Ordynacji, powstałych z dniem doręczenia decyzji, a więc do zobowiązań do których ma zastosowanie art. 68 § 1 Ordynacji. Decyzja wymiarowa jest konkretyzacją istniejącego wcześniej stosunku prawnopodatkowego, który powstaje przed jej wydaniem. Po stronie urządzającego gry hazardowe nie powstaje, przed wydaniem decyzji w przedmiocie nałożenia kary pieniężnej, żadna skonkretyzowana powinność zapłaty tej kary. Do momentu wydania takiej decyzji na stronie nie ciąży żaden, nawet abstrakcyjny i ogólny obowiązek prawny zapłaty kary – co wynika z samej natury sankcji administracyjnej i jest zasadniczą okolicznością odróżniającą zobowiązanie z tytułu kary pieniężnej od zobowiązania podatkowego. Ta okoliczność przesądza o niemożności zastosowania w odniesieniu do decyzji nakładającej karę pieniężną na podstawie art. 89 ust. 1 pkt 2 i ust. 2 pkt 2 u.g.h. instytucji przedawnienia prawa do wydania decyzji z art. 68 § 1 Ordynacji (por. wyroki NSA z dnia 26 października 2016 r. II GSK 1479/16, z dnia 8 marca 2018 r. II GSK 3533/17, z dnia 12 grudnia 2018 r. II GSK 4299/16 – dost. w CBOiS).

Sąd w niniejszej sprawie podziela stanowisko wyrażone w wyroku NSA z 26 października 2016 r., sygn. II GSK 1609/16, w którym Sąd ten stwierdził, że brak jest możliwości przełożenia pojęcia obowiązku podatkowego na grunt regulacji ustawy o grach hazardowych dotyczących kar pieniężnych. Kary te mają charakter typowej sankcji administracyjnej związanej z wystąpieniem deliktu administracyjnego, a te są znacznie bliższe sankcjom przewidzianym w przepisach karnych lub dotyczących wykroczeń, niż zobowiązaniom podatkowym. Przedawnienie zarazem w sprawach karnych uregulowane jest w taki sposób, że odnosi się do momentu popełnienia sankcjonowanego czynu, a więc całkowicie odmiennie, niż czyni to prawo podatkowe. Decyzja nakładająca karę administracyjną, w przeciwieństwie do decyzji podatkowej nie konkretyzuje obowiązku wcześniej istniejącego (nieskonkretyzowanej powinności), ale go od podstaw kształtuje - w sposób od razu zindywidualizowany i skonkretyzowany. Użyte w art. 89 u.g.h. określenie "karze podlega" (zbieżne zresztą z tym, jakim posługuje się prawo karne) oznacza dopiero obowiązek wymierzenia danemu podmiotowi kary przez właściwy do tego organ, nie zaś, że ciąży na tym podmiocie obowiązek zapłaty kary w związku z samym faktem urządzenia gier wbrew przepisom ustawy. Tym samym nie można przyjąć, że moment kontroli u skarżącej spółki może być uznany za moment powstania obowiązku, o jakim mowa wart. 68 § 1 Ordynacji.

Powyższe stanowisko ugruntowało się z czasem w orzecznictwie wojewódzkich sądów administracyjnych, czego przejawem są przykładowo: wyrok WSA w Gliwicach z dnia 25 listopada 2020 r. III SA/Gl 359/20, wyrok WSA w Szczecinie z dnia 1 lipca 2020 r. I SA/Sz 19/20, wyrok WSA w Poznaniu z dnia 17 grudnia 2019 r. III SA/Po 666/19, wyrok WSA w Warszawie z dnia 3 października 2019 r. V SA/Wa 362/19, wyrok WSA w Kielcach z dnia 6 czerwca 2019 r. II SA/Ke 227/19, wyrok WSA w Gdańsku z dnia 21 lutego 2019 r. III SA/Gd 962/18, wyrok WSA w Łodzi z dnia 4 września 2018 r. III SA/Łd 353/18 (dost. w CBOiS – orzeczenia.nsa.gov.pl).

W tej sytuacji należało rozważyć, czy do spraw dotyczących kar pieniężnych, nakładanych na podstawie przepisów u.g.h mogą być stosowane przepisy Działu IVa K.p.a., regulującego kwestie administracyjnych kar pieniężnych. W orzecznictwie NSA wskazuje się, że przepisy Działu IVa K.p.a. (ustawa z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (t.j. Dz. U. z 2021 r. poz. 735) stosuje się w takim zakresie, w jakim przepisy odrębne, dotyczące nakładania lub wymierzania administracyjnej kary pieniężnej lub udzielenia ulg w jej wykonaniu, nie zawierają swoistych regulacji, m.in. terminów przedawnienia nakładania administracyjnej kary pieniężnej, jak w przypadku właśnie kar pieniężnych wymierzanych na podstawie ustawy o grach hazardowych. Zasadnym jest więc przyjęcie, że przepisy Działu IVa K.p.a. powinny pełnić funkcję ujednolicania zasad nakładania lub wymierzania administracyjnej kary pieniężnej również w sprawach wynikających z u.g.h. (por. wyrok NSA z dnia 28 listopada 2017 r. II GSK 2433/17; wyrok NSA z dnia 4 marca 2020 r. II GSK 53/20 – dost. w CBOiS).

Podzielając przytoczoną argumentację Sąd przyjął, że w sprawie należy zastosować art. 189g § 1 K.p.a., który stanowi że administracyjna kara pieniężna nie może zostać nałożona, jeżeli upłynęło pięć lat od dnia naruszenia prawa albo wystąpienia skutków naruszenia prawa.

Sąd przyznaje, że dotychczas przyjmował w kwestii ewentualnego przedawnienia prawa do wymierzenia kary pieniężnej za urządzanie gier na automatach poza kasynem gry odmienne zapatrywanie prawne, skłaniając się do stanowiska, że także w tej kwestii winny znaleźć odpowiednie zastosowanie przepisy Ordynacji podatkowej, w tym przede wszystkim jej art. 68. Niemniej jednak, niezależnie od przywołanych wyżej orzeczeń, prezentujących przeciwstawny pogląd, to stanowisko nie znalazło akceptacji NSA, który wyrokami z dnia 8 grudnia 2020 r. II GSK 1017/20 i II GSK 1018/20 uchylił wyroki tut. Sądu z dnia 23 czerwca 2020 r. II SA/Rz 132/20 i II SA/Rz 134/20 (wszystkie dost. w CBOiS) utrwalając dominującą linię orzeczniczą.

Stwierdzając zatem, że w kwestii będącej przedmiotem oceny Sądu w niniejszej sprawie, w orzecznictwie sądów administracyjnych zarysowała się jako dominująca linia orzecznicza, także pod wpływem podnoszonej na jej poparcie argumentacji, pod wpływem której tut. Sąd odstąpił od dotychczasowego poglądu na badaną kwestię, uwzględniając także wartości wynikające z prawidłowo rozumianej jednolitości orzecznictwa sądowego. Dokonując wykładni art. 189g § 1 K.p.a. należy rozważyć, czy termin przewidziany w tym przepisie odnosi się do decyzji wydanej przez organ pierwszej instancji, czy też taka decyzja nie przerywa biegu terminów.

W tek kwestii należy stwierdzić, że termin początkowy wskazanego pięcioletniego terminu rozpoczyna się od dnia naruszenia prawa albo wystąpienia skutków naruszenia prawa. Przy delikcie trwałym (terminologia zaczerpnięta z Knysiak-Sudyka Hanna (red.), Kodeks postępowania administracyjnego. Komentarz, wyd. II; autorzy fragmentu, na który powołuje się Sąd: Agata Cebera i Grzegorz Jakub Firlus; opublikowano: WKP 2019), tj. delikcie polegającym na trwałym (ciągłym) utrzymywaniu stanu niezgodnego z prawem, momentem naruszenia prawa jest ostatni moment działania sprawcy, a z takim deliktem mamy do czynienia w przedmiotowych sprawach, zatem bieg terminu przedawnienia rozpoczyna się od momentu ustania stanu niezgodnego z prawem (np. w sytuacji ujawnienia nielegalnego działania; zaprzestania naruszenia). W literaturze przedmiotu przeważająco przyjmuje się, że wydanie decyzji przez organ pierwszej instancji nie przerywa biegu terminu przedawnienia możliwości nałożenia kary pieniężnej (op. cit., a także Agnieszka Krawczyk w:Chróścielewski Wojciech (red.), Kmieciak Zbigniew (red.), Kodeks postępowania administracyjnego. Komentarz. Opub. – WKP 2019; Przybysz Piotr Marek, Kodeks postępowania administracyjnego. Komentarz aktualizowany. Opub. - Lex/el. 2021).

Sąd podziela przedmiotowe stanowisko, albowiem wykładnia językowa przepisów Działu IVa K.p.a. nie prowadzi do rezultatów, które byłyby nie do pogodzenia z zasadami logicznego rozumowania i porządkiem prawnym. Ustawodawca dostrzegł (art. 189h K.p.a.) potrzebę uregulowania przyczyn przerwania lub zawieszenia lub nierozpoczęcia biegu terminu przedawnienia nałożenia administracyjnej kary pieniężnej, ale nie powiązał tych zdarzeń z datą wydania decyzji przez organ pierwszej instancji.

Powiązanie przerwania biegu terminu przedawnienia z datą wydania, a właściwie doręczenia decyzji organu I instancji wynika z rozwiązań przyjętych na gruncie regulacji Ordynacji podatkowej, które jak to już zostało wyżej stwierdzone, nie znajdują zastosowania w sprawach dotyczących wymierzenia kar za urządzenie gier na automatach poza kasynem gier.

W okolicznościach niniejszej sprawy naruszenie prawa polegające na urządzaniu gier poza kasynem gry zostało stwierdzone w dniu [...] września 2015 r., wobec czego ustawowy, pięcioletni termin do wymierzenia kary z tego tytułu, upływał z dniem[...]września 2020 r. Normalnie, bez stosowania szczególnych rozwiązań, odnoszących się do kwestii biegu terminu przedawnienia, przed tą datą ostateczna decyzja o wymierzeniu kary winna była zostać wydana i doręczona skarżącej.

Niemniej jednak zauważyć należy, że do liczenia biegu terminu przedawnienia, zastosowanie znajdzie także art. 15 zzr ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych (t.j. Dz. U. poz. 1842, ze zm., zwanej dalej ustawą z 2 marca 2020 r.). Przepis ten stanowi, że w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego albo stanu epidemii ogłoszonego z powodu COVID-19 bieg przewidzianych przepisami prawa administracyjnego terminów przedawnienia nie rozpoczyna się, a rozpoczęty ulega zawieszeniu na ten okres.

Przytoczona wyżej regulacja została dodana do ustawy na z 2 marca 2020 r., na mocy art. 1 pkt 14 ustawy z dnia 31 marca 2020 r. o zmianie ustawy o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 568 z późn. zm., zwanej dalej ustawą nowelizującą), która weszła w życie, w tymże zakresie, z dniem 31 marca 2021 r. Wyeliminowana zaś została z porządku prawnego z dniem 24 maja 2021 r. Istniała więc w porządku prawnym w okresie od 31 marca do 23 maja 2020 r., łącznie przez okres 54 dni.

O taki czas, właśnie tych 54 dni, został wstrzymany bieg terminu przedawnienia w niniejszej sprawie, choć należy zauważyć, że w orzecznictwie i doktrynie reprezentowany jest także pogląd, zgodnie z którym czas wstrzymania biegu administracyjnych terminów przedawnienia należy liczyć nie od 31 marca 2020 r., kiedy to wszedł w życie między innymi art. 15 zzr ust. 1 oraz zbliżony do niego (jeżeli chodzi o określenie przesłanek wstrzymania biegu terminu) art. 15 zzs ustawy z 2 marca 2020 r., lecz od 14 marca 2020 r., kiedy to ogłoszono stan zagrożenia epidemicznego.

W niniejszym przypadku pięcioletni, ustawowy termin przedawnienia prawa do wymierzenia skarżącej kary upływał [...] września 2020 r., niemniej jednak z uwagi na to, że jego bieg został wstrzymany na 54 dni, jego upływ należy przesunąć o taką właśnie liczbę dni. W ten sposób wydłużony w ten sposób termin przedawnienia upływał z dniem [...] listopada 2020 r., kiedy to decyzja (w tym właśnie dniu) wymierzająca karę została doręczona skarżącej, co nastąpiło do rąk jej pełnomocnika w osobie adwokata. Tym samym nie doszło do przedawnienia prawa do wymierzenia kary.

W zakresie merytorycznych podstaw wymierzenia kary, na gruncie niniejszej sprawy nie budzi wątpliwości to, że urządzenia zainstalowane w lokalu skarżącej, stanowiły automaty do gry w rozumieniu przepisów u.g.h., których eksploatacja mogła się odbywać wyłącznie w kasynach gry. Do takich wniosków (co do cech automatów) prowadzą bowiem zarówno rezultaty ich badań laboratoryjnych, jak również eksperymentów procesowych. Sama skarżąca nie kwestionowała zresztą cech wstawionych do jej lokalu urządzeń, koncentrując swoje zarzuty na niezasadnym przypisaniu jej cech podmiotu urządzającego gry, poza kasynem.

Lokal skarżącej nie posiadał także statusu kasyna gier, w związku z czym stwierdzone w nim automaty, były eksploatowane nielegalnie. się

Kwestionując legalność zaskarżonej decyzji skarżąca sformułowała zarzuty dotyczących niezasadnego, w jej ocenie, przypisania jej przymiotów podmiotu urządzającego gry, argumentując że jej rola ograniczała się wyłącznie do udostępnienia części swojego lokalu podmiotowi, który wstawił tam automaty.

Odnosząc się do tych kwestii stwierdzić należy, że brak jest podstaw do uwzględnienia stanowiska skarżącej, gdyż z okoliczności sprawy wynika, że nie tylko partycypowała, i to w znaczącym stopniu (40 %), w zyskach pochodzących z eksploatacji automatów, ale także przysługujące jej na podstawie umowy wynagrodzenie, uzależnione było od eksploatacji urządzeń, a nie od udostępnienia części powierzchni lokalu, co jest typowym świadczeniem wynajmującego.

Wynagrodzenie, na podstawie zawartej przez skarżącą z "B" umowy przysługiwało jej od momentu rozpoczęcia eksploatacji urządzeń – automatów do gier. To zaś świadczy o tym, że istotą zawartej przez nią umowy nie była dzierżawa części powierzchni lokalu, ale podjęcie wspólnego przedsięwzięcia, które sprowadzało się do wspólnej eksploatacji automatów.

Opisaną wyżej konstatacje potwierdza także to, że na podstawie postanowień § 6 umowy, skarżąca zobowiązała się do informowania dzierżawcy o istotnych uszkodzeniach automatu lub włamaniach do niego, co organy zasadnie uznały za zobowiązania się do monitorowania jego działania. Ponadto w myśl zd. 2 tego § 6 umowy, dzierżawca miał zapewnić wydzierżawiającej obsługę prawną, związaną eksploatacją i funkcjonowaniem urządzenia.

Sama skarżąca zobowiązała się także o informowaniu "B" o ewentualnym zawieszeniu czy też zaprzestaniu prowadzonej przez siebie działalności.

To potwierdza rozbudowany charakter realizowanego przedsięwzięcia, którego główny cel był od początku jasny, wykraczający poza ramy typowego stosunku dzierżawy, a jego realizacji służyły wszelkie działania podejmowane przez jego uczestników.

W związku z powyższym udział skarżącej w przedsięwzięciu eksploatacji automatów nie może budzić wątpliwości. Dlatego też zasadnie wymierzono jej kary z tego tytułu. Także ich wysokość, wynosząca łącznie 24 000 zł, odpowiada prawu i jako taka nie może budzić wątpliwości.

Mając na uwadze powyższe Sąd, nie stwierdzając podstaw do zakwestionowania legalności zaskarżonej decyzji, kierując się art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz. U. z 2019 r. poz. 2325 z późn. zm., oddalił skargę.