drukuj    zapisz    Powrót do listy

6042 Gry losowe i zakłady wzajemne, Gry losowe, Dyrektor Izby Administracji Skarbowej, Uchylono decyzję I i II instancji
Umorzono postępowanie, II SA/Rz 1186/21 - Wyrok WSA w Rzeszowie z 2021-10-07, Centralna Baza Orzeczeń Naczelnego (NSA) i Wojewódzkich (WSA) Sądów Administracyjnych, Orzecznictwo NSA i WSA

II SA/Rz 1186/21 - Wyrok WSA w Rzeszowie

Data orzeczenia
2021-10-07 orzeczenie prawomocne
Data wpływu
2021-07-28
Sąd
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie
Sędziowie
Jacek Surmacz
Jarosław Szaro
Piotr Popek /przewodniczący sprawozdawca/
Symbol z opisem
6042 Gry losowe i zakłady wzajemne
Hasła tematyczne
Gry losowe
Skarżony organ
Dyrektor Izby Administracji Skarbowej
Treść wyniku
Uchylono decyzję I i II instancji
Umorzono postępowanie
Powołane przepisy
Dz.U. 2019 poz 2325 art. 145 § 1 pkt 1 lit.a
Ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - t.j.
Dz.U. 2020 poz 256 art. 189g § 1 w zw. z art. 189 c
Ustawa z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego - t.j.
Dz.U. 2019 poz 847 art. 91, art. 89 ust. 1 pkt 2, art. 89 ust. 2 pkt 2
Ustawa z dnia 19 listopada 2009 r. o grach hazardowych - t.j.
Dz.U. 2019 poz 900 art. 21 § 1 pkt 2 w zw. z art. 68 § 1
Ustawa z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa - tekst jedn.
Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie w składzie następującym: Przewodniczący S. WSA Piotr Popek /spr./, Sędzia WSA Jarosław Szaro, Sędzia NSA Jacek Surmacz, Protokolant ref. Sabina Długosz po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 7 października 2021 r. sprawy ze skarg T.G. i S.K. na decyzję Dyrektora Izby Administracji Skarbowej z dnia [...] marca 2020 r., nr [...] w przedmiocie wymierzenia kary pieniężnej za urządzanie gier na automatach poza kasynem gry 1) uchyla zaskarżoną decyzję, oraz poprzedzającą ją decyzję Naczelnika Urzędu Celno-Skarbowego z dnia [...] września 2019 r., nr [...], 2) umarza postępowanie administracyjne, 3) zasądza od Dyrektora Izby Administracji Skarbowej solidarnie na rzecz skarżących T.G. i S.K. kwotę 4.354 (cztery tysiące trzysta pięćdziesiąt cztery) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Uzasadnienie

Zaskarżona decyzją z dnia [...] marca 2020 r. nr [...] Dyrektor Izby Administracji Skarbowej w po rozpatrzeniu odwołania T. G. i S. K. (dalej: skarżący) utrzymał w mocy decyzję Naczelnika Urzędu Celno-Skarbowego w z dnia [...] września 2019 r. nr [...], w przedmiocie wymierzenia skarżącym solidarnie kary pieniężnej w łącznej wysokości 24 000 zł z tytułu urządzania gier na automatach o nazwach [...] nr [...] oraz [...] nr [...] poza kasynem gry.

Z uzasadnienia decyzji oraz akt sprawy wynika, że w dniu 12 maja 2014 r. funkcjonariusze celni przeprowadzili czynności kontrolne w lokalu o nazwie "A" PUB Restauracja Pizzeria w [...]. Przedmiotowy lokal prowadzony był przez skarżących - wspólników spółki cywilnej "B" s.c. T. G., S. K.. W trakcie tych czynności stwierdzono, że w lokalu znajdują się dwa urządzenia o nazwie [...] nr [...] oraz [...] nr [...]. W ramach przeprowadzonych eksperymentów stwierdzono, że oba urządzenia są urządzeniami elektronicznymi umożliwiającymi rozgrywanie na nich gier , w wyniku których grający ma możliwość uzyskania wygranych pieniężnych oraz rzeczowych w postaci punktów umożliwiających przedłużenie gry. Przebieg tych gier ma charakter losowy, a uzyskiwane wyniki są nieprzewidywalne i niezależne od grających.

W postępowaniu ustalono, że urządzenia, o których mowa w okolicznościach przedmiotowej sprawy, zostały wstawione do lokalu skarżących przez przedstawiciela spółki "C" sp. z o.o., (dalej: "C"), na podstawie zawartej przez skarżących z tym podmiotem umowy z dnia 16 września 2013 r. Jak wynika z postanowień tej umowy, skarżący wydzierżawili ‘C" 3 m2 powierzchni prowadzonego przez siebie lokalu, pod instalację ww. urządzeń do gier. Dodatkowo, klucze do urządzeń przechowywane były w lokalu i były w dyspozycji jego pracowników. Ponadto z zeznań jednego ze skarżących wynika, że dokonywał on bieżącej obsługi urządzeń, gdy przebywał w lokalu, a także sporadycznie wypłacał wygrane, co miało miejsce w sytuacji, w której w urządzeniu brakowało gotówki. Fakt wypłaty wygranych każdorazowo zgłaszał serwisantowi. Zgodnie z § 2 umowy, zawartej przez skarżących z "C", stawkę czynszu ustalono na poziomie 40 % sumy przychodów z urządzeń. Dodatkowo strona wydzierżawiająca zobowiązała się do niezwłocznego powiadamiania dzierżawcy o faktach uszkodzenia urządzeń lub dokonania do nich włamania. Oprócz tego skarżący zobowiązali się do zachowania poufności, w zakresie informacji o wysokości wpływów z urządzeń.

Mając na uwadze powyższe kontrolujący uznali, że przedmiotowe urządzenia są automatami do gier w rozumieniu art. 2 ust. 3 ustawy z dnia 19 listopada 2009 r. o grach hazardowych (t.j. Dz. U. z 2019 r. poz. 847 ze zm. – dalej: u.g.h.), a skarżący urządzali na nich gry wbrew przepisom powołanej ustawy.

Po rozpatrzeniu odwołania, Dyrektor Izby Administracji Skarbowej w decyzją z dnia [...] marca 2020 r., opisaną na wstępie, utrzymał w mocy rozstrzygnięcie organu I instancji, podzielając w całości zawarte tam stanowisko i argumentację.

Organ odwoławczy podkreślił, że ustalenia poczynione przez funkcjonariuszy celnych w trakcie kontroli potwierdziły opinie nr [...] oraz [...] z dnia 18 grudnia 2014 r. z badań przedmiotowych automatów, sporządzone przez biegłego sądowego w zakresie badania automatów i urządzeń do gier przy Sądzie Okręgowym w [....].

Według organu skarżący posiadali pełną wiedzę o rodzaju przedsięwzięcia, do którego przystąpili i aktywnie realizowali istotne jego elementy. Ponadto ukształtowanie wysokości czynszu, jako procentowej części przychodu z eksploatacji urządzeń, prowadzi do wniosku, że przedmiotem zawartej przez strony umowy w rzeczywistości nie była dzierżawa części powierzchni lokalu, ale wspólne realizowanie przedsięwzięcia w zakresie organizowania gier hazardowych. Skarżący byli bowiem bezpośrednio zainteresowani wysokością przychodów uzyskiwanych z urządzeń, gdyż to zwiększało kwotę przysługującego im wynagrodzenia.

Odnosząc się do zarzutu odwołania, dotyczącego uchybienia art. 189 g § 1 w zw. z art. 189 c ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (t.j. Dz. U. z 2020 r. poz. 256 – dalej: K.p.a.), w związku z brakiem umorzenia postępowania, mimo upływu 5 letniego terminu przedawnienia do wymierzenia kar, o którym mowa w powołanym przepisie, Dyrektor Izby Administracji Skarbowej stwierdził, iż zgodnie z art. 91 u.g.h. do kar pieniężnych stosuje się odpowiednio przepisy ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (tj. Dz. U. z 2019 r. poz. 900 ze zm. - dalej: O.p.). Owo odpowiednie stosowanie, w związku z istotną różnicą pomiędzy decyzją ustalającą zobowiązanie podatkowe, a decyzją w przedmiocie nałożenia kary sprawia, że art. 68 § 1 O.p. nie może w tym wypadku zaleźć zastosowania. Prawo do wydania decyzji nakładającej karę pieniężną nie ulega zdaniem organu odwoławczego przedawnieniu. W tej sytuacji zarzut dotyczący naruszenia art. 189g § 1 K.p.a. uznał za niezasadny.

W skardze na powyższą decyzję, skarżący wnieśli o uchylenie decyzji organów obu instancji, ewentualnie o stwierdzenie jej nieważności. Skarżonemu rozstrzygnięciu zarzucili:

I. naruszenie przepisu art. 189g § 1 w zw. z art. 189c K.p.a., przez utrzymanie w mocy decyzji nakładającej na skarżących administracyjną karę pieniężną, mimo iż decyzja ta została wydana z przekroczeniem 5-letniego terminu do nałożenia tejże kary, liczonego od dnia naruszenia prawa, co winno skutkować uchyleniem decyzji organu I instancji i umorzeniem postępowania,

II. naruszenie art. 189a § 1 K.p.a w zw. z art. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej, przez błędne uznanie, że prawo do nakładania przez organy kar pieniężnych na podstawie art. 89 ust. 1 pkt 2 u.g.h. nigdy nie ulegają przedawnieniu, co stoi w jawnej sprzeczności z zasadą demokratycznego państwa prawnego i wywodzonego z niej postulatu pewności obrotu;

III. naruszenie przepisu art. 189c w zw. z art. 189a § 1 i w zw. z art. 189g § 1 K.p.a., przez utrzymanie w mocy decyzji nakładającej na skarżących administracyjną karę pieniężną w wyniku błędnego uznania, że z uwagi na datę wejścia w życie przepisów działu IVa K.p.a., w tym i przepisu art. 189g § 1 K.p.a. już po dacie stwierdzonego naruszenia prawa, przepisy te nie mogą być zastosowane w sprawie niniejszej, w sytuacji gdy zgodnie z treścią art. 189c k.p.a. jeżeli w czasie wydawania decyzji obowiązuje ustawa inna niż w czasie naruszenia prawa, stosuje się ustawę nową, lub ustawę obowiązującą poprzednio, jeżeli jest ona względniejsza dla strony, a z taką sytuacją mamy do czynienia w sprawie niniejszej;

IV. naruszenie przepisu art. 133 § 1 O.p. w zw. z art. 89 ust. 1 pkt 2 oraz art. 91 u.g.h., przez wydanie decyzji wymierzającej karę pieniężną za urządzanie gier na automatach poza kasynem gry w stosunku do osób niebędących urządzającymi gry w rozumieniu art. 89 ust. 1 pkt 2 u.g.h., a jedynie wydzierżawiającymi powierzchnię podmiotowi, który takie gry urządza,

V. naruszenie art. 89 ust. 1 pkt 2 w zw. z art. 14 ust. 1 u.g.h., przez ich błędną wykładnię i w konsekwencji zastosowanie polegające na wymierzeniu kary pieniężnej za urządzanie gier na automatach poza kasynem gry w stosunku do skarżących, w sytuacji gdy prawidłowa wykładnia tych przepisów w świetle dokonanych ustaleń faktycznych prowadzi do wniosku, iż czynności skarżących, jako osób jedynie udostępniających powierzchnię w lokalu podmiotowi, który takie gry urządza, nie mogą być zakwalifikowane jako wypełniające pojęcie urządzania gier na automatach poza kasynem gry,

VI. naruszenie przepisów art. 89 ust. 1 pkt 2 i ust. 2 pkt 2, art. 90 ust 1 i 2 oraz art. 91 w związku z art. 6 ust. 1 i art. 14 ust. 1 u.g.h., przez ich niewłaściwe zastosowanie, polegające na bezpodstawnym wymierzeniu skarżącym kary pieniężnej mimo braku notyfikacji w Komisji Europejskiej projektu ustawy o grach hazardowych wymaganej przez art. 8 ust. 1 oraz art. 1 pkt 11 Dyrektywy 98/34/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 22 czerwca 1998 r., ustanawiającej procedurę udzielania informacji w dziedzinie norm i przepisów technicznych oraz zasad dotyczących usług społeczeństwa informacyjnego, zmienionej dyrektywą Rady 2006/96/WE z dnia 20 listopada 2006 r. (Dz. U. UE.L.98.204.37 ze zm.) i w konsekwencji na zastosowaniu w stosunku do skarżących sankcji za urządzanie gier na automatach poza kasynami gry, w sytuacji, gdy przepis sankcjonowany z art. 14 ust. 1 u.g.h., w świetle orzeczenia Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 19 lipca 2012 r., w sprawach połączonych C - 213/11, C - 214/11 i C - 217/11 został wiążąco uznany za przepis techniczny, który wobec braku notyfikacji jest bezskuteczny i nie może być podstawą wymierzania kar wobec jednostek w oparciu o przepis sankcjonujący z art. 89 ust. 1 pkt 2 u.g.h.

W odpowiedzi na skargę DIAS wniósł o jej oddalenie z przyczyn przedstawionych w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji.

Rozpoznając sprawę po raz pierwszy Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie wyrokiem z dnia 6 sierpnia 2020 r. sygn. akt II SA/Rz 451/20 oddalił skargę.

W uzasadnieniu Sąd I instancji podkreślił, że z odesłania zawartego w art. 91 u.g.h. wynika, że jeżeli chodzi o kary nakładane na podstawie tej ustawy, odpowiednie zastosowanie do nich mają regulacje zawarte w O.p., ta zaś jest uregulowaniem o charakterze kompleksowym, odnoszącym się także do kwestii przedawnienia prawa do wydania decyzji ustalającej zobowiązanie podatkowe, o którym mowa w art. 68 O.p. Z tego względu nie może być mowy o stosowaniu w tym wypadku regulacji K.p.a., odnoszących się do kwestii przedawnienia prawa do wymierzenia kar, co wprost wynika z art.189a § 2 pkt 3 K.p.a., w myśl którego przejście na regulacje K.p.a., w zakresie wymierzania kar (odnośnie ich przedawnienia), ma miejsce jedynie w sytuacji, gdy kwestie te nie zostały uregulowane w innych przepisach. Z taką sytuacją na gruncie niniejszej sprawy nie mamy do czynienia. Zaznaczył przy tym Sąd, że nie podziela stanowiska organu podatkowego, z którego wynika, że karę pieniężną za urządzanie gier hazardowych można nałożyć w każdym czasie, bo tego rodzaju delikty administracyjne nie korzystają z dobrodziejstwa instytucji przedawnienia. W ocenie Sądu, istnienie nieograniczonego czasowo prawa do wymierzenia kary za urządzenie gier, jest nie do pogodzenia z zasadą demokratycznego państwa prawnego i wywodzonego z niego postulatu pewności obrotu. Z tego względu przedawnienie prawa do wydania decyzji nakładającej karę oceniać należy z punktu widzenia art. 68 § 2 O.p., a więc z zastosowaniem pięcioletniego terminu.

Dalej Sąd zauważył, że w niniejszej sprawie fakt urządzania przez skarżących gier na automatach został stwierdzony w dniu 12 maja 2014 r. Nie ulega więc wątpliwości, że to właśnie do tego terminu należy odnosić naruszenie przepisów u.g.h. Tak więc bieg pięcioletniego terminu do wydania decyzji nakładającej karę związaną z tym faktem należy liczyć od końca 2014 r. W tej sytuacji termin przedawnienia do wydania decyzji ustalającej/nakładającej na skarżących karę administracyjną upłynął z dniem 31 grudnia 2019 r. Do tego czasu wydana zaś została i doręczona decyzja Naczelnika Urzędu Celno-Skarbowego w nakładająca karę, a dla oceny zachowania terminu z art. 68 § 1 i § 2 O.p., istotna jest data wydania konstytutywnej decyzji ustalającej przez organ I instancji, która musi przypadać w okresie przed upływem terminu przedawnienia, zaś rozstrzygnięcie organu odwoławczego może zaś mieć miejsce w późniejszym czasie.

W konsekwencji Sąd uznał, że brak było podstaw do stwierdzenia, że decyzja organu I instancji została doręczona po upływie terminu przedawnienia, a tym samym do umorzenia postępowania administracyjnego.

Poza tym Sąd podzielił stanowisko organów co do kwalifikacji spornych automatów jako spełniających przesłanki z art. 2 ust 3 i 4 u.g.h. oraz przymiotu skarżących jako urządzających gry na takich automatach w rozumieniu art. art. 89 ust 1 pkt 2 u.g.h..

Wskutek skargi kasacyjnej skarżących, Naczelny Sąd Administracyjny, wyrokiem z dnia 20 maja 2021 r. sygn. akt II GSK 1168/20, uchylił wyrok WSA w Rzeszowie z dnia 6 sierpnia 2020 r. sygn. akt II SA/Rz 451/20 i przekazał sprawę temu sądowi do ponownego rozpoznania.

Sąd II instancji podzielając stanowisko skarżących kasacyjnie stwierdził, że że art. 189g § 1 k.p.a. będzie miał zastosowanie w niniejszej sprawie, bowiem przepisy u.g.h. nie regulują zagadnienia przedawnienia nakładania kar pieniężnych przewidzianych w tej ustawie. Z w/w przepisu wynika zaś, że administracyjna kara pieniężna nie może zostać nałożona, jeżeli upłynęło pięć lat od dnia naruszenia prawa albo wystąpienia skutków naruszenia prawa. Przekazując więc sprawę do ponownego rozpoznania NSA wskazał, że obowiązkiem sądu I instancji będzie rozważenie, czy spełniona została przesłanka przedawnienia.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie rozpoznając sprawę ponownie zważył, co następuje:

Poddając zaskarżoną decyzję kontroli sądowej w granicach określonych przez ustawę z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2019 r., poz. 2325 ze zm. – dalej: P.p.s.a.) Sąd uznał, że narusza ona prawo w stopniu, który wymagał zastosowania środków określonych w art. 145 przywołanej ustawy. Zgodnie z powołaną regulacją, Sąd uwzględniając skargę na decyzję uchyla ją w całości albo w części, jeżeli stwierdzi: a) naruszenie prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy, b) naruszenie prawa dające podstawę do wznowienia postępowania administracyjnego, c) inne naruszenie przepisów postępowania, jeżeli mogło ono mieć istotny wpływ na wynik sprawy; stwierdza jej nieważność, jeżeli zachodzą przyczyny określone w art. 156 Kodeksu postępowania administracyjnego lub w innych szczególnych; stwierdza jej wydanie z naruszeniem prawa, jeżeli zachodzą przyczyny określone w Kodeksie postępowania administracyjnego lub w innych szczególnych. W przypadkach określonych w art. 145 § 1 pkt 1 i 2 p.p.s.a., stwierdzając podstawę do umorzenia postępowania administracyjnego, Sąd umarza jednocześnie to postępowanie.

Rozpatrując sprawę ponownie w wyżej zakreślonych granicach, będąc dodatkowo związany na podstawie art. 153 p.p.s.a. wskazaniami i oceną prawną wyrażoną w wyroku NSA z dnia 20 maja 2021 r. sygn. akt II GSK 1168/20, Sąd w obecnym składzie stwierdził, że skarga zasługuje na uwzględnienie, gdyż organy orzekające w sprawie nie zwróciły uwagi na przedawnienie możliwości nałożenia kary administracyjnej solidarnie na Skarżących, tkwiąc zresztą w błędnym przeświadczeniu, że w tego rodzaju sprawie jak niniejsza, kompetencja organu do nałożenia kary pieniężnej nie przedawnia się.

Pomijając już tezę organów o braku przedawnienia, co już w poprzednim wyroku poddane zostało słusznej krytyce, przyjąć należy za NSA w w/w wyroku, że mimo funkcji kary pieniężnej, nakładanej na podstawie przepisów ustawy o grach hazardowych, jaką jest rekompensata podatku, ani art. 8 u.g.h., ani art. 91 u.g.h. nie uprawnia do stosowania przedawnienia określonego przepisami Ordynacji podatkowej.

Decyzja w przedmiocie nałożenia kary pieniężnej na podstawie art. 89 ust. 1 pkt 2 i ust. 2 pkt 2 u.g.h. jest decyzją kształtującą dopiero stosunek administracyjnoprawny, a zatem mającą charakter konstytutywny (ustalający). Decyzja ta - w przeciwieństwie do decyzji podatkowej, o której mowa w art. 21 § 1 pkt 2 w zw. z art. 68 § 1 O.p. - nie konkretyzuje obowiązku prawnego wcześniej istniejącego, ale go od podstaw kształtuje w sposób od razu zindywidualizowany i skonkretyzowany. Jest to decyzja całkowicie odmienna od decyzji wymiarowej dotyczącej zobowiązań podatkowych, o których mowa w art. 21 § 1 pkt 2 O.p., powstałych z dniem doręczenia decyzji, a więc do zobowiązań do których ma zastosowanie art. 68 § 1 O.p. Decyzja wymiarowa jest konkretyzacją istniejącego wcześniej stosunku prawnopodatkowego, który powstaje przed jej wydaniem. Po stronie urządzającego gry hazardowe nie powstaje przed wydaniem decyzji w przedmiocie nałożenia kary pieniężnej żadna skonkretyzowana powinność zapłaty tej kary. Do momentu wydania takiej decyzji na stronie nie ciąży żaden, nawet abstrakcyjny i ogólny obowiązek prawny zapłaty kary – co wynika z samej natury sankcji administracyjnej i jest zasadniczą okolicznością odróżniającą zobowiązanie z tytułu kary pieniężnej od zobowiązania podatkowego. Ta okoliczność przesądza o niemożności zastosowania w odniesieniu do decyzji nakładającej karę pieniężną na podstawie art. 89 ust. 1 pkt 2 i ust. 2 pkt 2 u.g.h. instytucji przedawnienia prawa do wydania decyzji z art. 68 § 1 O.p. (por. wyroki NSA z dnia 26 października 2016 r. sygn. II GSK 1479/16, z dnia 8 marca 2018 r. sygn. II GSK 3533/17, z dnia 12 grudnia 2018 r. sygn. II GSK 4299/16).

Brak jest możliwości przełożenia pojęcia obowiązku podatkowego na grunt regulacji ustawy o grach hazardowych dotyczących kar pieniężnych. Kary te, mają charakter typowej sankcji administracyjnej związanej z wystąpieniem deliktu administracyjnego, a te są znacznie bliższe sankcjom przewidzianym w przepisach karnych lub dotyczących wykroczeń, niż zobowiązaniom podatkowym. Przedawnienie zarazem w sprawach karnych uregulowane jest w taki sposób, że odnosi się do momentu popełnienia sankcjonowanego czynu, a więc całkowicie odmiennie, niż czyni to prawo podatkowe. Decyzja nakładająca karę administracyjną, w przeciwieństwie do decyzji podatkowej nie konkretyzuje obowiązku wcześniej istniejącego (nieskonkretyzowanej powinności), ale go od podstaw kształtuje - w sposób od razu zindywidualizowany i skonkretyzowany. Użyte w art. 89 u.g.h. określenie "karze podlega" (zbieżne zresztą z tym, jakim posługuje się prawo karne) oznacza dopiero obowiązek wymierzenia danemu podmiotowi kary przez właściwy do tego organ, nie zaś, że ciąży na tym podmiocie obowiązek zapłaty kary w związku z samym faktem urządzenia gier wbrew przepisom ustawy. Tym samym nie można przyjąć, że moment kontroli u skarżącej spółki może być uznany za moment powstania obowiązku, o jakim mowa wart. 68 § 1 O.p..

Przepisy Działu IVA K.p.a. stosuje się w takim zakresie, w jakim przepisy odrębne, dotyczące nakładania lub wymierzania administracyjnej kary pieniężnej lub udzielenia ulg w jej wykonaniu, nie zawierają swoistych regulacji, m.in. terminów przedawnienia nakładania administracyjnej kary pieniężnej, jak w przypadku właśnie kar pieniężnych wymierzanych na podstawie ustawy o grach hazardowych. W niniejszej sprawie zastosowanie znajdzie więc przepis art. 189g § 1 k.p.a., który stanowi, że administracyjna kara pieniężna nie może zostać nałożona, jeżeli upłynęło pięć lat od dnia naruszenia prawa albo wystąpienia skutków naruszenia prawa.

Z akt sprawy wynika, że naruszenie prawa w postaci urządzania gier poza kasynem gry zostało stwierdzone w dniu kontroli celnej dokonanej w dniu 12 maja 2014r. Wówczas to ustał stan niezgodny z prawem, a zatem rozpoczął się bieg terminu przedawnienia do możliwości nałożenia kary administracyjnej. Termin ten skończył się w dniu 12 maja 2019 r.. Tymczasem decyzja ostateczna z dnia [...]marca 2020 r. została doręczona w dniu 9 marca 2020 r. a więc po upływie pięcioletniego okresu w rozumieniu art. 189g § 1 K.p.a..

Tym samym w sprawie wystąpiło przedawnienie nałożenia kary. Wobec powyższego, organy obydwu instancji, nakładając na Skarżących karę za urządzanie gier hazardowych poza kasynem gry nie miały uprawnień do jej nałożenia, gdyż możliwość nałożenia kary wygasła wskutek przedawnienia karalności. Brak zwrócenia uwagi na ten fakt przez organy orzekające spowodował, że wydane decyzje winny być usunięte z obiegu prawnego, gdyż naruszają powołany art. 189g § 1 k.p.a. Naruszenie to także uprawnia sąd do umorzenia postępowania administracyjnego na mocy art. 145 § 3 P.p.s.a.

Procesowym skutkiem przedawnienia prawa do nałożenia kary pieniężnej, jest bezprzedmiotowość prowadzonego postępowania administracyjnego. Zgodnie bowiem z art. 208 § 1 O.p. stosowanego odpowiednio w niniejszej sprawie z mocy art. 91 u.g.h., gdy postępowanie z jakiejkolwiek przyczyny stało się bezprzedmiotowe, w szczególności w razie przedawnienia zobowiązania podatkowego, organ podatkowy wydaje decyzję o umorzeniu postępowania.

Mając powyższe na względzie, na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. a P.p.s.a. w zw. z art. 135 i art. 145 § 3 P.p.s.a. Sąd postanowił uchylić zaskarżoną decyzję i poprzedzającą ją decyzję organu I instancji oraz umorzyć postępowanie administracyjne.

Orzeczenie o kosztach zostało oparte na podstawie art. 200 i art. 205 § 2 P.p.s.a. Na zasądzone koszty postępowania w kwocie 4 354 zł składają się: 720 zł tytułem uiszczonego solidarnie wpisu sądowego od skargi, 34 zł tytułem opłaty skarbowej od przedłożonych dokumentów pełnomocnictwa oraz 3600 zł - tytułem wynagrodzenia pełnomocnika skarżących - radcy prawnego (§ 14 ust. 1 pkt 1 lit. a w związku z § 2 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz. U. z 2018 r. poz. 265).



Powered by SoftProdukt