Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Małgorzata Borowiec Sędziowie NSA Wojciech Jakimowicz del. WSA Jolanta Górska (spr.) Protokolant starszy asystent sędziego Łukasz Mazur po rozpoznaniu w dniu 22 lutego 2019 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Stowarzyszenia Sieć Obywatelska-Watchdog Polska z siedzibą w Warszawie od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 26 października 2016 r. sygn. akt II SAB/Wa 280/16 w sprawie ze skargi D. B. na bezczynność Ministra Sprawiedliwości w przedmiocie rozpoznania wniosku z dnia 9 marca 2016 r. o udostępnienie informacji publicznej 1) uchyla zaskarżony wyrok i przekazuje sprawę Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Warszawie do ponownego rozpoznania; 2) zasądza od Ministra Sprawiedliwości na rzecz Stowarzyszenia Sieć Obywatelska-Watchdog Polska z siedzibą w Warszawie kwotę 697 (słownie: sześćset dziewięćdziesiąt siedem) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z dnia 26 października 2016 r., sygn. akt II SAB/Wa 280/16, oddalił skargę D. B. na bezczynność Ministra Sprawiedliwości w przedmiocie rozpoznania wniosku z dnia [...] r. o udostępnienie informacji publicznej.

Wyrok ten wydany został w następujących okolicznościach faktycznych i prawnych sprawy:

Wnioskiem z dnia [...] r., przekazanym drogą elektroniczną, D. B. , powołując się na art. 2 ust. 1 i art. 10 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej, zwróciła się do Ministra Sprawiedliwości o przesłanie na adres poczty elektronicznej "pełnych tekstów wszystkich ośmiu opinii prawnych wraz z danymi o autorach i datach sporządzenia opinii, dotyczących orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego wydanego [...] r. w połączonej sprawie K 47/15", wskazując, że o posiadaniu tych opinii Minister poinformował podczas konferencji prasowej w dniu [...] r.

W odpowiedzi, w piśmie z dnia [...] r., Minister poinformował skarżącą, że opinie prawne zostały opublikowane i są dostępne pod wskazanym adresem na stronie internetowej Ministerstwa. Minister poinformował również, że sporządzenie pozostałych dokumentów, wymienionych podczas konferencji, zostało zlecone przez Biuro Analiz Sejmowych i z tego powodu o ich udostępnienie należy wystąpić do tego Biura, podając jednocześnie dane kontaktowe.

W piśmie z dnia [...] r. skarżącą stwierdziła, że przekazane jej informacje tylko w części stanowią odpowiedź na jej wniosek, ponieważ na konferencji Minister poinformował, iż jest w posiadaniu ośmiu, a nie siedmiu, jak zresztą podano w notatce z konferencji na stronie internetowej Ministerstwa. Zakwestionowała również odesłanie jej do Biura Analiz Sejmowych.

W piśmie z dnia [...]r. Ministerstwo poinformowało skarżącą, że dotychczasowa informacja udostępniona na stronie internetowej została rozszerzona i aktualnie do publicznej informacji podane zostały wszystkie opinie prawne, które były przedmiotem wystąpienia Ministra.

W odpowiedzi na powyższe skarżąca zauważyła, że przekazane jej wyjaśnienia nie stanowią odpowiedzi na jej wniosek, ponowiony [...] r. Podała, że nadal nie może się doliczyć ośmiu ekspertów oraz że nie została opublikowana opinia prof. G. G. .

W piśmie z dnia [...] r. Ministerstwo poinformowało, że w kwestii opinii prof. G. G. , której brak wśród udostępnionych opinii dostrzegła skarżąca, Ministerstwo wydało specjalne oświadczenie. Zostało ono zamieszczone w piśmie stanowiącym wniosek o sprostowanie, którego adresatem był redaktor naczelny serwisu T. . Dokument ten jest powszechnie dostępny w domenie publicznej, na co wskazano w odpowiedzi skarżącej. Wynika z niego, że opinia pani profesor została najpierw przekazana ustnie Podsekretarzowi Stanu w Ministerstwie Sprawiedliwości (w dniach [...], czyli przed konferencją), a dopiero później w formie pisemnej i dopiero wtedy opublikowana. Skarżącej wskazano adresy stron internetowych, na których znajdują się zarówno ww. oświadczenie, jak i treść wszystkich opinii wraz z życiorysami ich autorów.

W skardze na bezczynność organu skarżąca zarzuciła naruszenia art. 61 ust. 1 i 2 Konstytucji RP w zw. z art. 10 Europejskiej Konwencji o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności oraz art. 1 ust. 1, art. 4 ust. 3, art. 6 ust. 1, art. 10 ust. 2, art. 13 ust. 1 i art. 14 ust. 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej. Skarżąca wniosła o zobowiązanie Ministra do rozpatrzenia jej wniosku w terminie 14 dni od dnia doręczenia akt organowi oraz o zasądzenie zwrotu kosztów postępowania według norm przepisanych.

Skarżąca stwierdziła, że Minister nie zrealizował prawidłowo jej wniosku, ponieważ nie nadesłał żądanych dokumentów a odesłał ją do strony internetowej Ministerstwa, która nie jest Biuletynem Informacji Publicznej. Nadto, wskazana przez Ministra strona internetowa w dniu wniesienia wniosku nie zawierała wszystkich ośmiu opinii prawnych. Skarżąca uznała ponadto, że wskazanie innego organu, w którego dyspozycji znajdują się żądane przez nią informacje, również nie stanowi prawidłowego wykonania jej wniosku.

W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej oddalenie, wskazując, że na dzień udzielenia ostatniej odpowiedzi na wniosek (w konsekwencji także na dzień wniesienia skargi na bezczynność organu), a więc [...]r., w domenie publicznej zostały opublikowane wszystkie posiadane przez Ministerstwo Sprawiedliwości opinie prawne, związane tematycznie z przedmiotem konferencji prasowej z [...] r. Z uwagi na powyższe organ uznał, że na dzień wniesienia skargi opinie prawne, które były przedmiotem konferencji prasowej zorganizowanej w dniu [...] r., znajdowały się w posiadaniu skarżącej, która znała już treść wnioskowanej informacji publicznej.

Minister wyjaśnił, że w niniejszej sprawie przekazanie dokumentów nastąpiło poprzez wskazanie skarżącej bezpośredniego linku do strony internetowej, na której znajdowała się lista dokumentów w formacie PDF z możliwością pobrania ich do własnego użytku. Lista opublikowanych opinii była uzupełniana niezwłocznie po otrzymaniu treści ww. dokumentów, o czym skarżąca była na bieżąco informowana. Taki sposób udostępnienia informacji publicznej wykluczył możliwość pomyłki co do liczby przekazanych dokumentów i nie powinien być uznany za nieprawidłowy.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie uznał, że skarga D. B. nie zasługuje na uwzględnienie i orzekł o jej oddaleniu na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2016 r., poz. 718 ze zm.) – zwanej dalej p.p.s.a.

Uzasadniając zajęte stanowisko, Sąd powołał się na przepisy ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (Dz.U. z 2015 r., poz. 2058 ze zm.) – zwanej dalej u.d.i.p., i wskazał, że zarzut bezczynności w rozpoznawanej sprawie nie jest zasadny, ponieważ Minister Sprawiedliwości udostępnił skarżącej żądaną informację publiczną poprzez wskazanie dokładnej lokalizacji w Internecie (tzw. linku do strony internetowej) opinii prawnych. Zdaniem Sądu sposób udostępnienia tej informacji spełniał ustawowe wymogi co do treści i formy udzielanej informacji publicznej. Skarżąca żądała przesłania na adres poczty elektronicznej pełnych tekstów wszystkich ośmiu opinii prawnych (wraz z danymi o autorach i datach sporządzenia opinii), o których Minister poinformował na konferencji z [...] r. i takie też informacje tą samą drogą organ jej przekazał. Przy czym nie bez znaczenia dla oceny sposobu udostępnienia informacji publicznej w niniejszej sprawie jest fakt, że strony internetowe, które Minister wskazał w odpowiedziach z [...] i z [...]r. na wniosek skarżącej, zawierały dokładnie te informacje, których udostępnienia żądała skarżąca. Zapoznanie się przez skarżącą z treścią przekazanych informacji wymagało jedynie wejścia na wskazaną stronę internetową poprzez podany link do strony Ministerstwa oraz otwarcie wybranych dokumentów. W przypadku przesłania skarżącej na jej adres poczty elektronicznej opinii prawnych w formie załączników do wiadomości skarżąca musiałaby dokonać tych samych kroków, by zapoznać się z treścią ww. dokumentów, stąd też Sąd ocenił ww. czynność Ministra jako udostępnienie informacji publicznej zgodnie z wnioskiem skarżącej. Sąd podkreślił także, że o uaktualnianej liście opinii prawnych Minister na bieżąco informował skarżącą, co również wyklucza stan bezczynności tego organu.

Od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie skargę kasacyjną wniosło Stowarzyszenie [...], które zostało dopuszczone do udziału w sprawie przez Sąd I instancji w charakterze uczestnika postępowania postanowieniem z dnia 12 lipca 2016 r.

Stowarzyszenie wniosło o uchylenie zaskarżonego wyroku oraz orzeczenie, że podmiot zobowiązany dopuścił się bezczynności w przedmiocie rozpatrzenia wniosku o udostępnienie informacji publicznej oraz zobowiązania podmiotu zobowiązanego do załatwienia wniosku o udostępnienie informacji poprzez udostępnienie żądanej przez D. B. informacji.

Wyrokowi Sądu I instancji Stowarzyszenie zarzuciło naruszenie:

1. przepisów prawa materialnego tj.:

- art. 10 ust. 1 u.d.i.p. poprzez jego niewłaściwe zastosowanie polegające na jego niezastosowaniu w sytuacji, gdy organ nie spełniając żądania skarżącej odesłał ją do strony internetowej nie będącej Biuletynem Informacji Publicznej;

- art. 14 ust. 1 u.d.i.p. w zw. z art. 10 ust. 1 u.d.i.p. – poprzez jego niewłaściwe zastosowanie polegające na przyjęciu, że udostępnienie skarżącej linku do strony internetowej, zamiast przesłania żądanej informacji na adres mailowy stanowiło prawidłową realizację wniosku;

2. przepisów postępowania, których uchybienie miało istotny wpływ na wynik sprawy tj.:

- art. 134 § 1 p.p.s.a. w zw. z art. 141 § 4 p.p.s.a. poprzez błędne uznanie, że na podanej stronie internetowej zostały zamieszczone wszystkie informacje żądane przez skarżącą.

W piśmie z dnia [...]r. Minister Sprawiedliwości wniósł o oddalenie skargi kasacyjnej podkreślając, że zarówno na dzień wniesienia skargi na bezczynność organu, jak i na dzień wydania wyroku skarżąca była w posiadaniu żądanej informacji publicznej i znała jej treść. Ponadto, stwierdził, że żądane dokumenty zostały opublikowane również w Biuletynie Informacji Publicznej Ministerstwa Sprawiedliwości i każdy ma możliwość zapoznania się z ich treścią. Minister podkreślił także, że Sąd I instancji zobowiązany był do ustalenia stanu faktycznego sprawy na dzień wniesienia skargi na bezczynność a także na datę wyrokowania. Odpowiedź organu nie ograniczyła się zaś do informacji przekazanej wnioskodawczyni w dniu [...] r. lecz została uzupełniona o informacje przekazane [...] r., [...]r. i [...] r.

W piśmie z dnia [...]r. skarżąca stwierdziła, że nie uzyskała pełnej (kompletnej) żądanej informacji, zaprzeczając jednocześnie stwierdzeniu organu, że żądane przez nią informacje zostały opublikowane w Biuletynie Informacji Publicznej Ministerstwa Sprawiedliwości. W związku z tym stwierdziła, że zarówno jej skarga na bezczynność, jak i skarga kasacyjna Stowarzyszenia zasługują na uwzględnienie.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 183 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2017 r., poz. 1369; zwanej dalej p.p.s.a.), Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej, bierze jednak z urzędu pod rozwagę nieważność postępowania. W niniejszej sprawie nie występują, enumeratywnie wyliczone w art. 183 § 2 p.p.s.a., przesłanki nieważności postępowania sądowoadministracyjnego. Z tego względu, przy rozpoznaniu sprawy, Naczelny Sąd Administracyjny związany był granicami skargi kasacyjnej wyznaczonymi wskazanymi podstawami.

Zgodnie z treścią art. 174 p.p.s.a. skargę kasacyjną można oprzeć na następujących podstawach:

1) naruszeniu prawa materialnego przez błędną jego wykładnię lub niewłaściwe zastosowanie;

2) naruszeniu przepisów postępowania, jeżeli uchybienie to mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy.

Rozpoznając wniesioną w niniejszej sprawie skargę kasacyjną, Naczelny Sąd Administracyjny uznał, że zawiera ona usprawiedliwione podstawy, mimo że zarzuty skargi kasacyjnej nie pozwalają na podważenie stanu faktycznego sprawy, który stanowił podstawę wydanego przez Sąd I instancji wyroku.

Stawiając w skardze kasacyjnej zarzut naruszenia przepisów postępowania, których uchybienie miało istotny wpływ na wynik sprawy Stowarzyszenie wskazało na naruszenie przepisu art. 134 § 1 p.p.s.a. w zw. z art. 141 § 4 p.p.s.a. poprzez błędne uznanie, że na podanej stronie internetowej zostały zamieszczone wszystkie informacje żądane przez skarzącą. Tak postawiony zarzut naruszenia przepisów postępowania nie mógł podważyć ustalonego w sprawie przez Sąd I instancji stanu faktycznego.

Przepis art. 134 § 1 p.p.s.a. stanowi bowiem, że sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy, nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną w niej podstawą prawną. Norma art. 134 § 1 p.p.s.a. oznacza, że sąd bierze pod uwagę wszelkie naruszenia prawa, a także wszystkie przepisy, które powinny znaleźć zastosowanie w rozpoznawanej sprawie, niezależnie od żądań i wniosków podniesionych w skardze, w granicach sprawy, wyznaczonych przede wszystkim określonym w skardze przedmiotem zaskarżenia, który może obejmować całość albo tylko część określonego aktu lub czynności. Oznacza to, że o naruszeniu normy wynikającej z powyższego przepisu można byłoby mówić, gdyby sąd wykroczył poza granice sprawy, w której została wniesiona skarga, albo – mimo wynikającego z tego przepisu obowiązku – nie wyszedł poza zarzuty i wnioski skargi, np. nie zauważając naruszeń prawa, które nie były powołane przez skarżącego, a które Sąd I instancji zobowiązany był uwzględnić z urzędu. W ramach zarzutu naruszenia art. 134 § 1 p.p.s.a. nie można zaś kwestionować dokonanej przez Sąd oceny ustalonego stanu faktycznego z punktu widzenia jego zgodności lub niezgodności z mającym zastosowanie w sprawie stanem prawnym, czy też prawidłowości dokonanej przez Sąd oceny działań organu administracji publicznej pod kątem zachowania przepisów procedur obowiązujących ten organ (zob. wyrok NSA z dnia 25 marca 2011 r., sygn. akt I FSK 1862/09; wyrok NSA z dnia 11 kwietnia 2007 r., sygn. akt II OSK 610/06; https://orzeczenia.nsa.gov.pl). W ramach zarzutu naruszenia art. 134 § 1 p.p.s.a. nie można kwestionować prawidłowości zajętego stanowiska prawnego i wyrażonych w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku poglądów (zob. wyrok NSA z dnia 2 lipca 2015 r., sygn. akt I OSK 450/15, https://orzeczenia.nsa.gov.pl), ani prawidłowości oceny materiału dowodowego (zob. wyrok NSA z dnia 21 października 2010 r., sygn. akt I GSK 264/09, https://orzeczenia.nsa.gov.pl).

Wątpliwości Naczelnego Sądu Administracyjnego nie budzi zaś fakt, że Sąd I instancji rozpoznając skargę D. B. orzekał w granicach sprawy i oceniał, czy Minister Sprawiedliwości dopuścił się bezczynności w rozpoznaniu jej wniosku z dnia [...] r. o udostępnienie informacji publicznej.

Z kolei, przepis art. 141 § 4 p.p.s.a. stanowi, że uzasadnienie wyroku powinno zawierać zwięzłe przedstawienie stanu sprawy, zarzutów podniesionych w skardze, stanowisk pozostałych stron, podstawę prawną rozstrzygnięcia oraz jej wyjaśnienie. Jeżeli w wyniku uwzględnienia skargi sprawa ma być ponownie rozpatrzona przez organ administracji, uzasadnienie powinno ponadto zawierać wskazania co do dalszego postępowania.

Zgodnie z orzecznictwem Naczelnego Sądu Administracyjnego naruszenie art. 141 § 4 p.p.s.a. może stanowić samodzielną podstawę kasacyjną w dwóch przypadkach: po pierwsze, jeżeli uzasadnienie orzeczenia wojewódzkiego sądu administracyjnego nie zawiera stanowiska co do stanu faktycznego przyjętego za podstawę zaskarżonego rozstrzygnięcia, po drugie, gdy uzasadnienie zaskarżonego wyroku zostało sporządzone w sposób uniemożliwiający przeprowadzenie jego kontroli przez Naczelny Sąd Administracyjny (zob. wyrok NSA z dnia 6 grudnia 2017 r., sygn. akt II GSK 16/17, https://orzeczenia.nsa.gov.pl). Wadliwość uzasadnienia wyroku może stanowić przedmiot skutecznego zarzutu kasacyjnego z art. 141 § 4 p.p.s.a., gdy brak jest jednego z ustawowych wymogów, wskazanych w tym przepisie, jak też gdy jest ono sporządzone w taki sposób, że niemożliwa jest kontrola instancyjna zaskarżonego wyroku (zob. wyrok NSA z dnia 19 listopada 2014 r., sygn. akt I OSK 794/13, https://orzeczenia.nsa.gov.pl).

Kontrolowane uzasadnienie wyroku Sądu I instancji realizuje zaś wymagania określone w powyższym przepisie a motywy zaskarżonego wyroku poddają się kontroli instancyjnej, wyjaśniając przesłanki oddalenia skargi na bezczynność Ministra Sprawiedliwości w przedmiocie rozpoznania wniosku skarżącej z dnia [...] r. o udostępnienie informacji publicznej.

Z akt niniejszej sprawy wynika, że wnioskiem z dnia [...] r. D. B. zwróciła się do Ministra Sprawiedliwości o przesłanie na adres poczty elektronicznej pełnych tekstów ośmiu opinii prawnych wraz z danymi o autorach i datach sporządzenia opinii, dotyczących orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego z dnia [...] r. w połączonej sprawie K 47/15, wskazując przy tym, że chodzi o opinie, na które powoływał się Minister podczas konferencji prasowej w dniu [...] r. Minister, w odpowiedzi na powyższy wniosek, informował skarżącą, że opinie prawne zostały opublikowane i są dostępne pod wskazanym adresem na stronie internetowej Ministerstwa, podając bezpośredni link.

W tym stanie sprawy Sąd I instancji uznał, że Minister udostępnił żądaną przez skarżącą informację publiczną, wskazując dokładaną jej lokalizację w Internecie oraz informując skarżącą na bieżąco o uaktualnianej liście opinii prawnych, co wyklucza stan bezczynności, jako że spełnia wymogi w zakresie treści i formy żądanej informacji.

W okolicznościach sprawy, ustalonych i przyjętych za podstawę wyrokowania przez Sąd I instancji, Naczelny Sąd Administracyjny uznał za zasadny zarzut skargi kasacyjnej wskazujący na naruszenie przez Sąd I instancji przepisów prawa materialnego tj. art. 10 ust. 1 i art. 14 ust. 1 u.d.i.p., polegające na ich niewłaściwym zastosowaniu poprzez uznanie, że udostępnienie skarżącej linku do strony internetowej realizowało jej wniosek z dnia [...] r. zgodnie w wymogami u.d.i.p.

Naczelny Sąd Administracyjny nie podziela bowiem stanowiska Sądu I instancji, który w kontrolowanym wyroku uznał, że sposób udostępnienia żądanej przez skarżącą informacji poprzez wskazanie strony internetowej spełnia ustawowe wymogi co do treści i formy żądanej informacji publicznej.

Zgodnie z treścią art. 14 u.d.i.p. udostępnianie informacji publicznej na wniosek następuje w sposób i w formie zgodnych z wnioskiem, chyba że środki techniczne, którymi dysponuje podmiot obowiązany do udostępnienia, nie umożliwiają udostępnienia informacji w sposób i w formie określonych we wniosku (ust. 1). Jeżeli informacja publiczna nie może być udostępniona w sposób lub w formie określonych we wniosku, podmiot obowiązany do udostępnienia powiadamia pisemnie wnioskodawcę o przyczynach braku możliwości udostępnienia informacji zgodnie z wnioskiem i wskazuje, w jaki sposób lub w jakiej formie informacja może być udostępniona niezwłocznie. W takim przypadku, jeżeli w terminie 14 dni od powiadomienia wnioskodawca nie złoży wniosku o udostępnienie informacji w sposób lub w formie wskazanych w powiadomieniu, postępowanie o udostępnienie informacji umarza się (ust. 2).

Z treści przepisu art. 14 u.d.i.p. wynika, że to wnioskodawca określa w swoim wniosku, w jakiej formie i w jaki sposób chciałby otrzymać żądane informacje. Sposób udostępnienia należy przy tym odnosić do tego, w jaki sposób uzyska się informację, a zatem oznacza on tryb, w jakim wnioskodawca domaga się, aby udzielono mu informacji. Sposobem jest więc doręczenie na wskazany adres, wysłanie pocztą elektroniczną, wysłanie przy pomocy e-PUAP czy odebranie na miejscu w siedzibie podmiotu zobowiązanego lub wgląd do dokumentów na miejscu w organie. Z kolei przez formę udzielenia informacji publicznej należy rozumieć postać, w jakiej wnioskodawca oczekuje jej pozyskania. Forma udostępnienia informacji publicznej odnosi się zatem do wszelkich czynności o charakterze technicznym, polegających ma zmianie nośnika danych. Organ nie może przy tym odmówić udostępnienia informacji publicznej w sposób wskazany we wniosku, jeżeli dysponuje środkami technicznymi umożliwiającymi udostępnienie informacji w żądanej formie i w żądany sposób (zob. wyrok NSA z dnia 29 maja 2015 r., sygn. akt I OSK 2634/17, https://orzeczenia.nsa.gov.pl). W takiej sytuacji dysponent informacji publicznej jest związany sposobem udostępnienia wskazanym we wniosku i nie może go bez zgody wnioskodawcy modyfikować. Każdy bowiem zgłoszony wniosek o udostępnienie informacji publicznej powinien zostać załatwiony w odpowiedni sposób – bądź przez udostępnienie informacji zgodnie z wnioskiem, bądź odmowę ich udzielenia.

Z uwagi na powyższe, w ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego, nie można uznać, tak jak to przyjął Sąd I instancji, że wskazanie przez Ministra linku do strony internetowej, stanowi załatwienie wniosku skarżącej w sposób i w formie przez nią określonych.

W złożonym bowiem w niniejszej sprawie wniosku z dnia [...] r. skarżąca żądała udzielenia informacji publicznej poprzez przesłanie na wskazany przez nią adres poczty elektronicznej pełnych tekstów wszystkich ośmiu opinii prawnych wraz z danymi o autorach i datach sporządzenia opinii, dotyczących orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego wydanego w dniu [...] r., w sprawie K 47/15, o posiadaniu których poinformował Minister podczas konferencji prasowej w dniu [...] r. Do dnia rozpoznania sprawy przez Sąd I instancji Minister Sprawiedliwości nie załatwił tego wniosku w sposób i w formie określonych przez skarżącą.

Wskazać nadto należy, że przepis art. 10 ust. 1 u.d.i.p. stanowi, że informacja publiczna, która nie została udostępniona w Biuletynie Informacji Publicznej lub centralnym repozytorium, jest udostępniana na wniosek. Z przepisu tego wynika zatem, że adresat wniosku zwolniony jest z obowiązku udostępnienia informacji publicznej, jeżeli została ona ujawniona w Biuletynie Informacji Publicznej lub centralnym repozytorium.

Zamieszczenie zatem żądanych przez wnioskodawcę informacji na zwykłej stronie internetowej podmiotu zobowiązanego nie zwalnia go z obowiązku udzielenia informacji publicznej na wniosek. W postępowaniu o udzielenie informacji publicznej nie jest dopuszczalne odsyłanie wnioskodawcy do danych zamieszczonych na stronie internetowej podmiotu zobowiązanego do udzielenia informacji, która nie jest stroną Biuletynu Informacji Publicznej (zob. wyrok NSA z dnia 21 czerwca 2012 r., sygn. akt I OSK 736/12, https://orzeczenia.nsa.gov.pl). Tylko bowiem informacje publiczne opublikowane w Biuletynie Informacji Publicznej uważa się za udostępnione, zaś wszystkie inne informacje, w tym w szczególności wymienione w art. 6 u.d.i.p., są udostępniane na wniosek bez względu na to czy funkcjonują w obiegu publicznym, na stronach internetowych podmiotów zobowiązanych do udostępniania informacji publicznych, a także czy dostęp do tych informacji, tj. do Internetu, domagający się ich udostępnienia ma łatwy czy też utrudniony. O obowiązku udostępnienia informacji publicznej nieopublikowanej w Biuletynie, a będącej na stronie internetowej, przesądza nie dostęp do Internetu, ale niepublikowanie w Biuletynie (tak NSA w wyroku z dnia 23 września 2014 r., sygn. akt I OSK 34/14, https://orzeczenia.nsa.gov.pl).

Powyższe świadczy o niewłaściwym zastosowaniu przez Sąd I instancji przepisów prawa materialnego tj. art. 10 ust. 1 i art. 14 ust. 1 u.d.i.p.

W ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego, nie można ponadto uznać na podstawie stanu faktycznego sprawy, aby skarżąca, na dzień rozpoznawania skargi przez Sąd I instancji, była już w posiadaniu żądanej przez nią informacji publicznej.

Niewątpliwie obowiązek udostępnienia informacji publicznej na wniosek zachodzi wyłącznie w sytuacji, gdy wnioskodawca nie posiada żądanej informacji publicznej (zob. wyrok NSA z dnia 11 marca 2015 r., sygn. akt I OSK 934/14, Lex nr 1667851). Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 20 listopada 2011 r., sygn. akt II SAB 372/03 (https://orzeczenia.nsa.gov.pl) wyraził pogląd, zgodnie z którym obowiązek udostępnienia informacji publicznej przez władze publiczne i inne podmioty wykonujące zadania publiczne nie dotyczy informacji ogólnodostępnej bądź informacji będącej już w posiadaniu wnioskującego o jej udostępnienie. Celem ustawy o dostępie do informacji publicznej jest umożliwienie osobie zainteresowanej zapoznania się z treścią wnioskowanej informacji.

W związku z tym raz jeszcze podkreślić należy, że we wniosku z dnia [...] r. skarżąca domagała się przesłania jej pełnych tekstów wszystkich ośmiu opinii prawnych, o posiadaniu których poinformował Minister podczas konferencji prasowej w dniu [...] r.

Z przytoczonych powyżej względów Naczelny Sąd Administracyjny, na podstawie art. 185 § 1 p.p.s.a., uchylił zaskarżony wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie i przekazał sprawę temu Sądowi do ponownego rozpoznania, jako że istota sprawy wymaga wyjaśnienia przez ten Sąd. W sprawie wymagają bowiem wyjaśnienia okoliczności przewidziane w art. 10 ust. 1 u.d.i.p., dotyczące udostępnienia żądanych przez skarżącą informacji w Biuletynie Informacji Publicznej, w której to kwestii zachodzi spór między stronami, a która to kwestia nie stanowiła przedmiotu rozstrzygnięcia Sądu I instancji. Ponownie rozpoznając sprawę, Sąd I instancji uwzględni ocenę prawną przedstawioną przez Naczelny Sąd Administracyjny w niniejszym wyroku.

O kosztach postępowania Sąd orzekł zaś na podstawie art. 203 pkt 1 p.p.s.a.