drukuj    zapisz    Powrót do listy

6030 Dopuszczenie pojazdu do ruchu, Inne, Samorządowe Kolegium Odwoławcze, Oddalono skargę kasacyjną, I OSK 3506/18 - Wyrok NSA z 2021-02-24, Centralna Baza Orzeczeń Naczelnego (NSA) i Wojewódzkich (WSA) Sądów Administracyjnych, Orzecznictwo NSA i WSA

I OSK 3506/18 - Wyrok NSA

Data orzeczenia
2021-02-24 orzeczenie prawomocne
Data wpływu
2018-09-12
Sąd
Naczelny Sąd Administracyjny
Sędziowie
Agnieszka Miernik /sprawozdawca/
Iwona Bogucka
Mirosław Wincenciak /przewodniczący/
Symbol z opisem
6030 Dopuszczenie pojazdu do ruchu
Hasła tematyczne
Inne
Sygn. powiązane
II SA/Gl 1105/17 - Wyrok WSA w Gliwicach z 2018-06-08
I OZ 254/18 - Postanowienie NSA z 2018-03-16
Skarżony organ
Samorządowe Kolegium Odwoławcze
Treść wyniku
Oddalono skargę kasacyjną
Powołane przepisy
Dz.U. 2017 poz 1260 art 72 pkt 1 i 5, art 78 ust. 1
Ustawa z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym - tekst jednoloty
Dz.U. 2019 poz 2325 art 145 § 1 pkt 1 lit. c
Ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - t.j.
Dz.U. 1960 nr 30 poz 168 art 6, art 7, art 10, art 80
Ustawa z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego
Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Mirosław Wincenciak Sędziowie: Sędzia NSA Iwona Bogucka Sędzia del. WSA Agnieszka Miernik (spr.) po rozpoznaniu w dniu 24 lutego 2021 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej I. L. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z dnia 8 czerwca 2018 r. sygn. akt II SA/Gl 1105/17 w sprawie ze skargi I. L. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w K. z dnia [...] października 2017 r. nr [...] w przedmiocie odmowy rejestracji pojazdu oddala skargę kasacyjną.

Uzasadnienie

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach wyrokiem z 8 czerwca 2018 r. sygn. akt II SA/Gl 1105/17 oddalił skargę I. L. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w K. z [...] października 2017 r. nr [...] w przedmiocie odmowy rejestracji pojazdu.

Wyrok zapadł w następującym stanie faktycznym i prawnym sprawy:

Prezydent Miasta M. decyzją z [...] sierpnia 2017 r. nr [...], wydaną na podstawie art. 73 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo ruchu drogowym (Dz. z 2017 r. poz. 1260 ze zm.), powoływanej dalej jako "P.r.d." oraz art. 104 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2017 r. poz. 1257 ze zm.), powoływanej dalej jako "K.p.a.", po rozpatrzeniu wniosku I. L. orzekł o odmowie zarejestrowania jako motorower pojazdu marki [...] o numerze VIN [...]. Organ uznał, że pojazd nie może być sklasyfikowany jako motorower, gdyż zgodnie z obowiązującymi w dacie rejestracji przepisami art. 2 pkt 46 P.r.d. i rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 27 września 2003 r. w sprawie szczegółowych czynności organów w sprawach związanych z dopuszczeniem pojazdu do ruchu oraz wzorów dokumentów w tych sprawach (Dz. U. z 2016 r. poz. 1088 ze zm.), jest to pojazd "samochodowy inny" - pojazd silnikowy, czterokołowiec lekki kat. homologacyjna [...]. Nie może mieć przy tym znaczenia fakt zarejestrowania poprzednio tego pojazdu jako motorower.

Samorządowe Kolegium Odwoławcze w K., po rozpatrzeniu odwołania I. L., decyzją z [...] października 2017 r. nr [...] utrzymało w mocy zaskarżoną decyzję. Organ podzielił ustalenia faktyczne organu I instancji i podkreślił, że strona nie domaga się zarejestrowania pojazdu zgodnie z jego rodzajem, lecz domaga się zarejestrowania pojazdu jako motorower. Z uwagi zatem na sprecyzowane żądanie strony co do rejestracji pojazdu w tej kategorii zachodziła podstawa do odmowy rejestracji.

I. L. wniósł skargę na powyższą decyzję do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, który powołanym na wstępie wyrokiem skargę oddalił.

Sąd wskazał, że nie ma wątpliwości co do treści żądania wniosku o rejestrację pojazdu. Skarżący wyraźnie bowiem wskazał, że żądanie obejmuje jego rejestrację jako "motorower", gdyż zarejestrowanie w inny sposób powoduje konieczność posiadania stosownych uprawnień do kierowania pojazdem. Ustalenie to potwierdza protokół przesłuchania z [...] czerwca 2017 r., w którym wskazano, że strona z uwagi na stan zdrowia i zły wzrok takich uprawnień by nie uzyskała. Sąd wyjaśnił, że definicja określenia "motorower" zawarta w art. 2 pkt 46 P.r.d. obowiązuje od 19 stycznia 2013 r., a żaden przepis przejściowy nie nakazuje uwzględniania definicji poprzednio obowiązujących do rejestracji dokonywanych po tej dacie. Sąd wskazał też, że nie może oceniać prawidłowości decyzji wydanych poprzednio, a dotyczących rejestracji ww. pojazdu na skutek wniosków poprzednich jego właścicieli, ani także wydanej w trybie wznowienia postępowania decyzji Starosty S. z [...] sierpnia 2017 r. nr [...] uchylającej decyzję z [...] marca 2017 r. nr [...] o rejestracji przedmiotowego pojazdu.

Skargę kasacyjną od powyższego wyroku wniósł I. L., zaskarżając wyrok w całości i – na podstawie art. 174 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2019 r. poz. 2325 ze zm.), powoływanej dalej jako "P.p.s.a." – zarzucił Sądowi I instancji naruszenie:

1) prawa materialnego przez błędną wykładnię art. 72 pkt 1 i 5, art. 78 ust. 1 P.r.d., a to przez dowolne uznanie, że dla rejestracji motoroweru I. L. przez Prezydenta Miasta M. nie miał znaczenia fakt wcześniejszej i obowiązującej rejestracji motoroweru pojazdu marki [...] przez inne organy na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej oraz że bez znaczenia są pozostające w obrocie prawnym wcześniejsze decyzje, dotyczące rejestracji tego samego pojazdu jako motorower;

2) naruszenie przepisów postępowania, które miało istotny wpływ na wynik sprawy, a to art. 145 § 1 pkt 1 lit. c P.p.s.a. w związku z art. 6, art. 7, art. 10, art. 77 § 1 K.p.c. i art. 80 K.p.a. przez nieuchylenie zaskarżonej decyzji Samorządowego Kolegium Odwoławczego w K. z [...] października 2017 r. nr [...] w przedmiocie odmowy rejestracji motoroweru I. L., jako kolejnego już właściciela zarejestrowanego pojazdu, pomimo że istniały wszelkie przesłanki do takiego rozstrzygnięcia.

Skarżący kasacyjnie wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji oraz zasądzenie na rzecz pełnomocnika skarżącego z urzędu kosztów postępowania kasacyjnego, według norm przepisanych oświadczając, że koszty te nie zostały w całości ani w części uiszczone oraz zażądał przeprowadzenia rozprawy.

W uzasadnieniu skarżący wskazał, że pojazd będący przedmiotem postępowania w chwili składania wniosku był zarejestrowany jako motorower, co potwierdził organ II instancji. Ponadto ani Sąd ani organy nie odniosły się do zmiany stanu prawnego (dotyczącego kwalifikacji prawnej czterokołowców) od 13 stycznia 2013 r. oraz do praw istniejących (nabytych) w aspekcie demokratycznego państwa prawa (art. 2 Konstytucji RP) i art. 107 § 1 i 3 K.p.a. Skarżący wskazał również na znajdujące się w aktach sprawy trzy zaświadczenia uprawnionego diagnosty o przeprowadzonych badaniach technicznych pojazdu z [...],[...] i [...] maja 2017 r., w których kolejno: nie kwalifikowano rodzaju pojazdu, kwalifikowano go jako "motorower" i wreszcie zakwalifikowano go jako pojazd "samochodowy inny". Skarżący zwrócił uwagę, że Sąd I instancji za istotną okoliczność uznał jedynie decyzję Starosty S. z [...] sierpnia 2017 r., pomimo że nie wyjaśniono wszystkich okoliczności sprawy. W tym Sąd zupełnie pominął brak udziału skarżącego w toku postępowania zakończonego wspomnianą decyzją, choć jako właściciel pojazdu bez wątpienia miał interes prawny w myśl art. 28 K.p.a. Skarżący kasacyjnie wskazał także, że Sąd I instancji oceniał wniosek o rejestrację pojazdu wyłącznie w oparciu o art. 72 P.r.d., tymczasem w sprawie miał zastosowanie art. 78 tej ustawy, gdyż nastąpiła jednie zmiana właściciela "zarejestrowanego już motoroweru".

W odpowiedzi na skargę kasacyjną Samorządowe Kolegium Odwoławcze w K. wniosło o jej oddalenie.

W pismach z [...] i [...] listopada 2020 r. strony wyraziły zgodę na skierowanie sprawy na posiedzenie niejawne w składzie trzech sędziów w celu przyspieszenia rozpoznania sprawy w związku z zawiadomieniem skierowanym do stron w wykonaniu zarządzenia Przewodniczącego Wydziału I Izby Ogólnoadministracyjnej NSA z 21 października 2020 r. wydanym na podstawie art. 15zzs4 ust. 1 ustawy z dnia 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zabieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych (Dz. U. poz. 374, 567, 568, 695 i 875).

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 183 § 1 P.p.s.a. Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej, bierze jednak z urzędu pod rozwagę nieważność postępowania. Jeżeli w sprawie nie wystąpiły przesłanki nieważności postępowania, wymienione w art. 183 § 2 powołanej ustawy, jak ma to miejsce w niniejszej sprawie, to Sąd rozpoznając sprawę związany jest granicami skargi kasacyjnej. Związanie granicami skargi kasacyjnej oznacza natomiast związanie wskazanymi w niej podstawami zaskarżenia oraz wnioskiem.

Kontrolując zgodność z prawem zaskarżonego wyroku w granicach skargi kasacyjnej Naczelny Sąd Administracyjny ograniczył tę kontrolę do wskazanych w niej zarzutów, powołanych w ramach podstawy kasacyjnej określonej w art. 174 pkt 2 P.p.s.a.

Skarga kasacyjna nie ma usprawiedliwionych podstaw.

Skargę kasacyjną oparto na obu podstawach, o których mowa w art.174 pkt 1 i 2 P.p.s.a. Naczelny Sąd Administracyjny przystąpił w pierwszej kolejności do rozpoznania zarzutów naruszenia prawa materialnego, ponieważ zakres prowadzonego przez organy administracji postępowania dowodowego determinowany był treścią przepisów prawa materialnego mających zastosowanie w tej sprawie. To przepisy prawa materialnego określają przedmiot sprawy, a tym samym zakres postępowania i okoliczności mające znaczenie z punktu widzenia rozpoznania danej sprawy.

Punktem wyjścia dla zbadania zgodności z prawem zaskarżonej decyzji była dokonana przez organy administracji i zaaprobowana przez Sąd I instancji wykładnia prawa materialnego, tj. art. 72 ust. 1 pkt 1 i 5 i art. 78 ust. 1 P.r.d. Zgodnie z tymi przepisami rejestracji dokonuje się na podstawie dowodu własności pojazdu lub dokumentu potwierdzającego powierzenie pojazdu, o którym mowa w art. 73 ust. 5 i dowodu rejestracyjnego, jeżeli pojazd był zarejestrowany (art. 72 ust. 1 pkt 1 i 5). W razie przeniesienia na inną osobę własności pojazdu zarejestrowanego, dotychczasowy właściciel przekazuje nowemu właścicielowi dowód rejestracyjny i kartę pojazdu, jeżeli była wydana (art. 78 ust. 1). Skarżący kasacyjnie błędnego rozumienia powyższych przepisów upatruje w przyjęciu przez Sąd I instancji i organy administracyjne, że w sprawie nie miały znaczenia okoliczności wcześniejszej rejestracji pojazdu marki [...] o numerze VIN [...] jako motoroweru oraz pozostające w obrocie prawnym decyzje wydane w tym przedmiocie, a także w oparciu wniosku skarżącego o rejestrację wyłącznie na przepisie art. 72 P.r.d. zamiast art. 78 ust. 1 tej ustawy (uzasadnienie skargi kasacyjnej s. 2 i 3).

Istota sformułowanego zarzutu i jego uzasadnienie wskazują, że kwestią wątpliwą w uznaniu skarżącego kasacyjnie pozostaje fakt zaakceptowania przez Sąd I instancji oceny, że pojazd marki [...] o numerze VIN [...] nie spełnia przesłanek definicyjnych motoroweru zawartych w art. 2 pkt 46 P.r.d., pomimo tego, że wcześniejsze decyzje o rejestracji tego pojazdu tak go klasyfikowały. Zarzut skargi kasacyjnej nie dotyczy tym samym błędnej wykładni powołanych przepisów ani nawet nie dotyczy błędnego zastosowania przepisów, lecz zmierza do zakwestionowania przyjętego przez Sąd stanowiska o prawidłowej ocenie organów co do materiału dowodowego, jako wskazującego, że jest to pojazd czterokołowy lekki. W rzeczywistości zatem zarzut ten zmierza do zakwestionowania prawidłowości oceny stanu faktycznego sprawy.

W związku z tym należy podkreślić, że ocena zasadności zarzutu naruszenia prawa materialnego może być dokonana wyłącznie na podstawie ustalonego w sprawie stanu faktycznego, nie zaś na podstawie stanu faktycznego, który skarżący uznaje za prawidłowy (por. wyroki NSA z 13 sierpnia 2013 r., II GSK 717/12 i 4 lipca 2013 r., I GSK 934/12, www.orzeczenia.nsa.gov.pl, podobnie jak pozostałe orzeczenia sądów administracyjnych powołane w uzasadnieniu). Niedopuszczalne jest zastępowanie zarzutu naruszenia przepisów postępowania, zarzutem naruszenia prawa materialnego i za jego pomocą kwestionowanie ustaleń faktycznych. Kwestionując ocenę stanu faktycznego nie można skutecznie powoływać się na zarzut niewłaściwego zastosowania lub niezastosowania prawa materialnego, również w wyniku jego błędnej wykładni, o ile równocześnie nie zostaną także skutecznie, tj. w ramach drugiej podstawy kasacyjnej, zakwestionowane ustalenia faktyczne, na których oparto skarżone rozstrzygnięcie (zob. wyrok NSA z 31 stycznia 2013 r., I OSK 1171/12). Próba zwalczenia ustaleń faktycznych poczynionych przez sąd pierwszej instancji nie może nastąpić przez zarzut naruszenia prawa materialnego (zob. wyroki NSA z 29 stycznia 2013 r., I OSK 2747/12 i 6 marca 2013 r., II GSK 2327/11).

Gdyby nawet na zasadzie daleko posuniętej rekonstrukcji zarzutu naruszenia art. 72 ust. 1 pkt 5 P.r.d. przez błędną wykładnię przyjąć, że skarżący kasacyjnie upatruje jego naruszenia przez takie rozumienie przez Sąd I instancji tego przepisu, które pozwala organom dokonać rejestracji pojazdu z pominięciem dowodu rejestracyjnego, pomimo tego, że pojazd był zarejestrowany bądź z pominięciem określenia rodzaju pojazdu w dowodzie rejestracyjnym albo na skutek własnych ustaleń organu co do rodzaju pojazdu, to jednak zarzut ten nie mógłby odnieść skutku w okolicznościach rozpoznawanej sprawy. Przywołany przepis stanowi, że rejestracji dokonuje się na podstawie dowodu rejestracyjnego, jeżeli pojazd był zarejestrowany. Oznacza to, że jednym z koniecznych warunków rejestracji pojazdu jest dołączenie do wniosku dowodu rejestracyjnego, o ile pojazd ten wcześniej był zarejestrowany. Jest to wymóg wynikający z konieczności prawidłowej identyfikacji pojazdów i uzasadniony jest charakterem dokonywanej czynności prawnej i jej skutkami. Po pierwsze zatem w razie niezgodności stanu faktycznego z dokumentem przedstawionym do rejestracji pojazdu stosuje się klasyfikację stanowiącą załącznik nr 4 do rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 27 września 2003 r. w sprawie szczegółowych czynności organów w sprawach związanych z dopuszczeniem pojazdu do ruchu oraz wzorów dokumentów w tych sprawach, która jest dokumentem źródłowym do ustalenia rodzaju i przeznaczenia pojazdu w przypadku, gdy nie jest to możliwe na podstawie przedstawionych do rejestracji pojazdu dokumentów lub gdy zastosowano w nich inną klasyfikację lub inne nazewnictwo. Sprawa rejestracji pojazdu jest zamknięta po wydaniu ostatecznej decyzji tylko w danym stanie faktycznym i prawnym. Po drugie w niniejszej sprawie nie można było pominąć decyzji Starosty S. z [...] sierpnia 2017 r. nr [...] uchylającej decyzję z [...] marca 2017 r. nr [...] o rejestracji przedmiotowego pojazdu - wydanej w trybie wznowienia postępowania. Decyzja ta weszła do obrotu prawnego i okoliczność, że ta decyzja nie została doręczona skarżącemu nie może być oceniana w ramach sprawy o rejestrację pojazdu z wniosku skarżącego. Wskazywane przez skarżącego okoliczności kilkukrotnej rejestracji przedmiotowego pojazdu jako motorower, niezależnie od tego, że słusznie mogą rodzić u skarżącego poczucie braku zaufania do działań administracji publicznej, nie mogą jednak mieć wpływu na prawidłową klasyfikację dokonaną przez organy w kontrolowanym postępowaniu. Prawidłowo bowiem Sąd I instancji wskazał, że nie można tolerować fikcji prawnej służącej jedynie omijaniu przepisów o konieczności posiadania uprawnień do kierowania pojazdami określonej kategorii. Pojazd może być zarejestrowany w razie spełnienia wszystkich przesłanek, ale zgodnie z jego kategorią rodzajową. Natomiast właściwe sklasyfikowanie pojazdu podlegającego rejestracji należy do organów administracyjnych.

Podobnie nie może odnieść skutku wskazywany przez autora skargi kasacyjnej brak odniesienia się przez organy i Sąd I instancji do zmiany stanu prawnego od [...] stycznia 2013 r. i praw istniejących (nabytych) w aspekcie zasady państwa prawnego wynikającej z art. 2 Konstytucji RP. Rację ma Sąd I instancji wskazując, że nie ma przepisu przejściowego, który nakazywałby stosowanie określenia "motorower" poprzednio obowiązującego do rejestrowania pojazdów po [...] stycznia 2013 r. Przepis stanowiący, że wpisy w dowodach rejestracyjnych zachowują swoją ważność znajduje się zaś w § 15 ww. rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 27 września 2003 r. w sprawie szczegółowych czynności organów w sprawach związanych z dopuszczeniem pojazdu do ruchu oraz wzorów dokumentów w tych sprawach. Jednak przepis ten w niniejszej sprawie w żadnym razie nie może mieć zastosowania. Oznacza on bowiem, że zmiana dotycząca klasyfikacji poszczególnych pojazdów nie może skutkować zmianą wpisów w istniejących, ważnych dowodach rejestracyjnych. Chroni on zatem skutecznie prawa nabyte właścicieli pojazdów, którzy zarejestrowali je pod rządami uprzednio obowiązujących przepisów prawa. Konstrukcja ochrony praw nabytych nie znajduje natomiast zastosowania w odniesieniu do sytuacji prawnej osób, które nabyły pojazdy i zwróciły się o ich rejestrację już w nowym stanie prawnym, tj. już po wejściu w życie rozporządzenia z 27 września 2003 r. To bowiem ten właśnie nowy stan prawny kształtuje od początku sferę ich uprawnień w zakresie stosunków prawnych nawiązanych w okresie jego obowiązywania. Jeśli zatem rozporządzenie z 2003 r. obowiązywało wówczas, gdy strona skarżąca nabyła samochód, jak i złożyła wniosek o jego zarejestrowanie, to wynikający z niego system klasyfikacji pojazdów powinien znaleźć zastosowanie także i w postępowaniu rejestracyjnym dotyczącym tego samochodu. Zasada ochrony praw nabytych chroni niewątpliwie dotychczasowych właścicieli pojazdów zarejestrowanych pod rządami poprzednio obowiązujących przepisów. Prawną realizację omawianej zasady stanowi zatem przepis § 15 rozporządzenia. Jednakże zasada ta nie chroni tych właścicieli pojazdów, których prawo do pojazdu powstało dopiero pod rządami aktualnie obowiązującego rozporządzenia, skoro żaden stosunek prawny dotyczący pojazdu, który podlegał rejestracji nie istniał z udziałem tych właścicieli w czasie obowiązujących poprzednio przepisów.

Niezasadne pozostają również zarzuty naruszenia przepisów postępowania art. 145 § 1 pkt 1 lit. c P.p.s.a. w związku z art. 6, art. 7, art. 10, art. 77 § 1 "K.p.c." i art. 80 K.p.a., przez nieuchylenie zaskarżonej decyzji w przedmiocie odmowy rejestracji motoroweru I. L., jako kolejnego już właściciela zarejestrowanego pojazdu, pomimo że istniały wszelkie przesłanki do takiego rozstrzygnięcia. Skarżący kasacyjnie w ramach tego zarzutu wskazuje na niewyjaśnienie wszystkich okoliczności istotnych dla sprawy, przy czym argumentacja koncentruje się na błędnej ocenie wydanych zaświadczeń uprawnionego diagnosty o przeprowadzonych badaniach technicznych pojazdu z [...],[...] i [...] maja 2017 r., w których kolejno nie kwalifikowano rodzaju pojazdu, kwalifikowano go jako "motorower" i wreszcie zakwalifikowano go jako pojazd "samochodowy inny", wcześniejszych decyzji o rejestracji przedmiotowego pojazdu, a także na pominięciu braku udziału skarżącego w toku postępowania zakończonego decyzją Starosty S. z [...] sierpnia 2017 r.

Akta administracyjne sprawy wskazują, że wszystkie okoliczności istotne z punktu widzenia ustalenia rodzaju pojazdu podlegającego rejestracji zostały wyjaśnione. W trakcie prowadzonej procedury rejestracji pojazdu organy dokonały rutynowego sprawdzenia na portalu Instytutu Transportu Samochodowego co do prawidłowości klasyfikacji rodzaju pojazdu. Jednocześnie wystąpiły do Okręgowej Stacji Diagnostycznej w T. o złożenie wyjaśnień co do treści wydanego zaświadczenia nr [...] potwierdzającego przeprowadzenie badania technicznego pojazdu i sklasyfikowania tego pojazdu jako motorower. W dniu [...] czerwca 2017 r. diagnosta przesłał pisemne sprostowanie treści wydanego [...] maja 2017 r. zaświadczenia, określając rodzaj pojazdu jako "pojazd samochodowy inny". W dniu [...] sierpnia 2017 r. wpłynęła decyzja Starosty S. uchylająca decyzję o rejestracji przedmiotowego pojazdu i uznająca, że pojazd został zarejestrowany niezgodnie z obowiązującym w dacie rejestracji stanem prawnym. Tak poczynione ustalenia pozwoliły organom na prawidłowe przyjęcie, że pojazd, o którego zarejestrowanie wnioskuje skarżący, to pojazd silnikowy, czterokołowy – "samochodowy inny". Ten fakt został również potwierdzony przez diagnostę w wydanym ponownie zaświadczeniu o przeprowadzonym badaniu technicznym. Według obowiązującego w dacie rejestracji pojazdu rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 27 września 2003 r. w sprawie szczegółowych czynności organów w sprawach związanych z dopuszczeniem pojazdu do ruchu oraz wzorów dokumentów w tych sprawach tego typu pojazd należało zakwalifikować jako "pojazd samochodowy inny", czterokołowiec lekki - [...]. Wobec powyższego prawidłowo organy odmówiły zarejestrowania pojazdu jako motorower, a Sąd I instancji prawidłowo te ustalenia zaaprobował.

Naczelny Sąd Administracyjny, na podstawie art. 184 P.p.s.a. i art. 15zzs4 ust. 1 ustawy z dnia 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zabieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych, oddalił skargę kasacyjną.

Orzeczenie nie obejmuje rozstrzygnięcia w przedmiocie kosztów z tytułu sporządzenia i wniesienia skargi kasacyjnej na rzecz adwokata ustanowionego z urzędu należnych od Skarbu Państwa (art. 250 P.p.s.a.). Koszty nieopłaconej pomocy prawnej przyznawane są przez wojewódzki sąd administracyjny w postępowaniu określonym w art. 258 - 261 P.p.s.a.



Powered by SoftProdukt