drukuj    zapisz    Powrót do listy

6460 Znaki towarowe, Własność przemysłowa, Urząd Patentowy RP, Oddalono skargę, VI SA/Wa 2288/08 - Wyrok WSA w Warszawie z 2009-03-09, Centralna Baza Orzeczeń Naczelnego (NSA) i Wojewódzkich (WSA) Sądów Administracyjnych, Orzecznictwo NSA i WSA

VI SA/Wa 2288/08 - Wyrok WSA w Warszawie

Data orzeczenia
2009-03-09 orzeczenie prawomocne
Data wpływu
2008-11-04
Sąd
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie
Sędziowie
Andrzej Czarnecki
Ewa Marcinkowska /sprawozdawca/
Zbigniew Rudnicki /przewodniczący/
Symbol z opisem
6460 Znaki towarowe
Hasła tematyczne
Własność przemysłowa
Sygn. powiązane
II GSK 607/09 - Wyrok NSA z 2010-07-14
Skarżony organ
Urząd Patentowy RP
Treść wyniku
Oddalono skargę
Powołane przepisy
Dz.U. 2003 nr 119 poz 1117 art. 245, art. 248
Ustawa z dnia 30 czerwca 2000 r. Prawo własności przemysłowej
Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Zbigniew Rudnicki Sędziowie Sędzia WSA Andrzej Czarnecki Sędzia WSA Ewa Marcinkowska (spr.) Protokolant Monika Staniszewska po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 9 marca 2009 r. sprawy ze skarg T. Sp. z o.o. z siedzibą w W. na decyzje Urzędu Patentowego Rzeczypospolitej Polskiej z dnia [...] sierpnia 2008 r. nr [...] w przedmiocie odmowy udzielenia prawa ochronnego na znaki towarowe "Pieczątka 2", "Pieczątka 3", "Pieczątka 4" oddala skargi

Uzasadnienie

Decyzjami z dnia [...] sierpnia 2008 r. nr [...], nr [...] i nr [...] Urząd Patentowy RP, działając na podstawie art. 245 i art. 248 ustawy z dnia 30 czerwca 2000 r. Prawo własności przemysłowej – dalej p.w.p. (Dz. U. z 2003 r. Nr 119, poz. 1117 z późn. zm.), po rozpoznaniu wniosków T. Sp. z o.o. z siedziba w W. o ponowne rozpatrzenie spraw zakończonych decyzjami tego organu z dnia [...] lutego 2008 r. w przedmiocie odmowy udzielenia praw ochronnych na znaki towarowe Pieczątka 3, Pieczątka 2 oraz Pieczątka 4 - utrzymał zaskarżone decyzje w mocy.

Do wydania powyższych rozstrzygnięć doszło w następującym stanie faktycznym i prawnym:

W dniu [...] maja 2005 r. do Urzędu Patentowego RP wpłynęły wnioski spółki T. Sp. z o.o. z siedzibą w W. o udzielenie praw ochronnych na znaki towarowe Pieczątka 3, Pieczątka 2 oraz Pieczątka 4 przeznaczone do oznaczania towarów w klasie 16 tj. pieczęci, stempli, poduszek do stempli, pudełek na stemple, stempli adresowych.

W związku z dokonanymi zgłoszeniami Urząd Patentowy w pismach z dnia [...] marca 2007 r. poinformował zgłaszającego o braku zdolności rejestracyjnej przedmiotowych oznaczeń z uwagi na brak dostatecznych znamion odróżniających i wezwał do wypowiedzenia się w tej sprawie.

Zgłaszający nie odpowiedział na powyższe pisma Urzędu i nie wypowiedział się odnośnie braku zdolności rejestrowej zgłoszonych oznaczeń.

Decyzjami z dnia [...] lutego 2008 r. wydanymi na podstawie art. 129 ust. 1 pkt 2 i art. 129 ust. 2 pkt 2 oraz art. 145 ust. 1 p.w.p. Urząd Patentowy RP odmówił udzielenia praw ochronnych na oznaczenia Pieczątka 3, Pieczątka 2 oraz Pieczątka 4.

Powodem odmowy udzielenia praw ochronnych na przedmiotowe znaki towarowe było stwierdzenie przez Urząd Patentowy, iż oznaczenia te nie posiadają dostatecznych znamion odróżniających. Zgłoszone w celu udzielenia praw ochronnych znaki towarowe Pieczątka 3, Pieczątka 2 oraz Pieczątka 4 są wyrażeniami o charakterze czysto informacyjnym. Zgłoszone znaki informują jedynie o rodzaju towarów. Ponadto oznaczenia te nie posiadają odróżniającej grafiki, która mogłaby je odróżnić na rynku od innych podmiotów gospodarczych działających w tej branży. Tak więc przyznanie praw do używania wyrażeń czysto informacyjnych jednemu podmiotowi gospodarczemu, spowodowałoby monopolizację takiego typu wyrażeń przez jednego przedsiębiorcę.

Zgłaszający, nie podzielając stanowiska Urzędu Patentowego wyrażonego w tych decyzjach, wystąpił do organu z wnioskami o ponowne rozpatrzenie spraw.

We wnioskach tych podniósł, iż w ocenie spółki T. Sp. z o.o. argumenty, na podstawie których organ oparł swoje rozstrzygnięcia wynikają przede wszystkim z rażąco niewłaściwej interpretacji przepisów art. 129 ust. l pkt 2 i art. 129 ust. 2 pkt 2 p.w.p. Zgłoszone oznaczenia towarowe Pieczątka 3, Pieczątka 2 oraz Pieczątka 4 posiadają fantazyjną, szczególnie wymyśloną grafikę –zapisane są tradycyjną, urzędową, stosowaną w biurach, pogrubioną czcionką. Fakt ten potwierdza spełnienie przesłanki warunkującej udzielenia praw ochronnych na te znaki towarowe. Ponadto należy mieć na uwadze fakt, że użycie wyrazu "PIECZĄTKA" wraz z określonymi ściśle numerami porządkowymi "3", "2" i "4" nadaje tym oznaczeniom funkcję wyróżniającą i indywidualizującą towary zgłaszającego od towarów tego samego rodzaju innych przedsiębiorców. Tak skonstruowane znaki, składające się w sposób nierozerwalny z tych dwóch elementów stanowią zindywidualizowane oznaczenia, które są utrwalone w świadomości odbiorców jako należące jedynie do T. Sp. z o.o. Tak skonstruowane oznaczenia na pewno nie wprowadzają w błąd potencjalnych odbiorców, co do pochodzenia towarów i nie naruszają potencjalnych uprawnień innych podmiotów.

Urząd Patentowy RP, po ponownym rozpatrzeniu spraw, decyzjami z dnia [...] sierpnia 2008 r. utrzymał w mocy swoje wcześniejsze decyzje z dnia [...] lutego 2008 r. w przedmiocie odmowy udzielenia praw ochronnych na znaki towarowe Pieczątka 3, Pieczątka 2 oraz Pieczątka 4.

W uzasadnieniu tych decyzji organ podkreślił, iż zgodnie z art. 129 ust. 1 pkt 2 p.w.p. istotą znaku towarowego jest zdolność odróżniania towarów lub usług jednego przedsiębiorstwa, od towarów lub usług tego samego rodzaju innych przedsiębiorstw. Wynika z tego, że znakiem towarowym może być jedynie znak, do używania którego można przyznać wyłączność tylko jednemu podmiotowi gospodarczemu, bez naruszania prawa swobodnego dostępu innych uczestników obrotu towarowego do oznaczeń ogólnych. Konsekwencją tego jest niedopuszczalność na mocy art. 129 ust. 2 pkt 2 p.w.p. udzielenia prawa ochronnego na oznaczenia, które mają jedynie charakter informujący, ponieważ składają się wyłącznie z elementów mogących służyć w obrocie do wskazania w szczególności rodzaju towarów lub usług. Oznacza to, że znak towarowy musi posiadać cechy pozwalające zindywidualizować dany towar lub usługę na rynku wśród towarów i usług tego samego rodzaju pochodzących z innego źródła. Aby znak spełniał te przesłanki powinien mieć przede wszystkim charakter abstrakcyjny w stosunku do towarów i usług które oznacza. Innym sposobem nadania nawet określeniu informacyjnemu cech oryginalności, jest obudowanie go grafiką. Zgłoszone oznaczenia nie posiadają natomiast dostatecznych znamion odróżniających. Informują jedynie o rodzaju towarów jakie mają być objęte ochroną. Słowo PIECZĄTKA oznacza — znak własnościowy i rozpoznawczy osoby fizycznej lub prawnej, wyciskany za pomocą stempla (tłoku). Stanowi świadectwo wiarygodności - nadaje moc prawną pismu lub dokumentowi. Również jest środkiem zabezpieczającym nienaruszalność zamkniętego pisma lub przedmiotu. Ma za zadanie pozostawienie trwałego odcisku na papierze, lub innym podłożu. Natomiast liczby "3", "2" i "4" zawarte w znakach są traktowane jako wskazówka zawartości lub innych cech zgłoszonego produktu. To bardziej wypowiedzi reklamowe niż oznaczenie pochodzenia towaru od danego przedsiębiorstwa.

Zgłoszone znaki nie są w ocenie organu oznaczeniami fantazyjnymi, ale niosą za sobą konkretne informacje, w odniesieniu do towarów, przeznaczonych do oznaczania przedmiotowymi znakami. Oznaczenia tego rodzaju (oznaczenia informacyjne) mogą zaś występować obok znaku towarowego, ale same w sobie nie mogą być znakami towarowymi. Ponadto organ podkreślił, iż są to oznaczenia, które ze względu na swoją użyteczność informacyjną powinny pozostać do swobodnego użytku przez wszystkich uczestników obrotu gospodarczego, którzy prowadzą tego samego rodzaju działalność gospodarczą co zgłaszający.

Na potwierdzenie zasadności swojego stanowiska organ powołał się na wyroki Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości - z dnia 12 lutego 2004 r. w sprawie Postkantoor, sygn. akt. C-363/99, z dnia 20 września 2001 r. w sprawie Procter&Gamble Company przeciwko OHIM, sygn. akt. C-383/99P oraz z dnia 23 października 2003r. w sprawie Wm. Wrigley Jr. Company przeciwko OHIM, sygn. akt. C-191/01 P).

Odnosząc się do argumentów zgłaszającego, że oznaczenia Pieczątka 3, Pieczątka 2 oraz Pieczątka 4 posiadają fantazyjną, szczególnie wymyśloną grafikę oraz, że użycie wyrazu "PIECZĄTKA" wraz z określonym ściśle numerem porządkowym nadaje tym oznaczeniom funkcję wyróżniającą i indywidualizującą towary zgłaszającego od towarów tego samego rodzaju innych przedsiębiorców, organ podniósł, iż oznaczenia te nie posiadają żadnego elementu graficznego ani żadnych dodatkowych informacji (np. nazwy firmy), zapisane są tradycyjną, urzędową, stosowaną w biurach, pogrubioną czcionką, a użycie wyrazu "PIECZĄTKA" wraz z określonym ściśle numerem porządkowym nie nadaje tym oznaczeniom żadnego wyróżnienia ani też w żaden sposób nie indywidualizuje towarów zgłaszającego. Nie można więc przydzielić jednemu podmiotowi gospodarczemu wyłącznego prawa do używania tych oznaczeń, gdyż prowadziłoby to do istotnych utrudnień w obrocie gospodarczym. Organ podkreślił też, że rolą znaku towarowego jest przekazywanie informacji o rodzaju towaru z oznaczonego przedsiębiorstwa w sposób fantazyjny, a nie bezpośredni. Znak towarowy winien być w dostatecznym stopniu charakterystyczny dla przeciętnego odbiorcy, by w zwykłych warunkach obrotu gospodarczego mógł dla niego stanowić wystarczającą podstawę do uznania oznaczanego tym znakiem towaru za pochodzące od jednego, konkretnego przedsiębiorstwa. Zgłoszone znaki mają natomiast tylko charakter opisowy i nie indywidualizują źródła pochodzenia towarów. Nie posiadają żadnego elementu graficznego ani słownego, który mógłby nadać im wartość odróżniającą. Zatem znaki te nie mogą więc stać się przedmiotem prawa wyłącznego bez naruszania potencjalnych uprawnień innych podmiotów.

W skargach na te decyzje skierowanych do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie skarżąca T. Sp. z o.o. z siedzibą w W. zarzuciła organowi naruszenie:

art. 129 ust. 1 pkt 1 w zw. z art. 120 ust. 1 p.w.p. poprzez

błędne i niewłaściwe przyjęcie, iż na zgłoszone oznaczenia nie może zostać

udzielone prawo ochronne, ponieważ oznaczenia te nie nadają się do odróżnienia towarów jednego przedsiębiorstwa od towarów innego przedsiębiorstwa i tym samym nie są znakami towarowymi;

art. 129 ust. 1 pkt 2 p.w.p. poprzez błędne i niewłaściwe

przyjęcie, iż na zgłoszone oznaczenia nie może zostać udzielone prawo

ochronne, ponieważ oznaczenia te nie mają dostatecznych znamion odróżniających;

art. 129 ust. 2 pkt 2 p.w.p. poprzez błędne i niewłaściwe

przyjęcie, iż na zgłoszone oznaczenia nie może zostać udzielone prawo

ochronne, ponieważ oznaczenia te składają się wyłącznie z elementów mogących służyć w obrocie do wskazania w szczególności rodzaju towaru, jego pochodzenia, jakości, ilości, wartości, przeznaczenia, sposobu wytwarzania, składu, funkcji lub przydatności;

art. 145 ust. 1 w zw. z art. 129 ust. 1 pkt 1, art. 129 ust. 1 pkt 2 i art. 129 ust. 2 pkt 2 p.w.p. poprzez błędne przyjęcie, iż w przedmiotowym stanie

faktycznym zachodzą uzasadnione podstawy do wydania decyzji odmawiających udzielenia praw ochronnych na te znaki towarowe.

Wniosła w związku z tym o uchylenie w całości zaskarżonych decyzji, względnie o przekazanie tych spraw organowi do ponownego rozpoznania.

W uzasadnieniu skarg, powołując się na treść przepisu art. 120 ust. 1 p.w.p. skarżąca wskazała, iż znakiem towarowym może być każde oznaczenie, które można przedstawić w sposób graficzny, jeżeli oznaczenie takie nadaje się do odróżnienia towarów jednego przedsiębiorstwa od towarów innego przedsiębiorstwa. Podniosła ponadto, że w art. 129 p.w.p. wskazano, jakie przesłanki muszą zostać spełnione, aby dane oznaczenie mogło zostać uznane za znak towarowy. Jedną zaś z przesłanek rejestracji znaku towarowego jest istnienie dostatecznych znamion odróżniających oznaczenia zgłoszonego do Urzędu Patentowego, w celu uzyskania prawa ochronnego.

Skarżąca nie zgodziła się ze stanowiskiem organu, że oznaczenia Pieczątka 3, Pieczątka 2 oraz Pieczątka 4 mają jedynie charakter informujący ze względu na brak fantazji co do formy samego oznaczenia oraz braku możliwości odróżnienia źródła pochodzenia towarów, dla oznaczenia których są one przeznaczone. W ocenie skarżącej oznaczenia te posiadają fantazyjną, szczególnie wymyślną grafikę - zapisane są tradycyjną, urzędową, stosowaną w biurach, pogrubioną czcionką. Ponadto użycie wyrazu "pieczątka" wraz z określonym ściśle numerem porządkowym nadaje tym oznaczeniom funkcję wyróżniającą i indywidualizującą towary zgłaszającego od towarów tego samego rodzaju innych przedsiębiorców. Tak skonstruowane oznaczenia są w ocenie skarżącej utrwalone w świadomości odbiorców, jako należące jedynie do spółki T. Sp. z o.o., a nie innego podmiotu gospodarczego, bowiem funkcjonują na rynku od bardzo dawna. Tak skonstruowane oznaczenia nie wprowadzają w błąd potencjalnych odbiorców co do pochodzenia towarów i nie naruszają potencjalnych uprawnień innych podmiotów. Dlatego też, wobec faktu oryginalności zgłoszonych oznaczeń, nie istnieje też potrzeba, wkomponowania tych oznaczeń w grafikę, która pozwoliłaby nadać im zdolność odróżniającą.

Urząd Patentowy RP w odpowiedzi na skargi wniósł o ich oddalenie podtrzymując w całości argumentację przedstawioną w zaskarżonych decyzjach odmawiających udzielenia praw ochronnych. Ustosunkowując się do zarzutów zawartych w skargach organ podkreślił, iż na żadnym etapie postępowania nie twierdził, że przedmiotowe oznaczenia nie mogą być znakami towarowymi z przyczyn określonych w art. 129 ust. 1 pkt 1 w zw. z art. 120 p.w.p. Organ ponownie stwierdził, iż zarówno słowo PIECZĄTKA, jak i cyfry porządkowe "3", "2" i "4" nie posiadają charakteru dystynktywnego w stosunku do towarów wymienionych w wykazie zgłoszenia. Określenie PIECZĄTKA i STEMPEL są w zwykłych warunkach obrotu gospodarczego równoważnymi synonimami, a liczby takie jak "3", "2" i "4" są powszechnie używane w obrocie handlowym dla oznaczania towarów np. ze względu na wielkość, rozmiar itp. Na rynku stempli i pieczątek skarżąca Spółka nie jest jedyną firmą, która używa tej cyfrowej konwencji do komunikowania się z klientami co do wielkości pola stemplowego, przez co nie wolno tej konwencji monopolizować zgodnie z wnioskiem skarżącej. Oznaczenia te postrzegane w całości są zwykłą sumą dwóch informacyjnych elementów, która to suma powinna, dla dobra przeciętnego klienta, być powszechnie dostępna w obrocie gospodarczym w odniesieniu do stempli, pieczątek i akcesoriów stemplowych.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie na rozprawie w dniu 9 marca 2009 r. zarządził, na podstawie art. 111 § 2 ustawy – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, połączenie do łącznego rozpoznania i rozstrzygnięcia spraw ze skarg T. Sp. z o.o. z siedzibą w W. na decyzje Urzędu Patentowego RP z dnia [...] sierpnia 2008 r. nr [...], nr [...] i nr [...] prowadzonych pod sygnaturami akt VI SA/Wa 2288/08, VI SA/Wa 2289/08 oraz VI SA/Wa 2290/08 i prowadzić je dalej pod sygnaturą akt VI SA/Wa 2288/08.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 1 § 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269) sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej przy czym w świetle paragrafu drugiego powołanego wyżej artykułu kontrola ta sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej. Innymi słowy, wchodzi tutaj kontrola aktów lub czynności z zakresu administracji publicznej dokonywana pod względem ich zgodności z prawem materialnym i przepisami procesowymi, nie zaś według kryteriów słuszności.

Ponadto, co wymaga podkreślenia, Sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną - art. 134 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.

Oceniając zaskarżone decyzje w świetle wskazanych wyżej kryteriów Sąd stwierdził, iż skargi T. Sp. z o.o. nie zasługują na uwzględnienie, gdyż zaskarżone decyzje Urzędu Patentowego RP nie naruszają prawa w stopniu mającym wpływ na prawidłowość wydanych rozstrzygnięć.

Na wstępie, odnosząc się do zarzutów skargi należy przypomnieć, iż czym innym jest pojęcie zdolności odróżniającej znaku towarowego, a czym innym pojęcie abstrakcyjnej zdolności odróżniania. Są to dwie różne kategorie prawnicze. Zdolność odróżniania posiada każde oznaczenie, które można przedstawić w sposób graficzny, jeżeli oznaczenie takie nadaje się do odróżnienia towarów jednego przedsiębiorstwa od towarów innego przedsiębiorstwa (art. 120 ust. 1 ustawy). Jeżeli oznaczenie nie spełnia wymogów abstrakcyjnej zdolności odróżniania to prawo ochronne na nie może być udzielone na podstawie art. 129 ust. 1 pkt 1 p.w.p.

Znak towarowy ma natomiast konkretną zdolność odróżniającą, gdy nadaje się do odróżniania towarów lub usług zawartych w zgłoszeniu do Urzędu Patentowego od towarów lub usług innego przedsiębiorstwa.

Odróżniający charakter znaku towarowego w rozumieniu art. 129 p.w.p. oznacza, że dany znak towarowy pozwala odbiorcy rozpoznać towary lub usługi objęte wnioskiem o rejestrację jako pochodzące z określonego przedsiębiorstwa. Właściwość posiadania dostatecznych znamion odróżniających oznaczeń zgłoszonych w celu uzyskania prawa wyłącznego jest podstawową przesłanką udzielenia ochrony na takie oznaczenia. Te dostateczne znamiona odróżniające oznaczenia pozwalają postrzegać przez właściwy krąg odbiorców składający się z przeciętnych, właściwie poinformowanych, dostatecznie uważnych i rozsądnych konsumentów towarów i usług nim oznaczonych, że dany towar wśród towarów tego samego rodzaju pochodzi od konkretnego podmiotu (vide: wyrok ETS z dnia 22 czerwca 2006 r. w sprawie C-24/05 P August Storck KG przeciwko OHIM).

W sprawie niniejszej Urząd Patentowy odmówił udzielenia praw ochronnych na znaki towarowe Pieczątka 3, Pieczątka 2 oraz Pieczątka 4 nie z powodu nieposiadania przez te oznaczenia abstrakcyjnej zdolności odróżniania, lecz z powodu braku dostatecznej zdolności odróżniającej tych oznaczeń. W związku z tym, w stanie faktycznym niniejszej sprawy, nie znajduje uzasadnienia podniesiony w skardze zarzut naruszenia przez organ art. 129 ust. 1 pkt 1 w zw. z art. 120 ust. 1 p.w.p.

Znaki towarowe pozbawione zdolności odróżniającej to znaki towarowe niedystynktywne, znaki towarowe opisowe oraz znaki towarowe wolne. Podstawę odmowy udzielenia praw ochronnych na tego rodzaju znaki towarowe stanowią przepisy art. 129 ust. 1 pkt 2 w zw. z art. 129 ust. 2 p.w.p.

Przepis art. 129 ust. 1 pkt 2 p.w.p. stanowi, że nie udziela się praw ochronnych na oznaczenia, które nie mają dostatecznych znamion odróżniających. Zgodnie natomiast z dyspozycją art. 129 ust. 2 pkt 2 p.w.p. nie mają dostatecznych znamion odróżniających oznaczenia, które składają się wyłącznie z elementów mogących służyć w obrocie do wskazania w szczególności rodzaju towaru, jego pochodzenia, jakości, ilości, wartości, przeznaczenia, sposobu wytwarzania, składu, funkcji lub przydatności.

Organ odmówił udzielenia praw ochronnych na znaki towarowe Pieczątka 3, Pieczątka 2 oraz Pieczątka 4 w oparciu o powyższe przepisy, z uwagi na ich opisowy, informacyjny charakter.

W ocenie Sądu należy zgodzić się ze stanowiskiem Urzędu, że zarówno wyraz PIECZĄTKA, jak i liczby "3", "2" i "4" wchodzące w skład spornych oznaczeń mają charakter informacyjny, a ich zestawienie nie stanowi fantazyjnej kompozycji, lecz posiada jedynie opisowe znaczenie i tylko tak może być postrzegane przez przeciętnego konsumenta nabywającego towary z klasy 16, do oznaczania których miały być przeznaczone te znaki. Oznaczenia te postrzegane w całości są sumą dwóch informacyjnych elementów, nie posiadających charakteru dystynktywnego w stosunku do towarów wymienionych w wykazie zgłoszenia. Oznaczenia te nie posiadają też żadnej odróżniającej grafiki, gdyż zapisane są tradycyjną, urzędową, stosowaną w biurach, pogrubioną czcionką.

W ocenie Sądu takie oznaczenia nie spełniają prawidłowo funkcji odróżniającej, ponieważ nie mają żadnych cech (znamion), które utkwiłyby w pamięci odbiorcy i pozwoliły zindywidualizować towary nimi oznaczane na rynku wśród towarów tego samego rodzaju, ale pochodzących z różnych przedsiębiorstw.

Organ słusznie też stwierdził, iż oznaczenia te, ze względu na swoją użyteczność informacyjną, powinny pozostać do swobodnego użytku przez wszystkich uczestników obrotu gospodarczego, którzy prowadzą tego samego rodzaju działalność gospodarczą, co zgłaszający związaną z produkcją pieczęci, stempli oraz akcesoriów stemplowych.

Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 10 grudnia 1996 r., III RN 50/96 (OSNAPiUS 1997 nr 15, poz. 263), odnosząc się do uregulowania zawartego w przepisie art. 7 ust. 2 ustawy o znakach towarowych podkreślił, iż przy ocenie, czy oznaczenie posiada zdolność odróżniania należy uwzględniać interes uczestników obrotu gospodarczego, który wyraża się w swobodnym dostępie do wszystkich oznaczeń informujących o nazwie lub cechach towarów lub usług. Taki interes można potwierdzić tak długo, jak długo dany znak jest odbierany jako nazwa produktu lub informacja o właściwościach towaru lub usługi. W przypadku wielu takich oznaczeń, nawet długotrwałe używanie w charakterze znaku towarowego w celu wskazania na pochodzenie towaru z przedsiębiorstwa, nie może doprowadzić do zmiany pierwotnej informacji odnoszącej się do produktu jako takiego w nośnik informacji właściwej znakowi towarowemu. Dlatego też takie oznaczenia nie mogą być rejestrowane jako znaki towarowe. Interes uczestników obrotu gospodarczego nakazuje wyłączenie od rejestracji takich oznaczeń, ponieważ ich rejestracja prowadziłaby do monopolizacji używania tych oznaczeń przez poszczególnych przedsiębiorców, co w rezultacie stanowiłoby bardzo poważne i nieuzasadnione ograniczenie działalności innych przedsiębiorców (tak również m.in. /w:/ wyroku Sądu Najwyższego z dnia 4 grudnia 2002 r., III RN 218/01, OSNP z 2004 nr 2, poz. 23). Pogląd ten jest aktualny również w rozpoznawanej sprawie.

Uzyskanie przez skarżącą prawa wyłącznego na znaki towarowe Pieczątka 3, Pieczątka 2 oraz Pieczątka 4 dawałoby jej uprawnienie do zakazywania innym uczestnikom obrotu gospodarczego posługiwania się tymi oznaczeniami informacyjnymi. W tej sytuacji każdy uczestnik obrotu gospodarczego używający w nazwie swojego wyrobu oznaczenia "Pieczątka" zapisanego tradycyjną, urzędową, stosowaną w biurach, pogrubioną czcionką wraz z liczbą "3", "2" lub "4" użytą w celu oznaczania towarów np. ze względu na jego wielkość, rozmiar pola stemplowego itp. dopuściłby się naruszenia znaków skarżącej. Inni producenci pieczątek i stempli zostaliby więc pozbawieni możliwości oznaczania swoich produktów nazwą rodzajową towaru połączoną z liczbami porządkowymi "3", "2" lub "4", a więc doszłoby do zawłaszczenia przez jeden podmiot oznaczeń ogólnoinformacyjnych.

Odnosząc się natomiast do podniesionego na rozprawie przed Wojewódzkim Sądem Administracyjnym zarzutu, że organ nie zbadał, czy sporne oznaczenia nie nabyły wtórnej zdolności odróżniającej należy podkreślić, iż w świetle przepisów ustawy p.w.p. zakaz udzielania praw ochronnych na oznaczenia nie posiadające dostatecznych znamion odróżniających ma charakter względny. Zakaz ten nie znajduje zastosowania, gdy oznaczenie ma wtórną zdolność odróżniającą, o której mowa w art. 130 zd. 2 p.w.p. tj., jeżeli przed datą zgłoszenia znaku towarowego w Urzędzie Patentowym znak ten nabrał, w następstwie jego używania, charakteru odróżniającego w przeciętnych warunkach obrotu.

W toku postępowania zgłoszeniowego T. Sp. z o.o. nie powoływała się na fakt nabycia przez sporne oznaczenia wtórnej zdolności odróżniającej poprzez używanie ich jako znaku towarowego w obrocie gospodarczym.

Urząd Patentowy zgodnie z dyspozycją art. 145 ust. 2 p.w.p. przed wydaniem decyzji o odmowie udzielenia praw ochronnych w pismach z dnia [...] marca 2007 r., powołując się na przepis art. 129 ust. 2 pkt 2 p.w.p., poinformował skarżącą o braku zdolności rejestracyjnej przedmiotowych oznaczeń z uwagi na brak dostatecznych znamion odróżniających, wyznaczając termin do zajęcia stanowiska w tej kwestii.

Skarżąca nie odpowiedziała na powyższe pisma Urzędu i nie zajęła stanowiska w tej sprawie.

We wnioskach o ponowne rozpatrzenie spraw skarżąca podkreślała natomiast, że zgłoszone oznaczenia posiadają fantazyjną, szczególnie wymyśloną grafikę, która powoduje, iż spełniają przesłanki warunkującej udzielenie praw ochronnych. Według skarżącej użycie wyrazu "PIECZĄTKA" wraz z określonymi ściśle numerami porządkowymi "3", "2" i "4" nadaje tym oznaczeniom funkcję wyróżniającą i indywidualizującą towary zgłaszającego od towarów tego samego rodzaju innych przedsiębiorców. We wnioskach tych znalazło się wprawdzie stwierdzenie, iż tak skonstruowane znaki stanowią zindywidualizowane oznaczenia, które są utrwalone w świadomości odbiorców jako należące jedynie do T. Sp. z o.o., jednak skarżąca nie przedstawiła żadnych dowodów, które mogłyby wskazywać na fakt nabycia przez zgłoszone oznaczenia charakteru odróżniającego w następstwie ich używania.

Urząd Patentowy nie miał więc podstaw do przyjęcia, że zgłoszone znaki posiadają wtórną zdolność rejestracyjną na skutek nabycia charakteru odróżniającego poprzez używanie w przeciętnych warunkach obrotu.

W ocenie Sądu, przy wydaniu zaskarżonych decyzji organ uwzględnił wszelkie rygory procedury administracyjnej, określające jego obowiązki w zakresie sposobu przeprowadzenia postępowania zgłoszeniowego, a następnie końcowego rozstrzygnięcia sprawy. Organ ocenił zebrany w postępowaniu zgłoszeniowym materiał dowodowy (art. 7, art. 77 § 1 i art. 80 k.p.a.), ustosunkował się do wszystkich twierdzeń strony, a także uzasadnił wyczerpująco swoje rozstrzygnięcie zgodnie z wymaganiami art. 107 § 3 k.p.a.

Mając powyższe na uwadze Sąd, na podstawie art. 151 ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, orzekł jak w sentencji wyroku.



Powered by SoftProdukt