drukuj    zapisz    Powrót do listy

6032 Inne z zakresu prawa o ruchu drogowym, Samorząd terytorialny Drogi publiczne, Starosta, Stwierdzono nieważność zaskarżonego aktu, III SA/Gd 1076/20 - Wyrok WSA w Gdańsku z 2021-05-13, Centralna Baza Orzeczeń Naczelnego (NSA) i Wojewódzkich (WSA) Sądów Administracyjnych, Orzecznictwo NSA i WSA

III SA/Gd 1076/20 - Wyrok WSA w Gdańsku

Data orzeczenia
2021-05-13 orzeczenie prawomocne
Data wpływu
2020-11-02
Sąd
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku
Sędziowie
Alina Dominiak /przewodniczący sprawozdawca/
Jolanta Sudoł
Paweł Mierzejewski
Symbol z opisem
6032 Inne z zakresu prawa o ruchu drogowym
Hasła tematyczne
Samorząd terytorialny
Drogi publiczne
Skarżony organ
Starosta
Treść wyniku
Stwierdzono nieważność zaskarżonego aktu
Powołane przepisy
Dz.U. 2017 poz 784 par. 1 ust. 2 pkt 1 i 2, par. 4 ust. 1, par. 5 ust. 1, par. 8 ust. 2 pkt 3, par. 8 ust. 5 i 6
Rozporządzenie Ministra Infrastruktury z dnia 23 września 2003 r. w sprawie szczegółowych warunków zarządzania ruchem na drogach oraz wykonywania nadzoru nad tym zarządzaniem - tekst jedn.
Dz.U. 2019 poz 2325 art. 3 par. 2 ust. 6, art. 147 par. 1
Ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - t.j.
Dz.U. 2020 poz 920 art. 87 ust. 1
Ustawa z dnia 5 czerwca 1998 r. o samorządzie powiatowym - t.j.
Dz.U. 2020 poz 470 art. 19 ust. 1, art. 19 ust. 2 pkt 4
Ustawa z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych - t.j.
Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Alina Dominiak (spr.) Sędziowie: Sędzia WSA Jolanta Sudoł Sędzia WSA Paweł Mierzejewski po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 13 maja 2021 r. sprawy ze skargi Burmistrza Miasta na akt Starosty z dnia 2 września 2020 r., nr [...] w przedmiocie odrzucenia projektu stałej organizacji ruchu stwierdza nieważność zaskarżonego aktu.

Uzasadnienie

Starosta aktem z dnia 2 września 2020 r., nr [...], działając na podstawie § 8 ust. 2 pkt 3 oraz ust. 6 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 23 września 2003 r. w sprawie szczegółowych warunków zarządzania ruchem na drogach oraz wykonywania nadzoru nad tym zarządzaniem (tekst jednolity: Dz. U. z 2017 r., poz. 784) – dalej jako "rozporządzenie", odrzucił projekt stałej organizacji ruchu dla A w U. Wniosek w tej sprawie, datowany na dzień 19 sierpnia 2020 r., wpłynął do Starosty w dniu 25 sierpnia 2020 r.

W uzasadnieniu ww. aktu organ powołał się na uzasadnienie wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku z dnia 24 października 2019 r., sygn. akt III SA/Gd 506/19, wydanego w sprawie ze skargi W. G. na akt Starosty z dnia 29 kwietnia 2019 r. nr [...] w przedmiocie zatwierdzenia projektu stałej organizacji ruchu dotyczący ulic: M., C., S., S., M., K., K., Ż. oraz pozostałych ulic w miejscowości U. Starosta wskazał, że w uzasadnieniu przywołanego wyroku Sąd stwierdził, że argumentacja dotycząca celu opracowania powinna być elementem dokumentacji dotyczącej zatwierdzenia organizacji ruchu, tak aby wskazywała, że podjęte rozstrzygnięcie nie jest aktem dowolnym.

Jak wyjaśnił organ, w przesłanym obecnie projekcie stałej organizacji ruchu projektant konieczność wprowadzenia zmian w organizacji ruchu uzasadnił jej aktualizacją, zwiększeniem bezpieczeństwa pieszych oraz podniesieniem atrakcyjności miasta. Twierdzenia te zostały poparte danymi statystycznymi z lat 2011-2015. Na ich podstawie ul. M. zakwalifikowano jako jedno z najniebezpieczniejszych miejsc w U.. Zdaniem organu przytoczone dane są nieaktualne. Ponadto statystyka obejmuje obszar całego miasta, zamiast obszaru będącego przedmiotem opracowania. Przytoczone przez projektanta zdarzenia drogowe z udziałem pieszych miały w dwóch przypadkach miejsce poza obszarem, na którym zaplanowano wprowadzenie zakazu ruchu w obu kierunkach, a w trzecim przypadku, w dniu 13 sierpnia 2019 r., na obrębie posesji, kiedy to na ul. M. obowiązywał zakaz ruchu. Zdaniem organu zamiar wprowadzenia zakazu ruchu na części ul. M. nie został zatem dostatecznie uzasadniony.

Organ zarządzający ruchem korzystał z danych udostępnionych przez Wydział Ruchu Drogowego Komendy Miejskiej Policji, dotyczących zdarzeń drogowych z lat 2016-2019 oraz bazy sewik.pl. Zgodnie z nimi na ul. M. w tym czasie doszło do 36 zdarzeń drogowych, z czego największy odsetek stanowiły zderzenia boczne pojazdów, cztery przypadki dotyczyły skrzyżowania z ul. C., dwa z ul. P., jedno z ul. W. oraz jedno z ul. K. Większość zdarzeń miało miejsce na odcinku nieobjętym zakazem ruchu. Najczęstszą przyczyną zdarzeń było nieustąpienie pierwszeństwa. W związku z tym argumentacja projektanta, jakoby wprowadzenie zakazu ruchu na ul. M. wynikało z konieczności poprawy bezpieczeństwa, nie znajduje uzasadnienia w statystykach. Poprawę bezpieczeństwa ruchu można uzyskać poprzez przebudowę skrzyżowań czy likwidację miejsc postojowych zlokalizowanych w obrębie przecięcia się dróg.

Organ, zgadzając się z propozycją zmiany obszaru strefa zamieszkania oraz wprowadzenia na części ulic strefy ograniczonej prędkości wskazał, że powyższe powinno być przedmiotem osobnego opracowania.

Wskazując na niezgodność projektu z potrzebami społeczności lokalnej i liczne głosy sprzeciwu mieszkańców, brak uzasadnienia dla wprowadzenia zmian oraz nieefektywność proponowanej organizacji ruchu, organ zdecydował o odrzuceniu projektu stałej organizacji ruchu.

W skardze wniesionej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku na opisany wyżej akt odrzucający projekt stałej organizacji ruchu Burmistrz Miasta zarzucił naruszenie prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy, tj. § 8 ust. 6 rozporządzenia poprzez jego błędną wykładnię i uznanie przedstawionego do zatwierdzenia projektu jako nieefektywnego i niezgodnego z potrzebami społeczności lokalnej oraz § 8 ust. 2 pkt 3 rozporządzenia poprzez jego błędne zastosowanie i nieuzasadnione odrzucenie projektu stałej organizacji ruchu.

Zdaniem strony skarżącej wystąpienie przesłanek wskazanych w uzasadnieniu zaskarżonego aktu, a mianowicie niezgodności projektu z potrzebami społeczności lokalnej i licznych głosów sprzeciwu mieszkańców, braku uzasadnienia dla wprowadzenia zmian oraz nieefektywności proponowanej organizacji ruchu nie obligowało organu do odrzucenia projektu. Przepisy dają bowiem możliwość zatwierdzenia projektu organizacji ruchu nawet gdy jest ona niezgodna z potrzebami społeczności lokalnej lub która może nie spełniać wszystkich kryteriów efektywności.

W ocenie strony skarżącej organ zarządzający ruchem, powołując się na zaistnienie przesłanek fakultatywnych, takich jak nieefektywność projektowanej organizacji ruchu oraz potrzeby społeczności lokalnej, musi swoje stanowisko o odrzuceniu projektu stałej organizacji ruchu odpowiednio umotywować. Zdaniem skarżącego zaskarżony akt nie spełnia powyższego wymogu, albowiem nie uzasadnia on w żaden sposób, dlaczego przyjęte w projekcie rozwiązania zostały uznane za nieefektywne i jedynie lakonicznie wskazuje, że projekt nie jest zgodny z potrzebami społeczności lokalnej i licznymi głosami sprzeciwu mieszkańców. Organ nie wyjaśnił, jakie są potrzeby społeczności lokalnej i w jakiej korelacji z projektowaną zmianą organizacji ruchu one pozostają. Powołał się na liczne głosy sprzeciwu mieszkańców bez wskazania, ile ich było i czy należy uznać je za liczne wobec ilości mieszkańców U.

W ocenie skarżącego organ niezasadnie zarzucał oparcie projektu na nieaktualnych danych, albowiem w projekcie organizacji ruchu w części 2.5.1. projektant oparł się zarówno na danych ze studium komunikacyjnego miasta U. w latach 2011-2015, jak i dokonał analizy wypadkowości dla lat 2016 – czerwiec 2020 na podstawie danych z bazy systemu ewidencji wypadków i kolizji.

W odpowiedzi na skargę Starosta wniósł o jej oddalenie podnosząc, że odrzucenie projektu organizacji ruchu nastąpiło po przeprowadzeniu analizy, w tym celowości i efektywności proponowanych zmian, z zachowaniem procedury przewidzianej w rozporządzeniu i przy uwzględnieniu zgłaszanych organowi potrzeb społeczności lokalnej.

Organ powtórzył swą argumentację wskazując nadto, że rozpatrując projekt organizacji ruchu uwzględnił złożoną w dniu 16 czerwca 2020 r. petycję mieszkańców U. z dnia 10 czerwca 2020 r. w sprawie koncepcji organizacji ruchu na ulicy M. w sezonie letnim 2020 r. , wnoszącą o negatywne zaopiniowanie projektu organizacji ruchu. Mieszkańcy w ilości 151 osób podnieśli, że koncepcja zaproponowana przez zarządcę drogi utrudni możliwość prowadzenia działalności gospodarczej, dostęp do posesji i punktów usługowych położonych na ul. M. Uwzględniono również udostępniony przez Miasto U. raport z konsultacji z mieszkańcami w przedmiocie organizacji ruchu na ul. M. w U. oraz sąsiednich ulicach z dnia 30 kwietnia 2020 r. Z uwagi na sprzeciw mieszkańców organ uznał, że proponowane zmiany nie spełniają potrzeb lokalnej społeczności.

Organ wyjaśnił również, że od dnia 15 czerwca do dnia 31 sierpnia 2019 r. na odcinku ul. M. w U. obowiązywał już zakaz ruchu w obu kierunkach wprowadzony na podstawie zatwierdzonego przez Starostę projektu organizacji ruchu. Jednak Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku stwierdził nieważność ww. aktu (wyrok z dnia 24 października 2019 r., sygn. akt III SA/Gd 506/19), a w uzasadnieniu orzeczenia wskazał, że "Uzasadnienie takie powinno w sposób jasny i przekonujący odzwierciedlać prawidłowe wyważenie proporcji pomiędzy interesem podmiotów będących właścicielami nieruchomości usytuowanych przy tej ulicy (czy też ulicach), a - leżącym u podstaw działania organu zarządzającego ruchem - interesem publicznym (społecznym), związanym z koniecznością (zasadnością) wprowadzenia określonego rodzaju zmian w organizacji ruchu. W ocenie Sądu argumentacja w powyższym zakresie powinna być elementem dokumentacji sporządzonej w celu zatwierdzenia organizacji ruchu, tak aby wskazywała, że podjęte przez organ rozstrzygnięcie nie jest aktem dowolnym." Organ, mając na uwadze powyższe wskazówki, uznał, że przedłożony projekt nie spełnia również wymagań w zakresie zgodności z potrzebami społeczności lokalnej.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku zważył, co następuje:

| |

|W myśl art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. - Prawo o ustroju sądów administracyjnych (t.j.: Dz. U. z 2021 r., poz. 137) |

|sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej pod względem zgodności z|

|prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej. |

|Stosownie do treści art. 3 § 2 pkt 6 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi |

|(t.j.: Dz. U. z 2019 r., poz. 2325 ze zm. - dalej w skrócie jako: "p.p.s.a.") sądowa kontrola działalności publicznej obejmuje |

|m.in. akty organów jednostek samorządu terytorialnego i ich związków, inne niż określone w pkt 5 (tzn. inne niż akty prawa |

|miejscowego organów jednostek samorządu terytorialnego i terenowych organów administracji rządowej). Kontrola ta – jak zostało |

|powyżej wskazane - sprawowana jest w oparciu o kryterium legalności, tzn. zgodności kwestionowanego skargą aktu |

|z przepisami prawa powszechnie obowiązującego. Sąd administracyjny dokonuje tej kontroli według stanu prawnego istniejącego w |

|dacie podejmowania przez organ aktu stanowiącego przedmiot zaskarżenia. Zgodnie z przepisem art. 134 § 1 p.p.s.a. wskazana |

|kontrola sądowa dokonywana jest w granicach sprawy administracyjnej, zaś sąd administracyjny orzekając w jej granicach, nie jest |

|związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną. |

|Sąd orzekł w niniejszej sprawie na posiedzeniu niejawnym na podstawie art. 15zzs⁴ ust. 3 ustawy z dnia 2 marca 2020 r. o |

|szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz |

|wywołanych nimi sytuacji kryzysowych (t.j.: Dz.U. z 2020 r., poz. 1842 ze zm.), zgodnie z którym: "Przewodniczący może zarządzić |

|przeprowadzenie posiedzenia niejawnego, jeżeli uzna rozpoznanie sprawy za konieczne, a przeprowadzenie wymaganej przez ustawę |

|rozprawy mogłoby wywołać nadmierne zagrożenie dla zdrowia osób w niej uczestniczących i nie można przeprowadzić jej na odległość z|

|jednoczesnym bezpośrednim przekazem obrazu i dźwięku. Na posiedzeniu niejawnym w tych sprawach sąd orzeka w składzie trzech |

|sędziów". Uznać należało, że rozpoznanie sprawy jest konieczne, zaś aktualna sytuacja związana z pandemią COVID-19 i ograniczone |

|możliwości techniczne Sądu uzasadniają stwierdzenie, że przeprowadzenie rozprawy mogłoby wywołać nadmierne zagrożenie dla zdrowia |

|osób w niej uczestniczących i nie można przeprowadzić jej na odległość z jednoczesnym bezpośrednim przekazem obrazu i dźwięku. |

|Przedmiotem zaskarżenia przez Burmistrza Miasta był akt Starosty, odrzucający projekt stałej organizacji ruchu dla A w U. |

|Uchwała 7 sędziów Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 26 czerwca 2014r. , sygn. I OPS 14/13 ( publ. Centralna Baza Orzeczeń |

|Sądów Administracyjnych ) przesądziła, że zatwierdzenie organizacji ruchu przez organ jednostki samorządu terytorialnego wskazany|

|w art. 10 ust. 4, 5, 6 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. z 2012 r., poz. 1137 ze zm.), |

|na podstawie § 3 ust. 1 pkt 3, § 6 ust. 1 i § 8 ust. 2 pkt 1 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 23 września 2003 r. w |

|sprawie szczegółowych warunków zarządzania ruchem na drogach oraz wykonywania nadzoru nad tym zarządzaniem (Dz. U. Nr 177, poz. |

|1729), jest aktem, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 6 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami |

|administracyjnymi. |

|W uzasadnieniu uchwały NSA wskazał, że akt taki podlega zaskarżeniu do sądu administracyjnego, oraz że nie ma cech decyzji czy |

|postanowienia, nie jest też pisemną interpretacją przepisów wydawaną w indywidualnej sprawie, ani aktem prawa miejscowego, jak i |

|aktem nadzoru. Jak podał NSA, w interpretacji pojęć aktu i czynności uregulowanych w przepisie art. 3 § 2 pkt 4 p.p.s.a. zgoda |

|panuje co do tego, że nie są one decyzjami i postanowieniami, należą do zakresu administracji publicznej, dotyczą |

|zindywidualizowanego podmiotu, choć mogą też wykazywać cechy aktu generalnego, że powinny rozstrzygać władczo co do charakteru |

|powiązania z uprawnieniami i obowiązkami określonymi w obowiązującym prawie. Te cechy jednak pozwalają|

|na konkluzję, że zatwierdzenie organizacji ruchu drogowego nie mieści się w tych ramach przede wszystkim z powodu niespełnienia |

|przesłanki zindywidualizowania aktu lub czynności, jak też z uwagi na brak powiązania uprawnienia lub obowiązku wynikających z |

|przepisów prawa dokonanych w tym trybie. Ponadto nie dochodzi tu do realizacji skonkretyzowanej normy prawnej, a do wykreowania |

|normy pożądanego zachowania się na drodze w ruchu. |

|Natomiast akty z art. 3 § 2 pkt 6 p.p.s.a. rozumiane są jako akty organów samorządowych, niezawierające przepisów prawa |

|powszechnie obowiązującego, zatem mogą to być akty o charakterze ogólnym wewnętrznego obowiązywania. |

|Mając na uwadze powyższe nie budzi wątpliwości Sądu, że odrzucenie projektu stałej organizacji ruchu, z jakim mamy do czynienia w|

|niniejszej sprawie, niewątpliwie także należy do zadań administracji publicznej na podstawie przepisów prawa powszechnie |

|obowiązującego i nie jest podejmowane w sprawach indywidualnych, a więc w stosunku do konkretnie |

|oznaczonych podmiotów, co wyłącza potraktowanie go jako aktu lub czynności wymienionej w art. 3 § 2 pkt 4 p.p.s.a .|

|Ma ono na celu realizację zadań publicznych związanych z zarządzaniem ruchem przypisanych organom jednostek samorządu |

|terytorialnego w drodze ustawy. Nie może być więc zakwalifikowane jako czynność z art. 3 § 2 pkt 4 p.p.s.a., a stanowi akt z art.|

|3 § 2 pkt 6 p.p.s.a. |

|Prawo do zaskarżenia aktu odmawiającego zatwierdzenia organizacji ruchu drogowego wynika zatem w przedmiotowej sprawie z art. 87 |

|ust. 1 ustawy z dnia 5 czerwca 1998r. o samorządzie powiatowym (t.j. Dz.U. 2020 r., poz.920). W myśl tego przepisu |

|każdy, czyj interes prawny lub uprawnienie zostały naruszone uchwałą podjętą przez organ powiatu w sprawie z zakresu administracji|

|publicznej, może zaskarżyć uchwałę do sądu administracyjnego. |

|Przyjmuje się, że przepis art. 87 ust. 1 ustawy o samorządzie powiatowym upoważnia do zaskarżenia również omawianych aktów |

|starosty. |

|W niniejszej sprawie niesporne było i nie budziło wątpliwości Sądu, że odrzucenie projektu stałej organizacji ruchu naruszało |

|interes prawny Burmistrza Miasta jako zarządcy dróg gminnych ( art. 19 ust.1 i ust.2 pkt 4 ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o |

|drogach publicznych , tj. Dz.U. z 2020 r., poz. 470 ze zm.). |

|Zaskarżony akt Starosty wydany został w oparciu o przepisy rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 23 września 2003 r. w |

|sprawie szczegółowych warunków zarządzania ruchem na drogach oraz wykonywania nadzoru nad tym zarządzaniem ( tj. Dz.U. z 2017 r. ,|

|poz.784 ), zwanego dalej "rozporządzeniem". |

|W myśl § 1 ust. 2 pkt 1 rozporządzenia, ilekroć w rozporządzeniu jest mowa o: |

|1) organizacji ruchu - rozumie się przez to, mające wpływ na ruch drogowy: |

|a) geometrię drogi i zakres dostępu do drogi, |

|b) sposób umieszczania znaków pionowych, poziomych, sygnalizatorów i urządzeń bezpieczeństwa ruchu |

|drogowego, |

|c) zasady i sposób działania sygnalizacji, znaków świetlnych, znaków o zmiennej treści i innych zmiennych elementów; |

|Natomiast w myśl § 1 ust. 2 pkt 2 rozporządzenia , przez projekt organizacji ruchu rozumie się dokumentację sporządzoną w celu |

|zatwierdzenia stałej, zmiennej albo czasowej organizacji ruchu przez właściwy organ zarządzający ruchem albo właściwy podmiot |

|zarządzający drogą wewnętrzną. |

|Przepis § 4 ust.1 rozporządzenia stanowi, że podstawą do wprowadzenia organizacji ruchu na nowo wybudowanej drodze lub jej zmiany|

|na drodze istniejącej jest zatwierdzenie organizacji ruchu przez organ zarządzający ruchem albo podmiot zarządzający drogą |

|wewnętrzną. |

|Zgodnie z § 5 ust. 1 rozporządzenia projekt organizacji ruchu powinien zawierać: |

|1) plan orientacyjny w skali od 1:10 000 do 1:25 000 z zaznaczeniem drogi lub dróg, których projekt dotyczy; |

|2) plan sytuacyjny w skali 1:500 lub 1:1 000 (w uzasadnionych przypadkach organ zarządzający ruchem może dopuścić skalę 1:2 000 |

|lub szkic bez skali) zawierający: |

|a) lokalizację istniejących, projektowanych oraz usuwanych znaków drogowych, urządzeń sygnalizacyjnych i urządzeń bezpieczeństwa |

|ruchu; dla projektów zmian stałej organizacji ruchu dopuszcza się zaznaczenie lokalizacji tylko znaków i urządzeń dla nowej |

|organizacji ruchu, |

|b) parametry geometrii drogi; |

|3) program sygnalizacji i obliczenia przepustowości drogi - w przypadku projektu zawierającego sygnalizację świetlną; |

|4) zasady dokonywania zmian oraz sposób ich rejestracji - w przypadku projektu zawierającego znaki świetlne lub znaki o zmiennej |

|treści oraz w przypadku projektu dotyczącego zmiennej organizacji ruchu lub zawierającego inne zmienne elementów mające wpływ na |

|ruch drogowy; |

|5) opis techniczny zawierający charakterystykę drogi i ruchu na drodze, a w przypadku organizacji ruchu związanej z robotami |

|prowadzonymi w pasie drogowym - opis występujących zagrożeń lub utrudnień; przy robotach prowadzonych w dwóch lub więcej etapach |

|opis powinien zawierać zakres planowanych robót dla każdego etapu i stan pasa drogowego po zrealizowaniu etapu robót; |

|6) przewidywany termin wprowadzenia czasowej organizacji ruchu oraz termin wprowadzenia nowej stałej organizacji ruchu lub |

|przywrócenia poprzedniej stałej organizacji ruchu - w przypadku projektu dotyczącego wykonywania robót na drodze; |

|7) nazwisko i podpis projektanta. |

|W myśl § 8 ust. 2 rozporządzenia, po rozpatrzeniu złożonego projektu organizacji ruchu organ zarządzający ruchem może: |

|1) zatwierdzić organizację ruchu w całości lub w części: |

|a) bez zmian, |

|b) po wprowadzeniu zmian lub wpisaniu uwag dotyczących wdrożenia organizacji ruchu; |

|2) odesłać projekt w celu wprowadzenia poprawek; |

|3) odrzucić projekt. |

|Z kolei przepisy § 8 ust. 5 i 6 rozporządzenia precyzują sytuacje, w jakich może dojść do odrzucenia projektu organizacji ruchu |

|przez organ zarządzający ruchem. |

|Odrzucenie projektu organizacji ruchu może być obligatoryjne bądź fakultatywne i może nastąpić jedynie w przypadkach, określonych|

|§ 8 ust. 5 i 6 rozporządzenia. |

|W myśl § 8 ust. 5 rozporządzenia, organ zarządzający ruchem odrzuca projekt organizacji ruchu w przypadku stwierdzenia: |

|1) że projektowana organizacja ruchu zagraża bezpieczeństwu ruchu drogowego; |

|2) niezgodności projektu z przepisami dotyczącymi warunków umieszczania na drogach znaków i sygnałów drogowych oraz urządzeń |

|bezpieczeństwa ruchu drogowego. |

|Z kolei § 8 ust. 6 rozporządzenia stanowi, że organ zarządzający ruchem może odrzucić projekt organizacji ruchu w przypadku |

|stwierdzenia: |

|1) niezgodności projektowanej organizacji ruchu z założeniami polityki transportowej lub potrzebami społeczności lokalnej; |

|2) nieefektywności projektowanej organizacji ruchu. |

|Z uwagi na treść przywołanych powyżej przepisów rozporządzenia organ uprawniony do zatwierdzenia proponowanej organizacji ruchu |

|(starosta) powinien zbadać przedłożony projekt pod kątem spełnienia wymogów określonych w § 5 rozporządzenia oraz ocenić, czy nie |

|zachodzą przesłanki do odrzucenia projektu przewidziane w § 8 ust. 5 i 6 rozporządzenia. |

|W niniejszej sprawie Starosta, jako podstawę prawną odrzucenia złożonego projektu organizacji ruchu, wskazał § 8 ust. 2 pkt 3 |

|oraz ust. 6 rozporządzenia, czyli powołał się na fakultatywne przesłanki odrzucenia projektu, jakimi są niezgodność projektowanej |

|organizacji ruchu z założeniami polityki transportowej lub potrzebami społeczności lokalnej, a także nieefektywność projektowanej|

|organizacji ruchu. |

|Podkreślenia wymaga, że skorzystanie przez starostę z kompetencji fakultatywnej ( uznaniowej) odrzucenia projektu organizacji |

|ruchu wiąże się z koniecznością uzasadnienia przez niego swego stanowiska oraz wykazania spełnienia wskazanych przesłanek |

|odrzucenia projektu. |

|Starosta, uzasadniając zaskarżony akt, skoncentrował się natomiast na kwestii związanej z celem opracowania projektu zmian |

|organizacji ruchu, powołując się na treść uzasadnienia wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku z dnia 24 |

|października 2019 r. sygn. akt III SA/Gd 506/19. Zarzucił projektowi nieaktualność danych, brak dostatecznego uzasadnienia |

|zamiaru wprowadzenia zakazu ruchu na części ul. M., brak oparcia w statystykach. |

|Dodatkowo wskazał też, że zgadza się z propozycją zmiany obszaru strefa zamieszkania oraz wprowadzenia na części ulic strefy |

|ograniczonej prędkości oraz stwierdził, że rozważenia wymaga likwidacja części miejsc postojowych, przy czym kwestie te powinny |

|być przedmiotem odrębnego opracowania. |

|Na koniec uzasadnienia jednym zdaniem stwierdził, że biorąc pod uwagę powyższe projekt odrzucono z uwagi na jego niezgodność z |

|potrzebami społeczności lokalnej, licznymi głosami sprzeciwu mieszkańców, brakiem uzasadnienia dla wprowadzenia zmian i |

|nieefektywności proponowanej organizacji ruchu. |

|Odnosząc się do sposobu uzasadnienia zaskarżonego aktu stwierdzić trzeba, że przedstawiona w nim argumentacja Starosty w żaden |

|sposób nie dotyczy podstaw uznaniowej możliwości odrzucenia projektu, określonych w treści § 8 ust. 6 rozporządzenia. Rozważania |

|Starosty nie dotyczą bowiem ani stwierdzenia niezgodności projektowanej organizacji ruchu z założeniami polityki transportowej |

|lub potrzebami społeczności lokalnej, ani też nieefektywności projektowanej organizacji ruchu. Nie jest przy tym możliwe |

|uznanie, że kwestie dotyczące celu opracowania projektu zmian organizacji ruchu są przesłankami określonymi powyższym przepisem.|

| |

|Tak więc Starosta w istocie nie uzasadnił przyczyn odrzucenia przedmiotowego projektu stałej organizacji ruchu, bowiem w żaden |

|sposób nie wypowiedział się - i nie wykazał - by zaistniała niezgodność projektowanej organizacji ruchu z potrzebami społeczności |

|lokalnej, czy też by proponowana organizacja ruchu była nieefektywna. |

|Starosta nie określił , jakie są potrzeby społeczności lokalnej i skąd czerpie wiedzę o sprzeczności tych potrzeb z projektowaną |

|organizacją ruchu, ani też nie przywołał dokonanych w tym zakresie ustaleń. Stanowisko takie powinno być zawarte w uzasadnieniu |

|wydanego aktu. |

|Starosta nie uzasadnił też, na czym miałaby polegać nieefektywność projektowanej organizacji ruchu. Ani omawiane rozporządzenie, |

|wydane na podstawie art. 10 ust. 12 ustawy Prawo o ruchu drogowym, ani też sama ustawa Prawo o ruchu drogowym nie definiują |

|pojęcia "nieefektywność". "Nieefektywność " - to w potocznym rozumieniu - "niedający dobrych wyników, mało wydajny". Warto |

|zwrócić też uwagę na przytoczone w skardze stanowisko Jonatana Hasiewicza ( Zarządzanie ruchem drogowym. Komentarz, Wolters |

|Kluwer 2020 r. ), że "Pojęcie efektywności - idąc za słownikową definicją - wiąże się ze "skutecznością, sprawnością, |

|rzeczywistą przydatnością, przynoszeniem pożądanego skutku". W ramach tych pojęć należałoby oceniać efektywność danej organizacji |

|ruchu. Należy mieć oczywiście świadomość , że ocena taka ma w sobie dużą dozę subiektywnego punktu widzenia |

|danego organu zarządzającego ruchem, stąd winna być poparta konkretnymi badaniami lub dokumentami". |

|Zgodzić się też należy ze skarżącym Burmistrzem Miasta, że wskazana przez Starostę podstawa prawna wydanego rozstrzygnięcia nie |

|obligowała Starosty do odrzucenia projektu. Zdaniem Sądu , skoro prawodawca posłużył się w § 8 ust.6 rozporządzenia sformułowaniem|

|"może odrzucić projekt organizacji ruchu", to uznał , że możliwe jest zatwierdzenie takiego projektu nawet w sytuacji niezgodności|

|projektowanej organizacji ruchu z założeniami polityki transportowej lub potrzebami społeczności lokalnej czy też w przypadku |

|nieefektywności projektowanej organizacji ruchu. |

|Ani zatwierdzenie projektu organizacji ruchu, ani jego odrzucenie nie jest i nie może być czynnością mechaniczną i|

|arbitralną, wobec czego akty te powinny być rzetelnie i wyczerpująco uzasadnione. W niniejszej sprawie natomiast uzasadnienie |

|zaskarżonego aktu w żaden sposób kryteriów tych nie spełnia, nie przystaje też ono do wskazanej przez organ podstawy prawnej. |

|Wobec powyższego przedwczesne jest odnoszenie się przez Sąd do tej części uzasadnienia zaskarżonego aktu, która nie przystaje do|

|wskazanej w nim podstawy prawnej, ani też do stanowiska zajętego w tej kwestii przez skarżącego. |

|Naruszenie przez Starostę Słupskiego § 8 ust.2 pkt 3 w zw. z § 8 ust.6 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 23 września |

|2003 r. w sprawie szczegółowych warunków zarządzania ruchem na drogach oraz wykonywania nadzoru nad tym zarządzaniem jest, w |

|ocenie Sądu, istotnym naruszeniem prawa, wobec czego zaskarżony akt jest sprzeczny z prawem. |

|Mając powyższe na uwadze Sąd, na podstawie art. 147 § 1 p.p.s.a. uwzględnił skargę, stwierdzając nieważność zaskarżonego aktu. |



Powered by SoftProdukt