Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Danuta Oleś, Sędzia NSA Izabela Najda-Ossowska, Sędzia del. WSA Agnieszka Jakimowicz (sprawozdawca), , po rozpoznaniu w dniu 22 stycznia 2021 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 17 lipca 2019 r. sygn. akt III SA/Wa 143/19 w sprawie ze skargi L. sp. z o.o. z siedzibą w M. na interpretację indywidualną Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 16 listopada 2018 r. nr [...] w przedmiocie podatku od towarów i usług oddala skargę kasacyjną.

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 17 lipca 2019 r., sygn. akt III SA/Wa 143/19 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, po rozpoznaniu skargi L. sp. z o.o. z siedzibą w M., uchylił w zaskarżonej części interpretację indywidualną Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 16 listopada 2018 r. o nr [...] w przedmiocie podatku od towarów i usług i zasądził na rzecz skarżącej spółki zwrot kosztów postępowania sądowego.

Z uzasadnienia powyższego orzeczenia wynika, że w ramach prowadzonej działalności gospodarczej skarżąca spółka dokonuje dostaw towarów na rzecz L. - spółki prawa koreańskiego, zarejestrowanej jako czynny podatnik podatku od towarów i usług w Polsce, a także w Holandii. L. dokonuje dostaw towarów nabytych uprzednio od skarżącej na rzecz spółek z grupy L. prowadzących działalność dystrybucyjną w państwach Unii Europejskiej (L. EU). Skarżąca rozlicza dokonaną na rzecz L. transakcję jako wewnątrzwspólnotową dostawę towarów opodatkowaną stawką podatkową 0%, posiadając dowody wywozu towarów poza terytorium Polski. Zdarzają się sytuacje, w których towar zostaje skradziony w trakcie transportu, tj. po wydaniu przez spółkę towaru przewoźnikowi (z którym skarżąca zawiera umowę płacąc przewoźnikowi za transport i ubezpieczenie towaru), zanim towar opuści terytorium Polski.

Organ podzielił stanowisko spółki, zgodnie z którym w tej sytuacji w związku z brakiem wywozu towarów poza granice Polski, spółka powinna rozpoznać transakcję z L. jako dostawę krajową na terytorium Polski. Nie zgodził się natomiast, że spółce L. przysługuje prawo do odliczenia podatku naliczonego z faktury wystawionej przez skarżącą. W tej sytuacji nabywca nie działa bowiem w charakterze polskiego podatnika VAT, gdyż na potrzeby tej transakcji posłużył się numerem VAT nadanym dla potrzeb transakcji wewnątrzwspólnotowych w Holandii, a przedstawione zdarzenie gospodarcze polegające na odsprzedaży towarów przez L. dla L. EU nie mieści się w katalogu czynności opodatkowanych, zgodnie z art. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz. U. z 2018 r., poz. 2174 z późn. zm.), a dodatkowo nabycie towarów nie jest związane z wykonywaniem jakichkolwiek czynności opodatkowanych przez L. na terytorium kraju.

Sąd I instancji nie podzielił stanowiska organu, który powołując się na art. 86 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług odmówił spółce L. prawa do odliczenia podatku naliczonego. Przyjęcie stanowiska organu prowadziłoby bowiem do sytuacji, w której L. zostałaby obciążona kosztem podatku od towarów i usług, co naruszałoby podstawową zasadę neutralności tego podatku.

W ocenie Sądu w sytuacji opisanej we wniosku, wbrew twierdzeniom organu, spełnione zostały wszystkie przesłanki powstania po stronie L. prawa do odliczenia podatku, albowiem L. jest zarejestrowanym, czynnym podatnikiem podatku w Polsce, a towary nabywane były w celu odsprzedaży, co oznacza, że L. działała w charakterze podatnika podatku od towarów i usług. Towary, z których nabyciem podatek został naliczony, zostały nabyte w ramach działalności opodatkowanej L., a ich utrata wskutek niezawinionego niedoboru (kradzież w trakcie transportu) nie może prowadzić do odmowy prawa do odliczenia. W związku z tym, że dodatkowo L. posiada wystawioną fakturę dokumentującą nabycie przedmiotowych towarów, nie zachodzi żadna z negatywnych przesłanek prawa do odliczenia wymienionych w art. 88 cyt. ustawy. Sąd podkreślił, że L. jest zarejestrowanym w Polsce podatnikiem czynnym, a dokonując nabycia towarów na terytorium Polski (w przypadku kradzieży), L. działała w charakterze polskiego podatnika, na skutek zmiany charakteru transakcji z dostawy wewnątrzwspólnotowej na krajową następuje również zmiana statusu L..

Wskazane przez organ stanowisko, zgodnie z którym odsprzedaż towarów przez L. do L. EU poza Polską nie mieści się w katalogu czynności opodatkowanych i w związku z tym uniemożliwia odliczenie podatku od nabycia tych towarów przez L., jest nieprawidłowe, bowiem w sytuacji kradzieży towarów w Polsce, nie można już rozpatrywać drugiej transakcji opodatkowanej poza Polską, do której nie może z obiektywnych przyczyn dojść.

Sąd uwzględnił również zarzut naruszenia art. 14b § 1 i 2 w zw. z art. 14c § oraz art. 121 § 1 w zw. z art. 14h ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2018 r. poz. 800 z póź. zm.) co do niezasadnego przyjęcia przez organ, że w zakresie przypadków, w których dochodzi do kradzieży towarów nabytych przez L. na terytorium Polski, podmiot ten posługiwać się będzie holenderskim numerem identyfikacji podatkowej, podczas gdy informacja taka nie wynikała z wniosku. W konsekwencji organ bezzasadnie uznał, że również w przypadku zmiany kwalifikacji transakcji z dostawy wewnątrzwspólnotowej na dostawę krajową, spółka L. posługiwać się będzie holenderskim numerem VAT, bez uprzedniego wezwania wnioskodawcy do usunięcia tej wątpliwości.

W skardze kasacyjnej wywiedzionej od powyższego wyroku, pełnomocnik organu zarzucił naruszenie:

1. prawa materialnego, tj. art. 86 ust. 1 oraz art. 88 ust. 4 ustawy o podatku od towarów i usług poprzez błędną wykładnię, która doprowadziła Sąd do przyjęcia, że w stanie faktycznym/zdarzeniu przyszłym opisanym we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej spółce prawa koreańskiego będącej kontrahentem skarżącej, zmiana charakteru transakcji z dostawy wewnątrzwspólnotowej na dostawę krajową powoduje zmianę statusu tej spółki, a w konsekwencji przysługuje jej prawo do odliczenia podatku naliczonego wykazanego na fakturach wystawionych przez skarżącą dokumentujących dostawę towarów na rzecz tej spółki, które podczas transportu zostały skradzione, a w konsekwencji błędne zastosowanie art. 88 ust. 4 ustawy o podatku od towarów i usług;

2. przepisów prawa procesowego w sposób mający istotny wpływ na rozstrzygnięcie, tj. art. 146 § 1 i art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz.U. z 2018 r., poz. 1302 z późn. zm.) w zw. z art. 14c § 1 w zw. z art. 14b § 1 i 2 oraz art. 121 § 1 w zw. z art. 14h Ordynacji podatkowej poprzez uwzględnienie skargi strony skarżącej i uchylenie zaskarżonej indywidualnej interpretacji, w wyniku przyjęcia, że w postępowaniu w przedmiocie wydania pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego organ interpretacyjny naruszył przepisy postępowania w ten sposób, że wyszedł poza opisany we wniosku stan faktyczny/zdarzenie przyszłe dokonując jego modyfikacji, mimo że zaskarżona interpretacja spełnia wszystkie wymogi określone w art. 14c § 1 i 2 Ordynacji podatkowej, gdyż zawiera negatywną ocenę stanowiska wnioskodawcy, wskazanie prawidłowego stanowiska wraz z pełnym uzasadnieniem prawnym odnoszącym się do przedstawionego przez stronę stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego, zatem w sprawie powinien zapaść wyrok oddalający skargę.

W konsekwencji wniesiono o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i orzeczenie co do istoty sprawy poprzez oddalenie skargi skarżącej spółki, ewentualnie uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu sprawy do ponownego rozpatrzenia oraz zasądzenie od skarżącej na rzecz organu kosztów postępowania wraz z kosztami zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Spółka nie złożyła odpowiedzi na skargę kasacyjną.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył co następuje.

Skarga kasacyjna pozbawiona jest uzasadnionych podstaw.

Na wstępie należy podnieść, że obydwie strony, tj. organ w piśmie z dnia 14 października 2020 r. oraz spółka w piśmie z dnia 20 października 2020 r., wyraziły zgodę na rozpoznanie niniejszej sprawy w trybie art. 15zzs4 ust. 1 ustawy z dnia 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych (Dz. U. poz. 374 z późn. zm.), zgodnie z którym w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego albo stanu epidemii ogłoszonego z powodu COVID-19 oraz w ciągu roku od odwołania ostatniego z nich w sprawach, w których strona wnosząca skargę kasacyjną nie zrzekła się rozprawy lub inna strona zażądała przeprowadzenia rozprawy, Naczelny Sąd Administracyjny może rozpoznać skargę kasacyjną na posiedzeniu niejawnym, jeżeli wszystkie strony w terminie 14 dni od dnia doręczenia zawiadomienia o zamiarze skierowania sprawy na posiedzenie niejawne wyrażą na to zgodę. Na posiedzeniu niejawnym w tych sprawach Naczelny Sąd Administracyjny orzeka w składzie trzech sędziów.

Z kolei zgodnie z art. 183 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz. U. z 2019 r., poz. 2325 z późn. zm.), Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej, biorąc z urzędu pod rozwagę nieważność postępowania, która w sprawie tej jednak nie występuje. Z tego względu, przy rozpoznaniu sprawy, Naczelny Sąd Administracyjny związany był granicami skargi kasacyjnej, którą można oprzeć na następujących podstawach: naruszeniu prawa materialnego przez błędną jego wykładnię lub niewłaściwe zastosowanie oraz naruszeniu przepisów postępowania, jeżeli uchybienie to mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy (art. 174 cyt. ustawy), zaś jej granice wyznaczają wskazane w niej podstawy.

Mając powyższe na względzie zaznaczyć należy, że zaskarżony wyrok wydany został w sprawie dotyczącej indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, zaś skarga kasacyjna została oparta na obydwu podstawach kasacyjnych, o których mowa w art. 174 Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, gdyż zarzuca się w niej zarówno naruszenie przepisów prawa materialnego, jak i przepisów postępowania w stopniu mogącym mieć istotny wpływ na wynik sprawy.

Zasadniczy spór pomiędzy stronami dotyczy prawa spółki L. do odliczenia podatku naliczonego z faktury wystawionej przez spółkę skarżącą, która to faktura dokumentuje dostawę towarów skradzionych podczas transportu, przy przyjęciu, że w przypadku gdy towar ów, będący przedmiotem transakcji pomiędzy skarżącą a L., zostaje skradziony zanim opuści terytorium Polski, to z uwagi na brak spełnienia przesłanki wywozu towarów z terytorium kraju, przedmiotowa dostawa stanowi dostawę krajową, o której mowa w art. 7 ust. 1 w zw. z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług, co powoduje, że wskazaną transakcję należy opodatkować z zastosowaniem właściwej dla danego towaru stawki podatku VAT.

W ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego prawidłowe jest stanowisko Sądu I instancji, który w sporze tym rację przyznał skarżącej spółce, za kanwę swoich rozważań przyjmując fundamentalną zasadę podatku VAT, jaką jest prawo do odliczenia podatku naliczonego. Ponieważ Sąd ów na kilku stronach uzasadnienia zaskarżonego wyroku dokonał szczegółowej analizy powyższej zasady neutralności, z odwołaniem się do bogatego orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej, nie ma potrzeby ponownego omawiania tej kwestii. W tym miejscu należy jedynie przypomnieć, że system odliczeń jest skonstruowany tak, aby całkowicie zwolnić przedsiębiorcę od ciężaru VAT naliczonego lub zapłaconego w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą. Wspólny system VAT konsekwentnie zapewnia opodatkowanie w całkowicie neutralny sposób wszystkich czynności gospodarczych i to niezależnie od ich celu lub wyniku – pod warunkiem, że są to czynności podlegające opodatkowaniu.

Z art. 86 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, zgodnie z którym w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego (z zastrzeżeniami nieistotnymi w sprawie) wynika zaś, na co również zwraca uwagę organ na str. 6 rozpoznawanego środka zaskarżenia, że prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje zarejestrowany, czynny podatnik podatku VAT, towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych (związek zakupów z wykonywanymi czynnościami opodatkowanymi), podatnik posiada fakturę dokumentującą nabycie przez niego towarów lub usług oraz nie zachodzą negatywne przesłanki prawa do odliczenia wymienione w art. 88 cyt. ustawy.

Taka też interpretacja wskazanego przepisu została zaprezentowana w zaskarżonym wyroku, stąd nie jest zasadny zarzut jego błędnej wykładni podniesiony w skardze kasacyjnej. Uzasadnienie tego zarzutu sprowadza się natomiast w istocie do niewłaściwego zastosowania art. 86 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług do stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego opisanego we wniosku o wydanie interpretacji. W ocenie organu bowiem nie zostały spełnione wszystkie ww. przesłanki umożliwiające L. odliczenie podatku naliczonego wynikające z przytoczonego przepisu, bowiem spółka ta w transakcjach ze skarżącą posługiwała się holenderskim numerem podatkowym (co miało pozostawać dodatkowo w sprzeczności z treścią art. 88 ust. 4 ustawy o podatku od towarów i usług, wedle którego obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się również do podatników, którzy nie są zarejestrowani jako podatnicy VAT czynni, zgodnie z art. 96) i nabycie towarów wiązało/wiąże się bezpośrednio z czynnościami polegającymi na ich odsprzedaży na rzecz spółek z grupy L. prowadzących działalność dystrybucyjną w państwach Unii Europejskiej, a zatem nie było/nie jest związane z wykonywaniem jakichkolwiek czynności opodatkowanych na terytorium kraju.

Wskazać jednakże należy, że organ pomija dwie istotne okoliczności. Pierwsza dotyczy przedefiniowania po stronie skarżącej spółki transakcji wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów na rzecz spółki L. na transakcję krajowej dostawy tych towarów w rozumieniu art. 7 ust. 1 w zw. z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług, co wiązało się z koniecznością wykazania na fakturze podatku VAT w stawce właściwej dla danego towaru. Bezsporne bowiem pozostaje to, że na skutek kradzieży towaru doszło do zmiany okoliczności skutkującej brakiem wywozu tego towaru z terytorium Polski, zatem nie ma praktycznej możliwości rozpoznania wewnątrzwspólnotowego nabycia oraz sprzedaży towarów poza terytorium kraju. Druga zaś dotyczy tego, że kontrahent spółki skarżącej, jak wyraźnie podkreślono we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej, jest zarejestrowanym w Polsce czynnym podatnikiem VAT, prowadzącym na terytorium kraju opodatkowaną tym podatkiem działalność.

Wbrew przekonaniu organu zmiana charakteru transakcji z dostawy wewnątrzwspólnotowej na dostawę krajową musi mieć wpływ na sytuację prawnopodatkową kontrahenta. Konieczność opodatkowania transakcji sprzedaży po stronie skarżącej spółki, wystawienie tym samym faktury korygującej zawierającej naliczony podatek, a następnie pozbawienie nabywcy prawa do odliczenia podatku naliczonego wynikającego z takiej faktury, na której został podany polski NIP spółki L. doprowadziłby bowiem do jawnego naruszenia fundamentalnej zasady neutralności. Słusznie też Sąd I instancji wywiódł, że prawa L. do odliczenia VAT z faktury wystawionej przez spółkę skarżącą tytułem dostawy towarów utraconych wskutek niezawinionej kradzieży, nie można opierać na bezpośrednim związku z konkretnymi czynnościami opodatkowanymi poza Polską, albowiem z oczywistych przyczyn do nich nie dochodzi. Istotne jest natomiast to, że towary nabywane były w celu dalszej odsprzedaży, co oznacza, że L. działała w charakterze podatnika VAT. Tu należy powtórzyć za Sądem I instancji, że warunkiem umożliwiającym podatnikowi skorzystanie z prawa do odliczenia podatku naliczonego jest bezpośredni, bezsporny związek zakupów z wykonywanymi czynnościami opodatkowanymi. Okoliczności towarzyszące transakcji zakupów towarów i usług winny wskazywać na zamiar wykorzystania zakupów na cele prowadzonej lub planowanej działalności gospodarczej. W zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego. W niniejszej sprawie bezsporne jest, że towary zostały nabyte w celu ich dalszej sprzedaży w ramach wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów. Natomiast podczas transportu związanego z dostawą zostały skradzione. Zamiarem nabywcy L. było wykorzystanie nabytych towarów do wykonania czynności opodatkowanej – wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów. Dla możliwości realizacji prawa do odliczenia podatku naliczonego wystarczającą przesłanką jest okoliczność, że w momencie nabycia towarów ich zakup został dokonany w celu wykorzystania produktów do działalności podlegającej opodatkowaniu VAT.

Sąd więc prawidłowo w konkluzji wywiódł, że towary, z których nabyciem podatek został naliczony, zostały nabyte w ramach działalności opodatkowanej L., a ich utrata wskutek niezawinionego niedoboru (kradzież w trakcie transportu) nie może prowadzić do odmowy prawa do odliczenia (por. wyrok Trybunału Sprawiedliwości z dnia 15 stycznia 1998 r. w sprawie C-37/95, z którego wynika m. inn., że w sytuacji, gdy towary zostały kupione z zamiarem wykorzystania ich do działalności opodatkowanej, ale stało się to niemożliwe z powodów pozostających poza kontrolą przedsiębiorcy, zachowuje on prawo do odliczenia VAT).

Jak wynikało z przedstawionego stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego spółka L. posiada wystawioną przez spółkę skarżącą fakturę dokumentującą nabycie przedmiotowych towarów z wykazanym podatkiem VAT, jest zarejestrowanym w Polsce podatnikiem VAT czynnym, dokonując nabycia towarów na terytorium Polski (w przypadku kradzieży) działała w charakterze polskiego podatnika VAT, na skutek zmiany charakteru transakcji z dostawy wewnątrzwspólnotowej na krajową (co powoduje również zmianę statusu L.), w momencie nabycia towarów ich zakup został dokonany w celu wykorzystania ich do działalności podlegającej opodatkowaniu VAT, brak jest nadto przesłanek negatywnych odliczenia, o których mowa w art. 88 ustawy o podatku od towarów i usług, a w szczególności nie można zasadnie powoływać się na art. 88 ust. 4 tej ustawy z uwagi na to, że rejestracji L. w Polsce w charakterze czynnego podatnika VAT. Wszystkie te okoliczności świadczą jednoznacznie o tym, że – wbrew przekonaniu kasatora - zostały spełnione wszystkie przesłanki prawa do odliczenia podatku naliczonego.

W związku z powyższym za prawidłowe należało uznać stanowisko WSA w Warszawie, który stwierdził, że spółce L. przysługuje prawo do odliczenia podatku VAT od towaru zakupionego od skarżącej w zamiarze dalszej jego odsprzedaży, tj. do wykonywania czynności podlegającej opodatkowaniu. Okoliczność utraty towaru w wyniku należycie udokumentowanego, niezawinionego zdarzenia losowego (kradzieży) nie może bowiem pozbawiać L. prawa do odliczenia VAT z tego tytułu, zwłaszcza że podmiot ten czynnym, zarejestrowanym podatnikiem podatku od towarów i usług w Polsce. Tym samym nie mogły zostać uwzględnione zarzuty naruszenia prawa materialnego wyartykułowane w skardze kasacyjnej.

Rację miał również Sąd I instancji zarzucając organowi wyjście poza stan faktyczny/zdarzenie przyszłe przedstawione przez spółkę we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej. Kwestią oczywistą jest to, że postępowanie w przedmiocie wydania interpretacji indywidualnej opiera się wyłącznie na stanie faktycznym, bądź zdarzeniu przyszłym przedstawionym przez wnioskodawcę. Tak więc ocena prawna, jaką organ podatkowy jest obowiązany zawrzeć w interpretacji indywidualnej, bazować musi na przedstawionym we wniosku stanie faktycznym (opisie zdarzenia przyszłego), na co wskazuje m. inn. treść art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej. W realiach niniejszej sprawy skarżąca spółka w opisie stanu faktycznego wskazała jak przebiega standardowa transakcja w przypadkach, w których kradzież towaru nie występuje i podała, że w takiej sytuacji, gdy towar jest transportowany do innego państwa członkowskiego, dostawa traktowana jest jako WDT z terytorium Polski. Wówczas L. posługuje się holenderskim numerem VAT. Organ jednakże nie miał żadnych podstaw, aby przyjąć, że również w przypadku zmiany kwalifikacji transakcji z dostawy wewnątrzunijnej na dostawę krajową w wyniku kradzieży towaru na terytorium Polski i otrzymania przez L. faktury z polskim numerem VAT, spółka ta dalej posługiwać się będzie swoim holenderskim numerem VAT. Zwłaszcza, że jak wskazano wyżej, we wniosku wyraźnie zaznaczono, że L. jest także zarejestrowanym czynnym podatnikiem VAT w Polsce. Słusznie w tym zakresie Sąd I instancji ocenił, że niezasadne było pominięcie przez organ tej okoliczności, a z akt sprawy nie wynika, by kwestia ta była przedmiotem wezwania wystosowanego do skarżącej spółki w trybie art. 169 Ordynacji podatkowej.

W konsekwencji jako chybiony należało ocenić jedyny zarzut naruszenia przepisów postępowania wyartykułowany w pkt 2 petitum rozpoznawanego środka zaskarżenia.

Mając na uwadze wszystkie przedstawione wyżej okoliczności Naczelny Sąd Administracyjny, na podstawie art. 184 cyt. ustawy, oddalił skargę kasacyjną uznając ją za bezzasadną.

W przedmiocie kosztów postępowania kasacyjnego Sąd nie orzekał z uwagi na brak ku temu podstaw faktycznych. W terminie ustawowo przewidzianym spółka nie złożyła sporządzonej przez zawodowego pełnomocnika odpowiedzi na skargę kasacyjną, a przed Naczelnym Sądem Administracyjnym nie przeprowadzono rozprawy, w której taki pełnomocnik mógłby wziąć udział.